4 เพราะอย่างไรเราก็เป็นฝ่ายหญิง

“เอ๊ะ…ไม่มีผู้หญิง”

มีแต่พนักงานหนุ่มๆ เสื้อผ้าไทยตัดแบบคอปิดแขนยาวสีออกครีมๆ กับกางเกงฝ้าฝ้ายผสมไหมสีน้ำตาลเข้มเล็กน้อย...ดูสะอาดสะอ้านแต่มีแต่ผู้ชายล้วนๆ

“เค้าไม่จ้างผู้หญิงหรือคะ”

“ไม่รู้ซิ ไหนว่าเคยมา”

“ก็นานแล้วนะคะ ตอนนั้นไม่ทันสังเกต”

นายสหชาติคร้านจะพูดว่าคราวนั้นไม่สังเกต แต่คราวนี้ภรรยาเขาสังเกตละเอียดยิบตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามา

“เป็นไปได้ไหมคะ” เธอพึมพำถามต่อ ไหวระแวง “เจ้าของร้านหนุ่มโสดอายุสามสิบ เรียนจบคหกรรมฯ เด็กในร้านผู้ชายล้วน...ตัวเองเข้าครัวทำอาหาร...เขาอาจจะเป็นเกย์”

นายสหชาติสะดุ้ง พูดไม่ออก

“หากใช่...เท่ากับคุณพ่อจะลากเอาหลานไปลงนรก”

“อาจจะไม่ใช่น่า...คุณพ่อไม่ได้เป็นคนที่ใครจะตบตาหลอกท่านได้”

“แต่มีถมไปนะคะ” เสียงกระซิบยังตามมาไม่ยอมกันเสียทีเดียว “เกย์หลายคนแอบเสียจนสนิท...เรียกว่าไม่ใช่หมู่ ใช่พวกเดียวกันหรือมีใครตามไปเจอในที่สังสรรค์ลับเฉพาะก็แยกไม่ออก คุณพ่อน่ะฉลาดนะคะ แต่อย่าลืมว่าหลายคนฉลาดก็ลืมเฉลียว...แล้วยุคสมัยที่ท่านผ่านโลกมาน่ะ ท่านอาจจะไม่รู้จักมักคุ้นกับพวกเพศที่สาม”

แต่นายสหชาติยังมั่นใจว่าบิดาเป็นคนที่ใครจะมาหลอกไม่ได้ และยังเป็นคนที่ฉลาดรอบรู้ไปเสียเกือบทั้งหมด

และเขมก็ออกมา...

“เชิญครับ...เชิญ”

ชายหนุ่มยกมือไหว้นอบน้อมกับคนทั้งสาม...คนนำหน้านั้นเหมือนมิตรต่างวัยของเขา...นายจารึกกับเขาคบหากันสนิทสนมชอบกัน...เรียกว่าเพื่อนปู่กลับมาเหมือนเป็นเพื่อนเขาด้วยเหตุว่านายจารึกเป็นคนตรงเสียงดังโผงผางและพูดตรงๆ คิดตรงๆ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เรียกว่ามองโลกในแง่ดี แต่ปากร้ายช่างวิจารณ์

นายจารึกเป็นคนบอกเขาเองว่าให้ถือเสมือนเป็นเพื่อน...และวิสัยทัศน์ในเรื่องของการกินมาตรงกันได้

“วันนี้พาพ่อแม่เจ้าแทนเค้ามาด้วย”

นายจารึกบอก “เคยเจอกับเจ้าสหชาติมาแล้วนี่...สักครั้งสองครั้งมั้ง”

“ครับผม จำได้ครับ” เขมตอบสุภาพ

“แม่จามรีเค้าก็ว่าเคยมากับกลุ่มเพื่อนเขา”

คราวนี้เขมเลื่อนสายตามมามองตรงๆ เห็นผู้หญิงวัยคราวแม่ แต่ยังคงงาม ก็ยิ้มให้เธอ

“ลูกค้าผ่านมาผ่านไปมากมาย...หากมาหนเดียว ผมคงต้องขอประทานโทษด้วย หากจะจำไม่ได้”

“ไม่เป็นไร อีกหน่อยก็คุ้นหน้ากัน ตอนเป็นแม่ยายลูกเขย”

คุณจามรีรู้สึกกระอักกระอ่วนบอกไม่ถูก แต่นั่นเป็นคำพูดโผงผางของพ่อสามีที่เธอคิดอยู่ในใจว่า

...ช่างพูดออกมาได้ ไม่มีไว้ท่าที เพราะยังไงเราก็ฝ่ายหญิง...

เธอกลัวจะเสียหายถึงลูกสาวนั่นเอง นั่งลงแล้วกวาดตามองไปรอบร้าน ลูกค้าค่อนข้างหนาตา โต๊ะใกล้ๆ กันก็เห็นป้ายติดว่า ‘จองแล้ว’ เอาไว้ชัดเจน...เสียงเพลงบรรเลงเบาๆ เสียงพูดคุยสนทนา กลิ่นอาหาร...ทุกสิ่งดูสะอาดสะอ้าน เธอชอบภาพวาดที่ประดับผนัง...ภาพวาดที่บ่งบอกถึงรสนิยมของเจ้าของการเลือกภาพ...ทั้งรูปแบบภาพและสีสัน...เหมือนการยั่วยุให้เกิดความหิวและอยากกินอาหาร...

เจ้าของร้านยังหนุ่มมาก หน้าตาดี...เพิ่งได้โอกาสพินิจเขาหนนี้...แต่ทว่า...น่าเสียดาย

แค่พ่อครัว มันดูกระไรๆ ลูกสาวเป็นถึงดอกเตอร์

หากว่าลูกสาวเธอเป็นลูกชายและฝ่ายหญิงเรียนคหกรรมฯ มาเปิดร้านอาหารก็น่าจะเป็นอีกทาง ไม่ต้องมาคิดหน้าพะวงหลังอย่างนี้

พ่อครัวก็หน้าตาหน่วยก้านเข้าที...หุ่นนั้นสูงโปร่ง...ท่วงทีหน้าตาดูไม่น่าจะเป็นพ่อครัวทำอาหาร...

เธอมักจะมีความคิดส่วนตัวแทรกอยู่ จะว่าเธอมีอคติก็ยอมรับอยู่เพราะว่าเธอยังมองคนเป็นพ่อครัวในอีกระดับหนึ่ง...

พ่อครัว...ภาพผู้ชายหรือผู้หญิงก็ได้ที่คาดผ้ากันเปื้อนขาวสวมหมวก...

หรือบางทีหากอยู่ในครัวอันหรูหราก็จะมีแบบฟอร์มคือสวมเสื้อขาวกางเกงสีขาวคาดผ้ากันเปื้อนสวมหมวก...

โธ่...คนเรียนมาแค่ไหนกันเชียว

แต่อีตาพ่อครัวคนนี้รู้แล้วว่าจบคหกรรมฯ มา...ระดับปริญญาตรี...

ห่างจากลูกสาวถึงสองดีกรีการศึกษา

“แม่หนูแทนไม่มา” นายจารึกบอก “ไม่ทันได้ชวน วงแตกเสียก่อน”

เขมยิ้มละไม เดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ตอนนี้ก็นับว่าแขกพิเศษที่ปู่จารึกตั้งใจจะเอามาเซอร์ไพรส์เขาไม่มาแน่แล้ว

“ไว้วันหลังคงจะได้พบกัน”

เขมยังบอกต่อเสียงนุ่ม...เขามองเห็นท่าทีว่าสองคนที่เป็นพ่อแม่ของหญิงสาวเจ้าของชื่อแทนขวัญหรือดอกเตอร์แทนขวัญทำท่าเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ไม่แปลก...คงจะไม่อยากได้ลูกเขยแบบเขา ก็น่าให้ไม่ต้องการ ลูกสาวเป็นถึงดอกเตอร์...ส่วนเขาแค่ผู้ชายธรรมดาๆ แถมยังเป็นพ่อครัว...อาจจะไม่คู่ควร แต่เขามีปู่จารึกหนุนหลัง...จะต้องกลัวไปไยกัน

เพราะปู่จารึกคุยเอาไว้ว้า

...นังหนูแทนน่ะ อาจจะไม่กลัวพ่อแม่ พอจะกลัวปู่อยู่บ้าง...

แม้เขาจะไม่ค่อยสบายใจหากการตกลงปลงใจมาจากความกลัวของหล่อนต่อปู่จารึก

แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกเป็นอื่น เพราะเมื่อเขาเจอหล่อนทางภาพถ่าย...เขาก็ตกหลุมตกร่องของความรักไปแล้ว

ทำอย่างไรได้อีกเล่า

“ผมว่าได้เวลารับประทานอาหาร...วันนี้มีข้าวผัดน้ำพริกลงเรือ และแกงจืดสายบัว...”

คุณจามรีชะงักเมื่อได้ยินคำหลัง...ไม่ได้กินแกงจืดสายบัวมานานแล้ว...แถมยังเป็นอาหารตัวโปรดของแทนขวัญอีกด้วย

“ใส่มะดันด้วยไหม”

“ใส่ครับ พอดีหน้านี้มีมะดัน...”

“เพราะแกงจืดสายบัวนั่นใส่มะดันจะได้รสชาติกลมกล่อม...ปลาทูก็ไม่คาว...ผมแกะเฉพาะเนื้อปลาทู ปลาทูแท้จากแม่กลอง...”

เธอพยักหน้ากลืนน้ำลายลงคอ ไม่รู้ตัว

“มีบางคนไม่อยากเห็นปลาทูที่มาพร้อมตัวและหาง”

“แต่ปู่ชอบหางปลาทู” นายจารึกบอก แล้วเท้าความว่า “เรื่องหาง

ปลาทูนี่แย่งกันกินประจำกับเจ้าแทน”

แล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก “ปู่หลานกินปลาทูทอดกันทีไร แย่งหางกรอบๆ กันทุกที”

แล้วคุณจามรีก็บอกว่า “ต้มจืดสายบัวนี่ยัยแทนชอบมาก...หากเอาใส่ถุงแล้วไปอุ่นไมโครเวฟ รสชาติจะเป็นไงบ้างล่ะคุณ”

“โอ...ไม่เป็นไรเลยครับ ผมแนะว่าไปถึงบ้านให้เอาเข้าช่องฟรีซ แล้วอุ่นในเวฟตอนจะรับประทาน...ก็จะเหมือนอาหารที่เราทำเองที่บ้านแล้วเวลาไม่หมดเอาเข้าตู้เย็นไว้น่ะครับ”

แต่ที่แน่ๆ ค่ำนี้สองคนสามีภรรยาและยังเป็นว่าที่พ่อตาแม่ยายของเขาประทับใจไปกับรสอาหารทั้งคาวและหวานเมื่อเอาของหวานอย่างไอศกรีมลิ้นจี่ที่ปั่นสดๆ ไม่ถึงกับแข็งตัวมากออกมานั้นเธอออกปากทีเดียว

“โอ...รสดีมาก อมเปรี้ยวนิดๆ ในความหวาน...”

เขมก็ได้แต่ยิ้มรับไปเท่านั้นและปู่จารึกสำทับว่า

“ก็ขนาดนี้...เอาไปติตรองกันดูนะว่าหากแม่แทนจะมีพ่อครัวประจำตัวคอยดูแลการกินอยู่แล้วชีวิตจะไปทางไหน...ผู้หญิงเรียนเก่งถึงดอกเตอร์ เฮอะ...ทำอาหารไม่เป็น...จะมัวฝากท้องกับปิ่นโตหรือถุงพลาสติกหรืออาหารแพคขายตามห้าง...ชีวิตก็เท่านั้น...คนเราจะอยู่ให้บรรเจิด...นอนดี...งานดี...กินต้องดีด้วย...ถึงจะเรียกว่ามีความสุขพร้อมบริบูรณ์”