บทที่48 เซินเหรินก็กำลังจะตายเช่นกัน

ล่อจิ่งซูลุกขึ้นยืนด้วยเอง หยิบกล่องอาหารขึ้นมาโดยไม่พูดจาอะไร เดินกะโผลกกะเผลกขึ้นบันไดหินพร้อมหย่อนตัวนั่งลงข้างเสาหิน หลังจากทนความเจ็บปวดที่เท้าได้แล้ว เขาก็เปิดกล่องอาหารขึ้น

จื่ออีมองไปที่เธอ มีความรู้สึกรำคาญเสียจริง ทำไมเขาถึงจัดการวิธีแบบนี้ไม่ได้ล่ะ?เธอก็เคยออกหนังสือพิมพ์มาก่อนและรู้ว่าผู้หญิงในลานด้านในชอบวิธีนี้มากที่สุด โดยแสร้งทำเป็นอ่อนแอน่าสงสาร แต่มีเจตนาที่ชั่วร้ายอยู่เบื้องหลัง

ฝ่าบาทจะไม่เชื่อเธอใช่ไหม?

เมื่อล่อจิ่งซูเปิดกล่องอาหาร เธอรู้สึกถึงกลิ่นหอมของอาหาร ซี่โครงหมูตุ๋นกับเห็ด หน่อไม้สดผัด และถั่วผัด ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น เธอก็เงยหน้าขึ้นและยิ้มให้จื่ออี้ "ขอบคุณนะ!"

รอยยิ้มนี้ คำขอบคุณนี้ ทำให้จื่ออี้ตะลึงเล็กน้อย เธอมองไปที่ ซ้งฉงข้างๆ เธอ และมีดวงตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย เธอจริงใจใช่ไหม?

เมื่อตกกลางคืน แสงไฟในสนามหญ้าก็มืดสลัว สาดส่องใบหน้าของเธอขณะที่เธอรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

ในช่วงเวลาอันสั้นจื่ออี้ก็ไม่กล้าออกไป รู้สึกอยู่เสมอว่าความใจดีของเธอนั้นเป็นเรื่องหลอกลวง แม้ว่าเธอจะใช้ชีวิตเหมือนสุนัขในบ้านของฝ่าบาทซู่ป็นเวลาหนึ่งปี แต่เธ