Mag-log inShare
4 แม่ลูกซ้ำรอยกันคิอชอบผัวเขา
Huling Na-update:
2025-04-06 15:45:03“ผู้ชายมีอดีตไม่สะอาดนัก ไม่ไหวล่ะค่ะ ขี้เกียจเอามาให้คนเขาพูดถึงลับหลัง เรื่องของนายคนนี้ดิฉันได้ยินมาหนาหูนัก สารพัดเลยที่ฟังแทบไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง...”
“แต่ยายอ้นไม่ใช่คนโง่”
“ค่ะ แกไม่โง่ แต่แกไม่ค่อยระมัดระวังตัวเอง คบหากับผู้ชายคนไหน แกก็วางความสนิทสนมลงไปหมด คนไม่เข้าใจก็นึกว่าแกเป็นสาวเปรี้ยวจี๊ด เล่นง่าย ทำให้ชื่อเสียงของแกพลอยเหม็นเน่า ราคาตกหมด”
“ถ้าตัวแกไม่เสื่อมเสียซะอย่างก็ช่างเถอะ ผมไม่ถือสาเรื่องที่แกเป็นสาวเปรี้ยว...ดีกว่ามีลูกสาวหงิมๆ นะ ผมไม่ชอบคนหงิมๆ ซึมๆ ชอบอย่างที่คล่องแคล่วปรู๊ดปร๊าดมากกว่า”
“แต่นายอัมพุก็มีเมียแล้วไม่ใช่หรือคะ”
“ถ้าเมียมี แล้วทำไมเมียไม่มาด้วย”
“คุณก็...พูดเป็นเล่นไปได้ ดิฉันก็หนักใจนะคะ ไม่อยากให้ยายอ้นไปยุ่งเกี่ยวกับผัวใคร...” เธอสะดุดไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงปร่าๆ
“กลัวจะมีคนพูดกันได้ว่าแม่ลูกซ้ำรอยกัน คือชอบผัวเขา...”
คุณอาร์มดึงร่างของภรรยาเข้ามาใกล้ สวมกอดเธอเอาไว้หลวมๆ ในวงแขน
“ตอนนี้ไม่มีปัญหาอะไรนี่นา คุณเป็นเมียเดียวของผม...มีทะเบียนสมรสถูกต้อง แล้วเรื่องอ้น...ผมไม่เชื่อว่าแกจะทำอะไรร้ายๆ แบบนั้น ถ้าอัมพุมีเมียเป็นตัวเป็นตนผมต้องรู้ แต่ถ้าเขาจะมีผู้หญิงผ่านมาในชีวิตบ้าง เขาก็ไม่เรียกว่าเมียไปหมด คำว่าเมียน่ะเป็นคำสงวนพอสมควร...”
“แต่การคบหาของอ้นกับอัมพุ ดิฉันจะต้องจับตามองดูสักระยะหนึ่ง เพราะอ้นแสดงออกว่าแคร์นายคนนี้มาก...ก็ขนาดบินไปตามหาตัวเขา เกลี้ยกล่อมเขามาทำงาน แล้วก็ยังเทกแคร์เขาสารพัด ห้องพักที่คอนโดนั่นก็แกอีกแหละค่ะที่เป็นคนจัดการ ดิฉันยังไม่แน่ใจว่าแกจ่ายค่าเช่าให้ด้วยหรือไม่”
“อัมพุก็ไม่ได้มีลักษณะแมงมีปีกเลยนะ” คุณอาร์มแย้งยิ้มๆ “อ้นบอกว่าแกเป็นเพียงเพื่อนของอัมพุ ผมก็อยากให้มองเขาในแง่ดีเอาไว้ก่อน บริษัทเราจะต้องพึ่งพาเขามากในเรื่องที่จะออกหนังสือเล่มใหม่...”
////////////////////
“วี...”
เสียงเรียกนั่นทำให้อุรวีเงยหน้าจากงานของหล่อน ใกล้เวลางานเลิกแล้ว หล่อนต้องเร่งมือเพื่อไม่ให้งานชิ้นที่กำลังทำอยู่ค้าง แล้วก็ทำให้ต้องใช้สมาธิไปกับงานค่อนข้างจะมากสักหน่อย จึงแทบจะไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาในห้อง จนกระทั่งอันธิกาเดินกรายมาถึงหน้าโต๊ะ และชะโงกง้ำมาดูร่างแบบในกระดาษแข็งแผ่นใหญ่ตรงหน้า ท่าทางของอันธิกาดูสนิทสนม แต่อุรวีเกร็งตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย ไหล่ของหล่อนตั้งได้ระดับเกือบจะทันที แต่อันธิกาก็ไม่ทันได้สังเกต
“แบบเก๋ดีจัง...ขอลอกแบบก่อนเลยนะ จะได้ไม่ซ้ำแบบกับคนอื่น ไปใส่เริ่ดได้ก่อน”
“เห็นจะไม่ได้”
“พูดเล่นละมั้ง ของแค่นี้ก็ทำหวง”
“เมื่อคราวก่อนโดนต่อว่ามาหนาหูเลยว่าทำไมแบบหลงเล็ดลอดออกไปก่อน อย่าทำให้เสื้อขายไม่ได้เลย อ้นก็หาแบบเสื้ออื่นๆ ได้เยอะเยอะไป...ไม่จำเป็นต้องมาคอยจ้องแบบเสื้อรุ่นล่านี่เล้ย”
น้ำเสียงของอุรวีไม่ได้บอกว่าตำหนิติเตียน อันธิกาเลยแกล้งถอนใจออกมาเฮือกใหญ่
“ขืนต้องรอให้วางตลาดก่อน อ้นก็ต้องใส่เสื้อซ้ำล่ะซิ” หล่อนย่นจมูกเล็กน้อย “ไม่ไหวละ”
“มาทำไมป่านนี้”
“มารับเพื่อน”
“อัมพุน่ะเหรอ”
“มีใครแนะนำให้รู้จักหรือยัง”
“มีแล้ว”
“เขามาใหม่นะ วี ฝากๆ เขาด้วย”
อุรวียังลากดินสอไปมาในกระดาษด้วยลายเส้นที่เฉียบขาด บอกถึงการตัดสินใจอ้นแน่แน่ว มือซ้ายของหล่อนจับเนื้อผ้าที่อยู่บนโต๊ะประกอบไปด้วย แล้วอันธิกาก็ไม่ทันสังเกตอีกนั่นแหละว่ามือของอุรวีเกร็งนิดๆ
“ของเล่นหรือของจริงล่ะ”
ดวงหน้าของอันธิกาผ่องใส เมื่อเน้นเสียงตอบกึ่งๆ จะหวงแหน ทำให้อุรวีหวนนึกถึงอดีตขึ้นมาได้...เมื่อสิบกว่าปีมาแล้ว ตุ๊กตาตัวโตตัวเดียวที่เด็กหญิงสองคนแย่งยื้อจะเป็นเจ้าของ แล้วสุดท้ายที่อุรวีไม่เคยลืมก็คือ อันธิกาเป็นคนได้ครอบครองตุ๊กตาสวยตัวนั้น เพราะคำตัดสินของคุณอาร์มที่ว่า
...อ้นเด็กกว่า ให้น้องเถอะนะลูก...
สีหน้าสีตาของอันธิกาในตอนนั้นกับตอนนี้ไม่ได้มีผิดเพี้ยนกันเลย...เพียงแต่ว่าอุรวียังไม่ได้ลงไปแย่งยื้อ ‘ตุ๊กตา’ ตัวใหม่ ที่อันธิกากำลังหลงนักหนาตัวนี้เข้าเท่านั้น
แต่ท่าทางของอุรวีก็ยังเป็นปกติทุกประการ
“ของจริงแน่ๆ อัมพุนี่ตรงสเปคหลายอย่าง”
“ทางบ้านเปิดไฟเขียวหรือยัง”
“พ่อกับแม่น่ะรึ” อันธิกาทำเสียงเหมือนไม่ยี่หระ “อ้นซะอย่าง...เอาละ อ้นไปก่อน มาแวะหาวีก่อน เพราะไม่ได้คุยด้วยนานแล้ว เห็นจะต้องขอผลัดไปโอกาสหน้านะ”
พอลับหลังอันธิกาแล้ว อุรวีก็วางดินสอลง สีหน้าของหล่อนเคร่งขรึมราวกับรูปสลักทีเดียว ความคิดในสมองของหล่อนเป็นอย่างไร หากอันธิการู้เข้าก็คงจะสะท้านเยือกไปได้เหมือนกัน
“ตรงเวลาเป๊ะเลย”
อุรวียื่นข้อมือไปก่อนตัวเพื่อให้อานิกได้ดูเวลา
“วีไม่เคยผิดเวลานัดกับใคร...”
หล่อนยังช่วยเหลือตัวเองได้ ไม่ได้รอให้เขาทำหน้าที่สุภาพบุรุษลุกขึ้นมาเลื่อนเก้าอี้ให้แต่ประการใด อานิกจึงอดที่จะพ้อเสียมิได้
“วีนี่ยังเหมือนเดิมนะ ช่วยเหลือตัวเองได้ เมื่อไหร่จะเล่นบทผู้หญิงนุ่มนิ่มให้ผู้ชายเทคแคร์ได้เต็มที่มั่งล่ะ”
หล่อนยิ้ม
“ก็แขนขายังดีๆ อยู่นี่ ง่อยเปลี้ยเมื่อไหร่จะรอจ้ะ...แต่พอถึงเวลานั้นเข้าจริงๆ อานิกจะยังอยู่ให้บริการวีหรือเปล่าก็ไม่รู้”
ดวงหน้าของหล่อนสดใส เพราะเติมแป้งมาบ้าง นัยน์ตากลมของหล่อนเป็นประกายแจ่มจรัส
“ยังไงๆ ก็ยังเป็นอานิกคนเดิมของวีแหละ”
นั่นทำให้อุรวีชะงักไปบ้างเล็กน้อย ก่อนจะเสหัวเราะ รู้เต็มอกว่าอานิกคิดอย่างไรกับหล่อน ตัวหล่อนเองนั่นแหละที่เฝ้าบ่ายเบี่ยงมาตลอดว่ายังไม่พร้อมจะรับความรักจากใคร...
“อยู่แต่ว่าวีจะเสือกไสไปทางอื่นเสียก่อนหรือเปล่าเท่านั้น”
“หิวจัง” หญิงสาวเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย “ขอสั่งอาหารก่อนนะ”
หล่อนหยิบเมนูที่พนักงานเพิ่งนำมาวางให้ขึ้นมาเปิดอ่าน กิริยาของหล่อนทำให้อานิกมองดูแล้วยิ้มอย่างพึงพอใจ ไม่ว่าอุรวีจะทำกิริยาแบบใด ก็ดูเป็นที่พึงใจของเขาไปเสียหมดนั่นแหละ...
“วี...คราวนี้ต่อให้บ่ายเบี่ยงยังไง เราก็จะไม่ยอมอีกแล้ว...”
“ถ้าจะจีบกันละก็ ขอให้ไปพ้นโต๊ะอาหารก่อนดีไหม”
“ไปเดี๋ยวนี้เลยไหม”
“วีไม่หิ้วท้องตะลอนๆ ไปกับนิกหรอก เพราะขนมจีบหาบนี้น่ะกินเท่าไหร่ก็ไม่อิ่มท้อง”
“ขอแต่ให้อิ่มใจก็น่าจะพอนี่นา”
เขาไม่วายเลี้ยวลด แล้วหน้าขาวๆของอุรวีก็เป็นสีเข้มขึ้นมาได้บ้างเหมือนกัน หล่อนกับอานิกรู้จักกันมาในมหาวิทยาลัย โดยเรียนกันคนละคณะ แล้วความคุ้นเคยนั่นก็ค่อยๆ พัฒนาทีละเล็กละน้อย เพราะอุรวีไม่มีผู้ชายคนใดเข้ามาวอแวอีก ในเมื่ออานิกทำตัวประดุจเป็น ‘องครักษ์’ ประจำตัวของหล่อนทีเดียว
เขากันผู้ชายคนอื่นไปจากอุรวีหมด อุรวีไม่แน่ใจเหมือนกันว่าใจหล่อนคิดอย่างไรต่อเขากันแน่
จนกระทั่งบัดนี้หล่อนก็ยังไม่แน่ใจในตัวเอง
“เอาอิ่มท้องก่อน เรื่องอิ่มใจขอเก็บไว้หลังอาหารแล้วกัน...” หล่อนเลือกรายการอาหารได้แล้ว จึงวางเมนูลง หันมาพินิจมองอานิกอย่างจริงจัง “นิกผอมไปนะ แล้วคล้ำลงด้วย งานหนักซิ”
“ก็เอาการ ที่คล้ำนี่คงจะเป็นเพราะลมมากกว่าอย่างอื่น เอาเถอะขอเวลาบ่มผิวสักหน่อย อีกหน่อยก็จะกลับขาวเหมือนเดิม...”
Kaugnay na kabanata
เพลิงรักเพลิงแค้น 5 อิ่มกับคำหวาน
“พูดมีเลศนัย”“ผมได้กลับเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ ตำแหน่งที่โรงแรม...”อานิกออกชื่อโรงแรมใหญ่ริมแม่น้ำแห่งหนึ่งให้อุรวีทำตาโต แล้วหล่อนก็มีกิริยายินดีจนเห็นได้ชัด“ดีซิ ที่นั่นมีห้องอาหารที่อาหารอร่อยเยอะ”“เป็นงั้นไป ผมนึกว่าเพราะผมได้เข้ากรุงเทพฯ เสียอีก ที่ทำให้วีดีใจ”เขาตัดพ้อ แล้วหลังจากนั้นระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ ก็เป็นการคุยกันเรื่องสารทุกข์สุกดิบต่างๆ แต่ก่อนจะได้อิ่มกับอาหาร อุรวีได้อิ่มกับคำหวานจากปากของอานิก จนหัวใจของหล่อนพลอยเบิกบานไปหมด“ไปดิ้นต่อหน่อยดีไหม...จะได้ขยับแข้งขยับขา...ไม่อ้วนดีด้วย”“ขอโทรฯ กลับบ้านก่อนนะ...เดี๋ยวคุณยายกับคุณป้าจะเป็นห่วง”อานิกขอตัวไปเข้าห้องน้ำเมื่ออุรวีแยกไปโทรศัพท์ หล่อนแจ้งข่าวให้คุณยายได้รู้ก่อนว่าจะไปไหน แล้วจะกลับบ้านเวลาประมาณเท่าใด เผื่อว่าท่านจะได้ไม่ห่วง พอวางโทรศัพท์ลงหันกลับมา...ก็เกือบจะชนกับผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาด้วยท่าทางเหมือนจะใช้โทรศัพท์ด้วยเหมือนกัน“ขอโทษครับ”ได้ยินน้ำเสียงของเขา แต่ยังมองไม่เห็นหน้า อุรวีได้แต่อุทานอยู่ในใจว่า ผู้ชายคนนี้สูงจัง จนต้องแหงนหน้าขึ้นมอง แล้วพอเห็นดวงหน้านั้น หล่อนก็ไม่ได้แสดงความประหลาดใจ
Huling Na-update : 2025-04-06เพลิงรักเพลิงแค้น 1 อุรวี
โทรศัพท์กรีดเสียงระรัวขึ้น ในท่ามกลางความเงียบ เสียงนั่นก็ทำให้ถึงกับสะดุ้งได้เหมือนกัน อุรวีเอื้อมมือแหวกๆ กองกระดาษและกองผ้าที่สุมอยู่บนโต๊ะเบื้องหน้าออกไป คว้ากระบอกโทรศัพท์ขึ้นมาวางแนบไว้กับซอกคอ กรอกเสียงลงไป มือก็ร่างแบบเสื้อต่ออย่างขะมักเขม้น“ค่ะ...วีพูดค่ะ”เสียงปลายสายอู้อี้จนเกือบจะไม่ได้ยิน “ไม่ได้ยินเลยค่ะ” หล่อนบอกไป “ค่ะ ได้ยินแล้ว...อ้าว...นิก หรอกรึ...ถึงว่าซิเสียงคุ้นๆ”หล่อนหัวเราะออกมา วางดินสอลง เอนหลังพิงกับพนัก...“ลงมากรุงเทพฯ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าไงนะ กินข้าวเย็นนี้เหรอ ได้ซิ ได้...แต่ต้องเย็นๆ มากหน่อยนะ...งานยุ่ง นี่ก็งานเต็มโต๊ะเลย จะมารับไหม...จะให้ไปเองเหรอ ที่ไหน...จ้ะ...จ้ะ...”หล่อนรับรู้ในที่นัดหมายแล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อไปเรื่อยๆ นี่เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงเท่านั้นเอง“วี...”ประตูห้องเปิดเข้ามา แล้วเจ้าของเสียงก็เดินเข้ามาอย่างกระฉับกระเฉง เป็นหญิงสาวใหญ่ อายุสี่สิบเศษๆ แต่ยังทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ“เห็นช่างภาพคนใหม่ของเราหรือยัง เขาเพิ่งมารับงานถ่ายแบบคราวนี้เอง โอ้โฮ...พี่งี้เห็นแล้วน้ำลายจะหกซะให้ได้ หล่อเฟี้ยวเลย พวกสาวๆ กำลังกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่...”อุร
Huling Na-update : 2025-04-06เพลิงรักเพลิงแค้น 2 ไม่มียาขนานใดจะทำให้มันทุเลาลงไปได้เลย
“ไหนว่างานยุ่ง”“อยู่ๆ หัวก็มึนตื้อเฉยๆ สงสัยจะเพราะอีตาอัมพุนั่นแหละ...ตะกี้วีก็เจอที่หน้าห้อง ท่าทางแกขวางโลกดีนะ...อย่างนี้แหละมันน่าจะทำให้หัวปั่นซะเลย”“จะทำอะไร”“อ้าว...” หล่อนร้องเสียงแหลม ตาพราวระยับ “คนไม่ชอบหน้ากัน เขาทำยังไงต่อกันล่ะคะ”“ทุกทีเห็นวีเป็นคนมีมิตรจิตกับคนมาใหม่”“กับคนนี้เห็นจะต้องยกเว้นกระมังคะ วีเพิ่งเชื่อเดี๋ยวนี้เองแหละว่าทำไมที่บางคนเขาถึงพูดว่า ถ้าหากไม่ชอบหน้าก็ไม่ต้องไปหาเหตุผล ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ พอเห็นหน้าแล้วก็ไม่ชอบเลย”“เขาหล่อนะ” สุนิสาแกล้งท้วงอุรวีทำหน้าเบ้“หล่อก็หล่อซิ”“ทุกทีเห็นว่าเป็นหนุ่มหล่อ เธอก็เนื้อเต้นแล้ว”“เก็บหมอนี่ไว้เถอะค่ะ วีไม่อยากจะยุ่งด้วย...แต่จะให้อยู่เฉยๆ ก็คงจะไม่ยอมเหมือนกัน ขอให้ได้ทำให้หัวปั่นก่อนเถอะ...”“อย่าลืมนะว่าเขาเป็นคนมีฝีมือ...อย่าทำให้เขาอยู่ไม่ได้ ดูเหมือนว่าจะต้องจ่ายแพงมาก ถึงได้ตัวเขามา”อุรวีเบะปากออกนิดๆ“เงินน่ะ คุณสา...ถ้าใจถึงซะอย่าง ทุ่มเข้าไป หน้าไหนมันก็สยบทั้งนั้น จะเอาดีเลิศกว่าหมอนี่ก็คงจะมี แล้วกะแค่ช่างถ่ายรูป...มือแน่มาจากไหนกันเชียว มีอีกถมเถไป”“ไปถามลูกสาวท่านประธานใหญ่แล้วกัน”“ต๊าย...
Huling Na-update : 2025-04-06เพลิงรักเพลิงแค้น 3 ไม่เคยเปิดเผยฐานะที่้แท่้จริง
“ไม่สบายหรือคะ”น้ำเสียงอ่อนหวานเต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใยนั้น ทำให้เขาปรือเปลือกตาขึ้นมอง แล้วก็เห็นดวงหน้ากลมอิ่มเปล่งปลั่งแบบคนที่มีความสุขสมบูรณ์กับชีวิตเต็มเปี่ยม มืออูมหนาไปด้วยเนื้อแตะอังที่หน้าผากของเขา“ตัวไม่ร้อนนี่คะ ทำไมท่าทางเหมือนหมดอาลัย...”คุณนพมาศนั่งลง ทำให้เขาพลอยขยับตัวขึ้นมานั่งให้ดูดีขึ้น ยกมือลูบหน้าตัวเองไล่เรื่อยลงมาจากหน้าผากจนกระทั่งถึงปลายคาง ก่อนจะลดมือลง“รู้สึกเพลียๆ”“เรื่องงานอีกซิคะ”“วันนี้ผมเจอยายวี...”“อ้อ...”เธอพึมพำเบาๆ รับรู้เงียบๆคุณนพมาศไม่เคยแสดงท่าทีปราศจากความเป็นมิตรกับลูกเลี้ยง แต่ในเวลาเดียวกัน เธอก็ไม่อาจจะทำตัวเป็นเสมือนแม่ของอุรวีได้สนิทใจ เพราะตั้งแต่เยาว์วัยแล้วที่อุรวีมีท่าทางเฉยชาแบบคนแปลกหน้ามาตลอด“ไปที่บริษัทนั่นเอง...”คุณอาร์มมีกิจการค้าอยู่หลายแห่ง เขาสร้างตัวเป็นปึกแผ่นได้ในช่วงชีวิตเดียว และกิจการหนึ่งที่คุณนพมาศพยายามลืมๆ ว่าไม่มีก็คือบริษัทออกแบบนั่น เพราะอุรวีทำงานที่นั่น เธอสดับตรับฟังความสามารถของอุรวีทีไรก็ยอกแปลบอยู่ในอก เพราะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับอันธิกา แต่อุรวีได้เรื่องได้ราวมากกว่าอันธิกาไม่ได้เป็นโล้เป
Huling Na-update : 2025-04-06
Pinakabagong kabanata
เพลิงรักเพลิงแค้น 5 อิ่มกับคำหวาน
“พูดมีเลศนัย”“ผมได้กลับเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ ตำแหน่งที่โรงแรม...”อานิกออกชื่อโรงแรมใหญ่ริมแม่น้ำแห่งหนึ่งให้อุรวีทำตาโต แล้วหล่อนก็มีกิริยายินดีจนเห็นได้ชัด“ดีซิ ที่นั่นมีห้องอาหารที่อาหารอร่อยเยอะ”“เป็นงั้นไป ผมนึกว่าเพราะผมได้เข้ากรุงเทพฯ เสียอีก ที่ทำให้วีดีใจ”เขาตัดพ้อ แล้วหลังจากนั้นระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ ก็เป็นการคุยกันเรื่องสารทุกข์สุกดิบต่างๆ แต่ก่อนจะได้อิ่มกับอาหาร อุรวีได้อิ่มกับคำหวานจากปากของอานิก จนหัวใจของหล่อนพลอยเบิกบานไปหมด“ไปดิ้นต่อหน่อยดีไหม...จะได้ขยับแข้งขยับขา...ไม่อ้วนดีด้วย”“ขอโทรฯ กลับบ้านก่อนนะ...เดี๋ยวคุณยายกับคุณป้าจะเป็นห่วง”อานิกขอตัวไปเข้าห้องน้ำเมื่ออุรวีแยกไปโทรศัพท์ หล่อนแจ้งข่าวให้คุณยายได้รู้ก่อนว่าจะไปไหน แล้วจะกลับบ้านเวลาประมาณเท่าใด เผื่อว่าท่านจะได้ไม่ห่วง พอวางโทรศัพท์ลงหันกลับมา...ก็เกือบจะชนกับผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาด้วยท่าทางเหมือนจะใช้โทรศัพท์ด้วยเหมือนกัน“ขอโทษครับ”ได้ยินน้ำเสียงของเขา แต่ยังมองไม่เห็นหน้า อุรวีได้แต่อุทานอยู่ในใจว่า ผู้ชายคนนี้สูงจัง จนต้องแหงนหน้าขึ้นมอง แล้วพอเห็นดวงหน้านั้น หล่อนก็ไม่ได้แสดงความประหลาดใจ
เพลิงรักเพลิงแค้น 4 แม่ลูกซ้ำรอยกันคิอชอบผัวเขา
“ผู้ชายมีอดีตไม่สะอาดนัก ไม่ไหวล่ะค่ะ ขี้เกียจเอามาให้คนเขาพูดถึงลับหลัง เรื่องของนายคนนี้ดิฉันได้ยินมาหนาหูนัก สารพัดเลยที่ฟังแทบไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง...”“แต่ยายอ้นไม่ใช่คนโง่”“ค่ะ แกไม่โง่ แต่แกไม่ค่อยระมัดระวังตัวเอง คบหากับผู้ชายคนไหน แกก็วางความสนิทสนมลงไปหมด คนไม่เข้าใจก็นึกว่าแกเป็นสาวเปรี้ยวจี๊ด เล่นง่าย ทำให้ชื่อเสียงของแกพลอยเหม็นเน่า ราคาตกหมด”“ถ้าตัวแกไม่เสื่อมเสียซะอย่างก็ช่างเถอะ ผมไม่ถือสาเรื่องที่แกเป็นสาวเปรี้ยว...ดีกว่ามีลูกสาวหงิมๆ นะ ผมไม่ชอบคนหงิมๆ ซึมๆ ชอบอย่างที่คล่องแคล่วปรู๊ดปร๊าดมากกว่า”“แต่นายอัมพุก็มีเมียแล้วไม่ใช่หรือคะ”“ถ้าเมียมี แล้วทำไมเมียไม่มาด้วย”“คุณก็...พูดเป็นเล่นไปได้ ดิฉันก็หนักใจนะคะ ไม่อยากให้ยายอ้นไปยุ่งเกี่ยวกับผัวใคร...” เธอสะดุดไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงปร่าๆ“กลัวจะมีคนพูดกันได้ว่าแม่ลูกซ้ำรอยกัน คือชอบผัวเขา...”คุณอาร์มดึงร่างของภรรยาเข้ามาใกล้ สวมกอดเธอเอาไว้หลวมๆ ในวงแขน“ตอนนี้ไม่มีปัญหาอะไรนี่นา คุณเป็นเมียเดียวของผม...มีทะเบียนสมรสถูกต้อง แล้วเรื่องอ้น...ผมไม่เชื่อว่าแกจะทำอะไรร้ายๆ แบบนั้น ถ้าอัมพุมีเมียเป็นต
เพลิงรักเพลิงแค้น 3 ไม่เคยเปิดเผยฐานะที่้แท่้จริง
“ไม่สบายหรือคะ”น้ำเสียงอ่อนหวานเต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใยนั้น ทำให้เขาปรือเปลือกตาขึ้นมอง แล้วก็เห็นดวงหน้ากลมอิ่มเปล่งปลั่งแบบคนที่มีความสุขสมบูรณ์กับชีวิตเต็มเปี่ยม มืออูมหนาไปด้วยเนื้อแตะอังที่หน้าผากของเขา“ตัวไม่ร้อนนี่คะ ทำไมท่าทางเหมือนหมดอาลัย...”คุณนพมาศนั่งลง ทำให้เขาพลอยขยับตัวขึ้นมานั่งให้ดูดีขึ้น ยกมือลูบหน้าตัวเองไล่เรื่อยลงมาจากหน้าผากจนกระทั่งถึงปลายคาง ก่อนจะลดมือลง“รู้สึกเพลียๆ”“เรื่องงานอีกซิคะ”“วันนี้ผมเจอยายวี...”“อ้อ...”เธอพึมพำเบาๆ รับรู้เงียบๆคุณนพมาศไม่เคยแสดงท่าทีปราศจากความเป็นมิตรกับลูกเลี้ยง แต่ในเวลาเดียวกัน เธอก็ไม่อาจจะทำตัวเป็นเสมือนแม่ของอุรวีได้สนิทใจ เพราะตั้งแต่เยาว์วัยแล้วที่อุรวีมีท่าทางเฉยชาแบบคนแปลกหน้ามาตลอด“ไปที่บริษัทนั่นเอง...”คุณอาร์มมีกิจการค้าอยู่หลายแห่ง เขาสร้างตัวเป็นปึกแผ่นได้ในช่วงชีวิตเดียว และกิจการหนึ่งที่คุณนพมาศพยายามลืมๆ ว่าไม่มีก็คือบริษัทออกแบบนั่น เพราะอุรวีทำงานที่นั่น เธอสดับตรับฟังความสามารถของอุรวีทีไรก็ยอกแปลบอยู่ในอก เพราะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับอันธิกา แต่อุรวีได้เรื่องได้ราวมากกว่าอันธิกาไม่ได้เป็นโล้เป
เพลิงรักเพลิงแค้น 2 ไม่มียาขนานใดจะทำให้มันทุเลาลงไปได้เลย
“ไหนว่างานยุ่ง”“อยู่ๆ หัวก็มึนตื้อเฉยๆ สงสัยจะเพราะอีตาอัมพุนั่นแหละ...ตะกี้วีก็เจอที่หน้าห้อง ท่าทางแกขวางโลกดีนะ...อย่างนี้แหละมันน่าจะทำให้หัวปั่นซะเลย”“จะทำอะไร”“อ้าว...” หล่อนร้องเสียงแหลม ตาพราวระยับ “คนไม่ชอบหน้ากัน เขาทำยังไงต่อกันล่ะคะ”“ทุกทีเห็นวีเป็นคนมีมิตรจิตกับคนมาใหม่”“กับคนนี้เห็นจะต้องยกเว้นกระมังคะ วีเพิ่งเชื่อเดี๋ยวนี้เองแหละว่าทำไมที่บางคนเขาถึงพูดว่า ถ้าหากไม่ชอบหน้าก็ไม่ต้องไปหาเหตุผล ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ พอเห็นหน้าแล้วก็ไม่ชอบเลย”“เขาหล่อนะ” สุนิสาแกล้งท้วงอุรวีทำหน้าเบ้“หล่อก็หล่อซิ”“ทุกทีเห็นว่าเป็นหนุ่มหล่อ เธอก็เนื้อเต้นแล้ว”“เก็บหมอนี่ไว้เถอะค่ะ วีไม่อยากจะยุ่งด้วย...แต่จะให้อยู่เฉยๆ ก็คงจะไม่ยอมเหมือนกัน ขอให้ได้ทำให้หัวปั่นก่อนเถอะ...”“อย่าลืมนะว่าเขาเป็นคนมีฝีมือ...อย่าทำให้เขาอยู่ไม่ได้ ดูเหมือนว่าจะต้องจ่ายแพงมาก ถึงได้ตัวเขามา”อุรวีเบะปากออกนิดๆ“เงินน่ะ คุณสา...ถ้าใจถึงซะอย่าง ทุ่มเข้าไป หน้าไหนมันก็สยบทั้งนั้น จะเอาดีเลิศกว่าหมอนี่ก็คงจะมี แล้วกะแค่ช่างถ่ายรูป...มือแน่มาจากไหนกันเชียว มีอีกถมเถไป”“ไปถามลูกสาวท่านประธานใหญ่แล้วกัน”“ต๊าย...
เพลิงรักเพลิงแค้น 1 อุรวี
โทรศัพท์กรีดเสียงระรัวขึ้น ในท่ามกลางความเงียบ เสียงนั่นก็ทำให้ถึงกับสะดุ้งได้เหมือนกัน อุรวีเอื้อมมือแหวกๆ กองกระดาษและกองผ้าที่สุมอยู่บนโต๊ะเบื้องหน้าออกไป คว้ากระบอกโทรศัพท์ขึ้นมาวางแนบไว้กับซอกคอ กรอกเสียงลงไป มือก็ร่างแบบเสื้อต่ออย่างขะมักเขม้น“ค่ะ...วีพูดค่ะ”เสียงปลายสายอู้อี้จนเกือบจะไม่ได้ยิน “ไม่ได้ยินเลยค่ะ” หล่อนบอกไป “ค่ะ ได้ยินแล้ว...อ้าว...นิก หรอกรึ...ถึงว่าซิเสียงคุ้นๆ”หล่อนหัวเราะออกมา วางดินสอลง เอนหลังพิงกับพนัก...“ลงมากรุงเทพฯ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าไงนะ กินข้าวเย็นนี้เหรอ ได้ซิ ได้...แต่ต้องเย็นๆ มากหน่อยนะ...งานยุ่ง นี่ก็งานเต็มโต๊ะเลย จะมารับไหม...จะให้ไปเองเหรอ ที่ไหน...จ้ะ...จ้ะ...”หล่อนรับรู้ในที่นัดหมายแล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อไปเรื่อยๆ นี่เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงเท่านั้นเอง“วี...”ประตูห้องเปิดเข้ามา แล้วเจ้าของเสียงก็เดินเข้ามาอย่างกระฉับกระเฉง เป็นหญิงสาวใหญ่ อายุสี่สิบเศษๆ แต่ยังทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ“เห็นช่างภาพคนใหม่ของเราหรือยัง เขาเพิ่งมารับงานถ่ายแบบคราวนี้เอง โอ้โฮ...พี่งี้เห็นแล้วน้ำลายจะหกซะให้ได้ หล่อเฟี้ยวเลย พวกสาวๆ กำลังกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่...”อุร
