LOGINShare
บทที่ 8 คนร้ายเป็นใครกันแน่
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 9 รื้อหลุมฝังศพ
ในเรืองนางมีญาติสนิทเพียงสองคน คนหนึ่งคือ เหลิ่งซวงซวงนางสาวแท้ ๆ ที่มาดูแธอ คนหนึ่งคือหยุนจินเฟิงสามีของนาง แล้วใครล่ะ จู่ ๆ ล่อจี่นซูก็จำความทรงจำบางอย่างของเจ้าของเดิมได้ คนรวยที่มาจากเมืองหลวงบอกว่าให้พวกเขาไปที่เมืองหลวง นามสกุลของคนนั้นคือเล้ง คือเหลิ่งซวงซวงเหรอ เหตุใดเหลิ่งซวงซวงจึงขอให้เจ้าของเดิมไปที่เมืองหลวงเพื่อขัดขวางการแต่งงานระหว่างหยุนจินเฟิงกับพี่สาวคนโตของนาง นี่เป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก จวนหซู่ หยุนจินเฟิงแทบจะเป็นบ้า เขาอาลวาดในวังและสังหารสาวใช้และผู้หญิงทั้งหมดที่รับใช้พระชายาหซู่ รวมทั้งคุณนายหยิงที่มากับนางถูกเขาตั้งให้เป็นสนมน้อย ความผิดเดียว ปกป้องเจ้านายไม่ได้ ไม่มีใครกล้าร้องขอความเมตตา แม้ว่าสื่นเหรินจะรู้สึกโหดร้าย แต่คนเหล่านี้สมควรตาย ใครให้พวกเขาไม่ระวังแล้วปล่อยให้พระชายาพบกับนังแพศยาคนนั้นเพียงลำพัง ? หยุนจินเฟิงเดินไปอย่างหมดความอดทนและกระสับกระส่ายเพื่อรอรุ่งสางเขาจะไปที่พระราชวังทันทีเพื่อขอคำสั่งเขาต้องการนำผู้คนไปค้นหาจวนเซียว นังแพศยานั่นไม่สามารถวิ่งไปได้ไกล และก็พบจี้หยกของพระชายาอยู่ใต้กำแพง ซึ่งนางยังคงสวมอยู่ตอนที่ได้รับบ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 10 ขอเข้าค้นจวนเซียว
สื่นเหรินปฏิเสธที่จะไป แต่มีคนอื่นที่อยากไป ประตูจวนเปิดออกกว้าง และอัศวินดำมากกว่าสิบคนก็รีบวิ่งออกไปโดยถือป้ายของพระราชวังของเจ้าชายหซู่และมุ่งหน้าไปยัง เป๋ยโจว เป๋ยโจวอยู่ติดกับเมืองหลวงและระยะทางไม่ไกลใช้เวลาเพียงวันเดียวในการทำลายสุสานและกลับสู่เมืองหลวง เนื่องจากสื่นเหรินห้ามเรื่องขุดหลุมศพหยุนจินเฟิง จึงโกรธและเฆี่ยนตีเขาเป็นการส่วนตัวสิบครั้งเพื่อระบายความโกรธ ไม่มีใครไม่ทำตามคำสั่งของเขาได้ สื่นเหรินไม่รักดี หลังจากที่สื่นเหรินคุกเข่าลงและถูกเฆี่ยนตีสิบที เขายังต้องพาผู้คนออกไปค้นหาล่อจี่นซูทั้งคืน เช้าวันรุ่งขึ้น หยุนจินเฟิงเข้าไปในพระราชวังเพื่อเจอฮ่องเต้และอธิบายเหตุผลของเขาในการขอตรวจค้นที่ประทับของเจ้าชายเซียว ฮ่องเต้รักลูกชายคนนี้มากที่สุดเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเป็นพ่อ แต่พระชายากลับเจอกับหายนะเช่นนี้ เขาก็รู้สึกปวดใจมาก หลังจากได้ยินเขาอธิบายอย่างโกรธเคืองถึงเหตุผลในการค้นหาจวนเซียว ฮ่องเต้ก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ มีเหตุผลที่เจ้าจะสงสัยว่าฆาตกรอยู่ในจวนเซียว แต่ท่านลุงของเจ้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย เจ้าไปบอกเขาว่าข้าได้สั่งให้เขาเปิดประต
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 11 อาการพระชายาหซู่ดีขึ้น
นางโกรธมาก แม้ว่านางจะไม่ใช่เจ้าของเดิมแต่อาจเพราะมีความทรงจำของเจ้าของเดิมและความทรงจำรวมถึงความทรงจำเหตุการณ์และความทรงจำทางอารมณ์ ความรักระหว่างพ่อกับลูกไม่สามารถแยกจากกันได้ มันเป็นเรื่องน่าเศ้ราใจสำหรับประเทศ ที่แม่ทัพที่สละชีพเพื่อชาติลงเอยเช่นนี้ แม้ว่านางจะไม่ได้ศึกษาประวัติศาสตร์อย่างลึกซึ้งนัก แต่นางก็รู้ด้วยว่าในสมัยโบราณ แม่ทัพที่พ่ายแพ้จะถูกลงโทษด้วยปรับ สูญเสียตำแหน่ง ลดตำแหน่ง ถูกเนรเทศ ตัดหัว และแม้กระทั่งประหารกี่ชั่วโดตร จักรพรรดิ์มีได้กุมความตายทุกคนไว้ นางคลี่เสื้อผ้าของนางออกมา มันเป็นเสื้อผ้าผู้ชายมันยาวและกว้าง นางใส่ไม่ได้เลย เจ้าของชุดนี้สูงมากก็ไม่รู้ว่าเป็นขององครักษ์คนนั้นไหมนางพันเสื้อผ้ารอบตัว เสื้อผ้าเก่าเล็กน้อยแต่สะอาดมาก มีกลิ่นเหมือนก้นตู้เสื้อผ้าเล็กน้อย มีเสื้อผ้าพันรอบตัวก็อุ่นขึ้นมาก คืนนี้ไม่ต้องทนหนาวแล้ว หลังจากรับทานอาหารเสร็จนางก็วางกล่องอาหารไว้ข้างนอกแล้วเข้ามาสั่งนมผงแพะให้กับเด็กทารก อาการของทารกดีขึ้นมาก แต่พระชายาหซู่ ก็ยังรไม่ดีขึ้น นางเปลี่ยนยาแล้วให้ยาต่อ มองรอยแผลกากบาทบทหน้านาง อุ้มเด็กไว้ข้างตัวให้นางรู้สึกถึงการเป
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 12 มโนธรรมคือห่าอะไร
จวนจิงเจ้าและกองพันลาดตระเวนที่มากับเขามีความกังวลเล็กน้อย เจ้าชายหซู่มั่นใจขนาดนี้ เป็นไปได้ไหมว่าฆาตกรซ่อนตัวอยู่ในจวนเซียวจริง ๆ ? หากพบฆาตกรในจวนเซียวมันจะทำลายชื่อเสียงของเจ้าชายเซียวถึงขั้นที่ว่าเจ้าชายเซียวก็ถูกลงโทษเพราะเรื่องนี้ แต่มีพระราชกฤษฎีกาออกแล้วและตอนนี้ลูกธนูอยู่บนเชือกต้องยิงออกไป แอบเข้าไปแจ้งให้ทราบไม่ได้ เมื่อมาถึงประตูจวนเซียว เหลี่ยงซือก็ก้าวไปข้างหน้าเคาะประตูและตะโกนเสียงดัง “ พระราชโองการของจักรพรรดิมาถึงแล้ว เจ้าชายเซียวโปรดออกมารับด้วย ! ” เหลี่ยงซือเป็นผู้บัญชาการกองทัพจักรวรรดิและมายังจวนเซียวด้วยพระราชกฤษฎีกา แม้ว่าเจ้าชายเซียวมีผลงานทางการรบมากเพียงใด ก็ไม่สามารถที่จะปิดประตูไม่รับได้ จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างใน “ เมื่อราชโองการมาถึงแล้ว ท่านแม่ทัพเหลี่ยงกรุณารอสักครู่ ท่านอ๋องจะทรงอาบอาบน้ำ จุดธูปหอมเพื่อต้อนรับราชโองการ ” หยุนจินเฟิงยิ้ม ใช้กลอุบายนี้จริงด้วย ท่านลุงนะท่านลุง สิ่งที่ท่านคิดได้ หลานชายคนนี้คิดไม่ได้เหรอ เขาได้ให้สื่นเหรินวางกำลังคนไว้ใกล้ ๆ ไม่ว่าทักษะศิลปะการต่อสู้ของคนของท่านจะสูงแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะล
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 13 ทำร้ายชื่อเสียงเจ้าชายเซียวให้ย่อยยับ
หยุนเส้ายวนเอียงศีรษะเล็กน้อย รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของเขา แสงแดดส่องบนใบหน้าหล่อของเขาซึ่งเกือบจะโปร่งใสและซีดเซียว “ คือท่านเซี่ยและแม่ทัพเกาหรือไม่ ข้าสบายดี ไม่ต้องสุภาพก็ได้ ” “ ท่านอ๋อง......” ทั้งสองยืนขึ้นและเอื้อมมือไปอยากจะช่วยพยุงหยุนเส้ายวน หยุนจินเฟิงมองจากด้านข้างและพูดอย่างเย็นชา “ ท่านเซี่ย ท่านเกา อย่าลืมธุระของวันนี้ ” มือทั้งสองคนค้างกลางอากาศ ค่อย ๆ ชักมือกลับและมองดูหลานจี้ด้วยความสับสน หวังว่าจะเห็นเบาะแสจากใบหน้าของหลานจี้ว่าฆาตกรอยู่หรือไม่ แต่ใบหน้าของหลานจี้ยังคงเย็นชาและไม่มีสีหน้าอะไรเช่นเคย ไม่มีใครสามารถมองอะไรออกได้เลย หยุนจินเฟิงจ้องมองไปที่หยุนเส้ายวน ความเกลียดชังในดวงตาของเขาแทบจะเผาเขาให้กลายเป็นเถ้าถ่าน หลังจากที่เขากลับมาจากการรบพร้อมอาการบาดเจ็บ หมอหลวงก็อยู่ในจวนเป็นเวลาสามเดือนเพื่อช่วยชีวิตเขา แต่ว่า เขาไม่ได้ออกจากจวนเลยตั้งแต่นั้นมา ดังนั้นจึงไม่มีใครเคยเห็นเขาอีก วันนี้เมื่อเห็นเขาเช่นนี้แล้ว หยุนจินเฟิงก็รู้สึกโล่งใจจริง ๆ ท่านปู่เคยกล่าวไว้อย่างภาคภูมิใจว่าแม่ทัพควรเป็นเหมือนหยุนเส้ายวน คำพูดของท่านปู่ทำให้หยุนเส้ายวนขึ้น
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 14 พังประตูเข้าไป
และบรรดาผู้ที่แอบกล่าวหาเขาว่าทอดทิ้งสัญญาแต่งงานจะได้เห็นความชั่วร้ายของล่อจี่นซูนังชาติชั่วนั่น และจะได้รับการยืนยันว่าการไม่แต่งงานกับนางคือทางเลือกที่ถูกต้อง ในที่สุดเขาก็สามารถยึดอกได้แล้ว ที่จริงหลานจี้ไม่รู้ว่านายท่านกำลังวางแผนอะไรอยู่ เป็นความคิดที่ดีที่จะปกป้องล่อจี่นซู ไม่ใช่ว่าเขาภูมิใจ แต่ผู้คนที่อยู่ตรงหน้าเขา รวมถึงหยุนจินเฟิงต่างก็เป็น......ไอ่คนไร้ความสามารถในการต่อสู้ แต่ปกป้องนางแล้วหลังจากนั้นล่ะ ? สิ่งที่ตามมาสิคือสิ่งสำคัญ “ หลีกไป !” หยุนจินเฟิงผลักหลานจี้ออกไปและเตะประตูเข้าไป หลานจี้เอื้อมมือออกไปโดยไม่รู้ตัวและคว้าข้อมือของเขาแล้วดึงกลับ หยุนจินเฟิงเซและเกือบจะล้มลง หลังจากตั้งตัวได้ เขาก็โมโห “ หลานจี้เจ้ากล้ามาก กล้าดียังไงผลักข้า เจ้ารนเหรอ มานี่ มาเปิดประตูนี่ ” เหลียงซือปีนขึ้นกำแพงด้วยตนเองและกระโดดลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว เปิดประตูให้หยุนจินเฟิงพาคนเข้ามา ทุกคนรีบเข้าไป สี่คนเป็นทีมและรีบไปที่ประตูของแต่ละปีก มีคนสองคนเฝ้าประตูคนหนึ่งเตะเปิดและอีกคนก็รีบเข้าไป เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ดวงตาของหยุนจินเฟิงมองราวกับสายฟ้าแลบและเขามองไปที่ห้อง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 15 มาขอโทษวันหลัง
หยุนจินเฟิงหึออกมา ไม่สนใจท่านเซี่ยเขาขึ้นไปบนบันไดหินแล้วมองไปที่ห้องโถงใหญ่ เขารู้สึกว่ากลิ่นเลือดข้างในนั้นแรงมาก บาดแผลต้องใหญ่มาก ต้องเลือดไหลออกมามากถึงจะมีกลิ่นคาวเลือดแรงเช่นนี้ นอกจากนี้ประตูและหน้าต่างยังต้องปิดตลอดกลิ่นเลือดถึงไม่จางไป บาดแผลบนข้อมือของหลานจี้นั้นไม่ลึก ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะก่อกลิ่นคาวเลือดที่แรงขนาดนี้ไว้ได้ เขาไม่ยอมที่จะปล่อยจวนเซียวไป เขายกมือขึ้นและตะโกน “ ค้นหาต่อไปและดูว่ามีคุกใต้ดินในจวนเซียวหรือไม่ ” ท่านเซี่ยและค่ายลาดตระเวนไม่เต็มใจที่จะค้น แต่ว่า เหลียงซือแม่ทัพจักรพรรดิ์มาตามคำสั่ง ฮ่องเต้สั่งการให้ให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่กับเจ้าชายหซู่ และฟังคำสั่งของเจ้าชายหซู่ ดังนั้น เขาจึงนำกองทัพจักรวรรดิไปตรวจค้นจวนเซียวอีกครั้ง หลานจี้ตามพวกเขาอย่างเกียจคร้าน แต่ก็ยังกังวลเล็กน้อย แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่พบนาง แต่ สื่นเหรินได้วางคนเฝ้าอยู่อย่างหนาแน่น นางไม่สามารถหนีจากจวนเซียวได้ นางต้องยังคงซ่อนตัวอยู่ในจวน แต่ซ่อนอยู่ที่ไหนล่ะ แล้วนางจะเคลื่อนย้ายได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ กองทัพจักรวรรดิและกองพันลาดตระเวนทำการค้นหาอย่างละเอียด กล่าวได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 16 หยุนจินเฟิงทำร้ายเจ้าชายเซียว
หยุนจินเฟิงเป็นคนเย่อหยิ่งมาก เขาจะทนรับความอับอายและความอัปยศอดสูเช่นนี้ได้อย่างไร เขาตะโกนทันทีว่า “ หลานจี้ !” เสียงนั้นดังขึ้นและเขาก็เหวี่ยงหมัดไปที่หัวของหลานจี้ หลานจี้ได้ขึ้นไปบนบันไดหินแล้ว เมื่อหมัดของเขากำลังจะถึงหัวของเขา เขาก็ก้มศีรษะลงและคว้าไว้ด้วยมือของเขาผลักแขนไปข้างหน้า หยุนจินเฟิงก็ถูกผลักไปที่ด้านหน้าของเก้าอี้ไขว้หลังในห้องโถงหลัก ลมแรงพัดมาจากด้านหลังและกระแทกเข้าที่เข่าหลังของเขา เขาคุกเข่าลง คุกเข่าต่อหน้าเจ้าชายเซียวหยุนเส้ายวน หยุนเส้ายวนนั่งบนเก้าอี้ไขว้หลังวางถ้วยชาในมือของเขา นิ้วเรียวของเขาวางบนที่วางแขนของเก้าอี้เปิดริมฝีปากบาง ๆ ของเขาเบา ๆ แล้วพูดคำหนึ่ง คำนี้เบามาก แต่มันก็เพียงพอที่จะให้หยุนจินเฟิงได้ยินชัดเจน “ หยุนจินเฟิง ตราบใดที่ข้าคนนี้ยังมีชีวิตอยู่หนึ่งวัน เจ้าจะไม่มีวันที่จะเป็นรัชทายาท ” หยุนจินเฟิงไม่พบล่อจี่นซูในจวนเซียว ถูกหลานจี้เยาะเย้ย และถูกบังคับให้คุกเข่าที่นี่ ความโกรธในใจได้ถึงจุดสูงสุด เมื่อได้ยินคำพูดของหยุนเส้ายวน เขารู้สึกว่าหัวของเขามึน และความโกรธทั้งหมดก็พุ่งไปที่หัวของเขา เขาจำวันที่เสด็จพ่อของเขาเสนอให้เขาเป็น
Latest chapter
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
