เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 400
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 401
“แต่ว่า ทำไมหน้าเธอแดงขนาดนั้น?”จ้าวเจี้ยนชิงจ้องซูหว่านอวี๋อย่างสงสัย“ฉันเป็นห่วงอาการของเจิ้งฮ่าว เลยร้องไห้ไปรอบหนึ่ง”“เธอเป็นคนมีน้ำใจ...”ในใจจ้าวเจี้ยนชิงกลับหวั่นไหว เห็นเพียงซ่งหว่านอวี๋ใบหน้าแดงระเรื่อ ดวงตายังมีน้ำสุกใส ดูแล้วช่างยั่วยวนเปี่ยมเสน่ห์ทำให้เขาเกิดความวู่วาม หรือไม่เขาลองทำอะไรกับเธอในห้องผู้ป่วยดีหรือเปล่า?ซูหว่านอวี๋เข้าใจความคิดของเขาทันที จึงสะดุ้งโหยง หากถูกเขาจับได้ว่าบนตัวเธอยังมีกลิ่นของหลินหยางอยู่ จะทำยังไงดี?เธอจึงรีบเร่งรัด “คุณจะไปฝึกซ้อมกับเจียงไห่เซิงไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้เหลือเวลาแค่สองวัน คุณต้องรีบแล้วนะ ศึกแห่งทะเลสาบเฉาอินจะมีอะไรผิดพลาดไม่ได้ อย่าปล่อยให้หลินหยางรอดไปได้”“ที่พูดมาก็ถูกต้อง...”เมื่อพูดถึงหลินหยาง จ้าวเจี้ยนชิงโมโหทันควัน และหมดอารมณ์ในพริบตา “เธออยู่ดูแลเจิ้งฮ่าวให้ดี อีกสองวัน รอฟังข่าวจากฉัน”“ค่ะ”ซ่งหว่านอวี๋โล่งอก หลินหยางชั่วช้ามาก แต่ชื่อของเขาใช้ได้ผลยิ่งกว่ายาคุมกำเนิดซะอีกหลังจากจ้าวเจี้ยนชิงออกไปแล้ว หลินหยางเองก็ลงไปชั้นล่างด้วยความพอใจแน่นอนว่าเขาไม่ได้กลัวจ้าวเจี้ยนชิง เพราะยังมีเหยาจงอยู่ในมือ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 402
เมื่อสองชั่วโมงก่อน จ้าวเจี้ยนชิงโทรหาเขา บอกว่าได้ร่วมมือกับหลูอ้าวตงบุคคลสำคัญในตระกูลหลูแห่งซิ่นหลิง และจะดึงเขาเข้าร่วมด้วย หลูอ้าวตงสัญญาว่าจะใช้อำนาจกดดันตั้งแต่เบื้องบน เพื่อกำจัดเหยียนหรูอวี้ขอเพียงเขาเข้าร่วมกับตระกูลหลู จะได้ขึ้นเป็นเจ้าเมืองคนใหม่เฉาเค่อหมิงอยู่ในแวดวงข้าราชการมาหลายปี เป้าหมายคือการขึ้นเป็นเจ้าเมือง ในที่สุดตอนนี้โอกาสก็มาถึง ซ้ำยังมีตระกูลหลูที่ยิ่งใหญ่คอยหนุนหลัง ย่อมต้องรับปากด้วยความเต็มใจเมื่อพูดจบ เขากำลังรอคอยส่วนจะรออะไรนั้น แน่นอนว่ารอให้หลินหยางรู้สึกเสียใจ รู้สึกโกรธและประหลาดใจเฉาเค่อหมิงได้ตำแหน่งเจ้าเมือง เพราะหลินหยาง หนำซ้ำเขายังคิดจะใช้อำนาจนี้ กำจัดหลินหยางให้สิ้นซาก!หลินหยางสมควรจะโกรธเคืองแต่ว่าสุดท้าย...หลินหยางกลับใช้สายตาน่าสงสารมองดูตัวเขา เหมือนกำลังมองดูตัวตลก“แกรนหาที่ตายเหรอ!”เฉาเค่อหมิงโกรธจนเลือดขึ้นหน้า“ตอนนี้ฉันสวามิภักดิ์ต่อนายท่านตงแล้ว แกกล้าดียังไงถึงมาหาเรื่องฉัน?แกควรจะคุกเข่าลงอย่างต่ำต้อยแล้วขอโทษฉันสิ!แกกล้าดียังไงถึงได้ยโสโอหังขนาดนี้วะ!”“จะเสียเวลาพูดมากกับมันทำไม รีบโทรศัพท์ไปแจ้งนายท่า
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 403
“หลินหยาง ความจริงที่คุณคบกับเยี่ยนหลิง ผมไม่มีความเห็นนะ ขอเพียงคุณรับปากเป็นลูกเขยผม แต่คุณกลับไม่เห็นด้วย อยากนอนกับลูกสาวผมฟรีๆ คุณลองคิดดูสิ มีพ่อคนไหนจะไม่โกรธบ้าง?”เมื่อนึกถึงเรื่องที่หลินหยางย่ำยีลูกสาวเขาไปฟรีๆ ทำให้ดวงตาของเฉาเค่อหมิงมีไฟโกรธแวบผ่านหากไม่ใช่เพราะโมโหคนขาดสติ เขาก็ไม่กระทำเรื่องงี่เง่าขนาดนี้...เมื่อช่วงเวลาคับขันมาถึง สติของเขากลับมาทันที “รู้ครับ ผมรู้”ใบหน้าหลินหยางยิ้มแย้ม แต่ก็ยังเดินเข้าไปใกล้พวกเขาทีละก้าว“คุณ คุณอย่าเข้ามานะ ต่อให้คุณไม่อยากปล่อยพวกเราไป แต่คุณก็ต้องนึกถึงเยี่ยนหลิงบ้าง เธอจะรับได้เหรอที่คุณฆ่าพวกเราตาย?”เมื่อสติของเฉาเค่อหมิงกลับมา เขารีบคว้าฟางเส้นสุดท้ายในชีวิตเอาไว้ นั่นก็คือเฉาเยี่ยนหลิง!แม้หลินหยางจะย่ำยีลูกสาวเขา แต่เฉาเค่อหมิงรู้สึกว่าระหว่างหลินหยางและลูกสาวตัวเอง น่าจะมีความรักต่อกัน เขาน่าจะนึกถึงความรู้สึกของเฉาเยี่ยนหลิงหลินหยางแค่นหัวเราะ “ตอนนี้นึกถึงลูกสาวของพวกคุณแล้วเหรอ?”จางซูอวิ๋นเห็นหลินหยางหยุดเดิน จึงรู้สึกมีความหวังขึ้นมาทันที เธอรีบพูดออกไป “ไม่ว่ายังไงพวกเราก็เป็นพ่อแม่ของเยี่ยนหลิง ถ้าคุณฆ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 404
ส่วนหลิงหยางก็ไม่ยอมรับเงื่อนไขของเฉาเค่อหมิง จางซูอวิ๋นจึงต้องถอยเพื่อหาหนทางอื่น จนหันไปเลือกศิษย์เอกของเว่ยจ้งเพราะอย่างไรเว่ยจ้งคือหัวหน้าแห่งห้าปรมาจารย์ในเมืองลั่ว อีกทั้งยังเป็นตระกูลสาขาของตระกูลเว่ยในตัวเมืองมณฑลแม้ตระกูลเว่ยจะสู้ตระกูลโจว หรือตระกูลมู่หรงที่เป็นสุดยอดตระกูลในหนานตูไม่ได้ แต่ก็ถือเป็นฝ่ายอำนาจชั้นแนวหน้า“ลูกเขย? คุณจะให้เฉาเยี่ยนหลิงแต่งกับเขาเหรอ?”หลินหยางมองจางซูอวิ๋นอย่างไม่สบอารมณ์จางซูอวิ๋นตกใจ จึงหดคออยู่หลังว่านไห่อย่างลืมตัว ต่อมาเธอถึงได้รู้สึกตัว ว่าว่านไห่พาคนมาเยอะขนาดนี้ เธอจะกลัวอะไรว่านไห่และพวกศิษย์น้องของเขา หากสู้กันตัวต่อตัวคงเอาชนะหลินหยางไม่ได้ แต่หากโจมตีพร้อมกัน หลินหยางก็ต้องอีรุงตุงนัง หนำซ้ำยังมีเว่ยจ้งอีกคนที่ตามมาติดๆทันใดนั้นเธอจึงมั่นใจเต็มร้อย แล้วพูดอย่างไม่ยี่หระ “ไร้สาระ ไม่แต่งกับลูกเขยฉัน แล้วจะให้แต่งกับแกที่เหมือนหมาตกน้ำเหรอ?”“ฉันจะบอกให้นะ ว่านไห่เป็นศิษย์เอกของปรมาจารย์เว่ยจ้ง อีกไม่นานก็ขึ้นเป็นปรมาจารย์ ภายหน้าจะสืบทอดตำแหน่งของปรมาจารย์เว่ยจ้ง อนาคตยาวไกล เมื่อเทียบกับหมาตกน้ำอย่างแกแล้ว ต่างกันราวฟ้า
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 405
บอกอะไรฉัน?” ว่านไห่ชะงักเฉาเค่อหมิงเองก็สีหน้าอึกอักทันทีเพื่อให้การแต่งงานราบรื่น เรื่องที่ลูกสาวตัวเองถูกย่ำยี เขาบอกแค่เว่ยจ้งเท่านั้น เพราะหากแม้แต่เว่ยจ้งยังไม่ยินดี การแต่งงานคงล้มเหลวเว่ยจ้งไม่ถือสา เพราะว่านไห่เป็นแค่ลูกศิษย์ ไม่ใช่ลูกชายของเขาการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์เป็นเรื่องใหญ่ เรื่องอื่นเป็นเรื่องเล็ก เขาแค่กำชับให้ปิดบังเรื่องนี้กับว่านไห่ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายมีความคิดเป็นอื่นเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น ต่อให้ว่านไห่ไม่ยินดีอย่างไร ก็ต้องยอมรับเฉาเค่อหมิงจงใจเบี่ยงเบนการสนทนา “ไม่ต้องไปฟังมันพูดจาเหมือนมีลับลมคมใน มันอยากทำให้ทุกอย่างวุ่นวาย จะได้ฉวยโอกาสหนี”“พวกคุณจับตัวเขาไว้ก่อน รอให้อาจารย์ของคุณจับตัวเขาไปให้นายท่านตง นายท่านต้องตบรางวัลให้คุณแน่นอน”“คุณไม่ได้บอกเขาจริงๆ ...”หลินหยางหันมองว่านไห่อย่างเห็นใจ “น่าสงสาร”“แกไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นมีลับลมคมใน จะตายอยู่แล้ว ยังจะดิ้นรนอีก ฉันไม่ให้แกสมหวังหรอก”ว่านไห่แค่นหัวเราะ รู้สึกว่าตัวเองมองหลินหยางทะลุปรุโปร่ง ทันใดนั้นจึงโบกมือ แล้วให้ศิษย์น้องหลายคนล้อมหลินหยางเอาไว้ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายหลบหนี“ดูท่า ฉ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 406
เห็นพวกเราเป็นคนโง่เหรอวะ?เมื่อเห็นภาพที่เกิดขึ้น ว่านไห่โกรธจนกระอักเลือด“เสียดายนิ้วมือขนาดนี้เลยเหรอ คืนให้แกก็ได้!”หลินหยางเพียงยกมือ นิ้วมือทั้งสองของว่านไห่ บินออกไปเหมือนลูกดอก พุ่งไปหาดวงตาของว่านไห่ด้วยพลังที่แข็งแกร่งนิ้วมือทั้งสองวิ่งฝ่ากลางอากาศด้วยความเร็วสูง สีหน้าว่านไห่เปลี่ยนฉับพลัน เขาอยากหลบหลีก แต่ไม่ทันการณ์แล้วเขามองดูนิ้วมือทั้งสองจู่โจมมาด้วยความเร็วสูง แล้วขยายใหญ่อย่างรวดเร็วในดวงตา“ตายแน่”ขณะที่สีหน้าของเขาซีดเผือด ร่างของคนผู้หนึ่งขวางหน้าเขาไว้กะทันหัน แล้วรีบนิ้วมือทั้งสองไว้ทันที!“อาจารย์!”เมื่อเห็นรูปร่างตรงหน้าที่ผอมแห้งเหมือนกัน ว่านไห่ดีใจมาก!“ปรมาจารย์เว่ยจ้ง!”เฉาเค่อหมิงเองก็ดีใจมาก จึงรีบกล่าวขึ้น “เจ้าเด็กเวรนี่ลงมือกับว่านไห่ ซ้ำยังทำลายนิ้วมือของเขาไปสองนิ้ว”“ฉันเห็นหมดแล้ว”เว่ยจ้งตัวไม่สูงนัก แต่การพูดที่เรียบเฉย กลับดูทรงพลังอย่างผู้ที่เป็นปรมาจารย์ควรมีดวงตารูปสามเหลี่ยมของเขาเต็มไปด้วยความเหี้ยมเกรียม แล้วหันมองหลินหยาง “แกลงมือโหดใช้ได้ ถึงกับคิดจะทำลายกัน เคยคิดถึงผลลัพธ์บ้างหรือเปล่า?”หลินหยางพูดเสียงเรียบ “ล
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 407
“นาย นายว่าอะไรนะ?”“แค่นี้ก็ไม่เข้าใจเหรอ? ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะพูดอีกรอบ”หลินหยางมองหน้าเขา พร้อมทำสีหน้าเยาะเย้ย “จ้าวเจี้ยนชิงเป็นนายพลกองรักษาการณ์ เป็นนายทหารชั้นสูง ส่วนอีกคนเป็นบุคคลสำคัญในตระกูลหลู”“ส่วนคุณเป็นปรมาจารย์ระดับเจ็ดคนหนึ่ง”“แต่มาถามหาเกียรติจากผมเนี่ยนะ?”“คุณไม่สำเหนียกเลยสักนิดใช่ไหมว่าเป็นได้แค่ตัวอะไร?”เว่ยจ้งโกรธจัด เขาจ้องมองหลินหยางที่เยาะเย้ยตัวเองอย่างกำเริบเสิบสาน โมโหจนมือสั่นเทาไปหมด“แก เจ้าเด็กเมื่อวานซืน แกถึงกับกล้า...”“หลินหยาง พอแล้ว” เฉาเค่อหมิงพูดอย่างโมโห “ปรมาจารย์เว่ยจ้งมีคุณธรรมสูงส่ง เป็นปรมาจารย์ที่มีอายุที่สุดในเมืองลั่ว” “แกในฐานะคนเมืองลั่ว แม้แต่ความเคารพยำเกรงที่ควรมีต่อปรมาจารย์เว่ยจ้งก็ทำไม่ได้เหรอ? แกยังมีกฏระเบียบอยู่หรือเปล่า”“ไม่ต้องอ้าปากก็มาพูดเรื่องเด็กเรื่องผู้ใหญ่ อายุมากกว่าแล้วแน่กว่าหรือไง งั้นทำไมแกไม่ไปคุกเข่าคารวะเต่าล่ะ?สิ่งที่หลินหยางไม่ชอบที่สุด คือพวกที่ชอบเอาความแก่บังหน้า ใช่ว่าคนแก่ทุกคนสมควรจะถูกเคารพ อย่างเว่ยจ้ง คือคนเลวที่เปลี่ยนเป็นคนแก่เท่านั้น“เจ้าเด็กเวร แกนี่มันน่าโมโหจริงๆ แกนึกว่
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 408
ขณะนี้หลินหยางกลับพูดอย่างราบเรียบ “ปรมาจารย์ระดับเจ็ดกระจอกวะ แม้แต่ปรมาจารย์ระดับเสวียนฉันก็ซัดไม่ไว้หน้า! แกลองถามนายท่านตงของแกดูสิ หูของเหยาจงหายไปได้ยังไง” “จัดการปรมาจารย์ระดับเสวียน? อย่างแกเนี่ยนะ?”เว่ยจ้งทำหน้าไม่แยแส แล้วหันมองหลูอ้าวตง รอให้อีกฝ่ายเปิดโปงเจ้าเด็กเวร แต่สุดท้าย คำพูดของหลูอ้าวตง กลับทำให้เขาตะลึงงัน“แค้นของเหยาจง ตระกูลหลูจะจำไว้ แกกับปรมาจารย์เสวียนที่อยู่เบื้องหลังแกเตรียมตัวไว้ได้เลย ไม่ช้าหรือเร็ว ตระกูลหลูจะไปเด็ดหัวพวกแกแน่นอน”“งั้นเหรอ?”หลินหยางยิ้มอย่างมีเลศนัย“นายท่านตง ไอ้เด็กเวรนี่มีปรมาจารย์ระดับเสวียนหนุนหลังจริงเหรอครับ?”เว่ยจ้งตะลึงมากที่ได้ยิน ฟังจากความหมายแล้ว เหมือนเหยาจงจะเคยต่อสู้กับปรมาจารย์ระดับเสวียนที่หนุนหลังหลินหยางส่วนบทสรุป เหยาจงต้องเสียหูไปหนึ่งข้างสำหรับความพ่ายแพ้สองสามีภรรยาเฉาเค่อหมิงมองหลูอ้าวตงอย่างไม่อยากจะเชื่อ และกำลังรอคำยืนยันจากเขาปรมาจารย์เสวียนระดับสูงที่ปราบเหยาจงได้ พลังน่ากลัวเหลือเกินหากมีบุคคลอย่างนี้คอยหนุนหลังหลินหยาง พวกเขาคงไม่กล้าล่วงเกินหลินหยางท่ามกลางสายตาทุกคน หลูอ้าวตงโกรธจน
บทล่าสุด
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 606
ร่างกายของฮิเดนากะ ยามาโมโตะเหมือนกับระเบิด แฝงไปด้วยพลังมหาศาล!“บ้าเอ๊ย!”จ้าวเจี้ยนชิงรีบจับเอาไว้อย่างรวดเร็ว พยายามรักษาระยะห่างกับหลินหยางแต่ทว่าหลินหยางกลับขยับตัวเข้าไปใกล้! ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด!ทันใดนั้น แม้ว่าเป็นพวกคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวว่าจะพลาดทำจ้าวเจี้ยนชิงบาดเจ็บ!“ไสหัวออกไป!”จ้าวเจี้ยนชิงคำรามออกมาพร้อมทั้งสวนหมัดออกไป อยากจะบีบให้หลินหยางถอยออกไปแต่หลินหยางกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “คิดจะหนี? แกหนีพ้นเหรอไง?”จ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าตกใจ ออกแรงอย่างบ้าคลั่งพยายามจะทำให้หลุดพ้นแต่ทว่ามือของหลินหยางเหมือนกับคีม ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด! ในทางกลับกันมีเสียงดังสนั่นกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงรู้ว่าตนเองราวกับถูกพันธนาการเอาไว้แน่น!“แม่งเอ๊ย แกปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงขี้ยาพวกนั้น!” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยความโมโหเพี้ยะ!ทันใดนั้นก็ถูกตบหน้าฉาดหนึ่ง!นี่เป็นการโจมตีที่รุนแรงและหนักหน่วง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทำให้หัวของจ้าวเจี้ยนชิงสั่นสะเทือน!“การตบนี้ ตบเพราะแกลืมรากเหง้า!” หลิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 605
เปรี้ยง!หลินหยางสวนหมัดสังหารออกไปทันที หมัดนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!เขาต้องการจะเอาชีวิตสุนัขของเขา!แต่ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นที่ประตูใหญ่ของตระกูลเฉิงก็แหลกละเอียด จ้าวเจี้ยนชิงพังประตูออกมา ขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของฮิเดนากะ ยามาโมโตะ สวนหมัดเพื่อโจมตีออกไปเช่นกัน!หมัดทั้งสองปะทะเข้าใส่กัน เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นทีหนึ่งแล้วทั้งสองก็ถูกแรงสั่นสะเทือนลอยออกไปพร้อมกันร่างกายของจ้าวเจี้ยนชิงร่นถอยไปหลายก้าวติดต่อกัน เสียงดังเปรี้ยง หินแผ่นหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ใต้เท้า“ปรมาจารย์หลิน เรื่องเล็กน้อยนี้ควรค่าที่จะให้คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คู่ควรหรอกน่า”จ้าวเจี้ยนชิงยืนเอามือไพล่หลัง สายตาที่จ้องมองหลินหยางราวกับกำลังชื่นชม หลินหยางยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งรื่นรมย์ เขาถูกหลินหยางทำให้โมโหจนขาดสติหลายครั้ง ยินดีมากที่จะได้เห็นหลินหยางโมโห“ไม่ผิด!” ฮิเดนากะ ยามาโมโตะกลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะหยัน “พวกเธอเป็นผู้หญิงเสพยาทั้งนั้น ฉันปรารถนาดีหางานให้พวกเธอ ยังจัดการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนั้นให้คุณอีก”“ปรมาจารย์หลินยังจะตำหนิผมอีก ผมนี่มันทำดีแต่ไม่ได้ดีเลยจริง ๆ!”แต่ทว่าทันทีที่พูดจบ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 604
“เหลวไหล!” หลินไร้ศัตรูกลับค้อนเขาทีหนึ่งแล้วกล่าว “หลานชายของฉันเป็นสายเลือดโดยตรงรุ่นที่สามที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตระกูลหลิน! ถ้าหากเขาไม่อยู่แล้ว กิจการมากมายของตระกูลหลินจะส่งต่อให้ใครดูแล?!”“คือ...”ว่านเหลยกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ“พยายามตามหาเข้า ถึงอย่างไร...” หลินไร้ศัตรูถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง กลับมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “ตอนนั้นเป็นเพราะตระกูลหลินของฉันติดค้างเขาแล้วก็ยังมีพี่ชายคนโตของฉันด้วย หนี้ก้อนนี้ จำเป็นต้องคืน”อีกทางด้านหนึ่งหลินหยางกลับจามอย่างรุนแรง “ใครกำลังด่าฉัน? แม่งเอ๊ย จะต้องเป็น...”เมื่อลองคิด ๆ ดูแล้วเหมือนว่าศัตรูที่อยากจะด่าตนมีเยอะแยะมากมาย หลินหยางก็คร้านจะนับเช่นกันมองดูเวลาแวบหนึ่งก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เขาจึงออกจากบ้านด้านนอกคฤหาสน์ หลี่หรูเยว่ได้ยืนอยู่ที่ด้านหน้ารถแล้ว เปิดประตูรถให้หลินหยาง กล่าวด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย “ตระกูลเฉิงจัดงานเลี้ยงไว้รอแล้ว แต่ว่าจ้าวเจี้ยนชิงอยู่ที่งานเลี้ยงนั่นด้วย ที่นั่นจะต้องมีกองทัพทหารคอยเฝ้าอยู่!”ถ้าหากจ้าวเจี้ยนชิงเป็นสุนัขจนตรอก เรื่องจะต้องมีความยุ่งยากขึ้นแน่“งานใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะพลาดได้ยังไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 603
ชายวัยกลางคนที่อยู่อีกด้านของปลายสายโทรศัพท์ราวกับตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เหมือนว่าจู่ ๆ ก็ได้เห็นความหวัง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “คุณรักษาได้จริง ๆ เหรอ?”“คือว่าค่าตอบแทนนี่...”“ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา! ขอเพียงแค่คุณสามารถรักษาพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกได้ คุณอยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย!”“ยอดเยี่ยม! โสมคนอายุสามร้อยปีสักสามสิบต้น สมุนไพรอายุห้าร้อยปีสิบต้น...”หลินหยางก็ไม่ได้เกรงใจเช่นกัน จากนั้นก็สั่งสมุนไพร ราวกับสั่งอาหาร สมุนไพรพวกนี้มากพอที่จะทำให้หลูอ้าวตงต้องเจ็บปวดใจแต่ทว่าปลายสายกลับกล่าวด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ได้! คืนนี้ผมจะให้รถไปรับคุณ!”น้ำเสียงที่ดีใจดีนี้ ทำให้หลินหยางรู้สึกเหมือนกับว่าตนเสนอราคาต่ำไปแต่ว่าไม่เสียใจภายหลัง เขาก็ไม่ได้สนใจอีก “โรคพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกจะรีบร้อนไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเตรียมตัวสักหน่อย ถึงเวลานั้นผมจะแจ้งให้คุณทราบ”ชายวัยกลางคนนั้นรับปากทันทีหลินหยางวางสายโทรศัพท์ พูดเบา ๆ “ดูท่าจะเป็นมหาเศรษฐี”อีกฝ่ายไม่ยินยอมที่จะเปิดเผยตัวตน ยังสามารถเอาสมุนไพรมากมายขนาดนี้มาให้ได้อีก ตัวตนจะต้องสูงส่งมาจนไม่สะดวกที่จะเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 602
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 601
จ้าวเจี้ยนชิงตกตะลึงไปแล้ว “ราง รางวัลพลเมืองดีเด่น?”เฉิงคั่วร้อนใจ “คุณชายเหยียน หลินหยางฆ่าคนตายคาที่ ทุกคนเห็นกันหมด! คุณทำ...”เสียงเพี้ยะดังขึ้นทีหนึ่ง!เหยียนฮ่าวสะบัดฝ่ามือเข้าไปที่บนใบหน้าของเขา เขากล่าวเสียงขรึม “เมื่อครู่นี้แกเห็นอะไร?”“ผม...”เฉิงคั่วสีหน้าซีดขาว ภายใต้สีหน้าที่เย็นยะเยือกของเหยียนฮ่าว กลับไม่กล้าพูดอะไรอีกเขาเป็นปรมาจารย์บ้านนอกคนหนึ่ง จะล่วงเกินเหยียนฮ่าวไม่ได้อย่างเด็ดขาด!“พวกแกเห็นอะไร?”เหยียนฮ่าวกวาดสายตามองคนอื่นด้วยสีหน้าเย็นชาพร้อมกล่าวขึ้นอีกครั้งทั้งหมดนิ่งเงียบ“คดีของวันนี้ง่ายมาก!” เหยียนฮ่าวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “หวังเทียนเหิงรัฐมนตรีกรมอัยการสูงสุด กลั่นแกล้งประชาชน บังคับใช้กฎหมายที่รุนแรง!”“คุณหลินป้องกันตัวตามกฎหมาย ถือว่าเป็นการอพยพฉุกเฉิน!”“ผมพูดจบแล้ว มีใครเห็นด้วย มีใครคัดค้านไหม?”การอพยพฉุกเฉินสามารถฆ่าคนได้ตามใจชอบอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีเหตุผล!ทุกคนตะลึงงันแต่ว่าภายใต้สายตาของเหยียนฮ่าว สีหน้าของทุกคนดูไม่ดีแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เพียงเพราะบิดาของเหยียนฮ่าวยังเป็นอธิบดีกรมอัยการสูงสุด คำพูดของเขาก็คือกฎหม
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 600
เหยียนฮ่าวรู้สึกหมดความอดทนอยู่บ้าง “อยากจะเจรจาก็รีบพูดมา ไม่พูดฉันจะไปแล้ว!”หลินหยางกลับจิบไวน์อึกหนึ่ง ถึงได้หันหน้าไปมองเขาแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณชายเหยียน เหมือนว่าคุณจะเข้าใจผิดไปนะ”“คุณ มีสิทธิ์อะไรมาเจรจากับผม?”“ว่าอะไรนะ?”เหยียนฮ่าวงุนงงไปทันที หลินหยางเพียงแค่ดีดนิ้วทีหนึ่ง!ทันใดนั้น เหยียนฮ่าวก็ล้มลงไปบนพื้นอย่างรุนแรง กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดราวกับไม่ใช่เสียงของมนุษย์! ร่างกายคดงอราวกับกุ้งต้มสุก!ยังดีที่ครั้งก่อนต่อสู้ครั้งใหญ่กับหวังเหลียนเฉิง หลังจากทำลายคฤหาสน์จนพัง หลินหยางก็ได้ให้คนมาซ่อมแซมแล้ว ยังใช้วัสดุเก็บเสียงชั้นดีอีกด้วย ถึงไม่ทำให้เสียงร้องที่ราวกับจะขาดใจตายของเขาไม่ดังเล็ดลอดออกไปข้างนอกหลินหยางนั่งอยู่บนโซฟา ดื่มไวน์อย่างไม่รีบไม่ร้อน เอาหูไปนาเอาตาไปไร่กับเสียงร้องอันน่าเวทนานั่นหลังจากผ่านไปห้านาที ถึงได้ค่อย ๆ วางแก้วไวน์ลงเสียงร้องอันน่าเวทนาของเหยียนฮ่าวก็ค่อย ๆ หยุดลงเขาในเวลานี้นอนอยู่บนพื้น เหงื่อท่วมตัว สีหน้าซีดขาวจนน่าตกใจ แม้แต่พรมยังถูกเขาฉีกจนเละเทะ!“รู้สึกดีแล้วใช่ไหม?”หลินหยางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม“แก แกทำอะไรกับฉัน?
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 599
“แกคิดว่าแกมีลั่วหงอวี๋คอยปกป้อง ก็จะทำอะไรตามอำเภอใจได้อย่างนั้นหรือ? เพ้อเจ้อ! บ้านเมืองมีขื่อมีแป แม้ว่าจะเป็นลั่วหงอวี๋ก็ไม่สามารถต่อต้านได้!”จ้าวเจี้ยนชิงรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง ถ้าหากไม่ใช่เพราะมีลั่วหงอวี๋ หลินหยางจะสามารถหนีมานานขนาดนี้ได้ยังไง!เขาทำได้แค่มองดูหลินหยางทำตัวอวดดีมานานขนาดนั้น แต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้ ถูกบีบจนแทบจะเสียสติ!แต่ต่อหน้ากำลังของทางการ!ลั่วหงอวี๋ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น!ในระหว่างที่พูด เขาหันไปพูดกับเหยียนฮ่าว “คุณชายเหยียน หลินหยางฆ่าข้าราชการของกรมอัยการสูงสุดต่อหน้าทุกคน ยังทำร้ายชาวตงอิ๋งจนบาดเจ็บ ทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศ คุณชายเหยียนได้โปรดให้ความเป็นธรรม!”แม้แต่ฮิเดนากะ ยามาโมโตะก็รีบกล่าวเช่นกัน “คุณชายเหยียนได้โปรดให้ความเป็นธรรม แก่ชาวตงอิ๋งด้วย!”เหยียนฮ่าวเข้าใจในทันที หันหน้าไปมองหลินหยางแสยะยิ้มกล่าว “ไม่คิดเลยว่าแกจะก่อเรื่องวุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้ ยังกล้าทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศอีกด้วย!”“ใครก็ได้!”ปรมาจารย์หลายคนที่อยู่ด้านหลังเขาก้าวออกมาพร้อมกัน บนตัวแฝงไปด้วยสีหน้าอันดุร้าย ทุกคนเป็นปรมาจารย์ระดับแปด!
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 598
“ท่านรัฐมนตรี ท่านช่วยตบหน้ามัน แก้แค้นให้ผมหน่อยได้ไหม?”จ้าวเจิ้งฮ่าวรีบกล่าว“อนาคตอันน้อยนิดของแก...” หวังเทียนเหิงกล่าวอย่างเยาะหยัน“คงจะไม่ทำร้ายใครอีกใช่ไหม? แกควรคิดให้ดีล่ะ...”หลินหยางกล่าวด้วยความประหลาดใจหวังเทียนเหิงกลับตะคอก “ฉันจะทำร้ายแกจะทำไม!”ในระหว่างที่พูด เขาก็ตบหน้าเข้าไปฉาดหนึ่งท่าทางของเขาเหยียดหยามมาก หลินหยางปรมาจารย์ระดับเจ็ดแล้วยังไง ต่อหน้าฐานะอย่างตนเอง เขามีสิทธิ์อะไรมาขัดขืน?ต้องโดนตบหน้าแต่โดยดีเหมือนกัน!ครู่ต่อมา ความเหยียดหยามบนใบหน้าของเขาก็ชะงักไปทันทีฝ่ามือของเขาถูกหลินหยางจับเอาไว้ในมือ“ยังกล้าตอบโต้อีกเหรอ? ฉันเป็นถึงตัวแทนของทางการแห่งหนานหลิงเชียวนะ?!”หวังเทียนเหิงกล่าวด้วยความโมโห“รู้แล้ว ๆ”หลินหยางใบหน้าแฝงไปด้วยรอยยิ้ม“รู้แล้วก็...”หวังเทียนเหิงยังพูดไม่ทันจบประโยค หลินหยางกลับตบหน้าเขาฉาดหนึ่งอย่างรวดเร็ว สำหรับหลินหยางแล้วถือเป็นการใช้กำลังเพียงน้อยนิดเท่านั้นแต่หวังเทียนเหิงกลับถูกตบลอยกระเด็นออกไปทันที ฟันผสมเลือดปลิวอยู่กลางอากาศ!นี่ยังไม่หมด ยังไม่รอให้เขาตกถึงพื้น หลินหยางเตะเขาลอยกระเด็นออกไปอีก หวังเ
