บทที่ 10 ขอเข้าค้นจวนเซียว

สื่นเหรินปฏิเสธที่จะไป แต่มีคนอื่นที่อยากไป ประตูจวนเปิดออกกว้าง และอัศวินดำมากกว่าสิบคนก็รีบวิ่งออกไปโดยถือป้ายของพระราชวังของเจ้าชายหซู่และมุ่งหน้าไปยัง เป๋ยโจว

เป๋ยโจวอยู่ติดกับเมืองหลวงและระยะทางไม่ไกลใช้เวลาเพียงวันเดียวในการทำลายสุสานและกลับสู่เมืองหลวง

เนื่องจากสื่นเหรินห้ามเรื่องขุดหลุมศพหยุนจินเฟิง จึงโกรธและเฆี่ยนตีเขาเป็นการส่วนตัวสิบครั้งเพื่อระบายความโกรธ ไม่มีใครไม่ทำตามคำสั่งของเขาได้ สื่นเหรินไม่รักดี

หลังจากที่สื่นเหรินคุกเข่าลงและถูกเฆี่ยนตีสิบที เขายังต้องพาผู้คนออกไปค้นหาล่อจี่นซูทั้งคืน

เช้าวันรุ่งขึ้น หยุนจินเฟิงเข้าไปในพระราชวังเพื่อเจอฮ่องเต้และอธิบายเหตุผลของเขาในการขอตรวจค้นที่ประทับของเจ้าชายเซียว

ฮ่องเต้รักลูกชายคนนี้มากที่สุดเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเป็นพ่อ แต่พระชายากลับเจอกับหายนะเช่นนี้ เขาก็รู้สึกปวดใจมาก

หลังจากได้ยินเขาอธิบายอย่างโกรธเคืองถึงเหตุผลในการค้นหาจวนเซียว ฮ่องเต้ก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ มีเหตุผลที่เจ้าจะสงสัยว่าฆาตกรอยู่ในจวนเซียว แต่ท่านลุงของเจ้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย เจ้าไปบอกเขาว่าข้าได้สั่งให้เขาเปิดประตูให้เจ้าเข้ามาดู ถ้าเจ้าไม่เห็นกับตาของเจ้าเองเจ้าคงจะไม่ยอม ”

หยุนจินเฟิง กล่าวอย่างขมขื่น “ เสด็จพ่อ ข้าเคาะประตูเมื่อคืนนี้โดยบอกว่าเป็นคำสั่งตรวจค้น แต่คนจากจวนเซียวยิงธนูเพื่อข่มขู่ข้า ถ้าท่านไม่ส่งกองทัพจักรวรรดิติดตามข้าไป ข้าเกรงว่าเขาจะไม่เปิดประตู ”

ใบหน้าของฮ่องเต้ดูไม่ดีเล็กน้อย และเขาค่อย ๆ เอนกายบนเก้าอี้มังกรและหรี่ตาลง “ เจ้าบอกว่าจวนเซียวไม่ได้เปิดประตูตามคำสั่งให้ค้นหาและยังยิงธนูมาข่มขู่เจ้า ?”

“ ข้าพูดความจริง พ่อตาของข้าและค่ายลาดตระเวนเกาหลินก็เห็นด้วยตา ”

ดวงตาของฮ่อ่งเต้เย็นลงเล็กน้อย “ ลุงของเจ้า หลังจากได้รับบาดเจ็บเขามีนิสัยค่อนข้างเก็บตัว เจ้าไม่ต้องถือสาเขามาก ข้าจะส่งคนตามเจ้าไปที่จวนเซียว หากค้นหาแล้วไม่เจอ เจ้าต้องขอโทษลุงของเจ้า ”

มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้งในดวงตาของ หยุนจินเฟิง “ เสด็จพ่อ ข้าต้องการเพียงคำพูดจากท่านเท่านั้น หากฆาตกรซ่อนตัวอยู่ในจวนเซียว จะทำอย่างไร ”

ฮ่องเต้กล่าวเรียบ ๆ “ ถ้าลุงของเจ้าทำเช่นนั้นจริง ก็เพราะคิดถึงมิตรภาพของเขากับล่อชีเป๋ย เขาจึงซ่อนฆาตกรที่ฆ่าพระชายาเอาไว้ พยายามช่วยล่อจี่นซูให้หนีออกจากเมืองหลวง ดังนั้นจะพูดคุยเรื่องนี้ที่หน้าพระราชวัง ”

หยุนจินเฟิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก และความขุ่นเคืองในอกของเขาค่อย ๆ หายไป “ มีคำพูดของเสด็จพ่อก็เพียงพอ ”

แค้นเก่าแค้นใหม่จะได้มาล้างแค้นกันในวันนี้ หยุนเส้ายวน ข้าจะลากเจ้าจากแท่นบูชาไปสู่ฝุ่นผง มองข้าราชการพลจวนและทหารในอนาคตใครจะกล้านับถือผู้สมรู้ร่วมคิดคนร้าย ?

ฮ่องเต้ออกพระราชกฤษฎีกา และเหลี่ยนซือผู้บัญชาการกองทัพจักรวรรดิได้นำกองทหารจักรพรรดิมากกว่าสิบนายไปที่จวนเซียวเพื่อค้นหา

ในจวนเซียว หลานจี้ส่งอาหารเช้าไปยัง หอวูเหิ่น เจ้าชายบอกว่าถ้านางไม่ออกมาพบเขาก็ไม่จำเป็นต้องบังคับนาง

เขาควรจะวางมันลงแล้วออกไปแต่เมื่อเขาตะโกนหน้าต่างก็เปิดออกเผยให้เห็นใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่งเนื่องจากห้องนั้นมืดจึงไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของนางได้ชัดเจน เห็นแต่แผลเป็นเพียงบางส่วนเท่านั้นที่

ล่อจี่นซูกล่าวว่า “ ขอบคุณ ข้าอยากจะถามหน่อย ท่านช่วยเอาเสื้อผ้ามาให้ข้าได้ไหม ที่นี่หนาวมาก”

“ สักครู่ !” หลานจี้เหลือบมองอีกครั้งและพบว่าไหล่ของนางที่ซ่อนอยู่ในห้องนั้นถูกเปิดออกครึ่งหนึ่งจริง ๆ คิดว่าบางทีนางอาจจะออกมาแบบกระเซิง

เขากลับไปหยิบเสื้อผ้าชิ้นหนึ่งมาแขวนไว้บนกิ่งไม้ตรงประตู “ จวนนี้ไม่มีผู้หญิง งั้นก็ใส่ ๆ มันไปก่อน ”

เสียงที่ขยับเล็กน้อยดังมาจากห้อง “ ขอบคุณนะ ถ้ามีโอกาส ข้าจะตอบแทนความมีน้ำใจในการให้อาหารและเสื้อผ้านี้ ”

หลานจี้จากไปโดยไม่หันกลับมามอง “ เจ้าสามารถป้องกันตัวเองก่อนกค่อยว่ากัน เจ้าชายหซู่ได้ส่งคนไปขุดหลุมศพพ่อของเจ้า ”

ใบหน้าของล่อจี่นซูเปลี่ยนไปเล็กน้อย ขุด หลุมศพ? หยุนจินเฟิงบ้าไปแล้วเหรอ ทำไมทำแบบนั้นแบบนี้ออกมาได้ ?