เด็กดื้อ - 33 ไม่มีวันหนีพ้น

แทนเดินมาหยุดข้าง ๆ เตียงที่ฉันนอนอยู่แล้วมองด้วยสายตาเป็นห่วง ซึ่งพี่ลีวายไม่เคยมองแบบนี้ เลยถึงแม้เขาจะเป็นคนทำให้ฉัน

เข้าโรงพยาบาล เขาไม่เป็นห่วงและไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด

“อาผมเป็นหมออยู่ที่นี่ครับ”

“แล้วไม่เรียนเหรอ”

“รู้ว่าพี่อยู่โรงพยาบาล ผมจะมีกะจิตกะใจเรียนได้ยังไง”

“พี่บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก”

“จะอาลัยอาวรณ์กันอีกนานไหม” เสียงของพี่ลีวายพูดแทรกขึ้นมา บ่งบอกว่าเขาไม่พอใจเอามาก ๆ ที่เห็นแทนมาเยี่ยมฉัน

“พี่ลีวายออกไปรอข้างนอกก่อนก็ได้นะคะ” ฉันแค่เสนอความคิดเห็นแต่ไม่คิดว่าคำพูดนั้นจะยิ่งทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ

“พอมันมาแล้วไล่ฉัน?”

สายตาที่จ้องอย่างเอาเรื่องของพี่ลีวายทำให้แปลกใจว่า เพราะอะไรเขาถึงไม่ชอบแทนมากขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่เคยพูดว่าอยากให้แทน

มาหมั้นกับฉันแทนตัวเอง ลืมคำพูดนั้นไปแล้วหรือไง

“ตอนแรก เธอยังไม่อยากให้ฉันออกไปเลยนะ”

“มิลินแค่ไม่อยากให้บรรยากาศมันอึดอัด”

“ใช่ครับ อึดอัดมาก” แทนพูดแทรก คำพูดของเขาทำให้พี่ลีวายลุกขึ้นจากโซฟาแล้วพุ่งปรี่มาประชิดตัวแทนทันที

“พี่ลีวายอย่าทำอะไรบ้า ๆ นะคะ”

“ถ้าไม่อยากให้ทำ คราวหลังก็บอกมันว่าอย่ามาปากดี!!”

“ผมแค่อยากอยู่กับพี่มิลินตามลำ