LOGINShare
บทที่ 0355
Related chapters
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0356
ซ่งชิงเหยียนกําลังรอลู่ซิงหว่านพูดต่ออย่างตั้งอกตั้งใจ แต่กลับถูกองค์รัชทายาทขัดจังหวะอย่างกะทันหัน“ท่านป้าคิดอะไรอยู่หรือขอรับ!”ซ่งชิงเหยียนรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ใบหน้ากลับไม่แสดงออกมา ลู่ซิงหว่านในตอนนี้กําลังง่วงงุนอยู่ในอ้อมกอดขององค์รัชทายาทแล้วจนกระทั่งศีรษะของนางพาดอยู่บนบ่าขององค์รัชทายาท องค์รัชทายาทจึงตระหนักว่าสายเกินไปแล้วรีบส่งลู่ซิงหว่านให้ซ่งชิงเหยียน แล้วอําลาออกจากตําหนักชิงอวิ๋นคืนนั้น ซ่งชิงเหยียนเกาหัวใจจนนอนไม่หลับ ในที่สุดเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆ ก็ตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆนางคิดกลอุบายเพื่อหลอกใช้คําพูดของสาวน้อยคนนี้มานานแล้ว"ตื่นแล้วหรือ? ท่านแม่มากอดหวานหว่านของเราหน่อยเถอะ!” ลู่ซิงหว่านน่ารักมากจริงๆ ซ่งชิงเหยียนอดไม่ได้ที่จะแนบชิดกับนางมากขึ้น“งานเลี้ยงไทเฮาใกล้จะมาถึงแล้ว ไม่รู้ว่าองค์ชายสามจะถูกปล่อยตัวออกมาหรือไม่?” ซ่งชิงเหยียนจงใจบ่นพึมพํา“แต่ก็กังวลนะว่า ไม่รู้ว่าเขาจะถูกปล่อยตัวออกมาจะทําเรื่องชั่วร้ายอะไรอีก”ลู่ซิงหว่านไม่เคยทําให้ท่านแม่ของนางผิดหวังมาก่อน จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาของเมื่อวานทันที[สมแล้วที่เป็นท่านแม่ของข้า ฉลาดและไร้คู่แ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0357
จิ่นอวี้อดหัวเราะเยาะเย้ยไม่ได้ “จริงด้วย ตอนนี้นางกำนัลในวังล้วนรู้ว่ามีเรื่องซุบซิบจะเล่าให้พี่จิ่นซินฟัง หากพี่จิ่นซินฟังแล้วมีความสุข จะต้องให้รางวัล”“จริงหรือ?” ซ่งชิงเหยียนได้ยินเช่นนั้นก็ประหลาดใจ “ตอนนี้จิ่นซินพลิกแพลงเช่นนี้แล้วหรือ?”“หากพระสนมและพี่จิ่นอวี้พูดถึงข้าอีก ข้าก็จะไม่พูดแล้ว” จิ่นซินพูดพลางทําปากจู๋ ท่าทางเหมือนกําลังโกรธ“ข้าผิดแล้ว ข้าผิดแล้ว” ซ่งชิงเหยียนรีบเข้าไปดึงนางด้วยรอยยิ้ม “แม่นางจิ่นซินของข้า รีบพูดมาเถอะ”จิ่นซินจึงหันไปอุ้มลู่ซิงหว่านขึ้นมา แล้วพูดต่อ “อย่างอื่นไม่มีอะไรพิเศษ แค่มีคนคนหนึ่ง ป๋ายจื่อ นางไปปรนนิบัติที่วังหลังแล้ว”“ในตำหนักของพระราชวงศ์หรือ?” ซ่งชิงเหยียนขมวดคิ้ว ป๋ายจื่อจําได้ว่านางเป็นคนซื่อสัตย์มาก ตอนที่พระสนมเต๋อเฟยสิ้นพระชนม์ นางยังจําท่าทางเสียใจของนางได้“เพคะ ได้ยินว่าได้ปีนป่ายอวิ๋นหลานในตําหนักของฮองเฮาแล้ว”“คอยดูเถอะ วันหลังวังจิ่นซิ่วคงคึกคักแล้ว” ซ่งชิงเหยียนคิดว่าเรื่องนี้คงไม่ง่ายอย่างนั้น“ยังมีอีกก็คือ ฮองเฮาลดขั้นอวิ๋นจูเป็นนางกํานัลชั้นที่สามแล้ว ตอนนี้ถูกอวิ๋นหลันรังแกทุกวัน”“ท่าทีของฮองเฮาเป็นอย่างไร?
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0358
เขาคิดมานานแล้วจริงๆ ไม่งั้นก็ส่งลูกอกตัญญูคนนี้ไปที่แดนบรรดาศักดิ์เสียเลย ตัวเองจะได้ไม่ต้องยุ่งยากแต่คําพูดของหวานหว่านนั้นมีเหตุผลมาก หากวันหลังเขาเกิดมีใจคิดกบฏขึ้นมาจริงๆ เกรงว่าคงจะสร้างความวุ่นวายมากขึ้นช่างเถอะ อยู่ข้างๆ กันดีกว่ามีตนนั่งอยู่ในวัง คิดดูแล้วเขาไม่กล้าทําอะไรหรอกหลังจากนั้นไม่นาน เมิ่งเฉวียนเต๋อก็เดินเข้ามาเมื่อเห็นซ่งชิงเหยียนอยู่ เขาก็ลังเลและปฏิเสธที่จะพูด“เจ้าแค่พูดก็พอ” ฮ่องเต้ต้าฉู่กลับไม่สนใจแม้แต่น้อย เรื่ององค์ชายสามก่อเรื่องวุ่นวายในวังไม่น้อย ซ่งชิงเหยียนต้องได้ยินมาแล้วแน่ๆ ไยต้องปิดบังด้วย“พ่ะย่ะค่ะ” เมิ่งเฉวียนเต๋อก้มตัวลงอีกครั้ง แล้วจึงพูดต่อ “บ่าวเพิ่งได้รับพระบัญชาจากฝ่าบาท ไปสืบสถานการณ์ของตําหนักฉางชิว”“บอกว่าหลายวันมานี้องค์ชายสามอยู่ในตําหนักอย่างซื่อสัตย์ ไม่ได้ออกไปไหน เพียงออกไปพบไป๋เวยเมื่อเย็นวานนี้เท่านั้น”คําพูดของเมิ่งเฉวียนเต๋อสั่นเทิ้มฮ่องเต้ต้าฉู่กลับโมโหขึ้นมาทันใด โยนแท่นฝนหมึกตรงหน้าออกไปอย่างแรงกลับทําให้ลู่ซิงหว่านตกใจ[ตกใจหมดเลย ทําไมเสด็จพ่อถึงหุนหันพลันแล่นเช่นนี้!]แท่นฝนหมึกนั้นน่าจะแพงมากนะ คุณต
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0359
“แต่นึกไม่ถึงว่าไป๋เวยคนนั้นเป็นคนจิตใจสูง กลับล่อลวงกระหม่อมครั้งแล้วครั้งเล่า”“กระหม่อมจะจดจํากฎวังไว้เสมอ ไม่กล้าก้าวล้ำเส้นเด็ดขาด”“แต่กระหม่อมผิดที่คํานึงถึงความสัมพันธ์เก่าก่อนมากเกินไป เพียงแค่ตําหนินางไม่กี่คํา กลับไม่ได้ไล่นางออกไป”“คิดไม่ถึงว่านางวางยากระหม่อม กระหม่อมถึง...”เรื่องต่อไป ทุกคนย่อมรู้อยู่แล้ว[แต่งได้ดี!]ทันใดนั้นเสียงของลู่ซิงหว่านก็ดังขึ้นมาฮ่องเต้ต้าฉู่รู้ว่าลู่ซิงหว่านเข้าใจคนในตําหนักฉางชิวผิดเพราะพระสนมเต๋อเฟยแต่เมื่อเห็นสภาพที่น่าเศร้าของลูกชายตัวเอง เขาก็เชื่ออยู่หลายส่วน“ขันทีที่รับใช้ข้างกายเจ้าล่ะ ตายหมดเลยเหรอ?”เมื่อซ่งชิงเหยียนได้ยินเช่นนี้ ฮ่องเต้ฉู่ก็พอใจกับคําอธิบายที่องค์ชายสามมอบให้เขามาก เกรงว่าคงจะให้อภัยเขาแล้วจึงพูดต่อ “ฝ่าบาทอย่าทรงกริ้วเลยเพคะ ในเมื่อไป๋เวยมีความคิดเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็จะหาโอกาสเจอได้”ฮ่องเต้ต้าฉู่รู้ว่าซ่งชิงเหยียนกําลังหาที่ลงให้ตัวเอง และรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของนางในที่สุด องค์ชายสามก็ได้รับการให้อภัยจากฮ่องเต้ต้าฉู่ และสามารถกลับมาเคลื่อนไหวในวังหลังได้อีกครั้งเพียงแต่เหล่าบ่าวไพร่ที่กระจา
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0360
ระหว่างทางกลับพระราชวังจากห้องทรงอักษร ซ่งชิงเหยียนได้เลี้ยวไปยังตําหนักซิงหยางขององค์รัชทายาทคําพูดที่หลุดออกมาจากปากของหว่านหว่านเมื่อเช้านี้ ต้องบอกองค์รัชทายาทถึงจะได้เนื่องจากเป็นช่วงเช้า ดังนั้นองค์ชายสี่ลู่จิ่นรุ่ยจึงกําลังศึกษาอยู่ที่ตําหนักซิงหยาง“ไม่ได้เจอพระสนมเฉินนานแล้ว” คนที่ติดตามอยู่ข้างกายองค์รัชทายาทก็เยอะขึ้น องค์ชายสี่กลับดูร่าเริงขึ้นกว่าแต่ก่อน“ใช่แล้ว ติ้งกั๋วโหวกลับเมืองหลวง ไทเฮาอนุญาตให้ข้ากลับไปพักอยู่หลายวัน” ซ่งชิงเหยียนมองไปที่องค์ชายสี่ด้วยรอยยิ้ม“ยังสามารถกลับไปพักที่จวนได้หรือ?” ดวงตาขององค์ชายสี่เต็มไปด้วยความประหลาดใจและความประหลาดใจ ในความทรงจําของเขา ผู้หญิงไม่สามารถอาศัยอยู่ในบ้านเดิมได้อีกต่อไปหลังจากเข้าวังเพียงแค่เสด็จแม่ของตน เกรงว่าจะไม่มีโอกาสอีกแล้วเมื่อเห็นสายตาขององค์ชายสี่ค่อยๆ เหงาลง ซ่งชิงเหยียนก็ตบไหล่เขาเบาๆ “ตอนนี้อ๋องอี้เซวียนอ๋องและภรรยาของเขามักจะเข้าวังไปอยู่กับเสด็จแม่ของเจ้าบ่อยๆ ก็ถือว่าไม่เลว”“รอเสร็จงานพระราชสมภพของไทเฮาแล้ว ให้เสด็จพี่ทั้งหลายของเจ้าพาเจ้าออกไปเดินเล่นข้างนอกสักหน่อย จะได้ชมทิวทัศน์อันสวยงามข
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0361
ซ่งชิงเหยียนมาเพื่อเรื่องนี้อยู่แล้ว เมื่อเห็นองค์รัชทายาทเตรียมการเรียบร้อยแล้ว ก็วางใจลง“ใช่ ข้าเพิ่งได้ยินว่าองค์ชายรองมาที่ตําหนักซิงหยางก็มีเรื่องจะพูดกับองค์รัชทายาทอยู่แล้ว” องค์ชายสามคุกเข่าอยู่นอกตำหนักหลงเซิงเป็นเวลานาน ขอเสด็จพ่อยกโทษให้”“น้องสามคิดออกแล้วหรือ” องค์รัชทายาทกลับไม่แปลกใจ ดูเหมือนจะเป็นไปตามที่คาดไว้ “เดิมทีคิดว่าเขาจะต่อต้านเสด็จพ่อเพื่อนางกํานัลคนนั้น”ลู่ซิงหว่านมองท่าทางมั่นใจขององค์รัชทายาท รู้สึกปลงอนิจจัง[คําอธิบายของพี่ชายรัชทายาทในบทพูดคือจิตใจดีแต่ยากที่จะบรรลุสิ่งที่ยิ่งใหญ่][แต่ตอนนี้ดูเขาวางแผนทุกอย่างได้ดีมาก ไม่ได้ไร้ความสามารถอย่างที่ในหนังสือบอกเลย]องค์ชายรองกลับหัวเราะอย่างเย็นชา “เกรงว่าเขายินยอม คนข้างหลังเขาก็ไม่ยอมเหมือนกัน”ซ่งชิงเหยียนพยักหน้า “จริงด้วย เมื่อครู่ข้าเพิ่งมาจากตำหนักหลงเซิง ตอนนี้ฝ่าบาททรงให้อภัยจิ่นเฉินแล้ว”คาดว่าจะเป็นเช่นนี้ องค์รัชทายาทกลับไม่สนใจแม้แต่น้อย ยกน้ำชาถ้วยหนึ่งมาตรงหน้าองค์ชายรองเมื่อเห็นท่าทางที่สงบขององค์รัชทายาท หัวใจขององค์ชายรองก็สงบลงส่วนลู่ซิงกลับมาที่นี่ มีกําลังใจจากองค์ชายสาม ก็
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0362
อวิ๋นจูกระโจนเข้าหาอ๋องอี้ทันที “ท่านอ๋อง ท่านอ๋องช่วยบ่าวด้วย”อวิ๋นจูเงยหน้าขึ้นและมองไปที่อ๋องอี้ด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอ๋องอี้ก็รู้สึกปวดใจเช่นกันถึงอย่างไรก็เป็นนางกำนัลที่ออกมาจากจวนของตน เมื่อก่อนทํางานก็ปลอดภัยดีมาโดยตลอดแต่เมื่อมือของอวิ๋นจูสัมผัสมือของตัวเอง เขาขมวดคิ้วและโยนอวิ๋นจูออกไปทันทีหยาบ หยาบ หยาบมากหลายวันมานี้อวิ๋นจูทํางานเป็นนางกำนัลที่ทํางานหนักอยู่ในตําหนักจิ่นซิ่ว อวิ๋นหลันคนนั้นทรมานนางไม่หยุด ทุกวันก็แบ่งงานให้นางมากมาย ตอนนี้นางแม้แต่ตื่นก็ยังนอนไม่หลับเมื่อเห็นปฏิกิริยาของหวางเย่ หัวใจของอวิ๋นจูก็ชัดเจนนางาคุกเข่าลงทันทีและยื่นมือทั้งสองข้างออกมา“ท่านอ๋องดูมือของบ่าวสิ ขอท่านอ๋องพาบ่าวไปเถอะ บ่าว...”พูดยังไม่ทันจบ อ๋องอี้ก็ถอยหลังไปหลายก้าว มองอวิ๋นจูตรงหน้าอย่างแน่วแน่ แล้วออกจากตําหนักจิ่นซิ่วไปโดยไม่หันกลับมามองแต่การกระทําของอวิ๋นจู กลับถูกป๋ายจื่อที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดมองเห็นได้อย่างชัดเจนตอนนี้ต้องเรียกนางว่าไป๋หลิงแล้วเช้าวันรุ่งขึ้น ไป๋หลิงจงใจพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าอวิ๋นหลาน “พี่หญิงอวิ๋นหลาน ไม่ทราบว่าพระมเหสีมีแผนอะไรสําห
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0363
“บ่าวคนนี้รู้อยู่แก่ใจ ตอนบ่าวตื่นมาก็ตั้งใจมองแวบหนึ่ง น่าจะเป็นช่วงยามเย็น”เสิ่นหนิงมั่นใจในสิ่งที่คิด นั่นก็คือตอนที่อ๋องอี้ออกจากตําหนักของตน มองดูท่าทางของไป๋หลิง รู้สึกพอใจมากได้ยินว่าเมื่อก่อนเคยปรนนิบัติพระสนมเต๋อเฟยมาก่อน อย่างไรก็ดีกว่านางกำนัลเหล่านี้บ่ายวันนั้น ยุนจูก็ถูกส่งไปยังกรมอาญาความผิดที่พระมเหสีทรงให้ไว้คือทําให้วังหลังสกปรกเมื่อรู้ข่าวนี้ อวิ๋นหลานก็ดีใจอยู่พักหนึ่ง ตัวเองต่อสู้กับอวิ๋นจูมานานขนาดนี้ ในที่สุดก็เอาชนะนางได้แต่ไม่คาดคิด ตอนบ่ายกรมอาญาได้ส่งข่าวมาว่าอวิ๋นจูทนการลงโทษไม่ไหวและตายไปแล้วเมื่อรู้ข่าวนี้ อวิ๋นหลานก็อดทอดถอนใจไม่ได้ “นึกไม่ถึงว่าหลายวันก่อนนางยังปรนนิบัติพระมเหสีอยู่ที่เดียวกับข้า ตอนนี้กลับ...”ไป๋หลิงรีบปลอบนางว่า “พี่อวิ๋นหลานกําลังคิดอะไรอยู่? พี่หญิงก็ไม่ได้คบค้าสมาคมกับคนอื่นเหมือนนาง”อวิ๋นหลานพยักหน้าและไม่พูดอะไรอีกแน่นอนว่านางไม่ได้สังเกตเห็นรอยยิ้มอันเย็นชาที่มุมปากของไป๋หลิงอวิ๋นจูดูโง่เขลา แต่กลับเป็นคนซื่อสัตย์ ไม่สู้อวิ๋นหลานคนนี้ที่มัวแต่สนใจอนาคตของตัวเอง กลับใช้ประโยชน์ได้ดีกว่าก่อนวันงานพระราชสมภพขอ
Latest chapter
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0640
พูดถึงตรงนี้องครักษ์เงามังกรก็ถอนหายใจ “เพียงแต่อีกฝ่ายล้วนเป็นนักรบที่ตายแล้ว ไม่ได้เหลือผู้รอดชีวิตไว้”[แม่เจ้าโว้ย ทหารพลีชีพหนึ่งร้อยคน นี่มันฐานะอะไรเนี่ย][ดูเหมือนว่าชีวิตของเสด็จพ่อมีค่ามากจริงๆ สามารถทําให้อีกฝ่ายส่งทหารพลีชีพได้หนึ่งร้อยคน]เรื่องนี้เป็นไปตามที่คาดไว้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ย่อมไม่ตําหนิองครักษ์เงามังกร จึงออกคําสั่งให้คนขับรถม้าเดินทางต่อไป ต้องไปถึงสถานที่ปลอดภัยถึงจะดําเนินการต่อได้ภายในรถม้าก็เงียบกริบเช่นกันในที่สุดสนมเยว่กุ้ยเหรินก็ลองเอ่ยปาก “ฝ่า...นายท่าน ฮูหยิน คือว่า...”ซ่งชิงเหยียนเหมือนเพิ่งนึกถึงสนมเยว่กุ้ยเหรินที่ขดตัวอยู่ที่มุมห้อง ดึงนางขึ้นมา “วางใจเถอะ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว”ในใจก็อดทอดถอนใจไม่ได้ มิน่าเล่าสนมเยว่กุ้ยเหรินถึงอยู่ในวังมาเจ็ดแปดปีก็ไม่มีทายาทสักคน เกรงว่าโอกาสที่ฝ่าบาทจะโปรดปรานนางก็มีน้อยมากในรถม้าคันเดียวมีกันแค่สี่คน ตัวเองยังสามารถลืมนางได้อย่างสนิทใจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฮ่องเต้ที่มีสนมมากมายส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่ก็จัดเสื้อผ้าให้ตนเอง แล้วอุ้มลู่ซิงหว่านเข้ามาในอ้อมกอดของตน หยอกล้อนางว่า “หวานหว่าน ตกใจหรือเปล่า?”ลู่ซิงหว่านเอื
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0639
เพราะว่าตอนนี้อยู่ข้างนอก ทุกคนต่างก็เปลี่ยนคําเรียกขานกัน จึงสามารถปกป้องฝ่าบาทได้อย่างทั่วถึง“ปกป้องนายท่าน!” เว่ยเฉิงดึงกระบี่ออกจากฝักกระบี่ของตัวเอง แล้วพูดกับฮ่องเต้ต้าฉู่ที่อยู่บนรถม้า “นายท่านไม่ต้องเป็นห่วง คนขอวเราข้าล้วนเลือกคนที่มีวรยุทธ์สูงทั้งนั้น ต้องสามารถปกป้องนายท่านและฮูหยินให้ปลอดภัยได้อย่างแน่นอนขอรับ”“ได้” เสียงทุ้มต่ำของฮ่องเต้ต้าฉู่ดังขึ้น ทําให้เว่ยเฉิงรู้สึกสบายใจขึ้นหลายส่วนซ่งชิงเหยียนก็กุมมือของสนมเยว่กุ้ยเหรินในเวลานี้ และพยักหน้าให้นางเพื่อแสดงให้เห็นว่านางสบายใจได้ลู่ซิงหว่านกลับไม่กลัวอย่างที่สนมเยว่กุ้ยเหรินคิดแม้กระทั่งนางยังตบแขนสนมเยว่กุ้ยเหรินเบาๆ ปากก็พึมพําว่า “ไม่กลัว”สนมเยว่กุ้ยเหรินรู้สึกอับอายขายหน้าจริงๆ [ว้าว ทําไมมันน่าตื่นเต้นจัง][เสด็จพ่อและท่านแม่ต้องสู้ๆ นะ! เสด็จพ่อไม่ใช่ฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าฉู่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในนิทานหรอกหรือ! โชว์ฝีมือให้หวานหว่านดูหน่อย ให้หวานหว่านดูบ้าง!]ซ่งชิงเหยียนกุมหน้าผากอย่างพูดไม่ออกโชคดีที่เป็นเสียงในใจ ฝ่าบาทจึงไม่ได้ยิน หวานหว่านเอ๋ย เจ้ามีกี่หัวให้ถูกตัดกันล่ะเนี่ย!แม้แต่ฮ่องเต้ต้
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0638
ฮ่องเต้ต้าฉู่และคณะเดินทางลงใต้ต่อ แล้วเลือกที่พักต่อไปก่อนออกเดินทาง อัครมหาเสนาบดีและคนอื่นๆ ได้กําหนดสถานที่ตั้งหลักสําหรับฝ่าบาทตามทางแล้ว ล้วนเป็นอำเภอที่เจริญรุ่งเรืองแต่ฮ่องเต้ต้าฉู่ได้รูปแบบการเดินทางแล้ว ตอนนี้เป็นการเยี่ยมเยือนส่วนตัวแล้วประการที่สองคือสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ในอําเภอไถจินซึ่งจําเป็นต้องป้องกันดังนั้นฮ่องเต้ต้าฉู่จึงปรึกษากับเว่ยเฉิงและซ่งชิงเหยียน เปลี่ยนเส้นทางและเลือกเมืองอื่นๆ เพื่อพักระหว่างทาง เพื่อสํารวจประเพณีท้องถิ่นดูว่าสถานที่อื่นๆ ก็มีพฤติกรรมที่หลอกลวงและปกปิดเช่นเดียวกับอําเภอไถจินหรือไม่ดังที่หวานหว่านกล่าวไว้ อําเภอไถจินที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมนี้ยังเกิดเรื่องเช่นนี้ได้ แล้วอําเภออื่นๆ ล่ะซ่งชิงเหยียนยังไม่ทันได้พูดอะไร ลู่ซิงหว่านก็พูดก่อน[ได้สิ ๆ ! ออกมาเที่ยวเล่นก็ต้องเที่ยวเล่นไปทั่วอยู่แล้ว ถ้าทุกที่ถูกคนจับตามองอยู่ จะมีความหมายอะไรอีกล่ะ][ทําไมไม่ให้ผู้บัญชาการเว่ยเลือกสถานที่เล็กๆ หน่อย พวกเราไปเดินเล่นกัน ยังไงก็ต้องรับรองความปลอดภัยของเสด็จพ่อนะ!][ออกมาห้าวันแล้ว แต่ก็ยังปลอดภัยอยู่ เดิมคิดว่าจะถูกลอบสังหารในวันแรกท
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0637
“ตอนนี้เกรงว่าพระมเหสีคงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้มีโอกาสส่งองค์หญิงหกออกจากตําหนักจิ่นซิ่ว” สนมหลานพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้งพระสนมหลานเฟยพูดได้ไม่ผิด เดิมทีเสิ่นหนิงก็ไม่ยอมรับองค์หญิงหกอยู่แล้ว แต่เรื่องนี้ฮ่องเต้เป็นคนออกปากเอง นางจึงปฏิเสธไม่ได้ไม่สู้ครั้งนี้วางแผนซ้อนแผน ส่งองค์หญิงหกออกไปก็แล้วกันพระสนมหลานเฟยพาจิ่นซินไปที่ตําหนักหรงเล่อแม้แต่ไทเฮาที่อาศัยอยู่ในวังหลังมานานขนาดนี้ เมื่อเห็นบาดแผลบนใบหน้าของจิ่นซิน ก็อดไม่ได้ที่จะอกสั่นขวัญแขวน“จิ่นซิน” ไทเฮาจับมือจิ่นซินปลอบ “พระสนมของเจ้าไม่อยู่ มีเรื่องอะไรเจ้าก็บอกแม่นมซูได้เลย ข้าจะตัดสินใจแทนเจ้าเอง”จิ่นซินกลับมีสมองอย่างหาได้ยาก เพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ “บ่าวไม่เป็นอะไรเพคะ ไทเฮาเพคะ จิ่นซินเป็นเพียงบ่าวคนหนึ่งเท่านั้น หากผู้เป็นนายอารมณ์ไม่ดี จะตีจะด่าสักหน่อยก็สมควรแล้วเพคะ”แม้ว่าไทเฮารู้ว่าคําพูดของจิ่นซินเป็นคําพูดที่สุภาพ แต่เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของนาง บวกกับบาดแผลบนใบหน้าของนาง ก็เห็นถึงความอดทนและความคับข้องใจอย่างชัดเจนจึงหันไปมองพระสนมหลานเฟย “ในเมื่อชิงเหยียนไม่อยู่ ช่วงนี้ให้จิ่นซินอยู่ในวังของเจ้าเถอะ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0636
เมื่อได้ยินจิ่นซินกล้าที่จะเถียงตนเอง องค์หญิงหกก็โกรธทันที“เจ้าคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!” องค์หญิงหกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจิ่นซินย่อมคุกเข่าลงอย่างเรียบร้อย แต่ร่างกายยังคงตั้งตรงตอนนี้นางจึงอยู่ในระดับเดียวกันกับองค์หญิงหกองค์หญิงหกรีบก้าวเท้าไปข้างหน้าและตบหน้าจิ่นซินหนึ่งฉาด “เจ้าบ่าวรับใช้บังอาจนัก แม้แต่นายของเจ้ายังไม่กล้าพูดกับข้าเช่นนี้ เจ้ากล้าเถียงข้าหรือ?”พูดถึงตรงนี้ ราวกับไม่คลายความโกรธ หันไปมองอิงหงที่อยู่ข้างๆ อีกครั้ง “ตบปากนางให้ข้าที!”อิงหงกลับขดตัวไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าถึงอย่างไรจิ่นซินก็เป็นคนข้างกายของพระสนมหวงกุ้ยเฟย แม้ว่านายของนางจะเป็นองค์หญิงหก แต่ว่า...เมื่อเห็นอิงหงไม่ขยับตัว องค์หญิงหกก็ยื่นขาออกไปเตะที่ขาของนาง “เจ้าไม่เข้าใจที่ข้าพูดหรือ?”อิงหงกัดฟัน ในที่สุดก็เดินมาตรงหน้าจิ่นซินแล้วเริ่มลงมือเมื่อเห็นใบหน้าของจิ่นซินแดงและบวมขึ้นในที่สุด องค์หญิงหกจึงเอ่ยปากให้อิงหงหยุดมือ แต่ยังคงไม่คลายความโกรธ “เจ้าคุกเข่าตรงนี้ให้ข้าสองชั่วยาม หากคุกเข่าไม่ถึงสองชั่วยาม ข้าจะตบเจ้าอีก!”พูดจบก็พาอิงหงเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามองในเวลานี้อวิ๋นหลานที่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0635
พูดจบก็ยิ้มให้เสิ่นผิงอีก “การสอบระดับกลางปีหน้า ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่เมืองหลวง”ฮ่องเต้ต้าฉู่ไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นจริงๆ แต่คนนี้ ในเมื่อหวานหว่านบอกว่าเขาเป็นคนมีความสามารถ เมื่อพบแล้ว ก็ไม่อาจไม่ยุ่งได้พูดจบก็เดินก้าวยาวๆ ออกไปเสิ่นผิงเพิ่งได้สติหลังจากฮ่องเต้ต้าฉู่จากไปแล้ว “ขอบพระทัยฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้ต้าฉู่ได้ทําเรื่องใหญ่อีกครั้ง ในใจย่อมมีความสุขมากคนทั้งกลุ่มจึงเก็บสัมภาระอีกครั้งและเดินทางต่อฮ่องเต้ต้าฉู่เดินเที่ยวชมวิวตลอดทาง มีความสุขมากแต่หลังจากที่เขาจากไป ในวังก็มีคนก่อความวุ่นวายขึ้นคนแรกที่ก่อความวุ่นวายขึ้นก็คือองค์หญิงหกที่ตอนนี้อาศัยอยู่ในวังจิ่นซิ่วจิ่นซินอยู่ในตําหนักชิงอวิ๋นเพียงลําพัง ที่จริงแล้วก็ไม่มีอะไรให้ทํา ทั้งวันจึงไม่มีอะไรทําดังนั้นวันนี้ ตําหนักชิงอวิ๋นกลับมีคนที่จิ่นซินคาดไม่ถึงคนหนึ่งมา อวิ๋นหลานเมื่อเห็นอวิ๋นหลานมา จิ่นซินก็รีบเข้าไปต้อนรับ “พี่หญิงอวิ๋นหลานมาได้อย่างไรกัน?”จะว่าไปตําหนักจิ่นซิ่วกับตําหนักชิงอวิ๋นก็ไม่ได้มีความขัดแย้งต่อหน้าอะไรกันแต่จิ่นซินและจินอวี้ในตําหนักชิงอวิ๋นต่างก็รู้ว่าเมื่อฮองเฮายังเป็นพ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0634
เขาเป็นฮ่องเต้และเข้าใจวิธีการใช้คนเป็นอย่างดีคนอย่างเสิ่นผิงเป็นดาบที่แหลมคม ต้องให้ผู้ถือดาบควบคุมให้ดีเรื่องต่อไปนั้นง่ายมากฮ่องเต้ต้าฉู่สั่งให้เว่ยเฉิงออกหน้าเพื่อปลอบขวัญราษฎรทั้งหมด ส่วนตัวเขาเองก็พาเสิ่นผิงกลับไปที่จวนนายอำเภออีกครั้งครั้งนี้ เพื่อความปลอดภัย ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงตั้งใจพาลู่ซิงหว่านมาอยู่ข้างกายถึงอย่างไรเขาก็มีความคิดแบบนี้มานานแล้ว อยากจะพาลู่ซิงหว่านไปประชุมเช้าด้วยแต่เมื่อนึกถึงคนแก่คร่ำครึกลุ่มนั้น เพื่อลดความยุ่งยากให้กับลู่ซิงหว่านและซ่งชิงเหยียนสองแม่ลูก ในที่สุดเขาก็ยกเลิกความคิดนี้แต่ตอนนี้อยู่ข้างนอกมันไม่เหมือนกันแล้ว สิ่งที่ควรใช้ก็ต้องใช้ให้ดีเมื่อเห็นฮ่องเต้ต้าฉู่กําลังอุ้มเด็กคนหนึ่ง เสิ่นผิงก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นฮ่องเต้ เขาเป็นแค่ข้าน้อยธรรมดาคนหนึ่ง จะกล้าเอ่ยปากได้อย่างไรจนกระทั่งทั้งสองนั่งลง ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงเอ่ยปากถามว่า “คุณชายเสิ่นแม้จะสวมเสื้อผ้าธรรมดา แต่ดูแล้วก็สง่างาม ไม่รู้ว่าพ่อเจ้าเป็นใครกัน”เสิ่นผิงกลับส่ายหน้า “ทูลฝ่าบาท ข้าน้อยไม่รู้ว่าท่านพ่อเป็นใคร ข้าน้อยอาศัยอยู่กับท่านแม่ที่อําเภอไถจิ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0633
[นี่เป็นขบวนเสด็จของฝ่าบาท พวกเจ้ายังกล้าขัดขวางอีกหรือ?]ส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่ก็เปิดม่านรถออกอย่างเงียบๆ และมองออกไปด้านนอกตอนนี้ที่หน้ารถของพวกเขา มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกําลังคุกเข่าอยู่ เป็นธรรมดาที่มีชาวบ้านทยอยกันเดินมาทางนี้ลู่ซิงหว่านตาไว มองปราดเดียวก็เห็นคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุด เป็นชายที่คุยกับพวกเขาเมื่อวาน“เสด็จพ่อ พี่ชาย” ลู่ซิงหว่านชี้นิ้วไปยังคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุดฮ่องเต้ต้าฉู่หันมองลู่ซิงหว่านอย่างสงสัย แล้วมองไปข้างหน้าคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเขาคิดไปคิดมา ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ลุกขึ้นและออกจากรถม้าไป“ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆ ปี” ทุกคนคุกเข่าลงและตะโกนถวายบังคมชายที่อยู่ด้านหน้าสุดกลับเอ่ยปากก่อน “ข้าน้อยเสิ่นผิง ถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”พูดจบ เสิ่นผิงก็เงยหน้าขึ้น มองตรงไปที่ฮ่องเต้ต้าฉู่ “ก่อนหน้านี้ที่ฝ่าบาททรงมอบเงินเหล่านั้นให้ข้าน้อย ข้าน้อยก็รู้สึกว่าฝ่าบาทต้องเป็นผู้มีบุญญาธิการแน่นอน นึกไม่ถึงว่าจะเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน”พูดถึงตรงนี้ เสิ่นผิงก็โขกหัวลงไปอีกครั้ง “ฝ่าบาททรงเมตตากรุณายิ่งนัก เป็นความโชคดีของราษฎรในใต้หล้าเหลือเกินพ่ะย่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0632
ฮ่องเต้ต้าฉู่จัดการเรื่องนี้เสร็จ ก็เสียเวลาไปบ้าง ได้แต่พักค้างคืนหนึ่งคืนก่อนแล้วค่อยออกเดินทางอีกครั้งในวันถัดไปเท่านั้นค่ำคืนนี้ พวกฮ่องเต้ต้าฉู่กลับไม่ได้ไปพักที่โรงเตี๊ยมหรือเรือนรับรองใดๆ อีก แต่พักอยู่ในที่ว่าการอําเภอโดยตรงตอนนี้ไม่มีงานราชการที่ต้องจัดการ หลังจากรับประทานอาหารเย็นแล้ว ก็รู้สึกเบื่อมาก“เว่ยเฉิง” ฮ่องเต้ต้าฉู่ชะโงกหน้าไปถาม “ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของอําเภอเทียนจินนี้เป็นอย่างไร?”พูดถึงตรงนี้ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ยืนขึ้น “ไม่สู้เรียกหวงกุ้ยเฟยมาดีกว่า ให้ออกไปเดินเล่นด้วยกัน”บังเอิญจริงๆ ซ่งชิงเหยียนและพรรคพวกก็กําลังเดินมาทางนี้เช่นกัน“นายท่าน” เยวี่ยกุ้ยเหรินเดิมทีก็มีนิสัยร่าเริงอยู่แล้ว เมื่อก่อนอยู่ต่อหน้าฝ่าบาทและพระสนมหวงกุ้ยเฟยยังไม่กล้าปล่อยมากนัก หลายวันมานี้คุ้นเคยกันแล้ว ย่อมมีชีวิตชีวามากขึ้น “พระ...ฮูหยินเรียกข้าออกไปเดินเล่นด้วยกัน นายท่านจะไปด้วยหรือไม่เจ้าคะ?”เมื่อได้ยินสนมเยว่กุ้ยเหรินเรียกซ่งชิงเหยียนแบบนี้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็อึ้งไปชั่วขณะเขาจับตาซ่งชิงหย่านอย่างว่างเปล่า ราวกับว่าเขาสามารถเห็นใบหน้าของซ่งชิงหย่าผ่านใบหน้าของนางเมื่อฮ่องเต
