เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 16 หยุนจินเฟิงทำร้ายเจ้าชายเซียว
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 17 กลับจวนหซู่อีกครั้ง
หลังจากที่แพทย์หลวงตรวจชีพจรแล้ว เขาก็ตรวจหน้าอกอีกครั้ง ใบหน้าของเขาซีดลงไปอีก ในวันที่อากาศหนาวเช่นนี้กลับมีเหงื่อจำนวนมากผุดขึ้นมาบนหน้าผากของเขาเหลียงซือ ผู้บัญชาการกองทัพจักรวรรดิพูดขึ้น “แพทย์หลวง อาการของท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง”แพทย์หลวงในจักรพรรดิถอนมือของเขาอย่างสั่นเทาและพูดอย่างเคร่งขรึม “กลับไปรายงานท่านอ๋อง รายงานท่านใต้เท้า ปอดและหลอดเลือดหัวใจขององค์ชายเซียวได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง หลังจากข้าพระองค์ตรวจอาการพบว่าท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บสาหัสที่หน้าอก แต่เดิมฝ่าพระบาททรงได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว การโจมตีที่รุนแรงนี้ทำให้มีเลือดคั่งในหัวใจ ดูเถิด ยังมีรอยเลือดบนพระพักตร์ของท่านอ๋องอยู่เลย”ทุกคนมองดูและเห็นว่ามีรอยฟกช้ำจากหมัดบนหน้าอกของหยุนเส้ายวนราวกับว่าเลือดหยุดนิ่งอยู่บริเวณนั้นสีหน้าของหยุนจินเฟิงเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เป็นไปไม่ได้ เป็นไปได้อย่างไร เขาแค่ต่อยให้บาดเจ็บเพียงเล็กน้อย มันจะร้ายแรงขนาดนี้ได้อย่างไรหลานจี้รู้สึกกังวล “แพทย์หลวง จะะเกิดอะไรขึ้นกับท่านอ๋องหรือไม่ รีบจ่ายยาและฝังเข็มโดยเร็วเถิด”แพทย์หลวงในจักรพรรดิได้ทำการฝังเข็มให้อย่างตรงจุด แต่ก
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 18 พระชายาหซู่ฟื้นแล้ว
เสี่ยวหลู่ตกใจกลัวจนตัวสั่นไปหมด แต่เดิมนางไม่กลัวหญิงสาวในบ้านตนเอง แต่เมื่อเห็นว่านางกลับมาพร้อมกับคนที่ไม่รู้อะไรเลย และยังอุ้มพระชายาหซู่กลับมาด้วย แถมพระชายาหซู่ก็ยังไม่ตายเมื่อนางเห็นว่าพระชายาหซู่ยังหายใจอยู่ นางก็ตกใจทันทีมีดผ่าตัดบาดใบหน้าของเสี่ยวหลู่ ดวงตาของล่อจี่นซูเย็นชา "หากเจ้าไม่เอ่ยสิ่งใด มีดเล่มถัดไปข้าจะใช้มันตัดคอเจ้าเสีย"เสี่ยวหลู่อยากจะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่มีดเย็นเฉียบถูกกดไปที่คอของนาง "ก็ลองดูสิ!"เสียงแหลมกรีดร้องดังขึ้นทันที นางก็ตัวสั่นราวกับลูกนก ร้องขอความเมตตาครั้งแล้วครั้งเล่า “นายหญิง ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ข้าสำนึกผิดแล้ว”มีดกรีดใบหน้าด้านซ้ายของเสี่ยวหลู่ “ผู้ใดเป็นคนสั่ง อย่าให้ข้าถามเป็นครั้งที่สาม”เสี่ยวหลู่ตกใจมากจนควบคุมตัวเองไม่ได้และร้องว่า "เป็นแม่นางเหลิ่งเอ้อร์ น้องสาวของพระชายา นางให้เงินข้าหนึ่งร้อยตำลึง และขอให้ข้าใส่ร้ายท่าน ข้าตอบรับเพียงเพราะความโลภ ข้าสำนึกผิดแล้ว ข้าเสียใจจริงๆ กับสิ่งที่ทำลงไป”ความรักหลายปีมีค่าหนึ่งร้อยตำลึงเหรอตามที่คาดไว้ ฆาตกรคือเหลิ่งซวงซวง นางใจดำอำมหิตถึงขนาดอยากจะฆ่าพี่สาวคนโตของนางเองด้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 19 ตีสินี่คือลูกชายเจ้า
ดวงตาที่เปิดกว้างหลังจากสับสนอยู่ครู่หนึ่งนั่นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ความไม่พอใจ ความเจ็บปวด และความโศกเศร้าในทันที และล่อจี่นซูอ่านมันออกทั้งหมดเหลิ่งซวงซวงเป็นน้องสาวของนาง คาดไม่ถึงว่าจะโหดร้ายกับนางเช่นนี้ใครจะไม่เศร้าไม่โกรธบ้างล่ะล่อจี่นซูถอดหน้ากากออกซิเจนของนางออก เช็ดน้ำตาจากหางตา ถามแผ่วเบา “เจ้าชื่ออะไร"นางมองไปที่ล่อจี่นซู ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดด้วยความยากลำบาก "เหลิ่งซวงซวง!"ล่อจี่นซูต้องการแน่ใจว่าจิตสำนึกของนางชัดเจนอย่างสมบูรณ์ นางจำชื่อของตัวเองได้ นางยังแสดงความเกลียดชังและความเจ็บปวด พิสูจน์ได้ว่านางจำได้ทุกสิ่ง“เจ้าไม่เป็นไร แม้ว่าเด็กจะอ่อนแอเล็กน้อย แต่โดยทั่วไปแล้วก็สบายดี เขาอยู่ข้างๆ เจ้า”ล่อจี่นซูอุ้มเขาขึ้นมาและพาเขาไปตรงหน้าพระชายาหซู่ "ดูสิ นี่คือลูกชายของเจ้า"พระชายาหซู่น้ำตาไหลไม่หยุด นางมองใบหน้าของเด็กไม่ชัดเจนและไม่อาจจะแสดงความสงสัยเกี่ยวกับทุกสิ่งรอบตัวนางได้ สิ่งที่นางคิดได้มีเพียงภาพเหตุการณ์ก่อนที่นางจะได้รับบาดเจ็บเท่านั้นแต่นางไม่อาจแม้แต่จะร้องไห้ ทำได้เพียงปล่อยให้อารมณ์ไหลเอ่อล้นอยู่ในใจของนาง“ผู้ใดทำร้ายเจ้า” ล่อ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 20 คนที่ทำร้ายเจ้าคือล่อจี่นซูใช่ไหม
หยุนจินเฟิงมองอย่างไม่เชื่อเมื่อเห็นพระชายาบนเตียงลืมตาขึ้น แม้ว่านางจะยังคงดูอ่อนแอ แต่นางก็ยังมีชีวิตอยู่จริงๆดวงตาของหยุนจินเฟิงเห่อร้อนขึ้น เขารีบเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียงอยากสัมผัสใบหน้าของนางด้วยความตื่นเต้น แต่ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยแผลจนเขาไม่อาจทำได้อย่างใจนึกเขาทำได้เพียงลูบผมของนาง กัดฟันกรอดถาม "ล่อจี่นซูทำร้ายเจ้าหรือไม่ ข้าจะล้างแค้นให้เจ้า และหั่นนางเป็นชิ้นๆ ต่อหน้าเจ้า”เขาตะโกนเสียงดัง “สื่นเหริน!”สื่นเหรินปลดดาบยาวของตนออกจากฝักและกดไปที่คอของล่อจี่นซูอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าดาบของสื่นเหรินรวดเร็วมากและเขาเป็นเซียนดาบที่มีชื่อเสียงในต้าเยี้ยนเพียงแค่เขาขยับข้อมือเพียงเล็กน้อย ดาบก็จะตัดคอล่อจี่นซูแต่ล่อจี่นซูเพียงอุ้มเด็กไว้ ท่าทางนิ่งเฉยที่ไม่รู้ว่ากำลังกลัวอยู่หรือไม่หุ่นยนต์เสี่ยวหลู่ที่อยู่ด้านข้างเล็งมือไปที่สื่นเหริน เพียงรอคำสั่งของล่อจี่นซู นิ้วก็จะปล่อยพลังงานมากพอที่จะฆ่าสื่นเหรินได้"ไม่ต้อง!"พระชายาหซู่ตะโกนออกมา เสียงของนางแหบแห้ง จึงได้ยินเพียงคำว่า "ไม่" เท่านั้น ความสิ้นหวังทำให้นางเพิกเฉยต่ออาการบาดเจ็บที่หน้าท้องและหน้าอก นางพยา
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 21 คนร้ายต้องเป็นล่อจี่นซู
ใต้เท้าเซี่ยผู้อ่อนแอถูกสื่นเหรินผลักออกไป ผู้บัญชาการเหลียงรับผิดชอบเพียงการประกาศกฤษฎีกาและค้นหาตัวล่อจี่นซูเท่านั้น ความจริงจะเป็นอย่างไรเขาไม่ใส่ใจมากนัจึงเดินออกไป“ฆาตกรเป็นผู้ชาย คงไม่ใช่จี่งซูอย่างแน่นอน!” พระชายาหซู่ลุกขึ้นตะโกนอย่างดื้อรั้น นางออกแรงพูดมากจนดึงบาดแผลทำให้นางต้องหายใจเข้าหลายครั้งด้วยความเจ็บปวดใต้เท้าเซี่ยหันกลับมาทันที แต่พระชายาหซู่ถูกหยุนจินเฟิงจับไว้ ไม่ได้รับอนุญาตให้พูดอีก สื่นเหรินผลักเขาออกไป เมื่อพ้นไปแล้วประตูจึงปิดลงเมื่อล่อจี่นซูได้ยินว่าฆาตกรเป็นผู้ชาย ในตอนแรกนางรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่หลังจากคิดได้สักพักก็คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติหากบอกว่าฆาตกรคือเหลิ่งซวงซวง ก็มีเพียงเสี่ยวหลู่เท่านั้นที่สามารถเป็นพยานได้ และเสี่ยวหลู่เป็นสาวใช้ของนาง ดังนั้นคำให้การจึงไม่น่าเชื่อถือ อีกอย่างคือเสี่ยวหลู่ได้ให้การระบุว่านางเป็นฆาตกรแต่แรกอีกแม้ใต้เท้าเซี่ยจะถูกเชิญออกไป แต่เขาก็ไม่เต็มใจที่จะออกจากพระราชวัง เขายังนำกองปราบของวังหลวงออกไปอยู่ข้างนอกเช่นเดิมคดีนี้ใหญ่เกินไป จะต้องมีคำอธิบายต่อศาลและต่อหน้าประชาชน ไม่สามารถปล่อยให้ฝ่ายวังซู่พูดอย่างไรก็
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 22 เสี่ยวหลู่ควรตายได้แล้ว
ประตูเปิดออก ล่อจี่นซูไม่ดิ้นรนเมื่อกำลังถูกลากออกจากธรณีประตูสายตามองไปที่พวกใต้เท้าเซี่ยที่กำลังคุ้มกันอยู่ตรงซุ้มประตู นางกระตุกยิ้มเล็กน้อย คงต้องเริ่มแผนสำรอง เสี่ยวหลู่ควรจะต้องตายเสียแล้วนางสแกนโล่เลือดสีน้ำเงินและมองไปที่เสี่ยวหลู่เสี่ยวหลู่ที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ได้รับสัญญาณ ทันใดนั้นก็รีบวิ่งไปด้านข้างของหยุนจินเฟิงราวกับลูกธนู ชกเขาที่โหนกแก้มอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบ และก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้ ก็คว้าแก้มของเขาด้วยมือข้างเดียวแล้วลากออกไปหยุนจินเฟิงเกือบสิ้นสติ แม้ว่าเขาจะมีทักษะศิลปะการต่อสู้ระดับสูง แต่เขาก็ไม่อาจหลุดพ้นจากการควบคุมของเสี่ยวหลู่ได้เสี่ยวหลู่ลากเขาออกจากประตูแล้วเหวี่ยงเขาอย่างแรง หยุนจินเฟิงล้มลงอย่างแรงบนขั้นบันไดหิน เสี่ยวหลู่เหยียบหน้าอกของเขาอีกครั้งและตะโกนด้วยความโกรธ “วังซู่จะรังแกกันมากเกินไปแล้ว ครั้งแรกท่านถอนหมั้น ภายหลังยังล่อลวงข้าด้วยเงินหนึ่งพันตำลึง ข่มขู่ว่าจะขุดหลุมศพของนายพลโดยขอให้ข้าเป็นพยานเพื่อกล่าวหานายหญิงของตระกูล ข้าได้รับความเมตตาจากนายพลมาก ข้าไม่อยากเห็นหลุมศพของเขาถูกขุดขึ้นมาหลังจากที่เขาตาย ข้าไม่มีทางเลือก นอกจากทำ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 23 เหลิ่งซวงซวง
ผู้คนมารวมตัวกันที่หน้าประตูมากขึ้นเรื่อย ๆ ผู้เห็นเหตุการณ์พูดคุยกันไปต่างๆ นานา และมองดูหยุนจินเฟิงด้วยความสงสัยภายใต้ความโกรธและความอัปยศอดสูที่รุนแรงนี้ หยุนจินเฟิงสงบลงเล็กน้อย เขารู้ดีว่าเรื่องกลายเป็นเช่นนี้ เขาจะต้องพยายามสุดความสามารถเพื่อฟื้นฟูสถานการณ์เขานำคนของเขากลับไปที่รัฐบาลทันที และส่งสื่นเหรินไปที่เป่ยโจวเป็นการส่วนตัวเพื่อหยุดการขุดหลุมศพ และเขาต้องการป้องกันไม่ให้วังหลวงเข้ามาแทรกแซงในกรณีนี้เขาส่งคนไปเชิญหลานหนิงโหวและขอให้เข้าไปในวัง เขาจะรออยู่ที่ประตูวัง เนื่องจากเหลิ่งซวงซวงเป็นฆาตกร จวนหลานหนิงโหวจึงไม่อาจหลบเลี่ยงเรื่องนี้ได้ส่วนเรื่องที่เขาทำร้ายหยุนเส้ายวน เขาไม่ได้ใส่ใจมากนัก อย่างมากก็คงถูกพ่อดุเขาแค่ไม่เชื่อว่าอาการบาดเจ็บของ หยุนเส้ายวนจะร้ายแรงขนาดนี้ แม้จะออกหมัดไม่เบานัก แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นจะทำให้หยุนเส้ายวนได้รับบาดเจ็บสาหัสและหมดสติผู้คนในจวนหซู่แยกย้ายกันไปทำภารกิจอย่างรวดเร็ว แต่แล้วก็มีคนเข้ามา จะพาล่อจี่นซูกลับไปที่วังล่อจี่นซูกอดเสี่ยวหลู่แน่น นางบอกว่าจะฝังเสี่ยวหลู่ ไม่เช่นนั้นนางจะไม่ยอมกลับไปที่วังผู้คุมวังหลวงก้าวไปข้างหน้า
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 24 ต้องการคำอธิบายจากล่อจี่นซู
แม่กับลูกมีสายสัมพันธ์ระหว่างกัน เมื่อรู้ว่านางเป็นคนโหดร้าย พระชายาหซู่จะปล่อยให้ลูกของนางทนทุกข์ทรมานได้อย่างไร ไม่ว่านางจะได้รับบาดเจ็บอย่างไร ทันใดนั้นนางก็พยายามลุกขึ้นและคว้าตัวเด็กไว้“ท่านพี่ เด็กแค่ร้องไห้เท่านั้น ท่านจะกังวลอะไร ตอนที่ท่านแต่งงานกับองค์ชาย ข้าร้องไห้ไปตั้งสามวัน”พระชายาหซู่พยายามดิ้นรนที่จะลุกจากเตียง ร่างกายของนางสั่นไปหมดจนไม่มีเรี่ยวแรง เมื่อนางกำลังจะร้องเรียกใครสักคน นางก็เห็นรอยเลือดบนใบหน้าของลูกชาย ลจึงรู้ว่านางใช้เล็บข่วนเด็กไม่ต้องรอให้นางโกรธ เหลิ่งซวงซวงตะโกนด้วยความประหลาดใจ "โอ ท่านพี่ ไม่ว่าท่านจะเศร้าและโกรธแค่ไหน ท่านก็ดึงเด็กออกมาไม่ได้ ดูสิ ท่านบีบจนเด็กหน้าบวม และมีเลือดออก"เสียงตะโกนดังมากจนท่านแม่ตู้ที่อยู่ข้างนอกได้ยิน ท่านแม่ตู้จึงเคาะประตูทันที “คุณหนูรอง เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ”เหลิ่งซวงซวงวงตอบคนข้างนอก "ท่านแม่ตู้ ท่านพี่องสาวโกรธจรทำร้ายเด็กโดยไม่ตั้งใจ ไม่เป็นไร ข้าจะอุ้มเด็กไว้เอง”พระชายาหซู่ลื่นไถลล้มลงกับพื้น บาดแผลฉีกขาด ความเจ็บปวดมากเสียจนพูดไม่ออก ล้มลงกับพื้นแล้วกางมือออก ดวงตาขอร้องวิงวอน "คืนมา...ให้ข้าเถอะ"เหลิ
บทล่าสุด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
