ซ่งชิงเหยียนกําลังรอลู่ซิงหว่านพูดต่ออย่างตั้งอกตั้งใจ แต่กลับถูกองค์รัชทายาทขัดจังหวะอย่างกะทันหัน“ท่านป้าคิดอะไรอยู่หรือขอรับ!”ซ่งชิงเหยียนรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ใบหน้ากลับไม่แสดงออกมา ลู่ซิงหว่านในตอนนี้กําลังง่วงงุนอยู่ในอ้อมกอดขององค์รัชทายาทแล้วจนกระทั่งศีรษะของนางพาดอยู่บนบ่าขององค์รัชทายาท องค์รัชทายาทจึงตระหนักว่าสายเกินไปแล้วรีบส่งลู่ซิงหว่านให้ซ่งชิงเหยียน แล้วอําลาออกจากตําหนักชิงอวิ๋นคืนนั้น ซ่งชิงเหยียนเกาหัวใจจนนอนไม่หลับ ในที่สุดเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆ ก็ตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆนางคิดกลอุบายเพื่อหลอกใช้คําพูดของสาวน้อยคนนี้มานานแล้ว"ตื่นแล้วหรือ? ท่านแม่มากอดหวานหว่านของเราหน่อยเถอะ!” ลู่ซิงหว่านน่ารักมากจริงๆ ซ่งชิงเหยียนอดไม่ได้ที่จะแนบชิดกับนางมากขึ้น“งานเลี้ยงไทเฮาใกล้จะมาถึงแล้ว ไม่รู้ว่าองค์ชายสามจะถูกปล่อยตัวออกมาหรือไม่?” ซ่งชิงเหยียนจงใจบ่นพึมพํา“แต่ก็กังวลนะว่า ไม่รู้ว่าเขาจะถูกปล่อยตัวออกมาจะทําเรื่องชั่วร้ายอะไรอีก”ลู่ซิงหว่านไม่เคยทําให้ท่านแม่ของนางผิดหวังมาก่อน จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาของเมื่อวานทันที[สมแล้วที่เป็นท่านแม่ของข้า ฉลาดและไร้คู่แ
จิ่นอวี้อดหัวเราะเยาะเย้ยไม่ได้ “จริงด้วย ตอนนี้นางกำนัลในวังล้วนรู้ว่ามีเรื่องซุบซิบจะเล่าให้พี่จิ่นซินฟัง หากพี่จิ่นซินฟังแล้วมีความสุข จะต้องให้รางวัล”“จริงหรือ?” ซ่งชิงเหยียนได้ยินเช่นนั้นก็ประหลาดใจ “ตอนนี้จิ่นซินพลิกแพลงเช่นนี้แล้วหรือ?”“หากพระสนมและพี่จิ่นอวี้พูดถึงข้าอีก ข้าก็จะไม่พูดแล้ว” จิ่นซินพูดพลางทําปากจู๋ ท่าทางเหมือนกําลังโกรธ“ข้าผิดแล้ว ข้าผิดแล้ว” ซ่งชิงเหยียนรีบเข้าไปดึงนางด้วยรอยยิ้ม “แม่นางจิ่นซินของข้า รีบพูดมาเถอะ”จิ่นซินจึงหันไปอุ้มลู่ซิงหว่านขึ้นมา แล้วพูดต่อ “อย่างอื่นไม่มีอะไรพิเศษ แค่มีคนคนหนึ่ง ป๋ายจื่อ นางไปปรนนิบัติที่วังหลังแล้ว”“ในตำหนักของพระราชวงศ์หรือ?” ซ่งชิงเหยียนขมวดคิ้ว ป๋ายจื่อจําได้ว่านางเป็นคนซื่อสัตย์มาก ตอนที่พระสนมเต๋อเฟยสิ้นพระชนม์ นางยังจําท่าทางเสียใจของนางได้“เพคะ ได้ยินว่าได้ปีนป่ายอวิ๋นหลานในตําหนักของฮองเฮาแล้ว”“คอยดูเถอะ วันหลังวังจิ่นซิ่วคงคึกคักแล้ว” ซ่งชิงเหยียนคิดว่าเรื่องนี้คงไม่ง่ายอย่างนั้น“ยังมีอีกก็คือ ฮองเฮาลดขั้นอวิ๋นจูเป็นนางกํานัลชั้นที่สามแล้ว ตอนนี้ถูกอวิ๋นหลันรังแกทุกวัน”“ท่าทีของฮองเฮาเป็นอย่างไร?
เขาคิดมานานแล้วจริงๆ ไม่งั้นก็ส่งลูกอกตัญญูคนนี้ไปที่แดนบรรดาศักดิ์เสียเลย ตัวเองจะได้ไม่ต้องยุ่งยากแต่คําพูดของหวานหว่านนั้นมีเหตุผลมาก หากวันหลังเขาเกิดมีใจคิดกบฏขึ้นมาจริงๆ เกรงว่าคงจะสร้างความวุ่นวายมากขึ้นช่างเถอะ อยู่ข้างๆ กันดีกว่ามีตนนั่งอยู่ในวัง คิดดูแล้วเขาไม่กล้าทําอะไรหรอกหลังจากนั้นไม่นาน เมิ่งเฉวียนเต๋อก็เดินเข้ามาเมื่อเห็นซ่งชิงเหยียนอยู่ เขาก็ลังเลและปฏิเสธที่จะพูด“เจ้าแค่พูดก็พอ” ฮ่องเต้ต้าฉู่กลับไม่สนใจแม้แต่น้อย เรื่ององค์ชายสามก่อเรื่องวุ่นวายในวังไม่น้อย ซ่งชิงเหยียนต้องได้ยินมาแล้วแน่ๆ ไยต้องปิดบังด้วย“พ่ะย่ะค่ะ” เมิ่งเฉวียนเต๋อก้มตัวลงอีกครั้ง แล้วจึงพูดต่อ “บ่าวเพิ่งได้รับพระบัญชาจากฝ่าบาท ไปสืบสถานการณ์ของตําหนักฉางชิว”“บอกว่าหลายวันมานี้องค์ชายสามอยู่ในตําหนักอย่างซื่อสัตย์ ไม่ได้ออกไปไหน เพียงออกไปพบไป๋เวยเมื่อเย็นวานนี้เท่านั้น”คําพูดของเมิ่งเฉวียนเต๋อสั่นเทิ้มฮ่องเต้ต้าฉู่กลับโมโหขึ้นมาทันใด โยนแท่นฝนหมึกตรงหน้าออกไปอย่างแรงกลับทําให้ลู่ซิงหว่านตกใจ[ตกใจหมดเลย ทําไมเสด็จพ่อถึงหุนหันพลันแล่นเช่นนี้!]แท่นฝนหมึกนั้นน่าจะแพงมากนะ คุณต
“แต่นึกไม่ถึงว่าไป๋เวยคนนั้นเป็นคนจิตใจสูง กลับล่อลวงกระหม่อมครั้งแล้วครั้งเล่า”“กระหม่อมจะจดจํากฎวังไว้เสมอ ไม่กล้าก้าวล้ำเส้นเด็ดขาด”“แต่กระหม่อมผิดที่คํานึงถึงความสัมพันธ์เก่าก่อนมากเกินไป เพียงแค่ตําหนินางไม่กี่คํา กลับไม่ได้ไล่นางออกไป”“คิดไม่ถึงว่านางวางยากระหม่อม กระหม่อมถึง...”เรื่องต่อไป ทุกคนย่อมรู้อยู่แล้ว[แต่งได้ดี!]ทันใดนั้นเสียงของลู่ซิงหว่านก็ดังขึ้นมาฮ่องเต้ต้าฉู่รู้ว่าลู่ซิงหว่านเข้าใจคนในตําหนักฉางชิวผิดเพราะพระสนมเต๋อเฟยแต่เมื่อเห็นสภาพที่น่าเศร้าของลูกชายตัวเอง เขาก็เชื่ออยู่หลายส่วน“ขันทีที่รับใช้ข้างกายเจ้าล่ะ ตายหมดเลยเหรอ?”เมื่อซ่งชิงเหยียนได้ยินเช่นนี้ ฮ่องเต้ฉู่ก็พอใจกับคําอธิบายที่องค์ชายสามมอบให้เขามาก เกรงว่าคงจะให้อภัยเขาแล้วจึงพูดต่อ “ฝ่าบาทอย่าทรงกริ้วเลยเพคะ ในเมื่อไป๋เวยมีความคิดเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็จะหาโอกาสเจอได้”ฮ่องเต้ต้าฉู่รู้ว่าซ่งชิงเหยียนกําลังหาที่ลงให้ตัวเอง และรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของนางในที่สุด องค์ชายสามก็ได้รับการให้อภัยจากฮ่องเต้ต้าฉู่ และสามารถกลับมาเคลื่อนไหวในวังหลังได้อีกครั้งเพียงแต่เหล่าบ่าวไพร่ที่กระจา
ระหว่างทางกลับพระราชวังจากห้องทรงอักษร ซ่งชิงเหยียนได้เลี้ยวไปยังตําหนักซิงหยางขององค์รัชทายาทคําพูดที่หลุดออกมาจากปากของหว่านหว่านเมื่อเช้านี้ ต้องบอกองค์รัชทายาทถึงจะได้เนื่องจากเป็นช่วงเช้า ดังนั้นองค์ชายสี่ลู่จิ่นรุ่ยจึงกําลังศึกษาอยู่ที่ตําหนักซิงหยาง“ไม่ได้เจอพระสนมเฉินนานแล้ว” คนที่ติดตามอยู่ข้างกายองค์รัชทายาทก็เยอะขึ้น องค์ชายสี่กลับดูร่าเริงขึ้นกว่าแต่ก่อน“ใช่แล้ว ติ้งกั๋วโหวกลับเมืองหลวง ไทเฮาอนุญาตให้ข้ากลับไปพักอยู่หลายวัน” ซ่งชิงเหยียนมองไปที่องค์ชายสี่ด้วยรอยยิ้ม“ยังสามารถกลับไปพักที่จวนได้หรือ?” ดวงตาขององค์ชายสี่เต็มไปด้วยความประหลาดใจและความประหลาดใจ ในความทรงจําของเขา ผู้หญิงไม่สามารถอาศัยอยู่ในบ้านเดิมได้อีกต่อไปหลังจากเข้าวังเพียงแค่เสด็จแม่ของตน เกรงว่าจะไม่มีโอกาสอีกแล้วเมื่อเห็นสายตาขององค์ชายสี่ค่อยๆ เหงาลง ซ่งชิงเหยียนก็ตบไหล่เขาเบาๆ “ตอนนี้อ๋องอี้เซวียนอ๋องและภรรยาของเขามักจะเข้าวังไปอยู่กับเสด็จแม่ของเจ้าบ่อยๆ ก็ถือว่าไม่เลว”“รอเสร็จงานพระราชสมภพของไทเฮาแล้ว ให้เสด็จพี่ทั้งหลายของเจ้าพาเจ้าออกไปเดินเล่นข้างนอกสักหน่อย จะได้ชมทิวทัศน์อันสวยงามข
ซ่งชิงเหยียนมาเพื่อเรื่องนี้อยู่แล้ว เมื่อเห็นองค์รัชทายาทเตรียมการเรียบร้อยแล้ว ก็วางใจลง“ใช่ ข้าเพิ่งได้ยินว่าองค์ชายรองมาที่ตําหนักซิงหยางก็มีเรื่องจะพูดกับองค์รัชทายาทอยู่แล้ว” องค์ชายสามคุกเข่าอยู่นอกตำหนักหลงเซิงเป็นเวลานาน ขอเสด็จพ่อยกโทษให้”“น้องสามคิดออกแล้วหรือ” องค์รัชทายาทกลับไม่แปลกใจ ดูเหมือนจะเป็นไปตามที่คาดไว้ “เดิมทีคิดว่าเขาจะต่อต้านเสด็จพ่อเพื่อนางกํานัลคนนั้น”ลู่ซิงหว่านมองท่าทางมั่นใจขององค์รัชทายาท รู้สึกปลงอนิจจัง[คําอธิบายของพี่ชายรัชทายาทในบทพูดคือจิตใจดีแต่ยากที่จะบรรลุสิ่งที่ยิ่งใหญ่][แต่ตอนนี้ดูเขาวางแผนทุกอย่างได้ดีมาก ไม่ได้ไร้ความสามารถอย่างที่ในหนังสือบอกเลย]องค์ชายรองกลับหัวเราะอย่างเย็นชา “เกรงว่าเขายินยอม คนข้างหลังเขาก็ไม่ยอมเหมือนกัน”ซ่งชิงเหยียนพยักหน้า “จริงด้วย เมื่อครู่ข้าเพิ่งมาจากตำหนักหลงเซิง ตอนนี้ฝ่าบาททรงให้อภัยจิ่นเฉินแล้ว”คาดว่าจะเป็นเช่นนี้ องค์รัชทายาทกลับไม่สนใจแม้แต่น้อย ยกน้ำชาถ้วยหนึ่งมาตรงหน้าองค์ชายรองเมื่อเห็นท่าทางที่สงบขององค์รัชทายาท หัวใจขององค์ชายรองก็สงบลงส่วนลู่ซิงกลับมาที่นี่ มีกําลังใจจากองค์ชายสาม ก็
อวิ๋นจูกระโจนเข้าหาอ๋องอี้ทันที “ท่านอ๋อง ท่านอ๋องช่วยบ่าวด้วย”อวิ๋นจูเงยหน้าขึ้นและมองไปที่อ๋องอี้ด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอ๋องอี้ก็รู้สึกปวดใจเช่นกันถึงอย่างไรก็เป็นนางกำนัลที่ออกมาจากจวนของตน เมื่อก่อนทํางานก็ปลอดภัยดีมาโดยตลอดแต่เมื่อมือของอวิ๋นจูสัมผัสมือของตัวเอง เขาขมวดคิ้วและโยนอวิ๋นจูออกไปทันทีหยาบ หยาบ หยาบมากหลายวันมานี้อวิ๋นจูทํางานเป็นนางกำนัลที่ทํางานหนักอยู่ในตําหนักจิ่นซิ่ว อวิ๋นหลันคนนั้นทรมานนางไม่หยุด ทุกวันก็แบ่งงานให้นางมากมาย ตอนนี้นางแม้แต่ตื่นก็ยังนอนไม่หลับเมื่อเห็นปฏิกิริยาของหวางเย่ หัวใจของอวิ๋นจูก็ชัดเจนนางาคุกเข่าลงทันทีและยื่นมือทั้งสองข้างออกมา“ท่านอ๋องดูมือของบ่าวสิ ขอท่านอ๋องพาบ่าวไปเถอะ บ่าว...”พูดยังไม่ทันจบ อ๋องอี้ก็ถอยหลังไปหลายก้าว มองอวิ๋นจูตรงหน้าอย่างแน่วแน่ แล้วออกจากตําหนักจิ่นซิ่วไปโดยไม่หันกลับมามองแต่การกระทําของอวิ๋นจู กลับถูกป๋ายจื่อที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดมองเห็นได้อย่างชัดเจนตอนนี้ต้องเรียกนางว่าไป๋หลิงแล้วเช้าวันรุ่งขึ้น ไป๋หลิงจงใจพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าอวิ๋นหลาน “พี่หญิงอวิ๋นหลาน ไม่ทราบว่าพระมเหสีมีแผนอะไรสําห
“บ่าวคนนี้รู้อยู่แก่ใจ ตอนบ่าวตื่นมาก็ตั้งใจมองแวบหนึ่ง น่าจะเป็นช่วงยามเย็น”เสิ่นหนิงมั่นใจในสิ่งที่คิด นั่นก็คือตอนที่อ๋องอี้ออกจากตําหนักของตน มองดูท่าทางของไป๋หลิง รู้สึกพอใจมากได้ยินว่าเมื่อก่อนเคยปรนนิบัติพระสนมเต๋อเฟยมาก่อน อย่างไรก็ดีกว่านางกำนัลเหล่านี้บ่ายวันนั้น ยุนจูก็ถูกส่งไปยังกรมอาญาความผิดที่พระมเหสีทรงให้ไว้คือทําให้วังหลังสกปรกเมื่อรู้ข่าวนี้ อวิ๋นหลานก็ดีใจอยู่พักหนึ่ง ตัวเองต่อสู้กับอวิ๋นจูมานานขนาดนี้ ในที่สุดก็เอาชนะนางได้แต่ไม่คาดคิด ตอนบ่ายกรมอาญาได้ส่งข่าวมาว่าอวิ๋นจูทนการลงโทษไม่ไหวและตายไปแล้วเมื่อรู้ข่าวนี้ อวิ๋นหลานก็อดทอดถอนใจไม่ได้ “นึกไม่ถึงว่าหลายวันก่อนนางยังปรนนิบัติพระมเหสีอยู่ที่เดียวกับข้า ตอนนี้กลับ...”ไป๋หลิงรีบปลอบนางว่า “พี่อวิ๋นหลานกําลังคิดอะไรอยู่? พี่หญิงก็ไม่ได้คบค้าสมาคมกับคนอื่นเหมือนนาง”อวิ๋นหลานพยักหน้าและไม่พูดอะไรอีกแน่นอนว่านางไม่ได้สังเกตเห็นรอยยิ้มอันเย็นชาที่มุมปากของไป๋หลิงอวิ๋นจูดูโง่เขลา แต่กลับเป็นคนซื่อสัตย์ ไม่สู้อวิ๋นหลานคนนี้ที่มัวแต่สนใจอนาคตของตัวเอง กลับใช้ประโยชน์ได้ดีกว่าก่อนวันงานพระราชสมภพขอ