เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 120
บทที่เกี่ยวข้อง
แต่งกับขุนนาง บทที่ 121
ลมด้านนอกพัดแรงขึ้นอย่างกะทันหัน เสียงลมร้องโหยหวนดังลั่น ทำให้หน้าต่างสั่นสะเทือนราวกับฝนจะตกซูชิงลั่วลุกขึ้นเตรียมตัวกลับหากอีกสักครู่ฝนตกขึ้นมาคงลำบาก และยามนี้ก็ดึกมากแล้วนางยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ก็ได้ยินเสียงลู่เหิงจือพูดเสียงนิ่วเฉยว่า “คืนนี้พักที่นี่เถิด ลมแรงฝนตกหนัก กลับไปคงลำบาก”เขาเงยหน้าขึ้น มองมาที่ดวงตาของนางราวกับมีมนต์สะกด “ยิ่งไปกว่านั้น ในเมื่อเจ้ามาแล้ว ยังส่งเจ้ากลับ บ่าวทั้งหลายจะเข้าใจผิดคิดว่าข้าไม่รักเจ้า”ซูชิงลั่วเม้มริมฝีปาก “แต่หากข้าย้ายมาอยู่ที่นี่ สาวใช้…”ลู่เหิงจือตอบ “ต่อไปนี้ จื๋อหยวนกับอวี้จู๋สามารถเข้ามาในบริเวณนี้ได้ตลอดเวลา”"แล้วเตียงนั่น..."ลู่เหิงจือเลิกคิ้วขึ้น “ดึกแล้วและฝนกำลังจะตกด้วย อาจไม่ค่อยสะดวก ฮูหยินฝืนทนสักหน่อย คืนนี้ใช้ของข้าไปก่อนได้หรือไม่”ซูชิงลั่วกอดหนังสือและตอบรับเสียงเบาลู่เหิงจือกระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “หากเมื่อใดง่วงไปนอนที่ห้องข้างๆ ก่อนก็ได้”ซูชิงลั่วเหลือบมองเขา แล้วรู้สึกขึ้นมาทันทีว่า เมื่อครู่เขาขอให้นางอยู่เป็นเพื่อนเขาสักครู่ ที่แท้เขาตั้งใจจะให้นางค้างคืนอยู่แล้วแม้ฝนไม่ตก ลมไม่แรง เขาก็ต้อง
แต่งกับขุนนาง บทที่ 122
เช้าวันต่อมา ทั้งคู่ตื่นขึ้นมาแล้วแยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัว ทั้งสองรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก บรรยากาศจึงไม่ผ่อนคลายเหมือนเคยขณะที่กำลังผูกเข็มขัดให้ลู่เหิงจือ ซูชิงลั่วก็แอบสติหลุดเล็กน้อย ผูกไม่ติดหลายครั้งลู่เหิงจือจึงเอ่ยเสียงเรียบว่า “ข้าผูกเอง”เขาเอื้อมมือไปจับเข็มขัดโดยไม่มองนาง แล้วผูกเอง ซูชิงลั่วรู้สึกไม่รู้จะทำอย่างไรจึงยืนนิ่งอยู่กับที่สักครู่ จึงหันไปที่โต๊ะเมื่อเห็นอวี้จู๋นำกล่องอาหารมาให้ในใจรู้สึกหดหู่เล็กน้อยหลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่ก็กินข้าวเงียบๆ ลู่เหิงจือเดินออกจากห้องไปยังห้องหนังสือข้างๆ ทันทีอวี้จู๋สังเกตเห็นว่ามีอะไรผิดปกติ จึงถามด้วยความระมัดระวังว่า “ฮูหยิน ท่านทะเลาะกับนายท่านหรือเจ้าคะ”การทะเลาะกันอาจจะดีกว่าด้วยซ้ำซูชิงลั่วรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่เมื่อวานได้พูดถึงเรื่องการแต่งงานหลอกๆ เพราะกลัวว่าจะไปทำให้เขาคิดว่าความรักที่แสดงออกมาก็เป็นเรื่องหลอกลวงด้วย จนทำให้เขากลับไปเป็นคนเย็นชาเหมือนเดิมนางจึงส่ายหัวแล้วตอบว่า “ไปหาท่านยายกันเถอะ”อวี้จู๋ขานรับเสียงเบา แต่ในใจกลับค่อนข้างรู้สึกแปลกๆตั้งสติแล้วไปน้อมทักอรุณสวั
แต่งกับขุนนาง บทที่ 123
เถ้าแก่เฉียนยิ้ม “คุณหนูไม่ทราบหรอกว่า คุณชายทผู้นี้ชื่ออวี๋ซื่อชิง เป็นบัณฑิตที่กำลังจะไปสอบเข้าเมืองหลวง แม้ว่าฝีมือการวาดภาพจะพอใช้ได้ แต่ก็ยากจนมาก ให้แค่ไม่กี่ตำลึงก็ยอมขายแล้ว”บัณฑิตที่กำลังจะไปสอบเข้าเมืองหลวงอย่างนั้นหรือ...ซูชิงลั่วหลับตาลง แล้วนึกถึงท่านพ่อซูจุ่นขึ้นมาทันทีท่านพ่อของนางเป็นที่รู้จักในนามท่านซูผู้ใจบุญแห่งเมืองจินหลิง เพราะท่านมักจะช่วยเหลือคนยากจน โดยเฉพาะบัณฑิตผู้ยากไร้ครั้นที่นางยังเด็ก ท่านต้องออกไปค้าขายทางทะเลเพื่อเลี้ยงครอบครัว สร้างฐานะมั่นคง แต่สิ่งที่ท่านเสียใจตลอดชีวิตคือ ไม่เคยมีโอกาสได้เรียนหนังสือ ไม่เคยสอบจนได้ชื่อเสียงโด่งดัง จึงเอ็นดูบัณฑิตเป็นพิเศษตลอดชีวิตของท่าน ไม่รู้ว่าช่วยเหลือบัณฑิตในเมืองจินหลิงไปกี่คนแล้ว เป็นที่ยกย่องของคนในท้องถิ่นซูชิงลั่วครุ่นคิดสักครู่แล้วพูดว่า “เถ้าแก่เฉียน เขาเป็นคนใฝ่เรียน อนาคตอาจสอบได้เป็นขุนนางก็ได้ ลองทำบุญให้เขาสักสิบนึงสิบตำลึงก็แล้วกัน”เถ้าแก่เฉียนมองมาที่คุณหนูผู้เป็นฮูหยินน้อยคนใหม่ด้วยความประหลาดใจ และรีบตอบว่า “ขอครับ”แล้วรีบเดินออกไป พูดชมเชยเด็กหนุ่มผู้นั้นด้วยรอยยิ้มว่าอนาคตสดใส
แต่งกับขุนนาง บทที่ 124
รถม้าเคลื่อนตัวไปข้างหน้าช้าๆ ท้องฟ้าข้างนอกมืดครึ้มลงทันที และมีกระแสลมพัดผ่าน ราวกับว่าฝนกำลังจะตกอีกครั้งในพื้นที่แคบๆ รอบตัวลู่เหิงจือดูเหมือนจะมีความโกรธแค้นปกคลุมอยู่ซูชิงลั่วไม่เคยเห็นเขาเป็นเช่นนี้มาก่อน กระดูกไหปลาร้าข้างซ้ายของนางเจ็บเล็กน้อยเพราะเพิ่งถูกเขากด แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรรถม้าทั้งคันตกอยู่ในความเงียบงันซูชิงลั่วเงยหน้าขึ้นมองลู่เหิงจือ เขานั่งหลับตาลงครึ่งหนึ่งและนั่งอยู่ในรถม้า ไม่ได้เหลือบมองนางเลยแม้แต่น้อยผ่านพักใหญ่ เขาถึงพูดขึ้นมาอย่างกะทันหันด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยอย่างมาก “เจ้าออกมาทำไม”หรือว่าเขาจะโกรธเพราะนางออกจากจวนโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า?ไม่น่าจะใช่ นางใช้คนของเขาเอง น่าจะรายงานเขาไปแล้วยิ่งไปกว่านั้น เมื่อวานเขาบอกว่าเวลาของนางสามารถจัดการได้ตามอำเภอใจซูชิงลั่วคาดเดาไม่ออกว่าเหตุใดเขาถึงโกรธ จึงพูดอย่างระมัดระวังว่า “ข้าออกมาเพื่อไปรับด้ายที่ร้านขายด้าย แล้วก็คิดว่าท่านยุ่งอยู่ จึงไปดูร้านขายภาพวาดที่ขายไม่ค่อยดีสักหน่อย คุณชายเมื่อครู่เป็นคนมาขายภาพวาด อาจเป็นเพราะข้าให้เเถ้าแก่ซื้อภาพวาดของเขาในราคาสิบตำลึง เขาจึงมาขอบคุณข้าน่ะ...”แน่นอนว
แต่งกับขุนนาง บทที่ 125
ซูชิงลั่วรู้สึกเจ็บมือจากการถูกเขาบีบ จึงอดกระซิบเสียงเบาไม่ได้ว่า "ท่านชายสาม..."เขาไม่สนใจ พานางเดินกลับห้องไป แล้วโยนนางลงบนเก้าอี้หวายยาวแต่กลายเป็นว่าแรงที่โยนไม่แรงมาก ซูชิงลั่วแค่ถูกแรงผลักให้ไปนั่งบนเก้าอี้หวายเท่านั้น ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรจื๋อหยวนที่ตามมาด้วย ตกใจจนถามขึ้นมาว่า "นายท่าน เกิดอะไรขึ้น...""ออกไป" ลู่เหิงจือตะคอกเสียงทุ้มต่ำซูชิงลั่วตกใจจนเนื้อตัวสั่นโดยไม่รู้ตัวจื๋อหยวนก็ตกใจเช่นกัน ไม่ต้องการออกไป แต่ถูกซ่งเหวินส่งสายตาและลากออกไปประตูถูกปิดลง และมีฟ้าแลบส่องสว่างห้องมืดมิด สาดส่องไปยังใบหน้าที่เย็นชาของลู่เหิงจือในยามนี้ซูชิงลั่วรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยจึงถอยหลังไปการกระทำนี้กลับทำให้ลู่เหิงจือโกรธขึ้นมา"เจ้ากลัวอะไร" ลู่เหิงจือถามเสียงราบเรียบความสงบเงียบนี้ช่างน่ากลัว ราวกับพายุฝนกำลังก่อตัวเขาไม่ได้ถามนางอีกว่ากลัวหรือไม่ แต่ถามนางอย่างแน่วแน่ว่ากลัวอะไรกันแน่ลู่เหิงจือยืนอยู่ตรงหน้านาง ร่างสูงของเขาปกคลุมนางจนมิด...ตกลงกลัวอะไรกันแน่? ข้ายังไม่ดีพอสำหรับเจ้าหรือความมืดมนในดวงตาของเขาทำให้ซูชิงลั่วถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัวนางไม่ได
แต่งกับขุนนาง บทที่ 126
ท่ามกลางแสงสลัว ริมฝีปากของนางถูกจูบ รู้สึกถึงลมหายใจเย็นชื่นที่โอบล้อมเข้ามาซูชิงลั่วรู้สึกตั้งตัวไม่ทันคางของนางถูกจับขลึงไว้ ขณะที่รับจูบที่เต็มไปด้วยความโกรธและความตื่นเต้นอย่างไม่เต็มใจน้ำตายังคงไหลอยู่บนใบหน้า แต่นางก็ยังไม่เข้าใจ...เหตุใดเมื่อครู่เขาถึงพูดกับนางเช่นนั้น แล้วจู่ๆ ก็มาจูบนางนางเผลอตัวผลักอกเขา แต่แรงเพียงน้อยนิด กลับทำให้เขาตื่นเต้นมากขึ้นไปอีกมือที่จับคางของนางคลายออก พยุงตัวอยู่บนเก้าอี้หวาย ขาขวายัดเข้าไประหว่างเข่าของนางอย่างก้าวร้าว เข่าคุกเข่าอยู่ที่ขอบเก้าอี้หวาย แล้วผลักนางจนนางล้มลงไปด้านหลังโดยไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ทำให้ร่างกายท่อนบนนอนเอนอยู่บนเก้าอี้หวาย และขาของนางห้อยอยู่กลางอากาศ หาจุดยึดไม่ได้ลู่เหิงจือประคองเอวของนางไว้ และจูบนางไปพร้อมกับดึงร่างกายของนางเข้ามา ทำให้ขาของนางวางอยู่บนเก้าอี้ยาวร่างกายของนางเหมือนถูกกอดรัด ขยับตัวไม่ได้ มีเพียงมือทั้งสองข้างที่ยังวางอยู่บนอกของเขาแต่ในวินาทีต่อมา ลู่เหิงจือใช้มือข้างเดียวรวบแขนทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ แล้วกดไว้บนที่วางแขนของเก้าอี้หวายเสียงหายใจหอบของเขาเล็ดลอดเข้าไปในห
แต่งกับขุนนาง บทที่ 127
"หากเราจะทำทุกอย่างที่คู่สามีภรรยาทำกัน เหตุใดคืนวันแต่งงานท่านถึงไปนอนบนเก้าอี้ยาวเล่า"“……”นางโกรธจัดจนพลั้งปากพูดออกมาโดยไม่คิดภายในห้องเงียบสงัดลงทันที เหลือเพียงเสียงฝนฤดูใบไม้ร่วงโปรยปรายเบาๆ ดังมาจากนอกหน้าต่างอึดอัดคำพูดนี้ราวกับถามเขาว่าในคืนวันแต่งงานเหตุใดถึงไม่นอนกับตนซูชิงลั่วกำผ้าเช็ดหน้าไว้แน่นแล้วถอยหลังอีกนิด แม้ว่าจะไม่มีที่ให้ถอยแล้วก็ตามลู่เหิงจือยืนนิ่งมองนางอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยเสียงเรียบว่า “ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้าเป็นคนเจ้าชู้เลย”เขาแสดงสีหน้าจริงจังเกินไป ซูชิงลั่วรู้สึกสบายใจขึ้นมาก"แล้วเหตุใดท่านถึง...ถึงมาจูบข้าล่ะ?" นางหันหน้าหนีไปแล้วพูดว่า "ไม่ได้โดนวางยารักสักหน่อย"ลู่เหิงจือแทบหัวเราะเสียงแหบแห่งออกมา "ใครบอกว่าต้องโดนวางยารักถึงจูบเจ้าได้เล่า"เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ อย่างช้าๆ มองด้วยแววตาลุ่มลึก "เจ้าไม่คิดถึงความเป็นไปได้อื่นบ้างเลยหรือ"ซูชิงลั่วรู้สึกงุนงง "ความเป็นไปได้อะไร?"ลู่เหิงจือเพียงแต่ก้มศีรษะลง ไม่ตอบ“ทำไมเงียบไป” ซูชิงลั่วเงยหน้าเหลือมองเขา “ที่นี่ก็ไม่มีบาวรับใช้ ไม่จำเป็นต้องแสดงความรักให้ใครเห็นหรอก……” ในใจเริ่มตัด
แต่งกับขุนนาง บทที่ 128
เรื่องที่ซูชิงลั่วทะเลาะกับลู่เหิงจือและไล่เขาออกจากห้องเมื่อค่ำคืนนั้นแพร่สะพัดไปทั่วจวนลู่ภายในคืนเดียวเช้าวันรุ่งขึ้น จื๋อหยวนช่วยซูชิงลั่วแต่งตัวอย่างระมัดระวังตนก็รู้สึกหนาวสั่นหลังจากนอนมาทั้งคืนในกระจกทองแดง ซูชิงลั่วกอดอกไว้ ใบหน้าขาวซีดเผือดและเผยความสับสนเล็กน้อยเมื่อคืนนี้นางฝันแปลกมาก ในความฝันราวกับเป็นเรื่องราวที่ต่อเนื่องจากภพชาติที่แล้วนางกับลู่เหยียนแต่งงานกันและเสียชีวิตทั้งคู่หลังจากนั้น ลู่เหิงจือก็ออกมาเปิดโปงความผิดของลู่เหยียน ทั้งเรื่องซื้อตำแหน่ง ติดสินบน หนีทหาร และลงมือประหารชีวิตเขาด้วยตัวเองส่วนหลิ่วเยียนหรานก็แอบหนีออกจากจวนลู่เรือนสาม พร้อมกับขโมยเงินทองไปและทิ้งเด็กๆ ไว้ต่อมา ลู่เหิงจือก็มาที่หลุมศพของนาง นำอาหารจากจินหลิงมาให้จำนวนมาก ทั้งซาลาเปาไก่ตุ๋น นมพิราบต้มเค็ม บะหมี่ไก่ฉีก ต้มเนื้อวัว และยังคารวะสุราและเผากระดาษเงินให้ด้วยใบหน้าของเขาดูเย็นชาและเศร้าสร้อย ขณะที่ลูบสัมผัสสุสานของนาง ก็ถามขึ้นมาว่า “เจ้าเห็นด้วยใช่หรือไม่ เขาไม่เคยทำดีกับเจ้าเลย”เห็นด้วยที่เขาฆ่าลู่เหยียนหรือ? แน่นอนว่าเห็นด้วยในความฝัน นางพยักหน้า แล้วทันใดน
บทล่าสุด
