เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 144
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 145
เมื่อสัมผัสได้ถึงความจริงใจของหลี่ตงเซิ่ง จางหยวนความคิดเฉียบแหลม หยิบกระดาษที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา และเขียนสูตรยาลงไปเมื่อเห็นจางหยวนเขียนสูตรยาจีนลงไป หลี่ตงเซิ่งสายตาเป็นประกายขึ้นมา"น้องชาย สูตรยานี้นายเขียนให้หมูเหรอ?"จางหยวนพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้น: "ไม่ใช่เขียนให้หมู แต่เขียนให้คุณ!""พรวด..." กลับเป็นเลขาตัวน้อยที่อยู่ข้าง ๆ เอามือปิดปากหัวเราะขึ้นมาอย่างอดไม่ได้หลี่ตงเซิ่งก็เก้กังเล็กน้อย: "เขียนให้ฉันเหรอ? แต่ร่างกายของฉันสุขภาพแข็งแรงมากมาโดยตลอดนะ!""พี่หลี่ พี่อ้วนขนาดนี้ จะแข็งแรกมากได้อย่างไร? กินยาตามสูตรยานี้ทำวุน จากนั้นพยายามกินอาหารรสจัดให้น้อยลง กินพวกรสชาติจืด! ไม่เกินหนึ่งเดือนก็จะเห็นผล!" จางหยวนยื่นสูตรยาให้เลขาตัวน้อยเขารู้ว่า สูตรยานี้ให้เลขาตัวน้อยถึงจะไว้ใจได้ที่สุดบนโลกนี้ไม่มีคนที่อยากให้หลี่ตงเซิ่งลดความอ้วนยิ่งกว่าเลขาตัวน้อยแล้ว!จางหยวนก็ไม่ได้โง่ ต้องมองออกอยู่แล้ว เลขาตัวน้อยเหมือนว่าอยากจะแต่งงานกับหลี่ตงเซิ่งชายร่ำรวยเงินทองคนนี้ไม่อย่างนั้น เธอก็ไม่มีทางทำเพื่อหลี่ตงเซิ่งขนาดนั้นควรค่าแก่การพูดถึงก็คือหลี่ตงเซิ่งยังตั้งใจจัดรถกระบะคั
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 146
สวีเฟิงนำตำรับยาที่จางหยวนจ่ายให้สวีจ้วงจ้วงยื่นให้หัวหน้าร้านยาเดิมที สวีเฟิงมาหาผู้อาวุโสเฉินของร้านขายยาตระกูลเฉินแต่น่าเสียดายที่ผู้อาวุโสเฉินออกไปรักษาคนไข้ที่ข้างนอกเมื่อคิดถึงสวีจ้วงจ้วงลูกชายของเขาที่อยู่ที่บ้านเอะอะโวยวายจะกินยา สวีเฟิงจึงทำได้แค่ให้หลี่เฉิงหัวหน้าร้านดูตำรับยานี้ว่ามีปัญหาหรือไม่สวีเฟิงไม่ได้หวังสูง เพียงแค่ตำรับยานี้ไม่มีผลร้ายต่อร่างกายของสวีจ้วงจ้วงลูกชายของเขาก็พอแต่ทว่า หลี่เฉิงหัวหน้าร้าน มองดูตำรับยาที่สวีเฟิงนำมาก็ตกตะลึงตาค้าง“ตำรับยานี้...”ในฐานะหัวหน้าร้าน ทักษะทางการแพทย์ของหลี่เฉิงถึงแม้จะไม่ดีนักแต่ในฐานะเภสัชกรที่มีคุณวุฒิเภสัชกรที่ได้รับใบอนุญาต ก็ยังพอมีความรู้อยู่มากแต่ตำรับยาในมือ เขากลับมองไม่ออกถึงอ้างอิงและความคิดในการสั่งยาตามปกติแล้วตำรับยาจีนทั่วไปสามารถตรวจสอบย้อนกลับได้ส่วนมากจะทำการเพิ่มหรือลดปริมาณตามพื้นฐานตำรับยาแบบดั้งเดิมตัวอย่างเช่นตำรับยาโสม โป่งรากสน โกฐไป๋จู๋ที่บำรุงม้ามและกระเพาะอาหารโดยเฉพาะ ยังมีตำรับยาปู่จงอี้ชี่ที่บำรุงพลังชีวิตและยังมีตำรับยากุ้ยจือหลงกู่หอยนางรมที่ปรับสภาพภาวะเย็นภาวะร้อนขอ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 147
เรื่องนี้มันลี้ลับจริง ๆ!จางหยวนมั่นใจได้ว่า การดมกลิ่นของเขาไม่มีปัญหาแน่นอน!เมื่อวานที่ฟาร์มเลี้ยงหมูกลิ่นที่อยู่บนตัวของเลขาตัวน้อยของหลี่ตงเซิ่งเบาบางขนาดนั้น จางหยวนก็ยังได้กลิ่น!เห็นได้ว่าการดมกลิ่นของเขายังว่องไวเหมือนกับที่ผ่านมา!เช่นนั้นมีเพียงแค่ข้อสรุปเดียวเช่นนั้นโสมป่าก็ยังอยู่ที่ตำแหน่งตรงนั้น เพียงแค่จางหยวนยังหาไม่เจอก็เท่านั้นเอง!หลังจากทานอาหารเช้า จางหยวนก็ขึ้นเขาไปด้วยความดีใจ ไม่นานนักก็มาถึงจุดที่เขาทำเครื่องหมายเอาไว้ก่อนหน้านี้แต่ไม่นานนักสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปแย่ลงเพราะว่าเขาดมกลิ่นอย่างละเอียดรอบหนึ่งกลับไม่พบ ครั้งที่แล้วกลิ่นของโสมป่าที่เขาได้กลิ่น กลับไม่มีแล้ว!จากนั้น จางหยวนก็หาบริเวณรอบ ๆ อยู่หลายรอบมาก กลับไม่พบกลิ่นของโสมป่าจนถึงตอนสุดท้าย เขาทำได้แค่ยอมแพ้อย่างจนใจเขาคิดในใจว่าโสมป่าต้นนั้น น่าจะถูกใครเก็บไปแล้วเมื่อวานนี้นึกถึงเมื่อวานที่รักษาหมูแล้วได้เงินมาหนึ่งแสนบาท แต่กลับเสียโสมป่ามูลค่าห้าแสนบาทไป ไม่ต้องพูดว่าจางหยวนกลัดกลุ้มใจแค่ไหนขาดทุน ขาดทุนจริง ๆ!หาโสมป่าไม่เจอ จางหยวนก็ไม่มีอารมณ์จะเก็บยาต่อ จากนั้นก็สะพา
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 148
ผ่านไปครู่หนึ่ง ทั้งสองคนก็มาถึงในบ้านของเสิ่นซิ่วอวิ๋นจางหยวนเดินเข้าไปในคอกแพะ และเห็นมูลขับถ่ายของแพะสองตัวนั้น จากนั้นก็เปิดปากของแพะเพื่อที่จะตรวจสอบดู"ม่ผิด! ก็แค่กินหญ้าพิษผิดไปจึงถูกพิษ! โชคดีที่สมุนไพรยาบางส่วนมีพิษแค่เล็กน้อย ไม่มีปัญหาใหญ่อะไร ให้แพะกินยาหนิวหวงแก้พิษสักหน่อยก็หายแล้ว!" จางหยวนพูด"พี่สะใภ้ซิ่วอวิ๋น บ้านของพี่น่าจะมียาหนิวหวงแก้พิษใช่ไหม? เอาออกมา ผมใช้น้ำละลายให้แพะดื่ม"ได้!" เสิ่นซิ่วอวิ๋นรีบพยักหน้า: "ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!"เธอรู้สึกโชคดีเป็นอย่างมาก โชคดีที่เมื่อครู่ขอให้จางหยวนช่วยเหลือถ้าหากตัวเองตัดสินใจเอาเอง ให้แพะกินยาตามตำราสมุนไพรพื้นบ้านไม่แน่อาการของแพะไม่เพียงไม่ลดน้อยลง แต่กลับจะหนักขึ้น!รอให้เสิ่นซิ่วอวิ๋นนำยาหนิวหวงแก้พิษมา จางหยวนก็ให้เสิ่นซิ่วอวิ๋นหาถ้วยมาอีกจากนั้นก็บดเม็ดยาหนิวหวงแก้พิษใส่ในถ้วย และใช้น้ำสะอาดละลายทำทุกอย่างนี้เสร็จ จางหยวนก็ให้เสิ่นซิ่วอวิ๋นถือถ้วยเอาไว้ เขาก็งัดปากของแพะ และให้เสิ่นซิ่วอวิ๋นเอาให้แพะกินเข้าไป"เอาล่ะ! ลำดับต่อไปรออีกสองสามนาที ถ้าหากแพะไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองที่ผิดปกติ ก็น่าจะไม่เป็นอะไรแ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 149
หรือว่า หรือว่าจางหยวนรู้หมดแล้วว่านี่ไม่ใช่นมแพะ!งั้นก่อนหน้านี้ที่เขาตั้งใจเสนอว่าอยากจะดื่ม "นมแพะ" นั่นเป็นเพราะมีความคิดอื่นเหรอ?เมื่อคิดแบบนี้ เสิ่นซิ่วอวิ๋นก็รู้สึกอับอายและโมโหอย่างมากในทันทีนับตั้งแต่สามีของเธอเสียชีวิต เสิ่นซิ่วอวิ๋นก็ปฏิบัติตัวเป็นภรรยาและแม่ที่มีศีลธรรมมาโดยตลอด ไม่เคยสนใจผู้ชายที่หมายปองเธอเหล่านั้นเลยเสิ่นซิ่วอวิ๋นก็คิดว่า เธอสามารถรับกับคำว่าผู้หญิงจิตใจเข้มแข็งได้ถ้าหากอยู่ในอดีต ไม่แน่อาจจะแลกอนุสาวรีย์บริสุทธิ์มาได้สักอัน!แต่คิดไม่ถึงว่า เธอจะถูกจางหยวนหลอกเข้าแล้ว!ทั้งที่จางหยวนรู้ว่าครั้งที่แล้วไม่ใช่นมแพะ แต่ยังจะให้เธอใช้ "นมแพะ" เป็นค่าตอบแทน เห็นได้ชัดว่ากำลังหลอกลวงเธออยู่?อีกทั้งยังถูกเขาหลอกได้สำเร็จด้วย!ในตอนที่เสิ่นซิ่วอวิ๋นรู้สึกเขินอายและโมโห เตรียมจะตวาดใส่จางหยวนจู่ ๆ จางหยวนก็ตบศีรษ: "พูดผิดแล้ว พูดผิดแล้ว! นมแพะของพี่อร่อยมากจริง ๆ! พี่สะใภ้ซิ่วอวิ๋น ขอโทษนะครับ เมื่อครู่พูดเร็วเกินไปหน่อย!""ฮะ?" สีหน้าที่เต็มไปด้วยความอับอายและโมโหของเสิ่นซิ่วอวิ๋นก็แข็งทื่อทันทีวุ่นวายอยู่นาน ที่แท้เป็นเพราะจางหยวนพูดเร็วเกิน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 150
เนื่องจากอวี๋ซินฮุ่ยอยู่ที่บ้านอยู่ในลำดับที่เก้า ดังนั้นมีคนมากมายเรียกเข่าว่าอวี๋เหล่าจิ่วอวี๋เหล่าจิ่วเป็นคนโสดมีอายุที่มีชื่อเสียงในชุมชนอายุสี่สิบต้น ๆ แล้วยังโสดอยู่!ว่ากันว่าในอดีตอวี๋เหล่าจิ่วมีคู่หมั้ยคนหนึ่งแต่หลังจากที่ทั้งสองคนหมั้นกันได้ไม่นาน คู่หมั้นของเขาก็หนีไปกับผู้ชายอื่นแล้ว!ตั้งแต่นั้นมา อวี๋เหล่าจิ่วก็ใช้เหล้าแก้ความโศกเศร้า ทำให้การงานที่ดีหายไปหมด ตัวเองก็กลายเป็นคนขี้เมาอย่าดูว่าอวี๋เหล่าจิ่วเพิ่งจะสี่สิบต้น ๆ แต่ดูแล้วกลับแก่เป็นพิเศษ เป็นเหมือนกับคนอายุใกล้หกสิบปีแล้ว!ตกงาน คนก็หน้าตาแก่ แถมยังขี้เมา มีคนยอมแต่งงานกับเขาถึงจะแปลก!เมื่อเป็นแบบนี้ อวี๋เหล่าจิ่วกลายเป็นคนโสดที่มีชื่อเสียงในหมู่บ้าน แม้แต่ชื่อเดิมของเขาก็ไม่มีคนจำได้เมื่อครู่จางหยวนเพิ่งเดินออกจากบ้านของเสิ่นซิ่วอวิ๋นได้ไม่ไกล ก็ถูกอวี๋เหล่าจิ่วเรียกเข้ามาในซอยจางหยวนไม่ได้มีความรู้สึกที่ดีอะไร่อคนขี้เมาแบบนี้ เมื่ออ้าปากก็เรียกเขาว่าเหล่าอวี๋ได้ยินจางหยวนเรียกเขาว่าเหล่าอวี๋ อวี๋เหล่าจิ่วก็ไม่ได้โกรธ เพียงแค่ยิ้มแก้ง ๆ ถามจางหยวน“อาหยวน เมื่อครู่คุณไปไหนมา?”จางหยวนกำลัง
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 151
ในเมื่อเสิ่นซิ่วอวิ๋นไม่ใช่สาวแกร่งบริสุทธิ์ และก็แอบเล่นสนุกกับจางหยวนได้งั้นเขาก็ทำได้เช่นกันใช่ไหม...คิดแบบนี้ อวี๋เหล่าจิ่วก็เลียริมฝีปากที่แห้งผาก มาเคาะหน้าประตูบ้านของเสิ่นซิ่วอวิ๋น"มาแล้ว! ยังมีธุระอะไรอีกไหม?" ในลานบ้านมีเสียงไพเราะของเสิ่นซิ่วอวิ๋นดังขึ้นเธอยังคิดว่า เป็นจางหยวนวกกลับมากะทันหันแต่เมื่อเสิ่นซิ่วอวิ๋นเดินไปถึงประตูใหญ่และมองออกไปข้างนอกผ่านช่องประตูถึงได้พบว่าคนที่ยืนอยู่ด้านนอกนั้นไม่ใช่จางหยวนแต่เป็นอวี๋เหล่าจิ่วคนโสดมีอายุที่มีชื่อเสียงในชุมชน!"คุณเองเหรอ? อวี๋เหล่าจิ่ว คุณมาทำอะไรที่บ้านฉัน?" เสิ่นซิ่วอวิ๋นระแวงขึ้นมาทันทีอวี๋เหล่าจิ่วกลับหัวเราะหึหึ: "แม่หม้ายเสิ่น ผมมีธุระอยากจะมาคุยกับคุณ คุณเปิดประตูให้ผมเข้าไปก่อน!"ความคิดของเขานั้นง่ายมาก ในเมื่อเสิ่นซิ่วอวิ๋นภายนอกดูปกติ ลับหลังกลับเป็นผู้หญิงร่านงั้นเขาก็ทำอย่างเปิดเผย ใช้วิธีขืนบังคับคว้าเสิ่นซิ่วอวิ๋นเอาไว้ได้สำเร็จ!อย่างไรแม่หม้ายคนนี้ก็คือผู้หญิงร่าน เพียงแค่มีอะไรกับเธอ ถึงเวลาเธอก็จะยินยอมอย่างว่าง่ายไม่แน่ ต่อไปยังจะสามารถให้แม่หม้ายสาวกลายเป็นคู่หลับนอนระยะยาวได้ด
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 152
หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ อวี๋เหล่าจิ่วที่ไม่ยอมแพ้ถึงได้ส่งเสียงไม่พอใจในลำคอแล้วจากไปครั้งนี้ไม่สามารถทำสำเร็จได้ ในใจของอวี๋เหล่าจิ่วก็ไม่ยอมแพ้ทำไมจางหยวนสามารถเข้าบ้านเสิ่นซิ่วอวิ๋นได้ อีกทั้งยังเดินออกมาทั้งที่มุมปากมีคราบนมติดอยู่แต่เขาอวี๋เหล่าจิ่ว กลับถูกเสิ่นซิ่วอวิ๋นปฏิเสธอยู่นอกประตู!ชีวิตที่โสดมาหลายปี ทำให้สภาพจิตใจของอวี๋เหล่าจิ่วเริ่มบิดเบี้ยว!เขาแอบทำการตัดสินใจ ว่าจะต้องหาโอกาสจัดการเสิ่นซิ่วอวิ๋นให้ได้!อวี๋เหล่าจิ่วในตอนนี้ เห็นเสิ่นซิ่วอวิ๋นเป็นผู้หญิงชั้นต่ำที่อยากจะมีชู้ไปแล้วอวี๋เหล่าจิ่วคิดว่าเพียงแค่คว้าเสิ่นซิ่วอวิ๋นมาอยู่ในมือได้ และทรมานอย่างดุดันสักยก อีกฝ่ายก็จะคล้ายตามอย่างว่าง่ายเป็นเพราะเธอก็คือ "ผู้หญิงร่านที่หื่นกระหาย" ยังไงล่ะ!ขณะเดียวกัน จางหยวนเพิ่งจะกลับถึงบ้าน ก็ได้รับสายที่คาดคิดไม่ถึงเป็นฉู่เสวี่ยเยี่ยนที่โทรมา!"ประธานฉู่ โทรหาผมมีธุระอะไรครับ?" จางหยวนถามทั้งที่รู้อยู่แล้วฉู่เสวี่ยเยี่ยนหาเขา 99% เป็นเพราะโสมป่า!เป็นอย่างที่คิด ฉู่เสวี่ยเยี่ยนพูดเสียงทุ้มต่ำ"จางหยวน ช่วงนี้คุณหาโสมป่าเจอไหม? ถ้าหากหาเจอ จะต้องขายให้ฉัน
บทล่าสุด
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 422
เพราะเป็นฟาร์มเลี้ยงไก่มูลค่าหลายแสน มากกว่าทรัพย์สินทั้งหมดของจางหยวนตอนนี้เสียอีก! คิดไปคิดมา จางหยวนก็ยิ่งรู้สึกสับสน สุดท้ายเขาตัดสินใจที่จะไม่คิดอะไรมากแล้วเพราะอย่างไรเสียเขาได้บอกไปกับฉู่เสวี่ยเยี่ยนแล้วว่าขอเวลาคิดสองวัน ก็ใช้เวลาคิดสองวันแล้วค่อยว่ากันทว่าตอนนี้จางหยวนมีเรื่องสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ต้องทำ นั่นก็คือการไปซื้อลูกไก่! เดิมทีจางหยวนตั้งใจว่า ตอนเช้าจะไปช่วยจ้าวเจียซินรักษาเป็ดที่ฟาร์มเลี้ยงเป็ด แล้วตอนบ่ายจะไปซื้อลูกไก่เนื้อที่บ้านของหยวนเต๋อหวัง อารองของหยวนเสวี่ยไก่ฟีนิกซ์ได้ผลตอบรับดีมาก ถึงเวลาที่จะเลี้ยงไก่ฟีนิกซ์รุ่นใหม่เพิ่มแล้วแต่เนื่องจากเมาตั้งแต่เที่ยง เขาจึงกลับบ้านในช่วงบ่าย แล้วเตรียมที่จะไปซื้อลูกไก่ที่บ้านของหยวนเต๋อหวังอีกครั้งในวันพรุ่งนี้แต่บางครั้งแผนการก็มักจะไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ วันรุ่งขึ้น ตอนที่ฟ้ายังมืดครึ้ม ฝนก็ตกหนัก จะไปซื้อลูกไก่ในเมืองด้วยการสวมเสื้อกันฝนแบบนี้ จางหยวนทำไม่ได้ รถสามล้อไฟฟ้าของเขาเป็นแบบเปิดโล่ง ไม่มีหลังคาบังฝน จึงกันฝนไม่ได้ เมื่อมองไปที่เกาเสี่ยวอวี๋ นักข่าวสาวที่กำลังรายงานพยากรณ์อากาศทางโทรทัศน์
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 421
"ฮัลโหล เสี่ยวอวี้? ผมนัดเรียบร้อยแล้ว สำหรับคืนพรุ่งนี้ เธอยืนยันแล้วใช่หรือไม่?” ตู้เหิงเซิงงถามคนในสาย “สบายใจได้ประธานตู้ ประเดี๋ยวฉันจะไปลางานกับหัวหน้าสถานี แล้วคุณว่าคืนพรุ่งนี้ฉันควรใส่ชุดสไตล์ไหนดี?” เกาเสี่ยวอวี้ยิ้มเสียงออดอ้อน ตู้เหิงเซิงงพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูบ้ากาม “แน่นอนว่าต้องเป็นชุดที่คุณใส่เวลาเป็นพิธีกรรายการ! เชื่อฉันสิ ชุดนั้นจะทำให้ผู้ชายเกิดความอยากจะพิชิตใจคุณอย่างแน่นอน! อยากจะฉีกชุดของคุณทิ้งให้หมดในทันทีเลย......” “บ้าน่ะ ประธานตู้พูดตรงเหลือเกิน! งั้นตกลงตามนี้แล้วกัน คืนพรุ่งนี้เจอกัน!” เกาเสี่ยวอวี้พูดจบแล้วก็วางสายทันที ตู้เหิงเซิงยังรู้สึกไม่สะใจเท่าไหร่ “จางหยวนเอ๋ยจางหยวน โชคดีเสียจริงๆ! คืนพรุ่งนี้ต้องโดนจิ้กจอกสาวดูดเอาพลังงานหมดเป็นแน่!” ตอนนี้จางหยวนยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย มื้ออาหารที่ตู้เหิงเซิงงชวนเขาไปกินนั้น แทบจะเรียกได้ว่าเป็นการ “เลี้ยงต้อนรับ” ที่เต็มไปด้วยอันตราย! และอาจจะพลาดท่าเสียตัวได้ง่ายๆ! แต่แม้รู้ว่าเป็นกับดัก จางหยวนก็ยังไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องนั้นเพราะเขามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำรออยู่!เพิ่งวางสายจากตู้เหิงเซิงไปไม่
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 420
หากเขาไม่มีความสามารถอะไรเลยเหมือนจินฟานที่สนใจแต่ประชาสัมพันธ์ยาสุดพิเศษ เช่นนั้น แม้จ้าวลี่ซานจะแนะนำเขาให้เพื่อนร่วมอาชีพมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์! หลังจากได้ยินเช่นนั้น จางหยวนพยักหน้าอย่างแรง “อาจ้าว ผมเข้าใจความหมายของคุณแล้ว! ขอบคุณที่ช่วยแนะนำคนรู้จักให้ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน!" ขณะพูดประโยคนี้ จางหยวนรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง งานหลักของเขาควรเป็นแพทย์แผนจีนชัดๆ แต่ทำไมตอนนี้ถึงโด่งดังเพราะเป็นสัตวแพทย์ไปได้? หรือว่า......ต่อไปทุกคนจะคิดว่าเขาเป็นสัตวแพทย์ชื่อดัง ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นแพทย์แผนจีน?พอคิดว่าอนาคตข้างหน้าเวลาเดินไปบนถนน เจอใครก็ทักมายและเรียกเขาว่าหมอจางอย่างสนิทสนม จางหยวนก็อดขนลุกไม่ได้ ทว่าตามคำกล่าวที่ว่าของผู้ใหญ่ให้ก็ต้องรับ ความหวังดีของจ้าวลี่ซาน จางหยวนก็ย่อมปฏิเสธไม่ได้เมื่อจางหยวนกลับไปที่ฟาร์มเลี้ยงผึ้ง ปัญหาอีกอย่างก็ตามมา! ตู้เหิงเซิงโทรมา “รบกวน” อีกครั้ง! พอเห็นเบอร์โทรศัพท์ของเขา จางหยวนแทบอยากโยนโทรศัพท์ทิ้งเมื่อคืนเขาบอกตู้เหิงเซิงชัดเจนแล้วว่า เขาจะไม่ผิดสัญญา ตู้เหิงเซิงคนนี้ทำไมถึงตื้อไม่เลิกเช่นนี้?จางหยวนรับสายทันท
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 419
พ่อลูกตระกูลจ้าวพยายามโน้มน้าวจางหยวนให้รับซองแดง แต่จางหยวนยืนกรานไม่รับสุดท้ายเมื่อไม่มีทางอื่น ทั้งสองจึงต้องยอมแพ้ แต่ไม่นานดวงตาของจ้าวลี่ซานก็เป็นประกาย เขาคิดหาวิธีตอบแทนจางหยวนได้แล้ว! “พี่หยวน ไม่รับซองแดงก็ไม่เป็นไร แต่อาจ้าวขอเชิญเอ็งไปกินข้าว เอ็งต้องห้ามปฏิเสธนะ!” จ้าวลี่ซานพูดพร้อมรอยยิ้ม จางหยวนพยักหน้ายิ้ม “กินข้าวได้อยู่แล้ว ต้องสั่งอาหารเพิ่มสักสองอย่างนะ ผมกินเยอะ! ฮ่าๆ” คำพูดที่ตรงไปตรงมาทำให้คนทั้งสามถึงกับหัวเราะลั่น เมื่อถึงเวลามื้ออาหารกลางวัน จางหยวนก็รู้ว่าทำไมจ้าวลี่ซานถึงเชิญเขาไปกินข้าว ถึงจะบอกว่าเชิญไปกินข้าว แต่เป้าหมายที่แท้จริงของจ้าวลี่ซานคือการแนะนำคนรู้จักให้จางหยวน! เขาเชิญเจ้าของฟาร์มเลี้ยงสัตว์หลายรายในเมืองมาด้วยกัน และแนะนำให้รู้จักกับจางหยวน พร้อมทั้งเล่าเรื่องที่จางหยวนเอาชนะจินฟานเมื่อเช้าให้ฟัง เมื่อเหล่าเจ้าของฟาร์มได้ยินว่าจางหยวนสามารถรักษาสัตว์ป่วยที่แม้แต่ช่างเทคนิคจากโรงงานผลิตยาสัตว์ก็รักษาไม่ได้ พวกเขาจึงรู้สึกอยากรู้จักจางหยวนกันมากขึ้นทันทีที่จางหยวนเข้าใจเจตนาของจ้าวลี่ซาน เขาก็เล่าเรื่องที่เคยรักษาโรคอหิวาต
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 418
ยิ่งสองพ่อลูกตระกูลโจวชมเชยจางหยวนมากใด สีหน้าของจินฟานก็ยิ่งแย่ลงเท่านั้นเป็ดสองตัวที่เดินเล่นอยู่บนพื้น ราวกับฝ่ามือที่ตบหน้าจินฟานอย่างแรงไม่เพียงเสียงดังฟังชัด และยังเจ็บปวดมาก!ยาของจางหยวนรักษาเป็ดให้หายดี ซึ่งพิสูจน์แล้วว่า กาฬโรคเป็ดที่จินฟานพูดถึงก่อนหน้านั้นเป็นเรื่องโกหกหมด!เมื่อจ้าวลี่ซานลุกขึ้นยืน เขามองจินฟานด้วยสายตาที่ไม่พอใจ“ช่างเทคนิคจิน ผมต้องการคำอธิบายจากคุณ! ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าเป็ดของผมเป็นกาฬโรคเป็ด แล้วให้ผมซื้อยาจากต่างประเทศ ตอนนี้เป็นเช่นนี้ คุณจะอธิบายอย่างไร”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมา“เถ้าแก่จ้าว คนเราย่อมผิดพลาดกันได้ ครั้งนี้ถือว่าผมดูผิดไป!”“จริงหรือ? อย่าคิดว่าคนอื่นโง่กันหมดนะ ช่างเทคนิคจิน ผมว่าต่อไปนี้คุณไม่จำเป็นต้องมาขายยาในเมืองของเราอีกแล้ว! ให้บริษัทของคุณส่งช่างเทคนิคคนอื่นมาแทนเถอะ ผมจะบอกกับคนอื่นๆ ในเมืองด้วย!” จ้าวลี่ซานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหตุผลที่เขาเชื่อฟังจินฟาน เพราะเขามีความเชื่อมั่นในช่างเทคนิคของโรงงานผลิตยาเกินไปแต่จินฟานกลับใช้ความไว้วางใจของเขา พูดจาหลอกลวงจ้าวลี่ซาน จ้าวลี่ซาน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 417
ทันใดนั้น จ้าวลี่ซานรีบวิ่งไปหาเป็ด แล้วนั่งยองตรวจสอบอ้วกของเป็ด ไม่นาน เขาก็เห็นพยาธิเม็ดเลือดสีแดงอยู่ด้านใน พยาธิตัวนั้นยาวประมาณเล็บนิ้วก้อย แต่บางมาก บางราวกับเชือก “นี่......นี่คือพยาธิเม็ดเลือดหรือ? หรือว่าเป็ดในฟาร์มของฉันจะติดโรคพยาธิเม็ดเลือดในเป็ดจริงๆ?” จ้าวลี่ซานพูดด้วยความตกตะลึง ทันทีที่จ้าวลี่ซานพูดจบ จินฟานก็เดินตรงเข้ามา มองจ้าวลี่ซานด้วยสายตาเย้ยหยัน “เถ้าแก่จ้าว คุณเป็นคนมากประสบการณ์ ทำไมถึงโดนหลอกด้วยเล่ห์เหลี่ยมแบบนี้ได้!”จ้าวลี่ซานเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ “เล่ห์เหลี่ยม? เล่ห์เหลี่ยมอะไร?” “คำตอบง่ายมาก! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ถูกเป็ดอาเจียนออกมาจริง! แต่คุณอย่าลืมว่าเมื่อครู่เป็ดดื่มอะไรเข้าไป! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ที่อาจถูกป้อนเข้าไปตอนนั้นก็เป็นได้!” จินฟานพูดด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย เขาไม่เคยเชื่อว่าจางหยวนจะสามารถระบุอาการป่วยของเป็ดได้ ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อในสิ่งที่จางหยวนพูด เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวเจียซินก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับพูดว่า “เมื่อครู่ฉันยังคิดว่าคุณไม่ใช่คนโง่ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันคิดผิด!” จินฟานขมวดคิ้วมองเขา “ค
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 416
จินฟานฮึดฮัดออกมา โดยไม่ได้พูดอะไรต่อแผนการรักษาของเขาก็เป็นแบบนี้แม้ว่าจะมียาสำหรับสัตว์ที่ช่วยเสริมสร้างภูมิคุ้มกันแล้วก็ตาม เป็ดที่รอดชีวิตได้ก็เป็นเพียงเป็ดที่ร่างกายแข็งแรงที่สุดเท่านั้นส่วนพวกเป็ดที่ป่วยหนัก ก็ต้องปล่อยให้รอความตายไปจ้าวลี่ซานคิดครุ่นดูแล้วก็เห็นด้วย จึงให้จ้าวเจียซินไปจับเป็ดป่วยมาแต่จินเฟินกลับอาสาเสียเอง เดินไปที่โรงเลี้ยงเป็ด แล้วจับเป็ดป่วยหนักที่สุดมาสองตัวสิ่งที่จินเฟินอยากเห็นที่สุดก็คือ จางหยวนฆ่าเป็ดทั้งสองตัวตายคาที่เช่นนั้น เขาก็จะใช้โอกาสนี้ให้จ้าวลี่ซานสั่งซื้อยาสำหรับสัตว์เพิ่มอีกสองกล่องได้เมื่อเห็นเป็ดทั้งสองตัวที่ป่วยจนแทบไม่มีแรงดิ้น จ้าวลี่ซานก็ทำหน้าแปลกๆจ้าวเจียซินกลับยิ้มเย้ยหยัน “จับเป็ดป่วยที่ใกล้ตายมาใช่หรือไม่ แต่ไม่เป็นไรหรอก! พี่หยวนจะรักษาเป็ดทั้งสองตัวให้หายได้......ใช่หรือไม่”พูดถึงตรงนี้ จ้าวเจียซินก็รู้ตัวว่าพูดออกไปเช่นนี้อาจไม่เหมาะ จึงรีบหันไปถามความเห็นของจางหยวนจางหยวนพยักหน้ายิ้ม “ไม่เป็นไร ตราบใดที่เป็ดทั้งสองตัวยังไม่ตาย ก็ยังมีความหวังที่จะรักษาให้หายได้!”จากนั้นเขาใช้ช้อนเล็กตักยาจากอ่างลายครามหน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 415
เห็นเช่นนั้น จางหยวนก็ยิ้มออกมา “โปรดรอสักครู่! อาจ้าวและผู้เชี่ยวชาญจินท่านนี้ อย่ารีบร้อนไปเลย การสั่งซื้อก็ไม่ต้องรีบร้อนหรอก! จะลองดูหรือไม่ว่าผมจะรักษาเป็ดพวกนี้อย่างไร?”“หึ! ไม่สนใจ! ผมไม่อยากเสียเวลากับคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว!” จินฟานพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกจางหยวนจ้องมองจินฟาน “อาจ้าวตัดสินใจจะสั่งซื้อยาของคุณแล้ว อย่างไรเสียผู้เชี่ยวชาญจินจะไม่ให้เกียรติแม้แต่น้อยเลยหรือ?” จ้าวเจียซินเข้าใจและพูดต่อ “ใช่! ซื้อยาของคุณ แล้วคุณยังไม่ให้เกียรติขนาดนี้ ประเดี๋ยวผมจะลองติดต่อบริษัทยายี่ห้ออื่นทางออนไลน์ พวกเขาคงจะนำเข้ายาจากต่างประเทศได้เช่นกัน!”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อยหากเป็นอย่างที่จ้าวเจียซินพูดจริงๆ และไปหาบริษัทยายี่ห้ออื่น วันนี้เขาคงจะมาเสียเที่ยว “เอาล่ะ! ถ้าเช่นนั้น ผมจะเห็นแก่หน้าเถ้าแก่จ้าว!” จินฟานพูดด้วยท่าทางใจกว้างจากนั้น ทุกคนก็เดินไปยังอ่างที่จางหยวนเตรียมไว้ เมื่อเห็นยาสมุนไพรในอ่าง และปูนขาวที่โรยอยู่ด้านบน จ้าวลี่ซานอดถามไม่ได้ว่า “พี่หยวน ข้างในนี้คืออะไรหรือ?”จางหยวนตอบด้วยรอยยิ้มว่า “อันนี้คือยาสมุนไพรบดเป็นผง ประกอบด้วยไฉหู เทียนหมา
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 414
แม้ว่าเขาจะพยายามกระซิบเสียงเบา แต่ทั้งจางหยวนและจ้าวเจียซินก็ยังได้ยินสิ่งที่เขาพูดอยู่ดี ทั้งสองสบตากัน แล้วต่างก็เห็นรอยยิ้มในสายตาของกันและกัน ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง ที่แท้จินฟานก็เป็นแค่คนเขลาแต่จ้าวลี่ซานกลับตกใจกับคำพูดของจินฟาน รีบถามเขาเหมือนจะคว้าเอาหญ้าแพรกมาเป็นที่ยึดเหนี่ยว “ผู้เชี่ยวชาญจิน คุณมีวิธีรักษาโรคระบาดในเป็ดได้หรือไม่ หากเป็ดของผมตายหมด ผมคงขาดทุนมากแน่!” เมื่อเห็นว่าหลอกล่อจ้าวลี่ซานได้ จินฟานก็ยิ้มออกมา “จริงๆ แล้ว การรักษาโรคระบาดในเป็ดก็ไม่ยาก! บริษัทของเรานำเข้ายาสำหรับสัตว์ชนิดหนึ่งมาจากต่างประเทศ! สามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดได้มากเลย!” “ถึงแม้ว่าราคาจะค่อนข้างสูง แต่หากเป็ดได้รับยานี้ เชื่อว่าน่าจะมีเป็ดรอดชีวิตจำนวนมาก!” จ้าวลี่ซานรีบถามว่า “แล้วตอนนี้มียาหรือไม่” “ตอนนี้ยังไม่มี! แต่หากคุณจ้าวลี่ซานโอนเงินเข้าบริษัทวันนี้ ผมสามารถให้บริษัทเร่งจัดส่งได้ภายในวันเดียวกัน!” จินฟานพูดพร้อมรอยยิ้ม แผนของเขาเรียบง่ายมากคือต้องการให้จ้าวลี่ซานซื้อยาที่ช่วยเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดชุดนั้น จินฟานไม่ได้โอ้อวด ยานั้นสามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดไ
