LOGINShare
บทที่ 115
Related chapters
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 116
สายตาของโต้วจวิ้นย้ายไปมองหลินหยาง“ท่านนี้ก็คือเพื่อนสมัยเรียนของผม ชื่อหลินหยาง ประวัติความเป็นมาไม่ธรรมดา”“งั้นเหรอ? มีประวัติความเป็นมาที่ยอดเยี่ยมยังไง ลองเล่ามาซิ” หวังเซิ่งหลานกล่าวถาม“เขาเคยเป็นประธานเล็กของซิงเย่า กรุ๊ป คุณชายใหญ่ตระกูลหลิน เป็นบุคคลผู้มีอิทธิพลในโรงเรียน แต่น่าเสียดาย เมื่อสองปีกว่าก่อน พ่อแม่ของเขาตายเพราะประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ไอ้ลูกล้างผลาญคนนี้ไม่สามารถดูแลบริษัทได้ สุดท้ายกรรมสิทธิ์ของบริษัท ก็มอบให้ฉินโม่หนง”“เขาไม่เอาไหนเอง ทั้งเล่นพนันเสพยา ไม่มีอะไรดีสักอย่าง แต่ว่าวันนี้แต่งตัวแบบนี้ ค่อยดูสารรูปเหมือนคนขึ้นมาหน่อย”โต้วจวิ้นพูดจบ ก็หัวเราะเหยียดหยามออกมาเสียงดังโดยไม่ปิดบัง“ฉันยังคิดว่าจะมีประวัติความเป็นมาอะไรจริง ๆ เสียอีก ไม่ควรค่าที่จะเอ่ยเลยด้วยซ้ำ ซิงเย่า กรุ๊ปในวันนี้ ฉันไม่เห็นในสายตาเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคุณชายใหญ่ตระกูลหลินที่ไร้ความสามารถ ไม่เหมาะที่จะถือรองเท้าให้ฉันเสียด้วยซ้ำ”หวังเซิ่งหลานจุดบุหรี่มวนหนึ่ง นั่งไขว่ห้างแล้วกล่าว“แต่ว่า ฉินโม่หนงของซิงเย่า กรุ๊ป ฉันกลับสนใจมาก ๆ ผู้หญิงคนนี้ สุดยอด ถ้าหากได้ขึ้นเตียงกับเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 117
“ฉันจะมีชีวิตรอดถึงวันพรุ่งนี้ไหม ไม่เกี่ยวอะไรกับหมาขี้ประจบอย่างแกเลยสักนิด”หลินหยางกล่าวพร้อมรอยยิ้มเวยเวยที่อยู่ด้านข้างดึงหลินหยางเบา ๆ ส่ายหน้าให้เขา บอกเป็นนัย ๆ ว่าเขาอย่าปากกล้าเจิ้งหนานซวี่เองก็รีบกล่าวเตือนเสียงเบา “พี่หยาง พอเถอะ ชาติชายไม่ยอมตกเป็นเบี้ยงล่าง จะทำยังไงกับโต้วจวิ้นก็ได้ แต่หวังเซิ่งหลานเป็นลูกชายของรองประธานสมาคมหวาง แล้วยังอยู่ในถิ่นของสถานบันเทิงเฟิ่งหวงอีก พวกเราเอาชนะไม่ได้หรอก พี่อดกลั้นเอาไว้หน่อยเถอะนะ”“ไม่เป็นไร ก็แค่หมาบ้าที่แส่หาเรื่องไม่กี่ตัวเท่านั้น ขาดการอบรมสั่งสอน ไม่มีอะไรน่ากลัว”บรรดาเด็กดริ้งที่อยู่ในห้องส่วนตัว พากันแสดงสีหน้าเหยียดยาม คิดว่าหลินหยางคงจะเบื่อชีวิตแล้วจริง ๆหวังเซิ่งหลานพูดกับแม่เล้าของห้องส่วนตัวนี้ “เธอไปเรียกคนมาที่นี่ อย่าให้มันเดินตัวตรงออกจากสถานบันเทิงเฟิ่งหวง”แม่เล้ารีบเดินออกไปจากห้องส่วนตัวเพื่อเรียกการ์ดของที่นี่ ซินซินที่ดื่มเป็นเพื่อนหลินหยางในตอนแรก ส่ายหน้าไปมา ใช้สายตาเวทนามองหลินหยางแวบหนึ่ง“นายนี่มันรนหาที่ตายจริง ๆ ไม่มีใครช่วยแกได้หรอกนะ”“เธอช่วยฉันซิ เธอเป็นดาวเด่นของที่นี่ไม่ใช่เหรอไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 118
เจิ้งหนานซวี่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ของโต้วจวิ้น ก็รู้สึกลำบากใจทันที แล้วก็เข้าใจเจตนาชั่วร้ายของโต้วจวิ้นทันทีเมื่อโต้วจวิ้นเห็นเจิ้งหนานซวี่อึก ๆ อัก ๆ กล่าวด้วยสีหน้าดุร้าย “ลงมือไม่ลง? เจิ้งหนานซวี่ นายคิดดูดี ๆล่ะ แสดงความจงรักภักดีต่อฉันและคุณชายหวัง สามารถนำผลประโยชน์ยิ่งใหญ่มาให้นายได้”“แต่ถ้าหากนายไม่ลงมือ เช่นนั้นก็เป็นศัตรูกับพวกเรา นายไม่เพียงไม่ได้โปรเจคอะไรแล้ว ยังถูกแบนอีกด้วย บริษัทเล็ก ๆ นั้นของนาย ผ่านไปไม่กี่วันก็ล้มละลาย อีกทั้งวันนี้ก็คงยากที่นายจะได้รอดออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย”“ลองชั่งน้ำหนักดู ขอเพียงแค่ไม่ใช่คนโง่ ก็คงเข้าใจใช่ไหม?”โต้วจวิ้นกล่าวอย่างก้าวร้าวเจิ้งหนานซวี่จะไม่รู้ข้อดีข้อเสียในเรื่องนี้ได้อย่างไร?ตัวเลือกทั้งสองข้อไม่เหมือนกัน ข้อดีข้อเสียต่างกันอย่างเห็นได้ชัด โต้วจวิ้นเองก็เชื่อว่า เจิ้งหนานซวี่จะต้องเลือกพึ่งพาอาศัยพวกเขาแน่นอนว่า สำหรับโต้วจวิ้นแล้วก็เป็นเพียงแค่เกมแมวไล่จับหนูเท่านั้น เป็นการหยอกล้อเจิ้งหนานซวี่กับหลินหยางแม้ว่าเจิ้งหนานซวี่จะเลือกพึ่งพาอาศัย ก็ไม่มีทางได้รับผลประโยชน์อะไร“เจิ้งหนานซวี่ แกเป็นคนฉลาด คนที่ฉล
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 119
เจิ้งหนานซวี่กำไม้เบสบอลแน่น กล่าว “พี่หาโอกาสหนีไอก่อน ผมจะต้านเอาไว้เอง”เวยเวยหลับอยู่ด้านหลังของหลินหยาง รู้สึกตกใจกลัวกับสถานการณ์แบบนี้บอดี้การ์ดฟาดไม้มาหาเจิ้งหนานซวี่ถึงแม้ว่าเจิ้งหนานซวี่จะเข้าฟิตเนสเป็นบางครั้ง เคยเรียนกระบวนท่าป้องกันตัวสองสามท่า แต่เมื่อเทียบกับบอดี้การ์ดของสถานบันเทิงเฟิ่งหวงพวกนี้ ฝีมือยังห่างชั้นกันอีกไกลตัวต่อตัวเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบอดี้การ์ดเจ็ดแปดคนตรงนี้หลินหยางเห็นดังนั้น ก็ลากตัวเจิ้งหนานซวี่กลับมาทันที แล้วทีมบอดี้การ์ดคนหนึ่งก็กระเด็น กระแทกเข้ากับกำแพง“ลงมือพร้อมกัน ๆ!” โต้วจวิ้นตะโกนเสียงดังบอดี้การ์ดอีกสองสามคนเข้ามาพร้อมกันทันที หลินหยางใช้มือเปล่า ร่างกายเคลื่อนไหวราวกับมังกรแหวกว่าย บอดี้การ์ดพวกนี้แตะต้องเขาไม่ได้แม้แต่ชายเสื้อ จึงถูกหลินหยางจัดการล้มไปทีละคน อีกทั้งข้อต่อยังถูกหลินหยางบีบจนแตกเกือบทุกคน นอนร้องโอดโอยอยู่บนพื้นตั้งแต่ต้นจนจบ ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาที บอดี้การ์ดแปดคนได้รับบาดเจ็บทั้งหมดหวังเซิ่งหลาน โต้วจวิ้นสีหน้าอึมครึม ตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง มาม่าซังกับพวกเด็กนั่งดริ้งก็อ้าปากค้างตกตะลึงเช่นกั
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 120
ถึงแม้ว่ามือของเฉินเจ๋อจะถือขวดเหล้า แต่ไม่ก่อให้เกิดความคุกคามใด ๆ ต่อหลินหยาง ก็ถูกตบหน้าแรง ๆ ฉาดหนึ่งเช่นกัน จนลอยกระเด็น ใบหน้าบวมขึ้นมาทันทีพวกเด็กนั่งดริ้งก็ตกใจเช่นกัน แต่ละคนหน้าถอดสี กลัวว่าตัวเองจะถูกตบหน้าไปด้วยมาม่าซังได้โทรศัพท์แจ้งพี่เป้าแล้ว กล่าวอย่างเด็ดขาด “แกอย่าเข้ามานะ สถานบันเทิงเฟิ่งหวงไม่ใช่ที่ที่แกจะทำตามอำเภอใจได้ พี่เป้ากำลังจะมาถึงแล้ว!”“ฉันกำลังรอเขาอยู่”หลินหยางถือโอกาสนั่งลงไปเสียเลยหวังเซิ่งหลานกุมหน้าที่ร้อนผ่าว ดวงตาทั้งสองข้างแทบจะพ่นไฟออกมาแต่ก่อนหน้าที่พี่เป้ายังไม่มา หวังเซิ่งหลานไม่กล้าพูดจายั่วยุหลินหยางอีก เพื่อหลีกเลี่ยงการโดนตบโต้วจวิ้นกับเฉินเจ๋อเองก็กุมใบหน้าที่ปวดบวมแดงเอาไว้เช่นกัน ยืนอยู่ข้างกายของหวังเซิ่งหลาน‘หลินหยาง แกกล้าหาญมากนะ กล้าทำร้ายแม้กระทั่งคุณชายหวัง ฉันอยากจะเห็นนักว่า วันนี้แกจะรอดตัวไปได้ยังไง!’โต้วจวิ้นแอบด่าในใจในไม่ช้า พี่เป้าก็พาคนผลักประตูเข้ามา เมื่อเห็นสถานการณ์ในห้องส่วนตัวลูกน้องพวกนี้เขาเป็นคนฝึกฝนมาเองกับมือ ความสามารถในการต่อสู้ไม่ธรรมดา มีสองคนที่บรรลุถึงระดับสองแล้ว“พวกสวะ ยังไม่รีบ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 121
หวังเซิ่งหลานกับโต้วจวิ้นที่อวดดีเมื่อครู่นี้ในที่สุดก็ได้สติกลับคืนมา สีหน้าดูแย่มาก เหมือนกับญาติเสียพวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่า พี่เป้าจะถูกหลินหยางโจมตีพ่ายแพ้ด้วยกระบวนท่าเดียว“พวกแก ยังมียอดฝีมือคนอื่นอีกไหม?หลินหยางกล่าวถามทุกคนไม่มีใครกล้าส่งเสียงอีก ในที่สุดตอนนี้ก็เข้าใจแล้วว่าได้เจอกับยอดฝีมือที่แท้จริงเข้าแล้วพี่เป้าแขนหักข้างหนึ่ง ลุกขึ้นมาจากพื้น กล่าวด้วยสีหน้าซีดขาว “คิดไม่ถึงว่านายมีความสามารถแต่กลับไม่แสดงออกมาให้เห็น เป็นฉันที่ตาไม่มีแวว นายสามารถออกไปจากสถานบันเทิงเฟิ่งหวงทุกเมื่อ”“ไม่รีบ ยังจัดการธุระไม่เสร็จ”หลินหยางกล่าว“ทำไม? หรือว่านายจะฆ่าให้หมด? เถ้าแก่ของฉันคือเว่ยต้ากัง เป็นบุคคลที่มีหน้ามีตาในเมืองลั่วเช่นกัน นายอย่าคิดว่ามีฝีมือ ก็สามารถทำทุกอย่างได้ตามอำเภอใจ”พี่เป้ากล่าวเสียงขรึม“เว่ยต้ากัง? ตอนนี้เขาน่าจะกำลังอยู่ในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลละมั้ง”หลินหยางเบะปากกล่าว“นายรู้ได้ยังไง?” พี่เป้ากล่าวอย่างประหลาดใจ“เพราะว่า คนที่กระทืบเว่ยต้ากังจนได้รับบาดเจ็บ ก็คือฉัน”ทันทีที่คำพูดประโยคนี้ของหลินหยางหลุดออกไป ทุกคนก็หน้าถอดสีอีกครั้งเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 122
โต้วจวิ้นหวาดกลัว กล่าวด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย “หลินหยาง ฉันผิดไปแล้ว นายเห็นแก่ความมิตรภาพของเพื่อนร่วมชั้นเรียน ไว้ชีวิตฉันเถอะ”“แกไม่สมควรที่จะเอ่ยคำว่ามิตรภาพร่วมชั้นเรียนกับฉัน”หลินหยางกล่าวเสียงเย็นชา“ใช่ ๆ ๆ ฉันไม่ควร นายไว้ชีวิตฉัน ต่อไปฉันไม่กล้าที่จะไม่เคารพนายอีก”โต้วจวิ้นแสร้งตบหน้าอีกข้างของตนเองสองที เพื่อเอาประจบเอาใจ“ตบเบาขนาดนี้ ดูท่าแกน่าจะอยากถูกหามออกไป” หลินหยางกล่าวโต้วจวิ้นกระตุกมุมปากสองที ทำได้แค่เพียงยกมือขึ้นแล้วออกแรงตบหน้าของตัวเองฉาดหนึ่ง“ยังไม่พอ!”โต้วจวิ้นกัดฟันทันที แล้วก็ตบหน้าของตัวเองอีกฉาดหนึ่ง รู้สึกแสบร้อนไปทั้งใบหน้า เด็กนั่งดริ้งที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พวกนั้นกระตุกกล้ามเนื้อใบหน้าตาม ราวกับรู้สึกเจ็บแทนโต้วจวิ้น“ไม่มีความจริงใจ คุกเข่าลงแล้วตบ ตบไปเรื่อย ๆ”หลินหยางไม่มีทางใจอ่อนกับคนอย่างโต้วจวิ้นแม้แต่น้อยโต้วจวิ้นคุกเข่าลงไปดังโครม ตบหน้าตัวเองดังเพี้ยะ ๆ จนเลือดไหลออกจากมุมปากหลินหยางหันไปมองหวังเซิ่งหลาน “คุณชายหวัง ทำไมคุณยังเฉยอยู่อีก?”หวังเซิ่งหลานอาศัยอำนาจของตนเอง จะยอมตบหน้าของตัวเองได้ยังไง“หลินหยาง พ่อของฉันคือหวัง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 123
เด็กนั่งดริ้งพวกนี้แต่ละคนจ้องมองทั้งสามคนเลียพื้นรองเท้าอย่างอ้าปากค้างตกตะลึง รู้สึกว่าราวกับกำลังฝันโดยเฉพาะพี่เป้า เขาเป็นคนมีมาดเกรงขามที่สุดในสถานบันเทิงเฟิ่งหวง ทุกคนหวาดกลัวเขามาก แต่บัดนี้กลับได้เห็นพี่เป้าเลียพื้นรองเท้าของพวกเธออยู่ บรรยายความรู้สึกภายในใจไม่ออก“ฝากแกไปบอกเว่ยต้ากัง อยากจะมาแก้แค้นก็มาหาฉันตรง ๆ ฉันพร้อมเสมอ ฉันอยู่ที่หมู่บ้านตี้เหาอาคารสิบแปด”หลินหยางพูดจบ ก็ไม่มีกะจิตกะใจดูพวกเขาเลียพื้นรองเท้าต่อ เป็นภาพเหตุการณ์ที่รุนแรงไปหน่อยจริง ๆหลินหยางจับมือของเวยเวยขึ้นมา กล่าวกับพี่เป้าต่อ “เด็กคนนี้ ฉันชอบเธอ ต่อไปเธอก็จะไม่มาทำงานที่นี่อีก”หลินหยางลากเวยเวย เรียกเจิ้งหนานซวี่ เดินออกไปจากห้องส่วนตัวบรรดาเด็กนั่งดริ้งถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่ตนรอดหายนะครั้งนี้มาได้หวังเซิ่งหลานรีบโยนรองเท้าในมือทิ้ง ใบหน้าดุร้ายจนบิดเบี้ยว“หลินหยาง!! ไม่ฆ่าแก ฉันจะหั่นแกไปชิ้น ๆ แล้วเอาไปให้หมากิน ฉันหวังเซิ่งหลานไม่ขอเป็นคน!”หวังเซิ่งหลานกัดฟันกรอดด้วยความโมโห สายตาเกรี้ยวกราด“อวดดีฉิบหายเลย! “จะปล่อยมันไปไม่ได้”อย่างเด็ดขาด!”โต้วจวิ้นที่อยู่ด้านข้างคำร
Latest chapter
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 610
“ผม ผมยินดีเป็นพยานที่มีความผิด ประณามและฟ้องร้องจ้าวเจี้ยนชิง! ในมือของผมมีข้อมูลอยู่ร้อยชุด สามารถเป็นหลักฐานที่แสดงว่าจ้าวเจี้ยนชิงได้กระทำความผิด!”เขารู้ดีแก่ใจว่า ชีวิตของตนในตอนนี้ถูกกุมอยู่ในกำมือของหลินหยาง ดังนั้นจึงรีบเคลียร์ความสัมพันธ์ให้ชัดเจน หวังว่าหลินหยางจะไว้ชีวิตตนเองสักครั้งแต่ทว่าในเวลานี้ ยังไม่ทันที่หลินหยางจะพูด เฉิงหว่านฉิงกลับพูดขึ้นมาทันทีว่า “ปรมาจารย์หลินอย่าเชื่อพ่อของฉัน! เขาแค้นคุณมานานมากแล้ว! เขายังจับตาดูคุณ ภายใต้คำสั่งของหลูอ้าวตง!”“อีกทั้งข้อมูลในมือของเขา ไม่ใช่เพียงแค่หนึ่งร้อยชุด อย่างน้อยต้องมีถึงสามร้อยชุด! เขาไม่ซื่อสัตย์กับคุณเลยแม้แต่นิดเดียว!”“อย่างนั้นเหรอ?” หลินหยางหันหน้าไปมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจเมื่อเฉิงคั่วได้ยินดังนั้น กลับโมโหจนแทบกระอักเลือด “แม่งเอ๊ย ทำไมฉันถึงได้มีลูกสาวอกตัญญูอย่างแก่! ไม่นึกเลยว่าแม้แต่พ่อของตัวยังทรยศได้! ตอนนั้นฉันควรจะยิงแกให้ติดกำแพง!”แต่ทว่าเฉิงหว่านฉิงกลับไม่สะทกสะท้าน ในทางกลับกันดวงตาคู่งามนั้น จ้องมองหลินหยางด้วยสีหน้ากังวลใจพร้อมกล่าววิงวอน “ขอเพียงแค่ปรมาจารย์หลินไว้ชีวิตฉันสักครั้ง ฉัน
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 609
เปรี้ยง!ตอนที่ยาเสพติดมากมายปรากฏขึ้น ทุกคนต่างพากันอ้าปากค้างตกตะลึง?!“ไม่นึกเลยว่าจ้าวเจี้ยนชิงยังสมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด!”“ยาเสพติดเหล่านี้ มากพอที่จะทำให้ทั้งตระกูลตายหลายพันรอบ!”แต่ท่ามกลางเสียงร้องตกใจเหล่านั้นจ้าวเจี้ยนชิงก็จ้องมองยาเสพติดเหล่านั้นด้วยความตกตะลึง กล่าวด้วยใบหน้าที่ยากจะเหลือเชื่อ “เป็น เป็นไปได้ยังไง?”ยาเสพติดพวกนี้ตนเก็บเอาไว้ในสถานที่ที่เป็นความลับ จะถูกตรวจเจอได้ยังไง?เขาหันหน้าไปมองหลินหยางทันทีกล่าว “แกซื้อตัวคนของฉัน?!”“อย่าพูดจามั่วซั่วสิ ฉันไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียว”หลินหยางมองบน ตนไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียวจริง ๆเห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าฉันใช้แรงกายบนเตียงเพื่อให้ได้มาต่างหาก!“พ่อครับ ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี?”จ้าวเจิ้งฮ่าวตกใจจนเสียงสั่นเครือ สีหน้าตกใจและหวาดกลัวทำยังไงดี?จ้าวเจี้ยนชิงกลับหัวเราะด้วยความเจ็บปวด เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะทำอะไรได้อีก?!เขาคุกเข่าลงให้หลินหยางเสียงดังตึ้งอย่างรวดเร็ว กล่าวอย่างสิ้นหวัง “ปรมาจารย์หลิน ผมขอโทษคุณ ผมไม่ควรหาเรื่องคุณ ผมไม่ขอร้องให้คุณไว้ชีวิตผม แต่ปล่อยคนในครอบครัวข
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 608
“ปรมาจารย์หลินปิดบังเก่งนี่นา! แม้แต่กรมอัยการสูงสุดแห่งหนานตูยังเชื่อฟังคำสั่งของปรมาจารย์หลิน?!”“น่าตลก จ้าวเจี้ยนชิงนั่นยังใช้อำนาจและอิทธิพลข่มเหงผู้คน! อำนาจและอิทธิพลของปรมาจารย์หลินมากกว่าเขาไม่รู้ตั้งกี่เท่า!”“ไอดอล...เก่งมาก!”หานเซวี่ยอิ๋งอ้าริมฝีปากแดงเล็กน้อย จ้องมองหลินหยางที่สีหน้าเรียบเฉยด้วยความตื่นตะลึง ในใจไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีจ้าวเจี้ยนชิงที่อวดดีจนถึงขนาดไม่มีใครเทียบได้ ไม่นึกเลยว่าจะถูกจับกุมแบบนี้?“นายพลจ้าว ช่วยพวกเราด้วย! ฉันไม่อยากตาย!”และในเวลานี้ เฉิงหว่านฉิงกลับถูกเจ้าหน้าที่ผู้บังคับใช้กฎหมายจับกุม ใส่กุญแจมือ เธอหันหน้าไปมองจ้าวเจี้ยนชิงอย่างขอร้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและหวาดกลัวถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแม่ม่ายดำ แต่สถานการณ์ในตอนนี้ใหญ่เกินไป เกือบจะทำให้เธอฉี่ราด ตอนนี้ทำได้เพียงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่จ้าวเจี้ยนชิง?จ้าวเจี้ยนชิงในเวลานี้กลับหันไปมองเหยียนฮ่าวด้วยสีหน้าไม่ดีพร้อมกล่าวเสียงเย็นยะเยือก “คุณชายเหยียน! คุณไม่ได้รับสายโทรศัพท์ของคุณพ่อคุณเหรอ นายท่านตงกับคุณพ่อของคุณสัญญากันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าจะเก็บหลินหยาง!”หลังจากเกิดเรื่องต
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 607
“แกพูดจาเหลวไหล! พวกเราทุกคนเห็นกันหมดแล้ว เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าแกสมคบคิดกับชาวตงอิ๋ง รังแกคนประเทศหลงของพวกเรา!”“ชาวตงอิ๋งนั่นบอกว่าพวกเราเป็นไอ้ขี้ยาแห่งเอเชียตะวันออก ทำไมแกถึงยังปกป้องเขาอยู่อีก! เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าแกควรจะปกป้องเมืองลั่ว!”“ทำแต่เรื่องชั่วช้าสามานย์!”ทันใดนั้น บรรดาฝูงชนที่มุงดูเกิดอารมณ์ขุ่นเคืองขึ้นมา พยายามปกป้องหลินหยาง การกระทำที่กลับดำเป็นขาวของจ้าวเจี้ยนชิงทำให้พวกเขาโมโหจนสำลัก พากันหยิบมือถือขึ้นมาอัดวิดีโอเอาไว้เป็นหลักฐานแต่ทว่าเสียงปังดังขึ้นทันที!บรรดาคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงลงมือทันที ราวกับเสือกระโจนเข้าฝูงแกะ ทำให้ฝูงชนที่มามุงดูพวกนั้นถูกเตะล้มลงไปบนพื้น โทรศัพท์มือถือของบรรดาแฟนคลับถูกเหยียบแตกละเอียด!ทั้งหมดเต็มไปด้วยความวุ่นวาย!“หลินหยาง ฉันยอมรับว่าฉันเอาชนะแกไม่ได้ แต่นั่นแล้วยังไง ฉันจะจัดการกับคนเจ้าเล่ห์อย่างแก ก็ยังคงง่ายเหมือนกับปอกกล้วยเข้าปาก!”ถึงแม้ว่าจ้าวเจี้ยนชิงจะถูกหลินหยางบีบคอเอาไว้ แต่สีหน้ากลับไม่แสดงความกลัวเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันยังเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเหยียดหยาม!“ข่มขู่ฉัน?” หลินหยางกลับยิ้มออกมา“ฉันจะข่
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 606
ร่างกายของฮิเดนากะ ยามาโมโตะเหมือนกับระเบิด แฝงไปด้วยพลังมหาศาล!“บ้าเอ๊ย!”จ้าวเจี้ยนชิงรีบจับเอาไว้อย่างรวดเร็ว พยายามรักษาระยะห่างกับหลินหยางแต่ทว่าหลินหยางกลับขยับตัวเข้าไปใกล้! ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด!ทันใดนั้น แม้ว่าเป็นพวกคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวว่าจะพลาดทำจ้าวเจี้ยนชิงบาดเจ็บ!“ไสหัวออกไป!”จ้าวเจี้ยนชิงคำรามออกมาพร้อมทั้งสวนหมัดออกไป อยากจะบีบให้หลินหยางถอยออกไปแต่หลินหยางกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “คิดจะหนี? แกหนีพ้นเหรอไง?”จ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าตกใจ ออกแรงอย่างบ้าคลั่งพยายามจะทำให้หลุดพ้นแต่ทว่ามือของหลินหยางเหมือนกับคีม ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด! ในทางกลับกันมีเสียงดังสนั่นกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงรู้ว่าตนเองราวกับถูกพันธนาการเอาไว้แน่น!“แม่งเอ๊ย แกปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงขี้ยาพวกนั้น!” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยความโมโหเพี้ยะ!ทันใดนั้นก็ถูกตบหน้าฉาดหนึ่ง!นี่เป็นการโจมตีที่รุนแรงและหนักหน่วง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทำให้หัวของจ้าวเจี้ยนชิงสั่นสะเทือน!“การตบนี้ ตบเพราะแกลืมรากเหง้า!” หลิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 605
เปรี้ยง!หลินหยางสวนหมัดสังหารออกไปทันที หมัดนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!เขาต้องการจะเอาชีวิตสุนัขของเขา!แต่ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นที่ประตูใหญ่ของตระกูลเฉิงก็แหลกละเอียด จ้าวเจี้ยนชิงพังประตูออกมา ขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของฮิเดนากะ ยามาโมโตะ สวนหมัดเพื่อโจมตีออกไปเช่นกัน!หมัดทั้งสองปะทะเข้าใส่กัน เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นทีหนึ่งแล้วทั้งสองก็ถูกแรงสั่นสะเทือนลอยออกไปพร้อมกันร่างกายของจ้าวเจี้ยนชิงร่นถอยไปหลายก้าวติดต่อกัน เสียงดังเปรี้ยง หินแผ่นหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ใต้เท้า“ปรมาจารย์หลิน เรื่องเล็กน้อยนี้ควรค่าที่จะให้คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คู่ควรหรอกน่า”จ้าวเจี้ยนชิงยืนเอามือไพล่หลัง สายตาที่จ้องมองหลินหยางราวกับกำลังชื่นชม หลินหยางยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งรื่นรมย์ เขาถูกหลินหยางทำให้โมโหจนขาดสติหลายครั้ง ยินดีมากที่จะได้เห็นหลินหยางโมโห“ไม่ผิด!” ฮิเดนากะ ยามาโมโตะกลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะหยัน “พวกเธอเป็นผู้หญิงเสพยาทั้งนั้น ฉันปรารถนาดีหางานให้พวกเธอ ยังจัดการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนั้นให้คุณอีก”“ปรมาจารย์หลินยังจะตำหนิผมอีก ผมนี่มันทำดีแต่ไม่ได้ดีเลยจริง ๆ!”แต่ทว่าทันทีที่พูดจบ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 604
“เหลวไหล!” หลินไร้ศัตรูกลับค้อนเขาทีหนึ่งแล้วกล่าว “หลานชายของฉันเป็นสายเลือดโดยตรงรุ่นที่สามที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตระกูลหลิน! ถ้าหากเขาไม่อยู่แล้ว กิจการมากมายของตระกูลหลินจะส่งต่อให้ใครดูแล?!”“คือ...”ว่านเหลยกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ“พยายามตามหาเข้า ถึงอย่างไร...” หลินไร้ศัตรูถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง กลับมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “ตอนนั้นเป็นเพราะตระกูลหลินของฉันติดค้างเขาแล้วก็ยังมีพี่ชายคนโตของฉันด้วย หนี้ก้อนนี้ จำเป็นต้องคืน”อีกทางด้านหนึ่งหลินหยางกลับจามอย่างรุนแรง “ใครกำลังด่าฉัน? แม่งเอ๊ย จะต้องเป็น...”เมื่อลองคิด ๆ ดูแล้วเหมือนว่าศัตรูที่อยากจะด่าตนมีเยอะแยะมากมาย หลินหยางก็คร้านจะนับเช่นกันมองดูเวลาแวบหนึ่งก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เขาจึงออกจากบ้านด้านนอกคฤหาสน์ หลี่หรูเยว่ได้ยืนอยู่ที่ด้านหน้ารถแล้ว เปิดประตูรถให้หลินหยาง กล่าวด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย “ตระกูลเฉิงจัดงานเลี้ยงไว้รอแล้ว แต่ว่าจ้าวเจี้ยนชิงอยู่ที่งานเลี้ยงนั่นด้วย ที่นั่นจะต้องมีกองทัพทหารคอยเฝ้าอยู่!”ถ้าหากจ้าวเจี้ยนชิงเป็นสุนัขจนตรอก เรื่องจะต้องมีความยุ่งยากขึ้นแน่“งานใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะพลาดได้ยังไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 603
ชายวัยกลางคนที่อยู่อีกด้านของปลายสายโทรศัพท์ราวกับตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เหมือนว่าจู่ ๆ ก็ได้เห็นความหวัง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “คุณรักษาได้จริง ๆ เหรอ?”“คือว่าค่าตอบแทนนี่...”“ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา! ขอเพียงแค่คุณสามารถรักษาพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกได้ คุณอยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย!”“ยอดเยี่ยม! โสมคนอายุสามร้อยปีสักสามสิบต้น สมุนไพรอายุห้าร้อยปีสิบต้น...”หลินหยางก็ไม่ได้เกรงใจเช่นกัน จากนั้นก็สั่งสมุนไพร ราวกับสั่งอาหาร สมุนไพรพวกนี้มากพอที่จะทำให้หลูอ้าวตงต้องเจ็บปวดใจแต่ทว่าปลายสายกลับกล่าวด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ได้! คืนนี้ผมจะให้รถไปรับคุณ!”น้ำเสียงที่ดีใจดีนี้ ทำให้หลินหยางรู้สึกเหมือนกับว่าตนเสนอราคาต่ำไปแต่ว่าไม่เสียใจภายหลัง เขาก็ไม่ได้สนใจอีก “โรคพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกจะรีบร้อนไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเตรียมตัวสักหน่อย ถึงเวลานั้นผมจะแจ้งให้คุณทราบ”ชายวัยกลางคนนั้นรับปากทันทีหลินหยางวางสายโทรศัพท์ พูดเบา ๆ “ดูท่าจะเป็นมหาเศรษฐี”อีกฝ่ายไม่ยินยอมที่จะเปิดเผยตัวตน ยังสามารถเอาสมุนไพรมากมายขนาดนี้มาให้ได้อีก ตัวตนจะต้องสูงส่งมาจนไม่สะดวกที่จะเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 602
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
