บทที่ 0562

เพียงแค่ตอนที่องค์รัชทายาทต้องการความช่วยเหลือ นางก็จะให้ความช่วยเหลือที่เหมาะสมก็พอแล้ว

เมื่อเห็นความมุ่งมั่นของท่านแม่ ลู่ซิงหว่านก็ยอมแพ้และปล่อยให้จิ่นซินอุ้มไปที่ตําหนักชิงอวิ๋น

การเดินทางครั้งนี้ช่างบังเอิญเหลือเกิน

ซ่งชิงเหยียนได้พบกับท่านแม่ของเสิ่นหนิงอีกครั้ง

อีกทั้งนางกําลังอยู่ระหว่างทางออกจากวัง แม้แต่เกี้ยวสักคันก็ไม่มี

แม้ว่าซ่งชิงเหยียนจะเคยชินกับการไม่นั่งเกี้ยวในวัง นั่นเป็นเพราะนางเคยอยู่ในค่ายทหารมาก่อน ดังนั้นฝีเท้าของนางจึงเร็วยิ่งขึ้น

แต่ตลอดทางจากตําหนักจิ่นซิ่วไปยังประตูตําหนัก ไม่ใกล้เลย

“ถวายบังคมพระสนมหวงกุ้ยเฟยเพคะ” เสิ่นฮูหยินย่อมรู้จักซ่งชิงเหยียนอยู่แล้ว จึงรีบเข้าไปทักทาย

ซ่งชิงเหยียนมีความประทับใจที่ดีต่อเสิ่นฮูหยินคนนี้

หรือพูดอีกอย่างก็คือ นางมีความประทับใจที่ดีต่อทุกคนในตระกูลเสิ่นยกเว้นเสิ่นหนิง

จึงยิ้มพลางมองดูนาง “จากตําหนักจิ่นซิ่วถึงประตูตําหนักไม่ใกล้เลย ทําไมเสิ่นฮูหยินไม่นั่งเกี้ยวล่ะ”

เสิ่นฮูหยินจึงเพิ่งตระหนักว่า ที่แท้เมื่อครู่บุตรสาวไม่ได้จัดเกี้ยวให้ตนเอง

ตอนนี้นางไม่สนใจมารดาของตัวเองแม้แต่น้อยแล้วจริง ๆ

แต่ถึงอย่างไรนางก็