"ทำไมนั่งเงียบตลอดทางเลยล่ะ เหนื่อยเหรอ" สายลมถาม
"มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ" เกรซตอบ "งานไม่ราบลื่นเหรอครับ" สายลมถาม "ไม่มีไรหรอก" เกรซตอบ "งั้นพี่ก็อย่าทำหน้าเครียดสิครับพี่ทำแบบนี้ผมเป็นห่วงนะ" สายลมพูด "หน้าฉันมันก็เป็นแบบนี้แหละไม่ชอบก็ไม่ต้องมองสิ" เกรซตอบ ใครบอกไม่ชอบ...ตอนนี้ผมอ่ะหลงพี่จะตาย" สายลมตอบ "เว่อร์มาก" เกรซแสร้งตอบเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของสายลมทั้งที่ในใจเธอเขินเขามาก ๆ หลังจากได้พูดคุยกันมาตลอดทางก็ทำให้เกรซรู้สึกดีขึ้นมาจนลืมเรื่องที่เพิ่งคุยกับแจนตอนเย็นไปเลย "มาทำอะไรที่นี่อ่ะ" เกรซถามเมื่อเห็นสายลมเลี้ยวเข้ามาจอดในลานจอดรถของซุปเปอร์มาเก็ต "ซื้อของไง" สายลมตอบ "ซื้ออะไร" เกรซถาม "ก็ซื้อของสดเข้าห้องพี่ไง" สายลมตอบ เกรซขมวดคิ้วทำหน้างงทันที "ผมหิวอ่า~ อยากกินกับข้าวฝีมือพี่...ได้ไหม" สายลมพูดด้วยน้ำเสียงอ้อน ๆ "แต่ฉันทำอาหารไม่เป็น" เกรซตอบ "พี่ทำเป็นผมรู้ เมื่อเช้าผมเห็นนะว่าห้องพี่มีเครื่องปรุงกับอุปกรณ์ทำครัวครบเลย คนไม่ทำอาหารที่ไหนจะซื้อเครื่องปรุงเครื่องปรุงกับของสดติดห้องไว้ขนาดนั้น" สายลมพูด "อ่ะ ๆ ทำก็ได้" เกรซตอบ สายลมยิ้มออกมาด้วยความดีใจ "น่ารักจัง" สายลมพูด "พอ ๆ จะซื้ออะไรก็รีบไปซื้อไม่งั้นฉันเปลี่ยนใจจริงด้วย" เกรซตอบ "โอเคครับ" สายลมตอบแล้วรีบลงจากรถทันที สายลมคอยเข็นรถเข็นตามเกรซตลอดบางครั้งตอนที่เกรซกำลังเลือกดูของอยู่เขาก็แอบเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปเธอเก็บไว้ด้วย "สรุปแล้วนายอยากกินอะไรอ่ะ" เกรซถามแล้วหันไปเจอสายลมกำลังอมยิ้มพร้อมกับถ่ายรูปเธออยู่พอดี "ทำอะไรน่ะ" เกรซพูด "เปล่า" สายลมตอบแล้วก็ค่อย ๆ เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า "ก็เห็นอยู่ว่านายถ่ายรูปฉัน" เกรซพูด "ถ้ารู้แล้วพี่จะถามผมทำไมอ่ะ" สายลมตอบ "เอามาดูสิน่าเกียจหรือเปล่า" เกรซถามแล้วแบมือขอโทรศัพท์จากสายลม "ไม่ให้" สายลมตอบแล้วก็เข็นรถเข็นเดินนำเกรซไป "เอ้า! รอด้วย" เกรซว่าแล้วรีบเดินตามเขาไป "ซื้อของไปเยอะแบบนี้สรุปแล้วนายจะกินอะไรกันแน่เนี่ย" เกรซถาม "พี่ทำอะไรผมก็กินอันนั้นแหละ" สายลมตอบ "แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกดูสิเนี่ยจะเต็มรถอยู่แล้ว" เกรซพูด ตอนแรกเธอเห็นสายลมเลือกของมาใส่รถเยอะแยะเพราะคิดว่าเขาอยากทานมื้อเย็นหลายเมนูแต่สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าเจ้าตัวซื้อไปเผื่อไว้ให้เธอเลือกเอามาทำให้เขาทาน "กินไม่หมดก็เก็บไว้ทำวันอื่นไง" สายลมตอบ "นายคงไม่คิดจะไปฝากท้องที่ห้องฉันทุกวันหรอกใช่ไหม" เกรซพูด "ได้ไหมครับ" สายลมถามพร้อมกระพริบตาปิ๊ง ๆ ใส่เกรซ "ไม่ได้!" เกรซตอบ "ทำไมอ่าาาา~" สายลมถาม "เบื่อขี้หน้า" เกรซตอบ "หล่อขนาดนี้เอาอะไรมาเบื่อก่อน" สายลมพูด "ไป ๆ รีบไปจ่ายตังค์ได้แล้วจะได้กลับสักที" เกรซพูด จากนั้นพวกเขาก็เข็นรถไปชำระเงินที่เคาน์เตอร์ "ทั้งหมด 2,436 บาทค่ะ" พนักงานพูด "ค่ะ" เกรซตอบแล้วเปิดกระเป๋าสตางค์หยิบเงินออกมาแต่ก็ไม่ทันสายลมอยู่ดี "นี่ครับ" สายลมพูดแล้วส่งบัตรเครดิตของเขาให้พนักงานเอาไปชำระทันที คอนโดเกรซ "เอาวางไว้ตรงนี้ก่อนก็ได้เดี๋ยวฉันจัดเอง" เกรซพูด "ครับ" สายลมตอบแล้ววางถุงวัตถุดิบที่เพิ่งซื้อมาไว้บนเคาน์เตอร์ครัว "มีอะไรให้ผมช่วยไหม" สายลมถาม "ไม่มีอะ นายไปนั่งเล่นรอที่โซฟาเถอะ" เกรซตอบ "ไม่มีแน่นะ" สายลมถามย้ำอีกครั้งเพราะเขายังอยากอยู่ต้องนี้ต่อกับเกรซ "ไม่มี~ ไป ๆ เกะกะ" เกรซตอบแล้วดันหลังสายลมให้เดินออกไป "อยู่ด้วยไม่ได้เหรอ" สายลมถาม "ไม่ได้!" เกรซตอบ หลังจากดันสายลมออกไปได้แล้วเกรซก็กลับมาคัดวัตถุดิบจัดใส่ตู้ให้เป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วเริ่มลงมื้อทำอาหารมื้อค่ำของเธอกับสายลมต่อเลย ตืด ตืด ตืด (เสียงโทรศัพท์) "ว่าไงโจ้" สายลมพูด "คืนนี้พวกกูจะไปเที่ยวกับพวกทีมบอลมึงจะไปด้วยกันไหม" โจ้ถาม "คืนนี้กูไม่ว่างว่ะ" สายลมตอบ "ไม่ไปจริงดิ" โจ้ถาม "เออ พวกมึงไปกันเลยวันนี้กูไม่ว่างแล้วว่ะ" สายลมตอบ "โห่ นาน ๆ ทีพวกทีมบอลจะไปกันครบมึงมาเทได้ไงว่ะ" โจ้พูด "ทีหลังมึงก็หัดนัดก่อนบ้างดิว่ะ" สายลมตอบ "เออ ๆ ไม่ไปก็ไม่ไป แค่นี้นะ" โจ้พูด "เค เจอกันพรุ่งนี้เพื่อน" สายลมตอบ "เจอกันเว้ย" โจ้ตอบ สายลมหันไปมองดูเกรซที่กำลังยุ่งอยู่กับงานในครัวแล้วก็เผยให้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ยิ่งมองสายลมก็ยิ่งรู้สึกหลงเกรซมากยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ จนเขาแทบอยากหยุดภาพตรงหน้าเอาไว้เลย "เสร็จแล้ว" เกรซพูดพร้อมยกอาหารมาวางที่โต๊ะเล็กหน้าทีวี "หื้อ~ หอมจัง" สายลมแล้วรีบขยับเข้าไปดูใกล้ ๆ "รอแป๊ปนะเดี๋ยวฉันยกที่เหลือมาให้" เกรซพูด "เดี๋ยวผมไปช่วย" สายลมตอบ "อื้ม" เกรซตอบ สายลมลุกตามเกรซไปในครัวแล้วเห็นว่ายังเหลือกับข้าวอีกสองอย่างเลยที่เกรซยังไม่ได้ยกไป "ถึงว่าสิทำไมปล่อยให้ผมทนหิวอยู่ตั้งนานที่แท้พี่ก็ทำกับข้าวหลายอย่างนี่เอง" สายลมพูด "อย่าบ่นแล้วก็รีบยกไปเลยไปเดี๋ยวฉันตักข้าวไปให้" เกรซตอบ "คร้าบบบ รับทราบแล้วครับ" สายลมตอบพร้อมกับยกกับข้าวไปจัดวางที่โต๊ะจากนั้นเกรซก็เดินถือจานข้าวตามเขามา "เราจะนั่งกินกันตรงนี้ใช่ไหม" สายลมถามด้วยความสงสัยเพราะเขารู้สึกว่านั่งโซฟาแล้วคร่อมตัวลงมาทานอาหารมันไม่ถนัดเท่าไหร่ "แล้วใครบอกให้นายนั่งสูงกว่ากับข้าวล่ะ ลงมานั่งนี่" เกรซตอบแล้วนั่งลงที่พื้นทำให้โต๊ะอยู่ระดับอกของเธอพอดีจากนั้นสายลมก็ขยับลงมานั่งตามเธอ "พี่รู้ไหมตั้งแต่ผมเกิดมาพี่เป็นคนแรกเลยนะที่ชในผมนั่งกินข้าวที่พื้นเนี่ย" สายลมพูด "จ้าพ่อคุณชาย~ ถ้านั่งไม่ได้ก็ตักราดข้าวแล้วไปนั่งกินที่โต๊ะนั้นคนเดียวเลยไป" เกรซตอบ "ไม่อ่ะ พี่อยู่ที่ไหนผมก็อยู่ที่นั่นแหละ" สายลมเอียงคอพูดกับเกรซซึ่งมันดูน่ารักมาก ๆ จนทำให้เกรซรู้สึกเอ็นดูเขาขึ้นมาทันที "มา ๆ กินข้าวได้แล้วหิวไม่ใช่หรือไง" เกรซตอบ "พี่ไม่พรีเซนต์อาหารวันนี้หน่อยเหรอ" สายลมพูด "ทำให้กินแล้วยังต้องพรีเซนต์อีกเหรอ...ไหนบอกหิวไง" เกรซถาม "หิวแต่อยากฟังพี่อธิบายรายการอาหารวันนี้หน่อยอะ" สายลมตอบ "ฮึ ๆ ๆ ได้สิค่ะคุณสายลม ดิฉันนางเกรซซี่นะคะวันนี้ได้ทำอาหาร 3 อย่างมาให้คุณสายลมได้ลองชิมค่ะ อาหารเมนูแรกชื่อว่าปีกไก่ทอดน้ำมันพราย ดิฉันนำปีกไก่ไปล้างน้ำสะอาด 2-3 น้ำจากนั้นก็ซับให้แห้งด้วยผ้าขี้ริ้วแล้วค่อยนำไปหมักกับเครื่องปลุงสูตรพิเศษที่ได้มาตั้งแต่ต้นตระกูลเมื่อ 200 ปีกว่าทอดด้วยน้ำมันพราย 7 ป่าช้าตั้งไฟอ่อน ๆ รอไม่เกิน 10 นาทีก็ได้ปีกไก่ทอดของดิฉันก็พร้อมเสิร์ฟแล้วค่ะ" เกรซพูดสายลมก็ขำไปอย่างสนุกสนานจนลืมความหิวไปเลย "คุณสายลมลองชิมดูนะคะ" เกรซพูดแล้วใช้มือหยิบปีกไก่ทอดส่งให้สายลม "ดิฉันล้างมือแต่เช้าแล้วคุณสายลมน่าจะไม่คิดมากนะคะ" เกรซพูด "ไม่ล้างมือผมก็กินได้ครับ" สายลมตอบแล้วอ้าปากกัดปีกไก่ทอดจากมือของเกรซโดนตรงเลย "หืมมมม~ หอมอร่อยอย่างกับโดนมันน้ำพรายสะกดเลยอะ" สายลมพูด "ฮ่า ๆ ๆ โอเว่อร์ตลอดเลย" เกรซตอบแล้วเอาไก่ในมือไปวางบนจานข้าวของสายลมจากนั้นเธอก็หันไปตักกับข้าวมาเพื่อที่จะทานเองบ้าง "เอ้า! ยังพรีเซนต์ไม่ครบเลยจะกินก่อนได้ไงอะ" สายลมพูดเมื่อเห็นว่าเกรซกำลังตักอาหารเมนูอื่นมาทานก่อนจะอธิบายให้เขาฟัง "อันนี้เหรอ" เกรซถามแล้วชี้ไปที่อาหารเมนูที่สอง "ใช่...แต่ว่าก่อนจะพรีเซนต์ต้องเติมพลังก่อน" สายลมตอบแล้วหยิบปีกไก่ทอดอันใหม่มาให้เกรซแต่พอเกรซจะยื่นมือไปรับเขาก็ชักมันหนี "อ้ามมมม~" สายลมไม่ยอมเพราะอยากป้อนเกรซเอง "กินเองได้" เกรซตอบแล้วยื่นมือไปรับอีกครั้งแต่สายลมก็ยังไม่ยอมให้เธออยู่ดี "อ้าปากเร็ว...อ้ามมมม" สายลมพูด สุดท้ายแล้วเกรซก็ยอมให้สายลมป้อนอยู่ดีเพราะเธอเองก็รู้สึกหิวไม่น้อยเหมือนกันแต่แปลกตรงที่ครั้งนี้เธอไม่รู้สึกโมโหหิวเลยที่มีคนมากวนหรือขอให้เธอพูดพรีเซนต์อาหารให้เขาฟังก่อน "อร่อยใช่ไหมล่ะ" สายลมถาม "ฉันทำเองมันจะไม่อร่อยได้ไง" เกรซตอบ "เมนูต่อไปเลยผมอยากกินแล้ว" สายลมพูด "เมนูนี้ชื่อว่าต้มแซ่บกระดูกอ่อน แม้ว่าชื่อจะดูธรรมดาแต่รสชาติไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนเพราะดิฉันพิถีพิถันตั้งแต่การเลือกวัตถุดิบจนถึงลงมือทำ เนื้อหมูที่ใช้ต้องเป็นหมูที่เลี้ยงในฟาร์มระบบปิดเท่านั้น ก่อนเชือดน้ำหนักตัวหมูต้องมากกว่า 150 กิโกกรัมเป็นต้นไปเพื่อให้ได้เนื้อหมูที่โตเต็มที่และสมบูรณ์มากที่สุดส่วนกระดูกอ่อนที่ใช้ก็เป็นกระดูกอ่อนจากหมูตัวเมียที่อยู่ในวัยเจริญพันธุ์ด้วยรับรองกรุบกรอบอร่อยไม่เหมือนที่อื่นแน่นอน สมุนไพรที่ใช้ก็เป็นพวกข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด หอม กระเทียมที่อยู่ในตู้เย็นของพวกนี้ดิฉันนำเข้าจากตลาดไทยทั้งหมดเลยค่ะ" เกรซพูด "แล้วปรุงรสด้วยอะไรเหรอครับ" สายลมถาม "ดิฉันปรุงรสด้วยน้ำปลา มะนาว มะขามเปียก พริกสดตำหยาบ ๆ แล้วก็ผงวิเศษอีก 2 ห่อครึ่งค่ะ" เกรซตอบ "โอ้โห~ ถ้าใส่ไป 2 ห่อครึ่งแบบนี้ผมเชืื่อเลยครับว่ามันต้องอร่อย" สายลมพูด "คุณสายลมลองทานดูนะคะ" เกรซตอบแล้วขยับถ้วยต้มแซ่บกระดูกอ่อนให้เข้าไปใกล้สายลม ซู๊ดดดดด~ "ร้อน ๆ แซ่บ ๆ ถูกปากผมมากเลยครับ" สายลมตอบ ทั้งคู่ยังคงหยอกล้อกันไปมาตลอดมื้ออาหารทำให้บรรยากาศการทานข้าวของพวกเขาเต็มไปด้วยความสุข เกรซแอบหลงไหลไปกับรอยยิ้มของสายลมจนเธอไม่อยากคิดเลยว่าถ้าวันนึงสายลมหายไปเธอจะรู้สีกแย่มากแค่ไหนเพราะวันนี้ที่มีสายลมมันทำให้เธอรู้สึกดีมากจริง ๆเกรซเดินมาหาสายลมที่นอนดูโทรทัศน์อยู่ที่โซฟาหลังจากที่เธอล้างจานเสร็จ"อิ่มแล้วก็กลับไปได้แล้วไป" เกรซพูด"ไม่กลับไม่ได้เหรอ" สายลมถาม"ไม่ได้" เกรซตอบ"แต่มันดึกแล้วนะให้ผมนอนที่นี่เถอะนะ" สายลมพูด เกรซหันไปดูนาฬิกาแล้วหันกลับมาหาสายลม"ยังไม่ 3 ทุ่มเลยดึกบ้าอะไรของนาย" เกรซตอบ สายลมยื่นมือไปดึงแขนเกรซให้นั่งลงข้าง ๆ เขา"พี่ไม่เห็นใจผมบ้างเหรอที่ต้องขับรถกลับคอนโดไกล ๆ คนเดียวอะ" สายลมพูด"ไม่ต้องมาอ้อนครั้งนี้ฉันไม่ใจอ่อนหรอกนะ" เกรซตอบ"ใจร้ายจัง" สายลมพูดแล้วเบะปากทำหน้างอนใส่เกรซ"ผมอยากอยู่กับพี่นี่หน่า" สายลมพูด"คอนโดนายก็มีจะมาอยู่กับฉันได้ไงอีกอย่างนะเสื้อผ้านายก็ไม่มีเปลี่ยนด้วย นายคงไม่คิดจะนอนทั้งชุดนักศึกษาเน่า ๆ นี่ใช่ไหม" เกรซพูด"ผมอาบน้ำแล้วแก้ผ้านอนก็ได้จะได้ไม่เสียเวลาถอดด้วย" สายลมตอบ"หือ! นี่แน่" เกรซเอามือไปหยิกที่แขนของสายลมอย่างแรงจนเขาเจ็บ"โอ๊ย ๆ ๆ พี่เกรซ" สายลมรีบขยับหนีเกรซทันที"ทะลึ่งดีนัก" เกรซว่า"แค่ล้อเล่นเอง...ผ
20:00 น."ชนนนนนนนนน" โจ้ชูแก้วขึ้นมาด้วยท่าทางดี้ด๊าดีใจเพราะคืนนี้เพื่อน ๆ ของเขาออกมาเที่ยวกันครบแก๊งค์"คนอกหักอะไรว่ะดูมีความสุขกว่าพวกกูอีก" เป้พูด"ก็อกหักแบบมีความสุขไงว่ะ" โจ้ตอบ"มากันแค่ 4 คนมึงต้องเล่นใหญ่เปิดโต๊ะ V เลยเหรอ" กิ๊กพูด"ใครบอกมากันแค่ 4 คนว่ะ" โจ้ตอบ เพื่อน ๆ หันหน้ามองกันอย่างงง ๆ "มึงนัดคนอื่นมาด้วยเหรอว่ะ" เป้ถาม"แน่นอนดิว่ะ" โจ้ตอบ"มึงจะนัดใครมาเนี่ยไม่คิดจะถามพวกกูก่อนเลยใช่ไหมว่าผพวกกูโอเคหรือเปล่า" สายลมพูด"แหม่~ ทำอย่างกับเมื่อก่อนมึงไม่เคยพาสาวมาแจมกับพวกกูยังงั้นแหละ" โจ้ตอบ สายลมถอนหายใจออกมาอย่างเถียงไม่ได้"อุ้ย! พูดถึงก็มาพอดีเลย" โจ้พูด ทั้งสามคนหันไปมองยังคนที่เพิ่งเดินเข้ามาที่โต๊ะพร้อมกัน"สวัสดีค่ะ" สาวคนใหม่เอ่ยทักทายอย่างมีมารยาท"น้องแอร์" กิ๊กพูด"มาครับ ๆ มานั่งกันก่อน" โจ้พูดพร้อมกับขยับเพิ่มที่ให้แอร์กับเพื่อนของเธอเข้ามานั่งที่โต๊ะทางด้านของแจนกับเกรซที่เปิดโต๊ะนั่งแอบดูอยู่ไม่ไกลก็กำลังช่วยกันจับบตาดู
"เอ่อ~ ทำตัวตามสบายเลยนะครับพี่" เป้พูด เขาเห็นว่าแจนกับเกรซนั่งตัวเกร็งไม่พูดไม่จาก็กลัวว่าเธอจะรู้สึกอึดอัดใจ"แล้วนี่ไอ้ลมมันไปไหนตั้งนานว่ะปล่อยให้พี่สาวคนสวยต้องนั่งรออยู่ตรงนี้" โจ้ถามด้วยความสงสัยเพราะหลังจากที่สายลมพาเกรซมาแนะนำเพื่อนแบบงง ๆ เขาก็ขอฝากเกรซกับแจนนั่งร่วมโต๊ะกับเพื่อนไว้ก่อนแล้วเดินออกไปไหนไม่รู้"เดี๋ยวก็คงมาแหละมั้ง" กิ๊กตอบ"ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วผมจะขอแนะนำตัวเองชัด ๆ อีกสักครั้งนะครับ ผมชื่อโจ้นะครับอายุ 21 ปีและกำลังจะ 22 ในอีกไม่กี่วันแล้ว การเรียนไม่เคยขาดการบ้านไม่เคยส่ง ผมเป็นคนรักสัตว์ใจดีเฟลนลี่เป็นที่สุด ๆ และที่สำคัญ...ผมยังโสดนะครับ" โจ้พูดพร้อมขยิบตาให้ทั้งสองคนทีนึง แจนถอนหายใจแล้วมองบนอย่างไม่ชอบใจเพราะเธอเกลียดผู้ชายเจ้าชู้เป็นที่สุด"แฟนเพื่อนเนอะ!" กิ๊กพูด"คนนี้แฟนเพื่อนแต่คนนี้ไม่ใช่" โจ้ตอบพร้อมชี้ไปที่เกรซและแจน"พี่สาวคนสวยยังโสดอยู่ใช่ไหมครับ" โจ้ตอบ"ฉันมีแฟนแล้ว" แจนตอบทันทีด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง"อ้าว" โจ้อุทานออกมาพร้อมทำหน้าเซ็งจนเพื่อน ๆ ของเขายังอดขำไม่ได้
จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ "เราจะทำกันที่นี่จริง ๆ เหรอ" เกรซถามเหมือนไม่อยากจะเชื่อทั้ง ๆ ที่ตอนนี้เธอกำลังนั่งคร่อมสายลมอยู่ที่เบาะของเขา "ไม่มีใครเห็นหรอก รถผมจอดอยู่ลึกจะตายอีกอย่างนะฟิล์มรถผมก็ดำต่อให้มีคนออกมาจริง ๆ ก็มองไม่เห็นอยู่ดี" สายลมตอบ "แต่ว่ารถนายมันแคบมากเลยอ่ะ" เกรซพูด รถของสายลมมันแคบมากจริง ๆ นั่นแหละยิ่งพอมีเกรซมานั่งอยู่บนตักเขาแล้วด้วยก็ยิ่งทำให้มันอึดอัดเข้าไปใหญ่ "เฮ้ย!" เกรซร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่ออยู่ดี ๆ สายลมก็ปรับเบาะลงโดยไม่บอกเธอก่อนทำให้เธอเด้งลงไปพร้อมกับสายลมแบบไม่รู้ตัว "ผมแข็งจนปวดไปหมดแล้วอ่ะพี่เกรซ" สายลมทำหน้าอ้อนใส่เกรซพร้อมกับยกมือขึ้นไปจับประคองก้นของเธอไปแล้วออกแรงบีบมันเบา ๆ "เบา ๆ นะฉันกลัวถูกจับได้อ่ะ" เกรซตอบ "ฮึ~ พี่ต่างหากที่ต้องเบา ๆ อ่ะ" สายลมตอบแล้วยกมือขึ้นไปจับท้ายทอยของเกรซให้ลงมาจูบกับเขาต่อ ลิ้นของทั้งคู่สอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกันเหมือนอย่างกันรู้จังหวะของกันและกันเป็นอย่างดี ที่ผ่านมาแม้ว่าเกรซจะดูผลักไสสายลมตลอดเวลาที่เขาเป็นฝ่ายเริ่มแต่ที่จริงแล้วลึก ๆ ในใจเธอก็ไม่อยากให้เขาหยุดหรอกแต่แค่กลัวว่าถ้าไม่มีชั้นเชิงเลยส
"แต่งตัวเสร็จแล้วพี่ก็รอผมอยู่ในรถแป๊ปนึงนะ" สายลมพูด"นายจะไปไหนอ่ะ" เกรซถาม"เดี๋ยวผมจะไปลาทุกคนก่อน" สายลมตอบ"แล้วแบบนี้พวกเขาจะไม่สงสัยเหรอ" เกรซถาม"ก็คงสงสัยแหละแต่เดี๋ยวผมหาเรื่องแถให้เอง" สายลมตอบ"พวกเขาจะเชื่อกันไหมอ่ะ" เกรซถาม"เป็นพี่พี่จะเชื่อไหมล่ะ" สายลมถาม เกรซเงียบไปแป๊ปนึงก่อนจะส่ายหน้าตอบว่าไม่เชื่อ"งั้นก็ตามนั้นแหละ" สายลมพูด"เขาต้องมองฉันเป็นผู้หญิงไม่ดีแน่เลย เฮ่อ~" เกรซรู้สึกไม่ดีเลยเมื่อนึกว่าทุกคนจะเข้าใจว่าเธอเป็นคนไม่รู้กาลเทศะไม่มีความอดทนอดกลั้นจนทำไม่เลือกที่แบบนี้"ไม่มีใครคิดแบบนั้นหรอกพี่ไม่ต้องคิดมากนะ" สายลมยื่นมือไปกุมมือเกรซ"เดี๋ยวผมรีบไปรีบมานะ" สายลมพูดจบเกรซก็พยักหน้าตอบสายลมเดินกลับมาที่โต๊ะก็เห็นว่าตอนนี้ที่โต๊ะของเขามีเพียงเพื่อนของเขาและรุ่นน้องอีก 2 คนเท่านั้น"อ้าวแล้วนี่พี่แจนหายไปไหนว่ะ" สายลมถาม"เห็นว่าแฟนเขากลับมาบ้านน่ะเลยขอตัวกลับก่อนเนี่ยยังฝากพวกกูลาพี่เกรซให้อยู่เลย" กิ๊กตอบ"ว่าแต่มึงเถอะหายไปไหนมา
เกรซนั่งทำงานตามปกติทุกวันแต่วันนี้งานของเธอมันเยอะมากเป็นพิเศษเพราะพรุ่งนี้จนถึงสัปดาห์หน้ามันจะวันหยุดยาวแล้วดังนั้นบริษัทจึงเร่งให้พนักงานทุกคนทำงานในความรับผิดชอบของตัวเองให้เสร็จภายในวันนี้ ติ๊ง (เสียงแจ้งเตือน)-แกอยู่ไหนเนี่ยฉันรอกินข้าวอยู่นะ-ข้อความจากแจนทำให้เกรซรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้เธอนั่งทำงานจนเลยเวลาพักแล้วแต่ว่างานบนโต๊ะของเธอยังเต็มโต๊ะอยู่เลยเธอจึงไม่สามารถทิ้งมันไปตอนนี้ได้-แกกินเลยฉันคงไม่ได้ลงไปแล้วอ่ะ- เกรซตอบกลับแล้วเริ่มทำงานของตัวเองต่อทันที จริง ๆ งานทั้งหมดนี่เธอได้รับมอบหมายมาหลายวันแล้วแต่ก่อนหน้านี้เธอมีออกไปพบลูกค้ากับต๊อดหรือทรงยศผู้บริหารของบริษัท B-One ตลอดจนไม่มีเวลาได้เคลียร์มันเลยดังนั้นวันนี้เธอเลยต้องรับบทหนักหน่อย"เฮ่อ~ เมื่อยจัง" เกรซพูดพร้อมกับบิดขี้เกียจเพื่อผ่อนคลายตัวเอง"เหนื่อยหน่อยนะครับ" เสียงของต๊อดดังขึ้นทำให้เกรซตกใจรีบยืนยันทันที"คุณต๊อด...แฮร่ ๆ เกรซขอโทษนะคะ" เกรซพูดอย่างไม่เต็มเสียง"ไม่เป็นไรครับ นั่งทำงานนาน ๆ มันก็ต้องมีล้ากันบ้าง" ต๊อดตอบ
เกรซตื่นมาในช่วงสาย ๆ ของวันเพื่อใช้เวลาวันหยุดให้เป็นประโยชน์ที่สุดหลังจากชำระร่างกายแล้วเธอก็เริ่มลงมือทำความสะอาดห้องครั้งใหญ่หลังจากไม่ได้ทำมาสักพักเพราะงานของเธอยุ่งมากแต่โชคดีที่ทุกวันนี้เวลาสายลมมาหาเธอเขาก็จะคอยช่วยปัดกวาดเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้บ้างช่วงที่เธอทำอาหารให้เขาเพราะปกติแล้วก่อนที่เธอจะรู้จักกับสายลมเธอมักจะซื้ออาหารที่พร้อมทานกลับมาทานที่ห้องเลยเพื่อจะได้มีเวลาทำความสะอาดห้องและพักผ่อนบ้างส่วนวันหยุดเธอถึงจะค่อยทำทานเอง"ลม...ลม...ตื่นได้แล้ว" หลังจากทำงานทุกอย่างเสร็จเกรซก็เข้ามาปลุกสายลมในห้องนอน"อื้มมมมมม...ขออีก 5 นาที" สายลมตอบแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้า"มันเที่ยงแล้วนะรีบลุกไปล้างหน้าแล้วมากินข้าวได้แล้ว" เกรซพูด"ผมยังไม่หิวเลย" สายลมตอบแล้วพลิกตัวหันหนีเกรซ เมื่อคืนเขาดูบอลจนเกือบเช้าเลยเป็นเหตุผลให้เขายังไม่อยากลุกตอนนี้"งั้นให้อีก 5 นาทีนะเดี๋ยวฉันไปตักข้าวไว้ให้" เกรซพูดจบสายลมก็ยกมือขึ้นมาทำท่าโอเคก่อนจะนอนต่อไป30 นาทีผ่านไปสายลมเดินออกมาจากห้องก็เจอเขากับเกรซที่กำลัังยกอาหารมาวางที่โต๊ะแต่ส
กริ๊ง ๆ ๆ เกรซพยายามกดกริ่งหน้าบ้านเรียกแจนแต่เธอก็ไม่ยอมออกมาเปิดประตูสักที"แจน...แจน...แกอยู่ในบ้านไหมเปิดประตูให้ฉันหน่อย...แจน" เกรซพยายามตะโกนเรียกแล้วแต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากแจน"ทำไงดีอ่ะลม" เกรซถาม"เดี๋ยวผมปีนเข้าไปเอง" สายลมตอบแล้วเตรียมจะปีนข้าวรั้วบ้านของแจนทันทีแต่เกรซก็รีบห้ามไว้"จะบ้าเหรอีนเข้าบ้านคนอื่นเดี๋ยวก็โดนจับหรอก" เกรซพูด"พี่จะปล่อยพี่แจนไว้แบบนั้นไงล่ะ อีกอย่างนะพวกเราทำไปเพราะเป็นห่วงพี่แจนผมไม่เชื่อหรอกว่าพี่เขาจะแจ้งความจับเราอ่ะ" สายลมตอบ"อืม ๆ" เกรซพยักหน้าตอบจากนั้นสายลมก็รีบปีนเข้าไปในเขตบ้านของแจนแล้ววิ่งมาเปิดประตูในเกรซ"เหมือนประตูบ้านจะใช้รหัสผ่านนะ" สายลมพูดเมื่อมองไปที่ประตูแล้วเห็นว่าประตูบ้านเป็นระบบใส่รหัส"ฉันรู้" เกรซตอบแล้วรีบวิ่งไปใส่รหัสที่ประตูเพื่อเปิดเข้าไปหาแจนในบ้าน"แจน...แจน...แจน!" เกรซตะโกนเรียกแจนไปพร้อมกับวิ่งเข้าออกทุกมุมบ้าน"ข้างล่างน่าจะไม่มีผมว่าพวกเราไปชั้นสองเถอะ" สายลมพูดจบเกรซก็รีบวิ่งขึ้นชั้นสองทันที"นี่ห้
หลังจากอาบน้ำเสร็จเกรซก็เดินไปหยุดที่ตรงชุดที่เธอตั้งใจจะใส่มันแต่แรกซึ่งพอเธอจับมันขึ้นมาภาพสีหน้าของต๊อดที่ยิ้มดีใจตอนเอาชุดของเขามาให้เธอก็ปรากฏขึ้นมาซะงั้น มันทำให้เธอเกิดความลังเลขึ้นอีกครั้งแล้วค่อย ๆ วางชุดในมือลงแล้วเดินกลับไปที่เตียง"เอาว่ะ ถือซะว่าก็รักษาน้ำใจที่เขาอุตส่าห์ตั้งใจเตรียมมาให้ก็แล้วกัน" ชุดราตรีสีแดงเข้ารูปพออยู่บนตัวของเกรซแล้วมันช่างเด่นซะเหลือเกินบวกกับผิวขาวเนียนของเธอมันก็ช่วยส่งให้ดีสวยเข้าไปใหญ่ เกรซเปิดลิ้นชักออกมาแล้วหยิบสร้อยเส้นเล็ก ๆ ที่สายลมซื้อให้ออกมาใส่ก่อนจะส่องกระจกดูความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนออกจากห้องเกรซมาถึงที่งานก่อนงานจะเริ่มเพื่อตรวจเช็กความเรียบร้อยอีกครั้ง ตอนนี้ที่งานมีแค่ทีมออแกไนซ์เท่านั้นยังไม่มีใครมาเลยแต่ทุกคนกลับมากันแอบมองเกรซอยู่หลายครั้ง"นี่ขนาดยังไม่เปิดไฟคุณเกรซยังดูสวยขนาดนี้คืนนี้ผมว่าแขกในงานคงไม่มีใครสวยเด่นเกินคุณเกรซไปอีกแล้วล่ะครับ" "จริง ๆ เกรซก็แอบเขินอยู่เหมือนกันนะคะคุณกายเวลามีคนมองแบบนี้""ไม่ต้องเขินหรอกครับแต่งแบบนี้ก็สวยดีออก" "แล้วปกติเคยมีคนแต่งชุดราตรีมาตรวจงานแบบเกรซไหมคะ""เอ่อ~ อันนี้ครั้งแรกเลยค
วันพฤหัสบดี "โอ๊ยยยยย~ กูจะบ้าตาย" ทั้งสี่คนเดินลากสภาพเหมือนศพไร้วิญญาณเข้ามาในห้องของโจ้แล้วทิ้งตัวนอนกันคนละจุด"ทำไมข้อสอบมันยากจังว่ะ" โจ้พูด"ไอ้ยากไม่เท่าไหร่แต่แม่งเยอะชิบหายแถมให้เวลากูแค่นิดเดียวกว่ากูจะอ่านโจทย์ตีความได้แต่ละข้อก็แทบหมดเวลาแล้ว คะแนนครั้งนี้กูปลงเลยแล้วกัน" เป้ตอบ"ปลงห่าอะไร! ไอ้เหี้ยพวกเราติวกันมาเป็นอาทิตย์นะเว้ยถ้าคะแนนออกมาไม่ดีกูร้องไห้แน่" กิ๊กตอบ"ร้องไห้แล้วคะแนนมึงจะเพิ่มขึ้นหรือไง แม่งเอ้ยเซ็งเลยว่ะ โชคดีนะกูทำข้อเขียนก่อนไม่งั้นกูคงไม่งั้นกูคงไม่มีคะแนนอันไหนมาช่วยพยุงแน่" เป้ตอบ"ส่วนกูข้อเขียนทำไปได้ครึ่งเดียวข้อกาก็เหลืออีกเกือบสิบข้อเลยที่ยังไม่ได้อ่าน ฮืออออ~ คนออกข้อสอบเขาไม่รู้เหรอว่ะว่าเวลาเท่านี้ควรออกข้อสอบกี่ข้ออ่ะ" โจ้ตอบ"เออ...แม่งเอ้ย! เป้ตอบ"แล้วมึงอ่ะลมทำได้เปล่า" กิ๊กถาม"ได้แต่ก็ไม่รู้คะแนนจะออกมายังไงเหมือนกัน" สายลมตอบ"กูไม่ลุ้นของแม่งหรอก รู้ ๆ กันอยู่" โจ้ตอบ สายลมนอนหลับตาเอาแขนก่ายหน้าผากด้วยท่าทีนิ่งแปลก ๆ"เป็นไรว่ะ" กิ๊กถามด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นสายลมนิ่งผิดปกติ"ปวดหัวนิดหน่อยว่ะสงสัยเป็นไข้มั้ง" สายลมตอบ กิ๊กข
"ฮัลโหลค่ะ ร้าน xx ใช่ไหมคะ...ค่ะนี่เกรซนะคะที่เคยติดต่อไปเมื่อเดือนก่อนอยากสอบถามว่าถ้าจะให้ทำเค้ก 5 ชั้นจำนวน 3 ก้อนรวมถึงคัพเค้กอีก 500 ชิ้นภายในวันพฤหัสหน้าจะทันไหมคะ...ทันเหรอคะ....ค่ะ ได้ค่ะแต่ว่าขอให้มาส่งก่อน 4 โมงเย็นได้ไหมคะ...ค่ะเดี๋ยวเกรซส่งรายละเอียดพร้อมสลิปมัดจำไปทางไลน์นะคะ...ขอบคุณมากเลยค่ะ" เกรซวางสายแล้วติดต่อร้านต่อไปทันที"สวัสดีค่ะอยากถามว่า......"เกรซพยายามติดต่อหาออแกไนท์สำหรับจัดงานรวมถึงอาหาร เครื่องดื่มและหลาย ๆ อย่างที่จำเป็นต้องใช้ให้อย่างเร่งด่วนจนเธอไม่ทันสังเกตเลยว่าตอนนี้ต๊อดได้มายืนมองดูที่กำลังหัวหมุนอยู่สักพักแล้ว"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ....ต่อไปก็ต้องติดต่อเชิญแขก เริ่มจาก เอ่อ~""ดูท่าวันนี้คุณจะยุ่งเป็นพิเศษเลยนะครับ" เสียงของต๊อดทำเอาเกรซตกใจจนรีบดีดตัวลุกขึ้นยืนทันที"คุณต๊อด ขอโทษทีค่ะเกรซไม่ทันได้สังเกต คุณมาถึงนานหรือยังคะ" "สักพักแล้วครับ ว่าแต่งานวันเกิดของผมมีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับทำไมดูคุณวุ่นจัง" "เปล่าค่ะแต่ว่า...เกรซ...เกรซ" "มีอะไรก็บอกผมได้นะ""เกรซขอโทษนะคะ""ครับ? เรื่องอะไรเหรอ""คือวันนั้นหลังจากที่เราคุยกันเรื่องจัดงานว
"เป็นยังไงบ้าง" เกรซถามสายลมด้วยรอยยิ้มสดใสแต่สายลมกลับทำหน้าเศร้าใส่เธอซะงั้น"ยังไม่ได้ทำอะไรเลยอ่ะ" "ทำไมล่ะ""มัวแต่คิดถึงพี่อยู่" เกรซถอนหายใจพร้อมเบะปากเล็กน้อยให้กับความขี้อ้อนของแฟนหนุ่ม"ไอ้เรารึก็อุตส่าห์เป็นห่วงคิดว่ามีเรื่องอะไร"ก็ผมคิดถึงพี่จริง ๆ อ่ะอยากจะกลับไปหาพี่ที่คอนโดซะตอนนี้เลย" "อาทิตย์หน้าก็ได้เจอกันแล้ว""แล้ววันนี้ทำงานเป็นไงบ้างครับ" "ก็โอเคนะ ออกไปทานข้าวกับลูกค้าพร้อมกับเอาตัวเองตัวอย่างสินค้าไปให้ลูกค้าเลือกด้วยเห็นว่าชอบมากคงสั่งผลิตไม่น้อยแน่""บริษัทพี่เป็นแบรนด์เครื่องสำอางค์กับอาหารเสริมไม่ใช่เหรอครับทำไมถึงมีรับผลิตด้วยล่ะ""เป็นบริษัทในเครือที่คุณต๊อดเปิดใหม่น่ะ เปิดมาได้ปีกว่าแล้วรับผลิตสินค้าจำพวกเดียวกันอยู่หลายแบรนด์เลย" "ผมไม่เห็นรู้เลยว่า B-One ก็มีโรงงานกับเขาด้วย""อาจจะเพราะเพิ่งเปิดไม่นานด้วยมั้ง""ครับ แล้วนี่พี่ทานอะไรหรือยังถึงผมจะไม่ได้อยู่ด้วยแต่พี่ต้องทานข้าวเยอะ ๆ นะรู้ไหม" "รู้แล้วหน่า" "ถ้าพี่คิดถึงผมจนทนไม่ไหวก็โทรมาได้ตลอดเลยนะ ผมพร้อมรับสายพี่เสมอ" "ฉันหรือนายกันแน่ที่จะทนไม่ไหว" "ก็พี่ไง พี่อาจจะไม่รู้ตัวนะแต่ความจริ
"อาหารไม่ถูกปากเหรอครับ" โจ้เห็นเมษาทำสีหน้าไม่จอยเท่าไหร่เลยคิดว่าร้านที่เขาเลือกอาจไม่ถูกใจเธอ "เปล่าค่ะ อาหารอร่อยมากแต่ที่เมษาเป็นแบบนี้เพราะเมษากำลังนอยด์อยู่" "นอยด์ นอยด์เรื่องอะไรครับ" เมษาหันไปหยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมาวางบนโต๊ะแล้วชี้ให้โจ้ดูถึงรอยตำหนิที่เกิดขึ้น"ก่อนมานี่เมษารีบมากจนเผลอทำกระเป๋าเกี่ยวกับพุ่มไม้หน้าคณะหนังมันก็เลยเกิดรอยถลอกแบบนี้ คุณพ่อเมษาเพิ่งซื้อให้ด้วยเมษาก็เลยเสียใจนิดหน่อยที่ทำมันพัง" สีหน้าเศร้า ๆ ของเธอช่างดูน่าสงสารจนโจ้แทบอยากจะเข้าไปปลอบ"ไม่เป็นไรนะครับ พี่ว่ารอยมันเล็กน้อยมากเลยคงไม่มีใครเห็นหรอกน้องเมษาไม่ต้องเสียใจไปนะ วันนี้วันเกิดทั้งทียิ้มหน่อยสิครับ" "แต่ว่าถึงไม่มีใครเห็นแต่เมษาก็เห็นอยู่ดีจะไม่ให้เมษาเสียใจเลยเมษาคงทำไม่ได้หรอกค่ะ เนี่ยไม่รู้เลยว่าถ้าคุณพ่อรู้ว่าเมษาไม่รักษาของที่ท่านให้มาเขาจะเสียใจมากแค่ไหน" ยิ่งโจ้ได้ยินเมษาพูดแบบนั้นเขาก็ยิ่งสงสารเธอเข้าไปใหญ่"เอางี้ครับน้องเมษาทานอาหารกับพี่ก่อนแล้วก็ต้องเลิกทำหน้าเศร้าด้วยนะเพราะเดี๋ยวพี่โจ้คนนี้จะพาน้องเมษาไปซื้อกระเป๋าใบใหม่เอง" เมษายิ้มขึ้นมาทันทีก่อนจะทำหน้าเศร้าอีกครั้ง
โจ้กำลังยืนล้วงกระเป๋าฮัมเพลงรอสาวของเขาอยู่ในห้างอย่างอารมณ์ดีแต่ในระหว่างนั้นสายตาของเขาก็ดันเหลือบไปเห็นหญิงสาวคนนึงในชุดทำงานหน้าตาคุ้น ๆ และเมื่อเขาดูจนมั่นใจแล้วว่าเธอเป็นใครจึงได้สาวเท้าเดินเข้าไปทางด้านหลังของเธอแล้วใช้มือแตะเบา ๆ ที่ไหล่จนเธอหันมา"ทำไมเป็นนายอีกล่ะเนี่ย" แจนถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อหันกลับมาแล้วเจอว่าคนที่มาสะกิดเธอนั้นคือโจ้"เอ้า? ที่นี่มันไม่ใช่ที่ของพี่คนเดียวนะครับผมถึงจะมาไม่ได้อ่ะอีกอย่างพวกเราก็คนกันเองทั้งนั้นเจอกันทั้งทีจะทักทายกันดี ๆ ไม่ได้เลยหรือไง" "ไม่ได้""ดุจังอ่ะ ดุแบบนี้ระวังโดนแฟนทิ้งนะครับ" โจ้พูดออกไปแบบไม่คิดอะไรเพราะเขารู้ว่าแจนมีแฟนแล้วแต่ยังไม่รู้ว่าเธอเพิ่งถูกแฟนนอกใจมาแต่สำหรับแจนคนำพูดของโจ้มันทำให้เธอรู้สึกโมโหเอามาก ๆ จนหันไปมองตาขว้างใส่ของทันที"โห่~ ผมแค่พูดเล่นเองทำไมต้องทำหน้าดุขนาดนั้นด้วยอ่ะ" โจ้รู้สึกได้ว่าแจนกำลังไม่พอใจเขาเท่าไหร่"นายจะไปไหนก็ไปเถอะไปฉันไม่อยากเห็นหน้านายแล้วต่อไปถ้าบังเอิญเจอฉันที่ไหนก็ไม่ต้องมาทักอีกเข้าใจไหม" พูดจบแจนก็หมุนตัวเตรียมจะเดินหนีออกไปแต่เธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าข้างหน้าของเธอคื
ระหว่างนั่งทำงานในหัวของเกรซก็มีแต่เรื่องที่เธอได้ยินคนเอาไปนินทาให้ห้องน้ำ ที่ผ่านมาเธอไม่เคยรู้เลยว่าพนักงานที่นี่มีคนคิดกับเธอแบบนี้ด้วยเพราะที่ผ่านมาเธอเป็นที่ชื่นชอบของทุกคนมาตลอด"แสดงว่าที่ผ่านมาพวกเขาก็เฟคใส่ฉันสินะ" เกรซรู้สึกนอยด์จนไม่อยากจะทำงานต่อแล้วเธอฟุบตัวลงกับโต๊ะด้วยใบหน้าบูดบึ้งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหมายจะโทรหาสายลม"ไม่ได้สิ ช่วงนี้ลมกำลังยุ่งอยู่ถ้าเราโทรไปเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังเขาต้องกังวลจนไม่มีสมาธิเตรียมตัวแน่ ๆ"เกรซคว่ำโทรศัพท์ลงแล้วถอยหายใจออกมาเสียงดังมหาลัยกิ๊กสะกิดสายลมและเป้ให้หันไปดูโจ้ที่เอาแต่เล่นโทรศัพท์ไม่สนใจงานตรงหน้า รอยยิ้มสดใสราวกับไม่มีเรื่องให้กังวลใจของโจ้ทำเอาเพื่อน ๆ ทุกคนหมันไส้จนอดใจไม่ไหว เป้หยิบยางลบขึ้นมาปาเข้าไปโดนกลางหน้าผากของโจ้จัง ๆ "โอ๊ย! ไอ้เป้มันทำกูทำไมว่ะ" "งานตรงหน้ากองเท่าภูเขามึงยังจะเอาเวลาอันน้อยนิดของมึงไปสนใจอย่างอื่นอีกนะ""เออ งานเดี่ยวมึงยังไม่ส่งเลยแล้วไหนจะงานกลุ่มกับพวกกูอีกถ้ามึงยังทำตัวเป็นภาระเพื่อนแบบนี้กูลบชื่อมึงออกจากงานแน่ไอ้โจ้" "โห่กิ๊กเพื่อนรัก กูไม่ได้อยากอู้งานนะเว้ยแต่พอดีน้องเมษาเขามีปัญห
"คุณต๊อดนี่เก่งนะคะหาร้านอาหารอร่อย ๆ บรรยากาศดี ๆ แบบนี้มาใช้คุยงานทำให้ดิฉันรู้สึกผ่อนคลายมากเลย" "ขอบคุณครับ" "กลับกันถ้าให้ฉันเป็นคนเลือกร้านในครั้งนี้ฉันคงจิ้มเอาสักร้านนึงในห้างนั้นแหละค่ะ" "จริง ๆ ผมก็ไม่ได้เก่งอะไรหรอกครับปกติก็ยกให้คุณเกรซเธอจัดการตลอดแต่ร้านนี้ผมเคยมาทานกับเพื่อน ๆ แล้วติดใจอยากกลับมาทานอีกก็เลยใช้ความเห็นแก่ตัวนิดนึงเลือกตามใจตัวเองน่ะครับ" "ดีเลยค่ะ ดิฉันรู้สึกประทับใจมากจริง ๆ""ดีใจที่คุณกมลชอบนะครับส่วนเรื่องงานผลรับรองเลยว่าทางเราจะตั้งใจทำสุดความสามารถอย่างแน่นอน""ได้ร่วมงานกับคุณต๊อดทีไหร่ดิฉันรู้สึกวางใจทุกครั้งเลยค่ะ หวังว่าครั้งนี้พวกเราจะประสบความสำเร็จไปด้วยกันนะคะ" "แน่นอนครับ" "งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ" "ครับ" "ยินดีที่ได้ร่วมงานอีกครั้งนะคะคุณเกรซ" "เช่นกันค่ะคุณกมล" หลังจากที่กมลและเลขาของเขาออกไปเกรซก็รู้สึกโล่งขึ้นมากจนเผลอถอนหายใจออกมาเสียงดัง"โห~ ดูท่าเมื่อกี้คุณคงเครียดมากเลยสินะถึงได้ถอนหายใจใส่ผมแรงขนาดนี้" ต๊อดหันมามองเกรซพร้อมกับเอ่ยแซว"ขอโทษค่ะคุณต๊อด...คือพอดีงานนี้เกรซมีเวลาเตรียมตัวไม่มากเท่าไหร่เล
ในระหว่างที่เกรซเดินลงมาดื่มน้ำที่ชั้นล่างคนที่เหลือก็กลับมาถึงบ้านพักพอดี "กลับมากันแล้วเหรอ" เกรซทักทายทุกคนทันที"อืม" พีต้าตอบ"เป็นไงบ้างอ่ะ" ปานวาดถาม เกรซทำหน้างงเหมือนไม่เข้าใจว่าปานวาดถามถึงเรื่องอะไร"เป็นไงอะไรอ่ะ" เกรซถามกลับ"เอ้าก็สายลมไง" ปานวาดตอบ"ฮะ!" เกรซตกใจเพราะที่ปานวาดถามถึงสายลมหลังจากพวกเขาเพิ่งจบกิจกรรมรักกันไป"เอ่อ~ กะ แกรู้เรื่องนี้ได้ไหนเนี่ย" เกรซถาม"ก็ฉันเห็น-" "แกเห็นด้วยเหรอ! เห็นได้ไงอ่ะพวกแกเพิ่งกลับมาหนิ" เกรซตกใจเข้าไปใหญ่จนเก็บสีหน้าไม่อยู่แล้ว"แกเป็นบ้าอะไรของแกเนี่ยเกรซ ตกใจอะไรขนาดนั้น" แจนถาม"ใช่ ที่ฉันถามก็เพราะเป็นห่วงสายลมมันเฉย ๆ หรือว่าแค่เป็นห่วงแฟนแกพวกฉันก็ทำไม่ได้เลย" ปานวานพูด"ฮะ? เป็นห่วง" เกรซงงเพราะจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเพื่อน ๆ กำลังพูดถึงเรื่องอะไร"อื้ม" ปานวาดตอบ"เดี๋ยวนะฉันกำลังงง" เกรซตอบ"งงอะไรว่ะก็แกเป็นคนทักมาบอกฉันเองไม่ใช่หเหรอว่าสายลมไม่สบายขอกลับมาพักก่อน" พีต้าพูด"ใช่ ฉันเห็นข้อความของแกจากเครื่องพีต้าก็เลยลองถามดูด้ววความเป็นห่วงเนี่ยว่าน้องมันดีขึ้นหรือยัง" ปานวาดตอบ"ฉันส่งไปเหรอ" เกรซดีสึกโล่งขึ้นมาหน่อย