CHAPTER 5.1 : บทพิสูจน์

“ปล่อย! ลากมาทำอะไรของคุณเนี่ย”

พยัคฆ์ขบกรามแน่นนึกโมโหนลินจนแทบคลั่งที่อีกฝ่ายมายืนกอดกับตรีวิทย์ ก็ไหนว่าเป็นเบต้า ไม่สนใจอัลฟ่าอย่างไรเล่า ที่แท้ก็แอบมาเป็นชู้กับพี่เขยของเขานี่เอง ทำเป็นรังเกียจเขา ทว่าความจริงคือตั้งใจจะจับตรีวิทย์ชัดๆ

ปึก!

ใบหน้าของนลินกระแทกเข้ากับแผ่นหลังของคนที่ถูลู่ถูกังมาตลอดทาง ชายหนุ่มถูกกระแทกจนกระเด้งแล้วล้มลงกับพื้น

นลินกัดริมฝีปากของตัวเองที่รู้สึกเจ็บ นี่มันวันบ้าอะไรของเขากันที่ต้องมาเจ็บทั้งตัวมาเจ็บทั้งใจ แค่เรื่องบิดาเขาก็เสียใจมากพอแล้ว ตั้งแต่จำความได้...นอกจากเสียใจเพราะคิดถึงบิดาครั้งที่ไปอยู่อเมริกาใหม่ๆ ก็ครั้งนี้นี่แหละที่เขาร้องไห้หนักขนาดนี้

แล้วนี่อะไรกัน? เขายังต้องมาเจ็บตัวอีก

“ไม่ต้องมาทำสำออย ลุกขึ้นมา!”

นลินเงยหน้าขึ้นมองคนพาลอย่างหงุดหงิด เขาไม่ได้สำออยเสียหน่อย แต่เขาเบื่อหน่ายจนไม่อยากลุกไปต่อล้อต่อเถียงด้วยต่างหาก

ชายหนุ่มนั่งขัดสมาธิก่อนจะปัดเศษต่างๆ ออกจากมือและแขนราวกับไม่สนใจท่าทางเกรี้ยวกราด ปกติเขาก็ไม่ชอบคนไร้เหตุผล ไม่ชอบคนใช้อารมณ์แบบนี้อยู่แล้ว และยิ่งไม่ชอบคนที่เอาความโกรธมาลงกับเขา

เพราะฉะนั้น...พยัคฆ์ไม่ใช่สเปกของเขา!

นลินลุกขึ้นยืนปัดเศษหญ้าและดินออกจากตัว ก่อนจะหมุนกายหนี ทว่ากลับถูกรั้งไว้ด้วยมือใหญ่ เพียงอีกฝ่ายกระชากเบาๆ ร่างบอบบางก็ลอยหวือกระแทกกับอกแกร่ง

แม้นลินจะชื่นชอบกลิ่นฟีโรโมนนั่นแค่ไหน ชอบเซ็กซ์ของพยัคฆ์เพียงใด หรือหน้าตาถูกใจจนละสายตาไม่ได้อย่างไร แต่หากมีนิสัยเกรี้ยวกราดขนาดนี้ก็ไม่ผ่านคิวซีของนลินอยู่ดี

“คิดจะหนีไปไหน หรือจะไปอ้อนพี่ตรีอีกล่ะ”

“อย่ามาพาลใส่ผมนะคุณพยัคฆ์ ผมไม่ชอบ! เพราะคุณนิสัยแบบนี้ไง ผมถึงไม่อยากยุ่งด้วย”

“กับฉันทำเป็นเล่นตัว แต่ทีกับพี่ตรีเธอกอดไม่ยอมปล่อย”

นลินถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาพอจะเข้าใจแล้วล่ะว่าพยัคฆ์โกรธอะไร ก็แค่เด็กน้อยที่หวงพี่เขยแทนพี่ชายก็เท่านั้น เป็นเด็กน้อยพยัคฆ์จริงๆ เลยนะ

“ไม่อยากให้ผมกอดกับพี่ตรี เพราะอยากให้ผมกอดคุณแทนเหรอ”

นลินขยับเข้าใกล้อีกนิด ด้วยหวังจะยั่วคนพาล ทว่าไม่รู้ตัวเลยว่าท่าทางเช่นนั้นมีแต่จะถูกใจพยัคฆ์ และทำให้พยัคฆ์จับกินก็เท่านั้น

นลินย่ามใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยั่วขึ้น เขาจึงแกล้งยื่นหน้าเข้าหา นั่นทำให้พยัคฆ์คว้าเอวเข้าสู่อ้อมกอด ก่อนจะบดริมฝีปากบนกลีบปากสีพีชราวกับจะลงโทษ นั่นทำให้คนถูกบังคับพยายามดิ้นหนี และผลักแผ่นอกแข็งแรงออก ทว่ามือเล็กกลับถูกพยัคฆ์จับไว้แน่น เป็นเหตุให้นลินยิ่งหงุดหงิดมากกว่าเดิม

พยัคฆ์ข่มอารมณ์หงุดหงิดจนทำให้กลิ่นฟีโรโมนฉุนจมูกในคราแรกค่อยๆ อ่อนลง ด้วยหวังว่ามันจะช่วยให้นลินยอมคล้อยตาม ทว่ากลับได้ผลตรงข้ามราวกับว่านลินไม่รับรู้ถึงกลิ่นฟีโรโมนของเขาจริงๆ

นลินกัดริมฝีปากอีกฝ่ายก่อนจะผลักพยัคฆ์เต็มแรง บ่งบอกว่าสิ่งที่พยัคฆ์ทำนั้นได้ผลตรงข้าม จริงอยู่ที่ว่าเขาชอบกลิ่นฟีโรโมนของพยัคฆ์ ทว่าเขารังเกียจการถูกบังคับฝืนใจเช่นนี้ และเกลียดยิ่งกว่าคือคนที่คิดว่าตนมีกำลังมากกว่าจะบีบบังคับคนอ่อนแอกว่า

ทว่านั่นไม่ใช่นลิน!

นลินเช็ดริมฝีปากด้วยหลังมือราวกับจะบอกว่ารังเกียจ ชายหนุ่มมองพยัคฆ์ด้วยหางตาก่อนจะย่ำเท้าไปยังบ้านใหญ่ของกิตติวรกานต์ นั่นทำให้พยัคฆ์รีบวิ่งตามเพื่อพูดคุยกับอีกฝ่าย

“หยุดนะนลิน เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง”

นลินไม่คิดต่อล้อต่อเถียงด้วยอีก ด้วยรู้ว่าตัวเองเสียเปรียบในด้านร่างกาย และเขาจะไม่เสียเวลากับคนที่ติดลบอีกเป็นหนที่สอง

“นลินพี่ขอโทษ”

ขาเรียวหยุดนิ่งก่อนจะหมุนกายมาเผชิญหน้ากับร่างสูง ทว่าเมื่ออีกฝ่ายก้าวเข้าหาเขาก็ถอยหลังออกห่าง ราวกับเป็นการบอกทางอ้อมว่าไม่ต้องการให้เข้ามาใกล้กว่านี้

“พี่ไม่อยากให้นลินไปเป็นมือที่สาม”

“แต่ผมไม่ใช่ และไม่คิดจะทำแบบนั้น”

“นลินกอดกับกพี่ตรี พี่เห็นกับตา”

“แล้วคิดได้แค่นั้นเหรอ คิดว่าผมกอดพี่ตรีแล้วต้องเป็นมือที่สาม เป็นชู้ของพี่ตรีหรือไง โง่หรือเปล่าน่ะคุณ ถ้าผมจะเป็นชู้กับพี่ตรีคงไม่มากอดในบ้านเขาหรอก แล้วตรงนั้นก็ใกล้กับบ้านพี่พยนต์ ถ้าผมเป็นชู้ก็ควรกังวลว่าพี่พยนต์จะเห็นสิ”

“พี่ขอโทษ พี่ใจร้อนไปหน่อย แล้วถ้าไม่ได้เป็นอะไรกันทำไมพี่ตรีต้องกอดนลินแบบนั้นล่ะ”

นลินถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเหนื่อยหน่ายใจ ดวงตาคู่สวยสบกับนัยน์ตาคมกริบที่มีแต่ความสงสัย นลินเลือกที่จะหมุนกายเดินหนีไม่อยากตอบคำถามที่อาจทำให้เขาตกอยู่ในอันตราย นั่นทำให้พยัคฆ์คิดคว้าแขนอีกฝ่ายไว้ ทว่าพยนต์ที่รีบวิ่งตามมาส่งเสียงห้ามไว้เสียก่อน

“พยัคฆ์ทำอะไรนลินน่ะ”

“ก็นลินกับพี่ตรี...”

“หยุดคิดแบบนั้นเลยพยัคฆ์” พยนต์ขัดขึ้น

นลินที่หยุดเท้าเมื่อได้ยินเสียงพยนต์จึงหันมองพยัคฆ์ที่ยังมีแววหงุดหงิด เขารู้ว่าเขาเองก็ผิดที่ทำให้พยัคฆ์เข้าใจผิด เพราะภาพที่พยัคฆ์เห็นนั้นชวนเข้าใจผิด แต่เขาก็ไม่ไว้ใจพยัคฆ์ อย่างไรเสีย...สำหรับนลินแล้วพยัคฆ์ก็เป็นคนนอก ไม่ได้เป็นญาติของเขา ไม่ใช่คนของกิตติวรกานต์

“พยัคฆ์กลับไปรอพยนต์ที่บ้านไป พยนต์ขอคุยกับนลินก่อน”

พยัคฆ์ยังไม่ยอมขยับ เขาจับจ้องดวงหน้าขาวที่ดวงตายังคงระเรื่อแดง เขายังจำภาพที่นลินร้องไห้ซบกับบ่าของตรีวิทย์ได้ ทำไมนลินจะต้องให้ตรีวิทย์ปลอบด้วยเล่า ทั้งที่เขาพยายามเสนอตัวมาทุกวัน นลินจะไม่รู้เชียวเหรอกว่าเขาสนใจ

“พยัคฆ์ไปสิ” พยนต์เม้มปากก่อนจะขยับไปกระซิบน้องชาย “เดี๋ยวพยนต์ช่วยเรื่องนลิน ไปรอที่บ้านก่อน”

พยัคฆ์มองหน้าพี่ชายฝาแฝดราวกับจะถาม ทว่าพยนต์ยังคงส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายกลับไปรอที่บ้าน นั่นทำให้พยัคฆ์ยอมหมุนกายกลับไปที่บ้านของตรีวิทย์และพยนต์แต่โดยดี

เมื่อคล้อยหลังพยัคฆ์ พยนต์จึงจูงมือนลินให้นั่งด้วยกันในศาลาหกเหลี่ยมซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก

“พี่ขอโทษแทนพยัคฆ์ด้วยนะนลิน”

“ไม่เป็นไรครับ เขาเองก็ขอโทษนลินแล้ว นลินก็เข้าใจว่าเขาไม่พอใจเพราะเข้าใจผิด”

“เมื่อวานนลินได้ยินใช่ไหมที่พี่พูดกับพยัคฆ์ นลินโกรธพยัคฆ์ไหม”

“ไม่ครับ นลินก็ชอบความคิดนั้นนะครับ จริงๆ ค่อนข้างพอใจเขาด้วยซ้ำ”

“แล้ว?”

“แต่นลินไม่ชอบที่เขาโมโหแล้วใช้กำลังบังคับ”

“พยัคฆ์เขาเป็นคนร้ายกาจกว่าที่นลินคิดอีกนะ ถ้านลินไม่ชอบคนนิสัยอันธพาล พี่คิดว่านลินอย่าไปอ่อยพยัคฆ์นักจะดีกว่า ถ้าพยัคฆ์เอาจริงขึ้นมานลินคงยิ่งกว่าไม่ชอบเสียอีก”

“คนอย่างพี่พยัคฆ์น่ะเหรอครับร้ายกาจ นลินคิดว่าที่เขาทำแบบนั้นกับนลินก็เพราะรักพี่พยนต์ อยากปกป้องพี่พยนต์มากกว่า เหมือนเด็กขี้เป็นห่วงนั่นล่ะครับ นลินว่าน่ารักดีนะครับ”

“พี่เตือนแล้วนะนลิน พยัคฆ์ไม่ใช่คนว่านอนสอนง่ายหรอกนะ”

“ถ้านลินจะสอนซะอย่าง แต่นลินทำแบบนั้นในตอนนี้ไม่ได้”

“ถ้านลินสนใจพยัคฆ์เหมือนกัน แล้วยังดื้อที่จะสอนพยัคฆ์จริงๆ พี่ช่วยยืนยันให้ได้นะว่าพยัคฆ์ไม่ใช่คนปากโป้ง เป็นคนเก็บความลับได้ และนลินสามารถเชื่อใจพยัคฆ์ได้”

“ไม่ใช่ตอนนี้ครับ ถ้าทุกอย่างจบลงแล้วนลินยังอยากได้เขา นลินจะไปอ่อยเขาเองครับ”

พยนต์หัวเราะเล็กน้อย อดคิดไม่ได้ว่าใครจะอ่อยใครกันแน่ แล้วคนอย่างพยัคฆ์คงไม่ยอมให้นลินได้หลุดมือง่ายๆ ดูท่าทางแล้วพยัคฆ์ไม่เพียงแค่ติดใจ แต่คงจะเอาจริงเสียด้วยสิ ในเมื่อนลินเองก็สนใจพยัคฆ์เหมือนกัน พยนต์ก็อยากจะยื่นมือเข้าช่วย ด้วยพยนต์แน่ใจว่าสิ่งที่นลินคิดจะทำ...หากได้พยัคฆ์ช่วยเรื่องคงราบรื่นได้ไม่ยากนัก

“นลินขอออกไปข้างนอกนะครับ มีเรื่องต้องไปสั่งลูกน้องหน่อย”

“กลับดึกไหม”

“ไม่แน่ใจครับ ถ้าดึกมากนลินจะค้างโรงแรมเอา พี่พยนต์ไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวนลินเข้าไปบอกคุณตาคุณยายแล้วจะออกไปเลย”

“ได้ เดี๋ยวพี่บอกกับพี่ตรีให้”