การพบกับครั้งนี้ของฮูหยินเสิ่นและฮองเฮา พูดได้แค่ว่าไม่มีกระดากอายเท่านั้นนี่ยิ่งทำให้ฮูหยินเสิ่นมั่นใจว่า บุตรสาวของตนคนนี้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ไม่ใกล้ชิดกับตนอีกต่อไปแล้วช่างเถิด อย่างไรเสียตอนนี้ชีวิตลูกสาวก็มีชีวิตที่ดีแล้ว ส่วนตนก็ได้เห็นพระสนมหวงกุ้ยเฟยแล้ว เป็นคนเรียบง่ายสง่างามเหมือนเคยจริงๆ จึงได้วางใจลงในที่สุดฮูหยินเสิ่นเร้นออกจากพรบรมมหาราชวังด้วยความผิดหวังนิดหน่อยมีจิ่นซินอยู่ด้วย ข่าวคราวนี้ย่อมไปถึงตำหนักชิงอวิ๋น “ได้ยินขันทีหนุ่มตรงหน้าประตูตำหนักพูดว่า ยามฮูหยินเสิ่นเข้าวังนั้นดูยินดีปรีดา ทว่ายามขึ้นรถม้ากลับจวน แม้นพยายามควบคุมตนเอง แต่ก็มิอาจปิดบังความผิดหวังบนใบหน้าได้” [เสด็จแม่ ข้าพูดถูกไหม! พระสนมหนิงเฟยต่างไปจากก่อนหน้าจริงๆ] [ที่ยามนี้มารดาของนางผิดหวัง ก็มิใช่เพราะข้าตกต่ำหรอกหรือ? ตัวข้าในตอนนั้นก็เสียใจกับการเปลี่ยนแปลงของนางเช่นกัน!] [ไม่สิ ตอนนี้ควรเรียกว่าฮองเฮา แต่ถึงอย่างไรก็เปลี่ยนคำเรียกไม่ได้จริงๆ]ซ่งชิงเหยียนได้ยินดังว่าก็แค่พยักหน้ารับ มิได้เอ่ยปากอันใดวันที่สอง พิธีแต่งตั้งฮองเฮาเนื่องจากเป็นผู้สืบทอด พิธีแต่งตั้งย่อมเรียบง
[โชคดีที่วันนี้ท่านแม่พาข้ามาเข้าร่วมพิธีแต่งตั้งนี้ด้วย แม้แต่รุ่นหลังก็ยังสง่างามเช่นนี้ ยากที่จะจินตนาการได้ว่า ในเวลานั้นเสด็จป้าจะงดงามมากแค่ไหน][ฝ่าบาทรัชทายาทมีชีวิตชีวา แต่งงานกับบุตรสาวของท่านโหวที่ทุกคนยกย่องในเมืองหลวง เป็นคําพูดที่ดีแค่ไหน มิน่าล่ะเสด็จพ่อถึงรักเสด็จป้ามากเหลือเกิน หากเป็นคนอื่นก็ปล่อยวางไม่ได้เช่นกันหนา!][ส่วนท่านแม่ก็เลิกคิดไปได้เลย วันหลังท่านก็ดูแลชีวิตของหว่านหว่านน้อยของท่านให้ดีก็พอแล้ว]พระสนมเฉินกุ้ยเฟยได้ยินเสียงในใจของลู่ซิงหว่านก็อดที่จะเกิดความเศร้าโศกในเล็กน้อยไม่ได้ พี่สาวของตนเอง คนดีเช่นนั้นกลับต้องมาตายในมือพระสนมเต๋อเฟย ถ้าหากว่าท่านพี่ยังอยู่ วันนี้จะเป็นวันดีแค่ไหน ลูกชายทั้งมีความสามารถและกตัญญู บัดนี้ได้นั่งบัลลังก์รัชทายาทอย่างมั่นคงแล้ว ลูกสาวก็ตามพบคนที่รัก แม้กระทั่งตอนนี้หลานชายคนเล็กก็กําลังจะคลอดแล้วแน่นอนว่าฮ่องเต้ต้าฉู่ยอมปล่อยวางลงไม่ได้ ทุกๆ ประโยคของลู่ซิงหว่านช่างทิ่มแทงหัวใจของเขายิ่งนัก เขามอบงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ให้กับชิงหย่าจริงๆ และมอบพิธีแต่งตั้งฮองเฮาที่ยิ่งใหญ่ให้กับนาง แต่ทว่าในที่สุดนางก็ไม่สามารถอยู่
"เรื่องของสนมหลินผินกับซ่งชิงเหยียน ข้าตรวจสอบเจอแล้ว" อ๋องอี้ในปากของเสิ่นหนิงพลิกตัวลงจากเตียง เดินห่างเสิ่นหนิงไปห้าก้าว"เรื่องที่พระสนมฟางกุ้ยเหรินฆ่าพระสนมเต๋อเฟยตายก่อนหน้านี้ มีสนมหลินผินยุแยงอยู่ตรงกลาง ซ่งชิงเหยียนช่วยนางปกปิด" อ๋องอี้จัดเสื้อไปพลางและมองเสิ่นหนิงที่อยู่บนเตียงไปพลาง "เจ้าสามารถใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้ได้"เสิ่นหนิงได้ยินเรื่องนี้ แววตาก็เปล่งประกายขึ้นมา "จริงหรือ?""เจ้าแค่หาคนไปตรวจสอบอีกก็พอ" อ๋องอี้มองเสิ่นหนิงอีกครั้ง "เกรงว่าข้างกายเจ้ามีอวิ๋นจูคนเดียวคงไม่พอ อีกสองวันข้าจะส่งมาอีกสองคน"พูดจบก็ลอยตัวออกจากตำหนักจิ่นซิ่วไปทางริมหน้าต่างอีกทั้งเสิ่นหนิงที่ยอมรับการกราบไหว้ของขุนนางนอกตำหนักจิ่งเจิ้งในขณะนี้ ก็กำลังครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่ ฮ่องเต้ต้าฉู่และซ่งชิงเหยียนก็เป็นการแต่งงานครั้งที่สองเท่านั้น แม้กระทั่งสามีภรรยาก็ยังพูดถึงไม่ได้ เช่นนั้นจะมีความไว้วางใจอะไรได้ มีแต่ช่องว่างที่จะเป่าหูได้ จากนั้นจะกลัวว่าจะยุแยงพวกเขาสองคนไม่ได้อย่างไรกันขอเพียงแค่ซ่งชิงเหยียนแตกคอกับฮ่องเต้ต้าฉู่ เช่นนั้นจะทำให้ฝ่าบาทไม่สงสัยในตัวของติ้งกั๋วโหวได้อย่างไร?
[เสด็จพ่ออายุหมื่นปี หมื่นๆ ปี]เมื่อได้ยินลู่ซิงหว่านพูดจู้จี้ข้างหูอย่างต่อเนื่อง ฮ่องเต้ต้าฉู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะว่า "จิ่นซิน อุ้มหว่านหว่านมานี่"แม้กระทั่งมีพระสนมถึงได้สังเกตเห็นว่า พระสนมหวงกุ้ยเฟยกลับนำองค์หญิงหย่งอันมาอยู่ข้าง ๆ อีกครั้งเมื่อก่อนพระสนมหวงกุ้ยเฟยเป็นคนที่มีตำแหน่งสูงสุดในวังหลัง แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าวิพากษ์วิจารณ์นาง บัดนี้มีฮองเฮาอยู่เหนือกว่า กลับมีคนที่เริ่มมีความคิดแตกต่างกันไป"หวงกุ้ยเฟยเองก็ไม่จําเป็นต้องหวงแหนเองค์หญิงหย่งอันมากเช่นนี้" คนที่เอ่ยก็คือสนมหรูกุ้ยเหรินที่บัดนี้อยู่ตำหนักข้างตำหนักจูหัว นางเริ่มมีความคิดที่ประจบสอพลอฮองเฮาขึ้นมา "มาที่ตำหนักของฮองเฮายังพาองค์หญิงหย่งอันมาด้วย ทำแบบนี้เท่ากับไม่เคารพตำหนักกลางไม่ใช่หรือ?"ทว่าซ่งชิงเหยียนกลับเหลือบมองสนมหรูกุ้ยเหรินด้วยสายตาที่ประหลาด จากนั้นก็เหลือบมองฮ่องเต้ต้าฉู่อีกครั้งและไม่ได้ตอบอะไร"ข้าเป็นคนให้หวงกุ้ยเฟยพาองค์หญิงหย่งอันไว้ข้างกาย" ฮ่องเต้ต้าฉู่ยังคงหยอกล้อลู่ซิงหว่านอยู่ จากนั้นก็ยกเปลือกตาขึ้นและกวาดสายตามองสนมหรูกุ้ยเหรินผู้นั้นอย่างดูหมิ่น "หรูกุ้ยเหรินมีข้อสงสัยเกี่ยวกับก
เมื่อได้ยินฮ่องเต้ต้าฉู่ถามเช่นนี้ ฮองเฮาก็รีบเอ่ยตอบว่า "ฝ่าบาทวางใจได้เพคะ ก่อนหน้านี้หวงกุ้ยเฟยได้จัดการเรื่องไว้อย่างเรียบร้อยแล้ว บัดนี้รอแค่เพียงทูตของแคว้นต้าลี่มาถึงก็พอ"ซ่งชิงเหยียนเองก็ไม่ใช่คนโง่ จึงรีบลุกขึ้นเอ่ยว่า "ฮองเฮาไม่ต้องแซวหม่อมฉันแล้วเพคะ หม่อมฉันเป็นคนขี้เกียจ แต่เตรียมการไว้คร่าวๆ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องให้ฮองเฮาเตรียมการอย่างสมบูรณ์ หม่อมฉันมิบังอาจมีความดีความชอบ"เสิ่นหนิงได้ยินดังนั้นก็ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน เดิมทีนึกว่าพระสนมหวงกุ้ยเฟยมาจากสนามรบ น่าจะเป็นคนที่มีความคิดสะเพร่า แต่หลังจากการสนทนาหลายครั้งก็พบว่า ซ่งชิงเหยียนผู้นี้มองผิวเผินเหมือนหยาบคาย แต่จริงๆ แล้วเป็นคนรอบคอบและระมัดระวังมาก เป็นคนที่จัดการได้ยากลู่ซิงหว่านที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะตบมือน้อยๆ [ท่านแม่ฉลาดมาก ฮองเฮาผู้นี้มีเจตนาไม่ดีจริงๆ มองดูแล้วกำลังจะขุดหลุมให้ท่านแม่ ถ้างานเลี้ยงในวังนั้นท่านแม่เป็นคนจัดเตรียมทั้งหมด เมื่อถึงตอนนั้นหากเกิดเรื่องขึ้น ก็จะผลักความผิดไปให้ท่านแม่คนเดียว][โชคดีที่ท่านแม่เป็นคนฉลาด สมแล้วที่เป็นท่านแม่ของลู่ซิงหว่านอย่างข้าไงล่ะ!]ฮ่องเต้ต
[น่าสงสาร ช่างน่าสงสารจริงๆ]ฮ่องเต้ต้าฉู่ตอนนี้อยากจะโยนลู่ซิงหว่านที่อยู่ในอ้อมแขนออกไปจริงๆ ลูกสาวสุดที่รักของตนมาเรียกตนว่าชายแก่ซะงั้นเจ้ารอก่อนเถอะ รอให้เจ้าอายุครบสิบห้าปี เสด็จพ่อของเจ้าจะยกเจ้าให้แต่งงานกับชายแก่เหมือนกันแต่เมื่อลองคิดอีกที ลูกสาวสุดที่รักที่ตนทะนุถนอมมาตลอด จะยอมยกให้แต่งงานกับชายแก่ตั้งแต่อายุยังน้อยได้อย่างไร? ตนจะต้องเลือกคู่ครองที่นางพึงพอใจและมีความสามารถให้นางแน่นอนลูกสาวของตน ก็ต้องตามใจนางนั่นแหละ ใครใช้ให้นางเป็นเซียนตัวน้อยกันเล่า!ซ่งชิงเหยียนได้ยินความคิดของลู่ซิงหว่านก็อดเอามือกุมขมับไม่ได้ โชคดีที่ฮ่องเต้ไม่ได้ยินความคิดของหวานหว่าน หากรู้ว่าในใจของหวานหว่านมองพระองค์เช่นนี้ คงจะโยนหวานหว่านออกไปเป็นแน่ส่วนตัวนางเอง ก็ต้องทำหน้าที่ของตน จึงหันไปมองฮองเฮาแล้วพูดว่า “ฮองเฮาเพคะ เมื่อไม่กี่วันก่อนหม่อมฉันเห็นว่าเล่อกุ้ยเหรินดูเหมือนจะมีจิตใจไม่ค่อยมั่นคง หมอหลวงเองก็บอกว่าไม่ค่อยดีนัก ต้องรบกวนฮองเฮาคอยดูแลครรภ์ของนางด้วยเพคะ”เมื่อได้ยินดังนั้น เสิ่นหนิงก็ยิ้มอย่างอ่อนหวานแล้วพูดว่า “หวงกุ้ยเฟยวางใจเถิด นี่เป็นหน้าที่ของข้า” ก่อนจะหันไป
ทางด้านของติ้งกั๋วโหว ช่วงนี้ก็ยุ่งวุ่นวายไม่น้อยหลังจากได้รับจดหมายตอบกลับจากองค์รัชทายาทครั้งล่าสุด เขาก็ได้พบกับเหอเหลียนเหรินซินอย่างลับๆ กองทัพของแคว้นเยว่เฟิงนั้นกำลังคุกรุ่นอยู่ที่ชายแดน ติ้งกั๋วโหวเองเองเดิมก็มีความคิดที่จะเตือนอยู่แล้ว พอดีกับที่ในจดหมายขององค์รัชทายาทก็มีความหมายเช่นเดียวกัน เพียงแต่ต้องแจ้งให้เหอเหลียนเหรินซินทราบเท่านั้น“ตอนนี้ท่านอ๋องเหรินได้นั่งมั่นคงอยู่ในราชสำนักแล้ว” ติ้งกั๋วโหวรินน้ำชาให้อ๋องเหริน แล้วจึงนั่งตัวตรงมองไปที่เขา “เรื่องที่องค์ชายขอไว้เมื่อครั้งก่อน องค์รัชทายาทของพวกเราได้ตอบกลับมาแล้ว”หลังจากผ่านเหตุการณ์ต่างๆ มามากมาย เหอเหลียนเหรินซินก็ลดความหุนหันลงไป และมีความหนักแน่นมากขึ้น “ไม่ทราบว่าองค์รัชทายาทต้าฉู่มีความประสงค์เช่นไร?”“ช่วงนี้เหอเหลียนเหิงซินนั้นไม่สงบเลย ก่อเรื่องที่ชายแดนอยู่บ่อยครั้ง ข้าก็รอคำตอบจากองค์รัชทายาทอยู่เช่นกัน จึงยังไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร” ติ้งกั๋วโหวพูดพลางชูนิ้วขึ้นสองนิ้ว “ข้าต้องการเมืองสองเมือง”เหอเหลียนเหรินซินรู้สึกประหลาดใจในใจ แต่ก็สงบสติอารมณ์ลงอย่างรวดเร็ว ด้วยกำลังของแคว้นต้าฉู่ในตอนนี้ อีกทั
ฝ่ายที่สนับสนุนสันติภาพย่อมกล่าวว่า ตอนนี้แคว้นเยว่เฟิงเพิ่งได้รับบาดเจ็บ ไม่ควรก่อเรื่องวุ่นวายอีก ควรรีบส่งหนังสือยอมแพ้ไปยังแคว้นต้าฉู่โดยเร็ว แล้วส่งทูตไปขอสงบศึกส่วนฝ่ายที่สนับสนุนการสู้รบกลับรู้สึกว่า ตอนนี้ควรรีบฉวยโอกาสต่อสู้กับแคว้นต้าฉู่สักศึก เพื่อแสดงศักดิ์ศรีของแคว้นเหอเหลียนเหิงซินย่อมสนับสนุนการสู้รบ แต่กลับเกิดความคิดที่จะลองสำรวจท่าทีของเหอเหลียนเหรินซิน จึงหันไปถามว่า “อ๋องเหรินมีความเห็นอย่างไร?”เหอเหลียนเหรินซินเหมือนกำลังเหม่อลอย รีบตอบอย่างลนลาน “ทูลฝ่าบาท ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฝ่าบาทเป็นหลักพ่ะย่ะค่ะ”เหอเหลียนเหิงซินชอบท่าทางขี้ขลาดของเขาในตอนนี้มาก จึงหัวเราะอย่างเสียงดังว่า “หากเช่นนั้น ให้ท่านเสนาบดีเฮ่อนำทัพออกไปสู้รบ”พูดจบก็หันไปมองเฮ่อปาขุยที่อยู่ข้างๆ “ท่านเสนาบดีเฮ่อ การศึกครั้งนี้ต้องกลับมาอย่างมีชัยชนะ”“กระหม่อมจะไม่ทำให้ฝ่าบาทผิดหวังพ่ะย่ะค่ะ”แม้เฮ่อปาขุยจะเป็นเสนาบดีที่เหอเหลียนเหิงซินแต่งตั้งเอง แต่กระนั้นเขาก็ไม่เคยออกรบมาก่อน อีกทั้งยังไม่มีหัวทางทหาร ผลลัพธ์ของศึกครั้งนี้คงพอจะคาดเดาได้ติ้งกั๋วโหวถึงกับยึดเมืองได้อีกสองเ