52

เขาเงยหน้ามองมณีรัชดา กำลังคิด ถ้าขืนไปตอนนี้ เกิดจ๊ะเอ๋เข้ากับน้องชาย เรื่องคงได้ยุ่ง และจบกัน

ที่อุตส่าห์คิดแผนการ ที่รู้คือมณีรัชดาจะต้องเกลียดเขามากกว่าเดิม จึงรีบออกตัวและปฏิเสธ

“เอ้อ ผมคงไม่เข้าไปนะครับ รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว อยากจะนั่งรอที่รถมากกว่า”

เห็นเขาตอบเช่นนั้น

มณีรัชดาไม่อยากจะรบกวน หล่อนรู้สึกเกรงใจ ตอนนี้อยู่ใกล้บ้าน สามารถเดินข้ามถนน แล้วไปรอรถสองแถวเล็กที่ปากซอยเข้าบ้าน จึงบอก

“ถ้าคุณวิภัส มีธุระด่วน ก็ไปก่อนเถอะค่ะ ณีกลับเองได้บ้านอยู่แค่นี้เอง แค่นี้ก็รู้สึกเกรงใจคุณวิภัสจะแย่แล้วค่ะ”

เขารู้สึกอึ้ง เพราะใจคอนั้นอยากจะไปส่งหล่อนให้ถึงบ้านเช่นกัน จึงครุ่นคิด ขมวดคิ้วถามกลับ

“ทำไมหรือครับคุณณี? คิดว่า ผมไม่มีความอดทนพอหรือ” มณีรัชดาเงยหน้ามองเขา

“แต่ณี รู้สึกเกรงใจ อีกอย่างคุณทำงานเหนื่อย แถมยังวกกลับมาส่งณีอีก”

“แต่ผมไม่เคยคิดเรื่องนี้ เป็นบุญคุณเลยนะ”

เขาตอบ

แต่ลึกๆนั้น ก็ทำให้มณีรัชดาปลื้มใจ

“คุณณีอย่าพูดอย่างนี้อีก เพราะใจผมคิดอย่างนั้น ผมรอได้”

จอมภูเอ่ยกล่าวอย่างนั้น

มณีรัชดา