บทที่ 5 เป็นข่าว - 25%

วันต่อมา พลอยพัดชาเข้าร้านตามปกติ ทว่ายังไม่ทันจะวางกระเป๋า ร้านพัดชา เจมส์ก็ได้ต้อนรับพระเอกหนุ่มมาแรงอย่างกวินภพที่แวะมาเยี่ยมเยียนพลอยพัดชาถึงร้าน ทำเอาพนักงานตื่นเต้นกันมาก ต่างพากันขอถ่ายรูปคู่กับเขาคนละรูปสองรูปเพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึกกันทุกคน

หลังจากถ่ายรูปร่วมกันเสร็จเรียบร้อย กวินภพก็ค้อมศีรษะขอบคุณทุกคนพร้อมกับฝากฝังผลงานละครเรื่องใหม่อย่างเป็นมิตร ก่อนจะหันมายิ้มให้เจ้าของร้านสาวสวยที่ยืนกอดอกมองความวุ่นวายเมื่อครู่ด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

“ไม่ทราบว่าคุณพลอยยุ่งอยู่รึเปล่าครับ ผมมารบกวนรึเปล่า”

“เปล่าค่ะ พลอยเพิ่งมาถึงร้านเอง ว่าแต่คุณก้าวเถอะ มาทำธุระแถวนี้หรือคะ หรือว่ามาหาซื้อแหวนสักวงให้แฟน พลอยแนะนำให้ได้นะ”

พลอยพัดชาใช่ว่าไม่รู้ว่าพระเอกหนุ่มคนนี้สนใจตน เพราะคืนวันนั้นสายตาของเขาเวลาที่มองเธอก็แสดงออกอย่างเปิดเผย แต่เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะกวินภพเป็นดาราในสังกัดของจินตวาตีกระมัง เธอจึงมองเขาเป็นเพื่อน หรือเป็นพี่มากกว่า

อีกทั้งพลอยพัดชามั่นใจว่า หากกวินภพได้รู้จักกับเธอนานวันเข้า ความรู้สึกของเขาจะเปลี่ยนมาเป็นมิตรภาพแบบเพื่อนแทนแน่นอน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีดาราหนุ่มมาสนใจเธอ ซึ่งช่วงแรกก็เทียวไล้เทียวขื่อเสียดิบดี แต่ไป ๆ มา ๆ กลับสนิทกันแบบเพื่อนไปเสียหมด จนหญิงสาวอดสงสัยไม่ได้ว่าตนขาดเสน่ห์ขนาดนั้นเชียวหรือ

“โธ่คุณพลอยก็ ล้อผมเล่นอีกแล้ว ผมยังโสดครับ จะซื้อให้สาวที่ไหนกัน” กวินภพหันมองไปรอบร้านอย่างสนใจพลางพูดต่อ

“มีแบบสำหรับผู้ชายบ้างไหมล่ะครับ”

“มีค่ะ อยู่ทางด้านนี้เลย คุณก้าวเกิดวันอะไรคะ” พลอยพัดชาเดินไปที่ตู้โชว์สินค้าอีกฝั่งหนึ่ง

“วันพุธครับ” ชายหนุ่มเดินตามเธอไปแล้วพูดเสริมไปอีกว่า

“พุธกลางวัน”

“ถ้าพุธกลางวัน พลอยแนะนำเป็นหยก มรกต เขียวส่อง เพอริดอต หรือกรีนทัวร์มาลีนค่ะ แต่คุณก้าวทำงานในวงการบันเทิง คิดว่าน่าจะเหมาะกับหยกสีเขียวสดหรือมรกตมากกว่า เพราะจะช่วยส่งเสริมเรื่องบริวารและคนรักใคร่เอ็นดู แต่ถ้าเสริมเรื่องความร่ำรวยก็ต้องเป็นหยกสีอ่อนหรือสีขุ่นค่ะ”

พลอยพัดชาหยิบแหวนหยกสีเขียวสดขนาดสองกะรัตล้อมด้วยเพชรเต็มหน้าสี่เหลี่ยมขึ้นมาพร้อมกับมรกตล้อมเพชรแบบเดียวกันอีกหนึ่งวงวางคู่กัน แล้วพูดว่า

“ถ้าถูกใจแบบอื่นก็บอกได้นะคะ พลอยจะหยิบให้ดูค่ะ หรือถ้ายังไม่ถูกใจก็ไม่เป็นไร แค่แวะเข้ามาชมพลอยก็ยินดีมากแล้ว อ้อใช่ พลอยรับทำตามแบบที่ต้องการด้วยนะคะ” เธอยิ้มหวานเช่นเคย เพราะค่อนข้างมั่นใจเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าวันนี้กวินภพต้องซื้อติดมือกลับบ้านไปสักวงแน่นอน

“ถูกใจสิครับ...ผมถูกใจมากเลย” ประโยคหลังเขาเงยหน้าขึ้นมองพลอยพัดชาพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ

“ผมสนใจวงนี้ แต่ว่าก่อนอื่นเนี่ย ไม่ทราบว่าคุณพลอยให้เกียรติไปกินข้าวกับผมสักมื้อได้ไหมครับ ขอบอกตามตรงเลยว่าตั้งแต่เช้าผมยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยเพราะรีบเอาของมาให้เพื่อนที่อเวนิวข้าง ๆ เนี่ย แล้วผมจำได้ที่วันนั้นคุณพลอยบอกผมว่าร้านอยู่ข้าง ๆ โรงแรมลักซ์ ผมก็เลยลองเดินมาหา โชคดีมากเลยที่ได้เจอ”

“อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง อุ๊ย อย่างนี้ไม่เท่ากับว่าพลอยยัดเยียดขายของให้หรือเนี่ย”

“ไม่เลยครับ ไม่ได้ยัดเยียดเลย ผมตั้งใจจะซื้ออยู่แล้ว ผมพูดจริง ๆ นะ คุณพลอยอย่าคิดมาก” กวินภพโบกมือเป็นพัลวัน พลอยพัดชาจึงอดยิ้มกว้างไม่ได้

“พลอยล้อเล่นค่ะ ถ้าอย่างนั้นเราไปกินข้าวกันเถอะ พลอยก็ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้าเหมือนกัน”

หญิงสาวเดินออกจากหลังตู้โชว์สินค้า แล้วหยิบกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าสะพาย จากนั้นก็เดินออกจากร้านไปโดยมีกวินภพเปิดประตูค้างเอาไว้ให้

ทั้งสองคนพากันเดินไปที่อเวนิวพลาซ่าที่อยู่ถัดไปจากร้านพัดชา เจมส์ไม่กี่คูหา ขณะที่เดินคุยกันไปนั้น มีคนไม่น้อยที่จดจำพระเอกสุดฮอตอย่างกวินภพได้ อีกทั้งชายหนุ่มเองก็หันไปยิ้มให้คนที่หยุดยืนมองด้วยความตื่นเต้นอย่างเป็นกันเอง คนเหล่านั้นจึงพากันแอบถ่ายรูปไว้เพื่ออัปขึ้นโซเชียลมีเดีย แต่ไม่มีคนกล้าเดินมาขอถ่ายรูปคู่ด้วยตรง ๆ เพราะเห็นเขากำลังเดินอยู่กับสาวสวยคนหนึ่ง

พลอยพัดชาเดินไปก็คิดกังวลไป เพราะมั่นใจว่าภายในไม่กี่ชั่วโมง รูปที่เธอเดินคู่กับกวินภพจะต้องแพร่หลายอยู่ในโลกออนไลน์แน่นอน หญิงสาวถึงขั้นรู้ล่วงหน้าเลยว่าเพจซุบซิบดาราต่าง ๆ จะพาดหัวกันว่าอะไร

เฮ้อ...เพราะอย่างนี้ไงเล่า เธอถึงไม่อยากมีแฟนเป็นคนในวงการบันเทิง

‘ลือหึ่ง! พระเอกสุดฮอต ดอดพาไฮโซสาวกินข้าว’

‘คนนี้รึเปล่า ใช่คนนี้รึเปล่า ว่าที่หวานใจพระเอกหน้าอ่อน’

‘เอ๊ะ! อะไร ยังไง ไฮโซสาวสุดแซ่บกับพระเอกสุดฮอต’

‘พระเอก ก ซุ่มเงียบควงไฮโซสาว หลานผู้จัดการคนดัง’

“ฮ่า ๆ โอ๊ย...ฉันขำไม่ไหวแล้วว่ะนังนิ้ง ไอ้คำว่าหึ่งนี่ เขาไว้ใช้กับของที่มันเหม็นไม่ใช่หรือวะ ฮ่า ๆ” พลอยพัดชาหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็งเมื่อได้อ่านข่าวพาดหัวของเพจซุบซิบดาราที่นลินทราส่งลิงก์มาให้

“แกนี่ก็ ทำเป็นหัวเราะไปได้ เดี๋ยวก็หัวเราะไม่ออกหรอก ตกลงพี่ก้าวเขาจีบแกจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย แล้วเขาไปกินข้าวกับแกเมื่อไร ทำไมแกไม่เล่าให้ฉันฟัง” เสียงนลินทราแว้ด ๆ มาตามสาย

“คุณก้าวเขามาทำธุระแถวอเวนิวเมื่อช่วงสายนี่เองแก เขาเลยแวะมาหาฉันที่ร้าน ก็เลยชวนกันไปกินข้าวก็แค่นั้น อ้อใช่ เขาซื้อแหวนหยกล้อมเพชรไปวงหนึ่งด้วย ฉันขายไปหกหมื่นกว่าบาท” พูดถึงตรงนี้พลอยพัดชาก็หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนพูดต่อ

“แหม เรื่องเพิ่งเกิดก่อนเที่ยง ยังไม่ถึงตอนเย็นเลย เป็นข่าวซะแล้ว ไวกันดีเนอะข่าวซุบซิบเนี่ย อุ๊ยเดี๋ยวนะ นี่ฉันไปเป็นไฮโซตั้งแต่เมื่อไรวะนังนิ้ง ต๊าย...ถ้าเรียกฉันว่าสาวสวยสุดแซ่บจะไม่ว่าสักคำ”

“ก็มาดแกมันให้นี่นา แถมแกยังเป็นเจ้าของร้านจิวเวลรี่ แล้วแกก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนรู้จัก เอ่ยชื่อแกไปพวกนักข่าวเขาก็รู้กันแล้วว่าแกเป็นใคร เอาแค่งานวันเกิดน้าจินนี่ ดาราเกือบทุกคนยังถ่ายรูปคู่กับแกเลย แล้วแกคิดหรือว่าจะไม่มีคนรู้จักแก”

“แต่ฉันไม่ใช่ไฮโซหรือเซเลบนะยะ ฉันก็แค่เถ้าแก่เนี้ยคนหนึ่งที่รูปร่างหน้าตาดีกว่าคนอื่นแค่นั้นเอง...หัวเราะอะไรยะพวกหล่อน” ประโยคหลังพลอยพัดชาหันไปแหวกับพนักงานในร้านอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะหัวเราะคิกคักเมื่อได้ยินนลินทราแว้ดมาตามสายอีกครั้ง

“เออ อีสวย! หมั่นไส้จริงเชียว ฉันละสงสารลูกจ้างร้านแกจริง ๆ เลยที่มีเจ้านายหลงตัวเองแบบนี้เนี่ย”

“หลงตรงไหน ฉันก็แค่พูดความจริง ความจริงเป็นสิ่งไม่ตายนะเธอ อีกอย่างนะ พวกนางก็ชินกันแล้วละ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันยอมรับว่าตัวเองหน้าตาดี”

“แล้วแกคิดว่าพี่ก้าวเป็นยังไงบ้างล่ะ” จู่ ๆ นลินทราก็ถามถึงกวินภพ พลอยพัดชาจึงตอบไปตามตรง

“ก็ไม่ยังไงนี่ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาหรอกน่า แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบคบกับคนในวงการบันเทิง ยิ่งเป็นเด็กในสังกัดของน้าจินนี่ยิ่งแล้วใหญ่ อีกอย่างนะ แกก็เห็นอยู่ว่าพวกดาราที่เคยมาจีบฉันน่ะ สุดท้ายก็กลายเป็นเพื่อนไปซะหมด ฉันว่าคุณก้าวก็เหมือนกัน เดี๋ยวรู้จักฉันนานเข้า ความคิดของเขาก็เบนเข็มไปเองนั่นแหละ”