ตอนที่1

ในปัจจุบันมีอยู่สิ่งหนึ่งที่คนกำลังอ่านคือเว็บโกก้าโกก้า เป็นเว็บอ่านการ์ตูนมาแรงที่สุด นางร้ายเซเรน่า ตัวละครที่มีแต่คนอิจฉาในความงดงามนั้นแต่ทว่าเธอที่ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ครอบครองฝ่าบาท เธอทำร้ายทุกคนที่อยู่ใกล้ฝ่าบาทหรือแค่มีสาวมองก็จะเดินเข้าไปตบหน้าของเหล่าเลดี้

"เลดี้เซเรน่า ทำไมถึงตบหน้าดิฉันล่ะค่ะ" หญิงสาวผมสีน้ำตาลยกมือมาจับบนใบหน้าตัวเอง

เพียะ !

"มือมันคันไม้คันมือน่ะ"

เพียะ !

"หืม คราวนี้มือมันลื่นน่ะ"

หญิงสาวมีรูปร่างสูงโปร่งผิวของเธอขาวเนียนราวกับน้ำนมเส้นผมยาวสลวยสีส้มอิฐเงางามดวงตาสีมรกตใส่เหมือนเพชรระยิบระยับริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนเป็นธรรมชาติ เธอมีใบหน้าที่งดงามราวกับตุ๊กตา เดรสสีแดงสดรัดรูปโชว์สัดส่วนอันเย้ายวนทำให้เธอดูโดดเด่นราวกับดอกกุหลาบสีแดงกลางพร้อมผ้าคลุมไหล่สีขาว ปากเล็กที่กำลังยิ้มอยู่นั้นเพราะจงใจตบหน้าของเลดี้คนนั้นที่มีสามีอยู่แล้วยังจะไปยั่วยวนฝ่าบาทอยู่ได้

"ทะทำไมถึงได้ทำตัวหยาบช้าอย่างนี้ เลดี้เซเรน่า"

"หน้าของเลดี้มันด้านมือฉันเลยทนไม่ไหว"

ไม่ว่าจะเป็นใครเธอจะทำร้ายคนนั้นอย่างไม่ปรานี แต่เธอนั้นกลับไม่สามารถอยู่ข้างกายฝ่าบาทมอร์ฟรานได้เพราะมีไลล่าที่เขาทรงรักและเอ็นดูอย่างดีไลล่าเป็นคนที่จิตใจดี ชอบช่วยเหลือผู้คนทำให้เซเรน่าสั่งคนมาจับตัวเธอและยังสั่งให้ฆ่าเธออีกแต่ก็ไม่สามารถทำได้จนฝ่าบาทรู้เข้าว่าเธอได้ร่วมมือกับคนร้ายเพื่อจะทำร้ายไลล่าเลยออกคำสั่งคือการประหารชีวิตเธอ

ณ บริษัทมาริน จำกัด...

หญิงสาวผมสีมอลค่าผมยาวตรง ดวงตาสีช็อกโกแลต ใส่สูทดำสนิทตัดกับผิวขาวซีดราวหิมะที่สวมข้างในมีเนกไทสีดำผูกอยู่ กระโปรงทรงเอสีดำ ใส่แว่นตา ใบหน้าอ่อนเยาว์ริมฝีปากยิ้มแย้มอย่างสดใส ดวงตามีแววขี้เล่นและขนตาที่ยาวงอน มีป้ายห้อยคอชื่อของเธอ ขณะที่นั่งอยู่หน้าจอคอมกำลังเลื่อนอ่านนิยายนางร้ายเซเรน่าอยู่

"นิโคล อ่านอะไรอยู่น่ะ งานการไม่ทำเลยนะ เอาแต่อ่านนิยายอยู่ได้ รีบกลับบ้านได้แล้วเลิกงานแล้ว"

เสียงใส ๆ ของหญิงสาวผมสีทับทิมดวงตาสีม่วงองุ่นเจาะหูใส่กระโปรงสั้นเสื้อเชิ้ตสีขาวแต่งหน้าสวย ปากแดง ซันเพื่อนร่วมงานที่สนิทของฉันพูดขึ้น

"อ่าว หกโมงเย็นแล้วเหรอเนี่ย ขอโทษอ่านเพลินไปหน่อย ช่วงนี้ติดนิยาย"

ฉันที่ลุกขึ้นกำลังเก็บเอกสารใส่กระเป๋าของตัวเอง

ซันหัวเราะก้าวเดินมานั่งเก้าอี้ของฉัน และยิ้มออกมา

"เธอเนี่ยนะ บ้างานจะตายยังมีเวลาอ่านนิยายได้นะ ฉันนับถือเลย"

"ก็คนมันเครียด งานก็เยอะจะตายอยู่แล้วต้องหาอะไรผ่อนคลายบ้าง นิยายเนี่ยแหละเป็นเพื่อนแก้เหงาชั้นดีเลย"

"ว่าแต่อ่านเรื่องอะไรอยู่ สนุกไหม เห็นอ่านตลอด" ซันถามด้วยความสนอกสนใจถึงขั้นมาเกาะแขนของฉัน

"เรื่อง นางร้ายเซเรน่า สนุกมากเลยล่ะ  ถ้าแกได้อ่านนะ รับรองจะติดใจ แต่ตอนนี้ฉันต้องรีบไปแล้วล่ะ ใกล้จะถึงตอนจบอยากรู้ว่าเซเรน่าจะโดนลงโทษยังไง ไปล่ะน่ะ" ฉันโบกมือลาซันแล้วรีบวิ่งออกไปเลย

"อ่าว ทิ้งเพื่อนเฉยเลยน่ะ เห็นนิยายดีกว่าเพื่อนอีก นิโคลยัยบ้า!"

เสียงฝีเท้าดังก้องกังวานตามทางถนนขณะที่ฉันอยู่ในชุดทำงานกำลังเดินกลับห้องพักหลังจากเลิกงานใบหน้าที่ตื่นเต้นที่จะได้อ่านนิยายเรื่องโปรดต่อจากที่อ่านค้างไว้

"วันนี้จะได้อ่านถึงตอนที่เซเรน่าโดนลงโทษแล้วสินะ ตื่นเต้นการที่เธอไม่ยุ่งกับคนรักของฝ่าบาทก็สมควรโดนอยู่แล้ว "

ห้องนอนนิโคล...

ฉันอดใจรอไม่ไหวที่จะได้รู้จุดจบของนางร้ายที่ฉันทั้งรักทั้งเกลียด เมื่อมาถึงห้องฉันก็รีบมุ่งตรงไปยังเตียงนุ่ม ทิ้งตัวลงนอนแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดนิยายอ่านต่อทันทีนิ้วเรียวยาวเลื่อนหน้าจออย่างรวดเร็วไล่อ่านรูปภาพที่มีตัวอักษรเรียงร้อยเป็นเรื่องราวจนมาถึงฉากสำคัญ

"แต่พอเข้าจริงก็สงสารนะ รักฝ่าบาทมากจนตัวเองต้องกลายมาเป็นคนร้ายทำร้ายคนอื่นเพื่อไปสู่การเคียงข้างเขา ไม่มีผู้ชายคนอื่นแล้วหรือไง ถึงได้รักแต่ฝ่าบาทกันเนี่ยอยากจะบ้า"

"ถ้าเป็นฉันอย่าหวังเลยไม่รักเด็ดขาดคนอย่างฝ่าบาทจิตใจน่ากลัว อะไรก็ฆ่า น่าจะจิตไม่ปกติ หลงรักไปได้ไงก่อนเซเรน่าหาผู้ชายคนอื่นน่าจะง่ายกว่าอีก"

ฉากที่ฉันรอคอยก็มาถึง เซเรน่าถูกฝ่าบาทผู้เป็นที่รักลงทัณฑ์โดยการประหารตัดคอโทษฐานที่ก่อกรรมทำชั่วไว้ภาพโหดร้ายทารุณความเจ็บปวดทรมานของเซเรน่าปรากฏขึ้นบนหน้าจอราวกับมีชีวิต

ทันใดนั้นแสงสว่างจนแสบตาก็แผ่ซ่านออกมาจากหน้าจอโทรศัพท์ร่างของฉันถูกดูดเข้าไปในแสงนั้นราวกับถูกกลืนหายไปในอีกมิติหนึ่ง ทุกอย่างเป็นสีน้ำเงินม่วงภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ในนิยาย ฉากที่เซเรน่าทำร้ายผู้อื่น ฉากที่เธอพยายามแย่งชิงฝ่าบาทกับฉากที่เธอถูกฝ่าบาทประหารเหมือนกำลังย้อนดูอยู่ตรงหน้าฉันรอบข้างมีแต่ภาพเซเรน่าทั้งหมด

"อะไรกันเนี่ย!! มันหมายความว่ายังไงกันแน่ ทำไมภาพ เซเรน่าถึงเต็มไปหมด"

แต่แล้วภาพก็ตัดมาในขณะที่ฉันนอนอยู่บนกองหิมะพอลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางหิมะกว้างขวาง มือที่ดันตัวเองลุกขึ้นไปโดนเหมือนเป็นน้ำๆ จึงเอามือมาดูเป็นเลือดสีแดงสดทำให้ฉันมองไปรอบๆ อีกครั้ง

มีเพียงร่างไร้วิญญาณนอนเกลื่อนกลาดเต็มไปหมดเลือดสีแดงสดตัดกับหิมะดูน่าสยดสยองลมหนาวผัดผ่านร่างกายส่งความเย็นยะเยือกถึงกระดูก

ฉันรีบลุกขึ้นมองชุดตัวเองที่ใส่เป็นผ้าคลุมหนาสีขาวนวลขนแกะนุ่มฟู่ข้างในเป็นชุดเดรสสีน้ำเงินกระโปรงยาวมีเข็มสีทองติดบนอกเหมือนจะเป็นตราสัญลักษณ์อะไรสักอย่าง

"ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่" 

ฉันพึมพำกับตัวเอง เสียงสั่นเพราะความหนาวเหน็บถึงหัวใจเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว สิ่งที่จำได้ครั้งสุดท้ายคือ กำลังอ่านนิยายอยู่บนเตียงในห้องนอนแล้วก็มีแสงขึ้นมาก่อนที่ฉันจะมาอยู่ตรงนี้

"ฝันร้ายแหละในนี้คือความฝัน ฝันก็บ้าล่ะ เข้าข้างตัวเองยังไงให้ดูโง่เนี่ย"

ฉันพยายามคิดในแง่ดีแต่ไม่เลย ภาพตรงหน้าเล่นเอาติดตาฉัน เหมือนกับว่าที่นี่มีสงครามยังไงอย่างนั้น

"ต้องออกไปจากที่นี่ก่อน ใช่ๆ ต้องตั้งสตินะ นิโคลใจเย็นๆ โอ๊ยไม่เย็นแล้ว!!"

ขาก้าววิ่งสุดกำลังร่างกายฝ่าพายุหิมะโดยไม่รู้ว่าจะวิ่งไปทางไหนรู้แค่เพียงว่าต้องหนีให้ไกลจากสถานที่แห่งนี้ฉันกัดฟันวิ่งราวโดยไร้จุดหมายท่ามกลางความหนาว ความเหนื่อยล้า แต่ไม่ว่าจะวิ่งไปไกลแค่ไหนก็มีแต่ซากศพตามทางราวกับไม่มีที่สิ้นสุด

จนกระทั่งมีเงาร่างโปร่งสูงปรากฏขึ้นตรงหน้าในมือถือดาบคมกริบมีเลือดติดอยู่พุ่งเข้ามาหาฉันด้วยความเร็วแทงเข้ามาที่ตรงคอของฉันจนทะลุ เลือดไหลออกจากปากก่อนที่สติจะดับวูบไป...

เหตุไฉนนั้นความมืด ไร้ซึ่งแสงสว่างใดๆ ร่างที่ยืนอยู่บนพื้นสีดำอย่างเคว้งคว้างอย่างกับในห้วงอากาศอันเวิ้งว้างไม่มีเสียง ไม่มีกลิ่น ไม่มีสิ่งใดเลยนอกจากความว่างเปล่า

"อะไรอีกล่ะเนี่ย แต่ละที่เล่นเอาฉันปวดหัวชะมัด" เสียงสะท้อนก้องอยู่ในความมืดสร้างความวังเวงอย่างบอกไม่ถูก

ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างวาบขึ้นเผยให้เห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่ง ผมสีส้มอิฐ ดวงตาสีมรกต ใบหน้างดงามราวกับเจ้าหญิง ยืนอยู่ตรงหน้าฉันสีหน้าเธอดูเศร้าสร้อยดวงตาคู่คมจ้องมองฉัน

"เธอเป็นใคร?"

หญิงสาวยิ้ม "ฉันคือเธอและเธอก็คือฉัน"

ฉันเอียงหัวเล็กน้อยทำตากะพริบ ๆ งงกับสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้บอก 

"หมายความว่ายังไง?"

"นับจากนี้ไป เธอจะใช้ชีวิตเป็นฉัน เพราะฉันเลือกเธอ จากนี้เธอจะได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน ความสิ้นหวังที่ฉันเคยได้รับ เมื่อทุกอย่างเดินมาถึงฉากจบเธอจะได้กลับไปยังโลกของเธอ" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ไม่ๆๆ ฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้ ไม่เอาาาาาาา!!!!" ฉันพยายามถอยหนีแต่ก็ไม่สามารถขยับไปไหนได้

หญิงสาวค่อยๆ ก้าวย่างเข้ามาใกล้ๆ "ยินดีต้อนรับสู่ชีวิตใหม่ของเธอเซเรน่า"

" เซเรน่า? " พูดทวนคำก่อนที่สติจะดับวูบไปอีกครั้ง

ฉันสะดุ้งตื่นเหงื่อแตกพลั่กหัวใจเต้นแรงมือบางรีบไปจับที่ลำคอคลำ ๆ ดูที่โดนดาบแทงเข้ามาที่ต้นคอ

แฮ่ก ! แฮ่ก !

"เฮ้อ ยังไม่ตาย...นึกว่าตายไปแล้วซะอีก"

ความฝันเมื่อครู่ยังคงติดอยู่ในหัวของฉัน สายตาเงยขึ้นมองไปรอบๆ ห้องที่ไม่คุ้นเคยและกว้างสุดๆ

"เดี๋ยวนะ ไม่ใช่ห้องนอนของฉันนี่!"

เตียงทั้งกว้างราวกับนอนได้ประมาณห้าคน โทนสีห้องเป็นสีขาวชมพูอ่อนๆ ปนสีทอง พื้นมีพรมสีครีมปักลายดอกไม้ มีผ่านม่านบางติดเตียงสีขาว ขาลงแตะพื้นเดินไปก็เจอห้องน้ำกว้างมากอ่างอาบน้ำทรงกลมหรู มีเทียนบางมุม กับดอกไม้สีขาวทำฉันรีบก้าวไปทางด้านขวาหน้าต่างเปิดผ้าม่านพอได้มองไปข้างนอก

"โอ้มายก๊อด..."

ฉันอุทานเป็นเสียงที่ตื่นเต้นสุดๆ มีสวนขนาดใหญ่ตกแต่งด้วยดอกไม้หลายชนิดสวยงามราวกับภาพวาด

"นี่มันคฤหาสน์ชัดๆ"

ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออกหญิงสาวผมสีแอลม่อนผมถักเปียดวงตาสีชาโคลมีกะบนใบหน้าสวมชุดเมดเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับรอยยิ้ม

"คุณหนู เซเรน่าฟื้นแล้ว " เธอพูดด้วยน้ำเสียงสดใส

"ฮะ...คุณหนูเซเรน่า? ฉันเหรอ"

"ก็ใช่น่ะสิคะ ท่านมาร์ควิส ท่านมาร์เชอเนส คุณชาย คุณหนูฟื้นแล้วค่ะ" 

หญิงสาวตะโกนเสียงดังก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้องนอน ฉันเอามือขึ้นมาเกาที่หัวอย่างงุนงง

"เมื่อกี้นางเรียกฉันว่า เซเรน่า เซเรน่า คุ้น ๆ อยู่น่ะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน"

"เดี๋ยวนะ!!" ฉันตาโตขึ้นทันที

ฉันที่นึกออกว่าเคยได้ยินชื่อนี้จากที่ไหนรีบวิ่งแต่สะดุดล้มเลยคลานไปหากระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่ใกล้หน้าตู้เสื้อผ้าพอเห็นใบหน้าตัวเองแล้วถึงกับเอามือขึ้นมาปิดปากเพราะที่เห็นในกระจกนั้น คือเซเรน่า!

"แม่เจ้า!!! คนอะไรสวยขนาดนี้เนี่ย ผิวเอ่ย ใบหน้าเอ่ย โหหมดไปกี่บาทกันนะ ไม่ๆ ๆ ไม่ใช่เวลามาชม ไงมาอยู่ร่างเซเรน่าได้ล่ะเนี่ย!!!"