LOGINShare
บทที่ 0245
Related chapters
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0246
การพบกับครั้งนี้ของฮูหยินเสิ่นและฮองเฮา พูดได้แค่ว่าไม่มีกระดากอายเท่านั้นนี่ยิ่งทำให้ฮูหยินเสิ่นมั่นใจว่า บุตรสาวของตนคนนี้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ไม่ใกล้ชิดกับตนอีกต่อไปแล้วช่างเถิด อย่างไรเสียตอนนี้ชีวิตลูกสาวก็มีชีวิตที่ดีแล้ว ส่วนตนก็ได้เห็นพระสนมหวงกุ้ยเฟยแล้ว เป็นคนเรียบง่ายสง่างามเหมือนเคยจริงๆ จึงได้วางใจลงในที่สุดฮูหยินเสิ่นเร้นออกจากพรบรมมหาราชวังด้วยความผิดหวังนิดหน่อยมีจิ่นซินอยู่ด้วย ข่าวคราวนี้ย่อมไปถึงตำหนักชิงอวิ๋น “ได้ยินขันทีหนุ่มตรงหน้าประตูตำหนักพูดว่า ยามฮูหยินเสิ่นเข้าวังนั้นดูยินดีปรีดา ทว่ายามขึ้นรถม้ากลับจวน แม้นพยายามควบคุมตนเอง แต่ก็มิอาจปิดบังความผิดหวังบนใบหน้าได้” [เสด็จแม่ ข้าพูดถูกไหม! พระสนมหนิงเฟยต่างไปจากก่อนหน้าจริงๆ] [ที่ยามนี้มารดาของนางผิดหวัง ก็มิใช่เพราะข้าตกต่ำหรอกหรือ? ตัวข้าในตอนนั้นก็เสียใจกับการเปลี่ยนแปลงของนางเช่นกัน!] [ไม่สิ ตอนนี้ควรเรียกว่าฮองเฮา แต่ถึงอย่างไรก็เปลี่ยนคำเรียกไม่ได้จริงๆ]ซ่งชิงเหยียนได้ยินดังว่าก็แค่พยักหน้ารับ มิได้เอ่ยปากอันใดวันที่สอง พิธีแต่งตั้งฮองเฮาเนื่องจากเป็นผู้สืบทอด พิธีแต่งตั้งย่อมเรียบง
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0247
[โชคดีที่วันนี้ท่านแม่พาข้ามาเข้าร่วมพิธีแต่งตั้งนี้ด้วย แม้แต่รุ่นหลังก็ยังสง่างามเช่นนี้ ยากที่จะจินตนาการได้ว่า ในเวลานั้นเสด็จป้าจะงดงามมากแค่ไหน][ฝ่าบาทรัชทายาทมีชีวิตชีวา แต่งงานกับบุตรสาวของท่านโหวที่ทุกคนยกย่องในเมืองหลวง เป็นคําพูดที่ดีแค่ไหน มิน่าล่ะเสด็จพ่อถึงรักเสด็จป้ามากเหลือเกิน หากเป็นคนอื่นก็ปล่อยวางไม่ได้เช่นกันหนา!][ส่วนท่านแม่ก็เลิกคิดไปได้เลย วันหลังท่านก็ดูแลชีวิตของหว่านหว่านน้อยของท่านให้ดีก็พอแล้ว]พระสนมเฉินกุ้ยเฟยได้ยินเสียงในใจของลู่ซิงหว่านก็อดที่จะเกิดความเศร้าโศกในเล็กน้อยไม่ได้ พี่สาวของตนเอง คนดีเช่นนั้นกลับต้องมาตายในมือพระสนมเต๋อเฟย ถ้าหากว่าท่านพี่ยังอยู่ วันนี้จะเป็นวันดีแค่ไหน ลูกชายทั้งมีความสามารถและกตัญญู บัดนี้ได้นั่งบัลลังก์รัชทายาทอย่างมั่นคงแล้ว ลูกสาวก็ตามพบคนที่รัก แม้กระทั่งตอนนี้หลานชายคนเล็กก็กําลังจะคลอดแล้วแน่นอนว่าฮ่องเต้ต้าฉู่ยอมปล่อยวางลงไม่ได้ ทุกๆ ประโยคของลู่ซิงหว่านช่างทิ่มแทงหัวใจของเขายิ่งนัก เขามอบงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ให้กับชิงหย่าจริงๆ และมอบพิธีแต่งตั้งฮองเฮาที่ยิ่งใหญ่ให้กับนาง แต่ทว่าในที่สุดนางก็ไม่สามารถอยู่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0248
"เรื่องของสนมหลินผินกับซ่งชิงเหยียน ข้าตรวจสอบเจอแล้ว" อ๋องอี้ในปากของเสิ่นหนิงพลิกตัวลงจากเตียง เดินห่างเสิ่นหนิงไปห้าก้าว"เรื่องที่พระสนมฟางกุ้ยเหรินฆ่าพระสนมเต๋อเฟยตายก่อนหน้านี้ มีสนมหลินผินยุแยงอยู่ตรงกลาง ซ่งชิงเหยียนช่วยนางปกปิด" อ๋องอี้จัดเสื้อไปพลางและมองเสิ่นหนิงที่อยู่บนเตียงไปพลาง "เจ้าสามารถใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้ได้"เสิ่นหนิงได้ยินเรื่องนี้ แววตาก็เปล่งประกายขึ้นมา "จริงหรือ?""เจ้าแค่หาคนไปตรวจสอบอีกก็พอ" อ๋องอี้มองเสิ่นหนิงอีกครั้ง "เกรงว่าข้างกายเจ้ามีอวิ๋นจูคนเดียวคงไม่พอ อีกสองวันข้าจะส่งมาอีกสองคน"พูดจบก็ลอยตัวออกจากตำหนักจิ่นซิ่วไปทางริมหน้าต่างอีกทั้งเสิ่นหนิงที่ยอมรับการกราบไหว้ของขุนนางนอกตำหนักจิ่งเจิ้งในขณะนี้ ก็กำลังครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่ ฮ่องเต้ต้าฉู่และซ่งชิงเหยียนก็เป็นการแต่งงานครั้งที่สองเท่านั้น แม้กระทั่งสามีภรรยาก็ยังพูดถึงไม่ได้ เช่นนั้นจะมีความไว้วางใจอะไรได้ มีแต่ช่องว่างที่จะเป่าหูได้ จากนั้นจะกลัวว่าจะยุแยงพวกเขาสองคนไม่ได้อย่างไรกันขอเพียงแค่ซ่งชิงเหยียนแตกคอกับฮ่องเต้ต้าฉู่ เช่นนั้นจะทำให้ฝ่าบาทไม่สงสัยในตัวของติ้งกั๋วโหวได้อย่างไร?
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0249
[เสด็จพ่ออายุหมื่นปี หมื่นๆ ปี]เมื่อได้ยินลู่ซิงหว่านพูดจู้จี้ข้างหูอย่างต่อเนื่อง ฮ่องเต้ต้าฉู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะว่า "จิ่นซิน อุ้มหว่านหว่านมานี่"แม้กระทั่งมีพระสนมถึงได้สังเกตเห็นว่า พระสนมหวงกุ้ยเฟยกลับนำองค์หญิงหย่งอันมาอยู่ข้าง ๆ อีกครั้งเมื่อก่อนพระสนมหวงกุ้ยเฟยเป็นคนที่มีตำแหน่งสูงสุดในวังหลัง แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าวิพากษ์วิจารณ์นาง บัดนี้มีฮองเฮาอยู่เหนือกว่า กลับมีคนที่เริ่มมีความคิดแตกต่างกันไป"หวงกุ้ยเฟยเองก็ไม่จําเป็นต้องหวงแหนเองค์หญิงหย่งอันมากเช่นนี้" คนที่เอ่ยก็คือสนมหรูกุ้ยเหรินที่บัดนี้อยู่ตำหนักข้างตำหนักจูหัว นางเริ่มมีความคิดที่ประจบสอพลอฮองเฮาขึ้นมา "มาที่ตำหนักของฮองเฮายังพาองค์หญิงหย่งอันมาด้วย ทำแบบนี้เท่ากับไม่เคารพตำหนักกลางไม่ใช่หรือ?"ทว่าซ่งชิงเหยียนกลับเหลือบมองสนมหรูกุ้ยเหรินด้วยสายตาที่ประหลาด จากนั้นก็เหลือบมองฮ่องเต้ต้าฉู่อีกครั้งและไม่ได้ตอบอะไร"ข้าเป็นคนให้หวงกุ้ยเฟยพาองค์หญิงหย่งอันไว้ข้างกาย" ฮ่องเต้ต้าฉู่ยังคงหยอกล้อลู่ซิงหว่านอยู่ จากนั้นก็ยกเปลือกตาขึ้นและกวาดสายตามองสนมหรูกุ้ยเหรินผู้นั้นอย่างดูหมิ่น "หรูกุ้ยเหรินมีข้อสงสัยเกี่ยวกับก
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0250
เมื่อได้ยินฮ่องเต้ต้าฉู่ถามเช่นนี้ ฮองเฮาก็รีบเอ่ยตอบว่า "ฝ่าบาทวางใจได้เพคะ ก่อนหน้านี้หวงกุ้ยเฟยได้จัดการเรื่องไว้อย่างเรียบร้อยแล้ว บัดนี้รอแค่เพียงทูตของแคว้นต้าลี่มาถึงก็พอ"ซ่งชิงเหยียนเองก็ไม่ใช่คนโง่ จึงรีบลุกขึ้นเอ่ยว่า "ฮองเฮาไม่ต้องแซวหม่อมฉันแล้วเพคะ หม่อมฉันเป็นคนขี้เกียจ แต่เตรียมการไว้คร่าวๆ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องให้ฮองเฮาเตรียมการอย่างสมบูรณ์ หม่อมฉันมิบังอาจมีความดีความชอบ"เสิ่นหนิงได้ยินดังนั้นก็ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน เดิมทีนึกว่าพระสนมหวงกุ้ยเฟยมาจากสนามรบ น่าจะเป็นคนที่มีความคิดสะเพร่า แต่หลังจากการสนทนาหลายครั้งก็พบว่า ซ่งชิงเหยียนผู้นี้มองผิวเผินเหมือนหยาบคาย แต่จริงๆ แล้วเป็นคนรอบคอบและระมัดระวังมาก เป็นคนที่จัดการได้ยากลู่ซิงหว่านที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะตบมือน้อยๆ [ท่านแม่ฉลาดมาก ฮองเฮาผู้นี้มีเจตนาไม่ดีจริงๆ มองดูแล้วกำลังจะขุดหลุมให้ท่านแม่ ถ้างานเลี้ยงในวังนั้นท่านแม่เป็นคนจัดเตรียมทั้งหมด เมื่อถึงตอนนั้นหากเกิดเรื่องขึ้น ก็จะผลักความผิดไปให้ท่านแม่คนเดียว][โชคดีที่ท่านแม่เป็นคนฉลาด สมแล้วที่เป็นท่านแม่ของลู่ซิงหว่านอย่างข้าไงล่ะ!]ฮ่องเต้ต
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0251
[น่าสงสาร ช่างน่าสงสารจริงๆ]ฮ่องเต้ต้าฉู่ตอนนี้อยากจะโยนลู่ซิงหว่านที่อยู่ในอ้อมแขนออกไปจริงๆ ลูกสาวสุดที่รักของตนมาเรียกตนว่าชายแก่ซะงั้นเจ้ารอก่อนเถอะ รอให้เจ้าอายุครบสิบห้าปี เสด็จพ่อของเจ้าจะยกเจ้าให้แต่งงานกับชายแก่เหมือนกันแต่เมื่อลองคิดอีกที ลูกสาวสุดที่รักที่ตนทะนุถนอมมาตลอด จะยอมยกให้แต่งงานกับชายแก่ตั้งแต่อายุยังน้อยได้อย่างไร? ตนจะต้องเลือกคู่ครองที่นางพึงพอใจและมีความสามารถให้นางแน่นอนลูกสาวของตน ก็ต้องตามใจนางนั่นแหละ ใครใช้ให้นางเป็นเซียนตัวน้อยกันเล่า!ซ่งชิงเหยียนได้ยินความคิดของลู่ซิงหว่านก็อดเอามือกุมขมับไม่ได้ โชคดีที่ฮ่องเต้ไม่ได้ยินความคิดของหวานหว่าน หากรู้ว่าในใจของหวานหว่านมองพระองค์เช่นนี้ คงจะโยนหวานหว่านออกไปเป็นแน่ส่วนตัวนางเอง ก็ต้องทำหน้าที่ของตน จึงหันไปมองฮองเฮาแล้วพูดว่า “ฮองเฮาเพคะ เมื่อไม่กี่วันก่อนหม่อมฉันเห็นว่าเล่อกุ้ยเหรินดูเหมือนจะมีจิตใจไม่ค่อยมั่นคง หมอหลวงเองก็บอกว่าไม่ค่อยดีนัก ต้องรบกวนฮองเฮาคอยดูแลครรภ์ของนางด้วยเพคะ”เมื่อได้ยินดังนั้น เสิ่นหนิงก็ยิ้มอย่างอ่อนหวานแล้วพูดว่า “หวงกุ้ยเฟยวางใจเถิด นี่เป็นหน้าที่ของข้า” ก่อนจะหันไป
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0252
ทางด้านของติ้งกั๋วโหว ช่วงนี้ก็ยุ่งวุ่นวายไม่น้อยหลังจากได้รับจดหมายตอบกลับจากองค์รัชทายาทครั้งล่าสุด เขาก็ได้พบกับเหอเหลียนเหรินซินอย่างลับๆ กองทัพของแคว้นเยว่เฟิงนั้นกำลังคุกรุ่นอยู่ที่ชายแดน ติ้งกั๋วโหวเองเองเดิมก็มีความคิดที่จะเตือนอยู่แล้ว พอดีกับที่ในจดหมายขององค์รัชทายาทก็มีความหมายเช่นเดียวกัน เพียงแต่ต้องแจ้งให้เหอเหลียนเหรินซินทราบเท่านั้น“ตอนนี้ท่านอ๋องเหรินได้นั่งมั่นคงอยู่ในราชสำนักแล้ว” ติ้งกั๋วโหวรินน้ำชาให้อ๋องเหริน แล้วจึงนั่งตัวตรงมองไปที่เขา “เรื่องที่องค์ชายขอไว้เมื่อครั้งก่อน องค์รัชทายาทของพวกเราได้ตอบกลับมาแล้ว”หลังจากผ่านเหตุการณ์ต่างๆ มามากมาย เหอเหลียนเหรินซินก็ลดความหุนหันลงไป และมีความหนักแน่นมากขึ้น “ไม่ทราบว่าองค์รัชทายาทต้าฉู่มีความประสงค์เช่นไร?”“ช่วงนี้เหอเหลียนเหิงซินนั้นไม่สงบเลย ก่อเรื่องที่ชายแดนอยู่บ่อยครั้ง ข้าก็รอคำตอบจากองค์รัชทายาทอยู่เช่นกัน จึงยังไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร” ติ้งกั๋วโหวพูดพลางชูนิ้วขึ้นสองนิ้ว “ข้าต้องการเมืองสองเมือง”เหอเหลียนเหรินซินรู้สึกประหลาดใจในใจ แต่ก็สงบสติอารมณ์ลงอย่างรวดเร็ว ด้วยกำลังของแคว้นต้าฉู่ในตอนนี้ อีกทั
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0253
ฝ่ายที่สนับสนุนสันติภาพย่อมกล่าวว่า ตอนนี้แคว้นเยว่เฟิงเพิ่งได้รับบาดเจ็บ ไม่ควรก่อเรื่องวุ่นวายอีก ควรรีบส่งหนังสือยอมแพ้ไปยังแคว้นต้าฉู่โดยเร็ว แล้วส่งทูตไปขอสงบศึกส่วนฝ่ายที่สนับสนุนการสู้รบกลับรู้สึกว่า ตอนนี้ควรรีบฉวยโอกาสต่อสู้กับแคว้นต้าฉู่สักศึก เพื่อแสดงศักดิ์ศรีของแคว้นเหอเหลียนเหิงซินย่อมสนับสนุนการสู้รบ แต่กลับเกิดความคิดที่จะลองสำรวจท่าทีของเหอเหลียนเหรินซิน จึงหันไปถามว่า “อ๋องเหรินมีความเห็นอย่างไร?”เหอเหลียนเหรินซินเหมือนกำลังเหม่อลอย รีบตอบอย่างลนลาน “ทูลฝ่าบาท ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฝ่าบาทเป็นหลักพ่ะย่ะค่ะ”เหอเหลียนเหิงซินชอบท่าทางขี้ขลาดของเขาในตอนนี้มาก จึงหัวเราะอย่างเสียงดังว่า “หากเช่นนั้น ให้ท่านเสนาบดีเฮ่อนำทัพออกไปสู้รบ”พูดจบก็หันไปมองเฮ่อปาขุยที่อยู่ข้างๆ “ท่านเสนาบดีเฮ่อ การศึกครั้งนี้ต้องกลับมาอย่างมีชัยชนะ”“กระหม่อมจะไม่ทำให้ฝ่าบาทผิดหวังพ่ะย่ะค่ะ”แม้เฮ่อปาขุยจะเป็นเสนาบดีที่เหอเหลียนเหิงซินแต่งตั้งเอง แต่กระนั้นเขาก็ไม่เคยออกรบมาก่อน อีกทั้งยังไม่มีหัวทางทหาร ผลลัพธ์ของศึกครั้งนี้คงพอจะคาดเดาได้ติ้งกั๋วโหวถึงกับยึดเมืองได้อีกสองเ
Latest chapter
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0640
พูดถึงตรงนี้องครักษ์เงามังกรก็ถอนหายใจ “เพียงแต่อีกฝ่ายล้วนเป็นนักรบที่ตายแล้ว ไม่ได้เหลือผู้รอดชีวิตไว้”[แม่เจ้าโว้ย ทหารพลีชีพหนึ่งร้อยคน นี่มันฐานะอะไรเนี่ย][ดูเหมือนว่าชีวิตของเสด็จพ่อมีค่ามากจริงๆ สามารถทําให้อีกฝ่ายส่งทหารพลีชีพได้หนึ่งร้อยคน]เรื่องนี้เป็นไปตามที่คาดไว้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ย่อมไม่ตําหนิองครักษ์เงามังกร จึงออกคําสั่งให้คนขับรถม้าเดินทางต่อไป ต้องไปถึงสถานที่ปลอดภัยถึงจะดําเนินการต่อได้ภายในรถม้าก็เงียบกริบเช่นกันในที่สุดสนมเยว่กุ้ยเหรินก็ลองเอ่ยปาก “ฝ่า...นายท่าน ฮูหยิน คือว่า...”ซ่งชิงเหยียนเหมือนเพิ่งนึกถึงสนมเยว่กุ้ยเหรินที่ขดตัวอยู่ที่มุมห้อง ดึงนางขึ้นมา “วางใจเถอะ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว”ในใจก็อดทอดถอนใจไม่ได้ มิน่าเล่าสนมเยว่กุ้ยเหรินถึงอยู่ในวังมาเจ็ดแปดปีก็ไม่มีทายาทสักคน เกรงว่าโอกาสที่ฝ่าบาทจะโปรดปรานนางก็มีน้อยมากในรถม้าคันเดียวมีกันแค่สี่คน ตัวเองยังสามารถลืมนางได้อย่างสนิทใจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฮ่องเต้ที่มีสนมมากมายส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่ก็จัดเสื้อผ้าให้ตนเอง แล้วอุ้มลู่ซิงหว่านเข้ามาในอ้อมกอดของตน หยอกล้อนางว่า “หวานหว่าน ตกใจหรือเปล่า?”ลู่ซิงหว่านเอื
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0639
เพราะว่าตอนนี้อยู่ข้างนอก ทุกคนต่างก็เปลี่ยนคําเรียกขานกัน จึงสามารถปกป้องฝ่าบาทได้อย่างทั่วถึง“ปกป้องนายท่าน!” เว่ยเฉิงดึงกระบี่ออกจากฝักกระบี่ของตัวเอง แล้วพูดกับฮ่องเต้ต้าฉู่ที่อยู่บนรถม้า “นายท่านไม่ต้องเป็นห่วง คนขอวเราข้าล้วนเลือกคนที่มีวรยุทธ์สูงทั้งนั้น ต้องสามารถปกป้องนายท่านและฮูหยินให้ปลอดภัยได้อย่างแน่นอนขอรับ”“ได้” เสียงทุ้มต่ำของฮ่องเต้ต้าฉู่ดังขึ้น ทําให้เว่ยเฉิงรู้สึกสบายใจขึ้นหลายส่วนซ่งชิงเหยียนก็กุมมือของสนมเยว่กุ้ยเหรินในเวลานี้ และพยักหน้าให้นางเพื่อแสดงให้เห็นว่านางสบายใจได้ลู่ซิงหว่านกลับไม่กลัวอย่างที่สนมเยว่กุ้ยเหรินคิดแม้กระทั่งนางยังตบแขนสนมเยว่กุ้ยเหรินเบาๆ ปากก็พึมพําว่า “ไม่กลัว”สนมเยว่กุ้ยเหรินรู้สึกอับอายขายหน้าจริงๆ [ว้าว ทําไมมันน่าตื่นเต้นจัง][เสด็จพ่อและท่านแม่ต้องสู้ๆ นะ! เสด็จพ่อไม่ใช่ฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าฉู่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในนิทานหรอกหรือ! โชว์ฝีมือให้หวานหว่านดูหน่อย ให้หวานหว่านดูบ้าง!]ซ่งชิงเหยียนกุมหน้าผากอย่างพูดไม่ออกโชคดีที่เป็นเสียงในใจ ฝ่าบาทจึงไม่ได้ยิน หวานหว่านเอ๋ย เจ้ามีกี่หัวให้ถูกตัดกันล่ะเนี่ย!แม้แต่ฮ่องเต้ต้
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0638
ฮ่องเต้ต้าฉู่และคณะเดินทางลงใต้ต่อ แล้วเลือกที่พักต่อไปก่อนออกเดินทาง อัครมหาเสนาบดีและคนอื่นๆ ได้กําหนดสถานที่ตั้งหลักสําหรับฝ่าบาทตามทางแล้ว ล้วนเป็นอำเภอที่เจริญรุ่งเรืองแต่ฮ่องเต้ต้าฉู่ได้รูปแบบการเดินทางแล้ว ตอนนี้เป็นการเยี่ยมเยือนส่วนตัวแล้วประการที่สองคือสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ในอําเภอไถจินซึ่งจําเป็นต้องป้องกันดังนั้นฮ่องเต้ต้าฉู่จึงปรึกษากับเว่ยเฉิงและซ่งชิงเหยียน เปลี่ยนเส้นทางและเลือกเมืองอื่นๆ เพื่อพักระหว่างทาง เพื่อสํารวจประเพณีท้องถิ่นดูว่าสถานที่อื่นๆ ก็มีพฤติกรรมที่หลอกลวงและปกปิดเช่นเดียวกับอําเภอไถจินหรือไม่ดังที่หวานหว่านกล่าวไว้ อําเภอไถจินที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมนี้ยังเกิดเรื่องเช่นนี้ได้ แล้วอําเภออื่นๆ ล่ะซ่งชิงเหยียนยังไม่ทันได้พูดอะไร ลู่ซิงหว่านก็พูดก่อน[ได้สิ ๆ ! ออกมาเที่ยวเล่นก็ต้องเที่ยวเล่นไปทั่วอยู่แล้ว ถ้าทุกที่ถูกคนจับตามองอยู่ จะมีความหมายอะไรอีกล่ะ][ทําไมไม่ให้ผู้บัญชาการเว่ยเลือกสถานที่เล็กๆ หน่อย พวกเราไปเดินเล่นกัน ยังไงก็ต้องรับรองความปลอดภัยของเสด็จพ่อนะ!][ออกมาห้าวันแล้ว แต่ก็ยังปลอดภัยอยู่ เดิมคิดว่าจะถูกลอบสังหารในวันแรกท
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0637
“ตอนนี้เกรงว่าพระมเหสีคงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้มีโอกาสส่งองค์หญิงหกออกจากตําหนักจิ่นซิ่ว” สนมหลานพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้งพระสนมหลานเฟยพูดได้ไม่ผิด เดิมทีเสิ่นหนิงก็ไม่ยอมรับองค์หญิงหกอยู่แล้ว แต่เรื่องนี้ฮ่องเต้เป็นคนออกปากเอง นางจึงปฏิเสธไม่ได้ไม่สู้ครั้งนี้วางแผนซ้อนแผน ส่งองค์หญิงหกออกไปก็แล้วกันพระสนมหลานเฟยพาจิ่นซินไปที่ตําหนักหรงเล่อแม้แต่ไทเฮาที่อาศัยอยู่ในวังหลังมานานขนาดนี้ เมื่อเห็นบาดแผลบนใบหน้าของจิ่นซิน ก็อดไม่ได้ที่จะอกสั่นขวัญแขวน“จิ่นซิน” ไทเฮาจับมือจิ่นซินปลอบ “พระสนมของเจ้าไม่อยู่ มีเรื่องอะไรเจ้าก็บอกแม่นมซูได้เลย ข้าจะตัดสินใจแทนเจ้าเอง”จิ่นซินกลับมีสมองอย่างหาได้ยาก เพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ “บ่าวไม่เป็นอะไรเพคะ ไทเฮาเพคะ จิ่นซินเป็นเพียงบ่าวคนหนึ่งเท่านั้น หากผู้เป็นนายอารมณ์ไม่ดี จะตีจะด่าสักหน่อยก็สมควรแล้วเพคะ”แม้ว่าไทเฮารู้ว่าคําพูดของจิ่นซินเป็นคําพูดที่สุภาพ แต่เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของนาง บวกกับบาดแผลบนใบหน้าของนาง ก็เห็นถึงความอดทนและความคับข้องใจอย่างชัดเจนจึงหันไปมองพระสนมหลานเฟย “ในเมื่อชิงเหยียนไม่อยู่ ช่วงนี้ให้จิ่นซินอยู่ในวังของเจ้าเถอะ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0636
เมื่อได้ยินจิ่นซินกล้าที่จะเถียงตนเอง องค์หญิงหกก็โกรธทันที“เจ้าคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!” องค์หญิงหกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจิ่นซินย่อมคุกเข่าลงอย่างเรียบร้อย แต่ร่างกายยังคงตั้งตรงตอนนี้นางจึงอยู่ในระดับเดียวกันกับองค์หญิงหกองค์หญิงหกรีบก้าวเท้าไปข้างหน้าและตบหน้าจิ่นซินหนึ่งฉาด “เจ้าบ่าวรับใช้บังอาจนัก แม้แต่นายของเจ้ายังไม่กล้าพูดกับข้าเช่นนี้ เจ้ากล้าเถียงข้าหรือ?”พูดถึงตรงนี้ ราวกับไม่คลายความโกรธ หันไปมองอิงหงที่อยู่ข้างๆ อีกครั้ง “ตบปากนางให้ข้าที!”อิงหงกลับขดตัวไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าถึงอย่างไรจิ่นซินก็เป็นคนข้างกายของพระสนมหวงกุ้ยเฟย แม้ว่านายของนางจะเป็นองค์หญิงหก แต่ว่า...เมื่อเห็นอิงหงไม่ขยับตัว องค์หญิงหกก็ยื่นขาออกไปเตะที่ขาของนาง “เจ้าไม่เข้าใจที่ข้าพูดหรือ?”อิงหงกัดฟัน ในที่สุดก็เดินมาตรงหน้าจิ่นซินแล้วเริ่มลงมือเมื่อเห็นใบหน้าของจิ่นซินแดงและบวมขึ้นในที่สุด องค์หญิงหกจึงเอ่ยปากให้อิงหงหยุดมือ แต่ยังคงไม่คลายความโกรธ “เจ้าคุกเข่าตรงนี้ให้ข้าสองชั่วยาม หากคุกเข่าไม่ถึงสองชั่วยาม ข้าจะตบเจ้าอีก!”พูดจบก็พาอิงหงเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามองในเวลานี้อวิ๋นหลานที่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0635
พูดจบก็ยิ้มให้เสิ่นผิงอีก “การสอบระดับกลางปีหน้า ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่เมืองหลวง”ฮ่องเต้ต้าฉู่ไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นจริงๆ แต่คนนี้ ในเมื่อหวานหว่านบอกว่าเขาเป็นคนมีความสามารถ เมื่อพบแล้ว ก็ไม่อาจไม่ยุ่งได้พูดจบก็เดินก้าวยาวๆ ออกไปเสิ่นผิงเพิ่งได้สติหลังจากฮ่องเต้ต้าฉู่จากไปแล้ว “ขอบพระทัยฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้ต้าฉู่ได้ทําเรื่องใหญ่อีกครั้ง ในใจย่อมมีความสุขมากคนทั้งกลุ่มจึงเก็บสัมภาระอีกครั้งและเดินทางต่อฮ่องเต้ต้าฉู่เดินเที่ยวชมวิวตลอดทาง มีความสุขมากแต่หลังจากที่เขาจากไป ในวังก็มีคนก่อความวุ่นวายขึ้นคนแรกที่ก่อความวุ่นวายขึ้นก็คือองค์หญิงหกที่ตอนนี้อาศัยอยู่ในวังจิ่นซิ่วจิ่นซินอยู่ในตําหนักชิงอวิ๋นเพียงลําพัง ที่จริงแล้วก็ไม่มีอะไรให้ทํา ทั้งวันจึงไม่มีอะไรทําดังนั้นวันนี้ ตําหนักชิงอวิ๋นกลับมีคนที่จิ่นซินคาดไม่ถึงคนหนึ่งมา อวิ๋นหลานเมื่อเห็นอวิ๋นหลานมา จิ่นซินก็รีบเข้าไปต้อนรับ “พี่หญิงอวิ๋นหลานมาได้อย่างไรกัน?”จะว่าไปตําหนักจิ่นซิ่วกับตําหนักชิงอวิ๋นก็ไม่ได้มีความขัดแย้งต่อหน้าอะไรกันแต่จิ่นซินและจินอวี้ในตําหนักชิงอวิ๋นต่างก็รู้ว่าเมื่อฮองเฮายังเป็นพ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0634
เขาเป็นฮ่องเต้และเข้าใจวิธีการใช้คนเป็นอย่างดีคนอย่างเสิ่นผิงเป็นดาบที่แหลมคม ต้องให้ผู้ถือดาบควบคุมให้ดีเรื่องต่อไปนั้นง่ายมากฮ่องเต้ต้าฉู่สั่งให้เว่ยเฉิงออกหน้าเพื่อปลอบขวัญราษฎรทั้งหมด ส่วนตัวเขาเองก็พาเสิ่นผิงกลับไปที่จวนนายอำเภออีกครั้งครั้งนี้ เพื่อความปลอดภัย ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงตั้งใจพาลู่ซิงหว่านมาอยู่ข้างกายถึงอย่างไรเขาก็มีความคิดแบบนี้มานานแล้ว อยากจะพาลู่ซิงหว่านไปประชุมเช้าด้วยแต่เมื่อนึกถึงคนแก่คร่ำครึกลุ่มนั้น เพื่อลดความยุ่งยากให้กับลู่ซิงหว่านและซ่งชิงเหยียนสองแม่ลูก ในที่สุดเขาก็ยกเลิกความคิดนี้แต่ตอนนี้อยู่ข้างนอกมันไม่เหมือนกันแล้ว สิ่งที่ควรใช้ก็ต้องใช้ให้ดีเมื่อเห็นฮ่องเต้ต้าฉู่กําลังอุ้มเด็กคนหนึ่ง เสิ่นผิงก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นฮ่องเต้ เขาเป็นแค่ข้าน้อยธรรมดาคนหนึ่ง จะกล้าเอ่ยปากได้อย่างไรจนกระทั่งทั้งสองนั่งลง ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงเอ่ยปากถามว่า “คุณชายเสิ่นแม้จะสวมเสื้อผ้าธรรมดา แต่ดูแล้วก็สง่างาม ไม่รู้ว่าพ่อเจ้าเป็นใครกัน”เสิ่นผิงกลับส่ายหน้า “ทูลฝ่าบาท ข้าน้อยไม่รู้ว่าท่านพ่อเป็นใคร ข้าน้อยอาศัยอยู่กับท่านแม่ที่อําเภอไถจิ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0633
[นี่เป็นขบวนเสด็จของฝ่าบาท พวกเจ้ายังกล้าขัดขวางอีกหรือ?]ส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่ก็เปิดม่านรถออกอย่างเงียบๆ และมองออกไปด้านนอกตอนนี้ที่หน้ารถของพวกเขา มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกําลังคุกเข่าอยู่ เป็นธรรมดาที่มีชาวบ้านทยอยกันเดินมาทางนี้ลู่ซิงหว่านตาไว มองปราดเดียวก็เห็นคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุด เป็นชายที่คุยกับพวกเขาเมื่อวาน“เสด็จพ่อ พี่ชาย” ลู่ซิงหว่านชี้นิ้วไปยังคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุดฮ่องเต้ต้าฉู่หันมองลู่ซิงหว่านอย่างสงสัย แล้วมองไปข้างหน้าคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเขาคิดไปคิดมา ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ลุกขึ้นและออกจากรถม้าไป“ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆ ปี” ทุกคนคุกเข่าลงและตะโกนถวายบังคมชายที่อยู่ด้านหน้าสุดกลับเอ่ยปากก่อน “ข้าน้อยเสิ่นผิง ถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”พูดจบ เสิ่นผิงก็เงยหน้าขึ้น มองตรงไปที่ฮ่องเต้ต้าฉู่ “ก่อนหน้านี้ที่ฝ่าบาททรงมอบเงินเหล่านั้นให้ข้าน้อย ข้าน้อยก็รู้สึกว่าฝ่าบาทต้องเป็นผู้มีบุญญาธิการแน่นอน นึกไม่ถึงว่าจะเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน”พูดถึงตรงนี้ เสิ่นผิงก็โขกหัวลงไปอีกครั้ง “ฝ่าบาททรงเมตตากรุณายิ่งนัก เป็นความโชคดีของราษฎรในใต้หล้าเหลือเกินพ่ะย่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0632
ฮ่องเต้ต้าฉู่จัดการเรื่องนี้เสร็จ ก็เสียเวลาไปบ้าง ได้แต่พักค้างคืนหนึ่งคืนก่อนแล้วค่อยออกเดินทางอีกครั้งในวันถัดไปเท่านั้นค่ำคืนนี้ พวกฮ่องเต้ต้าฉู่กลับไม่ได้ไปพักที่โรงเตี๊ยมหรือเรือนรับรองใดๆ อีก แต่พักอยู่ในที่ว่าการอําเภอโดยตรงตอนนี้ไม่มีงานราชการที่ต้องจัดการ หลังจากรับประทานอาหารเย็นแล้ว ก็รู้สึกเบื่อมาก“เว่ยเฉิง” ฮ่องเต้ต้าฉู่ชะโงกหน้าไปถาม “ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของอําเภอเทียนจินนี้เป็นอย่างไร?”พูดถึงตรงนี้ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ยืนขึ้น “ไม่สู้เรียกหวงกุ้ยเฟยมาดีกว่า ให้ออกไปเดินเล่นด้วยกัน”บังเอิญจริงๆ ซ่งชิงเหยียนและพรรคพวกก็กําลังเดินมาทางนี้เช่นกัน“นายท่าน” เยวี่ยกุ้ยเหรินเดิมทีก็มีนิสัยร่าเริงอยู่แล้ว เมื่อก่อนอยู่ต่อหน้าฝ่าบาทและพระสนมหวงกุ้ยเฟยยังไม่กล้าปล่อยมากนัก หลายวันมานี้คุ้นเคยกันแล้ว ย่อมมีชีวิตชีวามากขึ้น “พระ...ฮูหยินเรียกข้าออกไปเดินเล่นด้วยกัน นายท่านจะไปด้วยหรือไม่เจ้าคะ?”เมื่อได้ยินสนมเยว่กุ้ยเหรินเรียกซ่งชิงเหยียนแบบนี้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็อึ้งไปชั่วขณะเขาจับตาซ่งชิงหย่านอย่างว่างเปล่า ราวกับว่าเขาสามารถเห็นใบหน้าของซ่งชิงหย่าผ่านใบหน้าของนางเมื่อฮ่องเต
