บทที่ 110

ด้วยหน้าตาที่งดงามของหลินหยี่โม่ผสานเข้ากับสร้อยคอเพชรสีน้ำเงินเส้นนี้ ก็งดงามเป็นพิเศษจริงๆ ยิ่งทำให้รู้สึกว่าเปล่งรัศมีมากขึ้นไปอีก

เว่ยต้ากังในตอนนี้รอไม่ไหวแล้ว เมื่อเขาโอบหลินหยี่โม่ไว้ได้ก็จะประทับปากลงมา แต่กลับถูกหลินหยี่โม่เบี่ยงหน้าหนี

“ประธานเว่ย คุณอย่าทำอย่างนี้สิคะ”

หลินหยี่โม่ผลักเว่ยต้ากังออก จนถึงที่สุดแล้วในใจก็ยังคงรู้สึกอึดอัดรังเกียจอยู่บ้าง ไม่อยากทรยศต่อร่างกายของตัวเอง

“อะไรล่ะ? เธอคิดจะบิดพลิ้ว?”

เว่ยต้ากังกล่าวด้วยสีหน้าไม่พอใจ

หลินหยี่โม่ถอดสร้อยบนคอลงมา กล่าวว่า “ฉัน…ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลยค่ะ”

เว่ยต้ากังหัวเราะออกมา “ถ้าอย่างนั้นเธอรีบไปอาบเถอะ ฉันจะรอเธอ” ”

หลินหยี่โม่รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ เอนหลังพิงประตูแล้วหลับตาลง ใช้เวลาอยู่นานก็ไม่อาจสงบใจได้

แม้ก่อนมาเธอจะเตรียมใจมาเรียบร้อยแล้ว แต่สุดท้ายแล้วในใจก็ยังมีอยู่ด่านหนึ่งที่ยากจะข้ามไปได้

สงบใจอยู่เป็นเวลานาน เธอถึงได้ถอดเสื้อผ้าและกางเกงออก เปิดก๊อกเริ่มอาบน้ำ

แต่เมื่อคิดถึงว่า อีกครู่จะถูกเว่ยต้ากังผู้ชายที่อายุพอๆ กับพ่อของเธอกดไว้ใต้ร่าง ย่ำยีล่วงละเมิดในแบบต่างๆ ในใจของหลินหยี่โม่ก็อดรู้สึ