บทที่ 0550

“เหตุใดสนมเล่อกุ้ยเหรินกับสนมเยว่กุ้ยเหรินยังไม่ไปอีก?”

สนมเยว่กุ้ยเหรินจึงจะกระตุกมือสนมเล่อกุ้ยเหริน เดินไปทักทายที่ตรงหน้าพระสนมทั้งสามท่านอย่างระมัดระวัง

“ข้าไม่ได้เจอพระสนมหวงกุ้ยเฟยนานแล้ว” สนมเยว่กุ้ยเหรินเลื่อมใสในตัวซ่งชิงเหยียนจริงๆ แม้สายตาที่มองนางในตอนนี้ก็เปล่งประกาย

ซ่งชิงเหยียนแอบคิดในใจ ปกติดูเจ้าก็ไม่ได้ใส่ใจฝ่าบาทเช่นนี้

ถึงว่าหวานหว่านของเราสงสัยว่าเจ้าไม่ได้ชอบผู้ชาย!

และลู่ซิงหว่านในเวลานี้ก็ได้ยินเสียงจากฝั่งนี้แล้ว นางหมุนกายก็กระโจนใส่ตัวซ่งชิงเหยียน

‘ท่านแม่ มีมดฝูงหนึ่งกำลังย้ายบ้านที่ใต้ต้นไม้ตรงนั้น!’

‘พวกมันบอกว่าของนั่นหวานมาก ขนจนเหนื่อยแล้ว!’

ซ่งชิงเหยียนคิดแค่ว่านางพูดเหลวไหล นางจะรู้ได้อย่างไรว่าของที่อยู่ใต้ต้นไม้หวานหรือไม่หวาน

ทว่าจู่ๆ ก็ตะลึงแล้ว

ของที่อยู่ใต้ต้นไม้หวานมาก

นางจำได้ เสิ่นหนิงกลัวขมมาก

นึกถึงตรงนี้ จู่ๆ ซ่งชิงเหยียนก็ตระหนักถึงปัญหาข้อหนึ่ง แต่ตอนนี้อยู่ในตำหนักจิ่นซิ่ว ได้แต่ข่มความสงสัยในใจเอาไว้ นางอุ้มลู่ชิงหว่านขึ้นมา หมุนกายไปคุยกับพระสนมหลานกุ้ยเฟยกับพระสนมเหวินเฟย

สนมเยว่กุ้ยเหรินเห็นพระสนมทั้งสามท่านเหมือนมีเรื