ข้ามภพ

“พี่สาวไม่คุ้นชินการแต่งกายเพียงลำพัง คงเคยกับการมีสาวใช้ข้างกาย อิงหลิวอาสาแต่งกายให้ท่านเอง” เวรกรรมQ_Q

หลวนคุนมอง อิงหลิวด้วยสายตาที่มีแววประหลาด ผสมกันไประหว่างความพึงพอใจ และสายตาหวาน นับว่าวรากรเดาไม่ผิด ใครเห็นก็ต้องชอบ อิงหลิวสวยออกปานนั้น

อาหารเย็นถูกจัดวางจนเต็มโต๊ะ วรากรตื่นตาตื่นใจ เขากินกันแบบนี้ใช่ไหม ของชอบทั้งนั้นอิงหลิวคีบส่งสิ่งของเข้าปากอย่างกับจะดมไม่ตระกละมูมมาม วรากรเลียนแบบบ้างแต่ก็ไม่เหมือน หลวนคุนคีบอาหารส่งให้อิงหลิวนางยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่น่ามองที่สุดหลวนคุนเผลอยิ้มตาม

“แม่นางชินอี้ มีอะไรเกี่ยวพันกับใต้เท้าจาง” สายตาคาดคั้น เอาแล้วไงใต้เท้าจาง อุตส่าห์หาแซ่ที่มีคนใช้เยอะที่สุดในประเทศจีนยังไม่วาย

“คือๆ ๆ ๆ ข้าไม่มีอะไรเกี่ยวพันหรืออาจจะเกี่ยวพันก็..ตั้งแต่สมัยปู่ย่าตาทวด พ่อชื่อจางเชียะโหยว่ ….แม่ชื่อจางเหมียน (ดารารุ่นใหญ่ของฮ่องกง) อยู่ห่างเมืองนี้ไปหลายพันลี้” หลวนคุนขมวดคิ้ว

“แล้วทำไมถึงมาถึงที่นี่ได้”

“ข้าหลงมา ..หา….คนบางคน…. ใช่ๆ ๆ พี่ชายขัา... หายตัวไปเราพลัดหลงกัน ข้าจึง... ออกตามหาเขา”๑_๑

“มิน่า การเดินทางฝึกฝนคน แม่นางจึงสามารถขว้างหินแม่นอย่างกับจับวางใส่มือสังหารที่ลอบสังหารข้าได้ นับว่าแม่นางฝีมือไม่เลว ข้าน้อยหลวนคุนขอคารวะ” วรากรยิ้มตาหยี*_*

“ไม่เท่าไหร่ ไม่เท่าไหร่แค่บังเอิญ”@_@กล่าวเกินไปแล้ว

“ไว้ พี่สาวสอนอิงหลิว ขว้างหินบ้าง”เอาจริงเหรอ555

“ข้าชอบยิงธนู ชำนาญด้านการแม่นธนู แม่นางอิงหลิวสนใจเรียน ยิงธนูหรือไม่” หลวนคุนหันไปถามอิงหลิว

“สนๆ ๆ ไปเลยอิงหลิวเรียนยิงธนู”สนับสนุนเต็มที่

“เช่นนั้นข้าถือว่าแม่นางชินอี้รับปาก แทนแม่นางอิงหลิวแล้ว”

อากาศสดชื่นเย็นสบาย วรากรถอดเสื้อชุดร่มร่ามออกเหลือเพียงชุดสีขาวกับกางเกงนอนด้านในทิ้งตัวลงนอนแผ่หราบนที่นอนคิดว่าเขียนนิยายย้อนยุคมาต้้งหลายเรื่อง นางเอกกลับไปได้ไหมหนอ หากกลับไปไม่ได้จะทำอย่างไรดี แต่ถ้ากลับไปได้ส่วนมากจะจบแบบดราม่า วรากรได้เปรียบก็ในเมื่อรู้ว่า หากไม่ถึงเวลาไม่มีทางที่จะกลับไปได้การที่เข้ามาในนี้แสดงว่าเป็นพรหมลิขิต หรือมีเงื่อนไข หรือว่าต้องให้วรากรมาแก้ไขอะไรบ้างอย่างมันไม่ใช่แค่นิยาย แต่สัมผัสได้จริงๆ เผลอคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนดึก เสียงกุกกักในห้องของอิงหลิว วรากรบทจะเผือกก็ชอบเผือกอดไม่ได้ หรือว่า555 พระเอกแอบเข้ามาหานางเอกตามบทหรือเปล่าว้า แบบว่านอนไม่หลับ นึกเห็นภาพใบหน้าของนางเอกจนต้องหาเรื่องไปบอกลานางก่อนนอน หรือแอบไปแตะนิดแตะหน่อยอ่อยๆ กันไป ฮาาา

เจาะรู ห้องกระดาษใช้สายตาที่เหมือนเหยี่ยวของตัวเอง (ประเมินตัวเองสูงไปหรือเปล่า) มองลอดช่องเข้าไป อิงหลิวยื่นหันหลังเหมือนกำลังคุยกับใครอยู่ วรากรหน้าแดงถอยออกจากข้างฝาวิ่งไปทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน นึกวาดภาพความฟินสูงสุดระหว่างหลวนคุนกับอิงหลิวจะมี แบบโหดๆ ดึงกันไปมาล้มทับกันหรือเปล่าหนอหรือว่าQ_Q จูบกันไปแล้ว555 หลับไหลในนิทรารมณ์อากาศเย็นเหมือนกับมีเครื่องปรับอากาศ

เสียงเคาะประตูรัว ๆ วรากรเปิดประตูออกไป หลวนคุนโผล่พรวดเข้ามา ศีรษะกระแทกวรากรอย่างจังหงายหลังแต่หลวนคุนก็คว้า เอวไว้ทันล้มทับกัน ใบหน้าคมใกล้แค่ปลายนิ้ว วรากรอึ้งแต่ไม่ทันได้สบตาคมเหมือนในนิยาย หลวนคุณลุกพรวดพราดวิ่งไล่ตามเงาอะไรบางอย่างที่อยู่ในห้องของวรากร ทะยานขึ้นหลังคาตามเงาดำนั้นไป เสียงอื้ออึงความโกลาหลเริ่มบังเกิดขึ้น

แสงไฟจากคบไฟสว่างไสว เสียงคนพูดบ้างก็เสียงวิ่ง วรากรออกจากห้องไปพบกับ สาวใช้คนที่นำเสื้อผ้ามาให้พอดี

“เกิดอะไรขึ้น”

“แม่นาง เสี่ยวเอิน ถูกฆ่าตาย” วรารเบิกตาโพลง รีบวิ่งตามทางที่หลายคนกำลังเดินไป #_#เรื่องเผือกขอให้บอกถนัดนัก

เสี่ยวเอิน นอนตัวแข็งทื่อคว่ำหน้าอยู่ตรงนั้น หลวนคุนทะยานลงมาจากหลังคาพลิกร่างเสี่ยวเอินให้หงายหน้า เลือดไหลนอง เต็มอกหัวใจถูกควักออกไป หลวนคุนขมวดคิ้ว วรากรเพิ่งรู้สึกตัวคราวนี้เองว่ากลัวจริงๆ จนเกือบจะเป็นลมก็ในเมื่อกลิ่นคาวเลือดคละคุ้งจนน่าคลื่นเหียน!_!

อิงหลิวประคอง วรากรไว้ในเมื่อวรากรเซไปด้านหลัง อย่างไม่ทันระวังตัว