“ตื่นแล้วหรอ” แอสตันเอ่ยถามร่างบางทันทีที่เห็นเธอขยับตัวตื่น“เจ็บแขน นี่ฉันยังไม่ตายใช่ไหม” สายน้ำเอ่ยขึ้นพลางมองไปทั่วห้องที่ตอนนี้เห็นเพียงแค่แอสตันที่นั่งเฝ้าเธออยู่ข้างเตียง“แค่เฉียดแขนอย่าสำอ่อย”“แล้วคนอื่นล่ะเป็นไงบ้าง”“เหอะตื่นมาก็ถามหาคนอื่นไม่ถามผัวตัวเองบางรึไงว่าเป็นไงบ้าง” แอสตันเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิดที่คนตัวเล็กตื่นมาก็ถามถึงคนอื่นไม่เอ่ยถามถึงเขาก่อน“ก็เห็นนายนั่งอยู่นี่ยังไม่ตายสักหน่อยจะให้ถามอะไร”“ปากดีแบบนี้คงจะหายดีแล้วสินะคืนนี้อย่าลืมสัญญาล่ะ” แอสตันเอ่ยอย่างยิ้มเจ้าเล่ห์“สัญญาอะไร? ”“ที่เธอบอกว่าถ้าฉันขอโทษไอเด็กแสบนั้นจะขึ้นให้ฉันทั้งคืน”“ไอบ้าไอโรคจิตเวลาแบบนี้ยังคิดอะไรแบบนี้อยู่อีก”“สัญญาแล้วก็ต้องทำตามสัญญา” แอสตันเอ่ยออกมาพร้อมกับมองหน้าสายน้ำ“แต่ฉันเจ็บแขนอยู่” สายน้ำเอ่ยพร้อมทั้งยกแขนข้างที่โดนพันแผลไว้ให้แอสตันดู“ฉันให้เธอใช้ช่วงล่างไม่ได้ให้เธอใช้แขนสักหน่อย” แอสตันเอ่ยพร้อมทั้งใช้สายตามองไล่ตั้งแต่หน้าอกเลื่อนลงไปที่จุดสงวนของร่างบาง“เจ็บขนาดนี้ นายช่วยคิดเรื่องอะไรที่มันพ้นใต้สะดือมาหน่อยได้ไหม” สายน้ำเอ่ยพร้อมทั้งมองไปยังหน้าและลำตัวของแ
- เช้าวันต่อมา - "เดียวทำแผลเสร็จก็กลับบ้านได้แล้วครับ แต่ต้องมาทำแผลที่โรงพยาบาลทุกวันจนกว่าแผลจะแห้งสนิท" คุณหมอเอ่ยบอกขณะที่เปิดดูแฟ้มการรักษาของสายน้ำอยู่ "ขอบคุณค่ะ" "คุณแอสตันจะทำแผลใหม่เลยไหมคะ" พยาบาลสาวเอ่ยถามแอสตันเสียงหวาน "ไม่ต้องเดียวฉันกลับไปทำเอง" "แต่ว่าแผลคุณ" "ฉันบอกว่าไม่ไง" "ค่ะ" พยาบาลสาวเอ่ยอย่างหน้าเสียงเล็กน้อยก่อนจะเดินหน้าบึ้งตึงออกจากห้องไป ณ คอนโดหรูของแอสตัน “จะทำอะไร” แอสตันเอ่ยถามเมื่อสายน้ำดึงข้อมือของเขาให้นั่งลงบนโซฟาก่อนที่มือบางจะมาจับที่ผ้าก๊อซปิดแผลบริเวณที่หางคิ้วของเขา “ก็ทำแผลให้นายใหม่ไง จะปล่อยให้เลือดซึมจนทะลักออกมาเลยไหม” สายน้ำเอ่ยพร้อมมองไปยังใบหน้าของแอสตันที่มีผ้าก๊อซปิดแผลอยู่หลายที่และเริ่มมีเลือดซึมออกมาแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาของแอสตันที่ตอนนี้มีแต่ลอยฟกช้ำเต็มไปหมดแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรความหล่อของเขาได้เลยแล้วยิ่งใบหน้าหล่อของเขาที่ตอนนี้มีรอยแผลมันกับทำให้เขาดูเท่ขึ้นมาก SAYNAM PART “โอ๊ยย ซี๊ดด” เสียงร้องโอดครวญของแอสตันดังขึ้นเมื่อฉันเริ่มค่อยๆ แตะสำลีที่ใส่แอลกอฮอลล้างแผลไปยังบาดแผลของเขา “นี่นายจะร้องอะไรนั
- เปิดเทอมวันแรก -“มึงแม่กูจะให้กูหมั้นกับพี่ธาม” ยัยเมลเบิร์นเอ่ยขึ้นมาคำแรกหลังเดินลงจากรถคันหรูแล้วเดินมาหาฉันกับเอลลี่ที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะหินอ่อนล่างตึกเรียน“หะ!!” ฉันและยัยเอลลี่เอ่ยขึ้นมาด้วยความตกใจพร้อมกันเปิดเทอมวันแรกมายัยเมลเบิร์นก็เริ่มประโยคแรกให้พวกฉันเซอร์ไพร์เลย“กูจะทำยังไงดีกูไม่อยากหมั้นกับพี่ธาม”“เกิดอะไรขึ้นวะ”“ก็วันนั้นที่กูรถชนแล้วพี่ธามช่วยไว้แม่กูจากรักพี่ธามมากกว่าลูกในไส้อยู่เเล้วตอนนี้ซาบซึงพี่ธามจัดเลย และบอกว่าพี่ธามนี้แหละที่จะเป็นคนดูแลกูได้”“เอ่ยถ้าเรื่องนั้นกูก็เข้าใจแม่มึงวันที่มึงรถชนกูรู้สึกผิดมากเลยที่ไม่ได้ไปส่ง”“โอ้ยยย มึงอย่าคิดมากอีเอลลี่ดวงคนมันจะชน”“แล้วพี่ธามว่าไง”“ก็ทำตัวเป็นคนดีตอบตกลงแม่กูน่ะสิตอนนี้เลื่อนสถานะจากหลานรักมาเป็นว่าที่ลูกเขยสุดที่รักละ”“แล้วมีกำหนดการยัง”“วันที่ 1 เดือนหน้า”“หะ!!” ฉันกับยันเอลลี่อุทานขึ้นมาพร้อมกันอีกครั้งอย่างตกใจเพราะนี้ก็กลางเดือนแล้ว“ทำไมมันเร็วจังวะนี้ก็วันที่ 16 แล้วนะมึง”“กูก็ไม่รู้เลยมาให้พวกมึงช่วยคิดนี่ไง”“ระดับแม่มึงใครจะกล้าขัดใจ” ยัยเอลลี่เอ่ยขึ้นอย่ารู้กันดีว่าแม่ของยัยเมลเบิร์นเ
“เลวชิปหายทำไมมึงไม่บอกพวกกู” ยัยเอลลี่เอ่ยขึ้นอย่างโมโหแทนฉันฉันที่ไม่อยากจะเสียเพื่อนรักไปเลยไม่มีทางเลือกเลยจำใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยเพื่อนรักทั้งสองฟัง“ก็กูไม่กล้า ขนาดกูจะไปแจ้งความแอสตันยังบอกว่าตำรวจก็ทำอะไรเขาไม่ได้”“กูก็พอรู้ว่าพี่แอสตันเลวแต่กูไม่คิดว่าจะเลวขนาดอัดคลิปแบล็คเมล์มึงขนาดนี้”“มึงจะเอายังไงกูช่วยไหมเดียวกูให้แม่กูไปคุยกะพ่อแม่พี่แอสตันให้” เมลเบิร์นเอ่ยขึ้นอย่างพยายามหาทางช่วยฉัน“ไม่ต้องหรอกเดียวหมดเทอมนี้กูก็เป็นอิสระแล้วคิดสะว่ามีเสี่ยเลี้ยง”“กูขอโทษนะที่ช่วยอะไรมึงไม่ได้” ยังเอลลี่เอ่ยขึ้นน้ำตาคลอแล้วเอื้อมมือมาโอบกอดฉันอย่างรู้สึกผิดถ้าพูดถึงเรื่องความเซนซิทีฟยัยเอลลี่เซนซิทีฟและบ่อน้ำตาตื้นและขี้น้อยใจที่สุดในกลุ่มแล้วตอนนี้คงรู้สึกผิดทั้งเรื่องที่ยัยเมลเบิร์นรถชนและเรื่องฉันอยู่แน่ๆ ทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นความผิดของยัยนี่เลย“กูด้วยขอโทษนะ” ยัยเมลเบิร์นเเบะปากทำหน้าจะร้องไห้เพราะสงสารฉันเข้ามาสวมกอดฉันด้วยอีกคน“พวกมึงกูไม่เป็นอะไรอยู่กับแอสตันก็สบายดีกูไม่ต้องไปวิ่งทำงานหนักด้วยมึงไม่ดีใจหรอ”“จริงนะ” ยัยเอลลี่เอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง“ก็จริงนะสิกูมีเงินพอ
ณ คอนโดหรูของแอสตัน ทันทีที่เลิกเรียนคาบสุดท้ายเสร็จฉันก็รีบปลีกตัวกลับทันทีเพราะกลัวจะโดนถามเรื่องที่มาอยู่กับแอสตันอีกโดยอ้างยัยสองเพื่อนรักว่าจะมาทำเรื่องเสนอหัวข้อโปรเจ็คที่ฉันต้องทำในเทอมหน้า เพราะด้วยที่ว่าฉันเป็นเด็กทุนเลยมีข้อตกลงกับทางมหาวิทยาลัยว่าให้เรียนให้จบใน 2 ปีครึ่งฉันเลยต้องอัดวิชาเรียนและตั้งใจมากกว่าคนอื่น ติ๊ด แกร็ก~ ทันทีที่ฉันแสกนคีย์การ์ดเข้าห้องเสร็จก็หอบร่างไร้วิญญานของตัวเองเข้ามายังห้องนอนชั้นบนของแอสตันก่อนจะไปหยุดยืนอยู่ที่หน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้อง ฉันจ้องตัวเองในกระจกอยู่นานและมองรอยแดงที่แก้มของฉันที่มันจางลงไปเยอะแล้วแต่ก็ยังคงทิ้งลอยแดงหลงเหลือไว้อยู่บ้าง "ฉันเต็มใจเลือกทางนี้เอง" ฉันเอ่ยพร้อมปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา แต่ยังคงมองตัวเองในกระจกอยู่แบบนั้นก่อนจะค่อยๆ เอามือลูบแก้มข้างที่โดนตบมาอย่างแผ่วเบา ตอนนี้ฉันมาไกลมากๆ แล้วตั้งแต่ฉันมาอยู่กับแอสตันคุณภาพชีวิตฉันก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดได้กินอิ่มนอนอุ่นทุกมื้อได้กินแต่ของดีๆ ราคาแพงๆ ที่ไม่รู้ว่าถ้าฉันไม่ขายตัวให้แอสตันชาตินี้ฉันจะมีโอกาสได้กินไหมพอไม่สบายก็ได้เข้าโรงพยาบาลเอกชนดีๆ พักห้องพั
- หลายวันผ่านไป -ณ มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง Lรถสปอร์ตคันหรูของแอสตันขับแล่นเข้ามาภายในมหาวิทยาลัยในเวลาเช้าตรู่กว่าปกติกำลังมุ่งหน้าไปยังตึกคณะบริหารเพื่อที่จะไปส่งหญิงสาว"จอดตรงนี้แหละเดียวฉันเดินต่อเอง" สายน้ำเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงตึกคณะของเธอแล้ว ถึงตอนนี้จะเป็นเวลาเช้ากว่าปกติแต่ก็เริ่มที่จะมีนักศึกษาทยอยกันมาบ้างแล้วและเธอก็ไม่อยากจะเป็นจุดสังเกต“เรื่องมากเดียวฉันไปส่งหน้าตึก”“ไม่ต้อง แล้ววันนี้ไม่มีเรียนไม่ใช่หรอจะลากฉันออกมาด้วยทำไมแต่เช้า”“ต้องเข้าบริษัทมีเอกสารที่ต้องจัดการให้เสร็จก่อนเข้าประชุมสายนี้”“จอดได้แล้วแอสตัน!” สายน้ำเอ่ยย้ำกับแอสตันอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังขึ้นเพราะคนเอาแต่ใจยังไม่ยอมหยุดรถให้เธอสักที"เหอะ กลัวคนรู้รึไงว่าเธอเป็นคนของฉัน""ฉันไม่อยากเจอใครมาดักตบอีก""เลิกเรียนก็ทักมาเดียวฉันมารับ" แอสตันที่ได้ยินร่างบางพูดแบบนั้นก็ชะงักเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยพร้อมจอดรถข้างฟุตบาทใกล้ๆ กับร้านถ่ายเอกสารของคณะบริหารให้สายน้ำก่อนจะขับรถออกไป"ไง สายน้ำ" นิวตันที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากเดินตรงเข้ามาทักทายสายน้ำแล้วมองไปยังรถของแอสตันที่พึ่งขับออกไป“รู้จักกันน่ะเขาเห็น
ยัยน้ำฝนร้องไห้สะอึกสะอื้นจนฉันเองฟังไม่เป็นสับว่าน้องพูดว่าอะไร“พวกมึงดูกันไปก่อนเลยนะเดียวกูไปก่อน” ฉันเอ่ยกับยัยสองเพื่อนรักพร้อมรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปคุยโทรศัพท์“หายใจเข้าลึกๆ ตั้งสติแล้วค่อยๆ พูดกับพี่แม่ทำไม” ฉันเอ่ยบอกน้องสาวของฉันที่ตอนนี้ยังคงร้องไห้อยู่ไม่ยอมหยุด(แม่รถชน)"หะ!!! แล้วเเม่เป็นอะไรมากไหม" ทันทีที่ฉันได้ยินที่ยัยน้ำฝนพูดฉันก็รู้สึกชาวาบไปทั้งตัวก่อนจะตั้งสติและเอ่ยถามกลับไป(เลือดคลั่งในสมองต้องผ่าตัดด่วนต้องใช้เงิน120,000)"ทำไมแพงขนาดนั้น"(แม่ไปซื้อของในเมืองจ้ะ คนแถวนั้นที่ช่วยไว้พาแม่ไปส่งโรงพยาบาลเอกชนมันใกล้สุด พี่เราจะทำยังไงดี)"บอกให้หมอทำการผ่าตัดเลยเดียวพี่ไปหาเงินมาให้เองไม่ต้องห่วงนะ"(พี่จะไปหาเงินมาจากไหนเยอะขนาดนั้น)"พี่ต้องหาได้ไม่ต้องร้องนะไปดูแม่สะแค่นี้แหละ"ฉันเอ่ยตอบสายฝนเสียงสั่นก่อนจะกดวางสายน้องไปฉันเดินมาเลื่อยๆ ตามท้องถนนพร้อมกับดูยอดเงินเก็บในบัญชีธนาคารที่ตอนนี้มีอยู่ 83,000 บาท อย่างคิดไม่ตกว่าฉันจะไปหาเงินมากขนาดนั้นมาจากไหน"พี่เกรซซี่" ฉันเอ่ยขึ้นอย่างนึกได้ว่ามีพี่ที่รู้จักที่เป็นสาวประเภทสองทำงานเป็นนางโชว์อยู่ที่คลับแห่งน
- ทางด้านแอสตัน -ณ โซล VIP ของคลับดังย่านใจกลางเมืองกรุงชายหนุ่มที่กำลังนั่งจิบไวน์ราคาแพงและดื่มด่ำกับการแสดงโชว์ของคลับแห่งนี้ที่เขาพึ่งเซ็นสัญญาซื้อหุ้นไป“มึงคิดไงที่ซื้อหุ้นที่นี้วะ” ธามเอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างแอสตันอย่างประหลาดใจที่คนอย่างเขาซื้อหุ้นของคลับแห่งนี้เพราะมันคนละไลฟ์สไตล์กับเพื่อนของเขาโดยชิ้นเชิง“เพราะว่ามันสร้างเม็ดเงินให้กูได้มาก” แอสตันเอ่ยพร้อมกวาดสายตาไปมองสำรวจรอบๆ ภายในคลับนี้ส่วนมากแล้วจะเป็นคนต่างชาติทุนหนามากัน“เออก็จริงของมึงการแสดงแนวนี้ส่วนมากเป็นที่ถูกใจของพวกนักท่องเที่ยวต่างชาติ” ธามเอ่ยตอบไปอย่างเห็นด้วยเพราะเขาเองตั้งแต่เข้ามาก็เห็นมีแต่คนต่างชาติสะส่วนใหญ่“เอาละครับลูกค้าผู้มีเกียรติทุกท่านเรามาคั่นเวลาชมลีลาเต้นสุดแซ่บที่ทุกท่านจะต้องเคลิบเคลิ้มกับนักเต้นน้องใหม่มาแรงของเรากันได้เลยครับ”ทันทีที่พิธีกรพูดจบก็ปรากฏร่างหญิงสาวสุดเซ็กซี่ที่อยู่ในชุดบอดี้สูทรัดรูปสีดำที่โชว์สัดส่วนอันเร่าร้อนของร่างกายเธอได้ชันเจน"เชี้ย นักเต้นคนนั้นแจ่มชิปหายมึงคิดดีแล้วล่ะที่จะซื้อหุ้นของที่นี้แต่กูว่า…คุ้นๆ ป่าววะ" ดีเดย์เอ่ยขึ้นพร้อมกับเพ่งมองไปยังสาวนักเต้นท
"ออกไป!!"ร่างสูงของแอสตันเอ่ยไล่สาวสวยที่เขาจ้างมาก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับดึงกางเกงของตนมาใส่ให้เรียบร้อย"ทำไมล่ะคะ แตงโมทำอะไรให้พี่แอสตันไม่พอใจรึป่าว" สาวสวยเอ่ยออกมาก่อนจะลุกขึ้นมาเกาะแขนแอสตันด้วยท่าทางออดอ้อน"ฉันหมดอารมณ์" เขาเอ่ยพร้อมสะบัดแขนที่ถูกเกาะกุมด้วยสาวสวยออกอย่างไม่ใยดี"แต่เรายังไม่ได้เริ่มเลยนะคะ" เธอเอ่ยขึ้นพร้อมจับมือแอสตันมาวางไว้ที่หน้าอกของเธอ"ฉันไม่มีอารมณ์กับใครทั้งนั้นแหละปล่อย" เขาเอ่ยเสียงดังลั่นจนทำให้เธอต้องปล่อยมือออกจากข้อมือเขาที่เธอจับเขาไว้อยู่ร่างสูงของแอสตันล้วงไปหยิบกระเป๋าตังที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขาก่อนจะหยิบเงินขึ้นมาปึกนึงแล้วยัดใส่มือของเธอ"นี้เงินแล้วก็รีบไสหัวไปสะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน!! " เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงตวาดลั่นจนทำให้สาวสวยที่เขาเรียกว่ากลัวจนตัวสั่นก็จะรีบหยิบเสื้อผ้าของเธอที่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้นมาใส่โดยไว"ถ้าพี่แอสตันมีอา...""ฉันบอกให้ออกไปไงหรือเธออยากตาย!!!" ยังไม่ทันที่สาวสวยจะเอ่ยจบแอสตันก็ตวาดขึ้นเสียงดังลั่นก่อนจะชี้ไปที่ประตู"ค่ะๆๆ แตงโมงไปแล้วค่ะ" สาวสวยเอ่ยขึ้นก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไปด้วยความกลัว"เป็
ก๊อกๆแกร็ก~ยังไม่ทันที่ลูกค้าที่นั่งอยู่ภายในห้อง VVIP ของคลับจะเอ่ยอนุญาติประตูบานหรูก็ถูกเปิดออกด้วยสาวๆ สวยๆ มากมายที่แต่งหน้าจัดจ้านแต่งตัวกันน้อยชิ้นจนแทบจะเห็นได้ทุกสัดส่วน"สวัสดีค๊า พี่ดีเดย์เรียกพวกหนูมาคิดถึงพวกหนูหรอคะ" เสียงแหลมของสาวสวยนมโตที่ใส่เสื้อเกาะอกสีส้มและกระโปรงสั้นจนแทบจะเห็นแพตตี้เอ่ยขึ้นแล้วรีบตรงมาหาดีเดย์ทันที"คิดถึงสิคะ มาๆ ให้พี่หอมหน่อยเพื่อนน้องส้มจี๊ดชื่ออะไรกันบ้างคะ" ดีเดย์เอ่ยด้วยสายตาลุกวาวพร้อมอ้าแขนรับสาวๆ ทั้งหลายที่เดินมารุมนั่งตักเขาอย่างเอาใจ"แนะนำตัวสิพวกเธอ" สาวที่ชื่อส้มจี๊ดที่นั่งตักและเอามือคล้องคอดีเดย์ไว้อยู่หันไปเอ่ยบอกพวกเพื่อนๆ ของเธอ"หนูชื่อเมล่อนค่ะ" สาวสวยที่นั่งถัดไปจากสาวสวยที่ชื่อส้มจี๊ดเอ่ยขึ้น"หนูแตงโมค่ะ" สาวที่ชื่อแตงโมเอ่ยพร้อมเอานมโตๆ ของเธอถูไถที่แขนของดีเดย์อย่างยั่วยวนพร้อมกับเอาหน้าซบอกของเขา"หนูส้มโอค่ะ""แพรรี่ค่ะ""โห นี้มันผลไม้รวมชัดๆ" ธามเอ่ยขึ้นเมื่อสาวๆ แต่ละคนบอกชื่อของตัวเอง"เป็นไงกูเลือกมาแต่ละคนดีกรีนางแบบดาวยั่วทั้งนั้น" ดีเดย์เอ่ยขึ้นอย่างภูมิใจ"กูละเชื่อมึงจริงๆ เลย" โรมที่เล่นโทรศัพท์อยู่เอ่ย
"อิ่มชะมัดเลย" เอลลี่เอ่ยพร้อมกับตีพุงตังเองเบาๆ"ก็ควรอิ่มไหมอีผี กินไปสะขนาดนั้น" เมลเบิร์นเอ่ยก่อนจะยกมือส่งสัญญาณเรียกพนักงานมาเก็บเงิน"ก็นานๆ จะได้กินสักทีอยู่บ้านแม่ให้กูกินแต่อาหารคลีนหน้ากูจะเป็นเต่าอยู่แล้ว" เอลลี่เอ่ยพร้อมชี้นิ้วไปที่หน้าตัวเอง"อีน้ำไม่อร่อยหรอวะกูเห็นมึงกินไปนิดเดียวเองมัวนั่งมองแต่โทรศัพท์" เมลเบิร์นเอ่ยกับสายน้ำที่วันนี้เธอสังเกตได้ว่าเพื่อนรักของเธอดูซึมๆ ไปนั่งจ้องแต่โทรศัพท์"อร่อย แต่กูไม่ค่อยหิวก็บอกแล้วว่าวันนี้กูนอนไม่พอ""ทั้งหมด 1250 บาทค่ะ""เดียวกูเลี้ยงเองวันนี้ถือว่ากินสละโสดปลอมใจยัยเมลเบิร์น" เอลลี่เอ่ยพร้อมหยิบบิลที่พนักงานมาตรวจดู"แต๊งกิ๊วนะจ๊ะเพื่อนรัก" เมลเบิร์นเอ่ยพร้อมทำตาปริบๆ ใส่เพื่อนรัก"งั้นเราไปช็อปปิ้งกันก่อนไหมแล้วค่อยกลับ เดียวกูไปส่งมึงเอง" เอลลี่เอ่ยก่อนจะหันไปบอกสายน้ำณ คอนโดแอสตันเวลา 17.00 น.รถหรูแบรนด์ยุโรปของเอลลี่แล่นมาจอดบริเวณหน้าคอนโดหรูของแอสตันในเวลายามเย็น"มึงมีปัญหาอะไรกับพี่เขาป่าววะ" เอลลี่เอ่ยถามที่กำลังจะปลดเข็มขัดนิรภัย"ป่าว กูแค่นอนไม่พอ""อย่ามาโกหกกู กูดูออกว่าวันนี้มึงดูซึมๆ บอกกูมาสะดีๆ ทะเลาะ
เช้าวันต่อมาคลืด คลืดๆ ~ร่างบางค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นเพราะเสียงปลุกของโทรศัพท์แต่ก็พบกับเตียงที่ว่างเปล่าไร้วี่แววของร่างสูงนอนอยู่เช่นทุกวัน มือบางเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์บนหัวนอนที่ยังดังอยู่ไม่ยอมหยุดก่อนจะกดรับสาย"ว่าไงยัยฝน"(หนูจะโทรมาบอกพี่ว่าพรุ่งนี้แม่ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วจ๊ะ)"ทำไมไวจัง หมอตรวจแน่แล้วใช่ไหมว่าแม่แข็งแรงดีแล้ว"(ตรวจแล้วจ๊ะพี่แข็งแรงดีไม่มีปัญหาอะไรหมอพึ่งมาบอกเมื่อกี้นี่เองหนูเลยรีบโทรมาบอกพี่)(แล้วเงินพอใช่ไหม ถ้าไม่พอบอกนะเดียวพี่โอนไปให้เพิ่ม)(พอจ้าพี่ พี่แอสตันเขาทำเรื่องรับผิดชอบค่ารักษาแล้วก็ค่าห้องพิเศษไว้หมดแล้วไม่ต้องจ่ายอะไรเพิ่มแล้ว)"แล้ว..."(พี่แค่นี้ก่อนนะจ๊ะหนูต้องรีบแต่งตัวไปเรียนจากโรงพยาบาลไปโรงเรียนไกลมากพี่ บ๊ายบายจ๊ะ)ยังไม่ทันที่สายน้ำจะเอ่ยถามจบสายฝนก็เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อนที่จะวางสายไป"พึ่งจะ 7 โมงเองไปไหนของเขา" สายน้ำเอ่ยขึ้นพร้อมมองไปยังนาฬิกาที่ตอนนี้พึ่งจะแค่ 7 โมงเช้าแล้วช่วงนี้แอสตันก็ไม่ค่อยมีเรียนด้วยนอกจะทำโปรเจ็คอยู่ห้องไม่ก็มหาวิทยาลัยเธอมองไปรอบๆ ห้องก็ไม่เห็นมีสิ่งใดผิดปกติก่อนจะมองไปยังห้องน้ำภายในห้องนอนแต่ก็ไม่เห็น
หลายชั่วโมงต่อมาเวลา 17.00 น.แกร็ก~ร่างบางของสายน้ำเปิดประตูเข้ามาภายในคอนโดหรูของแอสตันแต่กลับพบความว่างเปล่าไร้วี่แววของคนตัวสูงที่ปกติแล้วเวลาเธอกลับมาจากมหาวิทยาลัยร่างสูงของแอสตันจะชอบนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟาตัวยาวกลางห้องรับแขก"ไปไหน หรือว่ายังไม่ตื่น"สายน้ำบ่นพึมพัมกับตัวเองพร้อมทั้งย่ำเท้าเดินขึ้นไปยังชั้นสองของคอนโดหรูก่อนจะเปิดดูที่ห้องนอนดูว่ามีเจ้าของร่างสูงไหม"แอสตัน~ อ่าวไม่อยู่" มือเล็กของสายน้ำที่เปิดประตูเข้าไปยังห้องนอนพร้อมเอ่ยเรียกเจ้าของชื่อแต่ก็พบความว่างเปล่าเช่นเดิม..Line แอสตันสายน้ำ: ไปข้างนอกหรอแอสตัน : ใช่ กินข้าวก่อนเลยนะไม่ต้องรอสายน้ำ : อืมร่างบางกดไลน์หาแอสตันด้วยความแปลกใจปกติแล้วแอสตันแทบจะไม่ห่างจากเธอเลยเขามักจะคอยไปรับไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัยตลอดถ้าไม่ได้ไปรับก็จะรออยู่ที่ห้องหรือถ้าไปไหนเขามักจะพาเธอไปด้วยเสมอ"หรือมันใกล้หมดเวลาของฉันแล้ว" สายน้ำเอ่ยพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินไปนั่งลงอยู่ปลายเตียงแล้วมองไปรอบๆ ห้องนอนหรูของแอสตันที่ตอนนี้มีเพียงแค่เธอกับความเงียบสนิท"นายเริ่มเบื่อฉันแล้วสินะ"เธอเอ่ยเบาๆ กับตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน
"เออกูมีเรื่องจะบอกพวกมึงด้วยเสาร์นี้กูจะหมั้นกับเมลเบิร์น" ธามเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่ราบเรียบต่างจากพวกเพื่อนของเขาที่หันมามองเข้ากันอย่างตกใจ"หะ!!! " ชายหนุ่มทั้ง 4 เอ่ยอุทานขึ้นมาพร้อมกันอย่างตกใจกับสิ่งที่ธามได้พึ่งเอ่ยออกมา"อีก 2 วันเนี้ยนะมึงไม่บอกพวกกูวันงานเลยล่ะ" แอสตันเอ่ยขึ้น"มึงกะมัดมือชกยัยน้องคนสวยเขาเลยหรอวะ" ดีเดย์เอ่ยพลางมองหน้าธามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเพื่อนเขาจะทำแบบนั้น"น่าสงสารน้องเขาชิปหาย" คลาร์กที่กำลังกระดกเหล้าเข้าปากเอ่ยออกมาพลางส่ายหัวเบาๆ"พวกกูดูออกนะว่ามึงคิดยังไงกับน้องเขาแต่แบบนี้มันจะไม่มัดมือชกน้องเขาไปหรอวะ" โรมเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับมองไปยังธามที่กระดกเหล้าเข้าปากอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร"แม่ยัยเมลนู้นที่เป็นคนอยากจับให้กูกับเมลหมั้นกัน" ธามเอ่ยออกมาพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี"พวกกูรู้นะว่าต้องเป็นฝีมือมึงไม่งั้นอยู่ดีๆ จะมาจับหมั่นกันได้อย่างไงแต่ก็เอาเถอะจัดที่ไหน" แอสตันเอ่ยก่อนจะเหลือบสายตาไปมองธามที่นั่งกินเหล้าอย่างหน้าระรื่น"โรมแรม MB ของที่บ้านเมลนั้นแหละแต่ว่าจัดภายในมีแค่ครอบครัวกูกับเมล""เออ มาๆ กินเหล้าต่อ" เเอสตันเอ่ยก่อนจะยกแก้วข
ณ คลับ ASทันทีที่ขับรถออกมาจากบ้านอัครกิจภูริสกุล แอสตันก็ขับรถสปอร์ตสุดหรูวิ่งตรงมาที่คลับ AS ทันที ร่างสูงของแอสตันก้าวเท้าลงจากรถพร้อมกับสายตาของนักท่องราตรีทั้งหลายที่จับจ้องมายังเขาเป็นทางเดียวกัน“ธนินหละ” แอสตันเอ่ยถามพนักงานที่รีบเดินมารับกุญแจรถจากเขาเพื่อนำไปจอด“คุณธนินติดต้อนรับลูกค้า VIP อยู่ชั้นบนครับ”“พวก ส.ส สินะ บอกธนินว่าเสร็จแล้วให้ขึ้นไปหาฉันที่ห้องทำงาน” แอสตันเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะย่างเท้าตรงไปยังห้องทำงานของตน“ครับ” พนักงานชายเอ่ยตามหลังแอสตันพร้อมโค้งให้เขาอย่างเคารพก่อนจะเดินไปยังด้านประตูคนขับเพื่อนำรถของเขาไปจอดก๊อก ก๊อกๆ"เข้ามา"แกร็ก~"นายเรียกผมหรอครับ" ธนินเปิดเข้ามาภายในห้องทำงานของแอสตันพร้อมโค้งตัวให้เขาก่อนเอ่ยถามเจ้านายของตน"ใช่ ฉันมีเรื่องให้นายไปสืบหน่อย" แอสตันเอ่ยพลางเคาะนิ้วชี้กับโต๊ะทำงานตามจังหวะแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ไอแพดของตนเองโดยไม่ได้หันไปมองยังธนินที่พึ่งเข้ามา"เรื่องอะไรครับ? ""คนนี้" แอสตันเอ่ยก่อนจะวางไอแพคแล้วกลับหัวไปทางธนินพลางเคาะนิ้วชี้ไปที่รูปของซีเรียพร้อมกับเอ่ยต่อ"ลูกของนายอธิวัฒน์ ประธานบริษัทXXX แล้วก็สืบมาด้วย
ณ บ้านอัครกิจภูริสกุลเวลา 22:00 น.“ลูกแม่ ลมอะไรหอบมาเนี้ย” เสียงของหญิงสาววัยกลางคนที่ดูสง่านั่งอยู่ในห้องรับแขกเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงของแอสตันเดินเข้ามาภายในบ้าน“ก็คิดถึงแม่ไงครับเลยมาหา” แอสตันเอ่ยคำหวานพร้อมทำเสียงออดอ้อนพร้อมเดินเข้าไปสวมกอดเเม่ของตนราวกับเด็กน้อย“ขี้โม้ ได้ข่าวว่าติดสาวหรอลูกที่ชื่ออะไรน้า อ่อสายน้ำลูกเต้าใครที่ไหนแม่รู้จักไหม” หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยพร้อมหยิกจมูกลูกชายคนเล็กของเธอเบาๆ อย่างเอ็นดู“พี่มันเอาเรื่องไร้สาระแบบนี้มาฟ้องแม่หรอครับ”“ไม่ต้องไปว่าพี่เลยนะ แล้วเมื่อไหร่จะพามาให้แม่รู้จัก”“ไม่มีอะไรหรอกครับแม่อย่าไปเชื่อพี่มัน”“ก็ได้ๆ กินอะไรรึยังแม่ให้ป้าศรีไปเตรียมให้ไหม” หญิงวัยกลางคนเอ่ยถามลูกชายพลางทำท่าจะเรียกแม่บ้านคนสนิทที่อยู่ในห้องรับแขกด้วยกันให้ไปเตรียมอาหารให้แอสตัน“กินแล้วครับ แล้วพี่อยู่ไหนหรอครับ”“บนห้องจ๊ะ มีอะไรรึป่าวมาหาพี่เขาดึกๆ ดื่นๆ”“ไม่มีอะไรหรอกครับแค่จะมาถามถึงเรื่องจัดงานมอเตอร์โชว์”“จ๊ะ ขึ้นไปอย่างดังนะลูกคุณพ่อหลับแล้ว”“ครับแม่”ฟอดดด~แอสตันเอ่ยก่อนจะหอมแม่ที่เป็นที่รักของเขาฟอดใหญ่ก่อนจะรีบขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านอ
ณ คลับ ASเวลา 18.00 น.รถสปอร์ตหรูของแอสตันแล่นเข้ามาจอดเทียบยังบันไดประตูทางขึ้นของคลับหรูในเวลายามเย็นซึ่งตอนนี้เริ่มมีนักท่องราตรีบางส่วนทยอยกันเข้ามาแล้ว"สวัสดีครับนายให้เอารถไปเก็บเลยไหมคับ" บริกรของคลับเดินมาโค้งให้แอสตันก่อนจะเอ่ยถามเมื่อเห็นเขาและสายน้ำเดินลงจากประตูรถ"อืม" ร่างสูงตอบเพียงประโยคสั้นๆ ก่อนจะยื่นกุญแจรถให้ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในคลับโดยมีสายน้ำเดินตามไม่ห่างณ ห้องทำงานแอสตันก๊อก ก๊อก ๆๆ"เข้ามา" ร่างสูงของแอสตันที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเอ่ยขึ้น"นี้เป็นไฟล์กล้องวงจรปิดที่เรากู้มาได้ครับในคลิปมีชายอีกคนที่มากับนายพิศุด้วยแต่ไม่ได้ลงมาจากรถเราเลยไม่รู้ว่าเป็นใคร" ธนินเอ่ยพร้อมยื่นไอแพดเปิดคลิปให้แอสตันดูจากกล้องวงจรปิดที่พึ่งกู้มาได้"กูว่าแล้วว่ามันต้องมีคนคอยหนุนหลังอยู่" แอสตันเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าในคลิปมีชายที่อายุน่าจะอยู่ในวัยกลางคนเปิดประตูรถตูแค่ครึ่งเดียวทำให้เห็นได้แค่มือเอ่ยคุยกับนายพิศุอยู่"ตอนนี้ผมกำลังตามสืบว่าอีกคนเป็นใครอยู่ ส่วนนี้เป็นเลขทะเบียนรถผมไปสืบมาแล้วเป็นทะเบียนรถปลอมครับหลังจากผ่านด่านทางแยกจากคลับเราก็หายไปเลยผมคิดว่าน่าจะเปลี่ยนรถ""โก