Novel-novel oleh มูมูมิ

(สวนดอกไม้หลังคฤหาสน์)สายลมพัดเอื่อยๆ พาเอากลิ่นหอมของดอกไม้ในสวนทำให้บรรยากาศสดชื่นและมีชีวิตชีวาฉันที่นึกถึงภาพเมื่อคืนในการเต้นรำกับเขาเป็นอะไรที่โรแมนติกมากหรือนิสัยจริงๆ ฝ่าบาทเป็นแบบนั้นทั้งอ่อนโยนแล้วใส่ใจคนอื่นในนิยายไม่ใช่เลยเขาคือทั้งร้ายและเย็นชาต่างกับตอนนี้ที่ฉันได้เห็น"ทำไมเขาถึงมาทำดีกับฉันหรือว่าเขาจะจับได้ว่าฉันไม่ใช่เซเรน่า"งั้นฉันควรจะเล่นละครให้มากหน่อยดีไหมนะ ถ้าเขาจับได้ฉันอาจจะไม่ได้กลับโลกตัวเองงั้นซ้อมบทนางร้ายสักหน่อยคงจะไม่เป็นไรฉันที่ลองกรี๊ดและมือหยิบแจกันแล้วจะปาลงพื้นพอเห็นมันสวยเลยวางลงที่เดิม พอกรี๊ดก็เจ็บคอ ถ้าด่าก็เหนื่อยเกินไปทำให้ฉันเอาหัวนอนบนโต๊ะพร้อมถอนหายใจ"เฮ้อ เป็นนางร้ายมันยากจริงๆ เหมือนพลังงานจะหมดเลย""ก็ไม่ต้องเป็นสิ!"ฉันสะดุ้งน้ำเสียงเลยดีดตัวเองขึ้นมาดูว่าใครเป็นคนพูดปรากฏว่าเป็นจอมเวทคลีนเดอร่าที่มานั่งอยู่หน้าฉันกำลังกินคุ้กกี้และเสิร์ฟชาเองด้วย"อร่อยไหม มาถึงก็กินไม่พูดไม่จาเลยนะ แล้วรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่""ข้าหิวตั้งแต่เช้าข้ายังไม่ได้กินอะไรเลย ทำไมข้าจะไม่รู้เจ้าอยู่ไหนแค่ดูลูกแก้วก็รู้แล้ว"มือที่ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ จ

ฉันที่ใช้มือทั้งสองผลักเขาให้ออกห่างจากตัวเขาดันดึงมือของฉันให้ใบหน้าชิดกับแผ่นอกมืออีกข้างเข้ามาโอบเอวไว้แน่นมือหนาดันปลายคางเล็กให้เงยหน้าขึ้นมาสบตาของเขาพอเงยหน้ามองดวงตาอันเย็นชากลับไปมองมุมปากที่อยู่ตรงหน้านั้นก็ยกขึ้น ผิดกับที่คาดเดาเอาไว้"คนที่เจ้าควรจะมองคือข้าในสายตาของเจ้าควรมีแค่ข้า ห้ามมีชายใดไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม"น้ำเสียงอ่อนหวานแต่แฝงไปด้วยการวางอำนาจผ่านการกระทำและแววตาใบหน้าของเขาว่าเย็นชาแล้วหากแต่น้ำเสียงของเขากลับเย็นชายิ่งกว่า"ฝ่าบาทกำลังตกหลุมรักหม่อมฉันหรือเพคะ""พูดอะไรของเจ้าข้าจะไปตกหลุมรักเจ้าได้ยังไง คิดอะไรไม่เข้าท่า ข้าไม่มีวันชอบเจ้า"ฉันลูบมือไล้ปลายคางพินิจพิเคราะห์หรี่ตามองอย่างจับผิดสีหน้าของเขาไม่เปลี่ยน ยกเว้นใบหูที่ขึ้นสีจางๆ มันทำให้ฉันยิ้มออกมาอยากดีใจที่เขาเริ่มเปิดใจให้ฉันเล็กน้อยเดี๋ยวไหนฉันถึงมายิ้มละเนี่ย"ก็ดีเพคะ อย่ามาตกหลุมรักหม่อมฉันเลย เดี๋ยวหม่อมฉันจะฝันร้ายเปล่าๆ""ทำไม ถ้าข้าเผลอชอบเจ้ามันจะทำให้เจ้าถึงขั้นนอนไม่หลับเลยหรือไง""ประมาณนั้นเพคะ"เขาเดินมาคว้าที่มือของฉันเอาไปหนีบแขนเขาแล้วเดินอย่างเร็ว"โอ๊ย! ฝ่าบาทจะรีบเดินไปไหนเพ

ไฮร์มอลตา (ป้อมปราการแห่งน้ำแข็ง)ทางตอนเหนือที่เยือกแข็งท่ามกลางธารหิมะสูงตระหง่านป้อมปราการแห่งความหนาวเหน็บให้ความรู้สึกที่น่าเกรงขามทิวทัศน์ที่เยือกแข็งทอดยาวสุดลูกหูลูกตามีถ้ำน้ำแข็งซึ่งเป็นที่เก็บสิ่งประดิษฐ์ที่มีมนต์ขลังและคาถาโบราณอากาศสดชื่นแต่น่าลุกไปพร้อมกันที่นี่มีพลังของน้ำแข็งและหิมะคุมโดยจอมเวทคลีนเดอร่าและได้สร้างประติมากรรมน้ำแข็งที่ซับซ้อนและให้ศัตรูเข้ามาอยู่อย่างทรมานจนตายฝ่าบาทไขว่ห้างมือประสานอยู่ตรงเข่าดวงตามืดครึ้มและเคลือบแฝงความโหดเหี้ยมมองชายที่แขวนอยู่กับโซ่สภาพแทบยับเยินเลือดไหลเต็มพื้นเพราะถูกเหล็กแทงซ้ำแล้วซ้ำเล่าเขาที่มีเลือดเต็มไปใบหน้า"ไหนคราวนี้จะบอกข้าได้หรือยังว่าใครที่ส่งคนไปฆ่าเซเรน่า""ไม่รู้! ต่อให้ข้าต้องตายข้าก็จะไม่บอก!!""ได้ตามคำขอของเจ้า เอาดาบมาข้าจะตัดหัวมันเสียบประจาน"เลขาวินเทอร์ยื่นดาบมาอยู่ตรงหน้าของฝ่าบาทมือเอื้อมไปจับดาบตั้งท่าจะเหวี่ยงเข้าไปที่คอของผู้ชายคนนั้นแต่แล้วชายคนนั้นก็ตะโกนขึ้น"ยอมแล้วๆ ๆ ข้ายอมพูดทั้งหมดเลย" เขาตัวสั่นเหมือนลูกหมา"ก็แค่นี้...ไหนพูดมาให้หมดแล้วข้าจะไว้ชีวิตลูกเมียเจ้า"พอชายคนนั้นพูดและเล่าความจริง

สองสัปดาห์ผ่านไป...ไลล่าที่เดินมายังกระท่อมทั้งเปลี่ยวและป่าไม้เต็มไปหมดใกล้กับภูเขาฉันที่แอบตามเธอมาตั้งหลายวันอย่างกับโจรก็ตามแต่ฉันต้องการแน่ใจว่าสิ่งที่ฉันคิดมันจริงหรือไม่จริงการที่ไลล่าต้องการจะฆ่าฉันเพราะฉันรู้เรื่องของเธอแน่นอนพอไลล่าเข้าไปในบ้านหลังนั้นฉันเลยค่อยๆ ย่องชะเง้อดูว่าใครกันที่ร่วมมือกับไลล่าพอเห็นแล้วถึงกับตกใจมีเอิร์ลวาดอนและบารอนซีลอน คนพวกนี้เป็นสภาที่ฝ่าบาทมอร์ฟรานให้ทำการค้าขายแต่พวกเขาลอบขายเพชรปลอมที่ทำมาจากหินอ่อนที่ค้นพบในเหมืองคล้ายกับเพชรจริงส่วนเอิร์ลวาดอน มีกิจการหลายอย่างเช่นการพนัน การค้าขายของเถื่อนใช้ผู้หญิงไปเป็นทาสในการประมูลนับว่าเป็นขุนนางที่น่ารังเกียจคนหนึ่งเลย"นางเซเรน่ายังไม่ตาย แทบฝ่าบาทพามารักษาถึงพระราชวังในห้องนอนของเขา!""ใจเย็นก่อนเลดี้!!" บารอนเอ่ยขึ้นพร้อมกับเอาชา มาวางบนโต๊ะ"ท่านบารอนจะให้ฉันใจเย็นอยู่ได้ยังไงในเมื่อฝ่าบาทให้นางขึ้นมาเป็นจักรพรรดินีทั้งที่จริงตรงนั้นต้องเป็นฉันสิ!!"สายตาอาฆาตเปี่ยมด้วยไอสังหารแววตาของไลล่าฉายชัดถึงความรังเกียจเข้ากระดูกดำ"งั้นก็วางพิษนางเลยเอาให้ไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย""หรือจะจ้างนักฆ่ามืออาชีพ

ผืนน้ำในแม่น้ำสะท้อนแสงอาทิตย์ตกเป็นประกายระยิบระยับก่อนที่ฝ่าบาทจะเจอดยุกเขาเร่งรีบฝีเท้าของม้าให้มาถึงเร็วที่สุดแต่ช้าไปก้าวเดียวสายตาเห็นดยุกอุ้มเซเรน่าขึ้นมาจากแม่น้ำแล้วเห็นเขาจูบเซเรน่ามือฟาด ไปที่ต้นไม้อย่างแรงจนเลือดออกเปลวไฟแห่งโทสะแผดเผาในหัวใจกัดฟันกรอดเส้นเลือดตรงขมับปูดโปนเขาเดินไปหาดยุกที่อุ้มเธออยู่ในอ้อมแขนของเขาใบหน้าเธอนั้นซีดเผือดเข่าก็มีแผลแสดงว่าคลานหนีจากคนพวกนั้นนัยน์ตาของฝ่าบาทมีแววกังวลและเป็นห่วงคละเคล้ากัน"ฝ่าบาท..."ดยุกโค้งตัวเล็กน้อยแต่ก็ยังคงโอบกอดเธอไว้แน่นทั้งคู่เนื้อตัวเปียกปอนแนบชิดกัน"ยังไม่ตายอีกเหรอ มีกี่ชีวิตถึงยังรอดมาได้""เหตุใดฝ่าบาทจึงพูดเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ""แล้วจะทำไมล่ะ แค่ผู้หญิงคนเดียวทำคนอื่นเดือดร้อนไปทั่ว อ่อนแอจริง!"ดยุกทนอยู่กับฝ่าบาทไม่ได้แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียวเขาจึงเดินผ่านหน้าฝ่าบาทไปโดยไม่ฟังคำพูดของเขาทำให้เขาหันหลังไปพูดกับดยุกมันฉายแววหงุดหงิดอย่างชัดเจน"ดยุกคงจะชอบเซเรน่ามากสิท่าถึงรีบมาช่วย"เขาหันหน้ากลับมาจ้องมองใบหน้าของฝ่าบาท"ถ้ากระหม่อมพูดว่าใช่ล่ะพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาทจะยกเลิกงานแต่งงานของฝ่าบาทแล้วให้เซเรน่ามาแต่งงานก

ฉันให้ออโรล่า ลงไปในกล่องแล้วเอาพรมปิดรีบนั่งเบาะอย่าง นิ่งเฉยจากนั้นมีคนใช้เท้าถีบประตูเปิดเข้ามาดึงแขนทั้งสองมัดมืออุ้มฉันขึ้นรถม้าไปความหนาวยะเยือกคืบคลานเข้ามาในใจคนที่จับฉันมามีผู้ชายสองคนพยายามทบทวนความเป็นไปได้ในสถานการณ์ต่างๆ ฉันไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจอีกล่ะเนี่ยเดี๋ยวก่อนนะไลล่าเหรอทั้งสีหน้าท่าทางเป็นฝีมือของเธอไม่ผิดแน่น ที่ฉันจะแต่งงานกับฝ่าบาทแย่แล้วฉันดันเจอศัตรูตัวฉกาจเข้าให้แล้ว"พี่ชายสุดหล่อ จะพาฉันไปไหนงั้นเหรอ?""บอกหน่อยน่า พี่ชายทั้งสองคนที่แสนดี""เลดี้พวกข้าไม่หลงกลมารยาเรียบๆ แบบนี้หรอกนะตัดใจซะเถอะ"อะไรกัน! ไม่ได้ผลเหมือนในละครเหรอโถ่ คนเขาอุสาจำมาไหนใช้ไม่ได้ซะงั้นเพียงไม่กี่นาทีรถม้าก็จอดลากฉันลงจากรถม้าเดินไปข้างฉันที่เดินก้มหน้าก้มตาขาก็หยุดเดินเลยเงยหน้าขึ้นเจอผู้ชายอีกคนทั้งสองก้มทำความเคารพ"ลูกพี่พวกผมพาตัวมาแล้วครับ""ดี พาไปลงทะเลสาบมัดไว้กับเสากลางแม่น้ำนั้นซะ"ดวงตาฉันเบิกกว้างใช้ตัวกะแทรกให้สองคนนั้นล้มลงฉันพยายามวิ่งจนสะดุ้งล้มเข่าปักหินทำให้เลือดที่เข่าไหลชายสองคนก็เข้ามาจับลากฉันไปลงทะเลสาบฉันดิ้นจนหัวหน้าของมันเดินเข้ามาต่อยเข้าที่หน้าท้องฉัน

ฉันถลกแขนเสื้อขึ้นเพิ่มความทะมัดทะแมงเตรียมพร้อมกระชับมือที่กุมเอาไว้ให้แนบแน่นมากขึ้น สูดลมหายใจเข้าออกตั้งสติแวมไพร์อีกหลายตน พวกมันจ้องมองฉันด้วยสายตาหิวกระหาย"นี่น่ะเหรอ คนที่มีพลังบริสุทธิ์ เป็นผู้หญิงที่งดงามแต่น่าเสียดายคิดจะสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยมนุษย์"ฉันยิ้มยวน "ถ้าใช่แล้วจะทำไม พวกนายมันก็ต้องการให้ฉันตายอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง!""โง่จริงๆ เธอไม่รู้หรอกว่าพลังของเธอมีค่ามากแค่ไหน ถ้าได้พลังนั้นมา มันสามารถชุบชีวิตคนตายได้ แทบยังทำให้มีพลังเหนือกว่าคนอื่น ที่ใครไม่สามารถต้านทานได้ ก็นะ เธอก็แค่มนุษย์เลยไม่ได้รับรู้ถึงพลังนั้น!"โครนอสหันไปสั่งเหล่าแวมไพร์ "จับตัวเธอมา!"พวกเหล่าแวมไพร์กำลังจะพุ่งเข้าใส่ฉันแต่ก่อนที่พวกมันจะทันได้แตะต้องฉัน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังพวกเขา"หยุดนะ! ใครกล้าแตะต้องเธอ ฉันฆ่าทิ้งแน่!"ผมเดินแหวกกลางมาหยุดตรงหน้าของเธอ ผมหันไปจ้องมองโครนอสด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว ก่อนจะหันกลับมาหามินาโกะฉันที่มองใบหน้าของเคียร์ ด้วยแววตาที่ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว"นายก็หลอกฉัน หลอกให้รัก หลอกให้เชื่อใจ หลอกว่านายจะจริงใจ แต่สุดท้ายนายก็ไม่ได้รักฉัน! สิ่งที่นายรักก็ค

เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวไปทั้งเมือง ตำรวจเอฟบีไอที่มาถึงที่เกิดเหตุต่างตกเป็นเป้าหมายของเหล่าแวมไพร์กระสุนปืนแลกเปลี่ยนกันอย่างดุเดือดฉันหลบอยู่หลังรถตำรวจเปลี่ยนชุดที่ถนัดในการต่อสู้ พอเปลี่ยนเสร็จฉันยิงสกัดแวมไพร์เดินถือปืนยิงแวมไพร์ที่เข้ามาใกล้ พวกมันมีจำนวนมากเกินไปการใช้ปืนคงจะเป็นไปได้ยาก สายตาหันไปทางพี่เรียวจิ กำลังฉีดยาที่อิซามูทำขึ้นมาเป็นควันสลบที่รุนแรง รีบสวมหน้ากากกันแก๊สทันใดนั้น ฉันเห็นซากุระ ล้มลงเธอกำลังจะถูกแวมไพร์ทำร้ายฉันไม่รอช้า รีบวิ่งออกไปขวางหน้า ย่อลงแล้วเล็งปืนแล้วเหนี่ยวไกทันทีกระสุนพุ่งเข้าเจาะทะลุกลางหัวใจของแวมไพร์ มันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะล้มลงไปนอนกองกับพื้น"ซากุระ! ไม่เป็นไรนะ"ซากุระพยักหน้า "ฉันไม่เป็นไร ขอบใจนะมินาโกะ"สายตามองซากุระตัวสั่นเหมือนลูกนก สีหน้าของเธอซีดเผือดราวกับคนตาย"ยูกิ! พาซากุระกับอิซามูไปห้องใต้ดินของเอฟบีไอซะ นี่กุญแจแล้วฉันจะตามไปที่หลัง"ยูกิพยักหน้า เขาคว้ามือซากุระแล้วพาเธอนั่งรถขับออกไปทันที ฉันหันกลับไปเผชิญหน้ากับฝูงแวมไพร์ ต้องถ่วงเวลาให้เพื่อนๆ หนีไปให้ได้ฉันยกปืนขึ้นมาเล็งไปที่แวมไพร์ที่อยู่ใกล้ที่สุด ฉั

ฉันที่มองเคียร์คล้ายกับว่าสีหน้าท่าทางเหมือนกำลังโกรธรังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากร่างเขาฉุนเฉียวไม่เป็นตัวของตัวเอง"ลุง...อย่าบอกนะว่า กำลังหึงฉันที่ไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นใช่ไหม"ผมชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำเป็นไม่ใส่ใจ"ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หึง"แต่แววตาของเขาเลิ่กลั่กขาและแขนแกว่งไปทางเดียวกันอย่างไม่เป็น ธรรมชาติ เวลาเขาไม่พูดความจริงเขาชอบทำท่าทางแบบนี้ตลอด ฉันเลยเอื้อมมือไปจับมือของเขามาทาบบนอกของฉัน"ทำอะไรของเธอเนี่ย ยัยบื้อ ไม่อายคนเหรอ""ลุงตรงนี้หัวใจของฉัน มันอยู่ตรงนี้ ได้ยินใช่มั้ย หัวใจดวงนี้ฉันมอบให้ลุงทั้งหมดที่มี"จู่ๆ ใบหูของผมก็ร้อนขึ้นมา ควันร้อนแทบจะพวยพุ่งขึ้นบนศีรษะ ใบหน้าด้านข้างผมเปลี่ยนเป็นสีเข้ม"ยัยบื้อ ฉัน...ไม่...ช่างเถอะ"เคียร์วาร์ปหายหัวตัวไปต่อหน้าต่อตาฉัน ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ทำให้อมยิ้มเล็กน้อยถึงในคำพูดของฉันจะบอกใบ้ให้กับเขาแต่เขาก็คงไม่สงสัยอะไรฉันเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้า..."เหลือเวลาไม่มากแล้วสินะ"องค์กรซีไอเอ...ทันทีประตูบริษัทเปิดออกฉันเดินเข้ามาจะไปห้องทำงานคาโอรุก็รีบเดินเข้ามาหาฉันสีหน้าไม่สบายใจ"มินาโกะ เธออย่าเพิ่งเข้า

เช้าวันรุ่งขึ้นของวันที่สี่...ฉันขยี้ตาไปมาเพื่อไล่ความง่วงงุนออกไปจากร่างกาย ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและเดินไปยังกระจกบานใหญ่ริมห้อง ฉันมองเงาสะท้อนของตนเองในกระจกใบหน้าที่ยังคงมีคราบง่วงอยู่จางๆ ดวงตาที่ปรืออยู่เล็กน้อย แล้วคำพูดของเคียร์ยังคงอยู่ในหัวฉัน"รักฉัน ให้ตายเถอะ อยากจะดีใจแต่ก็ดีใจไม่สุด อยากจะบ้าจริงๆ"ฉันก้าวออกจากประตูคอนโดฉันสวมเสื้อโค้ตสีดำส่วนข้างในใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกระโปรงสีดำ รองเท้าส้นสูงสีครีม ผมยาวสลวยปล่อยตรงและใส่สร้อยคอที่เคียร์ให้มาฉันอมยิ้มสายตาฉันสะดุดกับร่างสูงโปร่งของชายคนหนึ่งผมสีทอง ดวงตาสีม่วง สวมสูทสีเทาเข้มดูภูมิฐานมือของเขาถือช่อดอกไม้สีแดงสดขนาดใหญ่"เรเวน? "ฉันอุทานออกมาและนิ่งอึ้งไปหลายวินาทีเรเวน ยิ้มกว้างเมื่อเห็นฉัน "มินาโกะไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"ฉันรีบเดินเข้าไปหาเขา ในมือของเขายื่นดอกไม้มาให้ฉัน มือจึงรับช่อดอกไม้จากมือเขาด้วยรอยยิ้มบ้างๆ"ซื้อดอกไม้มาทำไมเนี่ย เปลืองเงิน""ไม่เปลืองเงินเลย ผมแค่อยากจะมาเซอร์ไพรส์คุณ และจำได้ว่าคุณชอบดอกกุหลาบสีแดง"ฉันยิ้มเต็มใบหน้า "มีอะไรหรือเปล่าถึงมาหากันถึงที่นี่เลย"เรเวน ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขามองต

สำนักงานใหญ่เอฟบีไอ....ผมกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของผมสายตาจดจ่ออยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ซึ่งกำลังแสดงภาพถ่ายของมินาโกะและเคียร์ที่กำลังเดินออกจากสำนักงานด้วยกันวันนี้ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ผมจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ทุกครั้งที่เธอทำเกินหน้าเกินตา ผมกลับต้องเป็นคนแบกรับผลกระทบทั้งหมดจากพวกที่ชอบโอ้อวดไม่ยุติธรรมเลยสักนิด ความโกรธเริ่มสะสมในใจของผมเหมือนน้ำในแก้วที่ใกล้จะล้นออกมาผมขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ ไม่คิดว่าน้องสาวของผมจะกล้าคบหากับประธานเคียร์ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วส่งภาพถ่ายนั้นไปให้แม่ดู พร้อมกับข้อความว่า"แม่ครับมินาโกะกำลังคบกับประธานเคียร์อยู่ครับ"ไม่นานนัก แม่ก็โทรกลับมา"เรียวจินี่มันเรื่องจริงเหรอ?"เสียงของแม่พูดขึ้นจากปลายสายด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก"ครับแม่ ภาพนักข่าวก็เอาไปลงโซเซียลตอนนี้คงจะเป็นข่าวใหญ่แล้วล่ะครับ""ไม่ได้น่ะ มินาโกะจะไปคบกับประธานไม่ได้ทำไมไม่รู้จักเจียมตัวต้องคบคนฐานะที่ต่ำกว่าตัวเองสิ""แต่ทั้งสองก็เหมาะสมกันนะครับแม่""ไม่! นางจะต้องไม่ได้ดีไปกว่าลูกเข้าใจนะ แม่จะรีบกลับไป"ผมวางสายจากแม่แล้วนั่งพิงเก้าอี้ ยิ้มแบะปากผมรู้ว่าแม่ไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้

ฉันรีบดึงมือเคียร์ให้เดินตามฉันเข้าไปในห้องทำงานทันทีพอหลุดจากสายตาของเพื่อนๆ ฉันปิดประตูห้องแล้วเดินไปหยิบรีโมทปิดหน้าต่างให้เป็นสีดำสนิทจากนั้นหันกลับมาหาเขาด้วยสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย"ทำไมลุงถึงพูดออกไปอย่างนั้น เราไม่ได้เป็นแฟนกันทั้งที่มันไม่ใช่"ผมที่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องโมโหขนาดนี้ด้วย"ทำไมล่ะ เธอคือแฟนฉันนะ ยัยบื้อ เธอกับฉันก็ได้กันตั้งสองครั้ง จะให้เป็นคนแปลกหน้าหรือไง"กลายเป็นว่าเขาพูดออกมาทำให้ฉันถึงกับพูดไม่ออก มือกำแน่นจิกเข้าเนื้อตัวเอง ฉันรู้สึก ลำบากใจกับคำถาม เม้มปากเข้าหากันแน่น เขาก้าวเข้ามาใกล้ฉันเพียงก้าวเดียว ฉันที่ถอยจนติดโต๊ะทำงาน สายตาของเขาจ้องมาที่ฉัน เลยเบี่ยงเบนสายตาไปทางอื่น"ฉันรู้ว่ามันอาจจะทำให้เธอตั้งตัวไม่ทัน แต่ฉันไม่อาจจะปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว"เขายิ้มบางๆ ฉันที่อ้าปากแล้วก็หุบลงไปอีกครั้งเขายกมือขึ้นเชยคางฉันขึ้นมาบังคับให้ฉันมองหน้าเขา"มองตาฉันสิ แล้วบอกฉันว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน"เป็นสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกในขณะที่เคียร์กำลังจมอยู่ในห้วงอารมณ์ประตูห้องทำงานก็เปิดออกอย่างกะทันหัน อิซามูก้าวเข้ามาพร้อมกับแฟ้