ตอนที่2

ฉันกลับมานั่งบนเตียงสีขาวสายตามองหมอนสองอันตรงหน้าเป็นโซฟา มีดอกกล้วยไม้ประดับไว้ข้างเตียงเพดานสูงโคมไฟส่องสว่างห้องตกแต่งสวยงามอลังการงานสร้างเรื่องสุดถึงกระนั้นเหมือนเสียงเรียกฉันก็ดังขึ้น

"น้องหญิง! เจ้ารู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป!!!"

เสียงที่ฉันไม่รู้จักดังขึ้นพร้อมกับเปิดประตูห้องออกอย่างกะทันหัน มีอีกสองคนตามเข้ามาติดๆ ด้วยสีหน้าทั้งสามคนเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและเป็นห่วง

"ใครล่ะเนี่ย!! ทำไมตัวละครเยอะไปหมด" ฉันที่นั่งบนเตียงขัดสมาธิเท้าคาง

ฉันเอ่ยเสียงแผ่วเบาด้วยความสงสัย ร่างกายยังคงอ่อนล้าจากเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น

"น้องหญิงของพี่ จำท่านพ่อท่านแม่และพี่ไม่ได้เหรอ" เขาถึงกับทรุดลงไปกับพื้นหยิบผ้าเช็ดหน้ามาปิดจมูก

ชายผมสีซิทิน (สีเหลือง) นัยน์ตาสีมรกต มีไฝตรงมุมปากล่างขวาและใส่ตุ้มหูสีเงินข้างซ้าย ทำให้ฉันดวงตาเบิกกว้าง เขาคือ ซีซาร์พี่ชายของเซเรน่าส่วนทางด้านนี้ ผมสีออเร้น ดวงตาสีฮันนี่ปากแดง ๆ เสมอต้นเสมอปลาย คือ ซิลลิส อัลเฮนา ท่านแม่ และอีกทางด้านขวานั้นผมสีซิทิน ดวงตาสีมรกต มีไฝใต้ตาข้าวขวาและใส่ต่างหูสีทองคือ ซิเดโร อัลเฮนา ท่านพ่อเซเรน่าเขาคือ มาร์ควิส คนสนิทของราชา สายตาเหลือบเห็นสาวใช้ทั้งสองคน ผมสีแอลม่อนคนที่ตะโกนเมื่อกี้ชื่อ ออโรล่า อีกคนผมสีอำพัน ผมสั้น ดวงตาสีทะเลทรายมีปานแดงที่ต้นคอคือฟี้บี้ สาวใช้ของเซเรน่า

"เอ่อ... ท่านพี่ ท่านพ่อ ท่านแม่" ตามน้ำไปก่อนแล้วกันเรา

"เจ้าจำได้ ข้านึกว่าเจ้าตกน้ำไปทำให้สมองกระทบกระเทือนซะอีก!"

"ลูกแม่ เหตุใดเจ้าจึงคิดสั้นเช่นนั้น กระโดดลงน้ำไป หากช่วยไม่ทันจะเป็นอย่างไร"

ท่านแม่โผเข้ามากอดฉันไว้แน่น เธอน้ำตาลไหลอาบน้ำแก้มด้วยความโล่งใจที่ลูกสาวปลอดภัย  ฉันที่ยังงุนงงอยู่เลยต้องเล่นตามพวกเขาไป เพราะทำตัวไม่ถูกในการมีคนมอบความรักให้ ฉันที่พ่อแม่หย่าร้างไปมีครอบครัวของตัวเองและไม่เคยมาสนใจไยดีฉันดีเลยสักครั้งจึงต้องดิ้นรนทำงานเพื่อหาเลี้ยงตัวเอง 

"ลูก...ขอโทษค่ะ " ฉันที่พูดโดยไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรแต่ที่เสียใจคือจะหาทางกลับบ้านยังไง

"พ่อรู้น่ะ เจ้าทำไปเพื่ออะไร ในเมื่อฝ่าบาทไม่ชอบเจ้า ก็ไม่เห็นจำเป็นที่เจ้าต้องทำถึงเพียงนี้!" 

ท่านพ่อพูดน้ำเสียงไม่พอใจที่เซเรน่าตั้งใจกระโดดลงไปน้ำอย่าบอกนะทำเพื่อประชดฝ่าบาทเหรอ? ฉันนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น

"ลูก...ขออยู่คนเดียวสักพักได้ไหม ตอนนี้ลูกปวดหัวมากเลย"

"แต่ว่า..."

"ลูกขอล่ะ ท่านพ่อ ท่านพี่ ท่านแม่ ให้ลูกได้อยู่คนเดียวสักพักเถอะ"

เมื่อทุกคนออกจากห้องไปแล้วจึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ สายตาของสาวใช้ที่ยังจับจ้องมามองฉันราวกับกลัวถูกฉันด่าพวกเขาก้มหน้าก้มตาไม่ยอมพูดอะไรเลย ฉันที่นอนลงกับพื้นอ้าแขนทั้งสองข้าง

"คุณหนูอย่านอนบนพื้นค่ะ มันไม่สุภาพเลยค่ะ" หญิงสาวออโรล่าเอ่ยทักขึ้น

"ใช่ค่ะคุณหนู เดี๋ยวดิฉันไปเอาชา มาให้หนูนะคะ" ฟี้บี้พูดและรีบออกจากห้องนอนของฉันไป

มือดันตัวเองลุกขึ้นนั่งบนพื้นมอง ออโรล่าที่ยังคงก้มหน้าอยู่พอเธอเงยหน้าขึ้นมือของฉันเลยกวักเรียกแล้วตบพื้นเบาๆ

"มานี่สิ ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก กลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ" มือของฉันกอดอกอยู่

"ก็คุณหนูน่ากลัวเวลาไม่ได้ดั่งใจค่ะ" ใบหน้าของเธอมีเหงื่อผุดขึ้นคงจะกลัวฉันจริงๆ

"มาเถอะๆ ฉันเปลี่ยนเป็นคนใหม่แล้ว ไม่ทำร้ายเธอแน่นอน ฉันสัญญา"

ออโรล่า ที่ได้ยินแบบนั้นก็เดินมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าฉัน

"ช่วยบอกฉันหน่อยว่าเมื่อก่อนนิสัยของฉันเป็นยังไง พูดออกมาให้หมด ห้ามขาดไปแม้แต่คำเดียว"

"เอ่อ... คุณหนูเอาจริงเหรอคะ" ออโรล่าดูเหมือนจะลังเลในการพูดออกมาตรงๆ

ฉันเอื้อมมือไปจับมือของ ออโรล่า

"แน่นอน ฉันจะไม่ด่าว่าอะไรเธอ พูดมาได้ตามสบาย"

"งั้นดิฉันไม่เกรงใจแล้วนะคะ เป็นคนที่เอาแต่ใจ ชอบตบตีคนอื่นไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ อะไรที่ไม่ได้ดั่งใจก็จะใช้ไม้ตี ๆ โยนข้าวของชอบด่าคนอื่นเป็นว่าเล่น ใครที่ฝ่าบาทให้ความสนใจก็สั่งให้ฆ่าทิ้ง เพราะแบบนี้การที่โดนตามใจจนเคยตัวถึงได้นิสัยเสียแบบนี้ และยัง..."

"พอๆๆๆ ฉันไม่อยากฟังล่ะ" 

โอ๊ยอยากจะบ้าตายกับเซเรน่า แม้แต่เด็กยังตบตีเธอใช้สมองส่วนไหนคิดเนี่ย ไม่เป็นผู้ใหญ่เอาซะเลยไม่เหมือนฉันแม้แต่เด็กยังด่าฉันได้เลยน่ะ 

"เฮ้อ" ออโรล่า สะดุ้งที่ฉันถอนหายใจเสียงดัง

"ออกไปก่อน ฉันจะคิดอะไรสักหน่อย"

"ได้ค่ะ คุณหนู"

เท้าก้าวย่างมานั่งพิงหัวที่โซฟาสายตาเหม่อลอยมองไปยังนอกหน้าต่างฉากที่เซเรน่าเดินอยู่กับไลล่าริมสระน้ำในวังหลวง เซเรน่าเป็นคนโดดลงไปเพื่อให้ฝ่าบาทสนใจแต่นางว่ายน้ำไม่เป็น พยายามตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอดแต่ก็หมดแรงจมดิ่งลงไปแทบยังเอาไลล่าจมน้ำไปกับตัวเองอีกแล้วฉันก็มาอยู่ในร่างของเซเรน่าหรือเพราะเธอตายเหรอ

ฉันมองหากระดาษแล้วหยิบปากกาขึ้นมาเขียนลงกระดาษแผ่นสีขาวบันทึกเรื่องราวต่าง ๆ ที่ฉันจำได้คร่าวๆ รวมถึงแผนผังตัวละครตั้งแต่ฝ่าบาท ราชา ราชินี ดยุก ตระกูลขุนนางต่างๆ พร้อมกับโยงเส้นความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครแต่ละตัว ไม่ลืมคำพูดเซเรน่าตัวจริงพูดว่าฉันคือเธอถ้าทุกอย่างจบฉันจะได้กลับมันหมายความว่าไงกันน่ะ

"สมองจะระเบิดแล้วต้องมาเจออะไรพวกนี้ด้วย จะหนีเอาชีวิตรอดยังไงก่อน ต้องเริ่มจากตรงไหนล่ะนั้น"

จู่ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ทำให้ฉันตะโกนถามปรากฏว่าเป็นท่านพี่มาหาฉัน

"เชิญเข้ามาได้ค่ะ"

"น้องสาวของพี่"

เสียงทุ้มของพี่ชายพูดขึ้นเอียงหน้าออกมาเล็กน้อยตรงหน้าประตู ร่างสูงโปร่งของเขาเดินเข้ามา ฉันรีบคว้าเอกสารบนโต๊ะมาบังแผนผังตัวละครที่เพิ่งร่างเสร็จ

"ท่านพี่มีอะไรกับน้องหรือเปล่าคะ?"

พี่ซีซาร์ ยิ้มเล็กน้อยในมือถือกล่องสีน้ำตาลเข้มยื่นมาให้ มือรับมาเมื่อเปิดออกก็พบว่าเป็นช็อกโกแลตหลายรูปทรงมีทั้งรูปหัวใจและสามเหลี่ยม วางเรียงกันเต็มกล่อง

"พี่เกรงว่าเจ้าจะหิวจึงสั่งให้คนไปซื้อมาให้ เจ้าชอบมิใช่หรือ?" พี่ซีซาร์ ทำหน้าบ้องแบ๊ว อย่างกับพี่ชายคลั่งรักน้องสาวมากยังไงอย่างนั้น

"ขอบคุณท่านพี่มากแต่การที่ท่านพี่เอาขนมมาให้น้องเพราะกลัวว่าน้องจะอารมณ์ไม่ดีพี่มีอะไรจะบอกน้องถูกไหม" 

ฉันอ่านนิยายมาแล้วฉากที่ซีซาร์ ต้องพูดถึงไลล่าเรื่องวันเกิดแน่นอน และซีซาร์เองก็ชอบไลล่าเหมือนกันแต่ไม่เคยพูดให้เซเรน่ารู้เลยไม่งั้นคงได้ตัดพี่ตัดน้อง ถึงแม้ตัวละครซีซาร์จะเป็นคนจริงใจ พูดตรงๆ และตามใจน้องสาวมากก็เถอะน่ะ

พี่ซีซาร์ หยิบซองการ์ดสีขาวประดับลวดลายดอกไม้ออกมาจากอกเสื้อ

"การ์ดเชิญไปงานฉลองวันเกิดของเลดี้ไลล่า ฝ่าบาทตั้งใจเชิญพวกเราพี่น้องเลยน่ะ"พี่ซีซาร์พูดด้วยสีหน้าอึดอัด

"งานวันเกิดงั้นเหรอ?"

"ใช่ๆ งานเลี้ยงจะจัดขึ้นภายใน ห้าชม น้องจะไม่ไปก็ได้ พี่จะไม่ห้ามน้องเลย"

ฉันครุ่นคิดถ้าไม่ไปงานนี้จะเป็นยังไง เหล่าขุนนางที่สนับสนุนไลล่าคนจะนินทาฉันสนุกปากไม่ไปไม่ได้หรอกฉันที่อยากจะเห็นนางเอกกับพระเอกของนิยายเรื่องนี้สุดๆ

"น้องทราบแล้วท่านพี่ ขอบใจที่เอาการ์ดเชิญนี้มาให้น้อง" ฉันที่ถือการ์ดพัดไปมาใบหน้าที่อมยิ้มเล็กน้อย

ณ พระราชวัง...

กลิ่นหอมดอกไม้กลางคืนโชยมาตามสายลมพาความรู้สึกผ่อนคลายมาสู่จิตใจที่ไหนล่ะในใจฉันตอนนี้คือกระวนกระวายเต็มไปหมด รถม้าจอดอยู่หน้าประตูวัง คนขับรถม้าเปิดประตูรถให้พี่ซีซาร์ ที่ยื่นมือจะประคองฉันมือเลยเอื้อมไปจับมือพี่ซีซาร์เดินเท้าลงแตะพื้นเงยหน้ามองพระราชวังอยากเลี้ยวกลับทันทีเลยสงบจิตสงบใจไม่ลงจริงๆ

เท้าก้าวมาหยุดหน้าประตูสีทองขาวมีลายเสือรูปเพชร จากนั้นประตูเปิดออกมีคนเรียกชื่อของฉันอย่างดังทำให้เหล่าขุนนางหันมามองเป็นเพียงตาเดียวมือกำแขนของพี่ซีซาร์ แน่อย่างกะทันหัน

"ไม่ต้องกลัวพี่อยู่ตรงนี้ จับแขนพี่ไว้"

ฉันหันไปมองพี่ซีซาร์ เขากุมมือของฉันไว้ทำให้ในใจสงบลงได้นิดหน่อยจึงสวดมนต์ภาวนา เท้าเดินเข้ามาดวงตาเบิกกว้างอึ้งในความหรูหราตระการตาแสงไฟระยับระยิบส่องประกายแข่งกับเครื่องประดับบนกายเหล่าเชื้อพระวงศ์กับขุนนางที่มาร่วมงานฉันที่ใส่ชุดราตรีสีแดงสดประดับด้วยลูกไม้สีดำเล่นมีแต่ชุดสีแดงเหมาะกับเป็นนางร้ายจริงๆ

สายตาทุกคนยังคงจ้องฉันไม่วางตาด้วยความสนใจบ้างก็ชื่นชมในความงามบางคนก็ซุบซิบนินทาถึงเหตุการณ์ที่ฉันกระโดดลงน้ำ มองด้วยสายตาที่รังเกียจก็น่ะฉันมันตัวร้ายจะไม่มีคนชอบก็เป็นเรื่องธรรมดา วันนี้เลยพยายามรักษาท่าทีให้สงบเสงี่ยมก็พอแล้ว

พี่ซีซาร์ มายื่นอยู่มุมใดมุมหนึ่งของงานเลี้ยงเขาต้องไปเจอผู้คนส่วนฉันเพื่อสังเกตการณ์เจอทั้งขุนนางผมสีฟ้าครามดวงตาสีเพลิงนิล ไม่สูงมากมีพุงเล็กน้อยเขาคือบารอนซีลอน ทางด้านที่กำลังถือแก้วไวน์ ผมสีบลูเบลล์ ดวงตาสีชาโคล มีไฝตรงแก้มข้างขวาคือ เอิร์ลวาดอน คนพวกนี้ทำการค้าขายของเถื่อน ทั้งเงินที่ปลอมขึ้นมาและเพชรอีก

ถ้าฉันจำไม่ผิดดันข้ามขั้นตอนสำคัญเพราะอยากจะเห็นหน้าพระเอกกับนางเอกที่ดูจะรักกันเหลือเกินถ้าอิงตามนิยายพระเอกเป็นคนโหดเหี้ยมเย็นชา สนใจแค่ไลล่า ใครแตะต้องไลล่าคือตายอย่างเดียว แต่ที่ไม่ฆ่าเซเรน่าเห็นแค่พ่อของเธอที่เป็นลุงของเขาแหละ

ไลล่าเป็นเด็กกำพร้าที่ราชาเป็นคนรับเลี้ยงมาทำให้พระเอกกับนางเอกเจอกันเมื่อตอนอายุ สิบห้า หลังจากนั้นพระเอกก็ตัวติดกับนางเอกทิ้งให้เซเรน่าอยู่คนเดียวกลายเป็นว่าเซเรน่าไม่ชอบไลล่าตั้งแต่นั้นมา

"อย่างน้อยเขาก็ไม่ฆ่าฉัน ไม่ตายก็บุญหัวแค่ไหนแล้ว แต่ครั้งนี้จะรอดหรือเปล่านะ เล่นพาไลล่าตกน้ำ แค่คิดก็ขนลุกไปหมดแล้ว"

มือหยิบไวน์แดงขึ้นมาดื่มจนหมดแก้วไม่คิดว่ารสชาติจะอร่อยขนาดนี้ ทำเอาอยากจะดื่มหลายแก้วแล้วเสียงฮือฮาดังขึ้นสายตาหันไปเมื่อฝ่าบาทมอร์ฟรานของเรื่องเดินมาพร้อมกับนางเอกไลล่าทั้งสองทรงงดงามโดยเฉพาะไลล่าผมสีโรสโกล ดวงตาสีสตรอว์เบอร์รี่ ใบหน้าอย่างตุ๊กตาบาร์บี้  เธอสวมชุดเดรสสีฟ้าพลิ้วไหวตามแรงลม มุขสีขาวนวลอยู่บนคอเส้นผมถูกเกล้ามวยต่ำประดับดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์

ฉันที่แอบอยู่หลังเสาเพราะไม่อยากเจอแต่สายตาดันมองฝ่าบาทมอร์ฟราน  ใบหน้าคมหล่อร่างโปร่งสูง เส้นผมสีแบล็คเคอเรนท์ ดวงตาสีมหาสมุทร ต่างหูสีทองข้างซ้าย เสื้อสีขาวแขนยาวมีผ้าสีแดงพาดไหล่และขนสีขาวที่อยู่บนไหล่

ทันใดนั้นฝ่าบาทกับฉันเผลอสบตากันฉันรีบหลบสายตานั้นทันทีแต่เขาก็เดินตรงมาหาฉัน จากนั้นชักดาบประจำตัวออกมาจากจ่อมายังที่หน้าฉันอย่างรวดเร็ว!

"!!!!!"

ฉันสะดุ้งดาบคมกริบสะท้อนแสงไฟทำให้รู้สึกเย็นสันหลังวาบไปถึงก้นบึ้งหัวใจ

"เจ้ากล้าดียังไงถึงกล้าผลักไลล่าตกน้ำ! นางเกือบตายเพราะเจ้า! "

น้ำเสียงดุดังก้องกังวานไปทั่วงานเลี้ยง

"....." (เอาไงดีวะเนี่ย จะตอบอะไรไปดี หรือต้องร้ายแบบเซเรน่าแล้วทำยังไงล่ะนั้น ทำไมต้องมาสบตากันด้วยนะ)

"ไม่มีปากเหรอ ปกติเจ้าจะเถียงปากต่อปากไม่ใช่หรือไง ข้าถามเจ้าอยู่น่ะ เซเรน่า!!"

(เดี๋ยวสิใจเย็นๆ ไม่เป็นหรือไง จะพูดเสียงดังไปไหนเนี่ย)

ฉันนิ่งเงียบไปชั่วขณะก่อนจะเอื้อมมือไปจับดาบที่จ่ออยู่ตรงหน้าจิ้มมาที่หน้าอกของตัวเอง

"ถ้าหม่อมฉันพูดว่าไม่ได้ทำล่ะเพคะ ฝ่าบาทจะทรงเชื่อหม่อมฉันหรือเปล่า"

"คิดว่าจะเชื่อเจ้าเหรอ เจ้าก็เหมือนแมงกะพรุน บอบบาง สดใสแต่มีพิษ! "

"คนนั้นน่าจะไม่ใช่หม่อมฉันนะเพคะ ควรจะเป็นเลดี้ไลล่ามากกว่า"

(เดี๋ยวก่อน! ทำไมฉันพูดแบบนั้น อยากจะตายหรือไง หัวจะหลุดออกจากบ่าก็คราวนี้)

ฉันชะงักเมื่อทุกอย่างในนิยายไม่ใช่แบบนี้ฝ่าบาทไม่เคยจะสนใจเซเรน่าเลยและไม่แม้แต่จะพูดด้วยไม่ว่าเซเรน่าจะทำอะไรก็ตามเขาจะ ค่อยปกป้องแค่ไลล่าไงตอนนี้มาคุยกับฉันล่ะเนี่ย

"ปีกกล้าขาแข็งขึ้นเยอะเลยนะเซเรน่า ไม่กลัวดาบของข้าแล้วเหรอ"

"หากฝ่าบาททรงเชื่อว่าหม่อมฉันเป็นคนทำ ก็แทงเข้ามาตรงนี้เลยเพคะ หม่อมฉันยินดีชดใช้ด้วยชีวิต!"