Share

เด็กดื้อ - 95 อดใจไว้หน่อย

#วันต่อมา

พี่ลีวายดีขึ้นมาก ๆ ราวกับเขาพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลมานานนับอาทิตย์ แต่ความจริงเขาอยู่แค่สองวันเท่านั้น หมอบอกว่าพรุ่งนี้

พี่ลีวายก็กลับบ้านได้แล้ว ทำให้ฉันแปลกใจเอามาก ๆ เขาถูกยิง

เจ็บเจียนตายเข้าห้องฉุกเฉินไปนานหลายชั่วโมงแต่ทำไมดีขึ้นเร็วขนาดนี้

“มิลินจ๋า มานั่งใกล้ ๆ ฉันหน่อยได้ไหม”

“แต่มิลินเพิ่งลุกมานั่งที่โซฟาเมื่อกี้เองนะคะ”

“ก็คนมันรักคนมันหลงอยากอยู่ใกล้ ๆ ไม่ได้เลยเหรอครับ”

ดูทำพูดเข้าสิ แล้วดูทำหน้าสิ ทำไมพี่ลีวายถึงได้น่าหยิกแก้มขนาดนี้นะ อายุสามสิบกว่าแล้วแท้ ๆ แต่อ้อนราวกับเด็กสามขวบ

ตั้งแต่เมื่อคืนที่เราสองคนปรับความเข้าใจกันพี่ลีวายก็ออดอ้อนทำตัวน่ารักพูดจาหยอดคำหวานไม่ยอมหยุด

“คนแก่หลงเด็กเหรอคะ”

“แก่ที่ไหนจะเอวดีเอานานขนาดนี้ครับ… หื้ม”

คำตอบนั้นทำให้ใบหน้าของฉันเห่อร้อนขึ้นจนแดงเถือกจน

ต้องหลบสายตา

“เขินเหรอ”

“ก็ดูพูดเข้าสิคะจะไม่ให้เขินได้ยังไง”

“อยากออกจากโรงพยาบาลแล้ว อยากทำเรื่องนั้นกับเธอจน

ใจจะขาด”

“อ๋อ ที่ง้อเพราะอยากได้ตัวมิลินใช่ไหมคะ แบบนี้นี่เอง” ฉัน

ทำหน้างอนแต่ไม่คิดว่าพี่ลีวายจะจริงจังจนหน้าสลดไปแบบนั้น

“ขอโทษ ถ้าเธอยังไม่พร้อมฉันจะไม่ทำแต่อ
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status