ตอนที่ 5 เจอกันครั้งแรก

" เป็นไงบ้างคุณไอ้เจ้าลูกชายตัวดีของคุณ

มันอยู่ที่ไหนแล้ว "

" กำลังมาค่ะ ติดธุระนิดหน่อยก็เลยมาช้า ต้องขอโทษคุณประสิทธิ์กับเธอด้วยนะพิมล "

" ไม่เป็นไรหรอกจ้า ฉันกับคุณประสิทธิ์ไม่ว่าอะไรหรอกฉันเข้าใจ "

ทั้งสองครอบครัวก็คุยกันไปด้วยเปื่อยจนเวลาล่วงเลยผ่านมาจนครบ 20 นาที ก็ปรากฏชายหนุ่มร่างสูงผิวขาว ทรงผมจับเซตดูดีในที่ติ จัดว่าเป็นคนที่หล่อเหลาเอาการเลยทีเดียว สาวๆที่อยู่ในละแวกนั้นต้องหันมามองเป็นตาเดียวกัน

" นั่นไงตาเซอร์เวย์มาแล้ว เซอร์เวย์ลูกมานี่ แม่จะแนะนำให้รู้จัก นี่คุณน้าพิมล คุณอาประสิทธิ์แล้วนี่ก็หนูเคสว่าที่ภรรยาในอนาคตของลูกจ้ะ"

" สวัสดีครับคุณน้าพิมล คุณอาประสิทธิ์ "

เสียงผมเอ่ยบอกคุณน้าทั้งสองก่อนที่จะหันไปมองหน้าผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อเคส OK ครับในรูปที่บอกว่าสวย ตัวจริงก็คือสวยแหละ อาจจะเป็นเพราะไปศัลยกรรมมาหรือไม่ก็แต่งหน้าจัดจนเกินไป สวยแต่รูปจูบไม่หอม ก็คงจะเหมือนกับพวกสาวๆที่ผมควงนั่นแหละครับ ผมไม่ได้สนใจอะไรไม่ได้มีอะไรพิเศษ

" สวัสดีจ้าเซอร์เวย์ มาๆนั่งลงกันก่อนจ๊ะทานข้าวกันดีกว่าทานไปคุยไปเนาะ จะได้ไม่เสียเวลา"

ผมนั่งลงทานข้าวไปอย่างเงียบๆสายตาก็ชำเรืองมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นเธอก็มองผมอยู่แต่พอเห็นผมมองเธอก็หลบสายตาคงจะมองผมอยู่นานแล้วสิท่า ก็ทำไงได้ผมมันหล่อไม่แปลกหรอกที่สาวๆจะกรี๊ดกร๊าดเธอก็คงเป็นหนึ่งในนั้น หึหึ เห็นผู้ชายหล่อหน่อยไม่ได้สงสัยน้ำลายจะหก คงอยากจะมาเป็นเจ้าสาวของผมจนตัวสั่นแล้วสิท่า

ทั้งสองครอบครัวก็นั่งรับประทานอาหารกันไปคุยเรื่อยเปื่อยจนกระทั่ง...

" แล้วนี่ตกลงได้ฤกษ์มาแล้วใช่ไหม"

เสียงพ่อของผมเอ่ยถามหลังจากที่นั่งรับประทานอาหารกันมาได้สักพัก

" ได้มาแล้วค่ะคุณปกรณ์ฉันกับญาดาไปดูฤกษ์กันมาแล้วเลิกแต่งดีที่สุดก็คือสิ้นเดือนหน้า"

" แล้วเราจะเตรียมงานกันทันเหรอ นี่ก็เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วนะ "

นั่นน่ะสิครับในความคิดผมคือมันเร็วมากเลยออกจะเร็วเกินไปด้วยซ้ำสำหรับผม แต่ก็อย่างว่าผมไม่ได้เสียหายอะไร ก็แค่มีผู้หญิงนอนร่วมเตียงด้วยให้เอาฟรีๆแค่นั้น ดูท่าแล้วเธอก็ไม่ได้ตกใจอะไร คงอยากมีผัวจนตัวสั่นล่ะสิท่าถึงได้รีบแต่งงานขนาดนี้ หรือบางทีเธอก็อาจจะท้องแล้วมายัดเยียดให้ผมเป็นพ่อของลูกในท้องเธอ ผู้หญิงคนนี้มันร้ายจริงๆ

" ทันอยู่แล้วค่ะคุณ ฉันกับพิมลจัดการได้ค่ะไม่ต้องห่วง จะห่วงก็แต่เจ้าบ่าวเจ้าสาวนี่แหละค่ะยังไม่ได้ไปลองชุดกันเลย "

" จริงด้วยสิต้องรีบไปตัดชุดแล้วเดี๋ยวจะไม่ทันการ"

" พรุ่งนี้เซอร์เวย์พาน้องไปลองชุดหน่อยนะลูก เดี๋ยวแม่โทรจองที่ร้านไว้ให้คนจะได้ไม่เยอะ เราไม่ติดธุระอะไรใช่ไหม "

" ไม่เป็นไรค่ะคุณป้าเดี๋ยวเคสไปเองได้ค่ะ ต่างคนต่างไปลองก็ได้ค่ะ จะได้ไม่รบกวนเปล่าๆ "

อยู่ๆยัยนั้นก็พูดขึ้นมากับแม่ผม หึหึ คำพูดคำจาดูเหมือนว่าไม่อยากไปกับผมแต่จริงๆแล้วก็อยากไปน่ะสิท่า คิดว่าผมจะดูไม่ออกหรือไง ไม่เนียนเลยจริงๆ  คิดว่าผมจะรู้ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของเธอแต่เสียใจด้วยนะผมดูออก

" ไม่ได้หรอกจ๊ะหนูเคส รบกวนอะไรกันล่ะ เดี๋ยวอีกหน่อยเราก็จะเป็นสามีภรรยากันแล้วไม่ต้องเกรงใจหรอกจ้ะ พี่เขาเต็มใจพาเราไปอยู่แล้วแหละ ให้พี่เขาพาไปนั่นแหละดีแล้วลูก เราจะได้ทำความรู้จักกันให้มากขึ้นด้วย"

" แต่แม่คับพรุ่งนี้ผมมีธุระ"

" ธุระอะไรมันจะสำคัญกว่าการพาว่าที่ภรรยาไปลองชุดหืม นี่มันงานแต่งของลูกนะ "

" เออไม่เป็นไรหรอกจ้ะญาดาถ้าตาเซอร์เวย์ไม่ว่างเดี๋ยวให้ยัยเคสไปเองก็ได้ "

" ไม่ได้หรอกพิมลยังไงเสียตาเซอร์เวย์ก็ต้องพาหนูเคสไปลองชุด ใช่ไหมลูก "

เสียงแม่ของผมเอ่ยแกรมบังคับ พร้อมกับส่งสายตาพิฆาต ให้ผมต้องไปเท่านั้นห้ามปฏิเสธ ถามผมสักคำไหมว่าอยากไปหรือเปล่า สุดท้ายผมเลือกอะไรได้ล่ะครับก็ต้องไปอยู่ดี เดี๋ยวค่อยไปจัดการกับนายนั่นทีหลัง หน้าหงุดหงิดชะมัด 

" คับ "

และทั้งสองครอบครัวก็นั่งรับประทานอาหารกันไปจนเวลาล่วงเลยไปสักพัก ทั้งสองครอบครัวจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน  ก่อนกลับปกรณ์เอื้อยกระซิบกับลูกชายด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

" เข้าไปที่บ้านฉันมีเรื่องจะคุยกับแก"

พูดจบปกรณ์ก็จูงมือภรรยาขับรถออกไปมุ่งสู่บ้านของตน เซอร์เวย์จึงทำได้แค่ฟังคำสั่งจากผู้เป็นพ่อและก็ขึ้นรถขับตามผู้เป็นพ่อไปยังบ้านของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดูจากน้ำเสียงและท่าทีพ่อของเขาก็คงจะโกรธอยู่ไม่น้อยแต่แล้วไงล่ะใครสนกัน ชายหนุ่มนึกในใจ

บ้านเซอร์เวย์

" ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยได้ไหม แกรู้ไหมว่าฉันอายแค่ไหนตั้งแต่ที่แกมาช้า แถมยังทำหน้าตาปฏิบัติต่อหนูเคสไม่ดี แกช่วยรักษาหน้าฉันกับแม่แกหน่อยได้ไหม "

เสียงของปกรณ์เอ่ยบอกลูกชายคนเดียวหลังจากที่กลับมาจากร้านอาหาร เขาหงุดหงิดลูกชายเขาตั้งแต่ตอนที่มาช้า แถมยังปฏิเสธที่จะพาว่าที่ภรรยาไปลองชุดแต่งงานอีกมันน่าโมโหจริงๆ

" แล้วพ่อจะให้ผมทำหน้ายังไงผมก็เป็นของผมแบบนี้ จริงๆยันนั่นก็บอกอยู่ว่า ไปเองได้แล้วพ่อกับแม่จะมาบังคับผมทำไมกะอีแค่ไปลองชุดแต่งงาน "

" มันเป็นหน้าที่ของแกที่ควรจะพาว่าที่ภรรยาไปลองชุดอยู่แล้วแกไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ "

" เฮ้อๆๆ.... แค่นี้ใช่ไหมที่จะพูด งั้นผมไปละ จริงๆแล้วคุยตรงนั้นก็ได้ไม่เห็นจำเป็นต้องลากมาที่บ้านเลยเสียเวลา"

" เดี๋ยวแกจะไปไหนกลับมาคุยกันให้รู้เรื่อง ไอ้ลูกเวรกลับมาเดี๋ยวนี้ กลับมา"

เซอร์เวย์พูดจบก็เดินถอยหลังขับรถออกไปทันทีทิ้งไว้ให้พ่อของตัวเองยืนโกรธจนหน้าดำหน้าแดง อยู่แบบนั้น

" เป็นยังไงล่ะ ไอ้ลูกชายตัวดีของคุณงามน่านักเถียงคำไม่ตกฟาก "

ปกรณ์โกรธจนหน้าดำหน้าแดงไม่พอยังหันไปพูดแขวะต่อหน้าภรรยาของเขาที่เจ้าลูกชายมีนิสัยไม่เชื่อฟังหัวดื้อ หัวลั้น เถียงคำไม่ตกฟาก ญาดาก็ได้แต่ถอนหายใจเพราะคิดว่าสักวันลูกชายตัวเองจะมีนิสัยที่ดีกว่านี้ได้เพราะ เคส ภัทรินทร์ ว่าที่ลูกสะใภ้ ที่จะเป็นคนเปลี่ยนชีวิตให้ลูกชาย เขาเองก็ได้แต่รอเวลาเท่านั้น