LOGINShare
ตอนที่1.
Last Updated:
2025-01-07 23:22:49ตอนที่1.
เปลือกตาบางที่ประดับด้วยแพขนตาหนางามงอนของหญิงสาวซึ่งนอนหลับสนิทมายาวนานถึงสามวันเต็มค่อยๆ ขยับกระพือขึ้นช้าๆ ราวปีกผีเสื้อโบยบิน ก่อนที่ดวงตากลมโตดำขลับจะลืมขึ้นมองเพดานสีขาวสะอาดตาแล้วหลับลงไปใหม่เพราะยังไม่ชินกับแสงสว่างซึ่งในความคิดของเธอมันน่าจะเป็นช่วงเวลาบ่ายๆ อากาศที่มีสายลมอ่อนๆ พัดผ่านหน้าต่างเข้ามากระทบผิวและกลิ่นหอมสดชื่นราวอยู่ในขุนเขาที่เขียวขจีก็เป็นสิ่งที่เธอรับรู้ได้เช่นกัน เพราะคนอย่าง ดวงยิหวา เลิศรัตนาไพศาล หญิงสาวสังคมผู้เฉลียวฉลาดย่อมรับรู้อะไรได้เร็วและเข้าใจง่ายเสมอ...
เธอยังไม่ตายใช่ไหม... แล้วที่นี่ที่ไหน... ดวงยิหวาถามตัวเองเธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้เธอกำลังขับรถไปหาเพื่อนซึ่งอยู่จังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือของไทยเพื่อหนีการหมั้นหมายที่บิดามารดาพยายามจะให้เธอมีคู่ครอง ระหว่างทางขึ้นเขามีรถบรรทุกขับมาด้วยความเร็วสูงมากพุ่งมาหารถของเธอแล้วเธอก็หักพวกมาลัยรถหลบ แต่กลับเจอแรงกระแทกมหาศาลและเสียงโลหะกระทบกับของแข็งๆ ดังสนั่นหวั่นไหวเธอรู้สึกเจ็บแปลบไปทั้งตัวแล้วหลังจากนั้นทุกอย่างก็มืดดับ... หญิงสาวค่อยๆ กลอกตามองรอบกาย แล้วพลันดวงตางามเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อพบกับบางสิ่งที่น่าพรั่นพรึง...
“กรี๊ดดด... ช่วยด้วยๆ ใครก็ได้ช่วยด้วย อุ๊บ...” เสียงกรีดร้องด้วยความตระหนกตกใจดังลั่น พร้อมกับร่างสูงใหญ่ราวยักษ์ปักหลั่นก็ปรี่เข้ามาหาเธอบนเตียงแล้วเข้าประชิดใช้มือหนาสีเข้มคร้ามปิดปากเธอไว้แน่น แล้วใช้ร่างใหญ่โตของเขาคร่อมทับร่างเล็กๆ ของคนที่ดิ้นเร่าๆ ให้นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ใต้ร่างของตน ดวงยิหวามองสบตาคนที่คร่อมทบเธอไว้อย่างหวาดหวั่นพรั่งพรึง ความกลัวที่ไม่เคยเกิดขึ้นในใจของเธอ ไม่รู้ว่าความกลัวมาจากมุมไหนของโลกวิ่งชนหัวใจน้อยๆ ของเธอจนสั่นไหวร่างบางสั่นเทิ้มด้วยความกลัวน้ำตาก็คลอๆ หน่วยตางามจนน่าอาย ที่เธอกำลังจะร้องไห้ต่อหน้าผู้ชายหน้าโหดคนนี้...
“หยุดแหกปากเดี๋ยวนี้หากไม่อยากถูกฉันหักคอ”
เสียงนั้นคุกคามนักและน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้อย่างสุดความสามารถของเธอก็ไหลออกมาช้าๆ ด้วยความกลัว
ชายหนุ่มหน้าเข้มคมคร้ามผิวสีแทนนั้นยิ่งทำให้ใบหน้าที่รกครึ้มด้วยหนวดเครายาวดูดุดันน่ากลัวราวมหาโจร ดวงตาสีเทาเข้มขุ่นมัวด้วยความโกรธ เขามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเคืองแค้นไม่ได้สนใจน้ำตาที่ไหลรินของเธอ ผู้หญิงอย่าง ดวงดาหวัน มารยาแค่ไหน ทำไมเขาจะไม่รู้ คงคิดว่าน้ำตาของเธอจะชนะเขาได้สินะ ไม่มีวันซะล่ะ... เปลว อาทิตยกุลวงษ์ คิดในใจอย่างเดือดดาล ยิ่งเห็นเธอเขายิ่งทั้งโกรธและเกลียด แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้ในตอนนี้
“ดีมาก เป็นครั้งแรกนะที่ผู้หญิงแพศยาอย่างเธอกลัวฉันจนตัวสั่น ซ้ำยังร้องไห้เหมือนเด็กๆ ไม่สมกับที่เป็นดวงดาหวันผู้เย่อหยิ่งเลยนะ”
เขากล่าวพลางค่อยๆ ปล่อยมือหนาออกช้าๆ คอยดูปฏิกิริยาของเธอ ในขณะที่ดวงยิหวาเองก็มองเขาอย่างพอจะเข้าใจได้ว่า เขาอาจจะจับตัวเธอมาผิดเพราะเมื่อครู่เขาเอ่ยถึงชื่อของผู้หญิงคนหนึ่ง ดวงดาหวัน แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครล่ะ แต่ทำไมเธอรู้สึกปวดหัวและเจ็บแปลบไปทั้งตัวนะและเพิ่งจะรู้สึกตอนนี้เอง...
“โอ๊ย... ปวดหัวจัง หัวฉันแตกหรือนี่”
“ใช่เธอหัวแตกและมีแผลถลอกเล็กน้อย ถือว่าเธอยังดวงแข็งนะ รถตกเขาขนาดนั้นยังรอด หนังเหนียวจริงๆ ทั้งๆ ที่เธอน่าจะตายๆ ไปซะ”
เขาพูดอย่างใจร้ายใส่หน้าเธอที่ยังคงนิ่วหน้าด้วยความเจ็บและไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายคนนี้ต้องพูดจาหยาบคายกับเธอขนาดนี้ด้วย ไม่มีใครกล้าพูดกับเธอแบบนี้เลยนะ ดวงยิหวามองเขาอย่างเคืองๆ
“นี่คุณ อย่าพูดมากได้มั้ย ฉันปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว ช่วยเรียกหมอให้หน่อยสิ”
“เธอไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันนะ ดี ปวดหัวไปให้หัวระเบิดเลยยิ่งดี”
“คิดว่าฉันตายแล้วนายจะลอยนวลเหรอ คอยดูนะถ้าฉันตายฉันจะเป็นผีมาบีบคอนายไอ้คนเถื่อน ไอ้คนไร้เมตตาไอ้คนใจร้าย” แม้จะปวดหัวแทบระเบิด แต่ดวงยิหวาก็เถียงเขาอย่างไม่เกรงกลัว ก็เธอเคยกลัวใครที่ไหนกันล่ะ...
“ปากดี จะตายแล้วยังปากดี”
เปลวพูดอย่างฉุนเฉียวมองคนตรงหน้าเหมือนไม่เคยเห็น ดูเหมือนดวงดาหวันจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แววตาดื้อดึงและอวดดีของเธอต่างจากแววตายั่วยวนคอยโปรยเสน่ห์ของดวงดาหวันคนเดิม แม้จะมีความหยิ่งผยองเหมือนกัน แต่ดวงดาหวันคนนี้กลับหยิ่งผยองในศักดิ์ศรีของตัวเองไม่ใช่หยิ่งผยองในความสวยมีเสน่ห์ที่สามารถทำให้ผู้ชายต่างหลงใหลเธอจนเขาเองก็รู้สึกได้ แต่หากเธอจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น เขาก็อาจจะพร้อมให้โอกาสเธอทำหน้าที่ แม่ อีกครั้ง...
“อยู่เฉยๆ เดี๋ยวฉันจะดูแผลให้เอง... อ๊ะๆ อย่าพูดมาก หากพูดไม่เข้าหูฉันแม้แต่คำเดียวเธอโดนดีแน่...”
เปลวกล่าวพลางค่อยๆ เปลี่ยนผ้าพันแผลและตรวจอาการของเธออีกครั้งด้วยความคล่องแคล่วเบามือ ดวงยิหวาได้แน่นอนหลับตานิ่งด้วยความมึนงงปวดแปลบๆ อยู่ในหัว นี่เธอกำลังฝันใช่ไหม แม้ในตอนนี้เธอก็ยังแอบคาดหวังว่าทุกอย่างนี้มันคือ ความฝัน...
Related chapters
เปลวเสน่หามายาลวงใจ ตอนที่2.
ตอนที่2.เช้าวันใหม่ดวงยิหวาเดินลงมาชั้นล่างของบ้านหลังใหญ่ด้วยคราบของ ดวงดาหวัน ผู้หญิงที่เธอรู้จักเพียงชื่อและเดาเอาว่าเธอกับผู้หญิงคนนั้นคงจะเหมือนกันราวกับแกะอย่างแน่นอนดวงยิหวาสังเกตว่ามันมีห้องอยู่หลายห้อง ตรงข้ามกับห้องที่เธอพักอยู่มีสองห้องซึ่งป้ายหน้าห้องติดรูปน่ารักเก๋ไก๋ ป้ายห้องแรกเป็นสีชมพูหวานน่ารักประดับดอกไม้พลาสติกสีสวยงดงามราวดอกไม้จริงๆ ว่า น้องเปรียว อีกห้องมีป้ายที่ดูเป็นแบบเด็กผู้ชายสีน้ำเงินลายซุปเปอร์ฮีโร่เขียนว่า น้องปราณ ซึ่ง ป้าสำลี แม่บ้านวัยกลางคนร่างอวบอ้วนผิวขาวที่นำทางเธอมาบอกว่านั่นคือห้องลูกๆ ของเธอเธอมีลูก ยิหวามีลูก โอ... นี่พระเจ้าเล่นตลกอะไรกับยิหวากันแน่ ดวงยิหวากลอกตาไปมาไม่นึกอยากจะพูดอะไรเพราะพูดไปก็ไม่มีใครสนใจซ้ำยังมองด้วยสายตาแปลกๆ ไม่เป็นมิตรนัก ดูเหมือนว่าคนที่ชื่อดวงดาหวันจะเป็นคนร้ายกาจและทำไม่ดีกับคนพวกนี้ไว้เยอะทีเดียวพวกเขาถึงได้มองเธออย่างรังเกียจและไม่เป็นมิตรแบบนี้“ทุกวันเราจะทานอาหารเช้าเจ็ดโมง อาหารเย็นหกโมงเย็นหรือไม่ก็หนึ่งทุ่มแล้วแต่ว่าพ่อเลี้ยงจะกลับจากไร่ตอนไหน หรือบางทีหากมีงานด่วนกลับมาทานข้าวเย็นไม่ทันพ่อเลี้ยงก็จะโทร
Last Updated : 2025-01-07เปลวเสน่หามายาลวงใจ ตอนที่3.
ตอนที่3.เมื่อกลับเข้ามาในห้องทำงานเปลวหยิบรูปถ่ายของดวงดาหวันเท่าที่มีออกมาดูอย่างพินิจพิจารณาแล้วคิ้วเข้มก็ขมวดอย่างครุ่นคิดและเริ่มนึกถึงกิริยาท่าทางของเจ้าหล่อนอย่างละเอียดถี่ถ้วนชายหนุ่มหลับตาลงแต่ในใจก็คิดถึงความเปลี่ยนไปของดวงดาหวันไปด้วยปกติดวงดาหวันถนัดขวาแต่วันนี้เขาเห็นว่าเธอใช้ช้อนมือซ้ายตักอาหารอย่างคล่องแคล่ว อีกทั้งท่าทางที่แก่นกร้าวดูไม่กลัวใครนั่นก็สะกิดใจเขาไม่น้อย ใบหน้าเรียวไข่สวยโดดเด่นด้วยดวงตากลมโตพราวระยับภายใต้คิ้วเรียวโค้งดังคันศรก็ยังคงเหมือนเดิม จมูกโด่งเล็กๆ เชิดรั้นก็เหมือนเดิมผิดไปแต่แววตาไม่ได้พราวพรายอย่างมีจริตยั่วยวนให้ผู้ชายหลงใหล ริมฝีปากรูปกระจับระเรื่อด้วยวัยสาวก็เหมือนเดิม เป็นไปได้หรือว่าคนที่สูญเสียความทรงจำชั่วคราวจะเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดใช้มือข้างที่ไม่ถนัดของตนได้คล่องแคล่วปานนี้... เปลวลืมตาขึ้นก่อนจะโทรศัพท์หาใครบางคนดวงยิหวาปาดเหงื่อด้วยความเมื่อยล้าเพราะพรวนดินกุหลาบแปลงนี้มาตั้งแต่บ่ายโมงนี่มันก็บ่ายสามโมงเย็นแล้วคนใจร้ายยังไม่ให้เธอพัก ดวงยิหวามองมือที่เปื้อนดินของตนอย่างไม่ชอบใจ เธอไม่เคยจับดินดำๆ แบบนี้เลยสักครั้งและเพิ่งรู้ว่าดอกกุห
Last Updated : 2025-01-07เปลวเสน่หามายาลวงใจ ตอนที่4.
ตอนที่4.“คุณไม่ใช่คุณแม่ของผมใช่มั้ยครับ...” เด็กชายถามน้ำเสียงจริงจังท่าทางขึงขังราวกับผู้ใหญ่ ดวงยิหวายิ้มให้น้องปราณอย่างเอ็นดู เธอไม่ค่อยชอบเด็กนัก เพราะเด็กๆ ทั้งงอแงงี่เง่าเอาใจยากดูอย่างน้องเปรียวนั่นประไร ยายเด็กนั่นล่ะ ตัวร้ายชัดๆ แต่กับเด็กชายตรงหน้าทำให้เธอลืมความไม่ชอบนั้นไปสิ้น...“ทำไมถามแบบนั้นล่ะจ๊ะ...”“แล้วใช่มั้ยล่ะ” เด็กชายขมวดคิ้วยุ่ง “ถ้าจริงแล้วยังไงล่ะ หรือถ้าไม่จริงลูกจะทำยังไง...” หญิงสาวถามกลับด้วยน้ำสียงเอ็นดูไม่มีแววโกรธขึ้ง มองใบหน้าเล็กๆ นั้นอย่างรอคำตอบ เด็กชายอึ้งไปเล็กน้อย น้ำเสียงหวานใสของคนตรงหน้านั้นช่างฟังดูอบอุ่นและทำให้ดวงใจน้อยๆ ที่โหยหาความรักจากมารดาชุ่มชื้นขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ“ก็ไม่ทำไมครับ แค่อยากรู้”“น้องปราณ ใช่มั้ยคุณแม่จำไม่ได้นัก หมอบอกว่าคุณแม่ความจำเสื่อมชั่วคราวจากอุบัติเหตุ...” เธอตอบเลี่ยงๆ ด้วยเหตุผลจริงๆ ของหมอเลยนะเนี่ย...“ใช่ครับ ปราณรู้แล้วว่าคุณแม่หนีตามชายชู้ไปจนเกิดอุบัติเหตุรถตกเขา...” น้ำเสียงน้องปราณเศร้าลงเล็กน้อยแต่ก็แค่เพียงครู่เดียว ดูเหมือนพวกเขาชินชากระนั้น ดวงยิหวานึกโทษคนเป็นแม่ว่าทำไมถึงได้ทำตัวน่าเกลียดแบ
Last Updated : 2025-01-07เปลวเสน่หามายาลวงใจ ตอนที่5.
ตอนที่5.“เอาล่ะจ้ะน้องปราณทานข้าวนะคะ อันนี้มั้ยแกงเลียงของโปรดลูก นี่ค่ะคุณแม่ตักให้”“ขอบคุณครับคุณแม่” เด็กชายขอบคุณมารดาหน้าตาแช่มชื่นตักข้าวใส่ปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยๆ ซึ่งดวงยิหวาเองก็ตักอาหารรับประทานอย่างเอร็ดอร่อยด้วยเช่นกันต่างจากคนทั้งสามที่มองดวงยิหวากับน้องปราณนิ่ง...“น้องเปรียวไม่กินแล้ว กินไม่ลง...” เด็กหญิงลุกขึ้นหน้าตางอง้ำ“นั่งลงเดี๋ยวนี้น้องเปรียว” เปลวเสียงเข้มเมื่อหลานสาวทำท่าจะวิ่งขึ้นห้องไป“แต่น้องเปรียวไม่อยากกินแล้ว...” เด็กหญิงงอแง“น้องเปรียวบ่นเองว่าหิว หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวไม่ใช่เหรอ”“ก็น้องเปรียวไม่หิวแล้วนี่คะคุณอา...” เด็กหญิงยังคงตั้งแง่ดื้อดึง“อุ้ย น้องเปรียวขาไม่เป็นไรค่ะ ไม่อยากกินก็ไม่เป็นไร ไปเถอะค่ะอาน้ำหวานเองก็กินไม่ลงแล้วเหมือนกัน เราไปหาอะไรกินในเมืองกันดีกว่ามั้ยคะ” น้ำหวานได้ทีเอาใจสาวน้อยที่เธอมองว่าเป็นคนที่เปลวแคร์ เธอคิดว่าหากเอาใจและสนิทกับน้องเปรียว โอกาสที่จะได้เป็นแม่เลี้ยงแห่งบ้านไร่ตะวันงามก็มีมากขึ้น“เธอไม่ต้องให้ท้ายหลานฉันหรอกนะน้ำหวาน เธอเองก็ควรนั่งลงแล้วกินข้าวให้อิ่มจะได้กลับบ้านเสียทีฉันจะให้ไอ้เบิ้มไปส่ง”“แต่ว
Last Updated : 2025-01-09เปลวเสน่หามายาลวงใจ ตอนที่6.
ตอนที่6.“แล้วเข้ามานี่มีธุระอะไร”“คือ ฉันจะถามว่าฉันเข้าไปในห้องน้องเปรียวได้ไหม เห็นว่าเมื่อเย็นไม่ได้ทานข้าวฉันจะเอาข้าวต้มไปให้แก”“เธอน่ะเหรอ รู้จักห่วงใยลูก”“ถ้าฉันรู้ว่าคุณจะกวนประสาทขนาดนี้ฉันไม่เข้ามาถามให้เมื่อยปากหรอกเข้านอนดีกว่าเป็นไหนๆ”“โอเคๆ เธออยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ แต่อย่าให้เดือดร้อนวุ่นวายล่ะ หมดธุระแล้วก็ไปสิ” เขาพูดเหมือนอนุญาตและไล่เธอกรายๆ ดวงยิหวาหน้างอเดินออกมาจากห้องทำงานของเขาด้วยความขุ่นเคืองเด็กหญิงเปรียวปรียานอนร้องไห้ท้องร้องจ๊อกๆ อยู่บนเตียงสีหวานของตนด้วยความน้อยใจ เธอกำลังคิดถึงภาพมารดากำลังตักข้าวให้น้องปราณ ก่อนนอนคุณแม่ก็อ่านนิทานให้น้องปราณฟัง ทุกอย่างที่น้องชายได้รับเธอกลับเฝ้ามองอยู่ห่างๆ ไม่มีใครสนใจเธอเลย แต่น้องเปรียวลืมคิดไปว่าที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะตัวเธอเองนั่นล่ะ...ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เด็กหญิงปาดน้ำตาออกจากใบหน้าที่มีแววสวยคมโดดเด่นในอนาคตอันใกล้ แล้วมองประตูอย่างฉุนเฉียวตอนนี้เธอยังไม่มีแก่ใจจะคุยกับใครทั้งนั้น แม้แต่น้ำหวานหรือเอื้อง“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ออกไป๊ ฉันอยากอยู่คนเดียว” เด็กหญิงแผดเสียงก้องโดยไม่กลัวว่าอาเปลวจะ
Last Updated : 2025-01-09เปลวเสน่หามายาลวงใจ ตอนที่7.
ตอนที่7.“ป้าว่าน้องเปรียวจะทานมั้ยคะ มันมีผักนิดหน่อย ไข่เจียวชะอมทอด และผัดรวมมิตรใส่กุ้งสด”“ไม่แน่ใจนะคะ คุณน้องปราณน่ะทานง่าย แต่คุณน้องเปรียวค้อนข้างทานยากเพราะนางเอื้องมันสอนให้กินแต่อาหารฝรั่งที่มีแต่เนื้อสัตว์และอาหารที่หาเครื่องปรุงยากๆ บางทีเราก็หาของที่เธอต้องการจนเหนื่อยค่ะ สุดท้ายก็กินไม่กี่คำ” “อืม แต่ฉันว่าเธอน่าจะทานนะคะ อาหารทุกอย่างเราตั้งใจทำขนาดนี้ มีประโยชน์ทั้งนั้นเลย ตอนเด็กๆ ฉันก็กินแต่อาหารพวกนี้และหัดทำเองด้วย มันสนุกและอร่อยที่สุด คุณแม่ของฉันน่ะทำอาหารเก่งมากเลยนะคะ อ้อ เอ่อ... เสร็จแล้วยกไปตั้งโต๊ะได้เลยค่ะ...” ดวงยิหวาคุยเรื่อยๆ จนลืมตัว แล้วก็รีบหันไปล้างมือหลบสายตาจับผิดของป้าสำลีในขณะเดียวกันน้องเปรียวกับน้องปราณซึ่งแอบตามมาดูทีหลังพี่สาวก็รีบวิ่งปรู้ดไปนั่งที่โต๊ะอาหารรอด้วยความดีใจ...“ไอ้เบิ้ม ที่แกว่าแม่คุณดาหวันตายตั้งแต่เด็กๆ แล้วก็ก็อยู่กับแม่น้าขี้เมา ก่อนจะมาเจอคุณปราบคุณดาหวันทำงานในบาร์ของเสี่ยเจียง มันจริงรึเปล่าวะ” อยู่ๆ ป้าสำลีก็ถามเบิ้มผู้เป็นลูกเขยอย่างสงสัยพลางขมวดคิ้วมุ่น“จริงสิครับคุณแม่ยาย ใครๆ เขาก็รู้กันทั้งบางว่าคุณดาหวันเธอเห
Last Updated : 2025-01-09
Latest chapter
เปลวเสน่หามายาลวงใจ ตอนที่7.
ตอนที่7.“ป้าว่าน้องเปรียวจะทานมั้ยคะ มันมีผักนิดหน่อย ไข่เจียวชะอมทอด และผัดรวมมิตรใส่กุ้งสด”“ไม่แน่ใจนะคะ คุณน้องปราณน่ะทานง่าย แต่คุณน้องเปรียวค้อนข้างทานยากเพราะนางเอื้องมันสอนให้กินแต่อาหารฝรั่งที่มีแต่เนื้อสัตว์และอาหารที่หาเครื่องปรุงยากๆ บางทีเราก็หาของที่เธอต้องการจนเหนื่อยค่ะ สุดท้ายก็กินไม่กี่คำ” “อืม แต่ฉันว่าเธอน่าจะทานนะคะ อาหารทุกอย่างเราตั้งใจทำขนาดนี้ มีประโยชน์ทั้งนั้นเลย ตอนเด็กๆ ฉันก็กินแต่อาหารพวกนี้และหัดทำเองด้วย มันสนุกและอร่อยที่สุด คุณแม่ของฉันน่ะทำอาหารเก่งมากเลยนะคะ อ้อ เอ่อ... เสร็จแล้วยกไปตั้งโต๊ะได้เลยค่ะ...” ดวงยิหวาคุยเรื่อยๆ จนลืมตัว แล้วก็รีบหันไปล้างมือหลบสายตาจับผิดของป้าสำลีในขณะเดียวกันน้องเปรียวกับน้องปราณซึ่งแอบตามมาดูทีหลังพี่สาวก็รีบวิ่งปรู้ดไปนั่งที่โต๊ะอาหารรอด้วยความดีใจ...“ไอ้เบิ้ม ที่แกว่าแม่คุณดาหวันตายตั้งแต่เด็กๆ แล้วก็ก็อยู่กับแม่น้าขี้เมา ก่อนจะมาเจอคุณปราบคุณดาหวันทำงานในบาร์ของเสี่ยเจียง มันจริงรึเปล่าวะ” อยู่ๆ ป้าสำลีก็ถามเบิ้มผู้เป็นลูกเขยอย่างสงสัยพลางขมวดคิ้วมุ่น“จริงสิครับคุณแม่ยาย ใครๆ เขาก็รู้กันทั้งบางว่าคุณดาหวันเธอเห
เปลวเสน่หามายาลวงใจ ตอนที่6.
ตอนที่6.“แล้วเข้ามานี่มีธุระอะไร”“คือ ฉันจะถามว่าฉันเข้าไปในห้องน้องเปรียวได้ไหม เห็นว่าเมื่อเย็นไม่ได้ทานข้าวฉันจะเอาข้าวต้มไปให้แก”“เธอน่ะเหรอ รู้จักห่วงใยลูก”“ถ้าฉันรู้ว่าคุณจะกวนประสาทขนาดนี้ฉันไม่เข้ามาถามให้เมื่อยปากหรอกเข้านอนดีกว่าเป็นไหนๆ”“โอเคๆ เธออยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ แต่อย่าให้เดือดร้อนวุ่นวายล่ะ หมดธุระแล้วก็ไปสิ” เขาพูดเหมือนอนุญาตและไล่เธอกรายๆ ดวงยิหวาหน้างอเดินออกมาจากห้องทำงานของเขาด้วยความขุ่นเคืองเด็กหญิงเปรียวปรียานอนร้องไห้ท้องร้องจ๊อกๆ อยู่บนเตียงสีหวานของตนด้วยความน้อยใจ เธอกำลังคิดถึงภาพมารดากำลังตักข้าวให้น้องปราณ ก่อนนอนคุณแม่ก็อ่านนิทานให้น้องปราณฟัง ทุกอย่างที่น้องชายได้รับเธอกลับเฝ้ามองอยู่ห่างๆ ไม่มีใครสนใจเธอเลย แต่น้องเปรียวลืมคิดไปว่าที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะตัวเธอเองนั่นล่ะ...ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เด็กหญิงปาดน้ำตาออกจากใบหน้าที่มีแววสวยคมโดดเด่นในอนาคตอันใกล้ แล้วมองประตูอย่างฉุนเฉียวตอนนี้เธอยังไม่มีแก่ใจจะคุยกับใครทั้งนั้น แม้แต่น้ำหวานหรือเอื้อง“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ออกไป๊ ฉันอยากอยู่คนเดียว” เด็กหญิงแผดเสียงก้องโดยไม่กลัวว่าอาเปลวจะ
เปลวเสน่หามายาลวงใจ ตอนที่5.
ตอนที่5.“เอาล่ะจ้ะน้องปราณทานข้าวนะคะ อันนี้มั้ยแกงเลียงของโปรดลูก นี่ค่ะคุณแม่ตักให้”“ขอบคุณครับคุณแม่” เด็กชายขอบคุณมารดาหน้าตาแช่มชื่นตักข้าวใส่ปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยๆ ซึ่งดวงยิหวาเองก็ตักอาหารรับประทานอย่างเอร็ดอร่อยด้วยเช่นกันต่างจากคนทั้งสามที่มองดวงยิหวากับน้องปราณนิ่ง...“น้องเปรียวไม่กินแล้ว กินไม่ลง...” เด็กหญิงลุกขึ้นหน้าตางอง้ำ“นั่งลงเดี๋ยวนี้น้องเปรียว” เปลวเสียงเข้มเมื่อหลานสาวทำท่าจะวิ่งขึ้นห้องไป“แต่น้องเปรียวไม่อยากกินแล้ว...” เด็กหญิงงอแง“น้องเปรียวบ่นเองว่าหิว หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวไม่ใช่เหรอ”“ก็น้องเปรียวไม่หิวแล้วนี่คะคุณอา...” เด็กหญิงยังคงตั้งแง่ดื้อดึง“อุ้ย น้องเปรียวขาไม่เป็นไรค่ะ ไม่อยากกินก็ไม่เป็นไร ไปเถอะค่ะอาน้ำหวานเองก็กินไม่ลงแล้วเหมือนกัน เราไปหาอะไรกินในเมืองกันดีกว่ามั้ยคะ” น้ำหวานได้ทีเอาใจสาวน้อยที่เธอมองว่าเป็นคนที่เปลวแคร์ เธอคิดว่าหากเอาใจและสนิทกับน้องเปรียว โอกาสที่จะได้เป็นแม่เลี้ยงแห่งบ้านไร่ตะวันงามก็มีมากขึ้น“เธอไม่ต้องให้ท้ายหลานฉันหรอกนะน้ำหวาน เธอเองก็ควรนั่งลงแล้วกินข้าวให้อิ่มจะได้กลับบ้านเสียทีฉันจะให้ไอ้เบิ้มไปส่ง”“แต่ว
เปลวเสน่หามายาลวงใจ ตอนที่4.
ตอนที่4.“คุณไม่ใช่คุณแม่ของผมใช่มั้ยครับ...” เด็กชายถามน้ำเสียงจริงจังท่าทางขึงขังราวกับผู้ใหญ่ ดวงยิหวายิ้มให้น้องปราณอย่างเอ็นดู เธอไม่ค่อยชอบเด็กนัก เพราะเด็กๆ ทั้งงอแงงี่เง่าเอาใจยากดูอย่างน้องเปรียวนั่นประไร ยายเด็กนั่นล่ะ ตัวร้ายชัดๆ แต่กับเด็กชายตรงหน้าทำให้เธอลืมความไม่ชอบนั้นไปสิ้น...“ทำไมถามแบบนั้นล่ะจ๊ะ...”“แล้วใช่มั้ยล่ะ” เด็กชายขมวดคิ้วยุ่ง “ถ้าจริงแล้วยังไงล่ะ หรือถ้าไม่จริงลูกจะทำยังไง...” หญิงสาวถามกลับด้วยน้ำสียงเอ็นดูไม่มีแววโกรธขึ้ง มองใบหน้าเล็กๆ นั้นอย่างรอคำตอบ เด็กชายอึ้งไปเล็กน้อย น้ำเสียงหวานใสของคนตรงหน้านั้นช่างฟังดูอบอุ่นและทำให้ดวงใจน้อยๆ ที่โหยหาความรักจากมารดาชุ่มชื้นขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ“ก็ไม่ทำไมครับ แค่อยากรู้”“น้องปราณ ใช่มั้ยคุณแม่จำไม่ได้นัก หมอบอกว่าคุณแม่ความจำเสื่อมชั่วคราวจากอุบัติเหตุ...” เธอตอบเลี่ยงๆ ด้วยเหตุผลจริงๆ ของหมอเลยนะเนี่ย...“ใช่ครับ ปราณรู้แล้วว่าคุณแม่หนีตามชายชู้ไปจนเกิดอุบัติเหตุรถตกเขา...” น้ำเสียงน้องปราณเศร้าลงเล็กน้อยแต่ก็แค่เพียงครู่เดียว ดูเหมือนพวกเขาชินชากระนั้น ดวงยิหวานึกโทษคนเป็นแม่ว่าทำไมถึงได้ทำตัวน่าเกลียดแบ
เปลวเสน่หามายาลวงใจ ตอนที่3.
ตอนที่3.เมื่อกลับเข้ามาในห้องทำงานเปลวหยิบรูปถ่ายของดวงดาหวันเท่าที่มีออกมาดูอย่างพินิจพิจารณาแล้วคิ้วเข้มก็ขมวดอย่างครุ่นคิดและเริ่มนึกถึงกิริยาท่าทางของเจ้าหล่อนอย่างละเอียดถี่ถ้วนชายหนุ่มหลับตาลงแต่ในใจก็คิดถึงความเปลี่ยนไปของดวงดาหวันไปด้วยปกติดวงดาหวันถนัดขวาแต่วันนี้เขาเห็นว่าเธอใช้ช้อนมือซ้ายตักอาหารอย่างคล่องแคล่ว อีกทั้งท่าทางที่แก่นกร้าวดูไม่กลัวใครนั่นก็สะกิดใจเขาไม่น้อย ใบหน้าเรียวไข่สวยโดดเด่นด้วยดวงตากลมโตพราวระยับภายใต้คิ้วเรียวโค้งดังคันศรก็ยังคงเหมือนเดิม จมูกโด่งเล็กๆ เชิดรั้นก็เหมือนเดิมผิดไปแต่แววตาไม่ได้พราวพรายอย่างมีจริตยั่วยวนให้ผู้ชายหลงใหล ริมฝีปากรูปกระจับระเรื่อด้วยวัยสาวก็เหมือนเดิม เป็นไปได้หรือว่าคนที่สูญเสียความทรงจำชั่วคราวจะเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดใช้มือข้างที่ไม่ถนัดของตนได้คล่องแคล่วปานนี้... เปลวลืมตาขึ้นก่อนจะโทรศัพท์หาใครบางคนดวงยิหวาปาดเหงื่อด้วยความเมื่อยล้าเพราะพรวนดินกุหลาบแปลงนี้มาตั้งแต่บ่ายโมงนี่มันก็บ่ายสามโมงเย็นแล้วคนใจร้ายยังไม่ให้เธอพัก ดวงยิหวามองมือที่เปื้อนดินของตนอย่างไม่ชอบใจ เธอไม่เคยจับดินดำๆ แบบนี้เลยสักครั้งและเพิ่งรู้ว่าดอกกุห
เปลวเสน่หามายาลวงใจ ตอนที่2.
ตอนที่2.เช้าวันใหม่ดวงยิหวาเดินลงมาชั้นล่างของบ้านหลังใหญ่ด้วยคราบของ ดวงดาหวัน ผู้หญิงที่เธอรู้จักเพียงชื่อและเดาเอาว่าเธอกับผู้หญิงคนนั้นคงจะเหมือนกันราวกับแกะอย่างแน่นอนดวงยิหวาสังเกตว่ามันมีห้องอยู่หลายห้อง ตรงข้ามกับห้องที่เธอพักอยู่มีสองห้องซึ่งป้ายหน้าห้องติดรูปน่ารักเก๋ไก๋ ป้ายห้องแรกเป็นสีชมพูหวานน่ารักประดับดอกไม้พลาสติกสีสวยงดงามราวดอกไม้จริงๆ ว่า น้องเปรียว อีกห้องมีป้ายที่ดูเป็นแบบเด็กผู้ชายสีน้ำเงินลายซุปเปอร์ฮีโร่เขียนว่า น้องปราณ ซึ่ง ป้าสำลี แม่บ้านวัยกลางคนร่างอวบอ้วนผิวขาวที่นำทางเธอมาบอกว่านั่นคือห้องลูกๆ ของเธอเธอมีลูก ยิหวามีลูก โอ... นี่พระเจ้าเล่นตลกอะไรกับยิหวากันแน่ ดวงยิหวากลอกตาไปมาไม่นึกอยากจะพูดอะไรเพราะพูดไปก็ไม่มีใครสนใจซ้ำยังมองด้วยสายตาแปลกๆ ไม่เป็นมิตรนัก ดูเหมือนว่าคนที่ชื่อดวงดาหวันจะเป็นคนร้ายกาจและทำไม่ดีกับคนพวกนี้ไว้เยอะทีเดียวพวกเขาถึงได้มองเธออย่างรังเกียจและไม่เป็นมิตรแบบนี้“ทุกวันเราจะทานอาหารเช้าเจ็ดโมง อาหารเย็นหกโมงเย็นหรือไม่ก็หนึ่งทุ่มแล้วแต่ว่าพ่อเลี้ยงจะกลับจากไร่ตอนไหน หรือบางทีหากมีงานด่วนกลับมาทานข้าวเย็นไม่ทันพ่อเลี้ยงก็จะโทร
เปลวเสน่หามายาลวงใจ ตอนที่1.
ตอนที่1.เปลือกตาบางที่ประดับด้วยแพขนตาหนางามงอนของหญิงสาวซึ่งนอนหลับสนิทมายาวนานถึงสามวันเต็มค่อยๆ ขยับกระพือขึ้นช้าๆ ราวปีกผีเสื้อโบยบิน ก่อนที่ดวงตากลมโตดำขลับจะลืมขึ้นมองเพดานสีขาวสะอาดตาแล้วหลับลงไปใหม่เพราะยังไม่ชินกับแสงสว่างซึ่งในความคิดของเธอมันน่าจะเป็นช่วงเวลาบ่ายๆ อากาศที่มีสายลมอ่อนๆ พัดผ่านหน้าต่างเข้ามากระทบผิวและกลิ่นหอมสดชื่นราวอยู่ในขุนเขาที่เขียวขจีก็เป็นสิ่งที่เธอรับรู้ได้เช่นกัน เพราะคนอย่าง ดวงยิหวา เลิศรัตนาไพศาล หญิงสาวสังคมผู้เฉลียวฉลาดย่อมรับรู้อะไรได้เร็วและเข้าใจง่ายเสมอ...เธอยังไม่ตายใช่ไหม... แล้วที่นี่ที่ไหน... ดวงยิหวาถามตัวเองเธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้เธอกำลังขับรถไปหาเพื่อนซึ่งอยู่จังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือของไทยเพื่อหนีการหมั้นหมายที่บิดามารดาพยายามจะให้เธอมีคู่ครอง ระหว่างทางขึ้นเขามีรถบรรทุกขับมาด้วยความเร็วสูงมากพุ่งมาหารถของเธอแล้วเธอก็หักพวกมาลัยรถหลบ แต่กลับเจอแรงกระแทกมหาศาลและเสียงโลหะกระทบกับของแข็งๆ ดังสนั่นหวั่นไหวเธอรู้สึกเจ็บแปลบไปทั้งตัวแล้วหลังจากนั้นทุกอย่างก็มืดดับ... หญิงสาวค่อยๆ กลอกตามองรอบกาย แล้วพลันดวงตางามเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อพบ
