สองวันต่อมา "ยอมออกมาเจอเพื่อนฝูงแล้วเหรอวะ นึกว่าติดเมียจนลืมเพื่อนไปละ" เสียงของอังเดรดังขึ้น หลังจากเห็นแม็กซ์เวลล์เดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ออสติน ด้วยใบหน้านิ่งเรียบตามฉบับคนเย็นชา "ช่วงนี้งานยุ่ง" "แล้วไปฮันนีมูนเป็นยังไงบ้าง สนุกไหม" มังกรถาม "ก็งั้นๆ" เขาโน้มตัวหยิบแก้วน้ำเมามาดื่ม สายตาจ
"แล้วตอนนี้ล่ะ นายยังคิดแบบนั้นอยู่ไหม" "ไม่รู้เมือนกัน" เขาไม่สามารถตอบคำถามนั้นของณิชาได้ เพราะไม่มั่นใจในคำตอบ "ฉันเองก็ไม่เคยมีแฟนนะ แต่เวลาที่ฉันรู้สึกรักใครขึ้นมา รู้ไหมว่าช่วงเวลานั้นมันโคตรมีความสุขเลย ต่อให้เราไม่รู้ว่าเราจะสมหวังกับเขาคนนั้นรึเปล่า" "...." "ขอแค่ได้รัก ได้มองอยู่ห่างๆ
"อร่อยจัง ไม่ยักรู้ว่านายทำอาหารอร่อยขนาดนี้" แม็กซ์เวลล์ทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนณิชาเอ่ยชมซึ่งๆ หน้า เขาใช้ความเงียบเป็นตัวกลบเกลื่อนความรู้สึกเขินอาย สายตาคมเข้มจ้องมองคนตัวเล็กนั่งทานข้าวต้มปลาด้วยใบหน้าแต้มรอยยิ้ม "นายไม่กินเหรอ?" "ไม่ละ" "สักคำหน่อยนะ เดี๋ยวป้อน" เธอตักข้าวต้มปลาขึ้นมาเป่าให้หาย
หากถามว่าทำไมแม็กซ์เวลล์ถึงไม่รู้ว่านั่นคืออินสตาแกรมเธอแต่เขาเข้าใจผิดว่าเป็นของพี่ณัชชา เพราะเธอไม่ได้ตั้งชื่อจริงๆ ของตัวเองแต่ไหนแต่ไรแล้ว ที่สำคัญชื่ออินสตาแกรมของเธอและพี่สาวค่อนข้างเหมือนกันมาก เคยมีคนเข้าใจผิดมาแล้วก็มี "พี่นี่เหมือนพี่ณิชาจริงๆ นะครับ ยิ่งมองแววตา ยิ่งเหมือนกับว่าพี่ณิชากำ
ครืด ครืด~ "ฮัลโหลค่ะคุณแม่" (หนูณัชชารู้รึเปล่าจ๊ะ ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของแม็กซ์เวลล์เขา) "ไม่รู้เลยค่ะ เขาไม่เคยบอก" (ลูกชายคนนี้จริงๆ เลย วันสำคัญทั้งทีแต่ไม่เคยบอกเมียตัวเอง มันน่านัก) "ช่วงนี้เขายุ่งๆ อีกอย่างหนูไม่เคยถามเขาเรื่องนี้ด้วย" (แม็กซ์เวลล์ไม่ชอบฉลองวันเกิดแต่ไหนแต่ไร บอกว่ามัน
(ได้ แล้วหลังจากเลิกงานนายจะไปไหนต่ออีกไหม) "วันนี้ฉันมีนัดกับเพื่อน" (นัดไปไหนกันเหรอ?) "มาเวลล์" (แหม บอกฉันห้ามกลับเกินสี่ทุ่ม แต่ตัวเองกะจะโต้รุ่งถึงเช้าเลยใช่ไหมล่ะ) ปลายสายเริ่มไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย ตอบกลับด้วยท่าทางประชดประชัน "กลับพร้อมเธอ เธอกลับเมื่อไหร่ก็โทรบอกหรือจะให้แวะไปรับก็ได
"ฮึก..." เธอวิ่งร้องไห้ลงมาจากชั้นสองโซนวีไอพีของไนต์คลับ แม้ผู้คนมากมายกำลังมองมายังเธออย่างให้ความสนใจ ทว่านาทีนี้ไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว ความอ่อนแอของเธอที่เก็บไว้ได้ปะทุออกมากลายเป็นบ่อน้ำตา ตอนนี้ความจริงที่เพิ่งรับรู้ไม่ต่างอะไรจากมีดเล่มหนึ่งที่กรีดลงกลางหัวใจจนรู้สึกปวดหนึบ แม็กซ์เวลล์รู้ทั้
ดรีมมองเพื่อนสนิทแล้วรู้สึกเห็นใจปนสงสาร เธอเข้ามานั่งลงข้างกายณิชา เอื้อมมือไปลูบแผ่นหลังบางเบาๆ "คุณแม็กซ์เวลล์ เขารู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่" "ก่อนพิธีแต่งงานจะถูกจัดขึ้น" "แล้วแกจะเอายังไงต่อไป" "พรุ่งนี้ฉันจะบินไปต่างประเทศ" "...." "คืนนี้แกช่วยพาฉันไปเก็บของที่คอนโดฉันได้ไหม" "แกตั
"...." "ผมไม่เคยคิดจะทิ้งพี่เลยนะ พี่ก็รู้ว่าผมรักพี่มากขนาดไหน" "ก็นายไม่สนใจฉัน" "ถ้าเป็นเรื่องนี้ผมขอโทษ หายงอนผมนะ" "...." "เงียบแบบนี้คือ? ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้ผมพาไปกินอาหารญี่ปุ่นเอาไหม" เจเลอร์มองดรีมผ่านกระจกตรงหน้า เธอทำหน้าลังเลเล็กน้อยเมื่อได้ยินเขาพูดถึงอาหารญี่ปุ่นเพราะมันเป็นของโป
"เป็นยังไงบ้าง" "สวยมาก" "นายชอบไหม" "ชอบมาก ชุดนี้สวยเหมาะกับพี่" ดรีมยิ้มพลางเลื่อนมือขึ้นมาเกาท้ายทอยตัวเองด้วยความเขินอาย "เรามาถ่ายรูปคู่กันดีไหม" "พี่อยากถ่ายรูปคู่กับผมเหรอ?" "ใช่ เรายังไม่มีรูปคู่กันเลยนี่หน่า นะๆ พี่คะ รบกวนถ่ายรูปให้เราสองคนหน่อยได้ไหมคะ" "ได้ค่ะ" พนักงานสาวตอบรับด
หลายวันต่อมา "อื้อ...ทำอะไรของพี่เนี่ย" ชายหนุ่มที่กำลังนอนหลับอยู่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เมื่อโดนคนตัวเล็กเข้ามาปลุกโดยวิธีการจุ๊บแก้มซ้ำหลายๆ รอบ เธอมักเข้ามาปลุกเขาแบบนี้ทุกเช้า "ตื่นเร็วเช้าแล้ว" "ขอนอนต่ออีกห้านาทีนะ ผมเพลียมากเลย" คนฟังทำหน้านิ่ว ทุกครั้งที่เข้ามาปลุก เจเลอร์มักพูดแบ
"ไปกอดต่อบนห้อง" เขาจับมือดรีมให้เดินตามไปยังลิฟต์ สามวันที่ผ่านมาบอกตามตรงว่าคิดถึงเธอมาก แม้จะคุยกันผ่านแชตเป็นประจำแต่มันก็ไม่ทำให้หายคิดถึงเท่าเห็นหน้า ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อถึงชั้นเป้าหมาย เจเลอร์จูงมือดรีมมายังห้องตัวเอง เมื่อเข้ามาข้างในเขาไม่รอช้าที่จะดึงคนตัวเล็กมากอดอีกครั้งด้วยความคิดถึง
สามวันต่อมา "รู้สึกยังไงบ้างที่มีผู้ชายโพสต์รูปลงไอจี" ณิชาที่กำลังเดินคล้องแขนดรีมเลือกซื้อของบนห้างสรรพสินค้าเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม "เดี๋ยวเขาก็ลบออกไปเองแหละ" "การที่ผู้ชายทำแบบนี้ฉันว่ามันชัดเจนแล้วนะว่าเจเลอร์อะ เขาคิดเหมือนกันกับแก" "แต่ว่าเขาไม่เคยพูดว่ารู้สึกยังไงกับฉัน" เธอพูดตัดพ้อออกมา
"อะ" ชายหนุ่มรุ่นน้องปรายสายตามองสร้อยประจำตระกูลที่ดรีมคืนให้เพียงนิด ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองวิวตรงหน้าต่อพลางขยับปากพูดกับหญิงสาว "พี่เก็บไว้ใส่เถอะ" "แต่ว่านี่เป็นสร้อยประจำตระกูลของนายเลยนะ จะเอามาให้ฉันเก็บไว้ใส่เองได้ยังไง" "พี่เป็นเมียผมแล้วนะ ของๆ ผัว ก็เหมือนของๆ เมีย" "คะ...ใครเป็นเม
เช้าวันต่อมา แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนสี่เหลี่ยมหรูกระทบเข้ากับเจ้าของใบหน้าสวยหวานที่กำลังนอนหลับปุ๋ยบนเตียง เปลือกตาสีขาวค่อยๆ ปรือขึ้นมาอย่างยากลำบากเพราะมีแสงแดดกำลังแยงตา เธอดึงตัวเองขึ้นจากหมอนใบใหญ่พลางมองไปรอบห้องนอน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่คือคอนโดของเจเลอร์ แล้วเธอก็นอนที่นี่
"เจเลอร์" เสียงนั้นทำให้เจเลอร์และดรีมพลันสายไปมอง พบว่าเจ้าของเสียงเมื่อครู่คือพิตต้า หล่อนเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม "เจอกันอีกแล้วนะ" "มีอะไร" "ทำไมต้องทำตัวห่างเหินกันด้วยล่ะ เมื่อก่อนเจเลอร์ไม่เป็นแบบนี้นี่หน่า" "เรื่องของเรามันจบไปแล้ว จะพูดถึงทำไมอีก" "เพราะพิตต้ายังรักเจเลอร์อยู่ เราจะไม่
เธอปลีกตัวจากเจเลอร์มาเข้าห้องน้ำเพราะไม่ว่าจะเดินไปทางไหนเขาก็เอาแต่เดินตามราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปไหน หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จเธอก้าวออกมาล้างมือ ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดมือแล้วทิ้งลงถังขยะ จังหวะกำลังเดินออกไปเป็นต้องชะงัก เมื่อพิตต้า อดีตแฟนเก่าของเจเลอร์ได้เดินเข้ามาในห้องน้ำพอดี เธอและพิตต