"พี่หญิงไม่ต้องห่วง" พระสนมเฉินกุ้ยเฟยเข้าใจความหมายของพระสนมเหวินเฟยได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็พูดต่อ "เดี๋ยวข้าจะไปที่ตำหนักซิงหยาง วันหลังก็ให้จิ่นรุ่ยไปตำหนักซิงหยางบ่อย ๆ ให้รัชทายาทช่วยสอนหนังสือให้แก่เขา""ข้าหมายความว่าเช่นนี้แหละ ขอบใจน้องหญิงมาก" พระสนมเหวินเฟยเอ่ยอย่างซาบซึ้งพวกนางทั้งสองรู้ดีว่าด้วยตัวนตนฐานะของพระสนมเหวินเฟย ฮ่องเต้ต้าฉู่ไม่มีทางให้องค์ชายสี่มีส่วนร่วมทางการเมืองแน่นอน แต่การเรียนหนังสือให้มากและเข้าใจสิ่งต่าง ๆ อนาคตมีแต่ประโยชน์ไม่มีโทษแน่นอนลู่ซิงหว่านที่อยู่ข้าง ๆ ก็อดที่จะรำพึงรำพันไม่ได้[ลูกหลานเชื้อพระวงศ์นี่ไม่ง่ายเลยจริง ๆ ทั้งห้ามโดดเด่นเกินไปจะทำให้รัชทายาทอิจฉา หรือถ้าด้อยค่าตนเองเกินไปก็จะถูกคนรังแก][ดีที่พี่รัชทายาทเป็นคนดีมากและเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมาก แม้แต่องค์ชายรองที่ได้เป็นฮ่องเต้ในหนังสือนิทาน ยังแทบจะต้องช่วยเหลือเคียงข้างพี่รัชทายาทเลย][เห็นจากที่องค์ชายสี่ช่วยพูดแก้ต่างให้ท่านตา คิดว่าเขาคงจะไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร พี่รัชทายาทต้องดูแลเขาอย่างดีแน่นอน]ตอนนี้พระสนมเฉินกุ้ยเฟยถึงค่อยบอกจุดประสงค์การมาในครั้งนี้ของตน "อันที่จริงที่
"ตำหนักของข้าคึกคักมากเลยนะ!" พระสนมเฉินกุ้ยเฟยพูดพลางชำเลืองมองจิ่นอวี้ "ใช่ไหมจิ่นอวี้?""แน่นอนอยู่แล้วเพคะ" จิ่นอวี้เห็นพระสนมเฉินกุ้ยเฟยพูดคุยอย่างออกรสกับพระสนมเหวินเฟยก็พูดหยอก "พระสนมของพวกข้าชอบฟังเรื่องเล่ามาก หากพระสนมเหวินเฟยมีเวลาว่างก็ไปฟังด้วยกันกับพวกข้าสิเพคะ""เรื่องเล่า?" พระสนมเหวินเฟยไม่เข้าใจ"ถ้าพี่หญิงเหวินเฟยไปแล้วก็รู้เอง" พระสนมเฉินกุ้ยเฟยรู้ว่าที่จิ่นอวี้พูดหมายถึงอะไรจึงเขินอายเล็กน้อย"เหวินเฟยจะไปไหนหรือ?" พระสนมเหวินเฟยยังไม่ทันตอบก็มีเสียงฮ่องเต้ต้าฉู่ดังขึ้น "นาน ๆ ข้าจะได้มาหาเหวินเฟย แต่วันนี้คึกคักเป็นพิเศษเลยนะ"เมื่อพระสนมเฉินกุ้ยเฟยเห็นว่าเป็นฮ่องเต้ต้าฉู่ก็รีบลุกขึ้นคำนับ "หม่อมฉันกำลังบอกว่า ถ้าพี่หญิงพระสนมเหวินเฟยว่างให้ไปเที่ยวที่ตำหนักชิงอวิ๋นบ้าง ฝ่าบาทต้องช่วยโน้มน้าวพี่หญิงด้วยนะเพคะ"ฮ่องเต้ต้าฉู่ประคองพระสนมเฉินกุ้ยเฟยให้ลุกขึ้น แล้วให้พระสนมเหวินเฟยนั่งลงจึงค่อยเอ่ยปาก "ชิงเหยียนพูดถูก ตอนนี้อากาศเริ่มอุ่นขึ้นแล้ว เจ้าควรออกไปข้างนอกบ้าง ชิงเหยียนเป็นคนไม่มีเล่ห์เหลี่ยมที่สุดแล้ว อยู่กับนางไม่เหนื่อยมากหรอก""ถ้าเช่นนั้นต้องขอบ
ส่วนทางฝั่งขององค์ชายสาม เมื่อรู้ว่าองค์ชายสองกำลังจะกลับมาอย่างปลอดภัย สีหน้าก็นิ่งขรึมราวกับจะเค้นน้ำหมึกออกมาได้"ไหนซิ่นเทียนบอกว่าจะอาศัยโอกาสจัดการมือขวาคนนี้ของรัชทายาททิ้งไม่ใช่หรือ?" องค์ชายสามมองเจิ้งจงที่อยู่ข้าง ๆ แล้วก่นด่า "มันมีปัญญาแค่นี้เองหรือ?"เจิ้งจงรีบเข้ามาพูดปลอบ "องค์ชายโปรดใจเย็นเถิด เผยฉู่เยี่ยนคนนั้นทำให้องค์ชายเสียเรื่อง เขารับดาบแทรองค์ชายสองทำให้องค์ชายสองรอดไปได้""องค์ชายไม่ต้องห่วง ครั้งนี้ไม่ได้ยังมีครั้งหน้าอีก ไม่ว่าอย่างไรองค์ชายสองก็อยู่ข้างกายเราอยู่แล้วมีโอกาสอีกเหลือเฟือ ตอนนี้ไม่ถูกจับได้ก็ถือว่าดีมากแล้ว"องค์ชายสามได้ยินก็ไม่พอใจมาก "ถูฏจับได้ก็ถูกจับได้สิ เกี่ยวอะไรกับ..."แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดคำสุดท้ายออกไป ตอนนี้ตนไร้ที่พึ่งนอกจากซิ่นเทียน ทำได้เพียงต้องพึ่งพาอาศัยถึงจะได้ขึ้นสู่บังลลังก์อย่างรวดเร็ว เมื่อนึกถึงว่าเมื่อก่อนเขาทำงานได้ไม่เลวจึงอ่อนน้ำเสียงลง "ช่างมันเถอะ ก็แค่สุนัขตัวหนึ่งข้างกายรัชทายาทเท่านั้น"เจิ้งจงรู้ว่าช่วงนี้องค์ชายสามอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เริ่มจากการสิ้นพระชนม์ของพระสนมเต๋อเฟย ดังนั้นเส้นสายที่จะดึงจ้าวหาน
เอ่ยจบก็หมุนตัวจากไป หากไม่ใช่เพราะว่าไม่มีตัวเลือกเขาก็ไม่มีทางไปเลือกคนไร้ประโยชน์แบบนี้วันที่สอง เป็นวันที่องค์ชายรอง และ เผยฉู่เยี่ยนตกลงกันไว้ว่าจะเดินทางกลับ ในตอนที่ใกล้จะถึงเมื่อหลวงก็ได้มีม้าเร็วข้างกายขององค์ชายรองกลับมารายงาน องค์รัชทายาทถึงได้ออกจากวังไปแล้วพาคนไปรอพวกเขาอยู่ที่ด้านหน้าประตูเมืองเสียงดังกรุบกรับของเกือกม้าดังขึ้นมาจากที่ห่างไกล องค์รัชทายาทจึงหันไปมองแล้วเห็นว่าจิ่นหยู และฉู่เยี่ยนกำลังควบม้าเข้ามา องค์รัชทายาทถึงได้สะบัดแส้ม้าเบา ๆ แล้วค่อย ๆ เดินไปด้านหน้า“เสด็จพี่”“องค์รัชทายาท”องค์ชายรอง และฉู่เยี่ยนรีบเร่งมาตลอดทางเมื่อเห็นองค์รัชทายาทก็โล่งใจราวกลับว่ายกภูเขาออกจากอก และแน่นอนว่ายากจะปิดบังสีหน้ามีความสุของค์รัชทายาทพาม้าเข้าไปใกล้ ๆ กับทั้งสองคน “ตลอดทางพวกเจ้าลำบากแล้ว”แล้วก็มองไปที่เผยฉู่เยี่ยน “ฉู่เยี่ยนดีขึ้นแล้วหรือ ? เหตุใดถึงไม่นั่งรถม้า ? อย่าไปทำให้กระทบกับบาดแผลอีก”“องค์รัชทายาทโปรดวางพระทัย” แน่นอนว่าเผยฉู่เยี่ยนซาบซึ้งในความเป็นห่วงขององค์รัชทายาท จึงยกมือขึ้นมาคารวะแล้วเอ่ย “บาดแผลหายดีแล้วถึงได้ออกเดินทางพ่ะย่ะค่ะ บาดแผล
หรงเหวินเหมี่ยวได้ยินเหออวี่เหยาเอ่ยก็หน้าแดงขึ้นมาด้วยความเขินอายหานซีเยว่เห็นนางเป็นเช่นนี้ก็เอ่ยหยอกเย้าขึ้นมา “ยามนี้น้องหญิงเหวินเหมี่ยวของเราเติบโตแล้ว เมื่อก่อนนิสัยไม่กลัวฟ้าดินนั่น ยามนี้กลับรู้จักเขินอายแล้ว”ไม่กี่คนก็ก็ยิ้นขำกันขึ้นมาภายในห้องหรูหราที่อยู่ไม่ไกลจากพวกนาง เสิ่นเป่าเยี่ยน และเสิ่นเป่าซวงก็กำลังยืนอยู่ที่หน้าต่างแล้วมองออกไปด้านนอกเสิ่นเป่าซวงไม่รู้ว่าวันนี้คือวันเดินทางกลับของพวกองค์ชายสอง เรื่องนี้เป็นเสิ่นเป่าเหยี่ยนไปสืบเรื่องมาให้โดยตั้งใจพาน้องสาวของตนเองมาก่อนหน้านี้น้องสาวเอ่ยกับตนว่าจะย้อมแพ้เรื่องขององค์รัชทายาทแม้ว่าสีหน้าของนางจะแน่วแน่เพียงแต่อย่างไรก็ยืนกรานมาตั้งหลายปี นางปล่อยวางไปแล้วจริง ๆ เหรอ ? อย่างไรก็ต้องลองดูถึงจะดี มีเพียงแค่นางปล่อยวางจริง ๆ ตนถึงจะวางใจได้เมื่อเห็นองค์รัชทายาทขี่ม้าเรียงแถวกันมาสามคน สายตามสองเสิ่นเป่าเหยี่ยนก็แฝงไปด้วยความรู้สึกทึ่ง แล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ “ดู ๆ แล้วองค์รัชทายาทผอมลง”“ท่านพ่อไม่ได้บอกว่าองค์รัชทายาทกำลังยุ่งอยู่กับราชกิจบ้านเมืองเหรอ ผอมลงไปหน่อยก็ปกติ” เสิ่นเป่าซวงกลับไม่ได้ไป
ตอนนี้นางไม่รีบร้อนเท่าคนเหล่านั้น เผยฉู่เยี่ยนอายุแค่เก้าขวบเท่านั้น ยังเร็วเกินไปที่จะแต่งงานกับเขา!ในขณะที่นางกําลังดื่มด่ำกับความงามของเผยฉู่เยี่ยน ก็มีคนมาเคาะประตูจากข้างนอก นางอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและหันไปมองหญิงรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆหญิงรับใช้คนนั้นรีบออกไปเปิดประตูข้างนอกแล้วดู ก่อนจะกลับมารายงานว่า “เจ้าหนู เป็นเจ้าหนูเหอและเจ้าหนูหลินเจ้าค่ะ”"เหออวิ๋นเหยาและหลินอิน? พวกนางสองคนมาทําอะไรที่นี่ สีหน้าของซิงเหนียวเหนี่ยวแสดงความไม่พอใจ“บอกว่าได้ยินว่าเจ้าหนูอยู่ที่นี่ เลยตั้งใจมาทําความเคารพเจ้าค่ะ” หญิงสาวคนนั้นพูดอย่างเอาใจ“ให้พวกนางเข้ามาเถอะ” ซิงเหนียวเหนี่ยวแกว่งขาแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างต่อ“บังเอิญจริง ๆ น้องหญิงซิงก็อยู่ที่นี่ด้วย” หลินอินและเหออวิ๋นเหยาเข้าไปในห้องส่วนตัวและเดินไปที่หน้าต่าง จุดประสงค์นั้นชัดเจนมากซิงเหนียวเหนี่ยวกลับจมจ่ออยู่กับคําพูดหวานไพเราะของทั้งสองคนไม่ได้สังเกตวันนี้เหออวิ๋นเหยาลากหลินอินมาที่นี่ แต่ไม่คิดว่าเพราะไม่ได้จองล่วงหน้า ห้องส่วนตัวจึงไม่มีไปนานแล้ว ได้ยินว่าซิงเหนียวเหนี่ยวอยู่คนเดียว ถึงได้กล้ามาหานางสายตาของเหออวิ๋นเห
เมื่อเห็นไทเฮาเป็นเช่นนี้ องค์ชายรองและเผยฉู่เยี่ยนก็รีบเข้าไปประคองไทเฮาไทเฮาจับมือของเผยฉู่เยี่ยนและมองเขาอย่างระมัดระวัง “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”เผยฉู่เยี่ยนรีบปลอบไทเฮา “ไทเฮาวางใจเถิดพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมหลบได้ทันเวลา แค่บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น”ไทเฮาถึงถอนหายใจแล้วพูดว่า “ข้ายินยอมให้เด็กอย่างพวกเจ้าออกไปฝึกฝนข้างนอกนะ เพียงแต่ข้างนอกมันอันตรายเกินไปจริงๆ”“จิ่นหยูเป็นหลานชายแท้ ๆ ของข้า ข้าย่อมรักเขาอยู่แล้ว” ไทเฮาพูดคํานี้ออกมา สายตามองไปที่เผยฉู่เยี่ยนด้วยแววตาลุกวาว “แต่เจ้าก็เป็นเด็กที่ข้าเห็นเติบโตมา ข้าก็รู้สึกสงสารเจ้าเหมือนกัน”แม่นมซูที่อยู่ข้าง ๆ เห็นไทเฮาเป็นเช่นนี้ จึงรีบเข้าไปพูดว่า “เมื่อวานไทเฮาได้ทราบเรื่องที่เผยซื่อจื่อถูกลอบสังหาร ถึงกับร้องไห้กลางดึกอย่างทรมาน”เผยฉู่เยี่ยนได้ยินก็รู้สึกซาบซึ้งใจ คุกเข่าลงอีกครั้ง โขกหัวให้ไทเฮา “กระหม่อมขอบพระทัยไทเฮาพะยะค่ะ”ฮ่องเต้ต้าฉู่เห็นบรรยากาศเช่นนี้ก็รีบเอ่ยปากปรับ “เอาล่ะ กลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว”พูดจบก็ให้คนรับใช้จัดที่นั่งให้คนที่เข้ามาข้างหลังองค์ชายรองทําความเคารพบรรดาสนมทั้งหลายอีกครั้ง จึงสังเกตเห็นว
คําพูดขององค์ชายสามทําให้พระสนมเฉินกุ้ยเฟยอึ้งไปชั่วขณะ องค์ชายสามกําลังยุแยงให้แตกคอกันงั้นเหรอแน่นอนว่าลู่ซิงหว่านเริ่มส่งออกอย่างบ้าคลั่งโดยไม่ทําให้ทุกคนผิดหวัง[ยังเป็นองค์ชายนะเนี่ย ทำได้แค่นี้เองหรือ?][ไม่รู้ว่าเรียนรู้วิธีการจากสนมแห่งวังหลังคนไหนมา ใส่ความอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ หรือว่าคิดว่าเสด็จพ่อจะดูไม่ออก?][เป็นไปได้ไหมว่าคนที่อยู่เบื้องหลังองค์ชายสามเป็นผู้หญิง? แนะนำให้เขาเล่นละครตบตาที่ผู้หญิงในวังหลังชอบใช้กัน][มังกรให้กําเนิดบุตรเก้าคนจริง ๆ แต่ละคนต่างมีความแตกต่างกัน องค์ชายสามก็ไม่ได้มีอํานาจบาตรใหญ่เหมือนเสด็จพ่อ และก็ไม่ได้มีแผนการของตระกูลชุย เพียงแค่เหมือนแม่ของเขา คิดแต่จะยึดอํานาจทั้งวันเท่านั้น]เมื่อฮ่องเต้ต้าฉู่ได้ยินความคิดที่แตกสลายของลู่ซิงหว่าน เขาก็มองไปที่องค์ชายสามอีกครั้งด้วยสายตาที่ไม่พอใจเล็กน้อย “ข้าสั่งให้จิ่นเหยาไปคนเดียว เจ้าไม่พอใจหรือ?”องค์ชายสามคิดไม่ถึงว่าฮ่องเต้ต้าฉู่จะมีท่าทีเช่นนี้ จึงรีบคุกเข่าลง “เสด็จพ่อทรงระงับพระพิโรธด้วยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่ได้มีเจตนาเช่นนี้ เพียงแค่คิดถึงจิ่นหยูและเผยซื่อจื่อเท่านั้น จึงคิดจะไปต้อนรับพ