เพียงชั่ววูบ 74

“ผมว่าจะขอลาออกครับ”

ท่านเจ้าสัวเอนพนักพิงเก้าอี้จ้องมองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ก้มหน้าเอ่ยบอกความต้องการ

“แล้วเดนีสล่ะ” วินตราเม้มปากแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไป

“วินตราฉันเห็นเธอเป็นลูกเป็นหลานคนหนึ่งอดีตก็คืออดีตฉันยอมรับที่ความสามารถของเธอมากกว่าเรื่องอื่นเป็นรอง”

“ผมทราบครับ”​

“วันไหนที่เธอเปลี่ยนใจกลับมาที่นี่ได้เสมอ”

“ครับ” วินตรายกมือไหว้ท่านเจ้าสัวอย่างนอบน้อมตั้งแต่เกิดเรื่องเขาก็เก็บตัวอยู่ที่บ้านท่านเจ้าสัวตลอดตอนนี้เหตุการณ์ทุกอย่างคลี่คลายแล้วเขาเองก็ควรจะมีชีวิตของตัวเองสักที

ตอนนั้นที่เขาหนีกบดานเอาชีวิตรอดจากสาสินก็นึกถึงท่านเจ้าสัวเป็นคนแรกตอนแรกก็กล้าๆกลัวเพราะหลักฐานที่มีนอกจากจะไม่สามารถรักษาชีวิตตัวเองได้แล้วหลักฐานพวกนี้อาจจะเป็นเถ้าถ่านในกองไฟก็เป็นได้แต่แล้ววินตราก็ไม่ผิดหวังนึกถึงคำถามนั้นที่ท่านเจ้าสัวได้ให้ไว้กับตัวเอง

“ฉันรู้ว่าเธอเองก็ลำบากใจแต่วันไหนที่เธอเข้มแข็งและสามารถหยัดยืนเผชิญหน้ากับเรื่องพวกนี้ได้เมื่อไหร่ขอเพียงเธอเอ่ยปากฉันจะช่วยเธออย่างสุดความสามารถ”

ตอนนั้นวินตรายังคิดไม่ตกอย่างที่เคยบอกเหตุการณ์เหล่านั้นกัดกินใจเขาจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคนวินตราเด็กทุนที่จบการศึกษาปริญญาเอกจากราชอาณาจักรมาดใหม่ไฟแรงกลับค่อยๆเฉาตายอย่างช้าๆเพราะความหลังในอดีตจนท่านเจ้าสัวส่งเขาให้มาปราบลูกชายหัวขบถให้เข้าร่องเข้ารอยไม่รู้เมื่อไหร่ที่โลกที่มืดมนของเขาค่อยๆเห็นแสงสว่างอยู่รำไรท่านประธานก็ร้ายเหลือที่ทำให้เขาต้องเค้นสมองอย่างหนักเพื่อจัดการจนทำให้ลืมเลือนเรื่องราวเหล่านั้นไปชั่วขณะ

ทุกครั้งที่เขากำลังจมกับฝันร้ายสองมือคู่นั้นก็คอยช่วยเหลือเขาให้พ้นน้ำแถมยังปลอบโยนจนติดกับดักฝันหวานอย่างไม่อาจถอดถอนแต่แล้วยังไงล่ะพวกเราต่างก็ต่างกันอยู่ดี

วินตราหวาดกลัวสัมผัสจากคนแปลกหน้าแต่ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกันที่ปล่อยให้ท่านประธานจับต้องร่างกายของตนตามอำเภอใจอ้อมกอดนั้นก็อบอุ่นเสียจนเขาหวาดกลัวกลัวว่าจะไม่ใช่ของจริงกลัวว่าจะผ่านมาแล้วผ่านไป

วินตราแม้ไม่เคยมีความรักแต่ไม่ใช่ว่าไม่รู้จักมัน

เพราะรู้จักมันดีเขาถึงเลือกที่จะถอยห่างออกมาความคิดสับสนตีวนกันมากมายในหัวสายตามองแต่ปลายเท้าตัวเองจนมีสองเท้าของใครอีกคนโผล่มาในครรลองสายตาเขาเงยหน้าช้าๆก่อนจะสบตากับสีน้ำตาลอ่อนนั้นสายตาคู่นี้ที่มองกี่ครั้งก็อดที่จะหวั่นไหวไม่ได้วินตราหลุบตามองพื้นอีกเช่นเคยเงากระทบกับแพขนตานั้นเหมือนผีเสื้อตัวเล็กๆเกาะอยู่บนผิวแก้มแม้สีหน้าจะราบเรียบแต่ว่าเดนีสที่อยู่และคลุกคลีกับคุณเลขามานานรู้สึกถึงความเศร้าของเจ้าตัวที่เอ่อล้นออกมาโอบล้อมร่างกายนี้ไว้เหมือนกำแพงใสที่เจ้าของร่างสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเองและผลักดันเขาให้ถอยห่าง

“เป็นอะไรไป…หืม”

“เปล่า” วินตราตอบเสียงเบาหวิวเสียงที่ทำเอาคนฟังใจหายเดนีสลากวินตราเข้าห้องนอนตัวเองอย่างรวดเร็วพร้อมกับปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา

“พ่อฉันพูดอะไร” เขาจับแก้มนั้นด้วยสองมือประคองใบหน้าของวินตราให้เงยสบตาแต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมสบตากันเสียง่ายๆ

“เปล่า”

“งั้นนายเป็นอะไร” วินตราจับข้อมือที่ประคองใบหน้าของเขาก่อนจะหันมาสบตาด้วยสีหน้าจริงจังจริงจังเสียจนเดนีสใจหาย

“ฉัน…ขอลาออก”

“เพราะอะไร”

“ฉัน…” วินตราเม้มปากเรื่องราวร้ายๆจบลงเขาก็อยากจะหันหลังให้ผู้คนอยากจะปลีกวิเวกนั่งเงียบๆอยู่ริมทะเลหรือบางทีก็อาจเหนื่อยที่จะ….

“ไม่อนุญาต” วินตราเบิกตากว้างเล็กน้อยก่อนจะแค่นยิ้ม

“ท่านเจ้าสัวอนุญาต”

“แล้วไง…ตอนนี้ฉันเป็นประธานบริษัทไม่อนุญาตให้นายลาออกหรือหายไปจากสายตาฉันสักวินาทีเดียว” วินตรากระบอกตาร้อนผ่าว

“กว่าจะผ่านเรื่องราวพวกนั้นมาไม่ง่ายเลยใช้ฉันเสร็จจะทิ้งกันเลยแบบนี้เนี่ยนะนายมัน…” เดนีสสรรหาถ้อยคำมาพูดไม่ออกแต่มือยังกอบกุมใบหน้าเศร้าสร้อยอยู่อย่างนั้น

“พูดสิว่านายไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันพูดสิ” เดนีสขึ้นเสียงวินตราหลับตาก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกลืมตาก่อนจะจ้องมองเข้าไปในนัยน์ตาของคนตรงหน้าสีหน้าแน่วแน่

“ฉัน…ไม่ได้รู้สึกอะไรกับนายทั้งนั้น”

“หึโกหกไม่เนียนเลยนี่” พูดจบก็ประทับริมฝีปากลงมาวินตราแม้ใจอยากจะขัดขืนแต่ริมฝีปากกลับเผยอให้อีกฝ่ายเข้ามาสำรวจเข้ามาสำรวจความรู้สึกแท้จริงที่ซ่อนอยู่วินตราแทบหลอมละลายไปกับอ้อมกอดและจูบนี้หางตาน้ำสีใสไหลออกมาเป็นสายไม่มีทีท่าว่าจะแห้งเหือดวินตราที่เข้มแข็งเย็นชาแท้จริงแล้วเป็นเพียงเปลือกนอกที่พยายามสร้างเพื่อปกปิดความอ่อนแอและการโหยหาวินตรายอมรับว่าเขาโหยหาความรักอยากเป็นคนที่ถูกรักแต่ประสบการณ์ที่พบเจอมาทำให้เขาต้องปิดกั้นตัวเองปิดกั้นผู้คนและโอบกอดตัวเองอยู่อย่างนั้นเขาไม่ใช่คนดีเด่อะไรและกลัวว่าอีกฝ่ายจะยอมรับอดีตอันโสมมของเขาไม่ได้

เขาสกปรกและแปดเปื้อนมากเกินไป

เดนีสจูบซับที่มุมปากก่อนจะเปลี่ยนมากอบกุมใบหน้าแดงก่ำที่หอบหายใจน้อยๆนั้นสายตาเว้าวอนทำเอาวินตราอยากจะเบือนหน้าหนีไปอีกทางเดนีสถามพร้อมกับซุกหน้าที่ข้างลำคอระหงถามเสียงอู้อี้อีกครั้ง

“นายไม่ได้คิดอะไรกับฉันจริงๆเหรอ…วินตรา” สองแขนโอบกอดวินตราอย่างหวงแหนประหนึ่งสิ่งของล้ำค่า

“ฉัน…” วินตราพูดไม่ออกและไม่รู้จะจัดการความรู้สึกที่ตีรัวในอกของเขาในตอนนี้อย่างไรดี