บทที่ 3 ข้อเสนอดีๆ

หลายวันต่อมา...

"อเมริกาโน่เย็นคั่วเข้ม 1 แก้วนะคะ"

หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มสดใส เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามายืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ เชื่อไหมว่าเขามากินกาแฟที่ร้านทุกวัน แล้วเธอก็ได้ทิปจากผู้ชายตรงหน้าวันละหลายร้อยบาท ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงใจดีแบบนี้ แต่ก็ขอบคุณมากเพราะว่าทำให้เธอมีเงินเก็บเยอะขึ้นเชียวแหละ

"เก่งนี่ จำได้โดยที่ไม่ต้องบอกแล้ว"

"หนูจำได้ตั้งแต่วันแรกที่คุณมาแล้วค่ะ แต่ถ้าเกิดว่าอยากจะเปลี่ยนดูบ้างก็บอกกันได้นะคะ หนูจะได้ทำเมนูอื่นให้ดื่มบ้าง"

"ไม่เป็นไรหรอกดื่มอเมเนี่ยแหละ ไปนั่งที่เดิมนะ"

"รับทราบค่ะ"

เธอตอบรับชายหนุ่มก่อนจะปริ้นใบเสร็จออกมาเพื่อให้เขาชำระเงิน แน่นอนว่าดื่มกาแฟแก้วละ 80 บาทแต่จ่ายแบงค์พันให้เธอทุกวัน เธอได้ทิปวันละ 920 บาท พนักงานแถวนี้อิจฉาเธอตาลุกวาวแล้ว

"ที่เหลือเป็นทิปนะ"

"ขอบคุณค่ะ"

หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณชายหนุ่ม ก่อนจะหันไปชงอเมริกาโน่เย็นให้เขาทันที พนักงานคนอื่นเมื่อเห็นฟีลิกซ์เดินออกไปจากตรงนั้นก็รีบเข้าไปหาข้าวฟ่างทันที

"พี่ว่าเขาชอบน้องข้าวฟ่างแน่เลย"

"คงไม่ใช่หรอกมั้งคะ เขาเป็นเจ้านายของคุณแม่หนูด้วยนะ สงสัยจะเอ็นดูหนูมั้งคะเห็นหนูขยันทำงานหลายที่"

เธอคิดในทางที่ดีไม่ได้มีจิตใจอกุศลคิดร้ายแบบนั้น อีกอย่างเขาเป็นคนร่ำรวย มีตำแหน่งเป็นประธานบริษัท และเธอผู้ซึ่งเป็นนักศึกษาฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ไม่มีทางที่จะมาสนใจคนอย่างเธอหรอก

"แต่พี่ว่าใช่นะ เขาไม่เคยมากินกาแฟที่นี่มาก่อนเลย พอมาวันแรกแล้วก็เจอข้าวฟ่าง หลังจากนั้นเขาก็มาทุกวัน แล้วก็ให้ทิปเยอะมาก"

เธอทำหน้ามึนงงไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่รุ่นพี่ที่ทำงานต้องการจะสื่อ เขาอาจจะพึ่งค้นพบเจอร้านกาแฟที่ถูกปาก ก็เลยมากินบ่อยเป็นเรื่องปกติแหละ

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะไม่ต้องคิดมาก งั้นเดี๋ยวหนูเอากาแฟไปเสิร์ฟก่อนนะคะ"

เธอยิ้มออกมาก่อนจะถือแก้วอเมริกาโน่เดินไปหาชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงโซฟา ซึ่งวันนี้เขามาคนเดียวไม่ได้พาผู้ช่วยมาด้วย 

"อเมริกาโน่เย็นได้แล้วค่ะ"

"ขอบใจ... ว่างไหมมานั่งคุยกันก่อนสิ"

"ก็พอได้ค่ะวันนี้คนไม่ค่อยเยอะ ว่าแต่จะคุยอะไรกับหนูเหรอคะ"

หญิงสาวเดินมานั่งลงตรงโซฟากับชายหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะดูท่าทางเหมือนเขามีอะไรอยากจะคุยกับเธอ

"เรียนอยู่ปีอะไรแล้ว"

"ใกล้จะจบปี 1 แล้วค่ะ"

"เธอต้องทำงานหาเงินจ่ายค่าเทอมเองเหรอ น้ารพีก็ไม่ใช่ว่าจะเงินเดือนน้อย ๆ นะ แม่ฉันให้เดือนละตั้งหลายหมื่น"

เขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก ด้วยความที่น้ารพีเป็นคนสนิทของคุณแม่มาตั้งแต่ไหนแต่ไร เงินเดือนได้เยอะกว่าแม่บ้านไม่รู้กี่เท่า เทศกาลต่าง ๆ ก็ได้เงินเพิ่ม มีความแปลกใจว่าทำไมลูกสาวถึงมาทำงานเยอะขนาดนี้

"หนูไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องงานของแม่หรอกค่ะ อีกอย่างหนึ่งคุณพ่อไม่ค่อยสบายอยู่ที่บ้าน ต้องไปโรงพยาบาลเกือบทุกอาทิตย์ ไปครั้งหนึ่งก็เสียค่าใช้จ่ายเยอะไม่น้อยเลยค่ะ หนูก็เลยอยากแบ่งเบาภาระด้วยการทำงานด้วยตัวเอง มันก็พอค่าเทอมนะคะ ส่วนค่ากินก็ประหยัดเอาหน่อยไม่ได้ลำบากอะไรเลยค่ะ"

เธอเอ่ยออกมาตามความเป็นจริง การทำงานหลายที่ถือว่าเป็นความเคยชิน และทำให้หญิงสาวรู้สึกสนุกไม่ได้เหนื่อยอะไรมาก ยิ่งงานไหนที่ได้เงินเยอะเธอก็ยิ่งชอบ ดีกว่าเอาเปรียบครอบครัวอยู่ฝ่ายเดียว เธอโตพอที่จะดูแลตัวเองได้บ้างแล้ว ไม่อยากจะรบกวนพวกท่านให้ลำบากใจ

"แต่ว่าเธอเรียนหนังสืออยู่นะ แบบนี้จะรู้เรื่องหรือไง ฉันเห็นทีไรเธอก็ทำงานตลอด"

"หนูอ่านหนังสือประมาณช่วงดึกค่ะ นอนก็ประมาณตี 1 เช้าก็ตื่นปกติแวะไปจัดของที่ร้านกาแฟจากนั้นก็ไปเรียนค่ะ พอเรียนเสร็จก็กลับมาชงกาแฟต่อช่วงบ่าย"

"ฟังแล้วเหนื่อยแทนดี"

ฟีลิกซ์ยกกาแฟขึ้นดื่มไม่ได้พูดอะไรอีก เป็นเด็กที่ขยัน และมีความพยายามดี หายากมากเลยนะที่จะเจอคนแบบนี้ เขาดื่มกาแฟจนหมดจากนั้นก็หยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋า





"นี่นามบัตรของฉัน แล้วก็เอาเบอร์ของเธอมาให้ฉัน เดี๋ยวจะลองดูว่ามีงานอะไรให้ทำไหม จะได้ไม่ต้องทำหลายที่แบบนี้"

เธอจ้องมองนามบัตรที่อยู่ในมือของเขาก่อนจะรับมาถือไว้ จากนั้นก็ยกมือไหว้ขอบคุณชายหนุ่มที่ดีกับเธอมากเหลือเกิน

"ขอบคุณมากเลยนะคะ เดี๋ยวหนูจดเบอร์ให้ค่ะ ถ้าเกิดว่าคุณมีงานอะไรให้หนูทำจ้างได้เลยนะคะ หนูทำได้ทุกอย่างเลยค่ะ"

เธอรีบหยิบปากกากับกระดาษที่อยู่ในผ้าเอี๊ยมจากนั้นก็เขียนเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองส่งไปให้เขา ชายหนุ่มรับมาถือไว้ในมือ ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมกับส่งยิ้มให้ข้าวฟ่าง

"ฉันจะไปประชุมต่อแล้ว เอาไว้เจอกัน"

"ขอบคุณนะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ"

เธอโบกไม้โบกมือให้ชายหนุ่มก่อนจะเดินกลับไปอยู่หน้าเคาน์เตอร์เพื่อรับลูกค้าต่อ การที่ได้คุยกับเขามันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเพราะว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีชายใดใกล้ชิดกับเธออย่างเช่นเขา แถมยังใจดีอีก ก็เลยทำให้อาจจะหวั่นไหวเอาได้

ช่วงเย็น... เวลาประมาณ 19:00 น.

ฟีลิกซ์ในชุดนอนนั่งอยู่บนเตียงในมือกำลังถือ iPad อยู่ เขาดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยเพราะว่าตอนนี้ไม่มีอะไรทำ เหลือบสายตามองนาฬิกาตรงฝาผนังเป็นเวลาประมาณ 19:00 น. เป็นเวลาที่แม่บ้านจะเอาผลไม้แล้วก็น้ำสมุนไพรมาให้ 

นึกถึงยังไม่ทันไรก็มีเสียงคนเคาะประตูอยู่ข้างนอก ชายหนุ่มตะโกนออกไปเพราะว่าในห้องนอนของเขาไม่ได้ล็อคประตูไว้

"เข้ามาครับ"

และเมื่อประตูถูกเปิดออกชายหนุ่มก็เลิกคิ้วด้วยความสงสัย เพราะคนที่เอาผลไม้กับน้ำสมุนไพรมาให้เขาก็คือข้าวฟ่างนั่นเอง

"ทำไมถึงมาได้"

"หนูมารับแม่ค่ะ แม่ก็เลยใช้ให้หนูเอาผลไม้กับน้ำสมุนไพรมาให้ก่อนค่ะ แต่ว่าเดี๋ยวก็จะกลับบ้านแล้ว งั้นหนูวางไว้ตรงนี้นะคะ"

หญิงสาวถือถาดผลไม้ และน้ำสมุนไพรไปวางไว้ให้เขาที่โต๊ะตรงหน้าทีวี ชายหนุ่มวาง iPad ลงบนเตียง จากนั้นก็เดินเข้าไปประชิดเธอจากทางด้านหลัง ข้าวฟ่างถึงกับตาโตด้วยความตกใจ รีบหันหลังกลับมามองสบตากับชายหนุ่ม แต่ทว่าใบหน้าของเราสองคนอยู่ใกล้ชิดกันมากเกินไป แถมเขายังใช้มือทั้งสองข้างโอบรอบเอวของเธอดึงรั้งเข้าหาตัวอีก

"คุณฟีลิกซ์คะ... มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ฉันมีข้อเสนอให้เธอ อยากลองฟังก่อนไหม"

"ข้อเสนออะไรคะ..."

"มาเป็นเด็กเลี้ยงของฉัน ฉันจะจ่ายเงินเดือนเธอเดือนละ 100,000 บาท"

"100,000 บาท!"