แชร์

บทที่0177

ฉยงหัวไม่ได้ใส่ใจ เพียงแค่อุ้มลู่ซิงหว่านเข้ามาใกล้ตัวอีกนิด แล้วพูดต่อว่า “ไม่เป็นไรหรอกเพคะ หม่อมฉันเพียงแต่ได้ยินว่ามีญาติอยู่ในเมืองชายแดน จึงเดินทางลำบากไปที่นั่นเพคะ”

“หม่อมฉันคิดว่าเมืองเล็กๆ น่าจะมีผู้คนซื่อสัตย์ แต่กลับถูกหลอกจนเกือบถูกขายเข้าโรงโสเภณี”

“โชคดีที่หม่อมฉันฉลาดหนีออกมาได้ แต่กลับถูกพวกนั้นไล่ล่าตาม แล้วก็โชคดีอีกครั้งที่ได้พบกับติ้งกั๋วโหว เขาช่วยหม่อมฉันไว้ หม่อมฉันจึงได้ปลอดภัยเพคะ”

“หลังจากนั้น หม่อมฉันก็เลิกล้มความคิดที่จะตามหาญาติ แล้วทำงานรับใช้ในค่ายทหาร ก็นับว่ามีทางออกแล้ว ต่อมาได้พบกับองครักษ์เงาของพระสนมที่ไปค่ายทหารทิศบูรพา ท่านโหวจึงส่งหม่อมฉันมากับพวกนางเพคะ”

พระสนมเฉินกุ้ยเฟยพยักหน้าเมื่อได้ฟังถึงตรงนี้ “นับว่าเป็นโชคชะตาทีเดียว เจ้าดูสิ ข้าอยู่ในวังหลังนี้ก็ต้องระวังตัวทุกฝีก้าว จริงๆ แล้วข้าก็ขาดคนที่มีความรู้ทางการแพทย์อยู่”

“เจ้าอยู่ที่นี่ให้สบายเถอะ หากวันใดเจ้ารู้สึกว่าวังหลวงนี้กักขังเจ้าไว้ ก็บอกข้า ข้าจะปล่อยเจ้าออกจากวัง”

ฉยงหัวได้ยินเช่นนั้นก็ตาเป็นประกายทันที “จริงหรือเพคะ?”

แต่แล้วก็รู้สึกว่าตนเองตื่นเต้นเกินไป จึงรีบสงบสติอารมณ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status