ปฐมลิขิต

กลางถนนในฤดูร้อนที่แสนอบอ้าวในปี พ.ศ.2566 บนเส้นทางที่ยาวไกลมียานพาหะสัญจรกันไปมาเพื่อกลับสู่ชีวิตการทำงานที่แสนเร่งรีบเช่นเดิม เนื่องจากวันนี้เป็นวันสุดท้ายของเทศกาลสงกรานต์ และเขาก็เช่นกันที่เดินทางมาพักผ่อนต่างจังหวัดและต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯ เหมือนกับทุกๆคนบนถนนเส้นนี้ ชายสูงวัยรุ่นราวคราวเกษียณ มีลักยิ้มที่มุมปาก และหน้าตาผิวพรรณดีถึงแม้จะผ่านโลกมายาวนานก็ตาม เขาขับรถยนต์สีเขียวขี้ม้าไซส์มินิสัญชาติญี่ปุ่นขับแล่นไปตามถนนเส้นเก่าเส้นเดิมที่คุ้นเคย เส้นทางที่ชวนให้คิดถึงวันวาน เลี้ยวซ้ายข้างหน้านั้นคือถนนแม้นรำลึก เข้าไปในซอยแล้วจะเจอร้านขนม เขาจำได้ดี มีขนมรังผึ้งที่เขาชอบและเค้กบัตเตอร์ราดซอสคาราเมลที่คนๆหนึ่งที่เขาคิดถึงในอดีตนั้นโปรดปราณ เสียงลมพัดเอื่อยๆ พัดพาเอากลิ่นบัตเตอร์เข้าจมูกชวนให้เขาหยุดรถเพื่อจอดเข้าตึกแถวข้างร้านนั้น เขาลงไปซื้อของที่เขาชอบพลางแง้มๆดูหน้าตาของมันแล้ววางที่เบาะข้างๆ

ฉันยังจำเสมอ ที่เธอเคยบอกกับฉัน

คิดแล้วยังตื้นตันเกินอธิบาย

นึกถึงคำคำนั้น ทุกวันที่ห่างกันไป

เหมือนมันเป็นโยงใย ที่ส่งถึงกัน

เขาเปิดเพลงจากซีดีเพลงเก่าจากอัลบั้มรวมเพลงยอดฮิต พศ.2544 ซึ่งก็ดันไปตรงกับความรู้สึกในตอนนี้ขอเขาพอดิบพอดี อารมณ์เพลงเก่าชวนให้นึกถึงโต๊ะเล็กสำหรับ 2 คนนั่ง ที่อยู่ริมกระจกซ้ายมือด้านในสุด เขากับคนๆนั้นนั้งกินขนมรังผึ้งและเค้กบัตเตอร์ราดซอสคาราเมล บรรยากาศเย็นๆหลังเลิกเรียน เขากับคนๆนั้นมักจะนั้งทานขนมก่อนที่จะปั่นจักรยานกลับบ้านทุกวัน เรื่องราวในอดีตที่นับวันผ่านไปก็ยิ่งคิดถึง

ไม่ว่าเราจะโชคดี หรือบางทีที่ร้องไห้

ต่างคนสนใจจะฟัง

เพราะว่าในชีวิต เรื่องจริงมันต่างจากฝัน

ฝันไม่เคยมีวันที่เจ็บช้ำใจ

มีผู้คนอยู่รอบกาย เหมือนไม่มีไม่เห็นใคร

แต่ใจใจฉันยังมีเธอ

ตรงนั้นมีร้านบัวลอยไข่หวานที่วันวานยังเป็นเพียงรถเข็นหาบเร่แล้วดูตอนนี้ซิร้านใหญ่โต มีลูกน้องเสียหลายคน พาลทำให้นึกถึงช่วงกลางดึกที่อยู่ๆแม่เขาก็หิวบัวลอยไข่หวานที่คุณป้าตั้งไข่ที่ตลาด ใช่แล้วตรงนั้นคงจะเป็นตลาดเก่าร้อยปีที่ชุมชนริมน้ำ เวลาพลบค่ำจะมีคณะเชิดสิงโตมาจัดแสดงในทุกๆตรุษจีน และพวกเรากลุ่มเพื่อนก็ตื่นเต้นพากันเดินเที่ยวจนแม่ตีกันให้ตูดลายเลย

คืนที่ไร้แสงไฟ วันที่ใจมัวหม่น

ขอเพียงใครสักคนห่วงใยกัน

วันที่เสียน้ำตา วันที่ฟ้าเปลี่ยนผัน

เธอก็ยังมีฉันอยู่ทั้งคน

จากนั้นเขาก็ขับรถต่อไปเพื่อเดินทางกลับกรุงเทพฯ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าลืมไปเยี่ยมเพื่อนเก่าคนนั้นที่เขานึกถึง อดไม่ได้ที่จะซื้อดอกไม้และสำรับน้ำชาไปเยี่ยมเพื่อนเก่าคนนั้น เขาเลี้ยวรถเข้าซอกแซกเข้าตามเส้นทางที่เขานึกขึ้นได้ พอเขาเห็นป้ายบอกทางข้างหน้าก็รู้ได้เลยว่าถึงแล้ว ที่อยู่ของเพื่อนเก่าคนนั้น

ฝนที่ตกทางโน้น หนาวถึงคนทางนี้

ยังอยากได้ยินทุกเรื่องราว

ยังนอนดึกอยู่ใช่ไหม

เธอผอมไปหรือเปล่า

อย่าลืมเล่าสู่กันฟัง

“ฮวงซุ้ย” สุสานคนจีน สถานที่ที่เขาตั้งใจมาเยี่ยมเยือนเพื่อนเก่าในคราแรก เขาวางดอกเบญจมาศไว้ที่หลุมศพ เบญจมาศดอกไม้ที่สื่อถึงการมีอายุยืนยาวและความงดงามอันเป็นนิรันดร์ สำรับชาจีนที่เตรียมนั้นคือชาผู่เอ๋อร์ ชาจีนสีเหลืองอำพันค่อนข้างจะไปสีส้มแก่เมื่อต้มนานๆ เขาวางดอกไม้ไว้ด้านหน้าของน้ำชา เขายิ้มในใจพลางนึกถึงช่วงเวลาแห่งความสุขของเขากับเพื่อนคนนี้ ขอบคุณที่เป็นห่วงกันเสมอ คิดถึงนะ คิดถึงที่สุดเลยรู้ไหม นานแล้วรู้ไหมที่เราไม่เจอกัน ไม่รู้ตอนนี้เธอจะไปรอเราอยู่ไหน ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนก็ตาม เราก็จะตามไปหาเธอ แล้วพบกับที่ปลายฟากฟ้าตราบเท่าสัมปรายภพ นิรันดร์

มีที่แห่งหนึ่งที่ฉันจะจดจำไปตลอดชีวิต

แม้บางอย่างจะเปลี่ยนแปลงไปก็ตาม

ที่นั้นล้วนมีความทรงจำมากมาย

ญาติพี่น้อง เพื่อนพ้องหรือคนที่ฉันรัก

แต่ไม่มีใครเทียบเท่าเธอได้เลย

ฉันคิดถึงเธอมากที่สุด