หายดีแล้วสินะ

“คุณพอร์ช มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” หนึ่งในผู้ถือหุ้นเอ่ยขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่มาเป็นใคร

“พึ่งถึงเมื่อเช้านี้เลยครับ ประชุมบอร์ดผู้ถือหุ้นใหญ่ทั้งทีผมจะไม่มาได้อย่างไรจริงไหมครับ” พอร์ชเอ่ยขึ้นเสียงเรียบพร้อมกับยิ้มให้แต่แววตาเขากับดุดันขัดกับรอยยิ้มโดยสิ้นเชิง

"นี้คือผลงานของผมในการบริหารงานที่บริษัทในเครือของเราที่ต่างประเทศตลอดระยะเวลา 2 ปีที่ผ่านมา" พอร์ชเอ่ยขณะให้เลขาของเขาเดินแจกเอกสารให้กับผู้ถือหุ้นทุกคนที่อยู่ในห้อง

"บริษัทกำไรเพิ่มขึ้น200%" หนึ่งในที่ประชุมเอ่ยขึ้นอย่างตกใจที่ได้เห็นแฟ้มเอกสารที่บริษัทสาขาต่างประเทศมีกำลังเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเพียงแค่ระยะเวลา 2 ปี

"ก็แค่โชคช่วยรึป่าว ใช้การโปรโมทกับบริหารงานตามกระแสนิยมมันจะไปยั่งยืนได้ยังไง" นายพิศุเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์พร้อมกับหันไปหาผู้ถือหุ้นอาวุโสอีกคนที่ชื่อสาธิตให้เสริมทัพ

“นั้นน่ะสิครับ แผนงานของคนรุ่นใหม่จะมาสู้กับแผนงานคนที่มีประสบการณ์ได้อย่างไง” นายสาธิตรีบเอ่ยขึ้นทันที

"งั้นพวกคุณก็ควรยิ่งให้คนรุ่นใหมอย่างพวกผมลองบริหารดูยังไงละครับว่าสู้ได้ไหม" แอสตันเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าแน่วแน่

“มีใครจะคัดค้านอะไรอีกไหมครับ ถ้าไม่มีผมขอปิดการประชุม” พอร์ชเอ่ยพร้อมกวาดสายตามองทุกคนในห้องที่ตอนนี้แต่ละคนก้มหน้าอ่านเอกสารส่วนคนที่ไม่เห็นด้วยก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์หันหน้าไปทางอื่นแต่ก็ไม่สามารถขัดอะไรได้

ณ ห้องทำงานประธานบริษัท

"พี่มาได้ไงไหนอาปกณ์บอกพี่มาอาทิตย์หน้า" ทันทีที่เข้ามาในห้องแอสตันก็เอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย

"ฉันได้ข่าวมาว่าวันนี้จะมีประชุมผู้ถือหุ้นด่วนก็คิดไว้อยู่แล้วว่าตาแก่พวกนั้นต้องจ้องเล่นงานแกแน่ที่แกยังเรียนไม่จบก็เลยรีบมา" พอร์ชเอ่ยพร้อมกับดึงเนคไทลงเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปนั่งยังเกาอี้ประธานบริษัท

"แต่ไทยกับอเมริกาเลยนะ พี่มาทันได้ไง" แอสตันที่เดินตามมานั่งไขว้ห้างบนโต๊ะของประธานบริษัทเอ่ยถามอย่างสงสัยเพราะถึงจะมาไฟร์ไวสุดก็อย่างน้อย 16 ชม. เพราะต้องต่อเครื่องอีกแล้วเขาเองก็พึ่งรู้เมื่อเช้านี้เองตอนกำลังจะกลับคอนโดว่าตอนเช้ามีประชุมผู้ถือหุ้นด่วน

"ฉันก็นั่งไพรเวทเจ็ทมาน่ะสิไอน้องโง่ ลงบิลเบิกค่าเดินทางหักจากแกบอกพ่อไว้แล้ว" พอร์ชเอ่ยตอบ

"โถ่พี่รวยกว่าผมตั้งเยอะยังจะมารีดเลือดปูอีก" แอสตันที่ได้ยินที่พี่ตัวเองเอ่ยก็หน้ามุ้ยขึ้นมาทันทีแต่เขาก็ดีใจมากที่พี่เขามาเพราะพี่เขามักจะจัดการกับปัญหาได้ทุกเรื่อง

"เหอะอย่างแกนี้นะ เลือดปูอย่าคิดว่าพี่ชายคนนี้ไม่รู้นะว่าวันๆ แกใช้เงินไปเท่าไหร่เลี้ยงผู้หญิงไว้กี่คนไหนจะคนที่ชื่อว่าสายน้ำนั้นอีก" พอร์ชเค้นหัวเราะในลำคอเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยใจกับการใช้เงินไม่คิดของน้องชาย

"พี่รู้ได้ไง"

"หูตาฉันมีไปทั่วไม่มีอะไรที่ฉันไม่รู้หรอกแล้วอีกอย่างฉันเป็นคนเลี้ยงแกเองตั้งแต่เล็กจะไม่รู้นิสัยแกได้ยังไง" พอร์ชเอ่ยพร้อมส่ายหัวให้น้องชายของเขาอย่างเอือมระอา

ตั้งแต่เล็กที่พ่อกับแม่เขาเอาแต่ทำงานเพราะกำลังเริ่มสร้างบริษัทแห่งนี้พร้อมทั้งบริหารโรมเเรมเก่าแก่ของตระกูลแม่อีกถึงแม้จะมีพี่เลี้ยงและแม่บ้านมากมายแต่พอร์ชซึ่งเป็นพี่ชายคนโตเลยต้องเป็นคนดูแลทั้งเอลิสและแอสตันเอง ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรพอร์ชก็จะต้องไปคอยตามแก้ให้ตลอดยิ่งสมัยแอสตันอยู่มัธยมเขาเดินเข้าห้องปกครองจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนอยู่แล้ว

"นี่ถ้าพี่มาช้าอีกนิดเดียวผมได้ชกหน้าไอแก่นั้นแน่" แอสตันเอ่ยอย่างนึกหัวเสียกับเหล่าผู้อาวุโสพวกนั้น

“เฮ้ออ หัดใจเย็นบ้างแอสตันถ้าวันไหนฉันไม่อยู่จะทำยังไง” พอร์ชถอนหายใจพร้อมส่ายหน้าให้กับน้องชายของตัวเองอีกครั้ง

“พี่อย่าพูดอะไรแบบนั้นมันไม่ดี” แอสตันรีบขัดพี่ชายของเขาทันทีอย่างไม่ชอบให้พี่ของตนเอ่ยอะไรแบบนี้

“แล้วนี้ยังไม่มีใครบอกเอลิสกับแม่ใช่ไหมเรื่องพ่อ”

“ยัง พ่อบอกรอพี่เอลิสเรียนจบโทก่อนอีกเทอมเดียวส่วนแม่ก็รอใกล้ๆ วันผ่าก่อน”

“อืม แล้วมีอะไรจะเล่าให้ฉันฟังไหม” พอร์ชเอ่ยขึ้นพร้อมมเลิกคิวถามน้องชาย

“เอาเรื่องไหนก่อนดีล่ะ…”

แอสตันกับพี่พอร์ชพูดคุยเล่าเรื่องราวกันตามประสาพี่น้องที่สนิทกันและไม่ได้พบเจอกันนานหลายปีรวมไปถึงเรื่องการโกงเงินของนายพิศุที่แอสตันกำลังรวบรวมหลักฐานด้วย

ณ คอนโดแอสตัน

แกร็ก~

(เสียงแอสตันเปิดประตูเข้ามาภายในคอนโดหรู)

"ยังไม่นอนอีกหรอ" สายน้ำที่นั่งดูซีรีาย์อยู่ที่โซฟาห้องรับแขกเห็นแอสตันเปิดประตูเข้ามาก็เอ่ยขึ้น

"ยัง นี่พึ่งจะ 4 ทุ่มเองไหนบอกว่าจะกลับดึกไงไม่ไปกินเหล้าแล้วหรอ"

“อืม พึ่งไปกินข้าวกับที่บ้านมา” แอสตันเอ่ยขึ้นพร้อมทิ้งตัวนอนบนตักของสายน้ำอย่างเหนื่อยล้า

"สนุกหรอ"

"ก็เฉยๆ แต่พระเอกหล่อมากกก" สายน้ำพูดพลางทำท่ากรี๊ดกร๊าด

“หึ อยู่กับผัวแท้ๆ ยังร่านชมผู้ชายอื่นอีก”

“บอกกี่ครั้งว่านายไม่ให้ผัวฉัน” สายน้ำเอ่ยพูดกับเขาแต่สายตายังคงจับจ้องไปที่ซีรี่ย์อย่างไม่หละสายตา

วันนี้ทั้งวันเธอเองเอาแต่นั่งดูซีรี่ย์ตั้งแต่เช้ายันเย็น นานๆ ทีเธอจะได้มีวันหยุดแบบนี้ นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอได้ดูซีรี่ย์เกาหลีเมื่อก่อนเห็นเพื่อนเธอกรี๊ดกร๊าดกันเธอก็ไม่เข้าใจจนได้มาดูเอง ปกติเธอทำแต่งานแทบไม่มีเวลาว่างมานั่งดูอะไรแบบนี้เลย

“ไอหน้าตี๋นั้นมันหล่อมากเลยรึไง ฉันกับมันใครหล่อกว่ากัน” แอสตันเอ่ยถามขึ้นอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นสายน้ำจ้องมองแต่โทรศัพท์อย่างไม่ละสายตา

“มากกก มากกว่านายเป็นร้อยเท่าพันเท่า”

“งั้นหรอ ปากเก่งแบบนี้คงจะหายดีแล้วสินะ”

หมับ ปัก!!

ทันทีที่เขาเอ่ยจบเเอสตันก็ลุกจากตักสายน้ำและจับแขนเธอลากลงจากโซฟาให้ไปนั่งกับพื้นแล้วหันหน้าเข้ามาทางเขาแทน

“ว้ายยยย นายจะทำอะไรของนาย!!”

“จะทำให้ปากร่านๆ ของเธอไม่ว่างชมผู้ชายอื่นต่อหน้าผัวตัวเองไงล่ะ!!” แอสตันเอ่ยเสียงดังก่อนจะเริ่มปลดกางเกงของตัวเองลงเผลอให้เห็นแกร่นกายแกร่งที่ตอนนี้เเข็งชูชันแล้ว

“นี่นายปล่อยนะ….อุ๊บบ”