เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่47 เธอดุนิดหน่อย
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่48 เซินเหรินก็กำลังจะตายเช่นกัน
ล่อจิ่งซูลุกขึ้นยืนด้วยเอง หยิบกล่องอาหารขึ้นมาโดยไม่พูดจาอะไร เดินกะโผลกกะเผลกขึ้นบันไดหินพร้อมหย่อนตัวนั่งลงข้างเสาหิน หลังจากทนความเจ็บปวดที่เท้าได้แล้ว เขาก็เปิดกล่องอาหารขึ้นจื่ออีมองไปที่เธอ มีความรู้สึกรำคาญเสียจริง ทำไมเขาถึงจัดการวิธีแบบนี้ไม่ได้ล่ะ?เธอก็เคยออกหนังสือพิมพ์มาก่อนและรู้ว่าผู้หญิงในลานด้านในชอบวิธีนี้มากที่สุด โดยแสร้งทำเป็นอ่อนแอน่าสงสาร แต่มีเจตนาที่ชั่วร้ายอยู่เบื้องหลังฝ่าบาทจะไม่เชื่อเธอใช่ไหม?เมื่อล่อจิ่งซูเปิดกล่องอาหาร เธอรู้สึกถึงกลิ่นหอมของอาหาร ซี่โครงหมูตุ๋นกับเห็ด หน่อไม้สดผัด และถั่วผัด ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น เธอก็เงยหน้าขึ้นและยิ้มให้จื่ออี้ "ขอบคุณนะ!"รอยยิ้มนี้ คำขอบคุณนี้ ทำให้จื่ออี้ตะลึงเล็กน้อย เธอมองไปที่ ซ้งฉงข้างๆ เธอ และมีดวงตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย เธอจริงใจใช่ไหม?เมื่อตกกลางคืน แสงไฟในสนามหญ้าก็มืดสลัว สาดส่องใบหน้าของเธอขณะที่เธอรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยในช่วงเวลาอันสั้นจื่ออี้ก็ไม่กล้าออกไป รู้สึกอยู่เสมอว่าความใจดีของเธอนั้นเป็นเรื่องหลอกลวง แม้ว่าเธอจะใช้ชีวิตเหมือนสุนัขในบ้านของฝ่าบาทซู่ป็นเวลาหนึ่งปี แต่เธ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่49 เขาโหดร้ายมาก
แต่หมอจูปลอบเธอทันที “อย่ามองโลกในแง่ร้ายเกินไป การที่ยังมีชีวิตอยู่หลังจากได้รับบาดเจ็บสาหัสพิสูจน์ให้เห็นว่าทักษะทางการแพทย์ของคุณหลัวนั้นดีมาก และอาจเกิดปาฏิหาริย์ได้”เมื่อพูดถึงคำว่าปาฏิหาริย์ ทุกคนก็ไม่ค่อยจะมองโลกในแง่ดีนัก เพราะสุดท้ายแล้ว คนเราอาจไม่สามารถเห็นปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นในชีวิตได้ภายในบ้าน อาการของเหลียงตู้ดีขึ้นมาก เขาตื่นแล้ว แต่ยังอ่อนแอมาก“สามสิบสามคน” ซินอี๋พูดขึ้นมา"หือ?" หลังจากที่หลัวจินซูเปลี่ยนขวดให้เหลียงตู้ ก็มองกลับมาที่เขา "อะไรคือสามสิบสามคน"“ข้างนอกมีคนอยู่สามสิบสามคน” ซินอี๋พูดและแสกนต่อไป “ผู้หญิงชื่อจื่ออี๋ถือกล่องอาหารกลับมาอีกแล้ว”หลัวจินซูจำนึกขึ้นได้ว่าตอนนั้นที่เขาเข้าไปในบ้านเพื่อทานอาหารเย็น เขาได้ยินจื่ออี้และซงฉงอยู่ด้านนอกพูดว่าซินอี๋ไม่เคยกินข้าวเลย จื่ออี้ยังพูดว่าเขาโหดร้ายมากว่าแล้ว เสียงอันแผ่วเบาของจือยี่ดังขึ้นข้างนอก "แม่นางหลัว ฉันเตรียมของว่างตอนกลางคืนไว้ ท่านทานหน่อยเถอะ ให้สาวใช้ของคุณกินด้วย"“ซินอี๋ เธอออกไปกินข้างนอก” หลัวจินซูกล่าว“ฉันไม่จำเป็นต้องกินข้าว อีกสักพักฉันกลับไปที่ระบบเพื่อเติมพลังงานก็พอแล้ว”
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่50 ระหว่างความเป็นและคามตาย
เหลียงซือยังอดไม่ได้ที่จะถามข้างในว่า "แม่นางหลัว ใช่ลูกพี่ลูกน้องของฉันหรือเปล่า"ชายจากค่ายตระเวนก็ถามอย่างกังวลว่า "ใช่คุณเกาหรือเปล่า"ไม่มีคำตอบขากภายใน มีเพียงเสียงหายใจแรงๆ เท่านั้น แม้ว่าฉันจะมองไม่เห็นสถานการณ์ภายใน แต่รู้สึกว่าอันตรายมากจื่ออีและหลานจี้บังคับให้ล่าถอย พวกเขาทั้งหมดเดินไปตามขั้นบันไดหินและถอยกลับไปรอยังพื้นที่โล่งในสนาม ลมแรงมากจนโคมไฟเคลื่อนไหว แสงและเงาก็สลัวราวกับว่า มีลมมืดพัดมาไม่มีคำบรรยายใดๆ บรรยากาศตึงเครียดระหว่างความเป็นและความตายของชีวิตหนึ่งจื่ออีและหลานจี้ยืนอยู่หน้าประตู ภายในมีประตูกั้นไว้ มันเป็นช่วงเวลาแห่งความเป็นและความตายจริงๆพวกเขาทั้งสองคนมีกำลังภายในที่แข็งแกร่ง แม้ว่าจะไม่สามารถมองเห็นสถานการณ์ภายใน แต่พวกเขาก็สามารถบอกได้จากเสียงหายใจว่าสถานการณ์นั้นวิกฤตเมื่อรวมกับสิ่งที่ซินอี๋พูดว่าหัวใจหยุดเต้น ก็สามารถจินตนาการได้ว่า มีใครที่อยู่ระหว่างความเป็นและความตายจริงๆ หมอจูยังไม่ไปไหน อยากจะถามว่าต้องการความช่วยเหลือหรือไม่ แต่ก็คิดว่าตนเองไม่มีความสามารถที่จะช่วยได้ จึงเงียบและคอยเฝ้า ถ้ากิดสิ่งใดขึ้นเขาอาจจะสามารถช่วยเหลือได
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่51 พระคุณช่วยชีวิต
จื่ออีนำเก้าอี้มาจากห้องโถงข้างๆ แล้วประคองลั่วจิ่นซูให้นั่งลงใบหน้าของเธอซีดเซียว เธอทรงตัวไม่อยู่เล็กน้อย ตัวของเธอเขียนเต็มไว้ด้วยคำว่า "เหนื่อยล้า" ไปทั่วร่างกาย ผมเผ้ายุ่งเหยิง และมีคราบเลือดบนใบหน้าและร่างกายของเธอในหลายๆที่เธอนั่งลงบนเก้าอี้ ถึงแม้ร่างกายจะอ่อนแอแต่ทว่ายังนั่งยืดตัวตรง ให้ความรู้สึกถึงความมีพลังอำนาจเนื่องจากเธอนั่งอยู่หน้าระเบียงทางเดินและทุกคนยืนอยู่ที่เชิงบันไดหิน พวกเขาจึงเห็นคราบเลือดบนกระโปรงของเธอได้อย่างชัดเจน และรองเท้าปักผ้าของเธอที่โผล่ออกซึ่งแสดงให้เห็นว่าเลอะคราบเลือดอยู่หลายจุดรองเท้าทั้งสองข้างมีรอยเลือดจำนวนมาก เห็นได้ว่าพื้นรองเท้ามีเลือดซึมเข้าไปจนเต็มฝ่าเท้า"ดื่มน้ำก่อนค่อยคุยกัน"หลานจี้หยิบกระบอกไม้ไผ่มา ในกระบอกไม้ไผ่เต็มไปด้วยน้ำพุทราแดงอุ่นๆซึ่งจื่ออีได้เตรียมไว้เมื่อตอนที่เขานำกล่องอาหารมาให้ลั่วจิ่นซูรับน้ำมาแล้วพูดเบาๆว่า: "ขอบคุณ"เธอเปิดกระบอกไม้ไผ่แล้วกระดกมันเข้าปากด้วยมือที่สั่นเทา และเธอจิบไปหลายครั้งก่อนจะวางมันลงจื่ออีมองไปที่ชายกระโปรงของเธอแล้วถามว่า "อาการบาดเจ็บของคุณไม่ร้ายแรงใช่หรือไม่?"“ไม่เป็นไร เลือดหยุ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่52 วางยาพิษตระกูลเว่ย
จากถูกจับกลายเป็นเมาสุราเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น เจ้าอาวาสวัดต้าหลี่หน้าซีดด้วยความตกใจและรีบพูดว่า: "ฝ่าบาทนี่มันไม่เหมาะสมหรือ? ฝ่าบาทเราค่อยดำเนินการประหารชีวิตก็ยังไม่สาย”หยุนเส้าหยวนหลับตาและฟังเสียงคร่ำครวญของเว่ยซวงจิ้นด้วยสีหน้ามีความสุขมาก เมื่อเขาได้ยินเสียงกรีดร้องค่อยๆจางหายไปเขาก็ลืมตาขึ้น แววตาอาฆาตพยาบาทในดวงตาของเขาจางลง และพูดช้าๆว่า: "อย่าตำหนิฉันเลย ข้าพเจ้าเป็นทหาร เคยชินกับการต่อสู้แบบเร็ว ถ้าข้าพเจ้าถ่วงเวลาไว้นาน ข้าพเจ้าจะทำให้ฝ่าพระบาทลำบาก และจะละทิ้งหน้าที่เสนาบดี”รัฐมนตรีกลาโหมเห็นว่าเว่ยซวงจิ้นหายใจไม่ออก ใบหน้าของเขายังคงแสดงความเจ็บปวดและความดุร้าย เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจเล็กน้อย การโจมตีขั้นเด็ดขาดขององค์ชายเซียว ไม่ได้อยู่เพียงในสนามรบเท่านั้นที่ไหนก็เป็นสนามสังหารของเขาได้ ตราบใดที่เขามีเจตนาฆ่าเจ้าอาวาสวัดต้าหลี่กล่าวอย่างช่วยไม่ได้: "แล้วข้าพเจ้าจะรายงานเรื่องนี้ต่อฝ่าบาทได้อย่างไร"หยุนเส้าหยวนยืนขึ้นและเดินลงไป เดินผ่านร่างของเว่ยซวงจิ้นอย่างมั่นคง เสื้อผ้าสีดำของปลิวไสวเล็กน้อยผ่านใบหน้าของเว่ยซวงจิ้น เสียงของเขาต่ำ แต่ชัดเจน พูดด้วยค
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่53 ผู้หญิงที่ทำให้เกิดสิ่งไม่ดี
เว่ยกั๋วกงฟูหยินพูดสนับสนุนว่า : "ถูกต้อง ตระกูลที่เกิดของฉันก็ถือเป็นตระกูลที่มีเกียรติเช่นกัน ฮวงเฮาต้องสัญญาว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอคืออ๋องเซียวลูกชายทางสายเลือดของเธอ มีแต่ลูกกำพร้าผู้หญิงจากครอบครัวที่ยากจนเท่านั้นเป็นนางสนมหลัก ทำแบบนี้มันเป็นการดูถูกเธอ ท่านแค่พูดถึงเรื่องนี้ เรื่องที่เหลือท่านไม่ต้องกังวล จะมีคนจัดการกับลั่วจิ่นซูเพื่อท่านเอง”นางสนมเว่ยพยักหน้าเล็กน้อย "เจ้าพูดถูก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หลานสาวของเจ้าจะทำให้บ้านของอ๋องเซียวคว่ำลงอย่างแน่นอน ถ้าอ๋องเซียวทนได้ก็ปล่อยไป ถ้าเขาทนไม่ได้ก็ย้ายหลานสาวของเจ้าออกไป” แม้ว่าเจ้าจะมีชื่อเสียงว่าเป็นคนใจร้ายและโหดเหี้ยม แต่แม่สามีของเจ้าก็สามารถมีส่วนร่วมกับเขาในศาลได้เช่นกัน”เมื่อเว่ยกั๋วกงฟูหยินเห็นว่านางเห็นด้วย นางจึงกล่าวต่อว่า "ท่านแม่ ถึงเวลาที่ท่านอ๋องจะมีนางสนมอยู่ข้างๆ หรือเปล่า พระชายาได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ว่านางจะให้กำเนิดบุตร แต่นางก็ได้ยินมาว่าหน้าของนาง ถูกทำลายจนไม่สามารถรับใช้ท่านอ๋องได้อีกต่อไป”นางสนมเว่ยยังคงกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้และถามว่า: "เจ้ามีคนเลือกที่ดีบ้างไหม? อันที่จริง ข้าคิดเรื่องนี้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่54 สถานการณ์ของฝ่าบาทไม่ค่อยดี
หลังจากที่หยุนเส้าหยวนกลับมาจากวัดต้าหลี่ เขาก็อาเจียนเป็นเลือดออกมาสองสามครั้ง เข็มทองแทงเลือดก่อนที่จะจัดการกับนักฆ่า และผลักดันพลังงานภายในของเขาให้สุดขีด หลังจากบังคับตัวเองให้อดทนต่อไปอีกสองวัน เขาก็เริ่มทนทุกข์ทรมานจากฟันเฟืองของความผิดปกติของพลังงานภายในเลือดและพลังงานไหลเวียนไปทั่วร่างกายและความเจ็บปวดที่ถูกระงับด้วยแรงภายในก็แพร่กระจายอีกครั้ง หมอจูไม่สามารถผนึกจุดฝังเข็มด้วยเข็มทองคำเพื่อบรรเทาอาการปวดได้อีกต่อไป และยาแก้ปวดที่ควรจะกินก็กินไม่ได้ แม้จะยังหมดอายุ ไม่เช่นนั้นร่างกายจะสะสมสารพิษมากเกินไปจนไปทำลายปอดเขาทำได้เพียงพึ่งพาเจตจำนงของเขาเพื่อช่วยเหลือตัวเองเท่านั้นตอนเย็นมีไข้สูงทำให้ง่วงและพูดจาเพ้อเจ้อมาก หมอจูต้มยาแรงไป แต่สักพักก็อาเจียนออกมาและยาที่อาเจียนออกมายังคงมีเลือดปนอยู่อีกด้วยเขาและหมาป่าแดงเฝ้าคอยอย่างวิตกกังวล และคอยตามหมอจูเพื่อขอให้เขาหาทางแก้ไขหมอจูวางขวดกระเบื้องที่เต็มไปด้วยยาไว้บนโต๊ะ ซึ่งมีมากกว่ายี่สิบชนิด เขาขมวดคิ้วไม่รู้ว่าควรใช้ยาตัวไหนตอนนี้“หยุดเร่งเร้าเขาได้แล้ว ยาดี ๆ ยังไม่หมดอายุ และส่วนที่เหลือจะไม่มีผลกับเขามากนัก ให้สมุน
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่55 พระราชินีนับวันยิ่งสับสน
ก่อนหน้านี้สภาพของหยุนเส้าหยวนได้รับการเอกซเรย์แล้ว ดังนั้นเขาจึงมีความคิดคร่าว ๆ นอกเหนือจากปัญหาใหญ่ ๆ เหล่านั้นแล้ว ก็ยังมีปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ อีกมากมาย รวมถึงท้องของเขาด้วยหมอจูหยิบยาและแนะนำให้พวกเขารู้จักกับล่อจี่งซูทีละคน หนึ่งในนั้นได้รับการออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อบรรเทาอาการปวดและอีกอันใช้เพื่อรักษาเสถียรภาพของลมปราณและเลือดต้องรับประทานยาเพื่อรักษาเสถียรภาพชี่และเลือดทุกวัน หากไม่รับประทาน เลือดและลมปราณก็จะพุ่งสูงขึ้น ตั้งแต่อาเจียนเป็นเลือดไปจนถึงเป็นลมสำหรับยาแก้ปวด คุณสามารถรับประทานได้มากที่สุดเพียงเดือนละสองครั้ง แต่ยาจะออกฤทธิ์ครั้งละประมาณสิบสองวันเท่านั้น กล่าวคือ ในแต่ละเดือนจะมีอาการปวดอยู่สองถึงสามวันเสมอ และในสมัยนี้ มีสองวันที่เจ็บปวดจะถึงจุดสูงสุดของความเจ็บปวดหลังจากฟังล่อจี่งซูแล้ว เขาคงเข้าใจว่าทำไมเขาถึงทนความเจ็บปวดจากอาการบาดเจ็บที่กระดูกสันหลังและเอวได้ และยังคงเดินต่อไป อันที่จริง มันทำให้ความเจ็บปวดชา แต่ในความเป็นจริงแล้ว มันจะทำให้อาการบาดเจ็บรุนแรงขึ้นเช่นเดียวกับกระดูกสันหลังขนาดใหญ่ที่คอซึ่งไปกดทับเส้นประสาทและหลอดเลือดและทำให้เกิดอาการปวดศ
บทล่าสุด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
