เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 408
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 409
เว่ยจ้งโกรธจนตาแทบถลน รู้สึกอับอายสุดขีด เขาสั่นไปหมดทั้งตัว วินาทีนี้พลังปราณแท้ทั่วร่างปะทุออกมา อำนาจของปรมาจารย์ระดับเจ็ดถูกปลดปล่อยออกมา!“ทำไม โกรธเหรอ? ฉันยืนอยู่ตรงนี้ มาจัดการฉันสิ ไอ้สวะเอ๊ย!”หลินหยางยิ้มเย้ย ซ้ำยังไม่หลบไม่หลีกเว่ยจ้งโกรธจนเส้นเลือดตรงหน้าผากปูด อยากจะเข้าไปฉีกทึ้งใบหน้ายิ้มแย้มของหลินหยาง เขาเป็นปรมาจารย์ระดับเจ็ด สามารถกำจัดหลินหยางได้อย่างง่ายดายเขาอยากจะลงมือจนเกือบทนไม่ไหว แต่ด้านหลังมีเสียงเข้มของหลูอ้าวตงดังขึ้น“เห็นแก่ส่วนรวม ห้ามลงมือเด็ดขาด”เว่ยจ้งได้ยินแบบนั้น โกรธจนเส้นเลือดแทบระเบิด ทั้งที่เขาฆ่าหลินหยางได้ แต่กลับลงมือไม่ได้ ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เขาแทบคลั่งแต่ตอนนี้เขาไม่กล้าบีบให้ปรมาจารย์ระดับเสวียนที่หนุนหลังหลินหยางปรากฏตัว และยิ่งไม่กล้าขัดคำสั่งหลูอ้าวตง”“อาจารย์ ท่านไม่เป็นไรนะ ท่านวางใจเถอะ สุดท้ายมันหนีไม่พ้นเงื้อมมือนายท่านตงแน่”ว่านไห่ไม่สนใจตัวเองที่มือเต็มไปด้วยเลือด แต่กลับเป็นห่วงและรีบเข้าไปปลอบเว่ยจ้งหลินหยางเห็นภาพที่อบอุ่นจึงเตือนเขา “แกเป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะ”“เฉาเยี่ยนหลิงเคยขึ้นเตียงกับฉันแล้ว เฉาเค่อหม
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 410
สถานการณ์ที่วุ่นวาย ตกอยู่ในความเงียบทันทีอากาศเหมือนหยุดนิ่งเฉาเค่อหมิงกับจางซูอวิ๋นมึนงง เมื่อหันมองใบหน้าของหลูอ้าวตง ไม่ต่างจากใบหน้าเว่ยจ้ง มีรอยฝ่ามือปรากฏชัดเจนเว่ยจ้งยกมือกุมหน้าตัวเองอย่างลืมตัว ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองไม่ได้รู้สึกเจ็บขนาดนั้นส่วนว่านไห่ก็ลืมโกรธไปชั่วขณะ เขาเหม่อมองหลูอ้าวตง แล้วหันมองหลินหยางที่ยิ้มแย้มทันใดนั้นรู้สึกว่า คู่หมั้นของตัวเองเคยขึ้นเตียงกับหลินหยางไม่ใช่เรื่องแย่แม้แต่หลูอ้าวตงหลินหยางยังกล้าตบ แค่นอนกับคู่หมั้นเขาไม่เห็นจะมีอะไรหลูอ้าวตงเองก็ถูกตบไปหนึ่งฉาดจนมึนงง เขาหันมองหลินหยาง พูดอย่างโมโหและเหลือเชื่อ “แกกล้าตบฉันเหรอ?”หลินหยางกลับยิ้ม “โชคดีที่ได้แกเตือนสติ เมื่อกี้ฉันมัวแต่คิดเรื่องทำร้ายตาแก่นี่ จนเกือบลืมอัดแกไปแล้ว”“แกรู้ไหมว่าสถานะของฉันในตระกูลหลูเป็นยังไง? แกกล้าตบฉัน ให้ตายสิวะ...”หลูอ้าวตงโกรธจนแทบบ้า ตั้งแต่เขาผงาดขึ้นมา แม้แต่ทายาทสายตรงของตระกูลหลูยังไม่กล้าตบตีเขา แต่ตอนนี้กลับถูกปรมาจารย์ระดับล่างคนหนึ่งตบหน้า?เขาโกรธจนเลือดลมพลุ่งพล่าน อยากจะฉีกหลินหยางเป็นชิ้นๆ แล้วโยนให้หมากิน“แล้วจะท
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 411
ในเวลานี้ เฉาเค่อหมิงและคนอื่นกำลังรวมตัวกันอยู่ข้างกายของหลูอ้าวตง กำลังเดินกลับไปที่ห้องผู้ป่วยเป็นเพื่อนเขาอย่างระมัดระวัง“นายท่านตง ไม่ใช่ผมปากมาก ท่านแน่ใจได้ยังไง ว่าไอ้เด็กนั่นจะปรากฏตัวที่ทะเลสาบเฉาอิน? ไม่หนี?”เว่ยจ้งถามอย่างสงสัย ตอนนี้เขาเข้าใจแนวทางความคิดของหลูอ้าวตงการท้าดวลไม่สามารถให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องแทรกแซงได้ ภายใต้สถานการณ์ที่กำลังคนของทางด้านตระกูลหลู ยังเดินทางมาไม่ถึงตามวิธีการท้าดวล การกำจัดหลินหยางอย่างถอนรากถอนโคนถือเป็นวิธีการที่ดีที่สุดแต่ถ้าหากหลินหยางหน้าด้าน เลือกที่จะหลบเลี่ยงการต่อสู้ ดูเหมือนว่าจะสามารถทำให้เขามีชีวิตรอดไปได้อีกสองสามวันที่สำคัญคือหลินหยางหน้าด้านมากจริง ๆ อีกทั้งยังใจกล้ามากวันนี้เขากล้าทำร้ายหลูอ้าวตง ให้เขามีชีวิตอยู่ไปอีกสักสองสามวัน เว่ยจ้งไม่กล้าให้เขาก่อเรื่องอะไรอีก“แกมองออกด้วยเหรอ? หลินหยางเป็นคนทะเยอทะยาน เขาดูทุกคน ในสายตาของเขา ก็สามารถฆ่าเจียงไห่เซิงได้เหมือนปอกกล้วยเข้าปาก ถ้าเป็นแก แกจะเลือกที่หลบเลี่ยงการท้าดวลที่แกจะได้รับชัยชนะอย่างแน่นอนไหมล่ะ?”หลูอ้าวตงกล่าวเสียงเรียบ“หมายความว่า...”เมื่อเว่ยจ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 412
แต่ฉินเจิ้งคุนกลับจ้องมองชุดรูปถ่ายด้วยสีหน้าอึมครึม “ใครเป็นคนทำร้ายเหยาจง สืบเจอแล้วเหรอยัง?”ในรูปถ่าย ก็คือรูปถ่ายของเหยาจงที่สวมกางเกงในเพียงตัวเดียว หูหายข้างหนึ่งกำลังเดินอยู่บนถนนใหญ่นี่คือรูปถ่ายที่คนของตระกูลฉินถ่ายเอาไว้ได้“ยังไม่แน่ใจ แต่ว่าน่าจะต้องเกี่ยวข้องกับหลินหยางแน่ ไม่น่าแปลกใจที่หลินหยางมีความมั่นใจมากขนาดนี้ ที่แท้ก็มีคนอยู่เบื้องหลัง”ฉินอี๋หลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะกันไปมองฉินเจิ้งคุนกล่าว “ตอนนี้หลินหยางยังไม่มาขอร้องพวกเรา เขาจะไม่มาแล้วใช่ไหม...”“รีบทำไม”แต่ฉินเจิ้งคุนกลับนำรูปถ่ายนั่น โยนลงไปบนโต๊ะ กล่าวอย่างเหยียดหยาม “เบื้องหลังมีแค่ปรมาจารย์เสวียนคนเดียวเท่านั้น ไม่ได้มีปัญญาอะไร ที่ตระกูลหลูมีก็คือวิธีการจัดการเขา”“แต่ว่า ตอนนี้ลูกน้องที่หลูอ้าวตงพามาไม่เพียงพอ เขาเองก็ไม่กล้าลงมือกับหลินหยางง่าย ๆ อีก ผมคาดว่า เขาจะเอาความหวังไปฝากไว้ที่การท้าดวลที่ทะเลสาบเฉาอินนั่น!”“งั้นเหรอ?”ฉินอี๋หลิงอึ้งไปทันที เมื่อครุ่นคิดอย่างละเอียด ก็รู้สึกว่าเป็นไปได้ “ฉันเองก็ได้ข่าวมาเหมือนกัน เจียงไห่เซิงเคยไปเยี่ยมเยียนหลูอ้าวตง จากนั้นก็ปิดประตูไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 413
“วันนี้เธอโดนคนลักพาตัวไปเหรอ? หรือว่าไม่เล่นอินเทอร์เน็ต?”หลินหยางถามอย่างแปลกใจ ไลฟ์สดนั่นจะต้องทำให้เกิดเสียงวิจารณ์แพร่สะพัด ไม่คิดเลยว่าฉินโม่หนงจะไม่เห็นตนเองกลายเป็นฮีโร่ของเมืองลั่ว ต่อสู้กับชนชั้นที่อิทธิพลด้วยท่าทางองอาจ?“ฉันไม่สนใจพวกการเล่นอินเทอร์เน็ต” ฉินโม่หนงกล่าวหลินหยางพยักหน้า นี่ก็เหมาะกับลักษณะนิสัยของฉินโม่หนง ข่าวสารบนอินเทอร์เน็ต เธอไม่เคยติดตาม ใจจดใจจ่ออยู่กับการบริหารธุรกิจ“ทะเลสาบเฉาอิน สรุปว่านายจะไปหรือไม่ไป?” ฉินโม่หนงถาม“ไปแน่นอน”หลินหยางกล่าว ตนเป็นตัวละครหลักถ้าไม่ไป ทะเลสาบเฉาอินก็คงไม่มีการท้าดวลเกิดขึ้น ยังมีความสนุกเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ดูอีกด้วยฉินโม่หนงในสายกลับชะงักไปเล็กน้อย ถึงพูดออกเสียง “เยียนหรานกับเพื่อนร่วมชั้นจะไปเที่ยวที่ทะเลสาบเฉาอินพอดี อาจจะได้เจอกับนาย...”“ทำไม กลัวฉันจัดการเธอเหรอ?”หลินหยางกล่าวพร้อมแค่นยิ้ม“ความผิดในอดีตของเยียนหราน คนเป็นแม่อย่างฉันจะชดใช้ความผิดแทนเธอ ถ้านายโกรธแค้น ก็มาลงที่ฉัน อย่าลงมือกับเยียนหราน!”ฉินโม่หนงกล่าว“ตอนนี้เธอก็ถือเป็นลูกเลี้ยงของฉัน ต่อไปเธอควรเรียกฉันว่าพ่อ เธอวางใจเถอะ ฉันรู
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 414
“เตรียมเอาไว้เรียบร้อยตั้งนานแล้ว การอาบน้ำด้วยกันเป็นเพียงหนึ่งในลิสรายการเท่านั้น ต่อจากนี้ยังมีอีกเยอะ...”หลินหยางกลับยิ้มพร้อมทั้งอุ้มเธอขึ้นมา เดินเข้าไปในห้องน้ำ ในอ่างอาบน้ำได้เปิดน้ำและตีฟองสบู่เอาไว้จนเต็มเรียบร้อยแล้วอ่างอาบน้ำใหญ่มาก มากพอที่จะให้เล่นได้หลากหลายอย่าง...อีกสองวันต่อจากนี้ หลินหยางกับฉินโม่หนง ไม่เขินอายกันเลยจริง ๆ สับสนวันและคืนจากห้องอาบน้ำจนถึงห้องครัว จากห้องครัวจนถึงห้องรับแขก...ระดับความแข็งแกร่งนั้นเรียกได้ว่าคือมาราธอนแต่เพราะเป็นหลินหยาง หากเป็นคนทั่วไป ก็คงจะหมดแรงตายไปนานแล้วและฉินโม่หนงก็ถูกบุกเบิกจนถึงที่สุด ทั้งลูกเล่น ท่าทาง ช่องทางต่าง ๆ ถูกบุกเบิกจนหมดแล้วตอนแรกฉินโม่หนงยังคงแสดงท่าทางหญิงแกร่งตามเดิม รักษาศักดิ์ศรีเอาไว้บ้าง ทำตัวดื้อรั้น แต่การบุกจู่โจมที่รวดเร็วและดุดันของหลินหยางทำให้ต้านทานไม่ไหว จึงให้ความร่วมมือกับหลินหยางฟ้าสางในสองวันถัดมา หลินหยางเปิดหน้าต่าง แสงแดดสาดส่องเข้ามาในห้องบนเตียงใหญ่อันยุ่งเหยิง ฉินโม่หนงเผยให้ผิวพรรณขาวละเอียด แต่กำลังนอนหลับอย่างสบาย สีหน้าแดงระเรื่อ ผมเผ้ายุ่งเหยิงในอากาศเต็มไปด้
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 415
เมื่อคิดไปคิดมา เธอรู้สึกว่าร่างกายปวดร้าวขึ้นมาอีกครั้ง“ในที่สุดก็จบสิ้นสักที...”เธอถอนหายใจออกมายาว ๆ เมื่อนึกย้อนถึงสิ่งที่ผ่านมาในช่วงสองวันมานี้ หัวใจของเธอมีความหวาดผวาเล็กน้อย หลินหยางเรียกได้ว่าไม่ใช่คน ตนเกือบถูกเขาทรมานจนเหนื่อยล้าเดิมทีฉินโม่หนงตั้งใจที่จะไปทะเลสาบเฉาอิน แต่ก็หมดเรี่ยวหมดแรงจริง ๆเธอเหนื่อยขั้นสุด กอดผ้าห่มที่มีกลิ่นของหลินหยางติดเอาไว้ แล้วก็ผล็อยหลับไปอย่างสนิท ภายในห้องที่ผ่านศึกหนักตลอดสองวันมานี้หลินหยางออกมาจากบ้านแล้วบิดขี้เกียจ ทั่วทั้งตัวมีเสียงกระดูกลั่นดังกรอบแกรบเขาสูดอากาศบริสุทธิ์สดชื่นยามเช้าเข้าไปเต็มปอด จิตใจเบิกบานผ่อนคลายขึ้นมาทันที รู้สึกว่าปลอดโปร่งทั้งภายในและภายนอกร่างกาย อารมณ์บรรลุถึงจุดสูงสุดแล้ว!“สองวันมานี้แกใช้ชีวิตอย่างสุขสบายเหลือเกินนะ เวลานี้แล้ว ยังจะขลุกตัวอยู่กับผู้หญิงอีก?”ในเวลานี้ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น แต่กลับมีเสียงที่เรียบเฉยของหลูอ้าวตงดังลอยมา“ทำไม แกจับตาดูฉันเหรอ?”หลินหยางไม่ประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย ที่ตนถูกหลูอ้าวตงจับตาดู ตระกูลหลูหูตามากมาย เวลาสองวัน มากพอที่จะให้พวกเขาสืบหาเรื่องทุกอย่า
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 416
“แกกล้าต่อปากต่อคำกับฉัน? อย่าลืมเสียละว่าสองปีมานี้ ฉันจัดการกับแกยังไง”ฉินเยียนหรานทนไม่ได้มากที่สุดก็คือหลินหยางที่ถูกเธอกลั่นแกล้งมาตลอดสองปีทำตัวอวดดีต่อหน้าเธอแต่หลินหยางกลับกล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “ทำไม จะแสดงการฉีกขาให้ฉันดูอีกเหรอไง?”ฉินเยียนหรานหน้าแดงก่ำด้วยความโมโห เมื่อเธอนึกถึงการเตะหลินหยางเมื่อครั้งก่อน ผลปรากฏว่ากลับถูกหลินหยางทำให้ตนต้องฉีกขาแต่เธอกลับยอมแพ้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “แกก็มาดูการท้าดวลของปรมาจารย์หลินเหมือนกันเหรอ? ฉันขอเตือนแกว่าให้รีบไสหัวไป มีเพียงคนที่ได้รับอนุญาตจากนายท่านตง คนที่มีสถานะ ถึงจะมีสิทธิ์ไปยังเกาะใจกลางทะเลสาบเท่านั้น”“คนอย่างแก ยังไม่คู่ควรที่จะได้ขึ้นเกาะ! รีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นถ้าถูกใครไล่ขึ้นมา จะทำให้ตัวเองขายขี้หน้าซะเปล่า ๆ!”หลินหยางกล่าวพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ “ถ้าหากฉันไม่มีสิทธิ์ขึ้นเกาะ เกรงว่าคนทั้งโลกนี้ก็คงไม่มีใครมีสิทธิ์แล้วละ”“แกก็คือไอ้หลินหยางที่ไร้น้ำยาคนนั้น? ไร้เหตุผลจนรู้สึกน่าสะอิดสะเอียนจริง ๆ ด้วย ฉันขอเตือนให้แกไสหัวออกไกล ๆ เดี๋ยวนี้ เกาะใจกลางทะเลสาบไม่ใช่ที่ที่คนอย่างแกจะมีสิทธิ์ขึ้นได้!”ในเวลานี้
บทล่าสุด
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 606
ร่างกายของฮิเดนากะ ยามาโมโตะเหมือนกับระเบิด แฝงไปด้วยพลังมหาศาล!“บ้าเอ๊ย!”จ้าวเจี้ยนชิงรีบจับเอาไว้อย่างรวดเร็ว พยายามรักษาระยะห่างกับหลินหยางแต่ทว่าหลินหยางกลับขยับตัวเข้าไปใกล้! ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด!ทันใดนั้น แม้ว่าเป็นพวกคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวว่าจะพลาดทำจ้าวเจี้ยนชิงบาดเจ็บ!“ไสหัวออกไป!”จ้าวเจี้ยนชิงคำรามออกมาพร้อมทั้งสวนหมัดออกไป อยากจะบีบให้หลินหยางถอยออกไปแต่หลินหยางกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “คิดจะหนี? แกหนีพ้นเหรอไง?”จ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าตกใจ ออกแรงอย่างบ้าคลั่งพยายามจะทำให้หลุดพ้นแต่ทว่ามือของหลินหยางเหมือนกับคีม ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด! ในทางกลับกันมีเสียงดังสนั่นกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงรู้ว่าตนเองราวกับถูกพันธนาการเอาไว้แน่น!“แม่งเอ๊ย แกปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงขี้ยาพวกนั้น!” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยความโมโหเพี้ยะ!ทันใดนั้นก็ถูกตบหน้าฉาดหนึ่ง!นี่เป็นการโจมตีที่รุนแรงและหนักหน่วง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทำให้หัวของจ้าวเจี้ยนชิงสั่นสะเทือน!“การตบนี้ ตบเพราะแกลืมรากเหง้า!” หลิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 605
เปรี้ยง!หลินหยางสวนหมัดสังหารออกไปทันที หมัดนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!เขาต้องการจะเอาชีวิตสุนัขของเขา!แต่ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นที่ประตูใหญ่ของตระกูลเฉิงก็แหลกละเอียด จ้าวเจี้ยนชิงพังประตูออกมา ขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของฮิเดนากะ ยามาโมโตะ สวนหมัดเพื่อโจมตีออกไปเช่นกัน!หมัดทั้งสองปะทะเข้าใส่กัน เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นทีหนึ่งแล้วทั้งสองก็ถูกแรงสั่นสะเทือนลอยออกไปพร้อมกันร่างกายของจ้าวเจี้ยนชิงร่นถอยไปหลายก้าวติดต่อกัน เสียงดังเปรี้ยง หินแผ่นหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ใต้เท้า“ปรมาจารย์หลิน เรื่องเล็กน้อยนี้ควรค่าที่จะให้คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คู่ควรหรอกน่า”จ้าวเจี้ยนชิงยืนเอามือไพล่หลัง สายตาที่จ้องมองหลินหยางราวกับกำลังชื่นชม หลินหยางยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งรื่นรมย์ เขาถูกหลินหยางทำให้โมโหจนขาดสติหลายครั้ง ยินดีมากที่จะได้เห็นหลินหยางโมโห“ไม่ผิด!” ฮิเดนากะ ยามาโมโตะกลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะหยัน “พวกเธอเป็นผู้หญิงเสพยาทั้งนั้น ฉันปรารถนาดีหางานให้พวกเธอ ยังจัดการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนั้นให้คุณอีก”“ปรมาจารย์หลินยังจะตำหนิผมอีก ผมนี่มันทำดีแต่ไม่ได้ดีเลยจริง ๆ!”แต่ทว่าทันทีที่พูดจบ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 604
“เหลวไหล!” หลินไร้ศัตรูกลับค้อนเขาทีหนึ่งแล้วกล่าว “หลานชายของฉันเป็นสายเลือดโดยตรงรุ่นที่สามที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตระกูลหลิน! ถ้าหากเขาไม่อยู่แล้ว กิจการมากมายของตระกูลหลินจะส่งต่อให้ใครดูแล?!”“คือ...”ว่านเหลยกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ“พยายามตามหาเข้า ถึงอย่างไร...” หลินไร้ศัตรูถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง กลับมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “ตอนนั้นเป็นเพราะตระกูลหลินของฉันติดค้างเขาแล้วก็ยังมีพี่ชายคนโตของฉันด้วย หนี้ก้อนนี้ จำเป็นต้องคืน”อีกทางด้านหนึ่งหลินหยางกลับจามอย่างรุนแรง “ใครกำลังด่าฉัน? แม่งเอ๊ย จะต้องเป็น...”เมื่อลองคิด ๆ ดูแล้วเหมือนว่าศัตรูที่อยากจะด่าตนมีเยอะแยะมากมาย หลินหยางก็คร้านจะนับเช่นกันมองดูเวลาแวบหนึ่งก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เขาจึงออกจากบ้านด้านนอกคฤหาสน์ หลี่หรูเยว่ได้ยืนอยู่ที่ด้านหน้ารถแล้ว เปิดประตูรถให้หลินหยาง กล่าวด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย “ตระกูลเฉิงจัดงานเลี้ยงไว้รอแล้ว แต่ว่าจ้าวเจี้ยนชิงอยู่ที่งานเลี้ยงนั่นด้วย ที่นั่นจะต้องมีกองทัพทหารคอยเฝ้าอยู่!”ถ้าหากจ้าวเจี้ยนชิงเป็นสุนัขจนตรอก เรื่องจะต้องมีความยุ่งยากขึ้นแน่“งานใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะพลาดได้ยังไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 603
ชายวัยกลางคนที่อยู่อีกด้านของปลายสายโทรศัพท์ราวกับตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เหมือนว่าจู่ ๆ ก็ได้เห็นความหวัง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “คุณรักษาได้จริง ๆ เหรอ?”“คือว่าค่าตอบแทนนี่...”“ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา! ขอเพียงแค่คุณสามารถรักษาพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกได้ คุณอยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย!”“ยอดเยี่ยม! โสมคนอายุสามร้อยปีสักสามสิบต้น สมุนไพรอายุห้าร้อยปีสิบต้น...”หลินหยางก็ไม่ได้เกรงใจเช่นกัน จากนั้นก็สั่งสมุนไพร ราวกับสั่งอาหาร สมุนไพรพวกนี้มากพอที่จะทำให้หลูอ้าวตงต้องเจ็บปวดใจแต่ทว่าปลายสายกลับกล่าวด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ได้! คืนนี้ผมจะให้รถไปรับคุณ!”น้ำเสียงที่ดีใจดีนี้ ทำให้หลินหยางรู้สึกเหมือนกับว่าตนเสนอราคาต่ำไปแต่ว่าไม่เสียใจภายหลัง เขาก็ไม่ได้สนใจอีก “โรคพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกจะรีบร้อนไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเตรียมตัวสักหน่อย ถึงเวลานั้นผมจะแจ้งให้คุณทราบ”ชายวัยกลางคนนั้นรับปากทันทีหลินหยางวางสายโทรศัพท์ พูดเบา ๆ “ดูท่าจะเป็นมหาเศรษฐี”อีกฝ่ายไม่ยินยอมที่จะเปิดเผยตัวตน ยังสามารถเอาสมุนไพรมากมายขนาดนี้มาให้ได้อีก ตัวตนจะต้องสูงส่งมาจนไม่สะดวกที่จะเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 602
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 601
จ้าวเจี้ยนชิงตกตะลึงไปแล้ว “ราง รางวัลพลเมืองดีเด่น?”เฉิงคั่วร้อนใจ “คุณชายเหยียน หลินหยางฆ่าคนตายคาที่ ทุกคนเห็นกันหมด! คุณทำ...”เสียงเพี้ยะดังขึ้นทีหนึ่ง!เหยียนฮ่าวสะบัดฝ่ามือเข้าไปที่บนใบหน้าของเขา เขากล่าวเสียงขรึม “เมื่อครู่นี้แกเห็นอะไร?”“ผม...”เฉิงคั่วสีหน้าซีดขาว ภายใต้สีหน้าที่เย็นยะเยือกของเหยียนฮ่าว กลับไม่กล้าพูดอะไรอีกเขาเป็นปรมาจารย์บ้านนอกคนหนึ่ง จะล่วงเกินเหยียนฮ่าวไม่ได้อย่างเด็ดขาด!“พวกแกเห็นอะไร?”เหยียนฮ่าวกวาดสายตามองคนอื่นด้วยสีหน้าเย็นชาพร้อมกล่าวขึ้นอีกครั้งทั้งหมดนิ่งเงียบ“คดีของวันนี้ง่ายมาก!” เหยียนฮ่าวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “หวังเทียนเหิงรัฐมนตรีกรมอัยการสูงสุด กลั่นแกล้งประชาชน บังคับใช้กฎหมายที่รุนแรง!”“คุณหลินป้องกันตัวตามกฎหมาย ถือว่าเป็นการอพยพฉุกเฉิน!”“ผมพูดจบแล้ว มีใครเห็นด้วย มีใครคัดค้านไหม?”การอพยพฉุกเฉินสามารถฆ่าคนได้ตามใจชอบอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีเหตุผล!ทุกคนตะลึงงันแต่ว่าภายใต้สายตาของเหยียนฮ่าว สีหน้าของทุกคนดูไม่ดีแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เพียงเพราะบิดาของเหยียนฮ่าวยังเป็นอธิบดีกรมอัยการสูงสุด คำพูดของเขาก็คือกฎหม
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 600
เหยียนฮ่าวรู้สึกหมดความอดทนอยู่บ้าง “อยากจะเจรจาก็รีบพูดมา ไม่พูดฉันจะไปแล้ว!”หลินหยางกลับจิบไวน์อึกหนึ่ง ถึงได้หันหน้าไปมองเขาแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณชายเหยียน เหมือนว่าคุณจะเข้าใจผิดไปนะ”“คุณ มีสิทธิ์อะไรมาเจรจากับผม?”“ว่าอะไรนะ?”เหยียนฮ่าวงุนงงไปทันที หลินหยางเพียงแค่ดีดนิ้วทีหนึ่ง!ทันใดนั้น เหยียนฮ่าวก็ล้มลงไปบนพื้นอย่างรุนแรง กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดราวกับไม่ใช่เสียงของมนุษย์! ร่างกายคดงอราวกับกุ้งต้มสุก!ยังดีที่ครั้งก่อนต่อสู้ครั้งใหญ่กับหวังเหลียนเฉิง หลังจากทำลายคฤหาสน์จนพัง หลินหยางก็ได้ให้คนมาซ่อมแซมแล้ว ยังใช้วัสดุเก็บเสียงชั้นดีอีกด้วย ถึงไม่ทำให้เสียงร้องที่ราวกับจะขาดใจตายของเขาไม่ดังเล็ดลอดออกไปข้างนอกหลินหยางนั่งอยู่บนโซฟา ดื่มไวน์อย่างไม่รีบไม่ร้อน เอาหูไปนาเอาตาไปไร่กับเสียงร้องอันน่าเวทนานั่นหลังจากผ่านไปห้านาที ถึงได้ค่อย ๆ วางแก้วไวน์ลงเสียงร้องอันน่าเวทนาของเหยียนฮ่าวก็ค่อย ๆ หยุดลงเขาในเวลานี้นอนอยู่บนพื้น เหงื่อท่วมตัว สีหน้าซีดขาวจนน่าตกใจ แม้แต่พรมยังถูกเขาฉีกจนเละเทะ!“รู้สึกดีแล้วใช่ไหม?”หลินหยางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม“แก แกทำอะไรกับฉัน?
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 599
“แกคิดว่าแกมีลั่วหงอวี๋คอยปกป้อง ก็จะทำอะไรตามอำเภอใจได้อย่างนั้นหรือ? เพ้อเจ้อ! บ้านเมืองมีขื่อมีแป แม้ว่าจะเป็นลั่วหงอวี๋ก็ไม่สามารถต่อต้านได้!”จ้าวเจี้ยนชิงรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง ถ้าหากไม่ใช่เพราะมีลั่วหงอวี๋ หลินหยางจะสามารถหนีมานานขนาดนี้ได้ยังไง!เขาทำได้แค่มองดูหลินหยางทำตัวอวดดีมานานขนาดนั้น แต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้ ถูกบีบจนแทบจะเสียสติ!แต่ต่อหน้ากำลังของทางการ!ลั่วหงอวี๋ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น!ในระหว่างที่พูด เขาหันไปพูดกับเหยียนฮ่าว “คุณชายเหยียน หลินหยางฆ่าข้าราชการของกรมอัยการสูงสุดต่อหน้าทุกคน ยังทำร้ายชาวตงอิ๋งจนบาดเจ็บ ทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศ คุณชายเหยียนได้โปรดให้ความเป็นธรรม!”แม้แต่ฮิเดนากะ ยามาโมโตะก็รีบกล่าวเช่นกัน “คุณชายเหยียนได้โปรดให้ความเป็นธรรม แก่ชาวตงอิ๋งด้วย!”เหยียนฮ่าวเข้าใจในทันที หันหน้าไปมองหลินหยางแสยะยิ้มกล่าว “ไม่คิดเลยว่าแกจะก่อเรื่องวุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้ ยังกล้าทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศอีกด้วย!”“ใครก็ได้!”ปรมาจารย์หลายคนที่อยู่ด้านหลังเขาก้าวออกมาพร้อมกัน บนตัวแฝงไปด้วยสีหน้าอันดุร้าย ทุกคนเป็นปรมาจารย์ระดับแปด!
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 598
“ท่านรัฐมนตรี ท่านช่วยตบหน้ามัน แก้แค้นให้ผมหน่อยได้ไหม?”จ้าวเจิ้งฮ่าวรีบกล่าว“อนาคตอันน้อยนิดของแก...” หวังเทียนเหิงกล่าวอย่างเยาะหยัน“คงจะไม่ทำร้ายใครอีกใช่ไหม? แกควรคิดให้ดีล่ะ...”หลินหยางกล่าวด้วยความประหลาดใจหวังเทียนเหิงกลับตะคอก “ฉันจะทำร้ายแกจะทำไม!”ในระหว่างที่พูด เขาก็ตบหน้าเข้าไปฉาดหนึ่งท่าทางของเขาเหยียดหยามมาก หลินหยางปรมาจารย์ระดับเจ็ดแล้วยังไง ต่อหน้าฐานะอย่างตนเอง เขามีสิทธิ์อะไรมาขัดขืน?ต้องโดนตบหน้าแต่โดยดีเหมือนกัน!ครู่ต่อมา ความเหยียดหยามบนใบหน้าของเขาก็ชะงักไปทันทีฝ่ามือของเขาถูกหลินหยางจับเอาไว้ในมือ“ยังกล้าตอบโต้อีกเหรอ? ฉันเป็นถึงตัวแทนของทางการแห่งหนานหลิงเชียวนะ?!”หวังเทียนเหิงกล่าวด้วยความโมโห“รู้แล้ว ๆ”หลินหยางใบหน้าแฝงไปด้วยรอยยิ้ม“รู้แล้วก็...”หวังเทียนเหิงยังพูดไม่ทันจบประโยค หลินหยางกลับตบหน้าเขาฉาดหนึ่งอย่างรวดเร็ว สำหรับหลินหยางแล้วถือเป็นการใช้กำลังเพียงน้อยนิดเท่านั้นแต่หวังเทียนเหิงกลับถูกตบลอยกระเด็นออกไปทันที ฟันผสมเลือดปลิวอยู่กลางอากาศ!นี่ยังไม่หมด ยังไม่รอให้เขาตกถึงพื้น หลินหยางเตะเขาลอยกระเด็นออกไปอีก หวังเ
