เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 119
บทที่เกี่ยวข้อง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 120
ถึงแม้ว่ามือของเฉินเจ๋อจะถือขวดเหล้า แต่ไม่ก่อให้เกิดความคุกคามใด ๆ ต่อหลินหยาง ก็ถูกตบหน้าแรง ๆ ฉาดหนึ่งเช่นกัน จนลอยกระเด็น ใบหน้าบวมขึ้นมาทันทีพวกเด็กนั่งดริ้งก็ตกใจเช่นกัน แต่ละคนหน้าถอดสี กลัวว่าตัวเองจะถูกตบหน้าไปด้วยมาม่าซังได้โทรศัพท์แจ้งพี่เป้าแล้ว กล่าวอย่างเด็ดขาด “แกอย่าเข้ามานะ สถานบันเทิงเฟิ่งหวงไม่ใช่ที่ที่แกจะทำตามอำเภอใจได้ พี่เป้ากำลังจะมาถึงแล้ว!”“ฉันกำลังรอเขาอยู่”หลินหยางถือโอกาสนั่งลงไปเสียเลยหวังเซิ่งหลานกุมหน้าที่ร้อนผ่าว ดวงตาทั้งสองข้างแทบจะพ่นไฟออกมาแต่ก่อนหน้าที่พี่เป้ายังไม่มา หวังเซิ่งหลานไม่กล้าพูดจายั่วยุหลินหยางอีก เพื่อหลีกเลี่ยงการโดนตบโต้วจวิ้นกับเฉินเจ๋อเองก็กุมใบหน้าที่ปวดบวมแดงเอาไว้เช่นกัน ยืนอยู่ข้างกายของหวังเซิ่งหลาน‘หลินหยาง แกกล้าหาญมากนะ กล้าทำร้ายแม้กระทั่งคุณชายหวัง ฉันอยากจะเห็นนักว่า วันนี้แกจะรอดตัวไปได้ยังไง!’โต้วจวิ้นแอบด่าในใจในไม่ช้า พี่เป้าก็พาคนผลักประตูเข้ามา เมื่อเห็นสถานการณ์ในห้องส่วนตัวลูกน้องพวกนี้เขาเป็นคนฝึกฝนมาเองกับมือ ความสามารถในการต่อสู้ไม่ธรรมดา มีสองคนที่บรรลุถึงระดับสองแล้ว“พวกสวะ ยังไม่รีบ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 121
หวังเซิ่งหลานกับโต้วจวิ้นที่อวดดีเมื่อครู่นี้ในที่สุดก็ได้สติกลับคืนมา สีหน้าดูแย่มาก เหมือนกับญาติเสียพวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่า พี่เป้าจะถูกหลินหยางโจมตีพ่ายแพ้ด้วยกระบวนท่าเดียว“พวกแก ยังมียอดฝีมือคนอื่นอีกไหม?หลินหยางกล่าวถามทุกคนไม่มีใครกล้าส่งเสียงอีก ในที่สุดตอนนี้ก็เข้าใจแล้วว่าได้เจอกับยอดฝีมือที่แท้จริงเข้าแล้วพี่เป้าแขนหักข้างหนึ่ง ลุกขึ้นมาจากพื้น กล่าวด้วยสีหน้าซีดขาว “คิดไม่ถึงว่านายมีความสามารถแต่กลับไม่แสดงออกมาให้เห็น เป็นฉันที่ตาไม่มีแวว นายสามารถออกไปจากสถานบันเทิงเฟิ่งหวงทุกเมื่อ”“ไม่รีบ ยังจัดการธุระไม่เสร็จ”หลินหยางกล่าว“ทำไม? หรือว่านายจะฆ่าให้หมด? เถ้าแก่ของฉันคือเว่ยต้ากัง เป็นบุคคลที่มีหน้ามีตาในเมืองลั่วเช่นกัน นายอย่าคิดว่ามีฝีมือ ก็สามารถทำทุกอย่างได้ตามอำเภอใจ”พี่เป้ากล่าวเสียงขรึม“เว่ยต้ากัง? ตอนนี้เขาน่าจะกำลังอยู่ในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลละมั้ง”หลินหยางเบะปากกล่าว“นายรู้ได้ยังไง?” พี่เป้ากล่าวอย่างประหลาดใจ“เพราะว่า คนที่กระทืบเว่ยต้ากังจนได้รับบาดเจ็บ ก็คือฉัน”ทันทีที่คำพูดประโยคนี้ของหลินหยางหลุดออกไป ทุกคนก็หน้าถอดสีอีกครั้งเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 122
โต้วจวิ้นหวาดกลัว กล่าวด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย “หลินหยาง ฉันผิดไปแล้ว นายเห็นแก่ความมิตรภาพของเพื่อนร่วมชั้นเรียน ไว้ชีวิตฉันเถอะ”“แกไม่สมควรที่จะเอ่ยคำว่ามิตรภาพร่วมชั้นเรียนกับฉัน”หลินหยางกล่าวเสียงเย็นชา“ใช่ ๆ ๆ ฉันไม่ควร นายไว้ชีวิตฉัน ต่อไปฉันไม่กล้าที่จะไม่เคารพนายอีก”โต้วจวิ้นแสร้งตบหน้าอีกข้างของตนเองสองที เพื่อเอาประจบเอาใจ“ตบเบาขนาดนี้ ดูท่าแกน่าจะอยากถูกหามออกไป” หลินหยางกล่าวโต้วจวิ้นกระตุกมุมปากสองที ทำได้แค่เพียงยกมือขึ้นแล้วออกแรงตบหน้าของตัวเองฉาดหนึ่ง“ยังไม่พอ!”โต้วจวิ้นกัดฟันทันที แล้วก็ตบหน้าของตัวเองอีกฉาดหนึ่ง รู้สึกแสบร้อนไปทั้งใบหน้า เด็กนั่งดริ้งที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พวกนั้นกระตุกกล้ามเนื้อใบหน้าตาม ราวกับรู้สึกเจ็บแทนโต้วจวิ้น“ไม่มีความจริงใจ คุกเข่าลงแล้วตบ ตบไปเรื่อย ๆ”หลินหยางไม่มีทางใจอ่อนกับคนอย่างโต้วจวิ้นแม้แต่น้อยโต้วจวิ้นคุกเข่าลงไปดังโครม ตบหน้าตัวเองดังเพี้ยะ ๆ จนเลือดไหลออกจากมุมปากหลินหยางหันไปมองหวังเซิ่งหลาน “คุณชายหวัง ทำไมคุณยังเฉยอยู่อีก?”หวังเซิ่งหลานอาศัยอำนาจของตนเอง จะยอมตบหน้าของตัวเองได้ยังไง“หลินหยาง พ่อของฉันคือหวัง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 123
เด็กนั่งดริ้งพวกนี้แต่ละคนจ้องมองทั้งสามคนเลียพื้นรองเท้าอย่างอ้าปากค้างตกตะลึง รู้สึกว่าราวกับกำลังฝันโดยเฉพาะพี่เป้า เขาเป็นคนมีมาดเกรงขามที่สุดในสถานบันเทิงเฟิ่งหวง ทุกคนหวาดกลัวเขามาก แต่บัดนี้กลับได้เห็นพี่เป้าเลียพื้นรองเท้าของพวกเธออยู่ บรรยายความรู้สึกภายในใจไม่ออก“ฝากแกไปบอกเว่ยต้ากัง อยากจะมาแก้แค้นก็มาหาฉันตรง ๆ ฉันพร้อมเสมอ ฉันอยู่ที่หมู่บ้านตี้เหาอาคารสิบแปด”หลินหยางพูดจบ ก็ไม่มีกะจิตกะใจดูพวกเขาเลียพื้นรองเท้าต่อ เป็นภาพเหตุการณ์ที่รุนแรงไปหน่อยจริง ๆหลินหยางจับมือของเวยเวยขึ้นมา กล่าวกับพี่เป้าต่อ “เด็กคนนี้ ฉันชอบเธอ ต่อไปเธอก็จะไม่มาทำงานที่นี่อีก”หลินหยางลากเวยเวย เรียกเจิ้งหนานซวี่ เดินออกไปจากห้องส่วนตัวบรรดาเด็กนั่งดริ้งถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่ตนรอดหายนะครั้งนี้มาได้หวังเซิ่งหลานรีบโยนรองเท้าในมือทิ้ง ใบหน้าดุร้ายจนบิดเบี้ยว“หลินหยาง!! ไม่ฆ่าแก ฉันจะหั่นแกไปชิ้น ๆ แล้วเอาไปให้หมากิน ฉันหวังเซิ่งหลานไม่ขอเป็นคน!”หวังเซิ่งหลานกัดฟันกรอดด้วยความโมโห สายตาเกรี้ยวกราด“อวดดีฉิบหายเลย! “จะปล่อยมันไปไม่ได้”อย่างเด็ดขาด!”โต้วจวิ้นที่อยู่ด้านข้างคำร
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 124
ทั้งสามคนมาถึงที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน หลินหยางกล่าว “หนานซวี่ นายกลับไปก่อนเถอะ ฉันยังมีธุระที่ต้องไปจัดการอีกหน่อย”“รับทราบ! พี่ก็เพลา ๆ หน่อย อย่าหักโหมเกินไปนัก สุขภาพสำคัญ”เจิ้งหนานซวี่หันไปยิ้มมีเลศนัยกับหลินหยาง แต่ก็ไม่ได้ถามเรื่องอื่นอีก เปิดประตูรถแล้วขึ้นไป“รอเดี๋ยว ตอนนี้บริษัทของนายทำธุรกิจอะไรเป็นหลัก?” หลินหยางกล่าว“ออกแบบอุตสาหกรรม ก็แค่บริษัทเล็ก ๆ บริษัทหนึ่งเท่านั้น”“โอเค ฉันรู้แล้ว”หลินหยางไม่ค่อยมีเพื่อน เจิ้งหนานซวี่เป็นสหายที่ดีและซื่อสัตย์คนหนึ่ง เขาย่อมอยากจะช่วยเหลือเขาหลังจากเจิ้งหนานซวี่เดินไป หลินหยางพาเวยเวยขึ้นไปบนรถของเขา“ว่ามาเถอะ เธอมาเป็นสาวนั่งดริ้งที่นี่ได้ยังไง? เธอไม่รู้เหรอว่าที่นี่เป็นสถานที่แบบไหน?”หลินหยางกล่าวถามเสียงจริงจัง“ฉัน...”เวยเวยก้มหน้า ท่าทางลำบากใจชื่อเดิมของเวยเวยคือเสิ่นโย่วเวย รู้จักกับหลินหยางตั้งแต่เด็กเสิ่นลี่หมินพ่อของเธอเป็นคนขบัรถให้หลินฮ่าวเซวียนบิดาของหลินหยางมายี่สิบปี ถือได้ว่าเป็นคนที่หลินฮ่าวเซวียนไว้ใจเป็นอย่างมากแม่ของเธอก็เป็นแม่บ้านของตระกูลเช่นกัน ทำงานอย่างทุ่มเทมาตลอดอุบัติเหตุทางรถย
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 125
หลินหยางกล่าวสั่งสอนเสิ่นโย่วเวยถูกทำให้ตกใจจริง ๆ กล่าวอย่างเสียใจ “ฉันเองก็หมดหนทาง มีเพื่อนร่วมชั้นแนะนำให้ฉันไป บอกว่าที่นี่สามารถหาเงินได้มากมาย”“ต่อไปไม่มีเงินก็บอกฉัน”“ฉันเคยตามหาคุณ แต่ว่าหาไม่เจอ ก่อนเคยแอบไปที่บ้านของพวกคุณก่อนหน้านี้ แต่ไม่มีใครอยู่แล้ว ฉันได้ยินมาว่าคุณติดยาเสพติด เล่นพนันจนล้มละลาย หายตัวไปแล้ว”ตอนแรกที่เสิ่นโย่วเวยเจอกับหลินหยางในห้องส่วนตัว รู้สึกหวาดกลัวอยู่เล็กน้อยจริง ๆคนทั่วไป ใครก็ไม่อยากที่จะคบค้าสมาคมกับพวกขี้ยาและผีพนัน“ยัยเด็กบ้า ฉันเห็นเธอเป็นน้องสาว ฉันเป็นคนยังไง เธอไม่เข้าใจเหรอ? ทำไมถึงได้เชื่อข่าวลือพวกนั้นง่าย ๆขนาดนี้?”หลินหยางหยิกแก้มของเสิ่นโย่วเวย จงใจกล่าวตำหนิ“ฉันผิดไปแล้ว พี่หลินหยาง เจ็บ ๆ ๆ”เสิ่นโย่วเวยรีบกล่าวอย่างอ้อนวอนเมื่อหลินหยางคลายมือออก เสิ่นโย่วเวยถึงได้กล่าว “ใครใช้ให้พี่หายตัวไปตั้งสองปีกว่า ไร้ข่าวคราว ทำให้คนอดสงสัยไม่ได้กันล่ะ”ในเวลานี้ หลินหยางมองเห็นบริเวณลิฟต์ขนส่งสินค้า บอดี้การ์ดของสถานบันเทิงเฟิ่งหวงแบกกระสอบออกมา เห็นได้ชัดว่าใส่คนไว้ในกระสอบ“เธอรอฉันอยู่บนรถ”หลินหยางลงจากรถ ค่อย ๆ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 126
แม่ของเสิ่นโย่วเวยทำอาหารอร่อยมาก แต่ตัวเสิ่นโย่วเวยเองไม่ได้เรียนรู้เลย จึงทำอาหารไม่เป็น“อย่าดูถูกคนอื่นนะ! เราห่างกันตั้ง 3 วัน ควรเปลี่ยนมุมมองใหม่ได้แล้ว สองปีมานี้แม่ฉันไม่สบาย ถึงได้เรียนทำอาหารแล้ว ไว้คราวหน้าจะให้พี่ลองชิมอาหารฝีมือฉันนะ”“ฝีมือที่เธอพูดถึง คือฝีมือแบบจริงจังเลยใช่ไหม?” หลินหยางยิ้ม“แน่นอน ตอนนี้ฉันทำอาหารอร่อยมากจริง ๆ เลยแหละ”เสิ่นโย่วเวยพูดอย่างจริงจัง“เอาล่ะ! ดึกมากแล้ว เธอไปพักผ่อนก่อนเถอะ”หลังจากผ่านคืนแห่งความเงียบงัน เช้าวันถัดมา หลินหยางตื่นแต่เช้าเพื่อไปฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ที่ภูเขาจื่อ ไว้สำหรับประลองกับลั่วหงอวี๋หลังจากที่เขากลับมาจากการฝึกซ้อม ทางเสิ่นโย่วเวยนั้นก็เพิ่งตื่นนอน“ไปกันเถอะ ออกไปกินข้าวเช้ากัน จะได้แวะพาเธอไปซื้อเสื้อผ้าด้วย แล้วค่อยไปหาป้าหลิวที่โรงพยาบาล”เสิ่นโย่วเวยมองหลินหยางอย่างเชื่อฟัง เมื่อถึงศูนย์การค้าจิ๋วติ่ง โหวกุ้ยเหวินมีร้านค้าแบรนด์หรูที่ศูนย์การค้าจิ๋วติ่งถึงสามร้านหนึ่งในนั้นคือร้านเสื้อผ้าแบรนด์สตรี ที่มีชื่อเสียงระดับโลก เสิ่นโย่วเวยเห็นหลินหยางเดินเข้าไปจึงรีบดึงเขาออกมาทันที“พี่หลินหยาง เราไปผ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 127
หลินหยางมีบัตรแบลคไดมอนด์ วีไอพีที่โหวกุ้ยเหวินให้ และกำลังจะมันหยิบมันออกมาทันใดนั้นก็มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก “เฮ้ เฮ้ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”หลิวเชี่ยนกล่าวอย่างดูถูก "เสื้อผ้าที่นี่ คุณซื้อได้เหรอ?"หลินหยางก็รู้จักหลิวเชี่ยนเช่นกัน เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของเสิ่นโย่วเวย ซึ่งเมื่อก่อนเคยคบกับเขา เธอมักจะเข้ามาออดอ้อนในอ้อมกอดเพื่อชนะใจเขา แต่ก็ถูกหลินหยางปฏิเสธ ถึงอย่างไรเธอก็ยังคงสวยอยู่เหมือนเดิม “โอ๊ะ นี่ไม่ใช่คุณชายหลินที่หายตัวไปมากกว่าสองปีเหรอ?”ในใจของหลิวเชี่ยนอิจฉาริษยาเสิ่นโย่วเวยอย่างมาก เธอเข้าไปอ้อนในอ้อมกอด ฝ่ายหลินหยางกลับไม่แม้แต่จะเหลียวมอง แต่ในทางกลับกันเธอก็ดีกับเสิ่นโหย่วเวยมาก ปฏิบัติกับนางอย่าลูกพี่ลูกน้องที่รัก “ฉันว่า คุณคงจะซื้อเสื้อผ้าพวกนี้ไม่ไหวหรอกใช่ไหม? พ่อแม่คุณตายไปหมดแล้ว แล้วคุณจะเป็นเศรษฐีรุ่นสองได้งั้นเหรอ?”“ไม่ได้เจอกันสองปี คุณก็ยังคงเหน็บแนมเก่งเหมือนเดิมเลยนะ”หลินหยางพูดเบา ๆ“หลินหยาง! อย่ามาทำอวดดีต่อหน้าฉันนะ ฉันน่ะ ไม่ใช่คนเดิมเมื่อสองปีที่แล้วแล้ว และคุณก็ไม่ใช่นายน้อยผู้โดดเดี่ยวแห่งตระกูลหลินอีกต่อไป ผ
บทล่าสุด
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 610
“ผม ผมยินดีเป็นพยานที่มีความผิด ประณามและฟ้องร้องจ้าวเจี้ยนชิง! ในมือของผมมีข้อมูลอยู่ร้อยชุด สามารถเป็นหลักฐานที่แสดงว่าจ้าวเจี้ยนชิงได้กระทำความผิด!”เขารู้ดีแก่ใจว่า ชีวิตของตนในตอนนี้ถูกกุมอยู่ในกำมือของหลินหยาง ดังนั้นจึงรีบเคลียร์ความสัมพันธ์ให้ชัดเจน หวังว่าหลินหยางจะไว้ชีวิตตนเองสักครั้งแต่ทว่าในเวลานี้ ยังไม่ทันที่หลินหยางจะพูด เฉิงหว่านฉิงกลับพูดขึ้นมาทันทีว่า “ปรมาจารย์หลินอย่าเชื่อพ่อของฉัน! เขาแค้นคุณมานานมากแล้ว! เขายังจับตาดูคุณ ภายใต้คำสั่งของหลูอ้าวตง!”“อีกทั้งข้อมูลในมือของเขา ไม่ใช่เพียงแค่หนึ่งร้อยชุด อย่างน้อยต้องมีถึงสามร้อยชุด! เขาไม่ซื่อสัตย์กับคุณเลยแม้แต่นิดเดียว!”“อย่างนั้นเหรอ?” หลินหยางหันหน้าไปมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจเมื่อเฉิงคั่วได้ยินดังนั้น กลับโมโหจนแทบกระอักเลือด “แม่งเอ๊ย ทำไมฉันถึงได้มีลูกสาวอกตัญญูอย่างแก่! ไม่นึกเลยว่าแม้แต่พ่อของตัวยังทรยศได้! ตอนนั้นฉันควรจะยิงแกให้ติดกำแพง!”แต่ทว่าเฉิงหว่านฉิงกลับไม่สะทกสะท้าน ในทางกลับกันดวงตาคู่งามนั้น จ้องมองหลินหยางด้วยสีหน้ากังวลใจพร้อมกล่าววิงวอน “ขอเพียงแค่ปรมาจารย์หลินไว้ชีวิตฉันสักครั้ง ฉัน
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 609
เปรี้ยง!ตอนที่ยาเสพติดมากมายปรากฏขึ้น ทุกคนต่างพากันอ้าปากค้างตกตะลึง?!“ไม่นึกเลยว่าจ้าวเจี้ยนชิงยังสมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด!”“ยาเสพติดเหล่านี้ มากพอที่จะทำให้ทั้งตระกูลตายหลายพันรอบ!”แต่ท่ามกลางเสียงร้องตกใจเหล่านั้นจ้าวเจี้ยนชิงก็จ้องมองยาเสพติดเหล่านั้นด้วยความตกตะลึง กล่าวด้วยใบหน้าที่ยากจะเหลือเชื่อ “เป็น เป็นไปได้ยังไง?”ยาเสพติดพวกนี้ตนเก็บเอาไว้ในสถานที่ที่เป็นความลับ จะถูกตรวจเจอได้ยังไง?เขาหันหน้าไปมองหลินหยางทันทีกล่าว “แกซื้อตัวคนของฉัน?!”“อย่าพูดจามั่วซั่วสิ ฉันไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียว”หลินหยางมองบน ตนไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียวจริง ๆเห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าฉันใช้แรงกายบนเตียงเพื่อให้ได้มาต่างหาก!“พ่อครับ ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี?”จ้าวเจิ้งฮ่าวตกใจจนเสียงสั่นเครือ สีหน้าตกใจและหวาดกลัวทำยังไงดี?จ้าวเจี้ยนชิงกลับหัวเราะด้วยความเจ็บปวด เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะทำอะไรได้อีก?!เขาคุกเข่าลงให้หลินหยางเสียงดังตึ้งอย่างรวดเร็ว กล่าวอย่างสิ้นหวัง “ปรมาจารย์หลิน ผมขอโทษคุณ ผมไม่ควรหาเรื่องคุณ ผมไม่ขอร้องให้คุณไว้ชีวิตผม แต่ปล่อยคนในครอบครัวข
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 608
“ปรมาจารย์หลินปิดบังเก่งนี่นา! แม้แต่กรมอัยการสูงสุดแห่งหนานตูยังเชื่อฟังคำสั่งของปรมาจารย์หลิน?!”“น่าตลก จ้าวเจี้ยนชิงนั่นยังใช้อำนาจและอิทธิพลข่มเหงผู้คน! อำนาจและอิทธิพลของปรมาจารย์หลินมากกว่าเขาไม่รู้ตั้งกี่เท่า!”“ไอดอล...เก่งมาก!”หานเซวี่ยอิ๋งอ้าริมฝีปากแดงเล็กน้อย จ้องมองหลินหยางที่สีหน้าเรียบเฉยด้วยความตื่นตะลึง ในใจไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีจ้าวเจี้ยนชิงที่อวดดีจนถึงขนาดไม่มีใครเทียบได้ ไม่นึกเลยว่าจะถูกจับกุมแบบนี้?“นายพลจ้าว ช่วยพวกเราด้วย! ฉันไม่อยากตาย!”และในเวลานี้ เฉิงหว่านฉิงกลับถูกเจ้าหน้าที่ผู้บังคับใช้กฎหมายจับกุม ใส่กุญแจมือ เธอหันหน้าไปมองจ้าวเจี้ยนชิงอย่างขอร้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและหวาดกลัวถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแม่ม่ายดำ แต่สถานการณ์ในตอนนี้ใหญ่เกินไป เกือบจะทำให้เธอฉี่ราด ตอนนี้ทำได้เพียงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่จ้าวเจี้ยนชิง?จ้าวเจี้ยนชิงในเวลานี้กลับหันไปมองเหยียนฮ่าวด้วยสีหน้าไม่ดีพร้อมกล่าวเสียงเย็นยะเยือก “คุณชายเหยียน! คุณไม่ได้รับสายโทรศัพท์ของคุณพ่อคุณเหรอ นายท่านตงกับคุณพ่อของคุณสัญญากันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าจะเก็บหลินหยาง!”หลังจากเกิดเรื่องต
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 607
“แกพูดจาเหลวไหล! พวกเราทุกคนเห็นกันหมดแล้ว เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าแกสมคบคิดกับชาวตงอิ๋ง รังแกคนประเทศหลงของพวกเรา!”“ชาวตงอิ๋งนั่นบอกว่าพวกเราเป็นไอ้ขี้ยาแห่งเอเชียตะวันออก ทำไมแกถึงยังปกป้องเขาอยู่อีก! เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าแกควรจะปกป้องเมืองลั่ว!”“ทำแต่เรื่องชั่วช้าสามานย์!”ทันใดนั้น บรรดาฝูงชนที่มุงดูเกิดอารมณ์ขุ่นเคืองขึ้นมา พยายามปกป้องหลินหยาง การกระทำที่กลับดำเป็นขาวของจ้าวเจี้ยนชิงทำให้พวกเขาโมโหจนสำลัก พากันหยิบมือถือขึ้นมาอัดวิดีโอเอาไว้เป็นหลักฐานแต่ทว่าเสียงปังดังขึ้นทันที!บรรดาคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงลงมือทันที ราวกับเสือกระโจนเข้าฝูงแกะ ทำให้ฝูงชนที่มามุงดูพวกนั้นถูกเตะล้มลงไปบนพื้น โทรศัพท์มือถือของบรรดาแฟนคลับถูกเหยียบแตกละเอียด!ทั้งหมดเต็มไปด้วยความวุ่นวาย!“หลินหยาง ฉันยอมรับว่าฉันเอาชนะแกไม่ได้ แต่นั่นแล้วยังไง ฉันจะจัดการกับคนเจ้าเล่ห์อย่างแก ก็ยังคงง่ายเหมือนกับปอกกล้วยเข้าปาก!”ถึงแม้ว่าจ้าวเจี้ยนชิงจะถูกหลินหยางบีบคอเอาไว้ แต่สีหน้ากลับไม่แสดงความกลัวเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันยังเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเหยียดหยาม!“ข่มขู่ฉัน?” หลินหยางกลับยิ้มออกมา“ฉันจะข่
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 606
ร่างกายของฮิเดนากะ ยามาโมโตะเหมือนกับระเบิด แฝงไปด้วยพลังมหาศาล!“บ้าเอ๊ย!”จ้าวเจี้ยนชิงรีบจับเอาไว้อย่างรวดเร็ว พยายามรักษาระยะห่างกับหลินหยางแต่ทว่าหลินหยางกลับขยับตัวเข้าไปใกล้! ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด!ทันใดนั้น แม้ว่าเป็นพวกคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวว่าจะพลาดทำจ้าวเจี้ยนชิงบาดเจ็บ!“ไสหัวออกไป!”จ้าวเจี้ยนชิงคำรามออกมาพร้อมทั้งสวนหมัดออกไป อยากจะบีบให้หลินหยางถอยออกไปแต่หลินหยางกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “คิดจะหนี? แกหนีพ้นเหรอไง?”จ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าตกใจ ออกแรงอย่างบ้าคลั่งพยายามจะทำให้หลุดพ้นแต่ทว่ามือของหลินหยางเหมือนกับคีม ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด! ในทางกลับกันมีเสียงดังสนั่นกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงรู้ว่าตนเองราวกับถูกพันธนาการเอาไว้แน่น!“แม่งเอ๊ย แกปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงขี้ยาพวกนั้น!” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยความโมโหเพี้ยะ!ทันใดนั้นก็ถูกตบหน้าฉาดหนึ่ง!นี่เป็นการโจมตีที่รุนแรงและหนักหน่วง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทำให้หัวของจ้าวเจี้ยนชิงสั่นสะเทือน!“การตบนี้ ตบเพราะแกลืมรากเหง้า!” หลิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 605
เปรี้ยง!หลินหยางสวนหมัดสังหารออกไปทันที หมัดนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!เขาต้องการจะเอาชีวิตสุนัขของเขา!แต่ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นที่ประตูใหญ่ของตระกูลเฉิงก็แหลกละเอียด จ้าวเจี้ยนชิงพังประตูออกมา ขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของฮิเดนากะ ยามาโมโตะ สวนหมัดเพื่อโจมตีออกไปเช่นกัน!หมัดทั้งสองปะทะเข้าใส่กัน เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นทีหนึ่งแล้วทั้งสองก็ถูกแรงสั่นสะเทือนลอยออกไปพร้อมกันร่างกายของจ้าวเจี้ยนชิงร่นถอยไปหลายก้าวติดต่อกัน เสียงดังเปรี้ยง หินแผ่นหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ใต้เท้า“ปรมาจารย์หลิน เรื่องเล็กน้อยนี้ควรค่าที่จะให้คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คู่ควรหรอกน่า”จ้าวเจี้ยนชิงยืนเอามือไพล่หลัง สายตาที่จ้องมองหลินหยางราวกับกำลังชื่นชม หลินหยางยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งรื่นรมย์ เขาถูกหลินหยางทำให้โมโหจนขาดสติหลายครั้ง ยินดีมากที่จะได้เห็นหลินหยางโมโห“ไม่ผิด!” ฮิเดนากะ ยามาโมโตะกลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะหยัน “พวกเธอเป็นผู้หญิงเสพยาทั้งนั้น ฉันปรารถนาดีหางานให้พวกเธอ ยังจัดการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนั้นให้คุณอีก”“ปรมาจารย์หลินยังจะตำหนิผมอีก ผมนี่มันทำดีแต่ไม่ได้ดีเลยจริง ๆ!”แต่ทว่าทันทีที่พูดจบ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 604
“เหลวไหล!” หลินไร้ศัตรูกลับค้อนเขาทีหนึ่งแล้วกล่าว “หลานชายของฉันเป็นสายเลือดโดยตรงรุ่นที่สามที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตระกูลหลิน! ถ้าหากเขาไม่อยู่แล้ว กิจการมากมายของตระกูลหลินจะส่งต่อให้ใครดูแล?!”“คือ...”ว่านเหลยกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ“พยายามตามหาเข้า ถึงอย่างไร...” หลินไร้ศัตรูถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง กลับมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “ตอนนั้นเป็นเพราะตระกูลหลินของฉันติดค้างเขาแล้วก็ยังมีพี่ชายคนโตของฉันด้วย หนี้ก้อนนี้ จำเป็นต้องคืน”อีกทางด้านหนึ่งหลินหยางกลับจามอย่างรุนแรง “ใครกำลังด่าฉัน? แม่งเอ๊ย จะต้องเป็น...”เมื่อลองคิด ๆ ดูแล้วเหมือนว่าศัตรูที่อยากจะด่าตนมีเยอะแยะมากมาย หลินหยางก็คร้านจะนับเช่นกันมองดูเวลาแวบหนึ่งก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เขาจึงออกจากบ้านด้านนอกคฤหาสน์ หลี่หรูเยว่ได้ยืนอยู่ที่ด้านหน้ารถแล้ว เปิดประตูรถให้หลินหยาง กล่าวด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย “ตระกูลเฉิงจัดงานเลี้ยงไว้รอแล้ว แต่ว่าจ้าวเจี้ยนชิงอยู่ที่งานเลี้ยงนั่นด้วย ที่นั่นจะต้องมีกองทัพทหารคอยเฝ้าอยู่!”ถ้าหากจ้าวเจี้ยนชิงเป็นสุนัขจนตรอก เรื่องจะต้องมีความยุ่งยากขึ้นแน่“งานใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะพลาดได้ยังไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 603
ชายวัยกลางคนที่อยู่อีกด้านของปลายสายโทรศัพท์ราวกับตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เหมือนว่าจู่ ๆ ก็ได้เห็นความหวัง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “คุณรักษาได้จริง ๆ เหรอ?”“คือว่าค่าตอบแทนนี่...”“ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา! ขอเพียงแค่คุณสามารถรักษาพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกได้ คุณอยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย!”“ยอดเยี่ยม! โสมคนอายุสามร้อยปีสักสามสิบต้น สมุนไพรอายุห้าร้อยปีสิบต้น...”หลินหยางก็ไม่ได้เกรงใจเช่นกัน จากนั้นก็สั่งสมุนไพร ราวกับสั่งอาหาร สมุนไพรพวกนี้มากพอที่จะทำให้หลูอ้าวตงต้องเจ็บปวดใจแต่ทว่าปลายสายกลับกล่าวด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ได้! คืนนี้ผมจะให้รถไปรับคุณ!”น้ำเสียงที่ดีใจดีนี้ ทำให้หลินหยางรู้สึกเหมือนกับว่าตนเสนอราคาต่ำไปแต่ว่าไม่เสียใจภายหลัง เขาก็ไม่ได้สนใจอีก “โรคพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกจะรีบร้อนไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเตรียมตัวสักหน่อย ถึงเวลานั้นผมจะแจ้งให้คุณทราบ”ชายวัยกลางคนนั้นรับปากทันทีหลินหยางวางสายโทรศัพท์ พูดเบา ๆ “ดูท่าจะเป็นมหาเศรษฐี”อีกฝ่ายไม่ยินยอมที่จะเปิดเผยตัวตน ยังสามารถเอาสมุนไพรมากมายขนาดนี้มาให้ได้อีก ตัวตนจะต้องสูงส่งมาจนไม่สะดวกที่จะเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 602
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
