บทที่ 242 ไม่ซื่อสัตย์ครั้งเดียว ต้องชดใช้ไปตลอดชีวิต

ฮั่วอวิ๋นเจินเห็นเขาผละหนีออกไปจากตัวเองราวกับผีเข้า เธออดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้

กลับมาอยู่กับร่องกับรอยอีกครั้ง

เธอหลุบตาลง กำมือแน่น

ความโกรธที่ถูกปฏิเสธปรากฏชัดบนใบหน้า อดคิดไม่ได้ถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ที่บันได ฮั่วจิ้นเฉิงปกป้องหลีเกอโดยสัญชาตญาณ...

ไม่ใช่ว่าหย่ากันแล้วเหรอ

ทำไมตัดบัวแล้วยังไม่ขาดเยื่อใยล่ะ?

ดวงตาของฮั่วอวิ๋นเจินดูหม่นหมองลง พร้อมกับความโหดเหี้ยมแวบผ่านในดวงตา

...

หลังจากฮั่วจิ้นเฉิงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า กลับมาที่ห้องโถงแล้ว เขาก็หาหลีเกอทั่วทั้งงาน แต่ไม่เจอแม้แต่เงา

คุณย่าฮั่วเห็นเช่นนั้นก็ถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดว่า "เสี่ยวเกอกลับไปแล้ว..."

ฮั่วจิ้นเฉิงรู้สึกประหลาดใจ อดไม่ได้ที่จะบ่น "คุณย่า คุณย่าไม่รั้งเธอไว้หน่อยล่ะครับ?"

"เด็กคนนี้ พูดความจริงกับย่ามาตรง ๆ เถอะ แกคิดยังไงกับเธอกันแน่?"

น้ำเสียงของคุณย่าฮั่วไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด "...ตอนแรกย่าขอให้แกเอาใจเสี่ยวเกอให้มาก แกกลับเอาแต่ดื้อรั้น ตอนนี้หย่ากันแล้ว แกก็ยังดิ้นรนตามง้อเธออีก ไม่คิดว่าทำตัวน่าสมเพชอยู่หรือไง?"

"คุณย่า! พูดแบบนี้ไม่ถูกนะครับ!"

แต่คุณย่าฮั่วกลับไม่พอใจ "ตอนนั้นแกควบคุมแม่ผู้ห