บทที่ 3 ~ พ่อเลี้ยงพันแสง

บทที่ 3 ~ พ่อเลี้ยงพันแสง

ร่างเล็กบอบบางสวมกางเกงขายาวสีดำเสื้อเชิ้ตพอดีตัวสีดำเช่นกัน รวบผมมวยต่ำไว้ด้านหลังไร้การแต่งเติมใดใดบนใบหน้า ก้าวเท้าขึ้นบนศาลาตั้งศพที่เงียบเหงาร้างผู้คน

พ่อเลี้ยงตา ปรวี จิตกูร พ่อของเธอได้ทำบาปทำกรรมไว้มากมาย เขาทั้งรุกล้ำผืนป่าโดยใช้อำนาจการเมืองในมือ ขับไล่ชาวบ้านให้ออกนอกพื้นที่เพื่อที่จะได้เข้าครอบครอง ยังไม่นับรวมเรื่องอื่นที่หมกเม็ดไว้แม้แต่เธอซึ่งเป็นลูกสาวยังไม่อาจรับรู้เรื่องพวกนั้นได้จนหมด

เธอมองโลงศพเรียบง่ายมีเพียงดอกไม้สดไม่มากนักและพวงหรีดจากเพื่อนไม่กี่คน แต่ที่สะดุดตาเธอที่สุดคงเป็นของคุณน้าระพีแม่ของพ่อเลี้ยงพันแสง

ดอกไม้สดราคาแพงสีขาวนวลตา ไม่มีคำกล่าวแสดงความอาลัย มีเพียงชื่อเท่านั้นที่ติดอยุ่บนพวงหรีด

ร่างเล็กยังยืนนิ่งเมื่อขึ้นมาบนศาลา ศศินานึกถึงงานศพอีกงานยามเธอยังเด็ก แม่ของเธอเองก็ด่วนจากไปเสียก่อนแต่เธอยังพอจดจำท่านได้ในบางความทรงจำ

ถือเป็นความโชคดีของแม่แล้วที่ไม่ต้องอยู่รับรู้เรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับไร่เดือนฉายที่ท่านรัก

“มาสักทีนะพวกคนกรุง”

เสียกระแหนะกระแหนดังขึ้นด้านหลังเธอ ศศินากลับหลังหันมองถึงได้เห็นคุณน้าศรีนวล เมียใหม่ของพ่อและลูกติด เธอมองคนทั้งคู่อย่างละเอียดมากกว่าครั้งยังวัยเยาว์  

“ค่ะไม่ได้เจอกันเสียนาน หวังว่าคงสบายดีนะคะ”

“สบายกับผีน่ะสิ พ่อแกไม่ทิ้งทรัพย์สมบัติไว้สักกระผีก มีแต่หนี้สินกองท่วมหัว โอ้ย! มานี่ก็ดีช่วยจ่ายค่างานศพให้ด้วย แต่ละวันค่าศาลาเอย ค่าอาหารเลี้ยงแขก ไหนจะใส่ซองพระอีก”

“ไหนแม่อุ๊บอกว่าพ่อเลี้ยงพันแสงจัดการแล้วยังไงคะ”

ศรีนวลเม้มปากหน้าแดงซ่านขึ้นทันควันเมื่อศศินาสวนกลับอย่างรู้ทัน จ้องตอบเธอไม่ลดละแม้จะร่างเล็กกว่า

“เขาจะจ่ายให้ได้ยังไง เขาไม่ได้เป็นอะไรกับเรา”

ศรีนวลเอ่ยค้านน้ำเสียงประชดประชัน แล้วกระแทกเท้าเดินย่ำส้นเข้าไปด้านในศาลาจุดธูปไหว้ศพแล้วไปนั่งรอพระสวด

ดวงหน้าหวานของศศินาได้แต่มองตามแม่เลี้ยงหน้าง้ำลากลูกติดที่เป็นหญิงสาวหน้าตาดีอายุไล่ ๆ กับเธอให้ตามไปด้วย

พอใกล้เวลาสวดบนศาลายิ่งเงียบเหงา คนที่มามีเพียงชาวบ้านไม่กี่คนที่ยังพอมีน้ำใจมางาน และเข้ามาแสดงความเสียใจด้วยกับเธอ

ศศินาทำได้เพียงพยักหน้ารับคำพูดแสดงอาการเสียใจโดยที่เธอไม่รู้สึกเช่นนั้นแม้น้อยนิด ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของเธอ เขาทิ้งเธอไว้ที่ไร่แล้วย้ายไปอยู่กับแม่เลี้ยงคนใหม่ เธอเติบโตขึ้นมาโดยที่มีแม่อุ๊คอยดูแลและคุณน้าระพีไร่ข้างเคียงคอยช่วยเหลือ ผู้จัดการไร่ทำหน้าที่นำเงินมามอบให้ที่บ้านทุกต้นเดือนสม่ำเสมอ

ตอนนี้พระได้สวดอภิธรรมจบเรียบร้อย คงถึงเวลาต้องกลับเช่นกัน พ่อเลี้ยงพันแสงจัดการแทนเธอทุกอย่างก่อนที่เธอจะกลับขึ้นมา ทำให้ศพของพ่อเธอตั้งอยู่ในตัวอำเภอ แทนที่จะตั้งอยู่ในวัดในหมู่บ้าน

“พ่อเลี้ยงมา!!”

ศศินาได้ยินเสียงศรีนวลกระซิบบอกลูกสาวน้ำเสียงตื่นเต้น พ่อเลี้ยง? คงจะหมายถึงพ่อเลี้ยงพันแสงสินะ เธอสังเกตว่าแม่เลี้ยงฉุดมือลูกสาวขึ้นเดินออกไปยังด้านนอกศาลา ร่างเล็กบอบบางยังนั่งแผ่นหลังเหยียดตรงอยู่ที่เดิม

“เดือน”

เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือศีรษะ เสียงต่ำนุ่มที่เธอจำได้เสมอมา มีเงาทอดลงผ่านปลายเท้าของเธอก่อนที่จะรู้สึกได้ถึงไอร้อนด้านข้าง

“พ่อเลี้ยงเดี๋ยวศรีนวลจุดธูปเคารพศพให้นะคะ”

เสียงแม่เลี้ยงของเธอประจบประแจงเอาใจฉุดมือลูกสาวให้เดินไปยังธูปเทียนหน้าโลง

“ไม่ต้อง”

ศศินาบิดมุมปากเมื่อได้ยินเสียงของพันแสงเอ่ยสั่งขึ้น เธอไม่แปลกใจสักนิดที่เขาไม่เคารพศพคนตาย แต่เธอใคร่สงสัยเช่นกันว่าเขาจะมาทำไม

แม่เลี้ยงศรีนวลชะงักมือที่กำลังเอื้อมหยิบธูป มองหน้าลูกสาวเลิ่กลั่ก

พันแสงยังจ้องศศินาเขม็งตั้งแต่เขาก้าวขึ้นศาลาตั้งศพ ร่างบอบบางของศศินาไม่เปลี่ยน หากเพียงมีน้ำมีนวลขึ้นเพราะความสาวสะพรั่งกว่าวัยเยาว์ ใบหน้าอิ่มนวลแม้จะซีดเซียวจากการเดินทางไกล เขารู้ว่าเธอไม่เสียใจแม้แต่น้อยที่พ่อเลี้ยงตาเสียชีวิตลง

“เดี๋ยวฉันไปส่งที่ไร่”

“คงไม่ต้องรบกวนพ่อเลี้ยงหรอกค่ะ ป้ออุ๊ยคำจะเป็นคนไปส่งฉันเอง”

“ฉันให้ลุงคำกลับไปแล้ว”

คำนี้เรียกความสนใจจากหญิงสาวได้ในที่สุด พันแสงจ้องดวงตากลมโตดุจกวางที่บ่งบอกอารมณ์ความรู้สึกทุกอย่าง ยามเธอหัวเราะดวงตาของเธอจะสดใสดั่งกวางน้อยที่วิ่งเล่นในป่ากว้าง แต่หากยามหวาดกลัวดวงตากลมโตดวงนี้จะดูราวกวางวิ่งหนีไฟป่าดั่งเช่นที่เขาเคยเห็นเมื่อยามเธอเป็นเด็กสาว พ่อเลี้ยงตาไม่ใช่พ่อที่ดีสักเท่าไร

ดวงตากวางน้อยตัวนี้กำลังแปรเปลี่ยนเป็นโกรธขึ้งและวาวแสง ใบหน้าหวานที่เห็นเค้าลางความสวยเมื่อวัยเยาว์กลายเป็นสาวโฉมงามในที่สุด

“คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นพ่อเลี้ยง”

“เราแค่มีเรื่องต้องคุยกัน”

หางตากลมโตของศศินาเห็นแม่เลี้ยงและลูกสาวของหล่อนเดินวนไปวนมาใกล้ ๆ แม้ใจไม่อยากอยู่ใกล้เขา แต่ในเมื่อปัญหาไม่อาจหลีกหนีได้ ศศินาจึงพยักหน้าตอบตกลง

“งั้นกลับกันเลย ไม่อยากให้ดึก”

พ่อเลี้ยงพันแสงลุกขึ้นยืนรอให้ศศินาลุกตาม เธอลุกขึ้นช้า ๆ หยิบกระเป๋าสะพายไหล่แล้วออกเดินตามโดยไม่เอ่ยลาแม่เลี้ยงที่มองตามด้วยแววตาแค้นเคือง

ศศินามองไหล่กว้างในชุดเสื้อเชิ้ตสีเข้มของคนทำงาน กางเกงยีนส์สีเข้มแนบไปกับต้นขาใหญ่แกร่งที่ก้าวเท้าอย่างคนมีความมุ่งมั่นและเด็ดขาด

รูปร่างพ่อเลี้ยงพันแสงเปลี่ยนไปมากนับจากที่เธอเห็นเขาครั้งสุดท้าย ปีนี้เขาคงอายุสามสิบสองแล้วสินะ เธอยังจดจำวันที่ฉลองวันเกิดครั้งสุดท้ายกับเขาได้แม่นยำ เค้กวันเกิดที่เธอหัดทำครั้งแรกและพังไม่เป็นท่า เสียงหัวเราะต่ำและรอยยิ้มกว้างใบหน้าสีทองแดงยังติดตรึงอยู่ในใจเธอ

“เชิญ”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นพร้อมเปิดประตูฝั่งซ้ายของคนขับ เธอมองรถกระบะสี่ประตูยกสูงที่เหมาะสำหรับใช้งานในไร่และลุยน้ำได้ยามหน้าฝน

ศศินาก้าวขาเหยียบบันไดข้างรถมือจับประตูไว้กำลังจะโหนตัวเองขึ้นทุลักทุเลเล็กน้อย พลันมือร้อนจับเอวเล็กของเธอยกขึ้นวางบนเบาะ เธอได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ด้านหลังยิ่งทำให้เธอขุ่นเคืองใจ

ปัง!