บทที่ 47 แม่ลูกซิ่งฝ่าหลุม

สองวันแล้วที่เหนือฟ้าออกจากบ้านแต่เช้าตรู่แล้วกลับถึงบ้านเกือบห้าโมงเย็น พอกลับมาถึงปุปก็กินข้าวเป็นอ่างทำเอาภาคีกับบะแต๋งมองตาไม่กะพริบ สงสารแม่ที่เหน็ดเหนื่อยไปทำงานนอกบ้าน

ทุกคืนภาคีจึงทำหน้าที่นวดตัวให้เหนือฟ้าโดยไม่บ่น ถึงแม้เขาจะกระเต็งลูกไปทำงานตรงโน้นตรงนี้ด้วยกันแต่โชคดีที่ตอนบะแต๋งอยู่กับเขาแทบจะไม่ดื้อเลย แต่อยู่กับแม่ทีไรพากันป่วนไปทั่วไร่ทุกที

"พี่คงจะกลับเย็นหน่อย แต่พี่จะเอากับข้าวที่ร้านปลาเผาของแม่กลับมาฝากนะ อยากกินไรเพิ่มเติมก็แชตบอกพี่นะครับ" วันนี้ภาคีต้องขับรถไปประชุมที่ตึกเดอะเซฟเฟอะซิกส์ที่เขาเป็นหนึ่งในบอร์ดบริหารอยู่ที่นั่น

"พี่คีหล่อจังเลยค่ะ หล๊อหล่อ" เหนือฟ้าเขินตัวบิดเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเพิ่งเคยเห็นสามีใส่ชุดสูทสีดำ พอเขาแต่งแบบนี้ก็ยิ่งดูเหมือนนายแบบ

"พี่รู้ตัวแล้วว่าหล่อ" เขายิ้ม ดึงเอวอวบเข้ามาประชิดก้มลงซุกไซ้จมูกไปที่แก้มป่อง

"แหวะ แหวะ" บะแต๋งกำลังนั่งจกข้าวเหนียวกับน้ำพริกหนุ่มสูตรของเด็กน้อยที่พ่อทำให้อยู่บนเก้าอี้เด็ก หนูน้อยพะอืดพะอมที่เห็นพ่อแม่สวีตกัน ทำให้มื้อเช้ากลายเป็นมื้อหวานอันแสนเลี่ยน

"เป็นอะไรครับ อะไรติดคอรึเปล่า" เหนือฟ้าหันไปด