แชร์

บทที่0147

“ก็เป็นโชคดีของพี่หญิงเองด้วย” พระสนมเฉินกุ้ยเฟยจับมือพระสนมหลานเฟยแล้วกระซิบเบาๆ “เรื่องที่พี่หญิงถูกวางยาพิษ ข้าไม่ได้กราบทูลฝ่าบาท เพราะระยะนี้ในวังมีเรื่องวุ่นวายมาก ข้าคิดว่าถ้าเราสืบเรื่องนี้อย่างเงียบๆ คงจะดีกว่า”

พระสนมหลานเฟยก็พูดเบาๆ เช่นกันว่า “การตัดสินใจของเจ้าย่อมเป็นสิ่งที่ดีอย่างยิ่ง”

พูดจบก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ “ข้าพึ่งนึกขึ้นได้ มีเรื่องหนึ่งที่ต้องบอกเจ้า เจ้ายังจำสาวใช้สองคนที่เคยอยู่กับพระสนมเต๋อเฟยได้หรือไม่?”

“สาวใช้สองคนนั้นชื่อไป๋จื่อกับไป๋เวยใช่หรือไม่?” พระสนมเฉินกุ้ยแฟยจำพวกนางได้ดี ภาพที่ไป๋จื่อเคยมาโต้เถียงกับนางยังชัดเจนอยู่ในความทรงจำ “พวกนางเป็นบ่าวที่ซื่อสัตย์จริงๆ”

“เมื่อวานนี้องค์ชายสามไปขอฝ่าบาทด้วยตนเอง บอกว่าต้องการรำลึกถึงพระมารดาของตนเอง อยากให้สาวใช้สองคนนั้นกลับไปปรนนิบัติที่ตำหนักฉางชิว”

“หืม?” พระสนมเฉินกุ้ยเฟยไม่ได้รู้สึกประหลาดใจแต่อย่างใด บัดนี้ไม่ว่าองค์ชายสามจะทำอะไร นางกลับไม่รู้สึกแปลกใจเลย “จิ่นเฉินเป็นลูกกตัญญูจริงๆ”

“น้องหญิง?” ในเมื่อพระสนมหลานเฟยกล่าวถึงเรื่องนี้ แน่นอนว่ารู้สึกมีปัญหาอยู่บ้าง จึงคิดจะปรึกษากับพระสนมเฉ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status