1 ครัวคุณเขม

ป้ายชื่อร้านนั้นดูโดดเด่นเพราะเป็นการเขียนด้วยตัวอักษรแบบคัดลายมือไทยเล่นหาง...ตัวเอียงจากซ้ายไปขวา...ตัวอักษรที่ขยายขนาดใหญ่นั้นบอกความสวยงามหาไหนเปรียบ...เป็นชื่อที่แกะอยู่บนแผ่นหินสีเขียวขนาดใหญ่...เป็นหินเขียวที่มีอายุของการจมอยู่ในดินนั้นเรียกว่านานนับร้อยหรือพันปี...แต่จะนานเท่าไหร่ ‘เขม’ ผู้เป็นเจ้าของร้านและเจ้าของป้ายชื่อที่ว่านี้ไม่ได้ใส่ใจ เขาเพียงแต่คุยอวดว่า

“หากปล่อยเจ้าหินสีเขียวพวกนี้อยู่นานไปอีกสักหน่อย จะกลายเป็นหยก”

จะมีคนเชื่อเขาสักกี่คน เพราะเขาไม่ได้เป็นนักธรณีวิทยา...

ดอกเตอร์พลาย ผู้จบดีกรีปริญญาเอกทางเศรษฐศาสตร์ที่เชี่ยวชาญทั้งเศรษฐศาสตร์ระดับจุลภาค และมหภาค และยังชำนาญทั้งเศษฐศาสตร์ต้องการการอธิบายในด้านคณิตศาสตร์หรือจะให้เป็นเชิงพรรณา

เจ้าดอกเตอร์ก็สามารถพูดได้หมด เคยท้วงว่า

…อีกสักหน่อยของเอ็ง คงจะต้องล้านปีเป็นอย่างน้อย...จากหินสีถึงจะเป็นหยกล้ำค่า…

แต่เขมไม่ได้สะดุ้งสะเทือนกับคำขัดนั้น เพราะเขาถือว่าเขาก็สันนิษฐานไป...เขาเป็นแค่พ่อครัวคนหนึ่ง...อ่อนน้อมถ่อมตนนัก

และเขาก็มีเรื่องที่คุยเกี่ยวกับตัวเองได้เต็มปาก

“จบคหกรรมฯ ครับ แล้วมาทำครัว เป็นพ่อครัว”

เขาไม่ได้อับอายในสิ่งที่ตัวเองเรียน...การเป็นหนุ่มในจำนวนไม่กี่คนที่เรียนคหกรรมฯ แวดล้อมไปด้วยสาวๆ มีความสุขน้อยเสียที่ไหน แถมเพื่อนชายรุ่นเดียวที่เรียนกับเขาอีกสามคนก็เป็นชายไม่จริงเสียอีก...ดังนั้นพวกสาวๆ ที่เรียนเวลาจะควงหนุ่มๆ ก็ย่อมต้องใช้บริการของเขาแต่ผู้เดียวเท่านั้น

เขาจึงมีเพื่อนสาวเอาไว้ควงไปดูหนังกินข้าวได้แบบไม่ซ้ำหน้า หรือไม่ก็ขนกันเป็นกลุ่ม เขาจะเป็นหนุ่มหนึ่งเดียว เหมือนไข่แดงที่พวกเพื่อนสาวพากันหวงแหนเขา กลับกลายเป็นอย่างนั้นไปเสียอีก

และแผ่นป้ายสีเขียวนี้ไม่ได้เอาขึ้นแขวนเพราะความหนักของหิน แต่เอาวางไว้กับสวนขนาดเล็กที่อยู่หน้าร้านและอยู่ในมุมที่มองเห็นได้โดดเด่นอีกด้วย

ร้านครัวคุณเขมเปิดมาได้อย่างจริงจังประมาณสองปีที่ผ่านมาหลังจากเขมตระเวนไปช่วยเพื่อนสาวๆ ที่เรียนมาด้วยกัน เขมตระเวนเดินทางไปทั่วทุกทิศเพราะแม่พวกเพื่อนสาวพากันไปเปิดร้านอาหารที่บ้านเกิดตัวเอง...เพื่อนๆ ก็อยากยื้อเขาไปเป็นพ่อครัวประจำร้าน...

เขมไม่ได้เรียกร้องค่าตัวอะไรมากมายนอกจากมีที่พักในระดับที่เรียกว่าดีหน่อย กินดี

เพราะเขมถือมากในสองเรื่องนี้ คนเรา...ชายหนุ่มบอกตัวเองมาตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่มแล้วว่าชีวิตที่ดีต้องประกอบด้วยอีกสองสิ่งนอกเหนือจากการพร้อมในปัจจัยสี่และสุขอนามัยที่ดี นั่นคือต้องมีการกินดีและอยู่ดี

กินดีอย่างเดียว อยู่ไม่ดีก็ไม่ได้

อยู่ดีกินไม่อร่อย ก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการอีกเหมือนกัน

เขาเดินสายไปไหนๆ ได้ทั่ว นั่นเพราะเหตุว่าเขาตัวคนเดียว...เขาโตมากับปู่...แต่ปู่ก็ตายเสียเมื่อห้าปีก่อน ญาติสายตรงคนสุดท้ายจากไปเขาก็ไม่มีใครอีกเหลือตัวคนเดียวเดี่ยวโดด แต่จะไร้ญาติเสียทีเดียวก็ไม่ใช่ เว้นแต่ว่ามันห่างออกไป เวลาทำแผนผังต้นไม้เครือญาติ เขมรู้สึกว่ามันห่างเกินกว่าจะไปนับเอามาเป็นครอบครัวเดียวกันได้อย่างสนิทใจ

เขาจึงเหมือนหนุ่มโสดโดดเดี่ยวและเขมมั่นใจตัวเองว่าเป็นหนุ่มโสดที่ไม่โฉดด้วย

เขายังไม่มีผู้หญิงคนไหน ไม่มีแอบซ่อนและไม่ทำตัวเละเทะเสเพล...แม้จะมีผู้หญิงมาติดพันเขาอยู่หลายคน...แต่แน่นอนว่าเขาคิดว่าผู้หญิงพวกนั้นรักเขาน้อยกว่ารักรสอาหารของเขา...และเขาก็หลงรูปสาวคนหนึ่งเข้าเต็มหัวใจ...

แทนขวัญ

แทนขวัญ เรืองยศ ต้องเติมดอกเตอร์นำหน้าชื่อหล่อนด้วย

ดอกเตอร์แทนขวัญ เรืองยศ

สาวสวยโดยประการหลังนี้เขาเชื่อ และเป็นคำรับรองของคุณปู่จารึกวัยหกสิบแปดที่ยังหนุ่มแน่นแข็งแรง คุณปู่จารึกรับรองหลานสาวเอาไว้เต็มที่ ถึงไม่รับรองเขมก็ไม่ติดใจอะไร...

แทนขวัญเป็นหญิงสาวที่สะสวย...แต่นั่นก็ไม่ใช่ของแปลกหรือของใหม่สำหรับเขา หญิงสวยๆ เคยมีโฉบผ่านมาใกล้ตัวเขามาก่อนแต่สวยก็คือสวย...แต่สวยแบบจะมัดใจเขาเอาไว้ด้วยนั้นยังหาไม่ได้ อาจจะเพราะไม่ได้คิดจะแสวงหา ไม่ดิ้นรนหา

แต่เมื่อปู่จารึกมาเสนอหลานสาวคนสวยให้ เขมก็คิดว่าคราวนี้เขาเจอแล้ว

นางในฝัน ใช่เลย...

คนนี้แหละ...คนนี้เลย...

แทนขวัญ ไม่มีผิดตัวแน่นอน

เว้นแต่หล่อนจะสนใจเขาแค่ไหน...ก็ดูดีกรีความรู้แตกต่างกันลิบลับ

ดอกเตอร์แทนขวัญ เรืองยศ ปริญญาเอกทางวิศวกรรม สิ่งแวดล้อม...

ส่วนเขา นายเขม เกียรติสมัย ปริญญาตรีคหกรรมศาสตร์

แต่เอาน่า...เขาอาจจะไม่ได้มีดีกรีทางสายวิทยาศาสตร์ให้เชิดชูหน้าตา...สมมาดชายแต่เขาก็มีวิชาความรู้พอตัว

ร้านครัวคุณเขมที่เป็นแหล่งทำมาหาเงินได้กำลังดีวันดีคืน...

เขมวางเรื่องราวทั้งหมดก่อน แล้วก้าวเข้ามาในร้าน...เกือบจะได้เวลาเปิดร้านช่วงเย็นแล้ว...ทุกสิ่งทุกอย่างในร้านเตรียมพร้อม โต๊ะทุกโต๊ะเป็นระเบียบตามที่เขากำหนดเอาไว้...โต๊ะเก้าอี้เป็นระเบียบสะอาด...ทุกโต๊ะปูด้วยผ้าสีขาวเนื้อหนา แจกันดอกไม้กลางโต๊ะ เน้นดอกไม้สดทุกวัน หนักไปทางกุหลาบจะสีอะไรก็ได้ขอให้มีดอกไม้...พื้นในร้านต้องสะอาดไม่มีฝุ่นไม่มีสิ่งปฏิกูลใดๆ บนเพดานและฝาผนังต้องเอี่ยมเช่นกัน

ภาพประดับผนังไม่พร่ามัวเพราะมีฝุ่นจับ...เอามือลูบตามกรอบหรือตามพื้นที่ตรงไหนๆ ของร้านจะต้องปราศจากฝุ่น...

อาหารจะอร่อยไม่พอ บรรยากาศการกินต้องดี สะอาดเป็นหลัก...เขมเคยไปร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งมีคนนิยมกินอาหารจำนวนมากเพราะเน้นราคาไม่แพง อาหารอร่อย...แต่บรรยากาศร้านนั้นชวนช็อก...พื้นนั้นมีคราบเขม่าหนาๆ เกาะติด หม้อที่ใช้ใส่ข้าวเสิร์ฟมีรอยบุบและกระดำกระด่างบอกถึงการใช้งานอันสมบุกสมบันจะว่าเป็นเพราะลูกค้านิยมก็ไม่น่าดูนัก ไม่ติดแอร์ ตั้งโต๊ะชิดกัน...บรรยากาศไม่น่านั่งกินข้าวเอาเสียเลย แต่ลูกค้าก็แน่น เพราะมีรสอาหารดี

แต่นั่นไม่ใช่ที่ร้านเขาแน่นอน...

เขาเน้นบรรยากาศด้วย...สะอาด...สบายตา

ภาชนะที่ใส่อาหารต้องสะอาดและดูดี...จานบิ่นช้อนบุบไม่เอาและเสิร์ฟข้าวมาในจานหากลูกค้าจะรับข้าวอย่างเป็นโถก็จะเสิร์ฟมาในชามที่เข้าชุดกับจานชามที่เสิร์ฟ แต่เป็นอย่างมีฝาปิดมิดชิด...

เรียกว่าเขาพยายามทำร้านอย่างดีที่สุด...ให้ลูกค้าที่มากินข้าวที่ร้านเหมือนนั่งกินข้าวอยู่ที่บ้าน แต่เรื่องนี้เจ้าเพื่อนตัวร้ายปากเสียของเขาอย่างเจ้าพลายหรือดอกเตอร์พลายเคยบอกว่า

...เฮอะ...จานชามที่บ้านอาจจะไม่ดีเท่านี้ เอ็งเคยเห็นรึเปล่า จานชามเบญจพรรณน่ะ...

เขมหัวเราะเข้าใจคำกระทบกระแทกนั่นเรียกจานชามแก้วน้ำว่าเบญจพรรณเหมือนเรียกป่าไม้เพราะมันคละแบบคละลาย...

...ของบ้านข้า ยังจำได้ แม่ข้าแลกชามมาจากยาสีฟันบ้าง ผงซักฟอกบ้าง น้ำมันพืชบ้าง...จะเอาแบบไหน...รุ่นไหน แถมด้วยช้อนส้อมของแถม แก้วน้ำที่ข้าจำแม่นนะจากร้านทองปะยี่ห้อด้วย...

เขานึกภาพพวกนั้นออก บ้านคนทั่วไปที่การกินอยู่ประจำวันมักจะเลือกจานชามถูกๆ มาใช้ส่วนจานชามดีๆ ไม่ใช่ไม่มีหรือไม่ซื้อหามา

มีน่ะมี แต่ไม่ใช้ จะเอามาใช้ต่อเมื่อมีแขกมาบ้านหรือจะมีงานทำบุญ...มักจะเป็นเสียเช่นนั้น...

บ้านคนที่เขารู้จักจะเก็บจานชามเอาไว้จนเนื้อแตกลายงาหรือเนื้อกร่อนสึกไปเองแล้วเสียของไปโดยไม่เคยได้ใช้ ซึ่งก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม

วันนี้เมนูอาหารประจำร้านที่แนะนำคือข้าวผัดน้ำพริกลงเรือ...พร้อมเครื่องแนมสารพัด มีต้มสายบัวใส่กะทิและปลาทู...ของหวานคือไอศกรีมลิ้นจี่...นอกนั้นจะเป็นอาหารที่ลูกค้าสั่งได้ตามปกติ

เขาพร้อมจะเข้าครัวแล้ว...ไม่มีอะไรยุ่งยาก เขมเข้าครัวเอง และจะออกมาคุยกับลูกค้าในตอนค่ำๆ หน่อย...เขาคิดว่าการทำร้านโดยพบปะกับลูกค้าด้วยตัวเองทำให้เขาได้รู้ว่าลูกค้าต้องการอะไร ที่นี่มีบรรยากาศเป็นกันเองอยู่แล้ว...เหมือนเพลงที่เขาเลือกเปิดที่ร้าน เขาเลือกเพลงไทยที่เป็นเพลงบรรเลงเฉพาะเสียงดนตรี ไม่มีเสียงร้อง เปิดด้วยเครื่องเสียงอย่างดีที่ตั้งแอบซ่อนมิดชิด เปิดในระดับพอดีๆ พอฟังสบายนุ่มหู...และสำหรับรายการพิเศษค่ำคืนนี้ เขามีแขกคนสำคัญจะแวะมา

ปู่จารึกนั่นเอง ปู่จารึกบอกจะมาถึงในตอนสิบเก้านาฬิกา และจะมาพร้อมกับแขกคนพิเศษให้เขาเซอร์ไพรส์

เขมไม่มีเวลาจะคิดแล้วว่าลูกค้าคนพิเศษของร้านจะเป็นใคร เขามีแต่งานปรุงอาหารที่รอเขาอยู่