6...มัดมือชก (1)

ชายหนุ่มร่างสูงกำยำเดินกลับมายังบ้านหลังใหญ่พร้อมกับดอกไม้ในมือ นึกแปลกใจการกระทำของตัวเองที่ทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควร จนกัญญานันเอ่ยขอตัวไปอย่างรีบร้อน ไม่ยอมให้เขาตามไปส่งถึงเรือน ทุกอย่างเกิดขึ้นเองโดยไม่ทันได้รู้ตัว ยิ่งได้เห็นหน้าสวยหวานน่ารัก กับเรือนร่างอรชรเดินไปเดินมาไม่ห่าง เขายิ่งมึน อารมณ์อ่อนไหวประหลาด ทำอะไรลงไปแต่ละครั้งอย่างลืมตัว

เปรมินทร์ถอนหายใจ ขณะเดินผ่านหน้าห้องของผู้เป็นแม่กับพ่อเสียงหนึ่งก็หยุดเขาเอาไว้

“มาคุยกับแม่ทางนี้หน่อยตามินทร์”

เมื่อเห็นมารดายืนกอดอกอยู่หน้าประตูในชุดนอนคลุมทับด้วยชุดคลุมหนาอุ่นเปรมินทร์ก็เหมือนจะรู้ว่าต้องเจอกับอะไร เพราะใบหน้าเจ้าแม่ของเขาเอาเรื่องชัดเจน

เจ้าปัทมาดาราเดินผ่านลูกชายไปยังจุดนั่งพักผ่อน ซึ่งทำเหมือนห้องนั่งเล่นกลางโถงชั้นสองแล้วนั่งลง ส่วนชายหนุ่มแอบเอาดอกไม้ใส่กระเป๋าเสื้อเชิ้ตไม่ให้ท่านสังเกตเห็นก่อนจะเดินตามมานั่งแปะข้างๆ แล้วกอดร่างอิ่มของผู้เป็นแม่อย่างเอาใจ

“รู้แล้วใช่ไหมว่าแม่จะพูดเรื่องอะไร อย่ามาอ้อนซะให้ยากเลย”

“ผมไม่เกี่ยวนะครับ นิสาเขาจู่โจมผมเอง”

ชายหนุ่มบอกปัดก่อนจะแนบหน้ากับอกนุ่มอวบของมารดา ไม่สบตาเพราะไม่อยากเห็นแววตาเหมือนกับของตนที่กำลังมองเขาอย่างดุๆ

“ยังไงก็เถอะ แม่ไม่ชอบ นั่นมันที่สาธารณะ มันไม่งาม แล้วที่แม่อยากรู้ก็คือลูกไปถึงขั้นไหนกับเขาแล้ว ผู้หญิงถึงกล้าทำแบบนี้ท่ามกลางสายตาคนอื่น เหมือนตั้งใจประกาศให้ชาวบ้านรู้”

ผู้เป็นแม่ไม่ใจอ่อนกับลูกอ้อน ทั้งยังประคองใบหน้าคมหล่อเหลาของลูกชายให้เงยขึ้นสบตาท่าน เปรมินทร์ไม่อาจเลี่ยงได้อีกต่อไป ชายหนุ่มหน้าแหยลงเล็กน้อย ก่อนจะยอมพูดความจริง

“ก็...เมื่อประมาณเดือนกว่า ก่อนผมจะลงไปกรุงเทพฯ น่ะครับ เราไปเที่ยวแล้วเจอกัน แต่ก็แค่ครั้งเดียวครับเจ้าแม่”

“ตายๆ ลูกฉัน พลาดได้ยังไง รู้ทั้งรู้ว่าหนูนิสาน่ะมองเราตาเป็นมันตั้งแต่โตเป็นหนุ่มนมแตกพานโน่นแล้ว”

ฟังคำพูดของมารดาแล้วชายหนุ่มก็ขำออกมาจนถูกท่านตีไปหนึ่งเผียะ

“ไม่ต้องมาขำกลบเกลื่อน ครั้งนี้แม่ไม่พอใจมาก ใครๆ เขาก็เห็นกันทั้งนั้น งานนี้มีแต่คนใหญ่คนโต ยังไงก็ต้องมีคนพูดถึงกันสนุกปาก แถมเรื่องมันยิ่งมีประเด็นอยู่แล้วด้วย นางรำที่ต้องถูกส่งกลับนั่นน่ะก็ทะเลาะกับหนูนิสาเรื่องเรานี่แหละ ดีไม่ดีอาจจะมีข่าวในหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นด้วย มันส่งผลเสียกับเราแค่ไหนรู้ไหม”

ลูกชายตาโตขึ้นเล็กน้อยก่อนจะนิ่งคิดเงียบๆ อย่างเห็นด้วย

“เงียบทำไม หรือว่าจริงๆ แล้วก็ชอบพอเขาเหมือนกัน ไม่เอานะ แม่ไม่ยอมรับลูกสะใภ้ก๋ากั่นอย่างวันนิสานะ”

“เปล่าครับเจ้าแม่”

ที่เปรมินทร์เงียบเพราะกำลังคิดหาทางแก้ไขเรื่องข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ที่พอใช้เส้นสายได้บ้าง แต่เรื่องพูดกันปากต่อปากนี่คงห้ามลำบาก

“ผมจะลองเช็กกับเพื่อนๆ ที่ทำงานในวงข่าวท้องถิ่นดู ส่วนเรื่องที่อาจจะมีคนเอาไปพูด ผมจนใจครับ”

“ตัวหนูนิสาเองนั่นแหละ แม่ดูออกว่าเขาอยากได้ลูกแม่เป็นสามีจนตัวสั่น”

“โห ขนาดนั้นเชียวเหรอครับเจ้าแม่”

“แม่ไม่ได้พูดเล่นนะตามินทร์ แม่ไม่สบายใจเลย พ่อเขาเองก็สนับสุนน แต่หนูนิสาไม่เคยกล้าทำอะไรโจ่งแจ้งเพราะเกรงใจแม่ วันนี้แม่ว่ามันดูแปลกๆ เพราะเราไปมีอะไรกับเขาแน่เลย”

เจ้าปัทมาดารารู้สึกถึงสัญชาตญาณของความเป็นแม่ที่ต้องการปกป้องลูกในไส้ ท่านควรสร้างเกราะป้องกันลูกชายสุดที่รัก เนื่องด้วยท่านปรารถนาลูกสะใภ้ที่เรียบร้อย กิริยามารยาทงดงามดั่งใจ และท่านก็คิดเรื่องนี้มาตลอดนับตั้งแต่เห็น

วันนิสาแสดงกิริยาต่อลูกชายท่าน

“แม่ขอถามอีกครั้งนะตามินทร์ ลูกมีคนที่ชอบพออยู่บ้างไหม คนที่ดูใจกันอยู่ก็ได้ บอกแม่มาตามตรง”

“ไม่มีครับ ผมยังไม่เคยคิดกับใครจริงจังถึงขั้นคบหาเพื่อเป็นคู่ชีวิตหรอกครับเจ้าแม่”

เจ้าปัทมาดาเริ่มไม่สบายใจที่ลูกชายยังไม่คิดถึงเรื่องแต่งงาน ทว่าเวลานี้ท่านถูกใจใครคนหนึ่งเอามากๆ ทั้งที่ไม่เคยคิดจะยุ่งเรื่องหัวใจของลูกมาก่อน

“ตามินทร์ แม่กลัวหนูนิสาจะทำให้เรื่องเขากับลูกเป็นเรื่องใหญ่ แล้วเราจะปฏิเสธทางผอ.ไม่ได้ แม่ไม่ชอบใจเธอ แล้วก็อยากจัดการให้เด็ดขาดด้วยวิธีของแม่ หนูนิสาจะได้ไม่มายุ่งกับลูกอีก แต่อยากถามความพอใจของลูกก่อน”

“ความพอใจ?”

“ใช่ แม่อยากรู้ว่า...ลูกเห็นว่าหนูก้อยเป็นยังไงบ้าง”

เปรมินทร์นิ่งไปด้วยความมึนงงนิดๆ เมื่อได้ฟังคำถาม จนต้องถามกลับ

“เจ้าแม่หมายถึงอะไรครับ หน้าตา นิสัย หรือว่า...”

“น้องน่ารัก ลูกคิดว่าอย่างนั้นไหม”

ผู้เป็นแม่รุกอย่างตรงตัว ทำเอาชายหนุ่มเลิกคิ้วเข้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะก็ตอบไปตามตรงโดยไม่ต้องใช้เวลาคิดนาน

“ครับ”

“หนูก้อยเพียบพร้อมทั้งหน้าตา นิสัยใจคอ กิริยามารยาทเรียบร้อย ชาติตระกูลก็ดี จริงไหม”

“ใช่ครับ”

“ถ้าใครได้ผู้หญิงแบบหนูก้อยไปเป็นคู่ชีวิต คงจะมีความสุขไปชั่วชีวิตถูกไหมลูก”

“เอ่อ ก็...น่าจะใช่ครับ”

คำถามนี้ทำให้เปรมินทร์หัวใจกระตูกวูบแวบหนึ่ง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ขัดใจน้อยๆ เมื่อคิดว่ากัญญานันจะแต่งงาน

“ตามินทร์”

พร้อมคำพูดเจ้าปัทมาดาราก็จับมือเปรมินทร์ด้วยสองมือของท่าน

“ถ้าแม่จะขอร้องให้ลูกคิดเรื่องแต่งงานตอนนี้ได้ไหม”

“ครับ?”

“แม่พอใจหนูก้อยมาก แม่ไม่อยากให้คนอื่นมาคว้าลูกสาวเพื่อนแม่คนนี้ไปก่อนที่ลูกจะคิดอยากแต่งงาน แม่ว่าตอนนี้เหมาะสมที่สุด เพราะเราควรจะเดินหน้าก่อนหนูวันนิสา กันไว้ดีกว่าแก้นะลูก”

จบคำพูดของผู้เป็นแม่สมองของเปรมินทร์ก็โล่ง ขาวโพลน หัวใจค่อยๆ เต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ไม่อาจนับได้แล้ว ทั้งที่ท่าทางของชายหนุ่มยังนิ่ง โสตประสาทรับฟังคำพูดมากมายของมารดา

“เชื่อแม่สักครั้งนะตามินทร์ แม่เชื่อว่าหนูก้อยเหมาะกับลูกที่สุด มากกว่าผู้หญิงในสังคมหรูหราคนไหนๆ ที่แม่เคยเจอ น้องเรียบร้อย สวยน่ารัก ยิ้มหวาน แล้วแม่ก็ดูออกว่าน้องหัวอ่อนอยู่ในโอวาท แต่ก็ฉลาดไม่ได้โง่ แม่มั่นใจว่าถ้าลูกได้อยู่ใกล้น้องบ่อยๆ ทุกๆ วัน ไปรับไปส่งทำกิจกรรมด้วยกัน ในที่สุดลูกก็จะชอบหรือไม่ก็รักน้องได้ไม่ยาก”

ดวงตาคมยังนิ่งสนิท ทว่าสมองและใจกระหวัดไปถึงดวงหน้าหวานงดงามน่ารักไปเรียบร้อยแล้ว

“แม่รู้ว่าลูกก็พอจะเอ็นดูน้องอยู่บ้าง ใช่ไหม”

“เอ็นดูเหรอครับ”

สำหรับสิ่งที่เขาแสดงออกต่อหน้าผู้ใหญ่อาจจะเรียกว่าเอ็นดูได้ เพราะเขาไม่เคยมีอาการเย็นชากับกัญญานัน แต่จะดูแลเอาใจใส่ตามสมควร แต่เมื่ออยู่กันสองคนมันอีกอย่างและเขาทำไปโดยสัญชาตญาณล้วนๆ

“อย่ามาโกหกแม่ แม่เป็นแม่ มองออกทุกอย่าง ถ้าใกล้ชิดกันมากขึ้นลูกจะต้องรักน้องแน่นอน แม่เองก็ถูกชะตาน้องทันทีเลยลูกรู้ไหม ถ้าสะใภ้แม่ตกไปเป็นหนูนิสา แม่คงนอนตายตาไม่หลับ”

“เจ้าแม่ครับ ผมขอนะครับ อย่าพูดแบบนี้อีก ผมไม่สบายใจ”

เปรมินทร์โอบกอดร่างอิ่มของมารดาอีกครั้ง สีหน้ากลับมาเครียดขรึม เขาไม่ชอบฟังคำนี้ของท่านเอาเสียเลย

“งั้นลูกเต็มใจทำตามที่แม่ขอใช่ไหม”

“ครับ”

ชายหนุ่มเลือกที่จะตอบรับสั้นๆ ก่อนจะเอ่ยถามสิ่งที่สงสัย

“แต่ผมควรจะทำยังไงล่ะครับ เพราะเจ้าแม่ต้องการให้ผมแต่งงานเร็วๆ หรือว่า...”

“แม่ไม่ให้ลูกทำอะไรน้องทั้งนั้นแหละ แม่จะพูดกับรุจีเองว่าชอบหนูก้อย แล้วก็ขอมาให้ลูก ส่วนหน้าที่ลูกแค่ทำดีกับน้องมากๆ ก็พอ”

ลูกชายทำเป็นพยักหน้าเข้าใจด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์ทำให้ผู้เป็นแม่ยกนิ้วห้าม

“ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ ดูแลน้องดีๆ ช่วยน้องทุกอย่างในระหว่างที่น้องทำงานกับเพื่อน แต่อย่าแม้แต่จะจับมือ”

เปรมินทร์กำลังจะอ้าปากทักท้วงออกไป แต่ก็ถูกเจ้าปัทมาดาราแทรกขึ้นอย่างต่อเนื่อง

“เราต้องทำให้ทางนั้นเกรงใจ และลูกก็ต้องทำให้น้องเห็นว่าลูกทะนุถนอม ให้เกียรติ แล้วก็ดูแลน้องอย่างดี ไม่ทำเรื่องเสื่อมเสีย อย่างหนูก้อยน่ะเป็นเด็กดี พ่อแม่พูดอะไรก็คงไม่กล้าปฏิเสธ ที่เหลือแม่กับพ่อจัดการเอง”

ชายหนุ่มนิ่งฟังมารดา ทั้งที่ในหัวคิด เรื่องให้เกียรติเขาพลาดไปแล้ว คงต้องเริ่มกันใหม่ตามที่ผู้เป็นแม่บอก เปรมินทร์รู้สึกตื่นเต้นอย่างประหลาดแทบนับเวลารอให้ถึงเช้าวันพรุ่งนี้พร้อมกับคิดหาวิธีเข้าหากัญญานันอย่างสุภาพทั้งคืน หลับตาแทบไม่ลง

=====