9 -ขี้ลืม

[Talk... Chris]

หลังจากผมกับไอ้คลาสจัดการผู้หญิงคนเมื่อนั้น เสร็จ ผมให้เงินเธอไปห้าหมื่น เธอดูจะตื่นเต้นมากที่ได้รับเงินก้อนโต ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น 

(ปล.ผมกับไอ้คลาสป้องกันตลอดไม่ว่ากับผู้หญิงคนไหน)

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่...

ผมกับไอ้คลาสเดินเข้าบ้านพร้อมกัน ขามันต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าม๊ากำลังยืนกอดอกรออยู่

“เอ้าม๊า ยังไม่นอนอีกหรอ..ดึกแล้วนะ” ไอ้คลาสถามม๊าที่ยืนจ้องผมกับมันตาเขียวปั๊ดอยู่

“ใช่ดึกแล้ว ทำไมเจ้าตัวแสบทั้งสองของม๊าเพิ่งกลับมาถึงบ้านคะ” ม๊ายิ้มให้ผมสองคน แต่รอยยิ้มแบบนี้ของม๊ามันหน้ากลัวชะมัด ผมกับไอ้คลาสเงียบไม่ตอบ

“ลูกคริสครับ” มาเรียกชื่อผมเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัว

“ครับม๊า...” ผมก้มหน้าตอบ

“ลูกคลาสครับ” 

“ค่าบม๊า” ไอ้คลาสก็ก้มหน้าตอบไม่ต่างจากผม

“ตอบม๊ามาเดี๋ยวนี้ว่าทำไมเพิ่งกลับบ้าน นี่มันเที่ยงคืนแล้วนะ” ม๊าเป็นแบบนี้ตลอด ไม่ว่าพวกผมจะโตขนาดไหนม๊าก็ชอบทำเหมือนผมสองคนเป็นเด็กอยู่เรื่อย

“ก็ ปะ ไปแข่งรถไงม๊า” ไอ้คลาสยกเรื่องแข่งรถมาอ้าง

“แข่งรถมันเสร็จตั้งแต่1ทุ่ม อย่ามาโกหกม๊านะ”

“พอดีเจอผู้หญิงระหว่างทาง ก็เลยไปส่งเขาครับ” ผมตอบ

“อื้อ..ใช่ๆ ครับ” ไอ้คลาสรีบพูดเสริม

“คงไม่ใช่แค่ไปส่งสินะ เอาเงินให้แม่นั่นไปเท่าไหร่” ม๊าตวาดเสียงดัง “ตอบ!!!”

“ห้าหมื่นครับ” ผมสองคนก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองหน้าม๊าเลย ม๊าโหดชะมัด

“จริงๆ เลยนะเรื่องผู้หญิงเนี้ย รวยกันจริงๆ”

“เอาหน่าม๊า ถือว่าช่วยๆ เขานะครับ” ไอ้คลาสพูด

“ถ้ามีอีกม๊าจะไม่ใจดีแบบนี้อีกแน่...!!”

“ไปได้แล้วใช่ไหมม๊า ผมง่วงแล้ว” ผมพูด

“เดี๋ยว...!!” ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหนม๊าก็ดักคอไว้ซะก่อน

“ลูกคริสครับ” นั่นไงรอยยิ้มแบบนี้อีกแล้ว

“ครับ” 

“ลูกคริสคงจะไม่รู้ว่าบัตรที่ม๊าเพิ่งให้ลูกไป บัญชีมันผูกกับเบอร์ม๊า เมื่อตอนบ่าย มีข้อความเด้งเข้าโทรศัพท์ม๊าว่าลูกคริสโอนเงิน10ล้าน ลูกคริสโอนให้ใครครับ”

ผมเหงื่อแตกไปทั้งตัวเมื่อเจอคำถามนี้ของม๊า ลูกผู้ชายแบบผมไม่เคยกลัวตาย ไม่กลัวที่จะจับปืน สัตว์เลี้ยงที่ผมชอบที่สุดคือเสือ แต่สิ่งที่ทำให้ผมกลัวที่สุดก็คือม๊านี่แหละ

“อันนี้ผมไม่รู้เรื่องนะครับ ไอ้คริสคนเดียวเลย” ไอ้คลาสชี้มาทางผม ไอ้น้องเวร

กว่าผมจะอธิบายให้ม๊าเชื่อได้ปาไปครึ่งชั่วโมง ใครจะไปรู้วะว่าม๊าจะฉลาดแบบนี้

ภายในห้อง...

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดรูปเด็กผู้หญิงคนนั้น ผมให้ลูกน้องตามหาบ้านเธอ ลูกน้องพึ่งโทรมาบอกว่าบ้านเธออยู่ตรงไหน

สายตาของผมมองดูรูป ผมสนใจผู้หญิงคนนี้มากจริงๆ เธอไม่เหมือนกับผู้หญิงทั่วไปที่ผมเคยเจอเลยสักนิด เวลามองเธอมันเหมือนผมเห็นผู้หญิงอีกคนที่ผมเคยรู้จัก ในแววตาและรอยยิ้มของเธอ มันทำให้ใจผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ทุกครั้งที่ได้มองหน้าเธอ บางทีเด็กคนนี้อาจจะทำให้ผมกลับมามีหัวใจอีกครั้งก็ได้

“พรุ่งนี้เจอกันนะสาวน้อย...”

[Talk... khnink]

เช้า....

“คะนิ้งเอ้ยย สายแล้วแต่งตัวเสร็จหรือยัง”

ฉันสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงปลุกของยาย หยิบโทรสับมาดูเวลา

“ตายแน่ๆ 7โมง45 แล้ว” ฉันรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว เสร็จแล้วก็รีบวิ่งออกจากห้อง วันนี้มีเรียนเช้าด้วย 

“ไปก่อนนะยาย”

“เอ้อๆ”

ฉันวิ่งออกมาหน้าบ้านจู่ๆ ก็มีรถที่ไหนไม่รู้ขับมาเกือบจะชนฉัน ทำให้ฉันกรี๊ดเสียงดังลั่นไปทั้งปากซอย

“ไอ้บ้า ไม่มีตาหรือไง !!” อารมณ์เสียมากตอนนี้คนยิ่งรีบๆ อยู่ด้วย 

กระจกสีดำทึบของรถหรูตรงหน้าค่อยๆ เลื่อนลง ทำให้ฉันเพ่งมองว่าเป็นใครกัน 

อะ ไอ้หน้าหล่อคนนั้นหนิ ถึงเขาจะมีแฝดแต่ฉันสัมผัสได้ทันทีว่าเขาคือพี่คริส เพราะสายตาที่แสนจะเย็นชา แถมฉันก็เคยมีอะไรกับเขาแล้วตั้งสองครั้ง ทำไมจะจำไม่ได้จริงไหมล่ะ

“ขึ้นรถฉันจะไปส่ง”

ฉันมองดูนาฬิกาในโทรศัพท์ คิดๆ ดูแล้วถ้าไปยืนรอรถเมล์กว่าจะได้ไปเรียนก็คงสายแน่ ให้ไอ้หน้าหล่อนี้ไปส่งก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเสียค่ารถด้วย

ภายในรถ...

หลังจากมี่เข้ามานั่งในรถแล้ว ไอ้หน้าหล่อก็เอาแต่จ้องมองเสื้อนักศึกษาที่ฉันสวมใส่อยู่ตาไม่กระพริบ

“มองอะไรหนักหนา รีบไปส่งหนูสิ มันจะสายแล้ว” ฉันบอกผู้ชายหน้าหล่อที่นั่งอยู่เบาะคนขับ เอาแต่มองอยู่ได้!! 

เขายื่นหน้ามาใกล้ๆ หูฉัน แล้วพูด “เธอลืมใส่เสื้อชั้นใน”   

ฉันรีบก้มดูตัวเองแล้วเอามือปิดหน้าอกทันที อยากจะเอาหัวกระแทกพื้นแรงๆ สักที ให้กับความขี้ลืมของตัวเอง

จู่ๆ ไอ้หน้าหล่อ ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหาใครสักคน

“ซื้อเสื้อชั้นในมาให้กู เอาไซต์ (เหล่ตามองหน้าอกฉัน) 36” เก่งจริงพ่อคุณ รู้ไซส์หน้าอกผู้หญิงด้วย

จะว่าไปเขาก็นิสัยดีเหมือนกันนะ แต่เรื่องเลวๆ น่าจะมีเยอะกว่า...

ไม่นานก็มีคนเอาชุดชั้นในมาให้

“ใส่ซะ!!” พูดดีๆ จะตายหรือไง ทำไมต้องทำเป็นดุด้วย 

“สะ ใส่ตรงนี้เลยหรอ ไม่เอาอะ” ฉันส่ายหัวรัวๆ

“จะเดินเข้ามหาวิทยาลัยทั้งๆ ที่ไม่ใส่เสื้อในเนี้ยนะ...ฉันบอกให้ใส่ก็ใส่ หรือจะให้ฉันใส่ให้” ไอ้หน้าหล่อทำท่าจะปลดกระดุมชุดนักศึกษาฉันออก

“อื้อๆ ก็ได้ๆ” ฉันตอบอย่างจำใจ ก่อนจะถอดเสื้อนักศึกษาออกแล้วใส่เสื้อชั้นใน ขอบอกว่าไอ้หน้าหล่อมันจ้องฉันตาไม่กระพริบเลย อายนะเว้ย !!

หลังจากใส่เสื้อชั้นในเสร็จ ฉันก็หันไปบอกกับเขา “ไปส่งหนูได้แล้ว...”

“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”

“เปลี่ยนใจอะไร ?”

เขาขับรถออกไปเร็วมากโดยไม่บอกอะไรกับฉันเลยสักคำ แต่นี่มันไม่ใช่ทางไปมหาวิทยาลัยนี่

“จะพาหนูไปไหน หนูต้องเรียนนะ เดี๋ยวเรียนไม่ทันเพื่อนขึ้นมาจะทำยังไง”

“มหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่ อาฉันเป็นเจ้าของเธอไม่ต้องกลัวว่าจะเรียนไม่จบ” เขาหันมาตอบฉันแว่บหนึ่งแล้วก็หันไปมองถนนต่อ

ฉันกำลังจะอ้าปากพูด แต่ถูกน้ำเสียงเกรี้ยวกราดค้านไว้ก่อน 

“เงียบ!! ถ้าเธอพูดฉันจะเอาเธอในรถนี่แหละ”

คำขู่ทำให้ฉันรีบเม้มปากเข้าหากันแน่น ไอ้เราก็คิดว่าเป็นคนดี ใจดีจะไปส่งที่มหาวิทยาลัย ที่ไหนได้จะพาฉันไปไหนก็ไม่รู้