เด็กดื้อ - 30 เจ็บตัว (รับผิดชอบ)

ฉันเงียบไม่ยอมบอกพี่ลีวายในสิ่งที่เขาอยากรู้ แต่เหมือนกับว่ากำลังท้าทายเขาอยู่

“เธอเลือกแล้วนะ!!”

พูดจบพี่ลีวายก็ฉุดลากตัวฉันให้เดินขึ้นบันไดตามตัวเองไป

แต่ฉันไม่ยอมทั้งที่ก่อนหน้าเป็นฝ่ายเดินตามขึ้นมาเองแท้ ๆ

“ปล่อยนะคะ มิลินเจ็บ”

“ถ้าไม่อยากให้ฉันใช้ความรุนแรงก็ตอบมา!!”

“ไม่สนใจแล้วจะอยากรู้ไปทำไม”

“คงต้องใช้อย่างอื่นกระตุ้นสินะถึงจะยอมพูด”

ขนทั้งตัวมันลุกซู่ เมื่อคืนก็เพิ่งทำไปพี่ลีวายยังคิดเรื่องบนเตียงอยู่อีกหรือไงทำไมถึงเป็นคนหื่นกามขนาดนี้กัน

“อย่าทำหน้าเหมือนกลัวขนาดนั้นสิ พอฉันทำจริง ๆ เธอเอง

ก็ชอบไม่ใช่หรือไง”

“…”

“อย่าปฏิเสธว่าเธอไม่มีความสุข”

“แต่ไม่ใช่ตอนนี้”

“เธอมีสิทธิ์เลือก? หึ!! ฉันต่างหากที่มีสิทธิ์” คงเป็นเพราะฉัน

เป็นฝ่ายยอมมากเกินไปพี่ลีวายถึงได้เป็นแบบนี้

“เห็นมิลินยอม… ไม่ได้แปลว่าจะต้องยอมทุกครั้งนะคะ”

“ถึงเตียงก่อนแล้วค่อยมาปากดี!!”

“ไม่ไป ปล่อยมิลินนะ!!”

“งั้นก็ตอบคำถามของฉันมา ว่าเธอจะไปไหน” พี่ลีวายจ้องหน้าฉันเขม็ง ยังหาเหตุผลไม่ได้เลย ว่าทำไมเขาถึงอยากรู้มากขนาดนั้น

ถึงขั้นขู่ฉันสารพัด

พี่ลีวายพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ เมื่อถามยังไงฉันก็ไม่ยอมตอบ ก่อนจะอุ้ม