เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่28
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-20 12:23:14บทที่เกี่ยวข้อง
เมื่อนางเอกพอแล้ว บทที่29
บทที่29หลิวชิงชิงเดินกลับจวนด้วยสภาพหมดแรง เจอผู้ชายสายรุกฆาต ดวงข้าจะถึงฆาตแล้วใช่ไหม ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงใบหน้าชุกหมอน กรีดร้องออกมา สองขายกสลับตีไปมา มืออีกสองข้างก็กระหน่ำทุบหมอน“ข้าจะเผานิยายเล่มนั้นทิ้ง ข้าจะเผาแล้วเอาขี้เถ้าไปโรยหน้าบ้านคนเขียน ข้าจะโพสวิจารณ์ให้ขายไม่ได้” เออ ข้าไม่ได้อยู่ยุคโซเชี่ยลนี่หว่า“คุณหนู องค์ชายกับคุณหลง ฐานะต่างกันท่านปฏิเสธไม่ใช่เรื่องง่าย”“ข้ายังไม่ทันปฏิเสธ เขาก็ขู่ข้าแล้วเจ้าก็ได้ยิน”“ถ้าปฏิเสธไม่ได้ คุณหนูจะหนีไปเมืองไหนเจ้าค่ะ ฉางอันคงไม่ได้แล้ว คนจวนนั้นคงไม่ต้อนรับคุณหนูแล้ว”คนไม่มีประโยชน์ไม่ นายท่านหลี่คงจะไม่ต้อนรับจ้าวเย่ชิงกอดอกยืนพิงต้นไม้ ฟังนายบ่าวปรึกษากัน หากสวรรค์ไม่มาขว้างข้า เจ้าคิดว่าหนีข้าได้พ้นเหรอชิงเอ๋อร์ หากเจ้าบินหนีข้าจะใช้สวิงจับเจ้ากลับมา หากเจ้ามุดดินข้าจะดำดินตาม หากเจ้าวิ่งหนีขาสั้นๆ แบบนั้นขาต่อให้ก่อนเลย 10 หลี่ร่างหนาค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง ฟังเสียงจ้อแจ้วของคนที่อยู่ภายในเรือน แค่ได้ยินเสียงของนางจิตใจก็พลันสงบ หวนนึงถึงสัญญาเมื่อภพแรก‘ชิงเอ๋อร์ ข้ารักเจ้า เจ้าคือดวงดาวที่ค่อยส่องแสงอยู่เคียงข้างข้าเสมอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-20เมื่อนางเอกพอแล้ว บทที่30
บทที่30จ้าวเย่ชิง มองปิ่นหงส์ที่วางอยู่ในกล่องหยก ตาแก่ไปยึดคืนมาจาก เทพธิดาหงเหม่ย เรื่องราวมันเกิดขึ้นเพราะความรักของนางเทพธิดาเสียสติเทพธิดาหงเหม่ยเป็นลูกศิษย์รักของเฒ่าจันทรา นางช่วยผู้เฒ่าดูแลโชคชะตาด้ายแดง นางเฝ้าดูความรักที่ไม่สมหวังของเจี้ยนหลันกั๋วที่หลงรักชิงชิงมาหลายภพหลายชาติ ด้วยการเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด ค่อยๆ กลายเป็นความรัก นางจึงอยากให้เขาสมหวังซักครั้ง แต่ก็อยากให้ตนเองสมหวังด้วยเช่นกัน จึงแย่งร่างของชิงชิงแล้วนำด้ายแดงของเจี้ยนกั๋วไปผูกที่ร่างของชิงชิงทำให้ชิงชิงและเจี้ยนกั๋วกลายเป็นคู่รักกันเย่ชิงผิดหวัง เขารักนาง เขาพยายามรั้งนางกลับมา แต่นางก็ไม่เคยรักเขา จนวันที่นางแต่งงาน เขาตรมใจจนสิ้นลมเพราะไม่อาจทนเห็นนางอันเป็นที่รักอยู่กับชายอื่นได้วิญญาณเย่ชิงเดินไปถึงแม่น้ำลืมเลือน ระหว่างเดินทางเขาเริ่มจดจำชาติภพเดิมได้ทั้งหมดข้าสัญญากับนางเอาไว้ นางคือดวงดาง ข้าคือพระจันทร์ “ชิงเอ๋อร์ปิ่นหงส์อันนี้ข้ามอบให้เจ้ามันคือสัญลักษณ์แทนตัวข้า ทุกครั้งที่เปลี่ยนภพชาติ ข้าจะตามหาเจ้าให้เจอ แล้วเหตุใดเจ้าจึงลืมเลือนและรักผู้อื่น”“เพราะนางไม่ใช่ชิงเออ๋ร์ของเจ้า”ธิดาหงส์เหม่ยหาย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-20เมื่อนางเอกพอแล้ว บทที่31
บทที่31จวนสกุลหลิวถูกประดับประดาไปด้วยของแดงมงคล เจ้าบ่าวลงจากหลังม้า อุ้มเจ้าสาวขึ้นเกี้ยวแดง หลิวฮุหยินมองตามเกี้ยวแดงด้วยความปราบปลื้ม เจ้าบ่าวมอบสินสอดให้ถึง 30 หีบ ทำให้นางเตรียมสินเดิมไว้ให้บุตรสาวถึง 15 หีบ เป็นสินเดิมของนางและสมบัติที่นางเก็บสะสมมาทั้งชีวิต ล้วนเป็นเงินที่ยักยอกมาจากเบี้ยหวัดของหลิวชิงชิงนั้นเองหลิวอี้สงให้เบี้ยหวัดบุตรสาว 10ตำลึงทอง บุตรชาย 15 ตำลึงทองต่อเดือน หลิวชิงชิงอยู่ในเรือนกับสาวใช้แค่สองคนกินอยู่กับข้าวในจวนเสื้อผ้าก็มีคนตัดอยู่ให้อยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้จ่ายอะไร มิสู้เอามาสมทบเป็นสินเดิมให้เจี่ยหลี่นั้นถูกแล้ว เสียดายที่หลิวอี้สงคืนสินเดิมมารดาให้นางไป ไม่อย่างนั้น บุตรสาวของนางคงมีสินเดิมแต่งออกไปมากกว่านี้หลิวชิงชิง ยืนส่งเกี้ยวเจ้าสาวด้วยความยินดี แม้น้องสาวคนนี้จะมีนิสัยเกเร แต่ก็ดีใจที่นางได้แต่งกับตระกูลดีๆ อีกทั้งยังได้แต่งกับคนที่รัก ไม่ได้แต่งเพราะความเหมาะสมหรือผลประโยชน์ของสกุล ติดตรงที่นางอายุแค่ 16 หนาวนี้ล่ะที่ทำให้หลิวชิงชิงไม่สบายใจ แต่งงานอายุเท่านี้ สำหรับคนโบราณคงเป็นเรื่องปกติ แต่เธอสิมาจากอีกยุคมองว่ามันพรากผู้เยาว์ชัดๆ แต่พอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-20เมื่อนางเอกพอแล้ว บทที่32
บทที่32“เฮ้อออออ” เจี่ยหลี่แต่งออกไป ชิงชิงดีใจได้ไม่กี่วันก็มีปัญหาให้กลุ้มใจอีกละ“หรือว่าคุณหนูจะบอกนายท่านดีเจ้าคะ”หลิวชิงชิง มองถุงตำลึงเบี้ยหวัดที่ให้จางจิ้งไปรับมาจากหลิวฮูหยิน 10 ตำลึงเงิน ไม่ต้องใส่ถุงมาให้ก็ได้ป่ะ กำมือเดียวก็มิดแล้ว“หากไม่มีหลักฐานแน่นหนา ระหว่างคนยืนคุยกับคนนอนคุยเจ้าจะเชื่อใคร” พอเห็นจางจิ้งคิ้วหมุน ชิงชิงก็หลุดขำออกมา จิ้งเอ๋อร์จะไปเข้าใจประโยคแบบนี้ได้ยังไงกัน“ก็ ระว่างข้ากับพ่อบ้านซ่ง หากไม่มีหลักฐานอะไรเลย เจ้าจะเชื่อใคร”“ข้าก็ต้องเชื่อคุณหนูสิเจ้าค่ะ” จางจิ้งตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“ของมันแน่อยู่แล้ว เพราะข้ากับเจ้าใกล้ชิดกันย่อมรู้ดีนิสัยกันดี เหมือนท่านพ่ออยู่กับฮูหยินมากว่า ในสายตาท่านพ่อนางรักข้า เลี้ยงดูข้าตั้งแต่วัยทารก นางดีต่อข้าเวลาอยู่ต่อหน้าท่านพ่อเสมอ บัญชีจวนอยู่ในมือนาง นางจะเขียนว่ามอบข้า 10 100 1000 ตำลึงก็ย่อมได้ คนในจวนก็คนของนางทั้งหมด เจ้าอย่าลืมว่าเจ้าเป็นคนรับเงินมา หากข้าไม่มีหลักฐานแล้วไปฟ้องท่านพ่อ นางอาจใส่ความว่าเจ้ายักยอกเงินเบี้ยหวัดของข้า”“ไม่น่ะเจ้าค่ะ ข้าไม่เคยทำแบบนั้น ฮูหยินมอบถุงเงินให้ข้าก็รับเอามาให้คุณหนูไม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-20เมื่อนางเอกพอแล้ว บทที่33
บทที่33“ท่านพ่อจะไปร้านค้าหรือเจ้าคะ” หลิวอี้ส่งที่กำลังจะก้าวขึ้นรถมาหามาตามเสียงเรียก“เจ้ามาทำมาทำอะไรตรงนี้แต่เช้า อากาศยังเย็นอยู่ หากล้มป่วยไปอีกจะทำอย่างไร” หลิวอี้สงเดินเข้าไปจับมือบางว่าเย็นหรือไม่ พรางหันไปทำตาเขียวใส่สาวใช้ ที่ปล่อยให้บุตรสาวของเขาออกมาตากน้ำค้างยามเช้าตรู่“ข้ามีเรื่องสำคัญจำเรียนท่านพ่อ หากปล่อยไว้นานกว่านี้เกรงจะเสียหายไปมากกว่านี้”“ได้ๆ เข้าไปคุยที่ห้องหนังสือแล้วกัน อย่ายืนตรงนี้เลย มือเจ้าเริ่มเย็นแล้ว” สองมือเหี่ยวย่นถูมือน้อยๆ เผ่าเบา หวังให้ความอุ่นจากกายของเขาส่งไปถึงมือบุตรสาวหลิวฮูหยินได้ยินว่าหลิวชิงชิงไปดักคุยกับสามีถึงหน้ารถม้าจึงรีบตามมาที่ห้องหนังสือ ทันได้ยินสิ่งที่ทั้งคู่คุยกัน“ท่านพ่อเจ้าค่ะ เมื่อวานนี้ ข้าได้ดูบัญชีของจวนกับท่านแม่พบสิ่งผิดปกติหลายอย่าง”“เจ้าอย่ามาใส่ร้ายข้า” หลิวฮูหยินรับปรี่เข้ามาทันที“ท่านแม่! ไม่ใช่แบบนั้นเจ้าค่ะฟังข้าก่อน ท่านพ่อข้าไม่ได้คิดแบบนั้นได้โปรดฟังข้าพูดให้จบก่อน” หลิวชิงชิงวิ่งเข้าไปกอดขนหลิวฮูหยินไว้ แล้วหันมาสบตาบอบิดาด้วยน้ำตานองหน้า“เจ้าดูบัญชีเป็นอย่างนั้นเหรอ”“เจ้าค่ะ ข้าซึ่งได้รับมอบสินเดิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-20เมื่อนางเอกพอแล้ว บทที่34
บทที่34หลิวอี้สงตามสมาชิกทุกคนในจวนมารอที่เรือนรับรอง วันนี้คือวันที่หลิวเจียลี่จะกลับบ้านเดิมหลังจากแน่งงานครบ 3 วัน หลิวฮูหยินชะเง้อคอรอบุตรสาวด้วยความดีใจ ในที่สุดก็จะได้พบหน้า ไม่เคยจากกันนานไม่เคยคิดจะให้เจี่ยหลี่แต่งออกไปไวขนาดนี้ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายแสงออกว่ารัก เจี่ยลี่มาก นางจึงยอมหางตาปรายมองหลิวชิงชิงเป็นระยะ นางคับแค้นใจที่ถูกยึดบัญชีจวนไป แต่ก็ต้องยอมให้ หาหลิวอี้สงสืบสาวหาความจริงทั้งหมด นางคงไม่อาจอยู่ในจวนได้ เพราะนางทำมานาน ไม่แน่ใจด้วยว่าปล่อยปะละเลยจุดไหนให้หลุดลอดสายตาไปบ้าง เพราะไม่คิดว่าหลิวชิงชิงจะลุกขึ้นมาแข็งข้อบ่าวหน้าประตูจวนวิ่งมาบอกว่า คุณหนูกลับมาแล้ว เท่านั้นแหละ หลิวฮูหยินก็รีบเดินออกไปหน้ารับรองเพือต้อนรับบุตรสาวกับบุตรเขย แต่เห็นเพียงเจี่ยลี่เดินมากับสาวใช้เพียงลำพัง“ลี่เอ๋อร์ แล้วลูกเขยของข้า” หลิวฮูหยิน ชะเง้อคอผ่านแผนหลังสาวใช้ไป หวังว่าจะได้เห็น ลูกเขยเดินตามมา“เออ เข้าไปข้างในก่อนดีกว่าเจ้าค่ะท่านแม่ ข้างนอกคนรับใช้ยืนอยู่เยอะ” เจี่ยลี่ อับอายที่ท่านแม่ถามนางเสียดังต่อหน้าบ่าวไพร่หลิวฮูหยินจึงรับจับจูงเจี่ยลี่เข้าไปด้านใน หลิวอี้สงก็เอ่ยถามประ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-20เมื่อนางเอกพอแล้ว บทที่35
บทที่35จางหลันอัน นั่งเหม่อลอยอยู่ภายในสวนดอกไม้ ความจริงที่ได้รู้มันทำนางเจ็บปวด วันที่กลับบ้านเดิมหลังจากแต่งานนางได้คุยกับมารดา จึงได้รู้ว่า มิใช่ใครอื่นเลยนางถูกมารดาวางยาและให้คนอุ้มนางมาวางถึงเตียงนอนคุณชายหลงเจี้ยนกั๋ว แม้รู้ดีว่าฐานะย่อมต้องแต่งงานตามคำสั่งบิดามารดา แต่ไม่คิดว่ามารดาจะโหดร้ายลงมือได้หนักเพียงนี้‘ข้าหวังดีอยากให้เจ้าได้แต่งกับจองหงวน’‘แต่การวางยาข้ากับคุณชายหลงมันผิดนะเจ้าค่ะ ท่านแม่รู้หรือไม่ว่าคุณชายหลงมีคนรักอยู่แล้ว’‘ก็เพราะรู้อย่างไรเล่า ถึงได้ลงมือทำการแบบนั้น เจ้าคิดหรือว่าแค่ข้าจะทำสำเร็จ ข้าแค่วางยาเจ้า รองแม่ทัพต่างหากที่อุ้มเจ้าไป ฮองเฮาต้องการสนับสนุนจากตะกูลหลง และข้าต้องการให้เจ้าแต่งกับคนที่เหมาะสม ข้ารักเจ้าข้าผิดมากหรือหลันอัน’เมื่อจางฮูหยินร้องไห้ออกมา นางก็พูดไม่ออก ได้แต่เก็บงำเรื่องทุกอย่างเอาไว้ ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกไปแล้ว นางต้องอยู่ที่จวนราชครูหลงต่อไป“ดูเจ้าไม่ทุกข์ไม่ร้อนอันใดเลยน่ะ จางหลันอัน”เสียงแหบห้าวดังมาจากทางด้านหลัง มีคนพียงผู้เดียวที่ใช้น้ำเสียงแบบนี้กับนาง“ท่านเห็นข้ายิ้มอยู่งั้นหรอ ดูสิสีหน้าของข้าแววตาของข้า มีควา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-20เมื่อนางเอกพอแล้ว บทที่36
บทที่36หลิวชิงชิงได้รับจดหมายจากชานตงให้มาพบที่เหลาอ่านหาร หลังจากเขามาส่งที่เมืองหลวงก็ไม่ได้พบกันเลยเสี่ยวเอ้อจึงพานางมายังห้องที่จองเอาไว้ เมื่อเปิด ชิงชิงแทบอยากจะร้องออกมาดังๆข้าลืมไปว่าพี่ชานตงเป็นผู้ช่วยตัวเอ้ของตัวร้าย“องค์ชาย ท่านรองแม่ทัพ “ ชิงชิงกัดฟันพูดแล้วเดินเข้าไปนั่ง ค่อยดูข้าจะถล่มให้หยับ บังอาจหลอกข้ามา“เจ้ามองข้าตาเขียวขนาดนั้น เดินมาฟาดข้าเลยเถอะ” ชานตงที่ร่วมเดินทางมาจากฉางอัน พอจะรู้นิสัยนางพอสมควร“ข้าจะทำแบบนั้นต่อหน้าองค์ชายสามได้อย่างไร” นางอุตส่าห์ไม่ออกจากจวนจะได้กลบข่าวลือหนก่อน“หากองค์ชายไม่อยู่เจ้าจะตีข้า เจ้าช่างใจคอโหดเหี้ยม ข้าเห็นเหลาเปิดใหม่เลยอยากพาเจ้ามากิน แต่มีเจ้ามือเสนอเลี้ยง ข้ามิอาจขัดศัทธา” รองแม่ทัพ เอาเท้าเตะขาองค์ชายอยู่ภายใต้โต๊ะ จะนั่งเป็นใบ้อีกนานมั้ย ข้าเปิดให้ขนาดนี้แล้ว“วันนี้เจ้าสวยกว่าทุกวัน” องค์ชายสามเอ่ยชมชุดที่นางสวมใส่วันนี้ สีเขียวรับกับผิวหน้ากระจ่างใส่ของนางเหลือเกินที่เงียบคือมองตาค้างอยู่สิน่ะ เฮอะ !ไอ้ข้าก็หลงเป็นห่วงพอถูกชมซึ่งหน้า ใครไหนเลยจะปั้นหน้าบึ้งอยู่ได้ แม้จะหวั่นๆ ใจในตัวอองค์ชาย แต่นางก็แอบอมยิ้ม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-20
บทล่าสุด
เมื่อนางเอกพอแล้ว บทที่45
บทที่45“พระชายาตั้งครรภ์” เสียงหวีดร้องจากจางจิ้ง หลังจากพระชายาหน้ามืด นางก็รีบไปตามหมอหลวงมากูอาการ หลังจากท่านหมอตรวจเสร็จก็แจ้งว่าพระชายาทรงควรรภ์ได้ 2 เดือนแล้ว“เดือนหน้าเจ้าจะปักปิ่นแล้ว ลดความม้าดีดกะโหลกลงซักนิดเถิดจิ้งเอ๋อร์”“พระชายา” จางจิ้งทำตาปริบๆ นางไม่ได้ซนอะไรขนาดนั้น นางเพียงแค่ทำอะไรคล่องแคล่ว “งั้นข้าให้คนไปแจ้งท่างอ๋องก่อนนะเพค่ะ“ไม่ต้องหรอก ข้าว่าป่านนี้องค์รักษ์เงาวิ่งแจ่นไปบอกแล้วล่ะ เจ้าอยู่ช่วยดูแลข้านี้ล่ะ ข้าเวียนหัวอยากอ้วกตลอดเวลา”“กระหม่อนจัดยาแก้วิงเวียนให้แล้ว ต้มดื่มทุกเช้าอาการจะทุเลาลง” ท่านหมอเก็บของแล้วกล่าวอำลาพอชินอ๋องทราบข่าวว่าพระชายากำลังตั้งครรภ์ก็ขอลากลับวังมาดูแล แต่กลับเป็นต้องลาพักยาวเพราะนอกจากยาแก้วิงเวียนที่พระชายาต้มดื่มทุกเช้า คนที่ดื่มกลับกลายเป็นชินอ๋อง หน้ามืดจะเป็นลมทุกครั้งที่ก้าวขาออกจากวัง จนไม่สามารถเข้าวังหลวงไป ช่วยราชกิจได้“ท่านรู้ว่ากลิ่นจากกระเทียมเจียวจะทำให้ท่านอาเจียน ท่านก็ยังให้คนต้มโจ๊กมาให้ข้าทานทุกเช้า” มือบางลูบหลังพระสวามีที่แพ้ท้องแท้นาง ขอบคุณเขาทุกวันที่แพ้แท้ หากให้นางแพ้แบบนี้คงไม่ได้บำรุงเจ้าก้อนแป
เมื่อนางเอกพอแล้ว บทที่44
บทที่44ผ่านไป 2 เดือน ฮองเต้มีราชโองการแต่งตั้งองค์ชายใหญ่เป็นรัชทายาท และแต่งตั้งองค์ชายสามเป็นชินอ๋อง“จากนี้ไปท่านก็อยู่แต่ในวังไม่ได้แล้วสิ ต้องไปช่วยงานในราชวังบ้างแล้ว” ชิงชิง เอี้ยวหน้าไปคุยกับคนที่พายเรือให้นางชมดอกบัวในสระ“ข้าทุ่มแรงกายแรงใจสร้างฐานอำนาจ เพื่อวันที่ได้อยู่กับเจ้าและจะไม่มีปัญหาตามมา ตำแหน่งชินอ๋องนั้นย่อมมีคนเพ่งเล็ง อยากเข้ามาหาผลประโยชน์ด้วย อำนาจมันหอมหวาน”“เหมือนกับตำแหน่งพระชายารองของท่านสิน่ะ” หลังจากแต่งงานแรกวันไปเคาระวะยกน้ำชา ฮองเฮาก็เอ่ยถึงการแต่งพระชายารอง“ที่ข้ายังถือตรากองทัพอยู่และแอบรวบรวมคนไว้ ก็เพราะเหตุนี้ด้วย จะไม่มีใครบังคับให้ข้าแต่งใครเข้าวังชินอ๋องได้” เย่ชิง พายเรือกลับเข้าฝั่ง อุ้มภรรยาตัวน้อยขึ้นจากเรือ ไปนั่งดื่มชาและขนมที่เก๋งต่อ“แต่ท่านไปให้สัญญากับฮองเฮา หากทำให้จางหลันอันกับเจี้ยนกั๋วลงเอยได้จะแต่งพระชายารองจากคนในตระกูลของพระนาง”“แต่ข้าไม่ได้บอกว่าเมื่อไร” เย่ชิงยักไหล่ บิดยิ้ม “ไว้วันที่ข้าลุกจากเตียงไม่ไหวกำลังจะสิ้นลมหายใจ ข้าถึงจะแต่ง เจ้าไม่ต้องคิดมากจะมีเจ้าที่ทำหน้าที่อุ่นเตียงให้ข้าไปตลอดชีวิต” เย่ชิงส่งสายตายิ้ม
เมื่อนางเอกพอแล้ว บทที่43
บทที่43วันพระราชทานสมรถมาถึง เจ้าบ่าวในชุดแดงมงคลนั่งบนอาชาสีดำคลับ ขี่ม้านำเกี้ยวมารับเจ้าสาว พร้อมขบวนสินสอดยาวจนสุดถนน สินสอดทั้งหมดฮองเต้เป็นผู้พระราชทานให้ว่าที่พระชายาขององค์ชายเมื่อเป็นเช่นนั้น หลิวชิงชิงจึงขอให้หลิวอี้สงไม่ต้องเพิ่มสินสอดเจ้าสาวนางจะเอาไปเพียงสินเดิมของมารดานางเท่านั้น ไม่อยากกลับมาข้องเกี่ยวกับคนในจวนนี้อีก จะว่าตัดขาดกันก็ได้ ตัวนางนั้นไม่ได้มีความผูกพันใดๆ กับคนสุกลหลิวเลยแม้แต่นิด อยู่เพียงอาศัยเป็นที่พึ่งเพราะหลงมาเท่านั้น จะว่านางใจร้ายและใจดำกับบิดาผู้ให้กำเนิด นางก็ขอใจร้าย หากบิดาใส่ใจซักนิดนางคงไม่โดดเดี่ยว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เทพธิดาหงเหม่ยเขียนผ่านในนิยาย หรือที่นางนั้นสัมผัสด้วยตัวเอง หลิวอี้สงมีแค่ความห่างเหินไม่ต่างจากจากคนอื่น สนใจแค่งาน ถึงจะไม่ได้ลงมือรังแกหรือทำร้ายนาง แต่เขาทำร้ายนางทางอ้อม หากเขาใส่ใจนางซักนิดจะรู้ว่านางนั้นไม่มีความสุข ถูกหลิวฮูหยินทำร้าย รักที่ไม่พูดไม่แสดงออกไม่มีวันส่งถึงใจใคร แต่หากวันหนึ่งเขาจะสำนึกได้นางก็คงจะให้อภัย แต่ถ้าไม่รู้สึกก็ปล่อยไปแบบนี้ก็แล้วกันด้วยนางไปใช้ชีวิตในโลกอนาคตถึง 30 ปี จึงมีความคิดอ่านต่าง
เมื่อนางเอกพอแล้ว บทที่41-42
บทที่41หลิวฮูหยินส่วจดหมายนัดคุณชายหลงให้ออกมาพบ หวังจะให้เขาทำอะไรซักอย่างไม่ให้มีงานแต่งพระราชทาน ให้เขาลักพาตัวดีไหม หรือให้เขาแอบเข้าเรือนนอนนาง หลิวฮูหยินยืนรอที่จุดนัดพบจนเลยเวลานัดหมายมาเกือบครึ่งชั่วยาม คุณชายหลงก็ยังไม่ปรากฏตัว“หลิวฮูหยิน” ร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากเงามืด“คุณชายหลงท่านมาช้า ข้าร้อนใจจะแย่”“เจ้าแก่จนสายตาเลอะเลือนหรืออย่างไร” ร่างสูงกล่าวหลิวฮูหยินเพ่งสายตานมนความมืดยกโคมไฟขึ้นสูงเพื่อมองคนตรงหน้าชัดๆ “อะ..องค์ชาย”“คุณชายหลงคงไม่มา ป่านนี้คงนอนกกกอดฮูหยินรองอยู่คงได้เจ้าก้อนแป้งน้อยในไม่ช้า ส่วนหลิวเจี่ยหลี่จนสิ้นลมหายใจคงไม่อาจมีทายาท เพราะฮูหยินเอกของคุณชายจวงคงไม่มีวันยอม”“องค์ชายรู้เรื่องนี้ “เย่ชิงยิ้มเหี้ยม“ท่านให้คุณชายจวงสั่งให้เจี่ยหลี่เดิมยาห้ามครรภ์”“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้าแค่ผลักดันให้คุณชายจวงแต่งงานกับบุตรสาวเจ้า แต่เพราะรู้ว่าคนรักของคุณชายจวงมีนิสัยหึงหวงและคุณชายจวงก็รักนางมากยอมทำทุกอย่างเพื่อความสบายใจของนาง นางสั่งให้ห้ามมีบุตรกับบุตรสาวของเจ้า”“เหตุใดท่านถึงทำกับพวกข้าแบบนี้ เจียลี่ไปทำอะไรให้ท่าน”“เพราะบุตรสาวของเจ้าลงมือกลั่นแกล้ง
เมื่อนางเอกพอแล้ว บทที่40
บทที่40ทำตามหัวใจตัวเอง คำพูดที่ผู้เฒ่าใบ้เอาไว้ ครั้งที่ข้าใจสั่นกับเจี้ยนกั๋วมันเป็นแค่อาการเวลามองไอดอลยิ้มให้ แต่ตอนที่ใจสั่นตอนสบตากับเย่ชิงมันกลับรู้สึกอีกอย่างที่แตกต่างออกไป เย่ชิง ชิงชิง ดาว ชื่อทำไม่ความหมายแฝงคล้ายกันปิ่นหงส์หลิวชิงชิงยกมือขึ้นจับปิ่นหงส์ที่อยู่บนศีรษะ ชื่อนิยายเรื่องนั้น ปิ่นหงส์ แต่รูปภาพบนปกนิยายไม่ได้ปักปิ่นอันนี้ หรือข้าคือแสงสว่างจากดวงจันทร์ส่องลงมายังสระบัวทั้งที่ตะวันเพิ่งลับขอบฟ้าไป กลับมีแสงจันทร์สว่าง เสียงแว่วมาตามสายลม‘ชิงเอ๋อร์ ข้ารักเจ้า เจ้าคือดวงดาวที่ค่อยส่องแสงอยู่เคียงข้างข้าเสมอ ข้าเยว่ชิงจะเป็นดวงจันทร์ที่ส่องแสงโอบกอดเจ้าไว้ข้างกายไม่ห่าง ข้าสาบานจะรักเจ้าทุกภพทุกชาติไป’‘พี่เยว่ชิง ท่านพูดแล้วห้ามคืนคำ’‘ข้าพูดที่ไหน ข้าสาบานต่างหาก ฟ้าดินเป็นพยาน ข้าจะรักเจ้าเพียงคนเดียว หากชาตินั้นหาเจ้าไม่พบข้าก็จะไม่รักใคร’ร่างบางยืนขาสั่น จนไม่อาจทรงได้ได้ ทรุดลงกับพื้น ก่อนที่ตัวจะถึงพื้น มีมือหนาเข้ามาประคองเอาไว้นางเงยหน้าสบตาคนที่ตะกองกองนางเอาไว้ทั้งน้ำตา“ข้า…ขอโทษที่ลืมเลือนท่าน”เย่ชิงประคองร่างบางไว้ด้วยฝ่ามือเดียว หัวแม่มืออีกข้
เมื่อนางเอกพอแล้ว บทที่39
บทที่39จวนสกุลหลิวบ่าวต่างวิ่งกันวุ่นวาย เมื่อมีม้าเร็วมาแจ้งว่ามีราชโองการ ให้ทุกคนออกมารอรับหน้าจวน“รับราชโองการ คุณหลิวชิงชิง บุตรสาวหลิวอี้สง งดงาม เพียบพร้อม ไปด้วยคุณธรรมและจริยาธรรม องค์ฮงค์เต้จึงพระราชทานสมรสให้หลิวชงชิงแต่งเข้าจวนองค์ชายสามในตำแหน่งพระชายา อีกหนึ่งเดือนข้างหน้า จบราชโองการ”หลิวชิงชิง ก้าวออกไปรับม้วนราชโองการด้วยความสับสนมึงงง ไหนเมื่อวานบอกว่าเจี้ยนกั๋วไปขอฮองเต้ ทำไมกลายเป็นองค์ชายสามไปได้ จะมัดมือชกนางเกินไปแล้วหลิวฮูหยินคุกเข่ารับราชโองการแทบลุกไม่ขึ้น ทำไมคนที่หลิวชิงชิงแต่งออกไปด้วยไม่ใช่คุณชายหลง นางเปิดโอกาสให้มาพบหลิวชิงชิงที่เรือนทุกวัน รีบให้นางแต่งออกไป นางจะได้สมุดบัญชีจวนกลับคืนมาซักที่ชิงชิงคลี่ม้วนราชโองการออกดู ว่าตกใจที่มีราชโองการแล้ว กลับต้องมาตกใจวันที่ข้างๆ ตราประทับของฮองเต้ วันที่เมื่อห้าปีที่แล้ว เพราะอะไรเย่ชิงถึงได้ขอประทานสมรสกับหลิวชิงชิง สองคนนี้ในอดีตเคยพบกันงั้นเหรอ แต่ถ้าเคยเจอในความทรงจำเดิมต้องมีอะไรบ้างสิ หรือนั้นเป็นสาเหตุที่นางคุ้นแววตาของเย่ชิง“เจ้าถามข้าได้” เย่ชิงตัดสินใจเดินออกมายืนเคียงข้างนาง“องค์ชายเข้ามาได้
เมื่อนางเอกพอแล้ว บทที่38
บทที่38จ้าวเย่ชิงเข้าวังหลวงในยามวิกาล มาทวงสัญญาหลังจากที่กลับมาจากชายแดน สัญญาที่เขาขอไว้ ไม่ให้บังคับเขาแต่งพระชายา“เจ้าเข้ามายามวิกาล เจ้าอยากหัวขาดหรือเย่ชิง” ฮองเต้ลุกขึ้นจากเตียงบรรทม หลังจากกงกงมากระซิบปลุกที่ข้างหู“ลูกมาทวงสัญญา”“แล้วถ้าเจิ้นบอกว่าลืมไปแล้วล่ะ” ฮองเต้แกล้งยียวน พระองค์พอจะทราบข่าวเรื่ององค์ชายสาม ประกาศบอกรักคุณหนูหลิวกลางเหลาอาหาร อยากเห็นคุณหนูคนนั้นจริง เอาอะไรมาหลอมหัวใจน้ำแข็งเจ้าลูกคนนี้“ลูกหยิบม้วนราชโองการมาด้วย เสร็จพ่อเพียงเติมชื่อนางลงไป เป็นอันเสร็จสิ้น”“เจ้ารีบ?”“ไม่เลยข้าไม่รีบ ข้าขอราชโองการจากท่านพ่อมาถือไว้ถึง 5 ปี ข้าไม่รีบเลยพ่ะย่ะค่ะ”“เอ้าๆ นางมีชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไร ข้าจะได้นอนต่อ”“หลิวชิงชิง บุตรคหบดีขายผ้าไหม หลิวอี้สง” เย่ชิงรีบปรี่เข้าไป ฝนหมึกให้อย่างเอาใจ พอฮองเต้จดปลายพู่กันลงบนราชโองการ เย่ชิงก็เข้าไปบีบนวดแขนแกร่งของบิดา“เห้ยๆ อย่าบีบแขนแรง หากข้าขีดเส้นผิด ข้าไม่แก้ให้ ไม่ออกราชโองการให้เจ้าใหม่ด้วย”“เสด็จพ่อ”“เสร็จแล้วไสหัวไปได้แล้ว ข้าจะนอน วันๆ ราชสำนักไม่เคยเข้า ไปซุ่มฝึกกองกำลังลับอยู่ได้”“ข้าก็ทำเพื่อพี่ใหญ
เมื่อนางเอกพอแล้ว บทที่37
บทที่37หลังจากพายุสงบ จึงกลับมาทานอาหารกันต่อแบบประตูเปิดโล่ง องค์ชายดึงดันจะมาส่งนางให้ได้ นางกลัวคนที่จวนแตกตื่น จึงขู่ให้ชานตงมาส่งนางเป็นเพื่อนด้วย หากไม่หลอกนางออกไป นางคงไม่ถูกมัดมือชกแบบนี้มือบางลูบไล้ไปตามปิ่นหยก ตัวปิ่นเป็นสีขาว ส่วนตัวหงส์กลับเป็นสีแดง หยกหายากเช่นนี้คงไม่แปลกที่ข้าจะตกตลึงทันทีที่เห็นมัน แต่ความรู้สึกที่แวบขึ้นมาเพียงแวบหนึ่ง กลับทำให้ข้ายังคิดวนเวียนอยู่แบบนี้เจ้าเป็นอะไรชิงชิง อ่อนไหวง่ายไปหรือเปล่าหลิวชิงชิง เดินไปที่กระจกทองเหลือง ไม่รู้สิ่งดลใจนางดึงปิ่นอันเดิมแล้วปักปิ่นหงส์ลงบนม้วยผม แวบตานางสั่นไหวอย่างรุนแรง ภาพสะท้อนในกระจกทำเอาน้ำตานางไหลอาบแก้ม“จ้าวเย่ชิง เจ้าเป็นใครกันแน่” มือบางเอื้อมหมายจะดึงปิ่นหงส์ออก แต่ก็เปลี่ยนใจชักมือลง จ้าวเย่ชิง ท่านเป็นใครทำไมท่านถึงมีของสิ่งนี้ในมือ ของที่ข้ารู้สึกว่ามันคือของๆ ข้า ของที่ข้าทำหายการกระทำทั้งหมดล้วนอยู่ในสายตาคม เย่ชิงตั้งท่าจะกระโดดเข้าไปในห้องนาง“เจ้าทำแบบนี้ เจ้าได้กลายเป็นโจรเด็ดบุปผาของจริง”มือเหี่ยวย่นดึงไหล่หนาเอาไว้“แต่นางกำลังจะนึกออก” ร่างสูง ตาแดงกล่ำ เห็นนางในดวงใจ ร้องไห้ เขาทนไม
เมื่อนางเอกพอแล้ว บทที่36
บทที่36หลิวชิงชิงได้รับจดหมายจากชานตงให้มาพบที่เหลาอ่านหาร หลังจากเขามาส่งที่เมืองหลวงก็ไม่ได้พบกันเลยเสี่ยวเอ้อจึงพานางมายังห้องที่จองเอาไว้ เมื่อเปิด ชิงชิงแทบอยากจะร้องออกมาดังๆข้าลืมไปว่าพี่ชานตงเป็นผู้ช่วยตัวเอ้ของตัวร้าย“องค์ชาย ท่านรองแม่ทัพ “ ชิงชิงกัดฟันพูดแล้วเดินเข้าไปนั่ง ค่อยดูข้าจะถล่มให้หยับ บังอาจหลอกข้ามา“เจ้ามองข้าตาเขียวขนาดนั้น เดินมาฟาดข้าเลยเถอะ” ชานตงที่ร่วมเดินทางมาจากฉางอัน พอจะรู้นิสัยนางพอสมควร“ข้าจะทำแบบนั้นต่อหน้าองค์ชายสามได้อย่างไร” นางอุตส่าห์ไม่ออกจากจวนจะได้กลบข่าวลือหนก่อน“หากองค์ชายไม่อยู่เจ้าจะตีข้า เจ้าช่างใจคอโหดเหี้ยม ข้าเห็นเหลาเปิดใหม่เลยอยากพาเจ้ามากิน แต่มีเจ้ามือเสนอเลี้ยง ข้ามิอาจขัดศัทธา” รองแม่ทัพ เอาเท้าเตะขาองค์ชายอยู่ภายใต้โต๊ะ จะนั่งเป็นใบ้อีกนานมั้ย ข้าเปิดให้ขนาดนี้แล้ว“วันนี้เจ้าสวยกว่าทุกวัน” องค์ชายสามเอ่ยชมชุดที่นางสวมใส่วันนี้ สีเขียวรับกับผิวหน้ากระจ่างใส่ของนางเหลือเกินที่เงียบคือมองตาค้างอยู่สิน่ะ เฮอะ !ไอ้ข้าก็หลงเป็นห่วงพอถูกชมซึ่งหน้า ใครไหนเลยจะปั้นหน้าบึ้งอยู่ได้ แม้จะหวั่นๆ ใจในตัวอองค์ชาย แต่นางก็แอบอมยิ้ม
