ตอนที่3

ฝ่าบาทที่ถือดาบขึ้นมาจี้ตรงแผ่นอกทำให้ฉันเดินเข้าไปใกล้ปลายดาบที่แทงเข้ามาเลือดซิบเล็กน้อยบรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลองกลับเย็นเฉียบลงในชั่วพริบตา

"ขอร้องพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ได้โปรดลดดาบลงด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

เสียงของท่านพี่ซีซาร์พูดขัดจังหวะก่อนที่คมดาบจะได้สัมผัสกับฉัน

"วันนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของเลดี้ไลล่า... อย่าให้เลือดมาเปื้อนงานในวันนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ"

เขาลดดาบลงทันทีเมื่อท่านพี่พูดจบ มือของฉันที่กำแน่นจิกเข้าไปในเนื้อค่อยคลายออก

"ถือว่าข้าเห็นแก่เจ้าแล้วกันนะซีซาร์"

ท่านพี่ยกแขนขึ้นข้างขวาทับแขนข้างซ้ายโค้งตัวให้ฝ่าบาทเป็นสัญลักษณ์ในการเคารพ

"ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท"

ภายในแววตาที่เขามองมาที่ฉันเหมือนยังมีความโกรธแค้นอยู่ในดวงตาของเขา ฝ่าบาทเดินเข้ามามือมาแตะที่คางให้เงยหน้าขึ้นสายตาที่เย็นชาราวกับน้ำแข็ง

"แววตาของเจ้าดูเหมือนแข็งกร้าว ทั้งที่เมื่อก่อนจะหลบหน้าข้าเสมอแต่ตอนนี้กลับมองหน้าข้าอย่างไม่เกรงกลัวอะไรเลย"

"..."(กลัวสิใครไม่กลัวนี่กลั่นจนจะฉี่ราดอยู่แล้ว)

ไลล่าที่เดินเข้ามาเกาะแขนของฝ่าบาททำให้เขาเดินไปประทับบน บัลลังก์สายตาก็ยังจ้องมายังที่ฉันอยู่

"เริ่มพิธีฉลองได้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ท่านพี่ซีซาร์หันมามองฉัน "อย่าทำอะไรเสี่ยงแบบนี้อีก ถือว่าพี่ขอละกัน ถ้าไม่อยากเห็นฝ่าบาทอยู่กับไลล่าก็ออกไปเดินเล่นข้างนอกในรถม้ามีผ้าทำแผล น้องไปก่อนเดี๋ยวพี่ตามไป"

ดวงตาของท่านพี่ที่มองฉันด้วยความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องโถงไปมันเป็นความรู้สึกโล่งใจสุดๆ พอเดินออกมาจากเลี้ยงก็ทรุดตัวลงทันที

"โห ไม่คิดว่าตัวฉันจะบ้าบิ่นเหมือนกันนะ ไปทำให้เขามาแทงที่หน้าอก พอรู้สึกก็เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย" มือปาดเหงื่อที่ไหลบนใบหน้าของตัวเอง

"แต่เนื้อเรื่องเปลี่ยนที่จริงไม่มีฉากที่ฝ่าบาทเอาดาบมาจี้คอเซเรน่า กลายเป็นว่าฉันเข้ามาในนิยายเนื้อเรื่องได้เปลี่ยนไปเหรอ โถ่ชีวิตฉันจะรอดจนจบเรื่องนี้ได้ไหมเนี่ย" น้ำเสียงเศร้าสลด

พอได้ดูรอบๆ แล้วไม่เห็นราชาและราชินีเพราะประเทศคัสเซิลนาร์ทอันดาดอร์ร่าห์ คือแบ่งเป็นสองประเทศในการปกครองราชายกประเทศนี้ให้ฝ่าบาทได้ลองปกครองเพียงแค่ห้าเดือนเขาก็ทำให้ทุกอย่างเจริญรุ่งเรืองผู้คนมีกินมีใช้ไม่ขาดมือไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามแต่กฎของที่นี่ก็เข้มงวดในการตรวจสอบเช่นกัน แล้วทำไมถึงมีการขายของเถื่อนถึงที่หลุดรอดสายตาจากฝ่าบาทมาได้กันนะ  ต้องมีใครสักคนที่ใช่ตราของฝ่าบาทผ่านการตรวจสอบ

ก้าวเดินช้าๆ เรื่อยๆ กลับเจอสวนในเรือนกระจกมือเปิดเข้ามาพื้นเป็นกระเบื้องสีฟ้าขาวสลับกันมีเก้าอี้อยู่ใกล้น้ำพู่มองดูดีๆ มีแต่ดอกกุหลาบสีน้ำเงิน ชมพู สีขาว ประดับด้วยผงสีทอง ขาย่างเดินมานั่งถอนหายใจเงยหน้าขึ้นเป็นกระจกใสทำให้เห็นดวงจันทร์ที่ส่องประกายสว่างไสวลงมาในสวนดอกไม้ในยามค่ำคืนงดงามทันใดนั้นกลับมีเสียงของชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น...

"เลดี้เข้ามาทำอะไรที่นี่?"

เสียงทุ้มพูดขึ้นจากความมืดทำให้ฉันสะดุ้งสุดตัวหันไปมองตามเสียงใบหน้าคมคายภายใต้แสงจันทร์ปรากฏขึ้นสีผมไวน์ ดวงตาสีโทแพซ (สีฟ้า) ผิวเข้มใบหน้าหล่อตัวสูงหุ่นล้ำใส่ชุดสีดำมีผ้าพาดไหล่สีแดง ตราประจำตระกูลสายตาเหลือบเห็นถุงมือสีดำรูปเหยี่ยว นั้นทำให้ฉันรับรู้ได้ในทันทีว่านั้นคือดยุกเฟนิสร่า เซเรน พระรองของเรื่องนี้ที่แอบชอบไลล่าแต่กลับไม่เคยพูดออกมาเหมือนท่านพี่เลยสองคนนี้น่าจะเหมาะอยู่ด้วยกันจริงๆ 

อะไรจะเก็บไว้ลึกสุดใจขนาดนี้ เขาเป็นคนยิ้มง่ายมากยกเว้นกับฉัน ในนิยายดยุกไม่ชอบนิสัยของเซเรน่ามากที่สุดที่เอาแต่ใส่ร้ายและทำร้ายไลล่าอยู่เสมอ แล้วตอนนี้ล่ะในเมื่อมันไม่เป็นไปตามนิยายเขายังจะยิ้มให้ฉันไหม ฉันรีบโค้งตัวทำความเคารพเขา

"เอ่อ...ฉันแค่มาเดินเล่นชมจันทร์เท่านั้นค่ะ!"

ฉันตอบตะกุกตะกักประหม่าอย่างบอกไม่ถูกที่ดยุกจับจ้องมายังที่ฉัน

"งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ เชิญท่านดยุกตามสบาย" ขาที่กำลังจะก้าวเตรียมเดินจากไป

"เลือดออก!" ดยุกเอ่ยขึ้น และชี้มาที่แผ่นอกของฉันน้ำเสียงเรียบๆ ที่พูดกับฉัน

ฝีเท้าชะงักมองตามสายตาของดยุกตาโตขึ้นด้วยความตกใจหน้าอกของฉันมีเลือดไหลเยอะขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหนคิดว่าออกนิดเดียวแต่นี้ทำให้ฉันเลือดหมดตัวเลยได้เลยน่ะและยังมีมือที่เลือดไหลอีก

ฉันยกมือขึ้นมาดูบาดแผลไม่ได้ลึกมากแต่เลือดก็ยังไหลไม่หยุดฉันกัดริมฝีปาก มันเจ็บแสบขึ้นมาทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เจ็บอะไรเลย

"เลือดไหลขนาดนี้ไม่รู้ตัวเลยหรือไง เดินตามข้ามา" ดยุกพูดพร้อมกับเดินนำไปยังที่ศาลาเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ไม่ไกล

ใต้ศาลาเล็กแห่งนั้นมีกล่องเครื่องมือปฐมพยาบาลวางอยู่บนโต๊ะดยุกเฟนิสร่า ผายมือเชื้อเชิญให้ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนที่เขาจะนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวตรงข้ามฉัน บรรยากาศเงียบสงบมีเพียงเสียงลมหายใจของเราทั้งสองคน

"ข้าขอโทษที่ต้องแตะตัวเลดี้คงจะไม่ว่าอะไรน่ะ"

"ไม่ค่ะ เชิญดยุกทำแผลให้ฉันได้เลยค่ะ"

ดยุกเริ่มทำแผลที่หน้าอกของฉันก่อนฉันหลับตาเพราะมันแสบมากไม่รู้ว่าน้ำอะไรแต่มันแสบจนจิกเข้าที่ขาดยุก

"อ๊ะ!! แสบๆ ไม่เอาแล้วแสบมาก"

"อยู่นิ่งๆ สิ ยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งแสบนะ"

พอทำแผลหน้าอกเสร็จดยุกเอื้อมมือมาจับมือขวาของฉัน มือเขาที่สัมผัสกับมือของฉันเย็นเฉียบราวกับคนตาย ดวงตาของเขามองมายังบาดแผลคนอะไรจะหล่อขนาดนี้ยิ่งมองยิ่งหล่อ เซเรน่าควรจะชอบดยุกมากกว่าฝ่าบาทยังจะดีกว่าซะอีก

"แผลพวกนี้ฝีมือฝ่าบาทใช่ไหม ทำไมถึงได้โง่ไล่ตามแต่ฝ่าบาทไม่คิดว่าจะโดนฆ่าสักวันหรือไงกัน"

"ฉันรู้ว่าฉันโง่แต่จะด่ากันก็ช่วยด่าให้มันอ่อนโยนกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง"

เขาพูดและมือไปหยิบขวดสีชมพูมีประกายวิบวับเมื่อกี้ฉันหลับตาเลยไม่ทันได้เห็นเขาเทใส่มือของฉันความแสบร้อนแล่นพล่านไปทั่วมือน้ำตาเอ่อคลอเบ้าโดยไม่รู้ตัว ดยุกเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันพอดี

"เจ็บขนาดนั้นเลย? ไม่อยากจะเชื่อว่าเลดี้เซเรน่าก็มีน้ำตากับเขาก็เป็นด้วย"

"ฉันก็เป็นคนน่ะ มีจิตใจเหมือนคนอื่นๆ ดยุกจะให้ฉันด้านชาไม่รู้สึกเจ็บเลยหรือไง"

"เหอะ ข้าแค่แปลกใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง เลดี้เซเรน่าการที่คนเข้าไม่ได้รักเราเหตุใดถึงยังชอบฝ่าบาทอยู่ ทั้งที่เขาเย็นชากับเลดี้ขนาดนั้น"

"ทำแผลฉันอยู่ดีๆ ไหนมาเรื่องนี้ได้เนี่ย ดยุกก็ว่างพอที่จะสนใจเรื่องพวกนี้สินะ"

คำพูดของฉันเล่นเอาดยุกนิ่งไปสักพัก เซเรน่าชอบฝ่าบาทมาตั้งแต่เด็กพวกเขาเคยเล่นด้วยกันแล้วทำไมฝ่าบาทถึงได้ไม่ชอบหน้าเซเรน่าหรือไปทำอะไรให้ฝ่าบาทไม่พอใจเลยเกลียดเซเรน่า จู่ๆ สายตาของฉันที่มองใบหน้าดยุกกำลังพันผ้าทำแผลให้ เขาหล่อมากทำให้ฉันขยับตัวเข้าไปใกล้เอามือไปจับใบหน้าของดยุก

"พอได้มองดูดีๆ แล้วดยุกก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย ถึงแม้จะเป็นพระรองที่ปากหนักก็ตามเถอะ"

"พูดอะไรของเลดี้ โดนทิ้งมาจนสมองมีปัญหาเหรอ"

"คนที่นี่เขาเป็นพวกปากหมากันเหรอ แต่ละคนคำพูดช่างเจ็บเข้าถึงกระดูก"

ฉันขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้ดยุกจนทำให้ใบหน้าของเราใกล้ชิดกันแล้วใบหน้าของฉันยิ้มขึ้นเล็กน้อย

"ขอบคุณสำหรับการทำแผลให้ฉันน่ะท่านดยุกเฟนิสร่า"

ดยุกที่สะดุ้งเล็กน้อยกับใบหน้าของเธอยิ้มเพียงเล็กน้อยแต่กับตราตรึงใจของดยุกราวกับว่านี้คือตัวตนของเธอจริงๆ

ในขณะเดียวกันอีกด้าน...

ณ หน้าต่างบ้านหนึ่งของพระราชวังฝ่าบาทที่ยื่นมองดูทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างสนิทสนมสีหน้าเรียบเฉย ข้างกายมีเลขาวินเทอร์ ผมสีกาแฟ ดวงตาสีหมอก ใส่แว่นคนที่คอยติดตามและรายงานทุกเรื่องให้ฝ่าบาท

"นั้นเลดี้เซเรน่ามิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ ทรงอยู่กับดยุกเฟนิสร่าด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

"ก็แค่เลดี้ที่ชอบอ่อยผู้ชายไปทั่วเมืองเท่านั้นแหละ"

"แต่...กระหม่อมคิดว่าพึ่งเคยเห็นเลดี้เซเรน่ายิ้มกว้างแบบนั้นครั้งแรกเลยพ่ะย่ะค่ะ ปกติเห็นทำหน้าบึ้งตึงตลอดเวลา"

"นางคงเล่นบทแสนดีต่อหน้าดยุกก็เป็นไปได้ ต่อให้นางทำดีแค่ไหนข้าก็เกลียดนางอยู่ดี"

"เกลียดจริงหรือเปล่าพ่ะย่ะค่ะ จะไม่หึงที่หลังใช่ไหม"

"หุบปากของเจ้าไปเลย ว่างเหรอ ไปทำงานที่ข้าสั่งได้ล่ะ"

"พ่ะย่ะค่ะ สั่งจริงเลยหึงบอกว่าหึงยากตรงไหน" เลขาวินเทอร์พูดเสียงเบาทำหน้าแบะปาก 

ฝ่าบาทมอร์ฟรานที่ดูเซเรน่าจับใบหน้าดยุกแล้วยิ้มสดใสจนแสบตาไปหมด

"ยิ้มจนหน้าบานเป็นลูกหมูเชียวนะ เซเรน่า!"