แชร์

เด็กดื้อ - 92 ถอยไม่ได้แล้ว

เวลาผ่านไปนานนับชั่วโมงที่ฉันยังคงนั่งมองประตูห้องฉุกเฉิน

อยู่แบบนั้นอย่างเหม่อลอย ภายในหัวมันอื้ออึงไปหมด คิดอะไรไม่ออก ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา มือไม้ยังสั่นไม่หาย ไม่รู้ว่าพี่ลีวายเป็นยังไงบ้าง

จนป่านนี้หมอก็ยังไม่ออกมาบอกอาการ… มันนานเกินไปหรือเปล่า

เรื่องนี้ฉันไม่กล้าบอกให้คุณท่านรู้เพราะกลัวว่าถ้าบอกแล้วคุณท่านจะช็อก เอาไว้ถ้าพี่ลีวายปลอดภัยแล้วค่อยบอกก็แล้วกัน

“กินอะไรหน่อยไหม” พี่คัลเลนหันมาถามฉันที่เอาแต่นั่งเงียบ

ไม่ยอมพูดจา

“ไม่หิวเลยค่ะ ถ้าพี่คัลเลนหิวจะไปกินก็ได้นะคะ ตอนนี้มิลิน

กินอะไรไม่ลงจริง”

“ถ้าลีวายรู้ว่าเธอห่วงมันขนาดนี้คงดีใจ”

“ก็บอกให้เขารีบพ้นขีดอันตรายสิจะได้รู้… ว่าคนอื่นเป็นห่วงมากขนาดไหน”

“ที่ผ่านมาพี่เห็นเราเอาแต่ปฏิเสธ…”

“การกระทำของเขามันทำให้มิลินตัดสินใจไม่ยากหรอกนะคะ… แต่ตอนนี้มันต่างออกไป”

“ยังไง”

“มิลินกลัว กลัวว่าถ้าเขาเป็นอะไรไปจริง ๆ แล้ว…”

“ถ้ายังไม่พร้อมอย่าเพิ่งพูดก็ได้ พี่ว่าลีวายมันคงอยากได้ยิน

เป็นคนแรกนะ”

“… ถ้าอยากฟังมากก็แล้วทำไมหมอถึงไม่รีบออกมาบอกว่า

เขาปลอดภัยแล้ว มันผ่านไปสองชั่วโมงแล้วนะพี่คัลเลน อึก!”

จากที่ข่มความรู้สึกเอาไว้อยู่นานพอ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status