บทที่4.เพียงสายลมพัดผ่าน... 2

ยอดอกสีสดถูกอุ้งปากร้อนชื้นอ้างับ เขาครอบครอง ดูดซึมความหวานฉ่ำชื่น ขยำขยี้ บีบบี้ความเต่งตึงนุ่มหยุ่นเคล้นคลึงด้วยความพอใจ ความรู้สึกหวามไหวไหลปร่า แผ่กระจายทั่วทุกตารางนิ้วบนผิวกาย เธอรู้สึกสยิวซาบซ่าน ทุกครั้ง...ยามที่ถูกโลมลูบด้วยฝ่ามือร้อนระอุ!! ร่างกายของเธอแทบจะลุกเป็นไฟ เมื่อถูกฝ่ามือใหญ่ๆ ลูบไล้สัมผัส ให้ตายเถอะ!! เธอไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะรู้สึกกระสันซ่านได้ถึงเพียงนี้ ความรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต...กระแสไฟอ่อนๆ นั่นวิ่งพล่านทั่วทั้งตัว มันจุดประกายบางอย่างที่เธอไม่เคยรู้ และมันกำลังทำให้เธออยากรู้ในสิ่งต่อไปที่กำลังจะมาถึง!!

“อืมมมม...”

เสียงครางผะแผ่ว ดังรอดออกมาจากกลีบปากที่เม้มแน่น ภาคินยิ้มเหยียดๆ มุมปาก เขาพรมจุมพิตหนักๆ ใต้ฐานอกอวบ ลากปลายลิ้นเปียกๆ ลงต่ำ พร้อมทั้งสูดกลิ่นความหอมหวานของเนื้อสาวจนเต็มปอด...ลูบไล้ผิวกายนุ่มนิ่มปลุกกระแสเลือดในกายของหญิงสาวให้เดือดพล่านเพิ่มมากขึ้น

มือร้อนไล้วนเหนือแผ่นท้องราบเรียบ ปลายนิ้วเรียวสวยวนรอบแอ่งสะดือบุ๋มชวนชิดเชย ไถลเรื่อยไปยันเอวคอดกิ่วกับสะโพกผายเต็มตรึง!! พะแพงสะดุดลมหายใจตัวเอง เธอกลั้นหายใจจนลมเกือบหมดปอด เพราะมัวแต่กระสันเสียวไปกับสัมผัสบางเบา จนเมื่ออากาศในปอดหมดลง จึงรีบสูดลมหายใจแรงๆ จนเกือบสำลัก

ภาคินยิ้มเย้ย...ใกล้เวลาที่เขาจะเผด็จศึก!! และกำลังจะเป็นคนแรกที่ลิ้มรสน้ำค้างกลางหาว ที่ชุ่มฉ่ำและสดสะอาด

เขาสอดปลายนิ้วผ่านเอวกางเกงที่ยังไม่ทันได้ถูกถอด...ปลายนิ้วแข็งแรงแทรกลึกเข้าไปใต้ชั้นในเนื้อนุ่ม!! เกลี่ยสะกิดไล้เหนือเนินนางเต็มมือ จนคนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก!! เธอรีบเปิดเปลือกตาขึ้นมอง กระพริบเปลือกตาปริบๆ รีบเอื้อมมือตะครุบฝ่ามือร้อนระอุ ที่วนเวียนอยู่ใกล้จุดอันตรายของเองไว้มั่น!!

“ยะ...อย่าค่ะ”

“เรามาไกลเกินกว่าจะหยุดแล้วพะแพง...มันต้องเป็นไปตามข้อตกลง หากเธอยังอยากเห็นหน้าไอ้พะนายมันในวันพรุ่งนี้” ชายหนุ่มตอบเสียงแหบพร่า ดวงตาสีนิลมืดขุ่นมัว มันเต็มไปด้วยไฟปรารถนาที่ลุกโพลงบวกกับเพลิงโทสะที่กำลังจะลุกกระพือ...

หญิงสาวผวาเยือก!! เมื่อชายหนุ่มดันเอวกางเกงของเธอลงต่ำ ภาคินกดมุมปากโค้งลง เขากระชากกางเกงผ้าเปื่อยๆ จนขาดแล่ง!! ‘แคว๊ก’ หญิงสาวสะดุ้ง...เธอรู้สึกสลด...ขากลับเธอคงได้ใส่เสื้อผ้าขาดๆ กลับไปเป็นแน่...เมื่อผู้ชายคนนี้ทำลายข้าวของของเธอ แทบจะไม่เหลือชิ้นดี

 ภาคินหรี่ตามอง เนินนางแสนอลังการ... ลมหายใจของเขาร้อนผะผ่าว อุณหภูมิในร่างกายพุ่งพรวดๆ

กางเกงเอวยางยืดของหล่อนถูกโยนทิ้งไปอีกชิ้น มันกองรวมกันกับเศษซากผ้าลูกไม้ ที่ครั้งหนึ่งเคยทำหน้าที่โอบประคองเต้าทรวงของพะแพง แต่เวลานี้มันไม่ต่างอะไรกับผ้าขี้ริ้ว เมื่อมันขาดแล่ง แทบไม่เหลือเค้าเดิม...และถูกขว้างทิ้ง เมื่อมันไร้ความหมาย

เพราะอารมณ์กำหนัดที่พุ่งสูงจนนัยน์ตาพร่า ภาคินโถมเข้าใส่พะแพงแบบดุเถื่อน เขาทำอะไรแบบที่ตัวเองไม่เคยคิด หากเป็นเวลาปกติ...ชายหนุ่มจะค่อยๆ ทรมานคู่ชิดเชย ละเลียดชิมรสหวานหอมของคู่สวาท จนกว่าเธอจะวิงวอนให้เขาปลดปล่อย

แต่ครั้งนี้...ภาคินไม่สามารถฝืนความต้องการของตัวเองได้ ร่างกายเขาเกร็งเครียด เพียงแค่แตะต้องหญิงสาวอารมณ์ในร่างกายก็กระโจนสูงเกือบสุดขอบของโลก จึงรีบโน้มตัวลงไปใกล้ๆ เบียดส่ายลำตัวร้อนผ่าว บดเบียดเสียดสีผิวนุ่มชุ่มชื่นเพราะเม็ดเหงื่อไหลชโลมออกจนเปียกฉ่ำไปทั้งลำตัว

ลมหายใจของภาคินร้อนผ่าว เมื่อเป่ารดผิวกายของพะแพง หญิงสาวสะดุ้งเยือก รีบอ้าปากงับอากาศจากภายนอก เมื่อไม่สามารถสูดดึงลมหายใจได้ทัน ทรวงอกอวบอัดไหวสะเทือน ร่างกายของเธอเหมือนล่องลอยเคว้งคว้างอยู่เหนือห้วงเวลา มันหวิวไหวสลับกับอาการวูบวาบ เป็นความตื่นเต้น...ปนเปไปกับความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จัก

หญิงสาวมัวแต่สับสน...มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่ร่างกายตัวเองเหมือนถูกฉีกทึ้ง!!... มันเจ็บร้าวแปลบปราบตั้งแต่กึ่งกลางร่างกาย...จรดถึงขั้วหัวใจ!!

“เจ็บ...แพงเจ็บ!!”

มือเล็กๆ พยายามผลักดันลำตัวแข็งแกร่ง เธอเกร็งตัวจนแข็ง พยายามช่วยเหลือตัวเอง ให้พ้นไปจากความทรมานเจียนตายนี่ แต่เหมือนจะไม่สำเร็จ!!

“ชูว์...” ชายหนุ่มจิปาก...

เม็ดเหงื่อผุดซึมเต็มหน้าผากกว้าง กว่าจะพ้นวิกฤตเช่นนี้ไปได้ เขาเองก็คงแย่พอๆ กับหล่อน...

“ไม่...ปะ ปล่อย”

ความเจ็บปวดทรมานกลบความซ่านสยิวเมื่อสักครู่ไปจนหมด พะแพงพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเจ็บเพิ่มขึ้น

ภาคินคำราม... “ฮืมมม...” เขากดตรึงหล่อนแรงๆ เสือกเสยความแกร่งร้อนจมมิดสุดทาง!!

“อะ...” หญิงสาวสะท้าน...ดวงตาเบิกโต มันเจ็บแปลบแทบใจจะขาด แต่ก็มีความรู้สึกอื่นๆ แทรกมาด้วย

ชายหนุ่มหยุดตัวตนนิ่งๆ เขาปล่อยให้ธรรมชาติปรับตัว

และผลตอบรับหลังรอเวลา...ร่างกายปรับเปลี่ยนความสมดุลและคุ้นชินกับสิ่งแปลกปลอมขนาดใหญ่ ภาคินแทบขาดใจตายเพราะรสหวานซ่านที่ได้รับ เขาแทบกระอักความสุข เพราะความรู้สึกปริ่มเปรมถาโถมเข้าใส่ ทั้งอิ่มเอิบ ซาบซ่าน และกระสันทรวง...

“อ้ายยยย...” เสียงกรีดร้องยาวเหยียดของใต้ร่าง หมายถึงหล่อนกระโจนคว้าดาวไว้สำเร็จ

เรือนกายสาวสดกระตุกสั่น และเมื่อถึงเวลาแสนเหมาะสมนั่น ก็คงจะถึงเวลาที่เขาควรปลดปล่อยตัวเองเสียที ชายหนุ่มกัดฟันแน่น เขาโหมกำลังหยดสุดท้าย เสือกเสยแก่นกายเน้นๆ และกระโจนตามหล่อนไปติดๆ...พร้อมกับการระเบิดพร่างพรายแบบสุดโต่ง...

“เห้ย!!” ภาคินทะลึ่งพรวด

เขาถอดถอนแก่นกายจากบัวปริ่มน้ำ พลิกตัวนอนด้านข้าง!! สีหน้าลำบากใจสุดๆ เมื่อก้มมองดูกึ่งกลางกายของตัวเอง ที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำรักแต่ไม่มีอุปกรณ์ป้องกันตัวสวมทับเหมือนเคย

ลืม...ลืมสนิท ลืมแม้แต่จะคิดป้องกันตัว ลืมอุปกรณ์สำคัญที่ควรใช้

ซวยไหม?...นั้นคือความคิดของชายหนุ่ม เขาถอนลมหายใจเฮือกๆ ฉวยผ้าเช็ดตัวผืนโตมาพาดกายช่วงล่าง

อารมณ์สุนทรีจางหายไปในบัดดล...

พร้อมกับเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น... ก็อกๆ

ภาคินเดินหุนหันลงจากเตียงใหญ่ เขาเดินกระแทกส้นเท้าแรงๆ ทิ้งความไม่พอใจโยนใส่พะแพงเต็มๆ

หญิงสาวรีบพลิกตัวนอนคว่ำ น้ำตาไหลรินอาบหน้า

สาวสุดอาภัพรีบกระทดตัวลงจากเตียงนอนใหญ่ หอบผ้าห่มคลุมกายเปลือยเปล่า...มานั่งตัวสั่นเทาซุกอยู่ที่ข้างเตียงนอน มือเรียวบางสั่นระริกควานหาเสื้อผ้าเก่าๆ ของตัวเอง น้ำตาหยดริน...ก้มมือเศษผ้าที่ครั้งหนึ่งเคยใช้ได้...หญิงสาวสะท้านใจเมื่อแม้แต่เสื้อผ้ายังถูกทำลายแทบไม่มีชิ้นดี พะแพงพยายามหยัดกายลุกขึ้นยืน...ร่างกายรวดร้าวยามขยับเนื้อตัว สัดส่วนกลางร่างกายเจ็บแปลบๆ จนต้องนิ่วหน้า

เสื้อเชิ้ตสีขาวใหม่เอี่ยม ที่เธอค้นได้จากตู้เสื้อผ้าของเขา หญิงสาวถือวิสาสะหยิบมาใช้ เมื่อมันเป็นผ้าเนื้อหนา และคงสามารถพรางร่างเปลือยของตัวเองได้ เพราะนอกจากเสื้อตัวนี้แล้ว ใต้นั้นไม่มีเสื้อผ้าชิ้นอื่นเลย หญิงสาวเหลือบมองเศษผ้าสองชิ้น กางเกงที่เธอใส่เป็นประจำ ขาดแล่งและไมสามารถนำกลับมาใช้ใหม่ได้ กับชั้นในตัวโปรดที่สภาพยับเยินไม่ต่างกัน

พะแพงวักน้ำลูบหน้า ล้างทั้งคราบน้ำตา และคราบเหงื่อ...

แล้วจึงเดินมานั่งอย่างสงบรออยู่ที่ขอบเตียง...เธอตะแคงหูฟังเสียงจากด้านนอก

จนกระทั่ง...